Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 03 września 2020 r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Joanna Napiórkowska- Kasa

Protokolant: starszy protokolant sądowy Aleksandra Łaszuk

po rozpoznaniu w dniu 03 września 2020 r. w Warszawie na rozprawie

sprawy M. G.

przeciwko (...)w W.

o jednorazowe odszkodowanie

na skutek odwołania M. G.

od decyzji (...) w W. z dnia 20 stycznia 2016r. znak: (...)

I.  zmienia zaskarżoną decyzję (...) w W. z dnia (...) (...) w ten sposób, że postanawia przyznać odwołującej M. G. prawo do jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy jakiemu uległa w dniu 21 stycznia 2015r. w wysokości 7 % (siedem procent) długotrwałego uszczerbku na zdrowiu;

II.  zasądza od (...) w W. na rzecz odwołującej M. G. kwotę 360 zł (trzysta sześćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt VI U 122/16

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 20 stycznia 2016 roku znak: (...) 2- (...) (...) w W. odmówił M. G. prawa do jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy. W uzasadnieniu (...)podał, że zdarzenie z dnia 21 stycznia 2015 roku i powstały w jego wyniku uraz kręgosłupa był spowodowany tylko przyczyną wewnętrzną – schorzeniem samoistnym istniejącym w ciele ubezpieczonej. Brak jest przyczyny zewnętrznej zdarzenia.

(decyzja z dnia 20.01.2016 r. – a.r.)

Od powyższej decyzji M. G. wniosła odwołanie zaskarżając decyzję w całości. Wskazała, że urazu doznała w trackie podnoszenia pudełek w trakcie likwidowania stoiska na polecenie pracodawcy, a więc zdarzenie z 21 stycznia 2015 roku miało charakter mieszany. Wniosła również o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

(odwołanie – k. 1-6; stanowisko pełn. odwołującej M. G. na rozprawie w dniu 3 września 2020 r. –protokół rozprawy k. 245)

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie. W uzasadnieniu wskazał, że zdarzenie w związku, z którym odwołująca dochodzi jednorazowego odszkodowania nie było wywołane przyczyną zewnętrzną w rozumieniu ustawy.

(odpowiedź na odwołanie – k. 25-25v)

W toku procesu Sąd zawiadomił Centrum (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. jako zainteresowanego o toczącym się postępowaniu. Zainteresowany nie przystąpił do sprawy, nie zajął również żadnego stanowiska.

(postanowienie z dnia 20.05.2016 r. – k. 25)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Odwołująca się M. G. była zatrudniona w Centrum (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. na stanowisku Kierownika D. w D. Sprzedaży i Marketingu.

W dniach od 20-22 stycznia 2015 roku odwołująca się wraz z A. W. i A. P. brali udział na polecenie pracodawcy w Międzynarodowych Targach (...) w S..

W dniu 20 stycznia 20215 roku odwołująca i inni pracownicy spółki otrzymali telefon od przełożonych, żeby w dniu 21 stycznia 2015 roku do godz. 9.00 zlikwidowali stanowisko wystawcze i zakończyli udział w Targach. W tym dniu o godzinie 8.00 odwołująca z inną pracownicą A. W. pojechały na Targi i rozpoczęły pakowanie wszystkich materiałów reklamowych, gadżetów do tekturowych pudełek. Rozebrały również ciężką ściankę reklamową. Spakowały kilkanaście pudełek o łącznej wadze 50 kg. Około godz. 9.00 odwołująca podczas podnoszenia ostatniego pudełka o wadze około 2 – 5 kg poczuła silny ból w kręgosłupie, co określiła, jako „strzelenie”, który uniemożliwił jej wyprostowanie się. Razem z A. W. wróciła do hotelu i położyła się w pokoju hotelowym z nogami uniesionymi do góry. Noga zaczęła jej drętwieć, nie mogła usiąść, a pozycja leżąca nadal sprawiała ból. O zdarzeniu poinformowała telefonicznie przełożoną. W trakcie pobytu w S. w dniu 22 stycznia 2015 roku odwołująca wobec nieustępującego bólu udała się do szpitala gdzie podano jej kroplówkę i zastrzyki w kręgosłup umożliwiające dotrwanie do przyjazdu do Polski. W dniu 22 stycznia 2015 roku po powrocie do Polski z lotniska udała się z mężem do Szpitala im. prof. A. G. w O., w którym w trakcie diagnostyki stwierdzono skręcenie i naderwanie odcinaka lędźwiowego kręgosłupa, zalecono oszczędzający tryb życia. W wyniku leczenia odwołująca się nie może podnosić obciążeń większych niż 2,5 kg.

