Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 13 września 2019 roku (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w K. wniosła przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W. o zapłatę kwoty 1611,36 złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwot cząstkowych, a także kosztów procesu wg norm przepisanych. Powódka jako nabywca wierzytelności od poszkodowanego zdarzeniem drogowym, którego sprawca był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej u pozwanego, dochodzi dopłaty do odszkodowania za szkodę w pojeździe w kwocie 1100 złotych, skapitalizowanych odsetek w kwocie 68,56 zł za okres 23.10.2019 do 12.09.2019 r. oraz zwrotu kosztów ekspertyzy w kwocie 442,80 zł. Powódka niniejszym pozwem dochodzi części roszczenia z tytułu kosztów naprawy i skapitalizowanych odsetek.

Nakazem zapłaty Sąd uwzględnił żądanie powódki.

Pozwany złożył sprzeciw i wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzanie kosztów procesu wg norm przepisanych. Pozwany podniósł zarzut zawyżenia kosztów naprawy ustalonych przez powódkę oraz zakwestionował zasadność kosztów prywatnej kalkulacji naprawy.

W toku procesu strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 20 września 2019 roku doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzony został pojazd marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) należący do E. J.. Sprawca szkody posiadał obowiązkowe ubezpieczenie OC u pozwanego. Poszkodowany zgłosił szkodę pozwanemu, który po przeprowadzenie postępowania likwidacyjnego przyznał na podstawie kosztorysu odszkodowanie w kwocie 654,70 zł.

Niesporne.

26 czerwca 2019 r. poszkodowana zawarła z powódką umowę przelewu wierzytelności, na podstawie której przelała na ww. spółkę wierzytelności przysługujące jej w stosunku do (...) Spółki Akcyjnej w W. z tytułu doznanej szkody. Z tytułu sprzedaży wierzytelności otrzymała od powódki cenę w kwocie 307 zł pomniejszoną o zaliczkę na podatek dochodowy. Poszkodowana zawiadomiła pozwanego o przelewie.

Bezsporne , a nadto dowód:

- umowa cesji k. 13-20, zawiadomienie – k. 21, zgoda – k. 23.

Powódka zleciła L. C. kalkulację naprawy, w której ustalono, że koszty naprawy uszkodzonego pojazdu wynosi 3406,24 zł brutto.

Z tytułu sporządzonej kalkulacji wystawiono na rzecz powódki fakturę VAT obejmującą koszt sporządzenia prywatnej ekspertyzy na kwotę 442,80 zł brutto, która powódka opłaciła.

Dowód:

- kalkulacja k. 46,49;

- faktura VAT k. 52;

- potwierdzenie przelewu k. 35.

Powódka wezwała pozwanego do zapłaty kwoty wynikającej z uzyskanej kalkulacji naprawy pomniejszonej o kwotę dotychczas wypłaconego odszkodowania oraz zwrotu kosztu ekspertyzy wynikający z faktury.

Bezsporne , a nadto dowód:

- wezwanie do zapłaty k. 51-52

Koszt naprawy pojazdu marki F. (...) w zakresie uszkodzeń będących wynikiem zdarzenia z dnia 20 września 2018 r. i przy użyciu do naprawy wyłącznie nowych, oryginalnych części zamiennych sygnowanych logo producenta pojazdu wynosił 3478,10 zł brutto.

Koszt naprawy ww. pojazdu z użyciem dostępnych ówcześnie alternatywnych części zamiennych o potwierdzonej jakości klasy PC i PT pozwalający na pełne przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody wynosił 1793,86 zł brutto.

Dowód:
- opinia biegłego sądowego W. S. k. 103-117.

Stan faktyczny w niniejszej sprawie w zakresie, w jakim nie był on bezsporny, został oparty o przedłożone dokumenty, których autentyczności strony nie kwestionowały, wyciągając jedynie odmienne wnioski. Przy czym płyta CD mająca zawierać akta szkody okazała się pusta, stąd sąd pominął wniosek o przeprowadzenie dowodu z tego dokumentu (pkt II sentencji postanowienia z dnia 29 września 2020 r.). Wyliczając wartość kosztów naprawy pojazdu, Sąd oparł się na opinii biegłego sądowego, zważywszy że strony oszacowały wartość szkody na podstawie kalkulacji, stanowiących dokumenty prywatne (art. 245 k.p.c.). Biegły sporządził opinię wariantową, również przy użyciu dostępnych części nieoryginalnych z grupy o potwierdzonej jakości. W sposób logiczny wyjaśnił zasadność oszacowania kosztów naprawy przy użyciu dostępnych części klasy PC i PT, wskazując na ponad 17 - letni czas eksploatacji pojazdu i jego znaczny przebieg wynoszący 222.312 km, przez co można go uznać za w istotnym stopniu wyeksploatowany. W omawianym przypadku części jakości (...) na dzień szkody nie występowały. Z kolei części (...) i (...) były dostępne. Wskazane w opinii części alternatywne obejmują elementy z tworzywa sztucznego i ich zastosowanie pozwalały na pełne przywrócenie właściwości techniczno – użytkowe pojazdu. Strony opinii nie kwestionowały. Metodologia przyjęta przez biegłego nie może budzić zastrzeżeń, dlatego sąd uznał opinię za w pełni wartościowy materiał dowodowy.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się zasadne.

