Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 21 października 2015 roku

Sąd Apelacyjny w Katowicach II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący-Sędzia: SA Witold Mazur

Sędziowie: SA Piotr Filipiak (spr.)

SA Piotr Mirek

Protokolant: Bożena Waniek

przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Tadeusza Trzęsimiecha

po rozpoznaniu w sprawie przeciwko T. G.

oskarżonemu o przestępstwo z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 148 § 1 kk w zw. z art. 157 § 2 kk przy zast. art. 11 § 2 kk i inne

zażalenia prokuratora

na postanowienie Sądu Okręgowego w Katowicach

z dnia 24 września 2015 roku, sygn. akt XXI K 46/15

w przedmiocie uchylenia tymczasowego aresztowania

na podstawie art. 437 § 1 kpk

p o s t a n a w i a

utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie.

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 24 września 2015 roku wydanym na rozprawie głównej
w sprawie o sygn. akt XXI K 46/15, Sąd Okręgowy w Katowicach, zmienił środek zapobiegawczy wobec oskarżonego T. G. w ten sposób, że uchylił tymczasowe aresztowanie zastosowane postanowieniem Sądu Okręgowego w Katowicach
z dnia 24 września 2014 roku, sygn. akt XXIII Kz 246/14, a w jego miejsce zastosował dozór Policji polegający na obowiązku stawiennictwa 2 razy w tygodniu w każdy poniedziałek
i piątek we właściwym Komisariacie Policji oraz zakazie kontaktowania się
z pokrzywdzonymi A. G. i K. G..

Postanowienie to zaskarżył prokurator, zarzucając:

I. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść poprzez przyjęcie, iż wolnościowe środki zapobiegawcze zastosowane wobec T. G. zabezpieczą prawidłowy tok postępowania karnego, podczas gdy okoliczności sprawy wskazują, iż tylko środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania zabezpieczy prawidłowy tok postępowania karnego,

II. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść poprzez przyjęcie, iż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie wskazuje na duże prawdopodobieństwo popełnienia przez T. G. czynu z art. 13§ 1 kk w zw. z art. 148 § 1 kk w zw. z art. 157 § 2 kk przy zast. art. 11 § 2 kk, podczas gdy prawidłowa ocena zgromadzonych w sprawie dowodów, w tym zeznań A. G., K. G. i M. M. oraz dokumentacji medycznej i opinii sądowo-lekarskiej prowadzi do odmiennych wniosków.

Stawiając powyższe zarzuty prokurator wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia i zastosowanie wobec oskarżonego T. G. środka zapobiegawczego
w postaci tymczasowego aresztowania na okres 3 miesięcy.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Zażalenie prokuratora nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy w Katowicach podejmując decyzję o zmianie dotychczas stosowanego środka zapobiegawczego wobec oskarżonego T. G. kierował się przebiegiem przeprowadzonego dotychczas postępowania dowodowego i wnioskiem, że o ile w dalszym ciągu istnieje duże prawdopodobieństwo popełniania przez oskarżonego przestępstw z art. 207 § 1 kk, to jednak odnośnie innego zarzuconego oskarżonemu przestępstwa, a to usiłowania zabójstwa, biorąc po uwagę materiał dowodowy, a zwłaszcza zeznania pokrzywdzonych: A. G. i K. G. złożone przed Sądem, nie sposób na obecnym etapie jednoznacznie przewidzieć ostatecznej oceny prawnej zachowania oskarżonego. To, że w aktach sprawy znajdują się dowody, które pozwalają zdaniem prokuratora na odmienną ocenę kwalifikacji prawnej zarzuconego oskarżonemu czynu, nie jest wystarczającym argumentem zażaleniowym, gdyż do uprawnień sądu orzekającego należy autonomiczna analiza zgromadzonych dowodów na każdym etapie postępowania, pod kątem istnienia przesłanek do stosowania najsurowszego środka zapobiegawczego. Sąd I instancji nie jest związany ani treścią zarzutu aktu oskarżenia w tym zakresie, ani tym bardziej oceną materiału dowodowego proponowaną przez prokuratora. Przy czym zaznaczyć trzeba, iż Sąd Okręgowy - co jasno wynika z treści zaskarżonego postanowienia - nie przesądził ostatecznie kwestii kwalifikacji prawnej czynu zarzuconego T. G. w pkt I aktu oskarżenia, który ewentualnie zostanie przypisany oskarżonemu w wyroku.

Ponadto Sąd Okręgowy wskazując na występowanie w dalszym ciągu dużego prawdopodobieństwa popełnianie przez oskarżonego zarzucanych mu aktem oskarżenia czynów kwalifikowanych z art. 207 § 1 kk, jak i wskazując na powstanie możliwości zastosowania w wyroku innej kwalifikacji prawnej zarzuconego mu przestępstwa z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 148 § 1 kk w zw. z art. 157 § 2 kk przy zast. art. 11 § 2 kk, zasadnie uznał, iż powyższe ma wpływ na ocenę braku istnienia przesłanek szczególnych do dalszego stosowania względem T. G. aresztu tymczasowego.

Trafnie podkreślił Sąd I instancji, że obecnie uległy dezaktualizacji przesłanki szczególne stosowania izolacyjnego środka zapobiegawczego, tj. przesłanka określona w art. 258 § 2 kpk w postaci grożącej oskarżonemu surowej kary oraz przesłanka z art. 258 § 3 kpk w postaci uzasadnionej obawy, że oskarżony popełni przestępstwo przeciwko życiu, zdrowiu lub bezpieczeństwu powszechnemu.

Resumując wskazać trzeba, iż tymczasowe aresztowanie winno być stosowane w celu zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania tylko wtedy, gdy istnieją wskazane
w ustawie przesłanki szczególne, ściśle powiązane z kwalifikacją prawną zarzucanych oskarżonemu czynów, a nie „na wszelki wypadek”, w sytuacji gdy materiał dowodowy nie jest jednoznaczny i może być odmiennie oceniany przez prokuratora. Skoro podstawą zastosowania i przedłużenia tymczasowego aresztowania wobec oskarżonego była groźba surowej kary z art. 258 § 2 kpk, to warunkiem dalszego stosowania tego środka jest ustalenie, że istnieje duże prawdopodobieństwo popełnienia przez niego czynu zagrożonego karą, której górna granica wynosi co najmniej 8 lat. Ocena Sądu I instancji, powzięta w toku rozpoznania sprawy, że nie sposób na obecnym etapie jednoznacznie przewidzieć ostatecznej oceny prawnej zachowania oskarżonego, jak i dezaktualizacja przesłanki szczególnej
o charakterze wyjątkowym, tj. z art. 258 § 3 kpk, musi skutkować uchyleniem tymczasowego aresztowania.

Zastosowany wobec oskarżonego T. G. środek zapobiegawczy łagodniejszego rodzaju w postaci dozoru Policji polegającego na obowiązku stawiennictwa 2 razy w tygodniu w każdy poniedziałek i piątek we właściwym Komisariacie Policji oraz zakazie kontaktowania się z pokrzywdzonymi: A. G. i K. G., na obecnym etapie jest wystarczający do zabezpieczenia prawidłowego toku toczącego się postępowanie sądowego.

Mając na uwadze powyższe okoliczności należało orzec, jak w części dyspozytywnej.

Z.

1. O treści postanowienia zawiadomić oskarżonego i jego obrońcę,

2. Zwrócić akta.

Katowice, dnia 21 października 2015 roku