Zdarzenie zostało uznane przez pracodawcę za wypadek przy pracy.

(protokół nr (...) r. – k. 16-18; zeznania świadka A. W. na rozprawie w dniu 12.10.2016 r. – protokół rozprawy k. 36v; zeznania świadka R. D. na rozprawie w dniu 12.10.2016 r. – protokół rozprawy k. 36v-37; zeznania odwołującej M. G. na rozprawie w dniu 12.10.2016 r. – protokół rozprawy k. 37)

Po zdarzeniu w okresie leczenia wykonywano u odwołującej badania RTG i rezonansu magnetycznego, które uwidoczniły istniejące cechy zaawansowanej choroby zwyrodnieniowej kręgosłupa w postaci zmian dehydratacyjnych w obrębie dysków L4-L5 i L5-S1 oraz wadę wrodzoną kręgosłupa w postaci kręgozmyku prawdziwego. Schorzenia kręgosłupa istniały co najmniej od 2006 roku. W toku leczenia u odwołującej po zdarzeniu z dnia 21 stycznia 2015 roku ból narastał, co stanowiło przesłankę do zastosowania leczenia operacyjnego. W czerwcu 2015 roku zastosowano leczenie operacyjne, wykonano stabilizację L5/S1.

Przyczyną powstałego urazu kręgosłupa wobec istniejących już wcześniej dysfunkcji kręgosłupa było podniesienie – dźwignięcie pudełka o wadze około 5 kg. W wyniku zmian kręgosłupa istniejących wcześniej doszło do kręgozmyku wywołującego niestabilność kręgosłupa i naciągniecie struktur nerwowych. W wyniku dźwignięcia przemieszczeniu kręgu towarzyszyło uszkodzenie dysku, co spowodowało dolegliwości bólowe. Bez podniesienia (dźwignięcia) pudełka przez odwołująca się nie doszło by do urazu kręgosłupa.

W wyniku zdarzenia z dnia 21 października 2015 roku odwołująca doznała długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 7%.

(opinia biegłego neurochirurga E. R. – k. 165-167; opinia główna i uzupełniająca biegłego z zakresu medycyny pracy A. J. – k. 203-206 i k.223-224)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów zgormadzonych w aktach sprawy, aktach organu rentowego zeznaniach świadków A. W. i R. D. oraz odwołującej, którym dał wiarę w całości jako spójnym i logicznym. Sąd nie mając wiedzy specjalistycznej w zakresie oceny stanu zdrowia odwołującej zasięgnął opinii biegłych neurochirurgów i z zakresu medycyny pracy. Opinia biegłego E. R. – neurologa stanowiła podstawę ustaleń dokonanych przez Sąd, ponieważ była spójna, logiczna, weryfikowalna oraz zawierała kompleksowa analizę stanu zdrowia odwołującej się. Takie wnioski wypływają z jej lektury oraz porównania z opinią innego biegłego neurochirurga A. M..

Sąd dokonując ustaleń w zakresie charakteru przyczyny zdarzenia oraz uszczerbku na zdrowiu nie oprał się o dowód z opinii biegłego neurochirurga A. M.. Opinia biegłej jest sprzeczna z pozostałymi opiniami biegłych, nadto biegła nie uwzględniła okoliczności zdarzenia w swojej opinii pomijając to, że odwołująca podnosiła 5 kg, a brak znacznego obciążenia kręgosłupa wiązała z brakiem podniesienia ciężaru 50 kg. Biegła pominęła, że odwołująca musiała w krótkim czasie podnieść kilka pudełek o wadze od 2 do 5 kg w określonym tempie przy czym już wcześniej istniały u niej schorzenia samoistne.

