Pełny tekst orzeczenia

Przewodniczący

-

sędzia Jacek Klęk

Sędziowie

-

Marek Masłowski

-

Marek Podwójniak

Protokolant

-

staż. Magdalena Tomczyk

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 194/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

3

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Wieluniu z 6 lipca 2020 r. w sprawie II K 863/18.

1.2.  Podmioty wnoszące apelacje

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy (pełnomocnicy obojga oskarżycieli)

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Apelacja obrońcy oskarżonego (art. 438 pkt. 2 kpk)

Podniesione przez obrońcę zarzuty mają charakter mieszany. O ile uwag nie budzi prawidłowość zakwalifikowania zarzutu z pkt. 1. (art. 438 pkt. 2 k.p.k.), to już zarzuty z pkt. 2.-5. apelacji definiowane zwrotem „błąd w ustaleniach faktycznych" tak jednoznaczne nie są. W ocenie Sądu zarzuty z pkt. 4., 5. i 3. tire 3. apelacji odnoszą się do oceny wiarygodności dowodów (opinii biegłego, wyjaśnień oskarżonego, zeznań D. P. i R. P. (1)) i zostaną omówione wraz z zarzutem z pkt. 1.

Obraza przepisów postępowania (pkt. 1.) mającą wpływ na treść rozstrzygnięcia, tj.: art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez:

-

skrajne naruszenie kryteriów oceny dowodów poprzez rozstrzygnięcie na niekorzyść oskarżonego wynikających z materiału dowodowego wątpliwości;

-

wysnuwanie wniosków nie znajdujących oparcia w materiale dowodowym i naznaczonych negatywnym podejściem do oskarżonego;

-

nierozważenie wszystkich okoliczności sprawy, a szczególnie tych, które przemawiały na korzyść oskarżonego;

-

przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę materiału dowodowego i tym samym nieobdarzeniem wiarą wyjaśnień oskarżonego oraz zeznań świadka J. W., co w konsekwencji doprowadziło to do bezpodstawnego uznania, że oskarżony w sposób nieumyślny naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym - bez uwzględnienia zasady in dubio pro reo,

podczas gdy materiał dowodowy nie pozwala na tak jednoznaczne stanowisko, zwłaszcza, że wydając zaskarżone orzeczenie Sąd I instancji nie odniósł się do rozbieżności w zeznaniach świadków oraz wątpliwości odnośnie wniosków płynących z opinii biegłego, z której wynika iż pojazd którym poruszał się pokrzywdzony, mógł znajdować się na przeciwległym pasie, tj. pasie po którym poruszał się oskarżony, oraz z której również nie wynika, czy motocykl pokrzywdzonych poruszał się z dopuszczalną prędkością - co oznaczałoby, iż oskarżony nie dopuścił się, nawet nieumyślnie, naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym, a w konsekwencji nie popełnił zarzucanego czynu.

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku (pkt. 3 tirét 3), polegający na dokonaniu ustaleń w oparciu o opinię biegłego, w tym przyjęciu, że do zderzenia pojazdów doszło na lewym pasie ruchu, tj. pasie, po którym poruszał się motocykl pokrzywdzonych, podczas gdy biegły na s. 9 opinii wskazuje, że samochód (...) na skutek zadziałania momentu obrotowego od impulsu siły zderzenia oraz w wyniku wykonywanego wcześniej przez kierującego skrętu w lewo, jeszcze bardziej zacieśnił swój skręt w lewo i przemieścił się przodem na drogę prowadzącą na parking..., a na s. 10 wskazuje, że (...) od pozycji, w której nastąpiła kolizja do pozycji powypadkowej, mógł przemieścić się o odcinek drogi o łącznej długości ok. 4,5 m - co mając na uwadze zdjęcia wykonane po zdarzeniu, jednoznacznie wskazuje na to, że do wypadku doszło na pasie ruchu kierującego (...).

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku (pkt. 4.), polegający na wadliwym ustaleniu, że oskarżony wyraźnie wyjaśnił, iż nie wiedział z jakim pojazdem się zderzył, nawet po tym jak nastąpił sam moment zderzenia, co w świetle zasad logiki tłumaczy, iż nie obserwował drogi skoro nie widział pojazdu, który uderza w jego samochód, podczas gdy oskarżony w ramach składanych wyjaśnień na rozprawie głównej w dniu 10.09.2018 r. określił jednoznacznie, że:

-

„Ja przed wykonaniem manewru skrętu patrzyłem do przodu i do tyłu, nie widziałem pojazdu. Na wprost była pani w beżowym samochodzie, a za mną było małżeństwo. Ta pani w beżowym samochodzie powiedziała, ale on ostro jechał, bardzo ostro jechał"-,

-

„Kiedy zamierzałem wykonać manewr skrętu w lewo patrzyłem jak przebiegała ta lina, dałem znak w lewo. Był ten samochód mój po prawej stronie. Ja byłem w środku tego pasa. To jest wąska ulica"-,

