Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 313/20

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.USTALENIE FAKTÓW

1.1.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1. 

J. K.

w dniu 28 marca 2020 r., w miejscowości R., gm. S., na drodze (...), w województwie (...), nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym, w ten sposób, że kierując pojazdem osobowym marki F. (...) o nr. rej. (...), włączając się do ruchu z drogi podporządkowanej, nie zachował szczególnej ostrożności i właściwej obserwacji drogi przy wykonywaniu manewru skrętu w lewo, w wyniku czego nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu dla kierującej pojazdem marki O. (...) o nr. rej. (...) M. K., przez co doszło do zderzenia się pojazdów, a w skutek zdarzenia nieumyślnie spowodował u M. K. ranę tłuczoną okolicy ciemieniowej prawej długości około 2-3 cm, złamanie kości potylicznej po stronie prawej, skręcenie więzadeł odcinka szyjnego kręgosłupa, otarcia naskórka okolicy nadgarstka lewego, które to obrażenia naruszyły czynności narządu jej ciała na czas powyżej 7 dni

tj. przestępstwo z art. 177 § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

Oskarżony J. K. ma 66 lat, jest żonaty, posiada dorosłe, pozostające na własnym utrzymaniu dzieci. Jego dochód stanowi emerytura w wysokości około 1.800 zł złotych miesięcznie, jego żona również jest emerytką i z tego tytułu co miesiąc otrzymuje świadczenie w kwocie 1.100 zł. Oprócz mieszkania oskarżony nie posiada cenniejszego majątku czy oszczędności. J. K. cierpi na nadciśnienie, miażdżycę i cukrzycę, dotychczas nie był badany czy leczony psychiatrycznie lub odwykowo. Nie był karany sądownie, nie posiada również na swoim koncie wykroczeń przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji.

W dniu 28 marca 2020 r. około godz. 14:00 J. K. przemieszczał się należącym do niego samochodem osobowym marki F. (...) o nr. rej. (...) drogą polną (szutrową) łączącą miejscowość P. (gm. S.) z drogą powiatową nr (...) (S. – K.). Oskarżony podróżował sam, kilka minut wcześniej wyjechał z P. i zmierzał w kierunku S..

W tym samym czasie ww. drogą powiatową samochodem marki O. (...) o nr. rej. (...) podróżowała pokrzywdzona M. K. (również nie przewoziła pasażerów), która po zakończeniu pracy wyruszyła z S. i kierowała się w stronę miejscowości K..

W momencie gdy pokrzywdzona znajdowała się przed skrzyżowaniem z drogą do P., z jej prawej strony na jezdnię wyjechał pojazd oskarżonego, który opuszczając drogę podporządkowaną, nie zatrzymując się, skręcał w lewo.

M. K. widząc zagrożenie hamowała, usiłowała również uniknąć zderzenia pojazdów „odbijając” kierownicą w lewo, zjeżdżając na przeciwległy pas ruchu. Mimo powyższych manewrów doszło do kontaktu ww. samochodów, w wyniku czego uszkodzeniu uległ zarówno pojazd oskarżonego (przednia część), jak i auto pokrzywdzonej (głównie prawy przedni bok).

Biorący udział w wypadku opuścili swe auta o własnych siłach, po czym na miejsce wezwano Straż Pożarną, Policję i karetkę pogotowia. Po chwili na miejscu pojawili się dwaj mężczyźni, którzy pieszo zmierzali w kierunku S., mijali się z samochodem pokrzywdzonej i słysząc uderzenie wrócili kilkaset metrów zobaczyć co się stało. Oni też odłączyli akumulator w pojeździe F. (...) i wspólnie z oskarżonym i pokrzywdzoną oczekiwali na przyjazd wezwanych uprzednio służb.

Jako pierwsi na miejscu wypadku pojawili się strażacy, którzy niezwłocznie udzielili pomocy pokrzywdzonej. Następnie karetka pogotowia zabrała M. K. do Szpitala (...) w B., zaś funkcjonariusze policji dokonali oględzin miejsca wypadku, sporządzając na tą okoliczność stosowną dokumentację.

