Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE WYROKU KOŃCOWEGO

Stan faktyczny

W dniu 8 marca 2014 r. około godziny 21:45 na autostradzie (...) na odcinku z T. do G., w okolicach miejscowości K. doszło do zdarzenia drogowego. A. K. (1) prowadziła pojazd V. (...) nr rej. (...), pasażerką była J. J. (1). Kierujący O. (...) S. K. uderzył w tył z kierunku bocznego w pojazd kierowany przez A. K. (1), który zaczął się obracać i uderzył w barierkę. Wyłączną winę za spowodowanie zdarzenia ponosił kierujący pojazdem O. (zasnął w trakcie jazdy) – ubezpieczonym w chwili zdarzenia w (...) S.A. w W. – w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu.

Okoliczności bezsporne

A. K. (1) i J. J. (1) wraz z uszkodzonym i nie nadającym się do dalszej jazdy pojazdem V. (...) zostały odtransportowane innym środkiem transportu do T. do swoich miejsc zamieszkania. Bezpośrednio po wypadku J. J. była bardzo zdenerwowana (w szoku), pokazywała, że boli ją szyja. Późną nocą obie powódki zostały przyjęte na pogotowiu w G. przy ul. (...). Zalecono J. J. noszenie kołnierza ortopedycznego i lek rozluźniający napięte mięśnie (szyi), mimo to bolały ją okolice szyi, nie mogła w nocy spać, brała środki nasenne. Miała też problemy z trzymaniem przedmiotów w dłoni (lewej), czasami wypadają jej z ręki (jest leworęczna). Nie potrafi manipulować drobnymi przedmiotami (np. bilonem z portmonetki). Do daty wypadku J. J. uprawiała sport (bieganie m.in. na dystansie 10 km, „morsowanie”), po wypadku musiała zaprzestać tej aktywności, od pewnego czasu znów biega (do 3 km), ale już nie uczestniczy w zawodach biegowych. Odczuwa stres podczas jazdy samochodem, szczególnie na drogach szybkiego ruchu (np. obwodnica T.). Bóle kręgosłupa szyjnego nadal nie ustąpiły. Po upływie około 3 miesięcy od wypadku J. J. nie leczy się z jego skutków farmakologicznie.

Dowód: zeznania M. G. z rozprawy z 15 marca 2017

zeznania A. K. (w charakterze świadka) z rozprawy z 15 marca 2017 r.

zeznania J. J. (3), k. 189-190

zeznania M. J., k. 190

zeznania J. J. (1) (w charakterze strony), k. 192

W aspekcie neurologicznym u J. J. (1) na skutek wypadku doszło do tzw. pourazowego zespołu korzonkowego-czuciowego, nie ma ryzyka ujawnienia się w przyszłości dalszych skutków neurologicznych wypadku.

J. J. (1) w zakresie skutków ortopedycznych na skutek wypadku ma ograniczenie ruchomości kręgosłupa szyjnego w zakresie skłonu o jeden palec, w zakresie skłonu do boku lewego – do 20 stopi, prawego – do 38 stopni (przykurcz jest więc ewidentny, norma skłonu to 60 stopni). W badaniu USG mięśni przykręgosłupowych szyjnych stwierdza się po lewej stronie zatartą, rozległą strukturę jak po rozległym krwiaku śródmięśniowym. U J. J. (1) stwierdza się przebyte skręcenie odcinka kręgosłupa szyjnego z następowym jego przykurczem i zespołem korzeniowym. Biegły lekarz ortopeda przeprowadził badanie ubytku ruchu kręgosłupa szyjnego z wykorzystaniem kątomierza ortopedycznego.

W wyniku wypadku z dnia 8 marca 2014 r. u J. J. (1) nie doszło do zaburzeń zdrowia psychicznego. Trudne przeżycia związane z tym wypadkiem wniosły świadomość większej uwagi na drodze, możliwości wystąpienia różnych zdarzeń, również niezawinionych. Powyższe nie miało wpływu na zdolność do wykonywania przez J. J. zawodu psychologa.

Dowód: opinia neurologa, k. 204-205

opinia ortopedy, k. 258-259, 288-289, k. 352

opinia psychiatry, k. 328-330

Ubezpieczyciel odmówił w ogóle wypłaty J. J. jakiegokolwiek zadośćuczynienia za krzywdę.

Okoliczność bezsporna

Ocena dowodów

Zeznania świadków i powódki J. J. w charakterze strony są wiarygodne. Dolegliwości bólowe, stres, lęki, problemy z wypadaniem przedmiotów z lewej ręki znajdują obiektywne potwierdzenie w dokumentacji lekarskiej oraz opiniach biegłych: neurologa, ortopedy i psychiatry.