-

„Ja mówiłem, że go nie widziałem, bo po lewej stronie nie było żadnego motocykla. Ja powiedziałem, czy pan wie, że on po trawie jechał i on milczał. Ja nie widziałem tego motocykla. Ten motocykl nie jechał po trawie tylko po prawej stronie";

-

„Uderzenie było w środek samochodu. To był przód samochodu";

-

„Jak doszło do tego zdarzenia poruszałem się z prędkością 20 km/h ale to może było mniej, bo jak ja pomału jechałem czekałem na tą otwartą linię, potem skręciłem w lewo, zacząłem skręcać i ten huk przyszedł. Jak zacząłem skręcać to przyszedł ten huk. Jak skręcałem była już lina przerywana. Ja byłem cały czas na moim pasie";

co wskazuje wprost, iż oskarżony w sposób uważny przed wykonaniem manewru skrętu w lewo obserwował przeciwległy pas drogi, a sytuacja, a fakt, że oskarżony nie widział pojazdu, który uderzył w jego samochód (jak i to, że nie wiedział z jakim pojazdem się zderzył), nie świadczą o tym, iż nie obserwował drogi, tylko mogą wynikać z faktu poruszania się przez pojazd z prędkością, która nie pozwalała na jego dostrzeżenie przed wykonaniem manewru.

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku (pkt. 5.) polegający na wadliwym ustaleniu, że:

-

zeznania świadka R. P. (1) są wiarygodne w takim zakresie, w jakim korespondują z zeznaniami świadka D. P. i M. K. (1) oraz załączoną do akt sprawy opinią biegłego;

-

świadek D. P. w sposób spójny i konsekwentny w toku postępowania przedstawił okoliczności zdarzenia, a nadto zeznania świadka korespondują z treścią opinii biegłego, zeznaniami świadka M. K. (1) i R. P. (1)

podczas gdy, zeznania świadków zawierają tak istotne różnice, iż nie sposób przyjąć, ażeby w sposób spójny i konsekwentny przedstawiały okoliczność zdarzenia, mając na uwadze fakt, iż zostały złożone kilka miesięcy po zdarzeniu, a policja nie dokonała przesłuchania bezpośrednich świadków zaraz po wypadku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy oskarżonego dotknięta jest szkolnym błędem forsowania faktów wynikających z dowodów uznanych przez Sąd I Instancji za niewiarygodne przy zaniechaniu wykazania, że dokonana przez Sąd meriti ocena wykracza poza ramy oceny swobodnej.

Twierdzenia skarżącego jakoby wartość przemieszczenia liniowego dowodziła zaistnienia zdarzenia na prawym pasie ruchu nie ma nic wspólnego ani z opinią biegłego ani z prawami fizyki, które biegły wyłożył opiniując ustnie (k. 587). O miejscu kolizji świadczą ślady na jezdni utrwalone protokołem oględzin miejsca zdarzenia i to one legły u podstaw ustalenia, że do zderzenia pojazdów doszło na pasie ruchu właściwym dla pokrzywdzonego, po uprzedniej zmianie kierunku jazdy przez oskarżonego w ramach wykonywania na skrzyżowanie skrętu w lewo.

Jest przejawem nieznajomości dowodów – a już na pewno ich wybiórczej analizy – powoływanie się przez obrońcę oskarżonego na depozycje D. P. odnośnie do prędkości motocykla. Po pierwsze – znamienne, że obrońca o prędkość poruszania się pytał pasażera a. nie zaś jego kierowcę (k. 566v-567). Po wtóre stwierdzenie „na pewno mniejszą niż 90 (km/h - JK)” dla a. – wbrew logice obrony – nie musi oznaczać „na pewno wyższej niż 90 km/h dla motocykla. Po trzecie wreszcie D. P. nie kontrolował wskazań prędkościomierza i jedynie szacował prędkość. Co więcej, zeznając w śledztwie stwierdził: „kierujący motocyklem jechał z niewielką prędkością, na pewno nie większą niż około 90 km/h”. Jednocześnie dla rozstrzygnięcia kluczowymi pozostają, zbyte przez obronę milczeniem, zeznania R. P. (1), w których świadek – będąc kierowcą a. – wskazał, że pomiędzy manewrem wyprzedzania jego samochodu przez motocykl, a miejscem zdarzenia upłynął czas, w którym doszło do wyrównania prędkości motocykla i samochodu i to do poziomu określonego przez świadka na około 70 km/h. Te twierdzenia R. P. (1) znajdują oparcie i w zeznaniach M. K. i w opinii biegłego – w zakresie ustaleń odnośnie prędkości zderzeniowej. Korelują także z dalszą częścią depozycji R. P., gdzie wyłuszczył on, że po wyprzedzeniu motocykl jechał przed nim, a on sam, jadąc „trzymał” się motocykla, co dowodzi owego „wyrównania prędkości”.