W dniu przedmiotowego zdarzenia panowały dobre warunki atmosferyczne – brak było opadów, mgły czy innych czynników zewnętrznych utrudniających poruszanie się uczestnikom ruchu drogowego. Lewa strona pobocza drogi nr (...), patrząc z perspektywy oskarżonego, porośnięta była gęstą roślinnością, która ograniczała widoczność. Również po prawej stronie skrzyżowania – patrząc w kierunku K., tuż przy ww. miejscu znajdował się przystanek autobusowy, zasłaniający wyjeżdzającym z drogi szutrowej widok na drogę „główną”.

Samochody należące do osób uczestniczących w wypadku były sprawne, posiadały aktualne badania techniczne i ubezpieczenie OC.

W czasie zdarzenia zarówno oskarżony, jak i pokrzywdzona, byli trzeźwi.

W wyniku wypadku M. K. doznała obrażeń w postaci rany tłuczonej okolicy ciemieniowej prawej o długości około 2-3 cm, złamania kości potylicznej po stronie prawej, skręcenia odcinka szyjnego kręgosłupa, a także otarć naskórka okolicy nadgarstka lewego, które to obrażenia naruszyły prawidłowe funkcjonowanie jej organizmu na okres powyżej siedmiu dni w rozumieniu art. 157 § 1 k.k.

Pokrzywdzona po przewiezieniu jej do Szpitala przebywała tam do dnia 1 kwietnia 2020 r. (pięć dni), gdzie przeszła szereg badań (w tym kilkukrotnie badanie głowy tomografem komputerowym), po czy została wypisana z zaleceniem prowadzenia oszczędzającego trybu życia, noszenia kołnierza ortopedycznego i stawienia się na kontrolę za kilkanaście dni w poradni ortopedycznej.

Przedmiotowe obrażenia wywarły znaczący, negatywny wpływ na życie oskarżycielki posiłkowej. Od momentu wypadku pozostawała ona przez kilka miesięcy na zwolnieniu lekarskim, po czym nie wróciła do pracy i obecnie otrzymuje zasiłek rehabilitacyjny. Do dnia dzisiejszego, mimo korzystania z usług poradni ortopedycznej oraz rehabilitacji, leczenie urazów nie zostało zakończone, zaś prognozy na całkowite wyzdrowienie są niepewne. Obecnie cierpi ona na stres pourazowy w związku z czym korzysta z pomocy psychologicznej.

Mimo złożenia stosowanego wniosku, w którym M. K. domagała się 35.000 zł tytułem zadośćuczynienia, dotychczas w ramach ubezpieczenia z OC oskarżonego uzyskała kwotę niespełna 5.000 zł.

W dniu wypadku (28.03.2020 r.) w godzinach wieczornych do Szpitala w B., gdzie natenczas przebywała pokrzywdzona, przybył funkcjonariusz policji z pytaniem o stan zdrowia M. K.. Po otrzymaniu informacji od lekarza dyżurującego na SORze, iż pokrzywdzona wypadkiem odniosła obrażenia „poniżej dni siedmiu”, uznano iż przedmiotowe zdarzenie mieści się w granicach czynu z art. 86 § 1 k.w. i za takie wykroczenie, w dniu 2 kwietnia 2020 r. ukarano J. K. mandatem karnym w kwocie 250 zł, który ww. przyjął.

Po przedmiotowym wypadku, na skutek monitów oskarżonego, wycięto zakrzaczenia znajdujące się przy drodze nr (...) w okolicy skrzyżowania do miejscowości P..

oświadczenie oskarżonego k: 115, karta karna k: 66, wykaz wykroczeń drogowych k: 81

wyjaśnienia oskarżonego k: 70-71 i 115v-116v, zeznania świadka M. K. k: 29 i 116v-117v, zeznania świadka M. G. k: 74 i 129-130, protokół oględzin miejsca wypadku, kopia karty zdarzenia drogowego k: 24, zdjęcia wykonane przez oskarżonego k: 125

protokół oględzin miejsca wypadku, kopia karty zdarzenia drogowego k: 24, zdjęcia wykonane przez oskarżonego k: 114, protokół badania trzeźwości k: 9 i 10

dokumentacja medyczna k: 23, 34, 37, 80, 96, 113, opinia biegłego A. W. k: 40, akta szkodowe k: 122.

