Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w W.

z dnia 30 stycznia 2020 roku

Pozwem z dnia 17 sierpnia 2018 r. powódka E. K. wniosła o ustalenie:

1.  nieważności umowy pożyczki gotówkowej o numerze (...)- (...) z dnia 28 września 2011 r. zawartej pomiędzy (...) S.A. z siedzibą w B. a powódką;

2.  nieważności weksla in blanco wystawionego do umowy pożyczki gotówkowej o numerze (...)- (...) z dnia 28 września 2011 r. zawartej pomiędzy (...) S.A. z siedzibą w B. a powódką.

Powódka wskazała, że w dniu 28 września 2011 r. zawarła z (...) sp. z o.o. z siedzibą w B. – B. umowę pożyczki odnawialnej. Pożyczka ta udzielona miała być na kwotę 4.418 zł, płatna w 48 ratach w wysokości 130 zł miesięcznie każda. Umowa pożyczki przewidywała ponadto odnowienie umowy w wysokości 1.810 zł z okresem spłaty 24 miesiące. Powódka wskazała, że całkowity koszt pożyczki określono na kwotę 4.368 zł (w tym opłata tytułem składki ubezpieczeniowej – 2.326 zł, opłata za zawarcie umowy – 220 zł oraz opłata za wynagrodzenie umowne – 1.822 zł). W przypadku odnowienia umowy koszt pożyczki wynosiłby 1.872 zł (w tym składka ubezpieczeniowa – 562 zł oraz wynagrodzenie umowne - 1.310 zł). Łączny koszt pożyczki wraz z jej odnowieniem wynosił 6.240 zł. W ocenie powódki zapisy umowy pożyczki stanowią „lichwę i oszustwo”, albowiem mając na uwadze różnicę pomiędzy kwotą pożyczki – 4.418 zł a całkowitym kosztem pożyczki (tj. wszystkich opłat związanych z udzieleniem pożyczki) – 4.368 zł otrzymała jedynie 50 zł. Ponadto umowa pożyczki zawarta została na czas oznaczony – 48 miesięcy, a zatem nie może stanowić umowy pożyczki odnawialnej. Powódka wskazała, że umowa pożyczki z dnia 28 września 2011 r. przedstawia zafałszowane proporcje pomiędzy całkowitym kosztem kredytu a całkowitą kwotą kredytu poprzez prezentowanie informacji o całkowitej kwocie kredytu obliczonej przy założeniu, że powinna ona uwzględniać kredytowane koszty kredytu. Powódka przedstawiała ponadto liczne wątpliwości co prawidłowości zapisów umowy w zakresie sposobu naliczania wysokości zadłużenia, sposobu odnowienia pożyczki powódki, wypowiedzenia umowy, faktycznego ubezpieczenia powódki w towarzystwie ubezpieczeń wskazanych w umowie i przekazania ubezpieczycielowi składki ubezpieczeniowej przez nią uiszczanej. W ocenie powódki zawarta przez nią umowa pożyczki jest czynnością nieważną – sprzeczną z zasadami współżycia społecznego (art. 58 § 2 k.c.). Powódka wskazywała również, jako osoba chorująca na otosklerozę (chorobę ucha środkowego) i mająca niedosłuch mieszany obustronny – zawierając umowę pożyczki – została wprowadzona w błąd (art. 84 k.c.) lub też użyto wobec niej podstępu (art. 388 § 1 k.c.). Powódka podniosła ponadto, że weksel wystawiony przez nią tytułem zabezpieczenia umowy pożyczki został przez pożyczkodawcę wypełniony niezgodnie z deklaracją wekslową.

(pozew – k. 1-39)

Postanowieniem z dnia 17 października 2018 r. Referendarz Sądowy w Sądzie Rejonowym dla Warszawy – Mokotowa w W. zwolnił powódkę od kosztów sądowych w całości.

(postanowienie – k. 106)

Pozwany (...) S.A. z siedzibą w B. wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie na jego rzecz od powódki zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych.