W przedmiocie uwag i zarzutów organu rentowego do opinii biegłego neurochirurga M. G. Sąd miał na względzie, że zostały one w sposób pełny wyjaśniony przez biegłego z zakresu medycyny pracy. Sąd mając na względzie konieczność kompleksowego wyjaśnienia okoliczności zdarzenia w postaci istnienia lub braku przyczyny zewnętrznej przychylił się do wniosku organu rentowego. Opinia biegłego z zakresu medycyny pracy A. J. w ocenie Sądu jest pełna, logiczna oraz zawiera wnioski dowodowe niesprzeczne z opinią neurochirurga E. R.. Stanowiła ona podstawę ustaleń dokonanych przez Sąd.

Sąd nie uznał za zasadne dopuszczania kolejnego dowodu z uzupełniającej opinii biegłego z zakresu medycyn pracy, o co wnosił organ rentowy w piśmie z daty 5 czerwca 2020 roku. W tym zakresie Sąd miał na względzie, że biegła w sposób jasny i niebudzący wątpliwości Sądu wyjaśniła, że w odniesieniu do wagi pudełka 5 kg i istniejących zmianach chorobowych w kręgosłupie odwołującej koincydencja tych czynników doprowadziła do urazu. Nie ma znaczenia, że dla osoby zdrowej podniesienie takiego ciężaru nie powodowałoby urazu ponieważ w tej sprawie jest rozpatrywania konkretny przypadek odwołującej w odniesieniu do jej stanu zdrowia.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie M. G. zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 11 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (tekst jednolity: Dz. U. z 2015r. poz. 1242 ze zmianami) ubezpieczonemu, który wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, przysługuje jednorazowe odszkodowanie. Za stały uszczerbek na zdrowiu uważa się takie naruszenie sprawności organizmu, które powoduje upośledzenie czynności organizmu nierokujące poprawy. Za długotrwały uszczerbek na zdrowiu uważa się takie naruszenie sprawności organizmu, które powoduje upośledzenie czynności organizmu na okres przekraczający 6 miesięcy, mogące ulec poprawie. Oceny stopnia uszczerbku na zdrowiu oraz jego związku z wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową dokonuje się po zakończeniu leczenia i rehabilitacji.

Jak stanowi treść przepisu art. 3 ust. 1 w/w ustawy za wypadek przy pracy uważa się nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną powodujące uraz lub śmierć, które nastąpiło w związku z pracą:

1)podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika zwykłych czynności lub poleceń przełożonych;

2)podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika czynności na rzecz pracodawcy, nawet bez polecenia;

3)w czasie pozostawania pracownika w dyspozycji pracodawcy w drodze między siedzibą pracodawcy a miejscem wykonywania obowiązku wynikającego ze stosunku pracy.

Tylko zdarzenie, które spełnia jednocześnie wszystkie przesłanki określone w definicji z art. 3 można uznać za wypadek przy pracy. Zdaniem Sądu, odwołująca w dniu 21 stycznia 2015 roku uległa. wypadkowi przy pracy. Organ rentowy nie zakwestionował zarówno faktu wykonywania przez odwołującą się w dniu 21 stycznia 2015 roku wskazanych przez nią czynności pracowniczych, jak również ich zakresu, jednakże wyciągnął z nich niezasadne wnioski.