notatka k: 2 i 14, kserokopia mandatu karnego k: 72

zdjęcia wykonane przez oskarżonego 114, pisma k: 126 i 127

1.2.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

1.OCena DOWOdów

1.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

W ocenie sądu nie było podstaw do kwestionowania wiarygodności wyjaśnień oskarżonego składanych na każdym etapie niniejszego postepowania. J. K. słuchany czy to przez prowadzącego dochodzenie, czy też przed sądem, każdorazowo wskazywał, iż to właśnie jego należy uznać za sprawcę przedmiotowego wypadku (z czym należy się zgodzić), podawał przyczynę jego zaistnienia tj. brak zachowania przez siebie wymaganej ostrożności podczas wjeżdżania na drogę z pierwszeństwem przejazdu i nie zauważenie prawidłowo jadącego samochodu kierowanego przez M. K. (co bez wątpienia miało miejsce), w żadnym razie nie uciekając od odpowiedzialności za zarzucane mu przestępstwo. Należy zauważyć, iż jeszcze przed wszczęciem postepowania karnego oskarżony zaakceptował swoją winę dając wyraz temu poprzez przyjęcie mandatu karnego (również punktów karnych) co bez wątpienia potwierdza, iż od początku czuł się odpowiedzialny za spowodowanie zdarzenia drogowego z udziałem pojazdu jego oraz pokrzywdzonej.

Twierdzenia J. K. w zakresie w jakim opisuje zdarzenie objęte niniejsza sprawą pokrywają się z tym, co o okolicznościach wypadku z dnia 28 marca 2020 r. mówiła pokrzywdzona i zdaniem sądu, relacje te wspólnie tworzą w zasadzie nie kwestionowany stan faktyczny.

Brak było podstaw do poddania pod wątpliwość wiarygodności dokumentów zawartych w aktach sprawy, których treść ujawniono w trakcie przewodu sądowego, w postaci danych o karalności oskarżonego (k: 66, 81), notatek urzędowych (k: 2, 14) kserokopii mandatu karnego (k: 72 ), kserokopii karty zdarzenia drogowego (k: 24), czy protokołu oględzin miejsca wypadku i badania trzeźwości jego uczestników (k: 4-5, 9, 10)

Podobnie oceniono dokumentację lekarską, zawartą w aktach sprawy, kilkukrotnie w trakcie postępowania uzupełnianą przez pokrzywdzoną (k: 23, 34, 37, 80, 96 i 113).

Żaden z tych dokumentów w toku postepowania nie był kwestionowany przez strony, sąd również nie znalazł podstaw ażeby negować dane w nich zawarte.

Również opinia biegłego z zakresu medycyny nie budzi wątpliwości Sądu. Biegły, wprawdzie dość lakonicznie, jednakże precyzyjnie, w sposób logiczny i zrozumiały, sformułował swe wnioski

Nie znaleziono także podstaw do negowania danych zawartych w aktach szkody, załączonych w poczet materiału dowodowego na wniosek obrony.

W pełni podzielono też wiarygodność zeznań składanych przez funkcjonariusza policji M. G. (k: 74 i 129-130), albowiem to co wskazał ww. znajduje potwierdzenie w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym. Fakt przybycia „do wypadku” oraz opis czynności dokonanych przez świadka na miejscu zdarzenia pozostawał poza sporem w niniejszej sprawie.

1.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

1.3.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

W ocenie sądu nie było podstaw do kwestionowania zarówno opisu, jak i przyjętej przez oskarżyciela publicznego kwalifikacji prawnej zarzucanego oskarżonemu przestępstwa.

J. K. włączając się do ruchu - wjeżdżając z drogi gruntowej na drogę powiatową (drogę „twardą), nie zachował szczególnej ostrożności i właściwej obserwacji otoczenia przy wykonywaniu manewru skrętu w lewo i nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu dla kierującej pojazdem marki O. (...) pokrzywdzonej, poruszającej się drogą z pierwszeństwem - tym samym bez wątpienia naruszył zasady obowiązujące w ruchu drogowym (art. 17 ust. 1 pkt 2 w zw. z ust. 2 ustawy prawo o ruchu drogowym).

Mając na uwadze, iż na skutek naruszenia przez oskarżonego zasad obowiązujących kierowców doszło do zderzenia się pojazdów, a charakter obrażeń, jakich w wyniku tego doznała M. K. należało zaliczyć do tych wskazanych w art. 157 § 1 k.k. (powyżej 7 dni), w niniejszej sytuacji zachowanie oskarżonego wypełniło znamiona czynu z art. 177 § 1 k.k., co znalazło odzwierciedlenie wpierw w akcie oskarżenia, a następnie w wyroku skazującym.

