Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 kwietnia 2019 r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach I Wydział Cywilny

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 10 kwietnia 2019 r. w Katowicach

na rozprawie

sprawy z powództwa M. J.

przeciwko Biuru (...) Spółce Akcyjnej w W.

o ochronę dóbr osobistych

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach

z dnia 21 grudnia 2017 r., sygn. akt I C 792/15

1)  oddala apelację;

2)  zasądza od powoda na rzecz pozwanej 1 589,80 (tysiąc pięćset osiemdziesiąt dziewięć i 80/100) złotych z tytułu kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt I ACa 298/18

UZASADNIENIE

Powód M. J. wniósł do Sądu Okręgowego pozew w którym domagał się od Biura (...) Spółki Akcyjnej w W. ((...)) ochrony swoich dóbr osobistych przez nakazanie pozwanemu, aby w terminie 7 dni od uprawomocnienia się wyroku usunął wszelkie dane osobowe powoda z rejestru (...), wniósł także o zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz kosztów postępowania.

W uzasadnieniu powód wskazał, że w maju 2015 roku dowiedział się, o przetwarzaniu oraz udostępnianiu przez pozwanego jego danych osobowych w zakresie kredytów udzielonych powodowi przez banki, a ponadto o przekazywaniu osobom trzecim informacji o sposobie spłaty kredytów przez powoda. Działania te, zdaniem powoda, są bezprawne albowiem powód nie był i nie jest dłużnikiem banków, a przekazana w ten sposób przez (...) informacja jest nieprawdziwa. Brak jest też podstaw do przekazania do (...) informacji stanowiącej tajemnicę bankową.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o odrzucenie pozwu z powodu niedopuszczalności drogi sądowej, ewentualnie o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu.

Uzasadniając swoje stanowisko pozwany wskazał, że przedmiotem postępowania nie jest naruszenie dóbr osobistych lecz nakazanie pozwanemu usunięcia wszelkich danych osobowych powoda. Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o ochronie danych osobowych organem właściwym do spraw ochrony danych osobowych jest Generalny Inspektor Danych Osobowych, który na podstawie art. 18 ustawy, w przypadku naruszenia przepisów, z urzędu lub na wniosek osoby zainteresowanej w drodze decyzji administracyjnej nakazuje przywrócenie stanu zgodnego z prawem. Tym samym istnieją przesłanki do odrzucenia pozwu na podstawie art. 199 § 1 pkt 1 k.p.c. Niezależnie od tego, zdaniem pozwanego, twierdzenia pozwu są całkowicie bezpodstawne. Biuro (...) jest instytucją utworzoną i działającą na podstawie art. 105 ust. 4 ustawy Prawo bankowe. Przepisem doprecyzowującym cel oraz zasady przetwarzania danych przez (...) jest art. 105a ust. 1 i 3 ustawy. Z analizy tych przepisów wynika ustawowe prawo pozwanego do gromadzenia, przetwarzania i udostępniania na podstawie art. 105 ust. 4 Prawa bankowego bankom danych objętych tajemnicą bankową, w szczególności w celu oceny zdolności kredytowej oraz analizy ryzyka kredytowego.

Wyrokiem z dnia 21 grudnia 2017 roku Sąd Okręgowy w Katowicach oddalił powództwo i zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 377 zł z tytułu zwrotu kosztów procesu.

Sąd pierwszej instancji ustalił, że powód o przetwarzaniu jego danych osobowych w rejestrze pozwanego dowiedział się przypadkowo podczas wizyty w sklepie (...), gdzie zaproponowano mu kartę klienta, po uprzednim sprawdzeniu jego danych w (...). W dniu 4 maja 2014 roku powód zwrócił się do Biura (...) o zaprzestanie przetwarzania jego danych osobowych. Pozwany poinformował powoda, że jest instytucją utworzoną i działająca na podstawie art. 105 ust. 4 i art. 105a ustawy Prawo bankowe wskazując, że nie może poprawić lub usunąć danych przekazanych przez bank bez wniosku banku. Na podstawie raportu dotyczącego danych osobowych powoda przekazanego przez pozwanego Sąd ustalił, że dane osobowe powoda znajdują się w bazie (...) S.A , są tam przechowywane i dostępne dla powoda.