Podstawę prawną żądania pozwu stanowi art. 822 § 1 i 2 k.c.

Legitymacja powódki do dochodzenia roszczeń na własną rzecz nie była kwestionowana przez pozwanego. Wynika ona z umowy cesji oraz z art. 509 k.c. Sąd w niniejszej sprawie nie dopatrzył się nieważności umowy przelewu z uwagi na normę wynikającą z art. 510 § 2 k.c. Sąd odnośnie do legitymacji czynnej powódki wynikającej z umowy przelewu w pełni podziela argumentację prawną wyrażoną w wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie VIII Wydział Gospodarczy z dnia 23 stycznia 2020 r., sygnatura akt VIII Ga 536/19, niepubl. W ocenie sądu wymienione w art. 509 k.c. elementy przelewu wierzytelności zostały zawarte w umowie cesji załączonej do pozwu. Przelana wierzytelność poszkodowanej jest w sposób dostateczny oznaczona. Poszkodowana otrzymała od nabywcy z tego tytułu cenę. Zachowany jest zatem element odpłatności. Powódka była więc czynnie legitymowana do dochodzenia niniejszym pozwem roszczenia z tytułu szkody w pojeździe należącym do poszkodowanej.

Nie była przy tym kwestionowana odpowiedzialność sprawcy zdarzenia drogowego, którego pojazd był ubezpieczony od OC w pozwanym zakładzie ubezpieczeń. Nie było to również przedmiotem sporu w toku likwidacji szkody, albowiem ubezpieczyciel sprawcy wypłacił na rzecz poszkodowanej kwotę 654,70 zł, uznając, że taka kwota pozwoli na przeprowadzenie naprawy przywracającej stan pojazdu do stanu sprzed zdarzenia.

Przedmiotem sporu była wysokość odszkodowania – powódka skalkulowała je jako hipotetyczny koszt naprawy. Zdaniem powódki wartość naprawy szkody ustalona w oparciu o prywatną opinię wynosiła 3406,24 zł, inaczej niż przyjął to ubezpieczyciel. W tym miejscu należy odnotować najnowsze orzecznictwo Sądu Najwyższego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2018 r., sygn. II CNP 43/17, LEX nr 2490615 i przywołane tam inne orzeczenia SN), zgodnie z którym powstanie roszczenia w stosunku do ubezpieczyciela o zapłacenie odszkodowania, a tym samym jego zakres odszkodowania, nie zależą od tego, czy poszkodowany dokonał restytucji i czy w ogóle ma taki zamiar. Innymi słowy, niezależnie od tego, czy poszkodowany dokonał już odpowiedniej naprawy samochodu, to "sam obowiązek odszkodowawczy ubezpieczyciela pojawił się już z chwilą wyrządzenia poszkodowanemu szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy samochodu i czy w ogóle zamierzał go naprawić" (tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 marca 2018 r., sygn. II CNP 32/17, LEX nr 2497991). Przepis art. 822 § 1 k.c. modyfikuje normę wynikającą z art. 363 § 1 k.c. bowiem jedynie w ten sposób, że roszczenie o przywrócenie stanu poprzedniego przekształca w roszczenie o zapłatę kosztów restytucji (tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2018 r , sygn. II CNP 41/17, LEX nr 2481973). Podobnie wyraził się Sąd Najwyższy w postanowieniach z dnia 7 grudnia 2018 r. o sygn. akt III CZP 51/18, 64/18, 72-74/18 publikowanych na (...) Powyższe stanowisko zaaprobował Sąd Okręgowy w Szczecinie, czemu dał wyraz w wyroku z dnia 15 czerwca 2018 r., sygn. akt VII Ga 278/18 (niepublikowany), w którym wyjaśnił, że wysokość odszkodowania powinna być ustalona na podstawie hipotetycznych kosztów naprawy pojazdu ustalonych niezależnie od poniesionych przez poszkodowanego kosztów naprawy. Stanowisko Sądu Najwyższego w tym zakresie jest już utrwalone (tak postanowienie SN z dnia 11 kwietnia 2019 r. , III CZP 102/18) i doprowadziło do utrwalonego kierunku wykładni wskazanych przepisów. W orzecznictwie SN wyjaśniono również, że dla powstania roszczenia o naprawienie szkody nie mają znaczenia późniejsze zdarzenia m.in. w postaci sprzedaży uszkodzonego lub już naprawionego pojazdu (tak postanowienie SN z dnia 20 lutego 2019 r., III CZP 91/18 publ. tamże).