Pozwany podniósł brak wykazania przez powódkę interesu prawnego uzasadniającego żądanie pozwu. W ocenie pozwanego umowa pożyczki zawarta pomiędzy stronami nie narusza w żadnym zakresie powszechnie obowiązujących przepisów, zaś powódka posiadała pełną świadomość wysokości kosztów udzielonej pożyczki już od momentu wnioskowania o udzielenie jej pożyczki. Pozwany podniósł nadto, że postanowienia umowne pożyczki w zakresie wynagrodzenia oraz kosztu ubezpieczenia nie stanowią niedozwolonych postanowień umownych w rozumieniu art. 385 ¹ § 1 k.c.

(odpowiedź na pozew – k. 122-130)

W toku postępowania strony podtrzymywały swoje stanowiska w sprawie.

Sąd Rejonowy ustalił, co następuje:

W dniu 28 września 2011 r. pomiędzy E. K. (pożyczkobiorcą), działającą jako konsument, a (...) sp. z o.o. z siedzibą w B. (pożyczkodawcą) doszło do zawarcia umowy pożyczki gotówkowej nr (...)- (...).

Zgodnie z brzmieniem umowy jej wartość wynosić miała 4.418 zł. W umowie zapisano także, że pożyczka udzielona zostaje na pokrycie kosztu ubezpieczenia (2.326 zł) oraz opłaty za zwarcie umowy (220 zł), a także wynagrodzenia umownego (1.822 zł). Jako całkowity koszt pożyczki wskazano kwotę 4.368 zł, a jako całkowitą kwotę do zapłaty 26.832 zł. Pożyczka miała zostać spłacona w 48 ratach (od 18 listopada 2011 r. do dnia 18 października 2015 r.), a wysokość miesięcznej raty miała wynosić 130 zł.

Strony umowy ustaliły, iż zabezpieczeniem pożyczki będzie jeden własny weksel in blanco „nie na zlecenie”, który pożyczkobiorca zobowiązała się wystawić i przekazać pożyczkodawcy w dniu podpisania umowy. Weksel ważny miał być do momentu całkowitej zapłaty zobowiązań pożyczkobiorcy z tytułu umowy pożyczki. Pożyczkodawca zobowiązał się niezwłocznie po spłaceniu wszelkich zobowiązań przez pożyczkobiorcę, płatnych dla pożyczkodawcy z tytułu lub w związku z pożyczką, zwrócić pożyczkobiorcy weksel in blanco.

Pożyczkobiorca wyraził ponadto zgodę na objęcie jej ochroną ubezpieczeniową na podstawie Umowy Grupowego (...) zawartej z (...) na Życie V. (...) z siedzibą w W. i zwrot kosztów tego ubezpieczenia. Integralną częścią umowy pożyczki, przekazaną pożyczkobiorcy, były: wyciąg z umowy ubezpieczenia, dyspozycja wypłaty oraz deklaracja wekslowa i weksel.

Umowa została przygotowana w formie gotowego formularza – wzoru stanowiącego wydruk zawierający wszystkie jej postanowienia.

(dowód: umowa pożyczki – k. 40-43, kalendarz spłat – k. 44 i 50, wyciąg z umowy ubezpieczenia – k. 45, formularz informacyjny dotyczący kredytu konsumenckiego – k. 46-47 deklaracja wekslowa – k. 48)

Według postanowień deklaracji wekslowej, powód upoważniony został do uzupełnienia weksla wystawionego i wręczonego mu przez E. K.. W deklaracji wekslowej określono sytuacje uprawniające pożyczkodawcę do wpisania domicyliatu i wypełnienia weksla na sumę odpowiadającemu zadłużeniu łącznie z kosztami sądowymi, jeżeli pozwana nie spłaci w terminie całości lub części pożyczki, względnie nie uiści jakiejkolwiek należności z tytułu pożyczki, wymagalnej i płatnej zgodnie z warunkami umowy.

E. K. wystawiła (...) sp. z o.o. weksel własny w celu zabezpieczenia wierzytelności wynikających z umowy pożyczki nr (...), zawartej w dniu 28 września 2011 r. Weksel ten w chwili wystawienia i wręczenia obejmował zobowiązanie do zapłaty bliżej nieokreślonej sumy wekslowej na rzecz (...) sp. z o.o. z siedzibą w B..

W dniu 20 października 2014 r. (...) sp. z o.o. z siedzibą w B. wypowiedział E. K. umowę nr (...) z dnia 29 września 2011 r. Zadłużenie z tytułu umowy na dzień 20 października 2014 r. wynosiło 6.505,39 zł.

Weksel został uzupełniony o sumę wekslową w kwocie 6.505,39 zł, miejsce wystawienia w B., datę wystawienia 30 października 2014 r., miejsce płatności w B..

(dowód: deklaracja wekslowa – k. 48, wypowiedzenie umowy pożyczki – k. 57, weksel – k. 56)

W dniu 18 grudnia 2014 r. (...) sp. z o.o. z siedzibą w B. zawarł z (...) sp. z o.o. z siedzibą w B. umowę cesji wierzytelności wekslowej dłużnika E. K..

(dowód: umowa cesji – k. 58)

(...) sp. z o.o. z siedzibą w B. została połączona z (...) S.A. z siedzibą w B..

(dowód: odpis KRS – k. 132-133)

Przed Sądem Rejonowym w Bielsku – Białej pod sygnaturą akt toczyło się postępowanie z powództwa (...) S.A. z siedzibą w B. przeciwko E. K. o zapłatę kwoty 5.375,39 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 października 2014 r. do dnia zapłaty tytułem zapłaty z weksla podpisanego w dniu 29 września 2011 r. płatnego w dniu 30 października 2014 r. na kwotę 6.505,39 zł.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 9 września 2015 r .wydanym w sprawie o sygnaturze akt X Nc 6866/15 Referendarz Sądowy w Sądzie Rejonowym w Bielsku – Białej nakazał E. K. zapłacić (...) S.A. z siedzibą w B. kwotę 5.375,39 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 31 października 2014 r. do dnia zapłaty oraz kosztami procesu w wysokości 1.279,50 zł.

(dowód: pozew w sprawie X Nc 6866/15 - k. 216-220, weksel – k. 56, nakaz zapłaty w sprawie X Nc 6866/15 - k. 224)

Przed Komornikiem Sądowym przy Sądzie Rejonowym dla Warszawy – Mokotowa w W. M. G. (KM 4995/18) toczy się postępowanie egzekucyjne z wniosku (...) S.A. z siedzibą w B. przeciwko E. K. na podstawie tytułu wykonawczego w postaci nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym Sądu Rejonowego w Bielsku – Białej z dnia 9 września 2015 r. wydanego w sprawie X Nc 6866/15 zaopatrzonego w klauzulę wykonalności z dnia 21 stycznia 2016 r.

(dowód: zawiadomienie o wszczęciu egzekucji, zajęcie wierzytelności – k.75-76v.)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych wyżej dokumentów, które nie były kwestionowane przez żadną ze stron, a w ocenie Sądu nie było podstaw, by podawać w wątpliwość okoliczności faktyczne wynikające z ich treści. Z uwagi na powyższe Sąd uznał, że dowody z tych dokumentów tworzą spójny, nie budzący wątpliwości w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, a przez to w pełni zasługujący na wiarę materiał dowodowy. Czyniąc ustalenia faktyczne, Sąd uwzględnił także zgodne twierdzenia stron w trybie art. 229 k.p.c. oraz twierdzenia strony, którym przeciwnik nie przeczył w trybie art. 230 k.p.c.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Roszczenie powódki, pomimo wyartykułowania w nim dwóch różnych żądań, zasadniczo sprowadza się do żądania ustalenia przez Sąd nieważności umowy pożyczki gotówkowej o numerze (...)- (...) z dnia 28 września 2011 r., w związku z wprowadzeniem do niej wyliczonych w pozwie przepisów (samej umowy i regulaminu) jako klauzul umownych, ze względu na które umowa ta jest nieważna w rozumieniu art. 58 k.c. W zakresie roszczenia o ustalenie nieważności weksla powódka wskazała na jego wypełnienie niezgodnie z deklaracją wekslową.

W pierwszej kolejności – analizując zapisy postanowień pożyczki – należy wskazać, że powódce udzielono pożyczkę w kwocie 4.418 zł. Z kwoty tej potrącona jednak miała zostać opłata za zawarcie umowy pożyczki (220 zł) oraz składka ubezpieczeniowa (2.326 zł). Zatem na rzecz powódki wypłacono kwotę 1.872 zł. Powódka jako pożyczkodawca zobowiązana była do zwrotu kwotę pożyczki oraz wynagrodzenie umowne za udzielenie pożyczki – 1.822 zł. Całkowity koszt pożyczki wynosił 4.368 zł i składały się na niego: wynagrodzenie umowne – 1.822 zł, opłata za zawarcie pożyczki – 220 zł oraz składka ubezpieczeniowa – 2.326 zł.