W oparciu o te ustalenia Sąd pierwszej instancji uznał, że powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie. Z twierdzeń pozwu wynika, że powód upatruje naruszenia jego dobra osobistego w tym, że pozwany w nieuprawniony sposób przetwarza jego dane osobowe. Sąd pierwszej instancji wskazał, że z przepisu art. 24 § 1 k.c. wynika, że ochrona dóbr osobistych przysługuje jedynie przed działaniem bezprawnym. Dla uzyskania ochrony w oparciu o art. 24 k.c. strona powodowa zobowiązana jest w pierwszej kolejności do wykazania, że doszło do naruszenia jego dobra osobistego. Bezspornym w sprawie było przechowywanie w bazie danych Biura (...) S.A. w W. danych osobowych powoda wraz z informacjami dotyczącym zawartych umów z bankami. Pozwany twierdzi jednak, że dane te nie są udostępniane innym bankom, są widoczne tylko dla powoda po zalogowaniu się przez niego na portalu (...).

W ocenie Sądu Okręgowego pozwany wykazał, że stan taki nie jest bezprawny i nie narusza przepisu art. 105a ustawy z dnia z dnia 29 sierpnia 1997 roku Prawo bankowe. Zgodnie z art. 105a ust. 1 i 3 przetwarzanie przez banki, inne instytucje ustawowo upoważnione do udzielania kredytów, instytucje pożyczkowe oraz podmioty, o których mowa w art. 59d ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim, a także instytucje utworzone na podstawie art. 105 ust. 4, informacji stanowiących tajemnicę bankową i informacji udostępnionych przez instytucje pożyczkowe oraz podmioty, o których mowa w art. 59d ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim, w zakresie dotyczącym osób fizycznych może być wykonywane, z zastrzeżeniem art. 104, art. 105 i art. 106-106d, w celu oceny zdolności kredytowej i analizy ryzyka kredytowego. Nadto banki, instytucje oraz podmioty, o których mowa w ust. 1, mogą przetwarzać informacje stanowiące tajemnicę bankową i informacje udostępnione przez instytucje pożyczkowe oraz podmioty, o których mowa w art. 59d ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim, dotyczące osób fizycznych po wygaśnięciu zobowiązania wynikającego z umowy zawartej z bankiem, inną instytucją ustawowo upoważnioną do udzielania kredytów, instytucją pożyczkową lub podmiotem, o którym mowa w art. 59d ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim, bez zgody osoby, której informacje dotyczą, gdy osoba ta nie wykonała zobowiązania lub dopuściła się zwłoki powyżej 60 dni w spełnieniu świadczenia wynikającego z umowy zawartej z bankiem, inną instytucją ustawowo upoważnioną do udzielania kredytów, instytucją pożyczkową lub podmiotem, o którym mowa w art. 59d ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim, a po zaistnieniu tych okoliczności upłynęło co najmniej 30 dni od poinformowania tej osoby przez bank, inną instytucję ustawowo upoważnioną do udzielania kredytów, instytucję pożyczkową albo podmiot, o którym mowa w art. 59d ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim, o zamiarze przetwarzania dotyczących jej tych informacji, bez jej zgody.

Mając na uwadze powyższe Sąd pierwszej instancji uznał, że pozwany wykazał, że jego działanie skutkujące przetwarzaniem danych osobowych powoda nie jest bezprawne. Natomiast powód nie wykazał, by doszło do naruszenia jego dóbr osobistych na skutek działań pozwanego.

W apelacji od tego wyroku powód, zaskarżając wyrok w całości, zarzucił:

1) naruszenie prawa materialnego

- art. 6 k.c. w związku z 24 k.c. przez błędną wykładnię, a to poprzez uznanie, że oświadczenie pozwanego iż tylko powód „widzi” dane przechowywane przez pozwanego -jest dowodem takiego stanu rzeczy w sytuacji, gdy powód zaprzeczył tej okoliczności;

- art. 105 ust 1 ustawy Prawo bankowe przez błędną wykładnię, a to poprzez uznanie, że pozwany wymieniony został w przedmiotowym przepisie do uzyskania danych objętych tajemnica bankową;

- art. 105 ust. 4 ustawy Prawo bankowe w związku z art. 105 ust. 5b oraz 5d, a to w związku z art. 24 k.c. przez wadliwą wykładnię, a to poprzez uznanie iż uprawnienie do utworzenia instytucji pośredniczącej w przekazywaniu, przechowaniu i gromadzeniu danych pomiędzy bankami uprawnia tą instytucje do samodzielnego gromadzenia danych bez zgody powoda;

- art. 105 ust. 4b ustawy Prawo bankowe w związku z art. 24 k.c. przez pominięcie, a to poprzez uznanie, że pozwany nie dysponując zgodą powoda, o której mowa w przepisie może gromadzić dane powoda objęte tajemnica bankową;

- art. 105 ust. 4d ustawy Prawo bankowe w związku z art. 24 k.c. przez pominięcie, a to poprzez uznanie, że pozwany nie dysponując zgodą powoda o której mowa w przepisie może udostępniać dane powoda objęte tajemnica bankową;

- art. 105a ust. 2 ustawy Prawo bankowe w związku z art. 24 k.c. przez pominięcie, a to poprzez uznanie, że pozwany nie dysponując zgodą powoda, o której mowa w przepisie może gromadzić, przetwarzać i udostępniać dane powoda objęte tajemnica bankową;

- art. 105a ust. 4 ustawy Prawo bankowe w związku z art. 35d Ustawa z dnia 29 czerwca 1995 r. o statystyce publicznej, a to w związku z art. 24 k.c. przez pominięcie, a to poprzez uznanie, że pozwany nie dysponując zgodą powoda o której mowa w przepisie może gromadzić, przetwarzać i udostępniać dane spersonalizowane powoda objęte tajemnica bankową po wygaśnięciu zobowiązania kredytowego;

- art. 105a ust. 5 ustawy Prawo bankowe w związku z art. 24 k.c. przez pominięcie, a to poprzez uznanie, że pozwany nie dysponując zgodą powoda, o której mowa w przepisie może gromadzić, przetwarzać i udostępniać dane powoda objęte tajemnica bankową poza okresem 5 lat od dnia wygaśnięcia zobowiązania;

- art. 104 ust. 1 pkt lc ustawy Prawo bankowe w związku z art. 35d Ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o statystyce, a to w związku z art. 24 k.c. poprzez wadliwą wykładnię, a to poprzez uznanie, że pozwany może posiadać dane statystyczne spersonalizowane.

2) naruszenie prawa procesowego

- art. 231, 232, 233 k.p.c. przez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, dokonanie nietrafnych ustaleń co do stanu faktycznego oraz błędną ocenę materiału dowodowego w szczególności posiadania przez pozwanego upoważnienia do przetwarzania danych osobowych powoda, oraz co do okoliczności czy dane te przechowywane są formie odpersonalizowanej (po wygaśnięciu roszczenia) oraz usuwana po terminie wskazanym w art. 105a ust. 5 ustawy Prawo bankowe;

- art. 379 § 6 k.p.c. w związku z art. 17 ust. 2 k.p.c. przez rozpoznanie sprawy przez sędziego nie mającego nominacji prezydenta do orzekania w Sądzie Okręgowym - a w konsekwencji naruszenie prawa do „właściwego sądu” określonego w art. 45 ust. 1 Konstytucji.

W oparciu o te zarzuty powód wniósł o zmianę wyroku Sądu pierwszej instancji przez uwzględnienie powództwa w całości oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania przed Sądem I i II instancji.

W odpowiedzi na apelację pozwane Biuro (...) S.A. z siedzibą w W. wniosło o oddalenie apelacji i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje :

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności rozważenia wymagał zarzut niewłaściwego obsadzenia sądu rozstrzygającego sprawę w pierwszej instancji. W tym zakresie stwierdzić należy, że w niniejszej sprawie prawo do sądu, o którym stanowi art. 45 ust. 1 Konstytucji RP nie zostało, jak utrzymuje skarżący, naruszone przez udział w sprawie sędziego sądu rejonowego, delegowanego do pełnienia obowiązków sędziego w sądzie wyższym. Zgodnie z treścią art. 77 § 1 pkt 1 ustawy o ustroju sądów powszechnych Minister Sprawiedliwości może delegować sędziego, za jego zgodą, do pełnienia obowiązków sędziego lub czynności administracyjnych w innym sądzie równorzędnym lub niższym, a w szczególnie uzasadnionych wypadkach także w sądzie wyższym, mając na względzie racjonalne wykorzystanie kadr sądownictwa powszechnego oraz potrzeby wynikające z obciążenia zadaniami poszczególnych sądów. W wyroku z 15 stycznia 2009 r. K 45/07 Trybunał Konstytucyjny orzekł, że zgodny z Konstytucją jest art. 77 § 1 pkt 1 ustawy Prawo o ustroju sądów powszechnych, umożliwiający delegowanie sędziego, za jego zgodą, do wykonywania czynności orzeczniczych w innym sądzie. Wbrew twierdzeniom skarżącego, nie zachodzi zatem nieważność postępowania z uwagi na udział w postępowaniu i wydanie orzeczenia przez sędziego sądu rejonowego w sprawie, w której właściwy jest sąd okręgowy. Nieważność postępowania przewidziana w art. 379 pkt 6 k.p.c. zachodzi wtedy, gdy sąd rejonowy orzekł w sprawie, w której sąd okręgowy jest właściwy bez względu na wartość przedmiotu sporu. W rozpatrywanej sprawie orzekł w pierwszej instancji sąd okręgowy, zatem nie wystąpiła sytuacja o której mowa w art. 379 pkt 6 k.p.c.

Nietrafnie zarzuca powód także naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. Przepis ten określa zasadę swobodnej oceny dowodów, zgodnie z którą sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału, a zatem z uwzględnieniem wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu, jak również wszelkich okoliczności towarzyszących przeprowadzeniu poszczególnych dowodów. Naruszenie tego przepisu może polegać na błędnym uznaniu, że przeprowadzony w sprawie dowód ma moc dowodową i jest wiarygodny albo że wiarygodności i mocy dowodowej jest pozbawiony. Prawidłowe postawienie zarzutu obrazy art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wskazania konkretnych zasad, które sąd naruszył i dowodów, przy ocenie których do naruszenia takiego doszło. Tymczasem skarżący nie wskazuje zasad oceny dowodów, które Sąd Okręgowy, jego zdaniem, naruszył ani dowodów przy ocenie których do naruszenia takiego doszło. W istocie nie podważa także ustalonych przez ten Sąd faktów. Chybiony jest również zarzut naruszenia art. 231 k.p.c. Przepis ten definiuje domniemanie faktyczne, które stanowi środek ustalenia faktu bez konieczności jego udowodnienia. Problem w tej sprawie nie tkwił w ustaleniu stanu faktycznego, gdyż stan ten był pomiędzy stronami w istocie bezsporny. Sąd Apelacyjny w pełni podziela zatem ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd pierwszej instancji i przyjmuje je za własne.

Zarzuty apelacji powoda w tej sprawie odnoszą się przede wszystkim do kwestii naruszenia prawa materialnego, a to art. 105 ust. 1 w zw. z art. 105a Prawa bankowego przez wadliwą, zdaniem skarżącego, ich wykładnię i przyjęcie, że pozwany może gromadzić, przetwarzać i udostępniać dane powoda objęte tajemnica bankową bez jego zgody co, według powoda, miałoby prowadzić do naruszenia art. 24 k.c. przez bezprawne działanie pozwanego.

Apelujący utrzymuje, że publikacja jego danych osobowych w (...) naruszyła jego dobra osobiste. Tymczasem naruszenie dobra osobistego jest jednocześnie naruszeniem prawa podmiotowego przez bezprawne działanie, przy czym bezprawność działania określa się ogólnie jako sprzeczność z przepisami prawa lub zasadami współżycia społecznego. Zgodnie z ogólną regułą dowodzenia wynikającą z art. 6 k.c. powód w sprawie o ochronę dóbr osobistych powinien wykazać, że strona pozwana naruszyła jego konkretne dobro osobiste oraz wykazać, na czym polegała wyrządzona mu krzywda. Należy wskazać, że art. 23 k.c. nie zawiera zamkniętego katalogu dóbr osobistych ani też definicji tego pojęcia, ograniczając się do zestawienia wartości, które określa tym mianem. Bliższa analiza tego zestawienia pozwala na przyjęcie, że chodzi o wartości niemajątkowe, nieodłącznie związane z osobą ludzką, a ściślej ze sferą jej indywidualności (nazwisko, pseudonim, wizerunek), wrażliwości (cześć, nietykalność mieszkania), z jej integralnością cielesną (zdrowie), osobistymi osiągnięciami (twórczość naukowa, artystyczna, wynalazcza i racjonalizatorska) i wolnością (wolność, swoboda sumienia). Przykładowe wyliczenie zawarte w tym przepisie wskazuje na istotę dóbr osobistych i na przestrzeń, w której mogą pojawić się inne jeszcze wartości mogące uchodzić za dobra osobiste.

Analiza twierdzeń powoda pozwala przyjąć, że jako dobro osobiste traktował on wiarygodność kredytową. Należy jednak wskazać, że wiarygodność kredytowa nie jest dobrem osobistym (por. uzasadnienie wyroku Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 15 listopada 2007 roku, I ACa 825/07). Pomijając już fakt, że nie należy ona do żadnej z wyliczonych sfer, uznać należy, że jest to zjawisko ściśle sprzężone ze sferą interesów majątkowych podmiotu prawa cywilnego, nie zaś ze sferą jego osobowości. Nie ma zatem charakteru niemajątkowego. Tymczasem, utrata wiarygodności kredytowej (jej podważenie) była jednym z głównych, jak się zdaje, argumentów uzasadniających żądania zgłoszone w pozwie. Z tego punktu widzenia roszczenia powoda musiałyby uchodzić za oczywiście bezzasadne.

Publikacja informacji o zaciągniętym przez powoda kredycie nie mogła również naruszyć pozostałych wyliczonych w pozwie i apelacji dóbr: czci, dobrego imienia. Wpis w rejestrze nie narusza czci ani dobrego imienia powoda, bo nie ma on charakteru ocennego, ani nie piętnuje w żaden sposób osoby, której dotyczy. Podkreślić trzeba, że przy takiej ocenie kierować się należy kryteriami obiektywnymi, tj. oglądem typowego uczestnika obrotu, nie zaś wrażliwości samego zainteresowanego (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 26 października 2001 roku, V CKN 195/01 i przywołane tam orzecznictwo). Istotnym jest również, że dostęp do danych zawartych w Biurze (...) na temat powoda, mają jedynie instytucje finansowe.

Zgodzić się przy tym należy z Sądem Okręgowym, że Biuro (...) S.A. z siedzibą w W. miało prawo ujawnić dane powoda w rejestrze. Biuro (...) działa na podstawie art. 105 ust. 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe. Zgodnie z tym przepisem, banki wspólnie z bankowymi izbami gospodarczymi mogą utworzyć instytucję upoważnioną do gromadzenia, przetwarzania i udostępniania:

- bankom informacji stanowiących tajemnicę bankową w zakresie, w jakim informacje te są potrzebne w związku z wykonywaniem czynności bankowych oraz w związku ze stosowaniem metod wewnętrznych oraz innych metod i modeli, o których mowa w części trzeciej rozporządzenia nr 575/2013;

- innym instytucjom ustawowo upoważnionym do udzielania kredytów informacji stanowiących tajemnicę bankową w zakresie, w jakim informacje te są niezbędne w związku z udzielaniem kredytów, pożyczek pieniężnych, gwarancji bankowych i poręczeń;

- instytucjom kredytowym informacji stanowiących tajemnicę bankową w zakresie niezbędnym do oceny zdolności kredytowej konsumenta, o której mowa w art. 9 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim;

- instytucjom pożyczkowym i podmiotom, o których mowa w art. 59d ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim na zasadzie wzajemności, informacji stanowiących odpowiednio tajemnicę bankową oraz informacje udostępnione przez instytucje pożyczkowe oraz podmioty, o których mowa w art. 59d ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim, w zakresie niezbędnym do oceny zdolności kredytowej konsumenta, o której mowa w art. 9 tej ustawy, i analizy ryzyka kredytowego.

Informacje gromadzone i udostępniane przez Biuro (...) S.A. z siedzibą w W. obejmują dane osobowe chronione rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE. Zgodnie z zapisami rozporządzenia, przetwarzanie danych osobowych jest dopuszczalne między innymi wtedy, kiedy zezwalają na to przepisy prawa. Takim szczególnym upoważnieniem ustawowym dla strony pozwanej do przetwarzania danych osobowych (w tym danych obejmujących tajemnicę bankową) jest art. 105 ust. 4 oraz art. 105a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe. Należy wskazać, że rejestr ten nie jest rejestrem dłużników, ale rejestrem zobowiązań. Jego celem jest badanie wiarygodności kredytowej klientów i aby to było możliwe należy zgromadzić jak największą liczbę informacji o ich istniejących lub potencjalnych zobowiązaniach. Ujawnienie w rejestrze nie może świadczyć, i co do zasady nie świadczy, o braku solidności ale o skali wypłacalności klienta.

Ponadto podstawą prawną do przetwarzania danych przez (...) jest ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych. Do działalności (...) zastosowanie mają również przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 marca 2007 r. w sprawie szczegółowego zakresu przetwarzanych informacji dotyczących osób fizycznych po wygaśnięciu zobowiązania wynikającego z umowy zawartej z bankiem lub inną instytucją ustawowo upoważnioną do udzielania kredytów oraz trybu usuwania tych informacji. (...) współpracuje z bankami w oparciu o zawierane umowy oraz regulamin gromadzenia, przetwarzania i udostępniania informacji. Na podstawie zawartych umów banki zostały zobowiązane do cyklicznego przekazywania do (...) informacji o klientach i ich rachunkach w formie tzw. wsadów informacyjnych, a (...) w oparciu o otrzymane dane udostępnia bankom informacje, pomagające w wykonywaniu czynności bankowych, a zwłaszcza w podejmowaniu decyzji kredytowych.

Zakres przetwarzanych informacji może obejmować dane dotyczące osoby fizycznej lub dane dotyczące zobowiązania. Informacje te dotyczą wszystkich rachunków kredytowych, jakie prowadzą banki, tj. tych, które spłacane są prawidłowo, jak i tych, gdzie występują opóźnienia lub brak spłaty. (...) nie jest uprawniony do zmian lub modyfikacji informacji zawartych we „wsadach informacyjnych”. Sprostowanie lub zmiana informacji następuje wyłącznie z inicjatywy banku, który taką informację przekazał. Istotnym jest przy tym, że informacja dotycząca historii kredytów powoda jest dostępna jedynie dla niego oraz wykorzystywana jest przez instytucje sektora finansowego do zarządzania ryzykiem kredytowym. Z wykładni językowej zacytowanych przepisów wynika ustawowe uprawnienie pozwanego do przetwarzania informacji objętych tajemnicą bankową udostępnionych tej instytucji przez bank czy też inne instytucje upoważnione do udzielania pożyczek, kredytów w zakresie, w jakim informacje te są niezbędne w związku z udzielaniem kredytów, pożyczek pieniężnych, gwarancji bankowych i poręczeń. Należy stwierdzić, że na tej podstawie przetwarzanie danych osobowych powoda w bazie (...) posiadało walor legalności. Jeżeli zaś powód dokonał spłaty zadłużenia wobec określonego banku, a dane jego nie zostały usunięte czy też zweryfikowane przez sam bank, to powód ma uprawnienie do żądania usunięcia nieprawdziwych danych przez bank czy też inną instytucję udzielającą mu kredytu czy pożyczki.

Nie ma również znaczenia przedstawiony przez powoda w postępowaniu apelacyjnym „raport (...)”, który zawiera informacje dostępne, jak już wyżej wskazano, bądź dla powoda, bądź, jak w tej sytuacji, dla uprawnionych do ich uzyskania podmiotów.

Z tych względów Sąd Apelacyjny, na podstawie art. 385 k.p.c., oddalił apelację, o kosztach postępowania apelacyjnego rozstrzygając w oparciu o art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w związku z art. 99 k.p.c. oraz § 8 ust. 1 pkt 2 w związku z § 10 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie, zmienionego rozporządzeniem z dnia 3 października 2016 r (Dz. U. 2016, poz. 1668).

SSO Aneta Pieczyrak-Pisulińska SSA Ewa Jastrzębska SSA Tomasz Ślęzak