Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 kwietnia 2019 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSR del. Kamila Spalińska

Protokolant: st.sekretarz sądowy Paulina Bondel

po rozpoznaniu w dniu 25 kwietnia 2019 r. w Warszawie

na rozprawie sprawy z powództwa Ł. K.

przeciwko (...) (...) Funduszowi (...) z siedzibą w W.

o ochronę dóbr osobistych

1.  nakazuje pozwanemu (...) (...) Funduszowi (...) z siedzibą w W. zaprzestanie naruszeń dóbr osobistych powoda Ł. K. poprzez usunięcie informacji o zadłużeniu powoda Ł. K. wynikającym z umowy kredytu nr (...) z dnia 7 marca 2002 roku zawartej z (...) Bank S.A. z siedzibą w G., której następcą prawnym jest pozwany (...) (...) Fundusz (...) z siedzibą w W., z bazy danych Krajowego Rejestru Długów – Biura (...) S.A. z siedzibą we W. w terminie 14 dni od dnia uprawomocnienia się wyroku,

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie,

3.  zasądza od pozwanego (...) (...) Funduszu (...) z siedzibą w W. na rzecz powoda Ł. K. kwotę 1337,00 zł (jeden tysiąc trzysta trzydzieści siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt: IC 1234/18

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 6 listopada 2018 roku Ł. K. wniósł o zobowiązanie pozwanego (...) (...) Funduszu (...) z siedzibą w W. do zaprzestania naruszeń dóbr osobistych powoda i usunięcia skutków tego naruszenia, a to poprzez usunięcie wszelkich informacji o stronie powodowej zgłoszonych przez pozwanego o zadłużeniu strony powodowej względem pozwanego z bazy danych Krajowego Rejestru Długów – Biura (...) z siedzibą we W. w terminie 14 dni od dnia uprawomocnienia się wyroku oraz o zasądzenie od pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W odpowiedzi na pozew z dnia 19 grudnia 2018 roku (...) (...) Fundusz (...) z siedzibą w W. wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie na rzecz pozwanego kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, podnosząc, że działanie pozwanego polegające na dokonaniu wpisu danych dłużnika do Krajowego Rejestru Długów nie nosiło cech bezprawności.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 7 marca 2002 roku Ł. K. i P. S. zawarli z (...) Bank S.A. z siedzibą w G. umowę kredytu nr (...), na podstawie której bank przyznał im kredyt na zakuip pojazdu w wysokości 49 990,50 zł ( dowód: umowa kredytu k. 13, przesłuchanie powoda protokół k. 72).

Wierzytelność z tytułu niespłaconego kredytu została zbyta na rzecz (...) (...) Funduszu (...) z siedzibą w W. na podstawie umowy zbycia wierzytelności ( bezsporne).

Pismem z dnia 21 czerwca 2017 roku (...) (...) Funduszu (...) z siedzibą w W. wystosował do Ł. K. ostateczne wezwanie do zapłaty kwoty 158 252,34 zł, zastrzegając uprawnienie do przekazania danych do Krajowego Rejestru Długów – Biura (...) z siedzibą we W. w braku zapłaty ( dowód: wezwanie k. 55). Pismo to zostało wysłane na nieprawidłowy adres, nie będący adresem do korespondencji wynikającym z umowy kredytowej, ani adresem zamieszkania powoda w 2017 roku ( k. 72 przesłuchanie powoda).

Wierzytelność (...) (...) Funduszu (...) z siedzibą w W. wynikająca z umowy z dnia 7 marca 2002 roku w dacie przekazania na wniosek pozwanego do rejestru dłużników prowadzonego przez Krajowy Rejestr Długów Biuro (...) S.A. informacji gospodarczej o niespłaconym zadłużeniu wynikającym z wierzytelności pieniężnej z tytułu umowy o kredyt konsumencki, była wierzytelnością przedawnioną ( bezsporne).

Ł. K. w dniu 29 sierpnia 2018 roku dowiedział się o ujawnieniu jego danych w rejestrze. W dniu 30 sierpnia 2018 roku jego pełnomocnik wystosował do (...) (...) Funduszu (...) z siedzibą w W. wezwanie do zaprzestania naruszenia dóbr osobistych powoda i m.in. złożenia wniosku o wykreślenie z (...) informacji gospodarczej o niezapłaconym zobowiązaniu rzekomo należnym temu podmiotowi ( k. 22 pismo z dnia 30 sierpnia 2018 roku).

Pismem z dnia 5 października 2018 roku (...) (...) Fundusz (...) z siedzibą w W. odmówił realizacji wezwania (k. 28 pismo z dnia 5 października 2018 roku).

Ł. K. jest przedsiębiorcą, prowadzi działalność gospodarczą jako (...) z o.o. sp. k. z siedzibą w K. (k. 19 odpis z KRS).

Powyższy stan faktyczny został ustalony na podstawie okoliczności między stronami bezspornych, jak również wymienionych wyżej dokumentów, które nie były kwestionowane przez żadną ze stron procesu, a Sąd nie miał wątpliwości co do ich wiarygodności. Podkreślić w szczególności należy, że strona pozwana w odpowiedzi na pozew, jak i w toku procesu nie kwestionowała, iż wierzytelność przysługująca jej względem powoda w dacie zamieszczenia w rejestrze długów informacji o niespłaconym zadłużeniu wynikającym z tytułu umowy kredytu była wierzytelnością przedawnioną.

Zeznania powoda stanowiły podstawę ustaleń faktycznych w przedstawionym powyżej zakresie. Sąd uznał je za wiarygodne, co do okoliczności związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, zamieszkiwaniem z W. w latach 2002 -2003, jak również działań pozwanego zmierzających spełnienia przez powoda świadczenia.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części.

Zgodnie z treścią art. 23 k.c. dobra osobiste człowieka, jak w szczególności zdrowie, wolność, cześć, swoboda sumienia, nazwisko lub pseudonim, wizerunek, tajemnica korespondencji, nietykalność mieszkania, twórczość naukowa, artystyczna, wynalazcza i racjonalizatorska, pozostają pod ochroną prawa cywilnego niezależnie od ochrony przewidzianej w innych przepisach.

Wedle przepisu art. 24 § 1 k.c. ten, czyje dobro osobiste zostaje zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne. W razie dokonanego naruszenia może on także żądać, ażeby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności ażeby złożyła oświadczenie odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie. Na zasadach przewidzianych w kodeksie może on również żądać zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny. W myśl § 3 przywołanego przepisu przepisy powyższe nie uchybiają uprawnieniom przewidzianym w innych przepisach, w szczególności w prawie autorskim oraz w prawie wynalazczym.

Rozpoznając sprawę w przedmiocie ochrony dóbr osobistych Sąd powinien w pierwszej kolejności ustalić, czy doszło do naruszenia dobra osobistego, a w przypadku pozytywnej odpowiedzi ustalić, czy działanie pozwanego było bezprawne. Bezprawność należy rozumieć jako zachowanie (działanie bądź zaniechanie) sprzeczne z porządkiem prawnym lub zasadami współżycia społecznego. Dowód, że dobro osobiste zostało zagrożone lub naruszone, ciąży na osobie poszukującej ochrony prawnej na podstawie przepisu art. 24 k.c. Natomiast na tym, kto podjął działanie zagrażające dobru osobistemu innej osoby lub naruszające to dobro, spoczywa ciężar dowodu, że nie było ono bezprawne. Wynika to z ogólnej reguły rozkładu ciężaru dowodu wyrażonej w przepisie art. 6 k.c. zgodnie z którym ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne.

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania, w pierwszej kolejności należało przede wszystkim ustalić, czy w przedmiotowej sprawie doszło do naruszenia dóbr osobistych powoda.

Powód twierdził, że na skutek zamieszczenia na wniosek pozwanego funduszu w rejestrach długów informacji o przedawnionej wierzytelności doszło do naruszenia dobra osobistego w postaci dobrego imienia jako przedsiębiorcy, w tym jego renomy wymaganej w stosunkach gospodarczych. Niewątpliwie przez godność osobistą (cześć wewnętrzną) należy rozumieć wyobrażenie jednostki o własnej wartości, a przez cześć zewnętrzną należy rozumieć opinię (dobre imię, „dobrą sławę”, reputację), jaką inni ludzie mają o wartości danego człowieka, a więc jego obraz w oczach osób trzecich.

Przy ocenie, czy doszło do naruszenia godności lub dobrego imienia należy mieć na uwadze nie tylko subiektywne odczucie osoby żądającej ochrony prawnej, ale także obiektywną reakcję w opinii społeczeństwa. Ustalenie znaczenia wypowiedzi, musi się odwoływać do pojmowania przeciętnego odbiorcy – osoby zwykłej, rozsądnej, racjonalnie myślącej, o przeciętnej inteligencji, wykształceniu i wiedzy. Zastosowanie powinny mieć tu kryteria obiektywne, a nie subiektywne (zob. A. Szpunar, Glosa do wyroku Sądu Najwyższego z 25 kwietnia 1989 r., sygn. akt I CR 143/89, OSP 1990/9/330).

Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd doszedł do przekonania, że przekazanie przez pozwanego do Krajowego Rejestru Długów Biura (...) S.A. z siedzibą we W. informacji o przedawnionym zadłużeniu powoda wobec pozwanego w celu ich publikacji w rejestrach dłużników, a następnie umieszczenie tych danych w w rejestrze publicznym dłużników naruszyło dobro osobiste powoda w postaci dobrego imienia. Zdaniem Sądu dla przeciętnego odbiorcy, umieszczenie informacji dotyczących powoda w publicznym rejestrze ujawniającym dane dłużników, którzy nie wypełnili swoich zobowiązań finansowych, świadczy o tym, że powód jest osobą nierzetelną, która nie wywiązuje się ze swoich zobowiązań umownych, w szczególności zobowiązań finansowych. Niewątpliwie prowadzenie działalności gospodarczej związane jest z koniecznością uzyskiwania finansowania z instytucji bankowych. Niejednokrotnie również osoby fizyczne korzystają z różnych produktów bankowych. Nie ulega wątpliwości, że warunkiem uzyskania pożyczki, kredytu, czy też innego produktu bankowego jest niepozostawanie dłużnikiem, którego dane umieszczone są w rejestrze dłużników. Zamieszczenie w rejestrach dłużników informacji o przedawnionych wierzytelnościach, które są ogólnodostępne dla nieograniczonej liczby odbiorców, w tym również dla banków, czy też potencjalnych kontrahentów, z pewnością negatywnie wpływa na ocenę osoby, której dane zamieszczono w rejestrze, albowiem przedstawiają ją jako podmiot nieuczciwy.

Wobec tego, że ustawodawca wprowadził domniemanie bezprawności naruszenia dóbr osobistych, uprawniony nie może skorzystać z roszczeń przewidzianych w art. 24 k.c. tylko wtedy jeśli sprawca naruszenia wykaże, że zachodziła okoliczność wyłączająca bezprawność jego zachowania.

W ocenie Sądu pozwany nie wykazał, ażeby przekazanie przez niego do Krajowego Rejestru Długów Biura (...) S.A. informacji o przedawnionym zadłużeniu powoda nie było bezprawne.

Jakkolwiek pozwany w przedmiotowej sprawie wykazał, że przysługuje mu względem powoda określona wierzytelność z tytułu umowy kredytu z dnia 7 marca 2002 roku, to nie kwestionował tego, że jest ona przedawniona.

Pozwany wbrew spoczywającemu na nim obowiązkowi wynikającemu z art. 6 kc i rozkładowi ciężaru dowodu w sprawie o naruszenie dóbr osobistych i nie wykazał, kiedy dokonano wpisu do rejestru dłużników. Mając na uwadze datę sporządzenia pisma stanowiącego ostateczne wezwanie do zapłaty (k. 55 – pismo z dnia 21 czerwca 2017 roku), można stwierdzić, że do wpisania powoda do rejestru doszło najwcześniej w pod koniec lipca 2017 roku, jednakże nie sposób stwierdzić, czy nastąpiło to przed nowelizacją ustawy z dnia 19 kwietnia 2010 roku o udostępnianiu informacji gospodarczej i wymianie danych gospodarczych. Nowelizacja ta z dniem 13 listopada 2017 roku wprowadziła przepis art. 14 ust. 1 pkt 4, który to dodany został na mocy ustawy z dnia 7 kwietnia 2017 roku o zmianie niektórych ustaw w celu ułatwienia dochodzenia wierzytelności i ma zastosowanie do wpisów dokonanych do rejestrów od dnia jej obowiązywania.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia z dnia 9 kwietnia 2010 roku o udostępnianiu informacji gospodarczych i wymianie danych gospodarczych (w brzmieniu obowiązującym do dnia 13 listopada 2017 roku) wierzyciel może przekazać do biura informacje gospodarcze o zobowiązaniu dłużnika będącego konsumentem wyłącznie wówczas, gdy są spełnione łącznie następujące warunki: pkt 1 – zobowiązanie powstało w związku z określonym stosunkiem prawnym, w szczególności z tytułu umowy o kredyt konsumencki oraz umów, o których mowa w art. 187 ¹ ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2014 r. poz. 101, z późn. zm.); pkt 2 – łączna kwota wymagalnych zobowiązań dłużnika będącego konsumentem wobec wierzyciela wynosi co najmniej 200 złotych oraz są one wymagalne od co najmniej 60 dni; pkt 3 – upłynął co najmniej miesiąc od wysłania przez wierzyciela listem poleconym albo doręczenia dłużnikowi będącemu konsumentem do rąk własnych, na adres do doręczeń wskazany przez dłużnika będącego konsumentem, a jeżeli nie wskazał takiego adresu - na adres miejsca zamieszkania, wezwania do zapłaty, zawierającego ostrzeżenie o zamiarze przekazania danych do biura, z podaniem firmy i adresu siedziby tego biura. Jak stanowi ust 2 art. 14 przytoczonej wyżej ustawy, w przypadku określonym w ust. 1 wierzyciel może przekazać do biura wyłącznie informacje gospodarcze dotyczące: siebie, dłużnika będącego konsumentem oraz zobowiązania.

Stosownie do art. 14 ust. 1 ustawy z dnia z dnia 9 kwietnia 2010 roku o udostępnianiu informacji gospodarczych i wymianie danych gospodarczych (w brzmieniu obowiązującym od dnia 13 listopada 2017 roku) wierzyciel może przekazać do biura informacje gospodarcze o zobowiązaniu dłużnika będącego konsumentem wyłącznie wówczas, gdy są spełnione łącznie następujące warunki: pkt 1 – zobowiązanie powstało w związku z określonym stosunkiem prawnym, w szczególności z tytułu umowy o kredyt konsumencki oraz umów, o których mowa w art. 187 ¹ ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2014 r. poz. 101, z późn. zm.); pkt 2 – łączna kwota wymagalnych zobowiązań dłużnika będącego konsumentem wobec wierzyciela wynosi co najmniej 200 złotych oraz są one wymagalne od co najmniej 60 30 dni; pkt 3 – upłynął co najmniej miesiąc od wysłania przez wierzyciela listem poleconym albo doręczenia dłużnikowi będącemu konsumentem do rąk własnych, na adres do doręczeń wskazany przez dłużnika będącego konsumentem, a jeżeli nie wskazał takiego adresu - na adres miejsca zamieszkania, wezwania do zapłaty, zawierającego ostrzeżenie o zamiarze przekazania danych do biura, z podaniem firmy i adresu siedziby tego biura; pkt 4 – nie upłynęło 10 lat od dnia wymagalności zobowiązania, a w przypadku roszczeń stwierdzonych prawomocnym orzeczeniem sądu lub innego organu powołanego do rozpoznawania spraw danego rodzaju albo orzeczeniem sądu polubownego, jak również roszczeń stwierdzonych ugodą zawartą przed sądem albo przed sądem polubownym albo ugodą zawartą przed mediatorem i zatwierdzoną przez sąd nie upłynęło 10 lat od dnia stwierdzenia roszczenia. Jak stanowi ust 2 art. 14 przytoczonej wyżej ustawy, w przypadku określonym w ust. 1 wierzyciel może przekazać do biura wyłącznie informacje gospodarcze dotyczące: siebie, dłużnika będącego konsumentem oraz zobowiązania.

Niewątpliwe dokonana w 2017 roku nowelizacja ustawy z dnia z dnia 9 kwietnia 2010 roku o udostępnianiu informacji gospodarczych i wymianie danych gospodarczych potwierdza prawo do przekazania informacji o zobowiązaniu przedawnionym, jednakże takim w stosunku do którego nie upłynęło 10 lat od dnia wymagalności zobowiązania, lub nie upłynęło 10 lat od dnia stwierdzenia roszczenia (od 9 września 2018 roku 6 lat). Wcześniej ustawa nie zawierała regulacji odnoszących się do możliwości publikacji informacji o wierzytelnościach i roszczeniach przedawnionych. Jeżeli nawet pozwany udowodniłby, że w dacie publikowania informacji o powodzie w rejestrze długów ustawa o udostępnianiu informacji gospodarczych i wymianie danych gospodarczych nie zawierała w dacie publikowania informacji o długu rozróżnienia na zobowiązania przedawnione i nieprzedawnione, jak również nie zakazywała wprost zamieszczania w rejestrze informacji o zobowiązaniach przedawnionych, to przekazanie przez wierzyciela do rejestru informacji o zobowiązaniu przedawnionym, nie przesądza o zgodności takiego zachowania z prawem, gdyż podstawą do uznania takiego zachowania za bezprawne jest art. 117 § 2 k.c., zgodnie z którym po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia.

Brak jest podstaw, aby w sposób wskazany przez pozwanego, uzasadniać obchodzenie przez wierzycieli art. 117 § 2 k.c. poprzez stosowanie pozasądowych, lecz dotkliwych dla dłużnika środków nacisku, mających przymusić go do spełnienia zobowiązania naturalnego. Zmierzające do odzyskania długu działanie wierzyciela, które przybiera nadmierne rozmiary, może zostać zakwalifikowane jako bezprawne i skutkujące naruszeniem dóbr osobistych. Z tych wszystkich względów biorąc pod uwagę treść art. 117 § 2 k.c., za niedopuszczalne należy uznać publikowanie informacji o zobowiązaniach przedawnionych, zaś działania pozwanego, polegające na przekazywaniu takich informacji do rejestru długów, celem ich opublikowania, są zachowaniem bezprawnym. Opublikowanie danych o zobowiązaniach przedawnionych powoduje, że rejestr zawiera informację błędną, przedstawiającą dłużnika jako nierzetelnego, co niewątpliwie narusza jego dobre imię. Tak więc, co do zasady wierzyciel ma prawo domagania się od dłużnika spłaty przedawnionego roszczenia, jednak istnieją granice dopuszczalnych zachowań wierzyciela.

Sąd Apelacyjny w Warszawie w uzasadnieniu wyroku z dnia 11 lutego 2016 roku w sprawie sygn. akt VI ACa 153/15 wskazał, że niedopuszczalne jest zamieszczanie w rejestrach prowadzonych przez biura informacji gospodarczych, informacji o ciążących na dłużniku zobowiązaniach przedawnionych w sytuacji, gdy dłużnik uchylił się od jego zaspokojenia z powodu przedawnienia. Skoro zaś, dłużnik nie ma obowiązku spełnienia świadczenia, to nie może też być w jakikolwiek sposób represjonowany z powodu odmowy jego spełnienia, w tym także poprzez publikowanie informacji podważających jego reputację i wiarygodność płatniczą.

W przedmiotowej sprawie powód poinformował pozwanego pismem z dnia 30 sierpnia 2018 roku – niezwłocznie po powzięciu wiedzy o figurowaniu danych w rejestrze - o przedawnieniu roszczeń z tytułu umowy kredytu. Pozwany pomimo wyrażonego stanowiska powoda, kontynuował swoje działania zmierzające do wyegzekwowania przedawnionego długu, polegające na przekazaniu do Krajowego Rejestru Długów Biura (...) S.A. informacji o przedawnionym zadłużeniu powoda wobec pozwanego w celu ich publikacji w rejestrze dłużników. Pozwany odmówił zadośćuczynienia żądaniu powoda zaprzestania naruszenia dóbr osobistych, a także usunięcia wszelkich informacji o powodzie względem pozwanego z bazy danych Krajowego Rejestru Długów Biura (...) S.A.