Tym samym podnoszona w sprzeciwie kwestia faktycznie poniesionych kosztów naprawy pojazdu nie ma istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie (podobnie jak okoliczność, czy i w jakim stanie poszkodowany zbył pojazd).

Sąd kierując się wnioskami biegłego, ustalił, że zasadny koszt naprawy z zastosowaniem dostępnych ówcześnie części alternatywnych z grupy o potwierdzonej jakości oraz przy uwzględnieniu średnich stawek za roboczogodzinę wynosi 1793,86 zł, mając na uwadze wiek i znaczny przebieg pojazdu.

Uzasadnione okazało się również żądanie pozwu co do kwoty 442,80 zł tytułem sporządzonej na zlecenie powódki kalkulacji naprawy. Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 29 maja 2019 r. sygn. III CZP 68/18, publ. OSNC 2019/10/98 wskazał, że nabywcy w drodze przelewu wierzytelności o odszkodowanie za szkodę komunikacyjną przysługuje od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej zwrot uzasadnionych kosztów ekspertyzy zleconej osobie trzeciej tylko wtedy, gdy jej sporządzenie było w okolicznościach sprawy niezbędne do efektywnego dochodzenia odszkodowania. Podobnie Sąd Najwyższy wskazał w uchwale z dnia 29 maja 2019 r. (III CZP 68/18, OSNC 2019/10/98). Każdorazowo należy więc ocenić, czy w danej sprawie poniesienie tego wydatku było obiektywnie konieczne. Obowiązek wykazania takiej konieczności spoczywa na żądającym zwrotu takich kosztów (art. 6 k.c.), a więc w tym przypadku na powodzie. Sam fakt poniesienia kosztów nie przesądza automatycznie o tym, że zakład ubezpieczeń powinien je zwrócić. W niniejszej sprawie wyliczenia biegłego wykazały, że pozwany blisko trzykrotnie zaniżył zasadny koszt naprawy w swoim kosztorysie. W takich okolicznościach wydatek na prywatną ekspertyzę był wydatkiem koniecznym i uzasadnionym.

Kwota dotychczas wypłaconego odszkodowania z tego tytułu (654,70 zł) nie pokrywa zasadnych kosztów naprawy, ustalonych przez sąd na kwotę 1793,86 zł. Z tych przyczyn dalsze koszty naprawy niepokryte przez pozwanego wynoszą 1139,16 zł, a skapitalizowane odsetki za opóźnienie od tej kwoty za okres od 23.10.2018 do 12.09.2019 r. zgodnie z kalkulatorem odsetek wynoszą 71 zł. Powódka niniejszym pozwem dochodzi części roszczenia z tego tytułu, stąd zasądzono całą żądaną kwotę, w tym koszt prywatnej kalkulacji naprawy wynoszący 442,80 zł.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 k.c., a termin spełnienia świadczenia przez zakład ubezpieczeń wynika z art. 817 § 1 i 2 k.c.

Z tych względów orzeczono jak w pkt I sentencji.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu znajduje podstawę prawną w art. 98 k.p.c. Powódka wygrała spór w całości. Na koszty poniesione przez powódkę w kwocie ogółem 1707,40 zł złożyły się: opłata sądowa od pozwu – 200 zł, wydatek na wynagrodzenie biegłego sądowego 590,40 zł (pokryty z uiszczonej zaliczki w kwocie 800 zł), opłata skarbowa od pełnomocnictwa 17 zł oraz koszty zastępstwa procesowego – 900 zł (ustalone zgodnie z § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie).

W pkt III sentencji sąd na podstawie art. 80 ust. 1 w zw. z art. 84 ust. 1 i 2 u.k.s.c. zwrócił stronom niewykorzystane zaliczki, z których pokryto po połowie wydatki na wynagrodzenie biegłego (w kwocie 1180,80 zł).

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...) S. Ż. ;

4. (...)