Symptomatycznym przy tym pozostaje to, że skarżący na korzyść oskarżonego, mimo odwołania się do dowodu z zeznań D. P. odnośnie do prędkości motocykla, jednocześnie twierdzi, że zostały one ocenione dowolnie, co sprowadza do twierdzenia, że „zawierały … istotne różnice”. Powyższe ma znaczenie skoro skarżący zarzuca sądowi dowolność oceny wiarygodności m.in. tego dowodu. Kontekst zacytowanego zdania wskazuje, że skarżący pisząc o istotnych różnicach miał na myśli odrębności odnośnie wskazania prędkości motocykla wynikające z depozycji obu braci P.. Tyle że sprzeczności tu nie ma, gdyż D. P. jedynie szacował prędkość (nie on prowadził samochód, a przy tym nie obserwował prędkościomierza) a R. P. (1), jako kierujący a., odwoływał się do własnych spostrzeżeń jakie poczynił bezpośrednio przed tym jak został wyprzedzony przez motocykl, w trakcie wyprzedzania, jak i po tym manewrze – aż po chwilę zderzania motocykla z (...). W konsekwencji zarzut dowolnej oceny zeznań D. P. i R. P. (1) uznać należy za bezzasadny.

O takim charakterze i pozostałych, podniesionych zarzutów odnoszących się do procesu wartościowania dowodów świadczy i to, że apelacja obrony nie wyjaśnia dlaczego przyjęcie za miejsce zderzenia miejsca ustalonego opinią biegłego w oparciu o ustalenia poczynione w toku oględzin miejsca zdarzenia miało być wadliwym (ściślej rzecz ujmując dotyczy to i zanegowania wyjaśnień oskarżonego w zakresie twierdzenia, że do zderzenia doszło na prawym pasie ruchu uwzględniając jego kierunek jazdy). Skarżący dowodzi, że za prawdziwością twierdzeń oskarżonego w tym zakresie przemawia wewnętrzna sprzeczność opinii biegłego którą wywodzi odwołując się do rzekomego twierdzenia biegłego, że pojazd oskarżonego po zderzeniu przemiesił się o ok. 4,5 m w lewo. Trzeba jednak pamiętać, że w sprawie w sposób kategoryczny – w oparciu o ślad na asfaltowej nawierzchni DK nr (...) ustalono miejsce zderzenia. Biegły podał, że ujawniony w toku oględzin ślad „rycia i ciągnięcia” (pkt. 13 szkicu) usytułowany na lewym pasie ruchu 1,2 m od (...), czyli stałej linii odniesienia za którą przyjęto lewą (zachodnią) krawędź jezdni, „musiał pochodzić od uszkodzonego podczas wypadku przedniego koła motocykla”. To kategoryczne stwierdzenie biegły poprzedził analizą uszkodzeń obu pojazdów, rozmieszczeniem odłamków obu pojazdów i rzeczy podróżujących motocyklem na jezdni oraz przemieszczeń obu pojazdów po zdarzeniu. Ustalenia w zakresie przemieszczeń mają przy tym charakter pomocnicy, bo oparte są na obarczonych błędem wyliczeniach odnośnie do przemieszczenia się (...) po zderzeniu. Rzecz w tym, że w chwili zderzenia pojazd ten wykonywał skręt w lewą stronę, pomiędzy osiami wzdłużnymi obu pojazdów istniał nieokreślony co do wartości kąt rozwarty, a w następstwie uderzenia doszło do obrotu i przemieszczenia (...) wokół osi pionowej w lewą stronę o tylko orientacyjną wartość 45° (to biegły określał mianem zacieśnienia skrętu). To pozwoliło biegłemu na stwierdzenie, że po zderzeniu (...) „mógł przemieścić się o odcinek drogi o łącznej długości SV do około 4,5 m” – a więc nie jak wywodzi skarżący o około 4,5 m. Najistotniejszym jest jednak to, że ogół wskazanych powyżej ustaleń poczynionych na miejscu zdarzenia i wyliczeń w sposób kategoryczny pozwala stwierdzić, że wspomniany ślad „rycia i ciągnięcia” pochodził od przedniego koła motocykla w chili zderzenia definiując tym samym usytuowanie i motocykla (wprost) i samochodu oskarżonego na jezdni w chwili zderzenia.

W konsekwencji powyższego większa cześć apelacji obrońcy sprowadza się do prezentacji konstruktu zdarzenia w oparciu o dowody z wyjaśnień oskarżonego oraz zeznań J. W., które sąd uznał za niewiarygodne, a której to oceny skarżący nie podważył – tak jak i nie podważył oceny wiarogodności dowodów, w oparciu o które Sąd Rejonowy ustaleń faktycznych dokonał. To zaś upoważnia do stwierdzenia, że zarzuty nie wykraczają poza sferę dywagacji.

Odnosząc się do zarzutów skonkretyzowanych w pkt. 1. apelacji (obraza art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k.) należy podkreślić nadto, że czym innym jest rozstrzygnięcie z pominięciem części ujawnionych w toku rozprawy okoliczności, a czym innym zakwestionowanie wiarygodności dowodu. Co tyczy się opinii biegłego alternatywność opinii biegłego badającego przyczyny wypadu w ruchu drogowym sama w sobie nie przesądza o istnieniu w sprawie niedających się usunąć wątpliwości, a jest naturalnym następstwem uwzględnienia wykluczających się twierdzeń uczestników zdarzenia.