Odnosząc się do obrażeń pokrzywdzonej opisanych w zarzucie, w ocenie Sądu nie było wątpliwości, iż należy je wiązać ze zdarzeniem z 28 marca 2020 r. Okoliczności te zostały potwierdzone przez biegłego sądowego, również inni badający pokrzywdzoną lekarze (z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych czy firmy ubezpieczeniowej) byli zgodni, iż kontuzja jakiej uległa M. K., wynikła z wypadku drogowego będącego przedmiotem niniejszej sprawy.

Powyższego nie zmienia fakt, iż zachowanie J. K. początkowo zostało zinterpretowane przez Policję jako naruszenie art. 86 § 1 k.k. Informacje leżące u podstaw takiej decyzji były przedwczesne i nie znalazły potwierdzenia na dalszym etapie sprawy, co mogło wprawdzie zdezorientować oskarżonego, jednakże ostatecznie nie miało wpływu na konieczność wszczęcia i przeprowadzenia postepowania o przestępstwo z art. 177 § 1 k.k.

☐

1.4.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

1.5.  Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

1.6.  Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

1.7.  Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

1.KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

J. K.

I.

II.

I.

II.

Oceniając stopień społecznej szkodliwości przedmiotowego czynu należało przyjąć, iż jest on dość znaczny. Co do zasady przestępstwa z art. 177 k.k. cechuje znaczny stopień społecznej szkodliwości – są one skierowane bezpośrednio przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, jednakże uderzają także w najcenniejsze dobro jakim jest życie i zdrowie człowieka. W niniejszym przypadku oskarżony naruszył jedną z kardynalnych zasad obowiązujących w ruchu drogowym, mianowicie nie zachował szczególnej ostrożności podczas włączania się do ruchu z drogi gruntowej i pokonywania skrzyżowania z drogą z pierwszeństwem przejazdu, a więc miejsca gdzie każdy kierowca winien być absolutnie skoncentrowany.

Niedokładne obserwowanie otoczenia oraz błędna technika jazdy oskarżonego naraziła pokrzywdzoną na znaczne dolegliwości i spowodowała konieczność jej hospitalizacji, a następnie rehabilitacji, uniemożliwiając jej przez znaczny okres czasu normalne funkcjonowanie, w szczególności nie pozwalając na wykonywanie pracy zarobkowej.

Oskarżonego w żaden sposób nie usprawiedliwia fakt, iż z uwagi na porastającą pobocze roślinność miał on ograniczoną widoczność swojej lewej strony, albowiem jak wynika z jego wyjaśnień „znał” on to skrzyżowanie, wiedział czego może się w tym miejscu spodziewać, co zdaniem sądu winno wzbudzić w nim jeszcze większą czujność, a tym samym włączenie się przez niego do ruchu, w tym przypadku mogło nastąpić wyłącznie po uzyskaniu absolutnej pewności, iż jest to manewr bezpieczny.

Z drugiej zaś strony oskarżony przedmiotowego czynu dopuścił się nieumyślnie, a w jego zachowaniu, cechującym się nieuwagą, nie sposób dopatrzyć się brawury albowiem jak wynika z akt sprawy, poruszał się on z niewielką prędkością, nie wykonując jakichś niebezpiecznych manewrów.

Rozważając kwestie związane z wymiarem kary, Sąd miał na względzie następujące okoliczności.

Przeciwko oskarżonemu przemawia przede wszystkim opisany wyżej dość znaczny stopień społecznej szkodliwości czynu i jak wskazano - naruszenie jednej z elementarnych zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym – tj. zasady zachowania szczególnej ostrożności przy wykonywaniu jednego z podstawowych manewrów – włączania się do ruchu i pokonywania skrzyżowania, jak również znaczny rozmiar obrażeń odniesionych przez pokrzywdzoną. Na rzecz J. K. przemawia przede wszystkim fakt przyznania się do popełnienia zarzuconego mu czynu. Co wskazano uprzednio, oskarżony zarówno w postępowaniu przygotowawczym, jak i sądowym nie kwestionował swojego sprawstwa i w żaden sposób nie próbował negować swojej odpowiedzialności. Jako okoliczność łagodzącą przyjęto także fakt uprzedniej niekaralności J. K., uwzględniono również, iż oskarżony posiada „czyste konto” jeśli chodzi o dopuszczenie się wykroczeń „drogowych” .