Niezależnie od kwestii brzmienia przepisu art. 14 w/w ustawy przed i po 13 listopada 2017 roku, wskazać należy, że doszło do naruszenia wymogów przekazywania danych do rejestru, które były warunkiem ich zamieszczenia, to jest co do obowiązku prawidłowego wysłania lub doręczenia dłużnikowi wezwania do zapłaty. Wezwanie do zapłaty z dnia 21 czerwca 2017 roku (k. 55) zostało wysłane na adres, który nie był adresem wskazanym w umowie kredytu z dnia 7 marca 2002 roku (pozostającym nadal adresem korespondencyjnym powoda), lecz adresem tymczasowego pobytu powoda w W. przez krótki okres w latach 2002-2003. Z żadnego dokumentu w aktach sprawy nie wynika, aby powód wskazywał tenże adres jako właściwy do korespondencji z bankiem. W 2017 roku nie mieszkał pod tym adresem. W świetle powyższego nie sposób uznać, że przesłanka wskazana w art. 14 ust. 1 pkt 3 w/w ustawy nie została spełniona, a tym samym potwierdza to bezprawność działań pozwanego.

Biorąc pod uwagę powyższe ustalenia i rozważania, w ocenie Sądu działanie pozwanego funduszu, który niezgodnie z zasadami współżycia społecznego oraz dobrymi obyczajami „wymuszał” spłatę przedawnionego długu poprzez zmieszczenie informacji o niespłaconej wierzytelności, co do której posiadał informację o jej przedawnieniu i musiał zdawać sobie sprawę z bezpodstawności zgłoszonego żądania, jest naruszeniem dóbr osobistych powoda.

Z tych względów Sąd doszedł do przekonania, że zasadne jest żądanie powoda o nakazanie pozwanemu zaprzestania naruszeń dóbr osobistych powoda poprzez usunięcie informacji o zadłużeniu Ł. K. wynikającego z umowy z dnia 7 marca 2002 roku w terminie 14 dni od uprawomocnienia się wyroku na podstawie art. 24 § 1 zdanie drugie k.c. Zobowiązanie pozwanego do dokonania wskazanych czynności będzie odpowiednie do osiągnięcia celu w postaci usunięcia skutków bezprawnego działania pozwanego, albowiem nieprawdziwe dane zostaną usunięte z publicznych rejestrów dłużników, zapobiegną dalszemu naruszaniu przez pozwanego dóbr osobistych i nie będą negatywnie wpływać na prowadzoną działalność w sferze gospodarczej, czy też życie prywatne powoda. Sąd Najwyższy w orzecznictwie wskazuje, że środkiem ochrony w razie naruszenia dobrego imienia przedsiębiorcy, jest zobowiązanie osoby naruszającej dobra osobiste do usunięcia skutków tego naruszenia poprzez złożenie odpowiedniego oświadczenia, w tym wypadku przez wnioskowanie o aktualizację lub usunięcie danych w rejestrze dłużników biura informacji gospodarczej ( Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 października 2011 r. III CSK 16/11, Legalis Numer 465600).

Z powyższych względów orzeczono jak w pkt 1 wyroku.

W ocenie Sądu należało dokonać ingerencji w treść roszczenia powoda, precyzując zadłużenie w stosunku, do którego ma nastąpić wykreślenie informacji z rejestrów prowadzonych przez Krajowy Rejestr Długów Biuro (...) S.A., zaś taka ingerencja nie narusza art. 321 § 1 k.p.c. Postępowanie w przedmiotowej sprawie, co wynika z podstawy faktycznej zgłoszonego roszczenia, dotyczyło konkretnego przedawnionego zobowiązania, natomiast żądanie pozwu dotyczyło wszelkich, nieokreślonych bliżej w petitum pozwu informacji o stronie powodowej. Z tego też względu roszczenie powoda podlegało oddaleniu w pozostałym zakresie, co wskazano w pkt 2 wyroku.

O kosztach procesu w Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. zasądzając je w całości na rzecz powoda, albowiem przegrał sprawę w nieznacznym zakresie, wygrywając ją w przeważającej części.