Trzeba też w tym miejscu podnieść to, że z treści art. 25 ust. 1, jak z przepisu art. 2 pkt 23 ustawy z 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 1260 ze zm.)1 zawierającego ustawową definicję określenia „ustąpienie pierwszeństwa”, nie wynika, aby naruszenie tej zasady przez kierowcę zbliżającego się do skrzyżowania i zamierzającego skręcić w lewo było możliwe tylko wtedy, gdy jego manewr zmuszałby do zmiany kierunku ruchu lub pasa ruchu albo istotnej zmiany prędkości innego kierującego, poruszającego się z dozwoloną prędkością. W ustawowej definicji zasady ustąpienia pierwszeństwa jest wprost zawarty nakaz oceny prędkości pojazdu jadącego z pierwszeństwem przejazdu. Z definicji tej zasady, ujmowanej a contrario, wynika i to, że kierowca samochodu zobowiązany do ustąpienia pierwszeństwa nie musi powstrzymywać się od ruchu, ale tylko wtedy, jeżeli ruch jego pojazdu nie mógłby zmusić kierującego pojazdem, posiadającego pierwszeństwo przejazdu, do zmiany prędkości czy pasa ruchu.

Wniosek

Zmiana wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek o zmianę wyroku oparty na bezzasadnych zarzutach nie może być uwzględniony.

3.2.

Apelacja obrońcy oskarżonego (art. 438 pkt 3 k.p.k.):

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku (pkt. 2-3 tirét apelacji obrońcy), a polegający na:

1)  (pkt. 2.) wadliwym ustaleniu, że oskarżony B. K. nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, iż nie zachował szczególnej ostrożności podejmując manewr skrętu w lewo wcześniej nie upewniając się, czy spowoduje zajechanie drogi jadącemu z przeciwka motocyklowi kierowanemu przez M. K. (1), podczas gdy:

-

oskarżony zasygnalizował manewr skrętu w lewo za pomocą kierunkowskazu, zachowując przy tym odpowiednią prędkość;

-

kierujący motocyklem M. K. (3) mógł poruszać się z prędkością, która mogła nie pozwolić na odpowiednią reakcje i podjęcie tzw. manewru obronnego;

-

do zderzenia pojazdów miało dojść na prawym pasie - po którym poruszał się oskarżony;

w związku z czym nie sposób przyjąć, iż oskarżony dopuścił się naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

2)  (pkt. 3 tirét 1-2) wadliwym przyjęciu, że do zderzenia pojazdów doszło na lewym pasie ruchu, tj. pasie, po którym poruszał się motocykl pokrzywdzonych, podczas gdy:

-

zeznania świadków nie potwierdzają w sposób jednoznaczny i kategoryczny, ażeby pojazd oskarżonego w momencie zderzenia miał znajdować się już na lewym pasie, po którym poruszał się motocykl pokrzywdzonych, mając w szczególności na uwadze wyjaśnienia oskarżonego jak i zeznania świadka J. W., a także, że opinia biegłego sądowego z zakresu ruchu drogowego nie wyjaśnia wszystkich wątpliwości, nie wykluczając de facto możliwości, iż do zderzenia miało dojść na prawym pasie ruchu, a także nie będąc w stanie określić dokładnej prędkości, z jaką poruszał się motocykl pokrzywdzonych;

-

uszkodzenia pojazdu oskarżonego wskazują, iż do zderzenia z motocyklem musiało dojść w początkowej fazie manewru skrętu w lewo - jeszcze na prawym pasie po którym poruszał się pojazd oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych może być podnoszony alternatywnie z zarzutem wadliwej oceny dowodów – ale skutecznie tylko wówczas, gdy skarżący czyni to alternatywnie, to jest podnosi ten zarzut na wypadek ewentualnego oddalenia zarzutów dotyczących oceny dowodów (a ścisłej zarzutów obrazy przepisów procesowych). Wynika to z istoty omawianego zarzutu, która sprowadza się do sprzeczności pomiędzy treścią dowodów uznanych za wiarygodne a ustaleniami sądu. W sytuacja zaś, gdy skarżący, tak jak w sprawie niemniejszej, nie podważa oceny dowodów lub czyni to nieskutecznie, podniesienie zarzutu oparcia rozstrzygnięcia na błędnych ustaleniach faktycznych polegający na wywodzeniu okoliczności z uznanych za niewiarygodne dowodów nie przedstawia żadnej wartości procesowej.

Wniosek

Zmiana wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Oczywista bezzasadność zarzutów wynikająca z niezakwestionowania oceny dowodów uznanych przez Sąd Rejonowy za wiarygodne determinuje negatywną ocenę omawianego żądania.

3.3.