Należy mieć na uwadze, że przyczyna zewnętrzna wypadku nie musi być wyłączną (jedyną). Do czynników zewnętrznych skutkujących powstaniem wypadku przy pracy mogą się przyłączać także czynniki tkwiące w organizmie pracownika lub osoby prowadzącej działalność pozarolniczą. Istnienie choroby samoistnej nie wyklucza uznanie zaistniałego zdarzenia za wypadek przy pracy. Przyczyna zewnętrzna nie musi być wyłączną i jedyną przyczyną powodującą wypadek przy pracy. Potwierdza to stanowisko Sądu Najwyższego zawarte w orzeczeniu z dnia 18 grudnia 2012 r., II PK 209/12: „element definicji wypadku przy pracy, wiążący wypadek (zdarzenie) z przyczyną zewnętrzną rozumiany jest jako czynnik działający z zewnątrz, tak by skutek nie był wyłącznie rezultatem zadziałania przyczyn wewnętrznych, rozumianych zawsze jako znajdujące się wewnątrz organizmu pracownika - samoistne schorzenia”. Podkreślić należy, że dla oceny zewnętrznej przyczyny zdarzenia, zasadniczą rolę odegrała uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 11 lutego 1963 r., III PO 15/62 (OSNCP 1963 nr 10, poz. 215), w której Sąd stwierdził, że przyczyną sprawczo-zewnętrzną zdarzenia może być każdy czynnik zewnętrzny (tzn. taki, który nie wynika z wewnętrznych właściwości człowieka) zdolny wywołać w istniejących warunkach szkodliwe skutki. W tym znaczeniu przyczyną zewnętrzną może być nie tylko narzędzie pracy, maszyna, siły przyrody, ale także praca i czynności samego poszkodowanego (np. potknięcie się, niefortunny odruch). Jednocześnie Sąd Najwyższy w przywołanym wyżej orzeczeniu o sygn. akt I PK 185/13 wskazał też, że uszczerbek na zdrowiu pracownika spowodowany czynnikiem samoistnym może stanowić wypadek przy pracy, jeżeli został wywołany nadmiernym w okolicznościach danego wypadku wysiłkiem lub stresem. W szczególności w odniesieniu do wysiłku fizycznego przyjmuje się, że wykonywanie zwykłych, codziennych obowiązków w typowych dla danego stanowiska warunkach może - przy uwzględnieniu indywidualnych predyspozycji zdrowotnych pracownika - stanowić dla niego nadmierne obciążenie i stać się zewnętrzną przyczyną zdarzenia będącego wypadkiem przy pracy (por. wyroki Sądu Najwyższego z: 13 stycznia 1977 r., III PZP 15/76, (...) 1978 nr 1 s. 44; 25 stycznia 1977 r., III PRN 46/76, (...) 1978 nr 1 s. 44; 10 lutego 1977 r., III PRN 194/76, OSNCP 1977 nr 10, poz. 196; 16 lutego 1977 r., III PRN 55/76, OSP 1978 nr 12, poz. 217; 12 sierpnia 1983 r. I PRN 8/83, (...) 1984 nr 1, s. 40; 28 października 1983 r., II PRN 10/83, niepublikowany; 4 maja 1984 r., III PRN 6/84, Sł. Prac. 1985 nr 1 s. 28; 9 lipca 1991 r.).

Dodatkowo, nie sposób pominąć stanowiska Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 12 października 2012 roku (III AUa 80/16, LEX 2144850), zgodnie z którym „przepis art. 3 ust. 1 ustawy z 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych zawiera definicję wypadku przy pracy. Zgodnie z jego treścią za wypadek przy pracy uważa się nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną wywołujące skutek w postaci urazu - przyczyna ta musi pochodzić spoza organizmu poszkodowanego, w pewnych ściśle określonych okolicznościach wystąpienie zawału mięśnia sercowego, czy udaru mózgu lub wylewu, jeżeli zostały wywołane czynnikiem zewnętrznym, mogą zostać uznane za wypadek w rozumieniu powołanej ustawy. Warunkiem uznania następstw endogennych chorób za wypadek jest wykazanie pierwotnej przyczyny pochodzącej z zewnątrz. W wywołaniu zdarzenia może współdziałać zespół przyczyn o odmiennym charakterze, przy czym z punktu widzenia kwalifikacji wypadku istotny jest zbieg przyczyn wewnętrznych i zewnętrznych (występujących w organizmie poszkodowanego i ujawniających się poza nim). Przy kwalifikacji konkretnej okoliczności jako przyczyny zewnętrznej, ważne jest, aby stanowiła ona przyczynę sprawczą zdarzenia, natomiast nie musi być przyczyną jedyną, wyłączną. Nie jest więc wykluczone uznanie nagłego zdarzenia za wypadek przy pracy mimo stwierdzenia u poszkodowanego choroby, która w samoistnym rozwoju mogła doprowadzić do urazu, jeżeli dochodzi do zadziałania zespołu przyczyn o charakterze mieszanym, przy koniecznym warunku, by pogorszenie stanu zdrowia będące następstwem procesu chorobowego nie nastąpiło samoistnie, bez czynnika zewnętrznego, lecz że bezpośrednią i istotną przyczyną urazu był czynnik zewnętrzny. Można twierdzić, że wysiłek wydatkowany w celu wykonania czynności pracowniczych jest nadmierny dlatego, że jest szczególny w okolicznościach świadczenia danej pracy lub że jest nadmierny dla danego pracownika, przy uwzględnieniu jego możliwości fizycznych i psychicznych”.