Oczywistym jest, że pożyczki takie, jak pożyczka o numerze (...)- (...) z dnia 28 września 2011 r. są udzielane na oprocentowanie kwoty kapitału i pożyczkodawca ponosi jakieś koszty z tytułu udzielenia pożyczki, jednak nieracjonalne i niewspółmierne do kwoty udzielonej pożyczki wydaje się ustalenie faktycznej całkowitej kwoty do zapłaty w wysokości 4.368 zł, a więc kosztów przewyższających dwukrotnie wysokość faktycznie otrzymanej pożyczki 1.872 zł.

W orzecznictwie dominuje pogląd i założenie obrony pożyczkobiorcy przed nieuczciwymi praktykami profesjonalisty – pożyczkodawcy. Zachowanie pożyczkodawcy obciążającego pożyczkobiorcę nadmiernymi kosztami pożyczki godzi w dobre obyczaje, pod którymi rozumieć należy lojalność kontraktową, szacunek dla konsumenta, ale również dbałość o równomierne rozłożenie ryzyka zawieranej transakcji, rzetelność i uczciwość wobec słabszej strony zawieranej umowy, jaką niewątpliwie była E. K.. (...) S.A. pobiera od kredytobiorców niczym tak naprawdę nieudokumentowane opłaty, które ponad wszystko są zawyżone. Ustalenie tak wysokich opłat stanowi w istocie do naruszenia art. 359 § 2 ¹ k.c., pozwalającego na uzyskanie przez pożyczkodawcę korzyści z tytułu udzielenia takiej pożyczki. A zatem zastrzeżenie tak wysokiego całkowitego kosztu pożyczki w zestawieniu z udzieloną E. K. kwotą pożyczki, ocenić należy jako naruszające zasadę ekwiwalentności świadczeń stron, rzetelności kupieckiej, czerpania rażąco wygórowanych zysków, ponad zyski przyjęte w normalnie prowadzonej działalności gospodarczej. Zachowanie takie nosi znamiona sprzecznego z zasadami współżycia społecznego. Obciążenie E. K. kosztami pożyczki w nadmiernej wysokości prowadziły do zachwiania równowagi kontraktowej oraz niedoinformowania jej jako konsumenta. Biorąc zatem pod uwagę jej argumenty trzeba powódce przyznać rację, że umowa pożyczka była z tych powodów nieważna, w sprawie jednak zachodził przypadek, w którym powództwo o ustalenie nieważności umowy pożyczki i weksla nie mogło być uwzględnione na obecnym etapie ponieważ toczyło się postępowanie o zapłatę, które zostało uwzględnione (postępowanie zakończone wydanym przez Sąd Rejonowy w Bielsku - Białej nakazem zapłaty) gdyby nie to - powództwo niniejsze było by zasadne i takie przez tutejszy Sąd było by uwzględnione.

I tak powódka domagała się w przedmiotowym procesie stwierdzenia nieważności umowy (oraz nieważności weksla wystawionego celem zabezpieczenia tejże umowy i związanego z umową pożyczki).

Żądanie to jest w istocie żądaniem ustalenia prawa lub stosunku prawnego w rozumieniu art. 189 k.p.c. Przepis ten stanowi, że powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny. W przypadku powództwa z art. 189 k.p.c. sąd ma obowiązek badania z urzędu, czy po stronie powoda występuje interes prawny w domaganiu się ustalenia.

Zgodnie z tym przepisem ustalenie, że umowa (a tym samym weksel) jest nieważna, wymagało wykazania przez powódkę interesu prawnego. Interes prawny – to interes dotyczący szeroko rozumianych praw i stosunków prawnych i występuje wówczas, gdy istnieje niepewność tego prawa lub stosunku prawnego zarówno z przyczyn faktycznych jak i prawnych. Decydujący dla korzystania z formy powództwa o ustalenie prawa lub stosunku prawnego jest wyłącznie interes prawny powoda ( orz. SN z 30.12.68r., IIICZP 103/68, OSNCP 1969, nr 5 poz. 85). Ponadto interes prawny w rozumieniu art. 189 k.p.c. jest to obiektywna (czyli rzeczywiście istniejąca), a nie tylko hipotetycznie (czyli w subiektywnym odczuciu strony) potrzeba prawna uzyskania wyroku odpowiedniej treści, występująca wówczas, gdy powstała sytuacja rzeczywistego naruszenia albo zagrożenia naruszenia określonej sfery prawnej. Interes prawny występuje wtedy, gdy sam skutek, jaki wywoła uprawomocnienie się wyroku ustalającego, zapewni powodowi ochronę jego prawnie chronionych interesów, czyli definitywnie zakończy spór istniejący lub prewencyjnie zapobiegnie powstaniu takiego sporu w przyszłości.

W przedmiotowej sprawie istotną okolicznością jest to, że pozwany (...) S.A. już przed wytoczeniem niniejszego powództwa dysponował tytułem wykonawczym w postaci nakazu zapłaty wydanym w postępowaniu nakazowym w dniu 9 września 2015 r. w sprawie X Nc 6866/15 wydanym przez Referendarza Sądowego w Sądzie Rejonowym w Bielsku - Białej wobec powódki, a którego podstawą był weksel wystawiony na zabezpieczenie roszczeń wynikających z umowy pożyczki z dnia 28 września 2011 r. zawartej pomiędzy stronami, a co do której powódka wnosi aktualnie o stwierdzenie jej nieważności. Bezspornym jest także i to, że przedmiotowy tytułu wykonawczy nie został w żaden sposób podważony i na jego podstawie prowadzona jest egzekucja wobec powódki.

W tym kontekście brak jest interesu prawnego w ustaleniu nieważności umowy oraz weksla. Został wydany już nakaz zapłaty w dniu 9 września 2015 r. w sprawie X Nc 6866/15 wydanym przez Referendarza Sądowego w Sądzie Rejonowym w Bielsku - Białej wobec powódki dotyczący umowy pożyczki tej, której nieważności się domaga w niniejszej sprawie. O braku interesu prawnego świadczy fakt, iż nawet jakby Sąd tutejszy wydał wyrok zgodnie z żądaniem powódki to i tak istniał by dalej tytuł wykonawczy o zapłatę, który komornik by wykonał albowiem ten tytuł nie został uchylony, egzekucji nie powtrzymał by wyrok unieważniający umowę czy weksel wystawiony na zabezpieczenie.

Powódka wprawdzie nie wyjaśniła przy tym w pozwie na czym miałby polegać interes prawny w stwierdzeniu nieważności umowy w sytuacji, w której nie jest kwestionowany prawomocny tytuł wykonawczy na podstawie którego prowadzona jest egzekucja. Mając na uwadze okoliczności przytoczone w pozwie sąd uznał, że powódka zmierza do merytorycznego zbadania ważności kwestionowanej umowy (i prawidłowości wypełnienia weksla), a celem pozwu jest jak się wydaje zapobieżenie egzekwowania przez pozwanego świadczenia wynikającego ze spornej umowy.

W tych okolicznościach należało więc ocenić jaki wpływ wywarłby wyrok uwzględniający powództwo na sytuację prawną powódki, albowiem ocena tej okoliczności przesądzała o istnieniu interesu prawnego (lub jego braku) w stwierdzeniu nieważności umowy (i weksla).

W ocenie Sądu tytuł wykonawczy, którym dysponuje pozwany, obejmuje obowiązek wynikający ze stosunku prawnego i ewentualne uwzględnienie powództwa nie spowoduje automatycznie pozbawienia tego tytułu wykonalności, a zatem po stronie powódki nie istnieje interes prawny. Uwzględnienie żądania powódki nie mogłoby doprowadzić do definitywnego zakończenia sporu, skoro istnieje skuteczny tytuł wykonawczy i zapadłe rozstrzygnięcie nie spowoduje utraty wykonalności prawomocnego nakazu zapłaty. W razie uwzględnienia jej powództwa, nie można by było oczekiwać bezpośredniego wpływu wyroku ustalającego nieważność umowy (i weksla) na przebieg toczącego się postępowania egzekucyjnego, bez zakwestionowania tytułu wykonawczego, który był podstawą jego wszczęcia. Także samo ustalenie przez tutejszy Sąd w przedmiotowym postępowaniu, że niektóre z postanowień umowy pożyczki stanowią postanowienia niedozwolone, nie spowoduje, że zmniejszeniu ulegnie kwota roszczenia, której w oparciu o nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym dochodził pozwany.

Co więcej uwzględnienie żądania prowadziłoby do istnienia sprzecznych ze sobą orzeczeń tj. ustalającego nieważność umowy (weksla) i wydanego wcześniej nakazu zapłaty z którego wynika istnienie wierzytelności. Także i z tej przyczyny ustalenie nieważności umowy w żaden sposób nie poprawiłoby sytuacji prawnej powódki, a interes prawny w rozumieniu art. 189 k.p.c. dotyczy zagrożenia sfery prawnej.

Można by również rozważać czy ewentualne pozytywne dla powódki orzeczenie mogłoby stanowić pewien prejudykat w ewentualnym innym przyszłym postępowaniu i to właśnie na tym miałby polegać jej interes prawny. Należy jednak zauważyć, że powództwo oparte o art. 189 k.p.c. nie jest przeznaczone do tego celu, a nawet jeżeli tak to powódka w ogóle nie wyjaśniła w jakim celu domaga się stwierdzenia nieważności umowy. Jedynie na marginesie należy zaznaczyć, że orzeczenie o stwierdzeniu nieważności umowy - jakkolwiek nastąpiłoby po wydaniu nakazu zapłaty, zaopatrzonego w klauzulę wykonalności - byłoby wyrokiem deklaratoryjnym i potwierdzałby on nieważność tej umowy już w chwili jej zawarcia, a zatem umowa pożyczki będącej podstawą wydania nakazu zapłaty byłaby nieważna od samego początku. Taki wyrok stanowiłby tylko potwierdzenie stanu prawnego istniejącego wcześniej. Innymi słowy wyrok ustalający nieważność może jedynie ten stan stwierdzić, ale go nie tworzy.

Wszystkie powyższe okoliczności poddają w wątpliwość celowość prowadzenia niniejszego postępowania i tym samym istnienia u powódki interesu prawnego w stwierdzeniu nieważności umowy. Wobec braku istnienia interesu prawnego w żądaniu ustalenia (stwierdzenia) nieważności umowy (i weksla) nie było koniecznym merytoryczne badanie przesłanek, które miały świadczyć o nieważności umowy. Konsekwencją braku interesu prawnego po stronie powodowej w myśl art. 189 k.p.c. jest oddalenie powództwa bez potrzeby badania prawdziwości twierdzeń zawartych w pozwie i zasadności powództwa (zob. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 7 grudnia 2005 r., V CK 277/05, LEX nr 602316, z dnia 30 listopada 2000 r., I CKN 903/00, LEX nr 512061, z dnia 7 kwietnia 2010 r., II PK 167/09, LEX nr 602241; wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 19 maja 2010 r., I ACa 281/10, LEX nr 628191).

Ubocznie należy przy tym zauważyć, że powódka miała możliwość zakwestionowania zawartej z pozwanym umowy jeszcze na etapie postępowania przed Sądem Rejonowym w Bielsku – Białej w sprawie o sygnaturze akt X Nc 6866/15 - po wydaniu nakazu zapłaty, powódka mogła wnieść od niego sprzeciw. Jeżeli nawet tego powódka tego nie zrobiła istnieje możliwość w dalszym ciągu skorzystania z instytucji wznowienia postępowania względnie skorzystania z instytucji skargi nadzwyczajnej.

Wobec powyższego Sąd oddalił powództwo, o czym orzeczono w punkcie 1 wyroku.

W punkcie 2 wyroku sąd odstąpił od obciążania powódki kosztami procesu pozwanego, mając na uwadze treść art. 102 k.p.c. Powódka mogła bowiem pozostawać w błędnym przekonaniu, że przedmiotowe powództwo może zmierzać do ochrony jej praw, a rozstrzygnięcie przedmiotowej sprawy zależało w dużej mierze od oceny prawnej. Nadto za takim rozstrzygnięciem sądu przemawiała sytuacja majątkowa i osobista powódki.

Zarządzenie: odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć powódce (z pouczeniem o apelacji).