Apelacja pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej (...) (art. 438 pkt. 3 kpk)

(1.) Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na treść wydanego orzeczenia, polegający na błędnym przyjęciu, że oskarżony nieumyślnie naruszył zasadę bezpieczeństwa w ruchu drogowym, gdyż zdaniem Sądu głównie nieprawidłowy manewr skrętu w lewo doprowadził do skutku w postaci wypadku drogowego, w sytuacji, gdy materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie wskazuje na to, że oskarżony popełnił przestępstwo co najmniej w zamiarze umyślnym ewentualnym, albowiem:

a.  oskarżony skręcając w lewo nie ustąpił pierwszeństwa jadącemu z naprzeciwka motocyklowi,

b.  oskarżony nie sygnalizował zamiaru skrętu w lewo, wykonał manewr nagle, niespodziewanie, nie upewnił się, czy z naprzeciwka nie nadjeżdża inny pojazd,

c.  na drodze panowały idealne warunki pogodowe, był dzień i ładna pogoda, nawierzchnia była sucha,

d.  oskarżony nie dał motocykliście żadnych szans na uniknięcie zderzenia,

e.  do zdarzenia doszło na lewym pasie ruchu patrząc dla kierunku jazdy Oskarżonego,

f.  oskarżony, jak sam wyjaśniał choruje na cukrzycę i nie kontroluje regularnie poziomu cukru we krwi, jest po udarze, ma 70 lat,

g.  w trakcie prowadzenia pojazdu oskarżony korzysta z pomocy partnerki, a zatem oskarżony ma świadomość swojej niesprawności w kierowaniu pojazdami, a mimo tego nadal to robi - pokonuje trasę z Niemiec do Polski nawet kilka razy w roku,

h.  oskarżony przewidywał i godził się na to, że jeśli skręci w lewo pomimo zbliżania się z naprzeciwka motocyklu i jadącego za nim samochody, naruszy zasadę bezpieczeństwa w ruchu drogowym i dojdzie do kolizji,

i.  oskarżony nie umiał wytłumaczyć tego, co się stało, jaki ani skąd pojazd wziął się na drodze, co uzasadnia stwierdzenie, że Oskarżony nie obserwował drogi,

j.  oskarżony w toku postępowania wyjaśniał, że aby wykonać manewr skrętu w lewo, należy zbliżyć się do prawej krawędzi jezdni, co jest sprzeczne z zasadami prawa ruchu drogowego i stanowi o tym, że oskarżony jawnie narusza zasady i stanowi realne zagrożenie, bądź są mu one nieznane,

k.  w orzecznictwie sądowym wypracowanym na tle przestępstw z art. 177 kk, wskazuje się, że przejechanie przez skrzyżowanie wbrew zasadzie pierwszeństwa jest prawie zawsze naruszeniem zasad bezpieczeństwa w zamiarze umyślnym ewentualnym .

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Spośród licznych argumentów przytoczonych powyżej tylko cześć odnosi się do zagadnienia winy (lit. f-i oraz k) przy czym cześć z nich wzajemnie się wyklucza (opozycja lit. h wobec pozostałych, zwłaszcza lit. i).

Jest prawdą, że kierujący będący osoba o ograniczonej z racji wieku sprawności, decydując się na poruszanie się samochodem po drodze publicznej pomimo swojego stanu zdrowia, istotnie ograniczającego sprawność kierowania pojazdem, powinien uwzględniać tę okoliczność przy planowaniu podejmowanych na drodze manewrów. W niniejszej sprawie jednak to nie ograniczenia sprawnościowe oskarżonego skutkowały zdarzeniem a to, że nienależycie obserwował sytuację na drodze i przystąpił do manewru skrętu w lewą stronę nie dostrzegłszy jadącego w przeciwną stronę motocyklisty któremu zobowiązany był ustąpić pierwszeństwa przejazdu. Istotą naruszenia w tym wypadku pozostaje niezachowanie zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym na skutek niezachowania ostrożności wymaganej w danej sytuacji. Oskarżony ani nie chciał nie ustąpić pierwszeństwa przejazdu, ani nie przewidywał, że jego zachowanie do tego się sprowadza. To wprost wynika z faktu, że w sprawie nie przedstawiono żadnego dowodu, który wskazywałby na to, że przed zderzeniem pojazdów oskarżony widział jadący w przeciwnym kierunku motocykl. W konsekwencji, choć niewątpliwie sprawność psychofizyczna wynikająca z wieku i stanu zdrowia oskarżonego mogła mieć znaczenie i dla sprawność postrzegania – to jednak wobec braku dowodów na to wskazujących – nie można przyjąć, by oskarżony umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Wniosek

Zmiana opisu czynu przypisanego oskarżonemu w zakresie postaci winy poprzez wskazanie, że do zderzenia pojazdów doszło w następstwie umyślnego naruszenia przez oskarżonego zasad bezpieczeństwa ruchu drogowego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Oczywista bezzasadność sformułowanego wniosku wynika z tego, że czym innym jest naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym na skutek niezachowania ostrożności wymaganej w określonej sytuacji, a czym innym naruszenie zasad bezpieczeństwa, będące realizacją zamiaru sprawcy, który chce je naruszyć albo przewidując taką możliwość, na to się godzi.

3.4.

Apelacje pełnomocników oskarżycieli posiłkowych (...) i M. K. (1) (art. 438 pkt. 4 k.p.k.)