Wymaganie, by uraz został spowodowany czynnikiem zewnętrznym wskazuje na konieczność powiązania przyczynowego między urazem i czynnikiem pochodzącym spoza organizmu ubezpieczonego. Czynnik ten ma zadziałać w ramach nagłego zdarzenia wywołanego zewnętrzną przyczyną. Element ten należy - gdy nie uznaje się za wypadki przy pracy zdarzeń niepowodujących urazu lub śmierci - rozumieć w ten sposób, że wypadek przy pracy musi być wywołany taką przyczyną i równocześnie, że spowodowany nim uraz jest skutkiem działania czynnika zewnętrznego, pochodzącego spoza organizmu poszkodowanego. Uraz, który następuje wyłącznie na skutek nagłego rozwoju (ujawnienia się, pogorszenia, pogłębienia) schorzeń samoistnych, wewnętrznych stwierdzanych u poszkodowanego przed wypadkiem, bez zadziałania czynnika zewnętrznego, nie jest skutkiem wypadku.

Cecha zewnętrzności oraz kwalifikacji charakteru przyczyny była rozpoznawana w stanach faktycznych, w których szkoda na osobie pracownika była wynikiem splotu przyczyn mieszanych, złożonych (zewnętrznej i wewnętrznej), przy czym gdy przyczyny zdarzenia miały taki charakter, za wystarczające do uznania wypadku przy pracy przyjmowano wykazanie, że bez czynnika zewnętrznego, nie doszłoby do szkodliwego skutku (por. J. Krzyżanowski, Jeszcze o "przyczynie zewnętrznej", s. 63). Stwierdzano, że "dla możności przyjęcia wypadku konieczne jest wymaganie, aby stanowiące taki wypadek zdarzenie spowodowane zostało przyczyną zewnętrzną. Prowadzi to do wniosku, że w zespole ewentualnych przyczyn, które doprowadziły do wypadku, rolę decydującą, przesądzającą o kwalifikacji prawnej zdarzenia, obok innych warunków, przypisać należy przyczynie wypadku posiadającej charakter zewnętrzny, i że ta właśnie przyczyna posiadać musi istotne, przeważające znaczenie pod kątem widzenia jej wpływu na wypadek" (z uzasadnienia wyr. (...) z 13.3.1964 r., II TR 312/64, OSPiKA 1966, Nr 2, poz. 31; por. także wyr. SN z 10.2.1977 r., III PR 194/76, OSNCP 1977, Nr 10, poz. 196; wyr. SN z 21.5.1997 r., II UKN 130/97, OSNAPiUS 1998, Nr 7, poz. 219). Nie wyłączano zatem z kręgu wypadków, tych które spowodowane zostały urazem pośrednim, tj. "uszkodzeniem narządu wewnętrznego u pracownika dotkniętego schorzeniem samoistnym" (por. orz. TUS z 16.1.1961 r., IV NRT 2/60, PiP 1961, z. 11, s. 851 z glosą J. Pasternaka; bliżej zob. Nb 31–110). W uchwale Sądu Najwyższego (7) z 11.2.1963 r. (III PO 15/62, OSNCP 1963, Nr 10, poz. 215) Sąd stanął na stanowisku, że cecha zewnętrzności przyczyny nie może być rozumiana jako wymaganie, by zewnętrzna przyczyna wypadku była jego przyczyną wyłączną oraz że niezbędne jest "przyjmowanie tej przesłanki rozciągle, jako konieczności, aby w zespole przyczyn rozstrzygających o szkodliwości skutku była również przyczyna zewnętrzna". Przy kwalifikacji konkretnej okoliczności jako przyczyny zewnętrznej, ważne jest, aby stanowiła ona przyczynę sprawczą zdarzenia, natomiast nie musi być przyczyną jedyną, wyłączną (por. wyr. SN z 29.11.1990 r., II PR 52/90, (...) 1991, Nr 4, s. 63). Nie jest więc wykluczone uznanie nagłego zdarzenia za wypadek przy pracy, mimo stwierdzenia u poszkodowanego choroby, która w samoistnym rozwoju mogła doprowadzić do urazu, jeżeli dochodzi do zadziałania zespołu przyczyn o charakterze mieszanym, przy koniecznym warunku, by pogorszenie stanu zdrowia będące następstwem procesu chorobowego nie nastąpiło samoistnie, bez czynnika zewnętrznego lecz, że bezpośrednią i istotną przyczyną urazu był czynnik zewnętrzny.

Wszelkie powyższe poglądy doktryny, stanowiska Sądu Najwyższego oraz Sądu Apelacyjnego - Sąd rozpoznający niniejszą sprawę aprobuje i przyjmuje jako podstawę dokonania subsumpcji ze względu na ustalony stan faktyczny.

Z ustaleń Sądu wynika, że zdarzenie z dnia 21 stycznia 2015 roku jest wypadkiem przy pracy ponieważ zostało wywołane przez przyczynę zewnętrzną wobec współistnienia przyczyny samoistnej istniejącej w ciele . W tym dniu odwołująca zajmowała się pracą związaną z pakowaniem stoiska na Targach (...) w S.. W związku z tym musiała podnosić w krótkich odstępach czasu kilka pudełek o wadze około 5 kg. U odwołującej już przed tym dniem istniały schorzenia kręgosłupa, w tym kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego w postaci kręgozmyku, dehydratacji i zmian zwyrodnieniowych. Zmiany te przed tym dniem nie powodowały tego, że u odwołującej doszłoby do urazu gdyby nie czynnik zewnętrzny. Do urazu w przypadku odwołującej doszło poprzez nałożenie się dwóch czynników – schorzenia samoistnego, czyli zmian w obrębie kręgosłupa, które istniały już przed dniem 21 stycznia 2015 roku oraz tego, że w tym dniu podniosła pudełko o wadze około 5 kg z materiałami reklamowymi. U zdrowej osoby bez dysfunkcji kręgosłupa mogło to nie spowodować żadnego urazu, natomiast u odwołującej doszło do jego powstania. Bez podniesienia tego pudełka nie doszłoby do urazu nawet mimo tego, że posiadała schorzenia kręgosłupa, które istniały już, od co najmniej 2006 roku (jak wskazywały badania obrazowe). Czynnikiem zewnętrznym, który w tym przypadku miał decydujące znaczenie co do powstania urazu kręgosłupa u odwołującej było podniesienie pudełka z materiałami reklamowymi spółki. Nawet gdyby odwołująca posiadała dysfunkcję kręgosłupa to bez podniesienia pudełka – przyczyny zewnętrznej nie doszło by do urazu u odwołującej.

Mając na względzie powyższe Sąd ustalił, że zdarzenie z dnia 21 stycznia 2015 roku było wypadkiem przy pracy ponieważ przyczyną, która miała decydujące znaczenie w przypadku powstania urazu była przyczyna zewnętrzna. W wyniku wypadku przy pracy odwołująca doznała długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 7% według pkt 94c załącznika do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 roku w sprawie szczegółowych zasada orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku, oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania. Powyższe stanowiło podstawę do zmiany zaskarżonej decyzji o czym orzeczono jak w punkcie 1 sentencji wyroku.

W przedmiocie kosztów procesu Sąd miał na względzie, że odwołująca się wygrała w całości. Zgodnie z art. 98 § 1 i 3 KPC w zw. z § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie Sąd zasądził od organu rentowego jako strony przegrywającej na rzecz odwołującej kwotę 360 zł.