Mając powyższe na uwadze, w niniejszym przypadku, przy zastosowaniu art. 37a k.k. (w wersji obowiązującej w dniu czynu – jako korzystniejszej dla sprawcy), wobec oskarżonego orzeczono karę 100 stawek dziennych grzywny. Zdaniem Sądu kara ta spełni swoje funkcje zarówno w ramach prewencji indywidualnej jak i ogólnej, a jej wymiar jest odpowiedni do stopnia zawinienia oskarżonego, jak i społecznej szkodliwości zarzuconego mu czynu. W przedmiotowych warunkach – mając na uwadze, iż do spowodowania wypadku doszło na skutek nieumyślnego złamania zasad ruchu drogowego – zasadnym było skorzystanie z dobrodziejstwa jakie niesie art. 37a k.k. i wymierzenie kary łagodniejszego rodzaju niż wynikającej z przepisu 177 § 1 k.k. Kara pozbawienia wolności (nawet z warunkowym zawieszeniem jej wykonania) byłaby zdaniem Sądu zbyt surowa, natomiast orzeczenie kary ograniczenia wolności mogłaby spowodować problemy z jej wykonaniem, mając na uwadze liczne poważne schorzenia, na jakie cierpi J. K.. Ustalając wysokość stawki dziennej na 15 złotych sąd miał na uwadze możliwości zarobkowe oskarżonego, który osiąga, wprawdzie niezbyt wysokie, ale regularne dochody, zaś przedmiotową należność ma możliwość spłaty chociażby w ratach. Należy zaznaczyć, iż wysokość stawki dziennej ustalona została w granicach dolnego pułapu, który jednakże zdaniem sądu winien być stosowany tylko wobec osób ubogich, posiadających niewielkie możliwości płatnicze, co nie dotyczy oskarżonego.

Tym samym nie podzielono wniosku oskarżonego o warunkowe umorzenie postepowania. W ocenie Sądu mimo spełnienia części przesłanek wskazanych w art. 66 § 1 k.k. (niekaralność oskarżonego za przestępstwa tam wskazane, pozytywna ocena dotychczasowego życia, a nawet gwarancja przestrzegania przez niego porządku prawnego w przyszłości), przeciwko uwzględnieniu takiego wniosku przemawia opisany wyżej stopień społecznej szkodliwości przedmiotowego przestępstwa.

Kierując się interesem pokrzywdzonej, w pkt. II wyroku, na podstawie art. 46 § 2 k.k. orzeczono na jej rzecz nawiązkę w kwocie 3.000 zł., która stanowić winna częściową rekompensatę finansową za cierpienia, jakich doznała w związku z zachowaniem oskarżonego. W tym miejscu należy zaznaczyć, iż orzeczenie w tym zakresie nie zamyka M. K. dochodzenia odszkodowania czy zadośćuczynienia od oskarżonego czy też ubezpieczyciela w drodze powództwa cywilnego, które należy uznać za właściwy sposób ubiegania się o tego typu należności. Zdaniem sądu prowadzenie szczegółowego postępowania w celu precyzyjnego ustalenia krzywdy, jaka dotknęła pokrzywdzoną po wypadku w sposób znaczący wydłużyłaby przedmiotowe postępowanie, które winno sprowadzać się głównie do czynienia ustaleń w zakresie sprawstwa i zawinienia za czyn opisany w akcie oskarżenia.

1.1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

1.6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

1.KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

IV

W myśl art. 627 k.p.k. od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonej orzeczono poniesione przez nią wydatki związane z reprezentowaniem jej przez profesjonalnego pełnomocnika (zgodnie ze spisem kosztów tj. 4000 zł). W ocenie sądu wskazane wydatki są jak najbardziej adekwatne do nakładu pracy, jaką wykonać musiał pełnomocnik pokrzywdzonej, który czynnie uczestniczył w toku postępowania przygotowawczego i sądowego, a ich wysokość znajduje potwierdzenie w obowiązujących przepisach i nie przekracza górnej granicy w nich wskazanych.

W ocenie sądu, mając na uwadze okoliczności wskazane przy wymierzaniu kary grzywny, zasadnym było także obciążenie oskarżonego kosztami sądowymi, które w tym przypadku wyniosły 331,05 złotych.

1.Podpis