Rażącą niewspółmierność wymierzonej oskarżonemu kary (pełnomocnik (...)) oraz środka karnego (obaj skarżący pełnomocnicy) do stopnia winy oskarżonego i tragicznych skutków wywołanych przestępstwem, a w szczególności takich, jak:

a)  ogromny rozmiar krzywdy oskarżycielki i to, że przez 2 tygodnie po wypadku walczyła o życie w stanie ciężkim, w śpiączce, 3 miesiące spędziła w pozycji wyłącznie leżącej,

b)  fakt doznania przez oskarżycielkę ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w postaci wstrząsu krwotocznego, mnogich złamań żeber, stłuczenia płuc, wybuchowego złamania kręgosłupa z przemieszczeniem odłamów,

c)  do dnia dzisiejszego oskarżycielka toczy żmudną walkę o zdrowie i uczy się życia w nowej rzeczywistości, na wózku inwalidzkim,

d)  życie oskarżycielki zmieniło się w sposób diametralny i nigdy nie będzie takie, jak przed zdarzeniem,

e)  oskarżycielka ma w chwili obecnej 24 lata, przed wypadkiem miała mnóstwo planów, marzeń, studia, związek i wiele zainteresowań i wszystko to zostało jej odebrane,

f)  oskarżycielka po dwóch latach od zdarzenia nadal nie jest samodzielna, jeździ na wózku inwalidzkim, potrzebuje nieustannej pomocy osób trzecich przy prozaicznych czynnościach życia codziennego,

g)  oskarżycielka została w tak młodym wieku pozbawiona sprawności, prywatności, intymności i marzeń,

h)  życie oskarżycielki podporządkowane jest wyłącznie walce o jak największą sprawność, kilkugodzinnym rehabilitacjom i długotrwałemu leczeniu,

i)  oskarżycielka ma problemy zdrowotne z pęcherzem, zmuszona jest do ciągłego cewnikowania, korzystania z pampersów oraz poddawana co rocznemu zabiegowi wstrzykiwania botoksu do pęcherza w celu zmniejszenia nietrzymania moczu, istnieje zagrożenie co do niewydolności nerek w przyszłości,

j)  w przyszłości oskarżycielkę czeka operacja kręgosłupa (wyjęcie śrub) i kolejna rehabilitacja,

k)  oskarżycielka cierpi na depresję, stany lękowe, zażywa leki psychotropowe,

l)  skutki zdarzenia zmieniły życie oskarżycielki i jej całej rodziny - mama zrezygnowała z pracy aby móc się opiekować oskarżycielką, która wymaga całodobowej opieki, tata dorabia za granicą z uwagi na kosztowne leczenie oskarżycielki (koszty rzędu dziesiątek tysięcy), a brat porzucił pasje, aby nie robić przykrości siostrze,

m)  wymagany jest całkowity remont domu, w którym mieszka oskarżycielka, tak, aby dostosować go do potrzeb oskarżycielki (m.in. dostosowanie wysokości blatów, umywalek, toalety itd.),

n)  do tragicznego zdarzenia doszło zanim oskarżycielka zdążyła zdobyć zawód i pozycję na rynku pracy,

o)  zachowanie oskarżonego po popełnieniu czynu, w tym w toku całego procesu - brak zainteresowania losem pokrzywdzonej, brak jakiejkolwiek skruchy, empatii wobec oskarżycielki czy chociaż próby przeprosin,

p)  poczucie braku odpowiedzialności ze strony oskarżonego za to co się stało,

q)  fakt, że oskarżony ma 70 lat i świadomość tego, że nie jest sprawy w prowadzeniu pojazdów i jak sam wyjaśniał - w trakcie prowadzenia korzysta z pomocy swojej partnerki, która prawa jazdy nie posiada, a mimo tego pokonuje kilka razy w roku trasę z Niemiec do Polski, powodując realne zagrożenie dla zdrowia i życia innych uczestników ruchu (!),

r)  oskarżony cierpi na cukrzycę i mimo tego, nie kontroluje poziomu cukru we krwi regularnie,

s)  oskarżony lekceważy zasady ostrożności i bezpieczeństwa innych uczestników w ruch,

t)  prowadzenie pojazdów przez oskarżonego zagraża bezpieczeństwu w komunikacji innych uczestników ruchu drogowego.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Miarą sprawiedliwości dolegliwości kary, zgodnie z art. 53§1 k.k.) pozostają:

a)  stopień winy – zwłaszcza w kontekście warunku, by kara go nie przekraczała,

b)  stopień społecznej szkodliwości czynu,

c)  cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także

d)  potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Wymierzając karę, sąd uwzględnia w szczególności (spośród istotnych w sprawie) motywację i sposób zachowania się sprawcy, (…) rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także zachowanie się pokrzywdzonego (art. 53§2 k.k.).

Uwzględniając rodzaj naruszonego dobra i okoliczności zdarzenia będącego przedmiotem postępowania w wymiarze kary na plan pierwszy wysuwają się: rodzaj i stopień ciążących na oskarżonym obowiązków oraz rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa.