Opinie biegłych neurologa i ortopedy (w odniesieniu do J. J.) nie cechuje żadna sprzeczność. Biegły ortopeda wskazał i wyjaśnił, że dokonał precyzyjnego pomiaru zakresu skłonu kręgosłupa szyjnego za pomocą fachowego instrumentu pomiarowego. Co więcej, w badaniu USG uwidoczniono rozległą strukturę po lewej stronie kręgosłupa szyjnego, a więc w tej części, która wiąże się z największym przykurczem (czego objawem jest ograniczenie skłonu – w tym przypadku bocznego w obu kierunkach). Reasumując, opinie biegłych neurologa i ortopedy są jasne, pełne i niesprzeczne (w tym wewnętrznie niesprzeczne). Nie mogą być interpretowane na dokładnie tej samej płaszczyźnie, lecz przy uwzględnieniu i uświadomieniu sobie odrębnych specjalizacji medycznych, skoncentrowanych na innych aspektach zdrowia lub patologii u badanego.

Opinia biegłego psychiatry jest jasna, pełna i wewnętrznie niesprzeczna.

Dokumentacja medyczna dotycząca powódki J. J. nie była jako taka kwestionowana przez strony i została wykorzystana przy sporządzaniu opinii biegłych, a wiec podlegała obiektywizacji w świetle wiedzy specjalnej biegłych lekarzy powołanych przez sąd.

Kwalifikacja prawna

Zasada odpowiedzialności pozwanego nie była sporna, opiera się na art. 822 § 1 k.c. w zw. z art. 415 k.c. w zw. z art. 436 § 2 k.c.

Powódka J. J. dochodziła zadośćuczynienia (po rozszerzeniu, k. 386) na poziomie 15.500 zł. Zdaniem Sądu żądanie jest przeważającej mierze zasadne i tylko w nieznacznym stopniu zawyżone. Z wiarygodnego materiału dowodowego wynika, że J. J. doznała znacznego przykurczu pourazowego kręgosłupa szyjnego oraz zaburzeń czuciowych utrudniających trwale codzienne funkcjonowanie (zaburzenia czucia dotyczą lewej ręki, a jest leworęczna). W okresie pierwszych trzech miesięcy (na co zwrócił uwagę biegły neurolog) poziom dolegliwości bólowych był znaczny. Natomiast nie stwierdza się natomiast u J. J. zaburzeń zdrowia psychicznego na skutek wypadku.

Sąd nie podziela poglądów polegających na automatycznym wyliczaniu „tzw. procentu uszczerbku na zdrowiu” na potrzeby stosowania art. 445 § 1 k.c., jeżeli dostępny wiarygodny materiał dowodowy w normalnej formie opisowej jest wystarczający do gruntownej oceny skali cierpień poszkodowanej.

Biorąc pod uwagę wszystkie powyższe czynniki Sąd uznał, że zadośćuczynienie na poziomie 15.000 zł za krzywdę będzie należycie kompensować ból i inne cierpienia związane z wypadkiem J. J.. Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w punkcie I. sentencji na mocy 822 § 1 k.c., art. 415 k.c. w zw. z art. 436 § 2 k.c., art. 445 § 1 k.c., art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych […], art. 481 § 1 i § 2 k.c. Odmienne daty wymagalności kwot cząstkowych wynikają z faktu rozszerzenia powództwa w toku procesu (po opiniach biegłych).

W pozostałym zakresie powództwo J. J. o zapłatę oddalono jako zawyżone (na mocy art. 445 § 1 k.c. a contrario ( punkt II.) oraz oddalono powództwo J. J. o ustalenie na mocy art. 189 k.p.c. a contrario ( punkt III.), gdyż z opinii biegłych jednoznacznie wynika, że stan zdrowia J. J. w badanych aspektach jest stabilny i nie zachodzi prawdopodobieństwo ujawnienia się nowych lub dalszych (odległych) skutków wypadku (somatycznych ani psychicznych). Powódka nie ma więc interesu prawnego w ustaleniu odpowiedzialności pozwanego na przyszłość.

Koszty

Powódka J. J. wygrała proces w ok. 97%, a więc – patrząc z przeciwnej perspektywy – uległa jedynie w bardzo nieznacznej części. Stąd zasądzono na jej rzecz całość kosztów procesu na mocy art. 100 k.p.c. Na koszty te składa się: opłata sądowa od pozwu (525 zł), opłata sądowa z tytułu rozszerzenia powództwa (250 zł), wykorzystana zaliczka (750 zł), opłata za czynności adwokackie w stawce minimalnej (4.800 zł, § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie, w brzmieniu pierwotnym), opłata skarbowa od pełnomocnictwa (17 zł) – punkt IV. sentencji.

W punkcie V. na mocy art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych obciążono pozwanego pozostałymi, nieuiszczonymi kosztami procesu (niezaliczkowana część wynagrodzeń biegłych, stanowiąca ½ tych kosztów – pozostała połowa [dotycząca A. K.] została objęta wyrokiem częściowym), w tym kosztami sądowymi, o których orzeczono już po zapadnięciu wyroku częściowego (chodzi o koszty z dwóch postanowień referendarza z 20 marca 2019 r., k. 399 i 400). Łącznie jest to suma 2629,84 zł (suma: 432,84, 731,44, 310,60, 372,22, 508,95, 273,78 zł).