Sąd doszedł do przekonania, że orzeczone zaskarżonym wyrokiem karę pozbawienia wolności i środek karny z art. 42§1 k.k. należy uznać za rażąco łagodne w rozumieniu art. 438 pkt. 4 k.p.k. Rozstrzygającymi są tu charakter naruszonych zasad bezpieczeństwa, okoliczności zdarzenia oraz ujemne następstwa naruszeń zasad bezpieczeństwa dla oskarżycieli posiłkowych.

Zważywszy charakter naruszonych przez oskarżonego zasad bezpieczeństwa ruchu drogowego, tj. zasady szczególnej ostrożności, nie tylko na skrzyżowaniu, ale i przy wykonywaniu manewru skrętu w lewą stronę (art. 3 ust. 1 w zw. z art. 25 ust. 1 p.r.d.) oraz nieustąpienie pierwszeństwa przejazdu (art. 25 ust. 1 p.r.d.), w których chodzi o kluczowe dla bezpieczeństwa komunikacji obowiązki kierującego pojazdem nie da się pogodzić z wymierzeniem kary zdecydowanie bliższej minimum ustawowemu niż maksimum (spectrum – od 6 m-cy do 8 lat). A przecież do zdarzenia doszło – co słusznie podkreśla pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej - w niezłożonej, wręcz prostej sytuacji, bez choćby cienia przyczynienia się ze strony jakiegokolwiek innego uczestnika ruchu, na prostym odcinku, dobrze utrzymanej i oznaczonej drogi, przy bardzo dobrych warunkach pogodowych. Wymiennie okoliczności Sąd Rejonowy niezasadnie zmarginalizował, mimo że mają one istotne znaczenie w zakresie rozstrzygnięcia o karze, nie wyłączając tu i środka karnego z art. 39 pkt. 3 k.k.

Pierwszoplanowe znaczenie dla wymiaru kary za czyn z art. 177 k.k. ma, obok charakteru naruszonych zasad, skutek a ten – a ściślej te – nakazują uznanie dolegliwości skazania wynikającej z orzeczenia Sądu Rejonowego za oczywiście rażąco niewspółmiernie łagodną. Bezpośrednio wynika to inkongruencji pomiędzy liczbą pokrzywdzonych i skutkami zdarzenia dla nich a wymiarem kary pozbawienia wolności oraz środka karnego orzeczonych zaskarżonym wyrokiem.

Sąd Rejonowy dostrzegł znaczenie skutków zdarzenia dla wymiaru kary ale, w ocenie Sądu Okręgowego, istotnie nie doszacował rodzaju i znaczenia negatywnych następstw dla pokrzywdzonych. Po pierwsze – oboje pokrzywdzeni doznali ciężkich obrażeń ciała. Po wtóre dla oskarżycielki posiłkowej zachowanie oskarżonego zmieniło jakość życia. Pokrzywdzona, która była osobą zdrową i w pełni spawaną, która wkraczała w samodzielne, dorosłe życie, studiowała, w następstwie zachowania oskarżonego doznała bolesnych, wymagających specjalistycznego leczenia obrażeń, które uzależniają ją od innych w każdym aspekcie życia, gdyż jest sparaliżowana od klatki piersiowej w dół. Ważne są tu dolegliwości i ograniczenia fizyczne ale i nie mniej istotne, są te psychiczne, związane z gwałtowną dezaktualizacją planów i zamierzeń, a nadto uzależnieniem w codziennym funkcjonowaniu od innych, barkiem jakiejkolwiek intymności i koniecznością rehabilitacji. Następstwa związane ze stanem zdrowia rzutują nie tylko na pokrzywdzoną ale i jej najbliższych – czego w kategoriach następstw pominąć nie można.

Oskarżyciel posiłkowy zaś doznał obrażeń dalece mniej dotkliwych, ale jednak także negatywnie skutkujących na przyszłość. Jest jasnym, że uraz jąder nie tylko skutkował koniecznością usunięcia jednego z nich ale będzie miał znaczenie w funkcjonowaniu oskarżyciela w przyszłości, nie wyłączając i kwestii potomstwa (pokrzywdzony po zdarzeniu był dwukrotnie badany i w obu badaniach ustalono bezpłodność, przy czym leczenie trwa).

Wniosek

Zamiana wyroku poprzez orzeczenie wobec oskarżonego:

a)  bezwzględnej kary pozbawienia wolności za popełnione przestępstwo (pełnomocnik (...)),

b)  zakazu prowadzenia w strefie ruchu lądowego wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 15 lat z obowiązkiem zwrotu dokumentu uprawniającego do kierowania pojazdami mechanicznymi w postaci prawa jazdy (pełnomocnicy obojga oskarżycieli).

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Powyższe oznacza, że zarówno charakter naruszonych zasad bezpieczeństwa, jak i skutki wypadku – sięgające w odniesieniu do oskarżycielki posiłkowej po kres jej życia – obligowały do podwyższenia orzeczonej kary pozbawienia wolności aż o 1/3 (pkt. 1.b). Natomiast ustalenia w zakresie stopnia zagrożenia jakie niesie ze sobą udział oskarżonego w ruchu drogowym w charakterze kierującego pojazdami mechanicznymi do oczywistego podwyższenia wymiaru środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego do 6 lat (pkt. 1.c).

W ocenie Sądu Okręgowego wyłącznie dolegliwość skazania konstruowana przez karę roku i 4 m-cy pozbawienia wolności, sześcioletni zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego oraz obowiązki w zakresie poniesienia kosztów procesu w całości odzwierciedlają stopień winy oskarżonego. Tylko takie ukształtowanie rozstrzygnięcia o karach i środkach wyraża w należytym zakresie stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu – także w kontekście skutków. Nadto tak ukształtowana dolegliwość jest w stanie zrealizować cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego. W sprawie powyższe jest istotne pomimo wieku (...), bowiem do wypadku doprowadził on drastycznie uchybiając kluczowym zasadom bezpieczeństwa ruchu drogowego i to w nieskomplikowanej sytuacji drogowej. Tu należy wprost podkreślić, że nieumyślność naruszenia zasad ruchu drogowego w postaci niezachowania szczególnej ostrożności przy zbliżaniu się do skrzyżowania i zmianie kierunku jazdy poprzez skręt w lewą stronę na skrzyżowaniu, a w konsekwencji nieustąpienie pierwszeństwa pojazdowi jadącemu z przeciwka musi być oceniona nie inaczej jak rażąca.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Nie ujawniono.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

a)  stwierdzenie sprawstwa i rozstrzygniecie o winie oskarżonego wyrażone w pkt. 1. zaskarżonego wyroku,

b)  kwalifikacja prawna przypisanego czynu,

c)  podstawa prawna wymiaru kary oraz rodzaj kary a także rodzaj i podstawa prawna oraz zakres środka karnego,

d)  rozstrzygnięcia w zakresie środków kompensacyjnych,

e)  rozstrzygnięcia o kosztach postępowania.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powody rozstrzygnięć w zakresie pkt. a zostały omówione w sekcjach 3.1, 3.2 i 3.3 niniejszego uzasadnienia. Pozostałe rozstrzygnięcia nie były kwestionowane, przy czym przyjęte przez Sąd Rejonowy podstawa prawna skazania i podstawy wymiaru kary oraz środków są prawidłowe. Wątpliwości nie budzi także i obowiązek zwrotu prawa jazdy (art. 43§3 k.k.) jak i orzeczenie i wysokość kosztów.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Konsekwencją trafności argumentacji pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej w zakresie wymiaru kary pozbawienia wolności, jak i pełnomocników obojga oskarżycieli w zakresie środka karnego było podwyższenie:

-

kary pozbawienia wolności do roku i 4 m-cy

-

środka karnego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruch lądowego do 6 lat

a także uchylenie rozstrzygnięć z pkt. 2. i 3. Zaskarżonego wyroku (ustawodawca nie dopuszcza zastosowania instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności orzeczonej w wymiarze powyżej roku, jak i orzeczenia subsydiarnej grzywny z art. 71§1 k.k. oskarżonego, co do którego nie zastosowano warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności).

Zwięźle o powodach zmiany

Powiodą zamiany wyroku omówiono w sekcji 3.4 niniejszego uzasadnienia.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3. i 4.

O kosztach postępowań odwoławczego Sąd orzekł na podstawie art. 635 k.p.k. obciążając oskarżonego kosztami postępowania odwoławczego w całości.

W ramach kosztów Sąd uwzględnił wniosek pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej o zasądzenie na rzecz(...)kwoty 3.690 zł z tytułu wydatków na ustanowienie pełnomocnika. Wskazana kwota mieści się w granicach zakreślonych §15 ust. 3 w zw. z §11 ust. 2 pkt. 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. poz. 1800 ze zm.) a i nakład pracy konieczny do sporządzenia apelacji własnej i odpowiedzi na apelację obrony, a także przygotowania do rozprawy odwoławczej i udział w niej taka kwartę uzasadniają.

Wydatki Skarbu Państwa, które oskarżony zobligowany jest ponieść za postępowanie odwoławcze sprowadzaj się do 20 zł z tytułu ryczałtu za doręczenia (§1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 663).

Sąd odwoławczy, zgodnie z dyspozycją art. 10 ust. 1 w zw. z art. 2 ust. 1 pkt. 4 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych zasądził kwotę 300 zł tytułem opłaty za drugą instancję.

7.  PODPISy

Marek Masłowski Jacek Klęk Marek Podwójniak

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzy-gnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Uznanie oskarżonego za winnego dokonania przypisanego mu czynu.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej (...).

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzy-gnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

1.  Ustalenie, że oskarżony, poprzez nieumyślne naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym doprowadził do zderzenia się pojazdów (pkt. 1. wyroku)

2.  Wymiar kary pozbawienia wolności i w konsekwencji bezzasadne zastosowanie instytucji warunkowego zawieszenia wykonywania kary pozbawienia wolności (pkt. 1-3 wyroku).

3.  Wymiar środka karnego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego na okres 3 lat [pkt. 4. wyroku)

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.13.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego M. K. (1).

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wymiar środka karnego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego na okres 3 lat (pkt. 4. wyroku).

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana