Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 listopada 2019r.

Sąd Rejonowy w Rybniku III Wydział Karny w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 4 czerwca 2019r., 13 sierpnia 2019r., 1 października 2019r., 5 listopada 2019r. sprawy:

D. M. (M.)

s. G. i K.

ur. (...) w R.

oskarżonego o to, że

I.  w dniu 25 października 2017r. w R. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłował doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia mieniem (...) S.A. w kwocie 2.586 zł poprzez wystawienie a następnie przedłożenie w Sądzie Rejonowym w. R. wraz z pozwem poświadczających nieprawdę dokumentów w postaci umowy najmu pojazdu zastępczego zawartej z T. S. (1) w dniu 23 października 2014r. oświadczenia T. S. (1) z dnia 9 września 2015r. oraz faktury VAT nr (...) z dnia 20 sierpnia 2015r. wystawionej dla T. S. (1) przez (...), wprowadzając w błąd Sąd Rejonowy w. R. w celu uzyskania nakazu zapłaty, a następnie wyroku uwzględniającego powództwo lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na oddalenie powództwa przez Sąd Rejonowy w. R. w dniu 30 lipca 2018r. w sprawie o sygn. VIGC 459/18

tj. o czyn z art. 13 § 1 kk, 286 § 1 kk i art. 271 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

II.  w dniu 4 września 2015r. w R. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem (...) S.A. w kwocie 861 zł przekazanej wskutek złożonego wniosku o wypłatę odszkodowania za wynajem samochodu zastępczego na czas likwidacji szkody numer (...) na podstawie wystawienia poświadczającej nieprawdę fakturą VAT numer (...) z dnia 20 sierpnia 2015r. wystawioną dla T. S. (1) przez (...) D. M., wprowadzając w błąd ubezpieczyciela co do faktu wynajęcia samochodu zastępczego dla T. S. (1),

tj. o czyn z art. 286 § 1 kk i art. 271 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

1.  uznaje oskarżonego D. M. za winnego tego, że działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w dniu 20 sierpnia 2015r. w R. wystawił poświadczającą nieprawdę fakturę VAT nr (...) dla T. S. (1) za wynajem samochodu zastępczego na czas likwidacji szkody, którą następnie użył przedkładając do (...) S.A. z siedzibą w W. wraz z wnioskiem o wypłatę odszkodowania za wynajem samochodu zastępczego na czas likwidacji szkody numer (...), wprowadzając w błąd ubezpieczyciela co do faktu wynajęcia samochodu zastępczego dla T. S. (1), czym doprowadził (...) S.A. w dniu 4 września 2015r. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 861 zł czym wyczerpał ustawowe znamiona przestępstwa z art. 271 § 3 kk i art. 273 kk i art. 286 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk oraz art. 12 § 1 kk i za to na mocy art. 286 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk przy zast. art. 37a kk wymierza mu karę grzywny w wysokości 60 (sześćdziesięciu) stawek dziennych przy przyjęciu, iż wysokość jednej stawki dziennej stanowi kwotę 50 zł (pięćdziesięciu złotych);

2.  uznaje oskarżonego D. M. za winnego tego, że w dniu 25 października 2017r. w R. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłował doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia mieniem (...) S.A. z siedzibą w W. w kwocie 2.583 zł poprzez przedłożenie w Sądzie Rejonowym w. R. wraz z pozwem poświadczającą nieprawdę fakturę VAT nr (...) z dnia 20 sierpnia 2015r. wystawioną dla T. S. (1) za wynajem samochodu zastępczego na czas likwidacji szkody, wprowadzając w błąd Sąd Rejonowy w. R. w celu uzyskania nakazu zapłaty, a następnie wyroku uwzględniającego powództwo lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na oddalenie powództwa przez Sąd Rejonowy w. R. w dniu 30 lipca 2018r. w sprawie o sygn. VI GC 459/18 czym wyczerpał ustawowe znamiona przestępstwa z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk oraz art. 273 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i za to na mocy art. 14 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk oraz art. 11 § 3 kk przy zast. art. 37a kk wymierza mu karę grzywny w wysokości 70 (siedemdziesięciu) stawek dziennych przy przyjęciu, iż wysokość jednej stawki dziennej stanowi kwotę 50 zł (pięćdziesięciu złotych);

3.  na mocy art. 85 § 1 i 2 kk, art. 86 § 1 kk łączy oskarżonemu wyżej orzeczone w pkt. 1 i 2 kary grzywny i wymierza mu karę łączną grzywny w wysokości 110 (stu dziesięciu) stawek dziennych przy przyjęciu, iż wysokość jednej stawki dziennej stanowi kwotę 50 zł (pięćdziesięciu złotych);

4.  na mocy art. 627 kpk i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973 roku o opłatach w sprawach karnych zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, na które składają się wydatki w wysokości 70 zł (siedemdziesiąt złotych) oraz opłata w wysokości 550 zł (pięciuset pięćdziesięciu złotych).

Sędzia

Sygn. akt III K 159/19

UZASADNIENIE

Oskarżony D. M. prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą A. M. D. M. w R. przy ulicy (...). Zajmuje się likwidacją szkód komunikacyjnych, zatrudnia wielu pracowników.

(wyjaśnienia oskarżonego k. 287v, odpis z KRS k. 34-37, informacja z ZUS k. 110-241)

W dniu 22 października 2014r. T. S. (1) uczestniczył w kolizji drogowej na ulicy (...) w R.. W jego pojeździe marki F. (...) o numerach rejestracyjnych (...), uszkodzeniu uległ tylni zderzak oraz tył pojazdu. Sprawca kolizji był ubezpieczony w (...) Spółce Akcyjnej w W..

W dniu 23 października 2014 roku T. S. (1) udał się do warsztatu oskarżonego, by pozostawić tam pojazd do naprawy. Naprawa miała odbyć się bezgotówkowo, a T. S. (1) zawarł z oskarżonym umowę cesji wierzytelności datowaną na dzień 29 października 2018 roku, przelewając na rzecz oskarżonego wierzytelność przysługującą mu z tytułu odszkodowania za szkodę wyrządzoną w pojeździe.

T. S. (1) nie skorzystał z oferowanego mu samochodu zastępczego ponieważ dysponował samochodem małżonki oraz rowerem. Będąc zadowolony ze sprawnej i bezgotówkowej obsługi w warsztacie, podpisał nieroztropnie, bez przeczytania, kilka dokumentów, nie zapoznając się tym samym z ich treścią. Złożył podpis pod umową najmu-zlecenia nr 01/23/10/2014, której przedmiotem był wynajem samochodu marki F. (...) o numerach rejestracyjnych (...). Jako czas wynajmu pojazdu wskazano okres od 23.10.2014r. do 30.11.2014r. W umowie określono stawę brutto za dzień wynajmu w kwocie 123 złotych. Złożył również podpis pod oświadczeniem datowanym na dzień 7 października 2014 roku skierowanym do Towarzystwa (...), w którym wskazano, że pozostawiony do naprawy pojazd marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) jest jedynym pojazdem w jego gospodarstwie domowym, potrzebnym mu aby dojechać do pracy i odwozić dzieci do szkoły. W oświadczeniu zawarto informację, że w trakcie likwidacji szkody w pojeździe, konieczne będzie wynajęcie pojazdu zastępczego a nadto oświadczenie wystawcy dokumentu, że pojazd zastępczy został mu wynajęty przez warsztat (...) z siedzibą w R.. Nadto T. S. (1) złożył podpis pod oświadczeniem datowanym na dzień 9 września 2015 roku, a skierowanym do Towarzystwa (...), w którym wskazano, że w trakcie likwidacji szkody najem pojazdu był konieczny ze względu na brak możliwości swobodnego używania bagażnika, który jest mu niezbędny. Z treści oświadczenia wynika, że T. S. (1) wynajął pojazd zastępczy ze względu na obawę przed konsekwencjami ze strony Policji związanymi z poruszaniem się uszkodzonym pojazdem, a nadto faktem, że samochód jest rozbity i wygląda fatalnie. W oświadczeniu zawarto informacje, że okres najmu był długi ze względu na oczekiwanie na decyzję ubezpieczyciela, a nadto prośbę, aby ubezpieczyciel wypłacił należność za wynajem pojazdu oskarżonemu.

T. S. (1) był przekonany, że wszystkie te formalności są konieczne do uzyskania przez oskarżonego zwrotu kosztów za wykonaną naprawę. Do domu wrócił na rowerze, który wyjął z bagażnika uszkodzonego pojazdu.

(wyjaśnienia oskarżonego k. 92, k. 108-109, k. 287v-288; zeznania T. S. (1) k. 47, k. 55-56, k. 101-102, k. 108-109, k. 288v-289v, zeznania K. S. k. 104, k. 289v,umowa cesji k. 27-28, umowa zlecenia k. 65, wydruk oświadczenia k. 67, wydruk oświadczenia k. 23)

Po około 2 tygodniach od kolizji, T. S. (1) odebrał naprawiony samochód z warsztatu. Po tym zdarzeniu, nie kontaktował się już nigdy więcej z oskarżonym.

(zeznania T. S. (1) k. 47, k. 55-56, k. 101-102, k. 108-109, k. 288v-289v)

Oskarżony tymczasem w dniu 20 sierpnia 2015 roku działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wystawił dla T. S. (1) poświadczającą nieprawdę fakturę VAT nr (...) na kwotę 3.444 złotych za wynajem samochodu zastępczego na czas likwidacji szkody tj. 28 dni.

Następnie, również działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wprowadzając ubezpieczyciela w błąd co do faktu najmu samochodu zastępczego, oskarżony dokonał zgłoszenia szkody w pojeździe należącym do T. S. (1). W tym celu przedłożył (...) S.A. fakturę VAT nr (...). W dniu 4 września 2015 roku (...) S.A. na podstawie przedłożonej przez niego faktury wypłaciło oskarżonemu kwotę 861 złotych tytułem najmu samochodu zastępczego. Doprowadził tym samym ubezpieczyciela do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 861 zł. Ubezpieczyciel stwierdził szkodę całkowitą pojazdu.

(częściowo wyjaśnienia oskarżonego k. 92, k. 108-109, k. 287v-288, zeznania świadka P. M. k. 84, k. 313, pisma ubezpieczyciela k. 38-42, potwierdzenie przelewu k. 22, płyta CD z aktami szkody k. 88 dowód: wydruk faktury VAT k. 66)

W dniu 25 października 2017 roku oskarżony działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłował doprowadzić po raz kolejny do niekorzystnego rozporządzenia mieniem (...) S.A. w kwocie 2.583 zł poprzez przedłożenie w Sądzie Rejonowym w. R. wraz z pozwem o zapłatę poświadczającą nieprawdę fakturę VAT nr (...) z dnia 20 sierpnia 2015r. wystawioną dla T. S. (1) za wynajem samochodu zastępczego na czas likwidacji szkody. Tym samym wprowadził w błąd Sąd Rejonowy w. R. w celu uzyskania nakazu zapłaty.

W dniu 15 stycznia 2018 roku Sąd Rejonowy w. R. w sprawie o sygn. akt VI GNc 2545/17 wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w którym zasądził od (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz oskarżonego kwotę 2.583 złote wraz z ustawowymi odsetkami i kosztami postępowania. Towarzystwo (...) S.A. wniosło sprzeciw od nakazu zapłaty.

W dniu 30 lipca 2018 roku na rozprawie w Sądzie Rejonowym w. R. w sprawie o sygn. akt VI GNc 459/18 przesłuchano w charakterze świadka T. S. (1). Wskazał on, że w wyniku zdarzenia z października 2014 roku uszkodzeniu uległ jego pojazd marki F. (...). Podkreślił, że samochód nadawał się do jazdy gdyż uszkodzeniu uległ tylko zderzak tylni oraz klapa. Następnego dnia po kolizji samochód pozostał w warsztacie oskarżonego. T. S. (1) stanowczo zaprzeczył aby w czasie naprawy nie korzystał z pojazdu zastępczego.

Wyrokiem Sądu Rejonowego w. R. z dnia 30 lipca 2018 roku oddalono powództwo oskarżonego.

Zaskarżony wyrok utrzymano w mocy.

W dniu 8 października 2018 roku u oskarżonego zabezpieczono umowę najmu z dnia 23.10.2014r., wydruk faktury VAT z dnia 20 sierpnia 2015 nr (...), wydruk oświadczenia T. S. (1) z dnia 7.10.2014r.

(częściowo wyjaśnienia oskarżonego k. 287v-288, zeznania świadka T. S. (1) k. 47, zawiadomienie z SR w. R. k. 1, pozew z załącznikami k. 5-28, nakaz zapłaty k. 29, sprzeciw k. 30-37, odpis wyroku k. 48, odpis uzasadnienia k. 49-50, odpis postanowienia k. 304, odpis uzasadnienia k. 305-306)

Oskarżony nie był dotychczas karany (karta karna k. 302)

Oskarżony w toku postępowania nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Wyjaśniał (k. 287v-288v), że prowadzi działalność związaną z likwidacją szkód komunikacyjnych. Od wielu lat ma na stanie 6-10 samochodów zastępczych. Wskazał, że gdy zgłasza się do niego poszkodowany, to przygotowuje wstępną dokumentację najmu. W umowie wskazany jest zazwyczaj dłuższy okres najmu, gdyż nie wiadomo ile będzie trwało likwidowanie szkody. Wyjaśniając o przyczynach sporządzenia dwóch różnych oświadczeń przez poszkodowanego, wskazał, iż w okresie gdy miała miejsce likwidacja szkody T. S. (1), ubezpieczalnie wymagały dodatkowych oświadczeń, z których wynikać miała konieczność najmu samochodu oraz powodów najmu. Brak sporządzenia takich oświadczeń wiązał się z odmową wypłaty odszkodowania. Wskazał, że czasami oświadczenie musiało być zmodyfikowane, gdyż każda szkoda miała inny charakter. Wyjaśnił, że po zapoznaniu się z okolicznościami szkody przygotował dokument, który odpowiadał rzeczywistemu stanowi rzeczy, a w późniejszym czasie poprosił poszkodowanego o podpisanie tego dokumentu. Dodał, że przez wszystkie lata prowadzonej działalności wielokrotnie zdarzało się, że najmował samochód zastępczy na czas likwidacji szkody, a w istocie najem trwał tylko kilka dni. Samochód zastępczy jest wtedy zarezerwowany dla poszkodowanego przez cały okres likwidacji szkody ponieważ nie wiadomo kiedy będzie mu znów potrzebny. Oskarżony dla przykładu wskazał sytuację, że klient najął od niego samochód, ale fizycznie go od niego nie odebrał. Wyjaśnił, że nie pamięta jak było w sprawie T. S. (1), ale dziwi go, że dopiero po latach zeznał przed sądem, że nie pamięta by najmował samochód. Z uwagi na liczbę umów najmu nie pamięta dokładnie okoliczności najmu przez T. S. (1), nie pamięta też, który z jego pracowników przygotował niezbędne dokumenty. Jak dotąd wszelkie zgłoszone przez niego roszczenia sąd rozpatrywał pozytywnie. Podkreślił, że w tej sprawie są dokumenty, których podpisania T. S. (1) nie podważa. Wskazał, że przed podpisaniem dokumentów prosi klientów o zapoznanie się z nimi. Oskarżony wyjaśnił, że poszkodowanych przekonuje do skorzystania z jego usług najmu pojazdu zastępczego, a robi to z chęci zysku, po to posiada te samochody. (...) korzystającym z jego usług przedkłada do podpisu dokumenty, które standardowo przygotowuje, a które później koryguje, gdy jest taka konieczność. W sprawie T. S. (1) ubezpieczyciel stwierdził szkodę całkowitą pojazdu, a jednocześnie stwierdził, że pojazd nadaje się do dalszego użytkowania, dlatego też oświadczenie skorygowano. Oskarżony wyjaśnił, że nie ewidencjonował najmowanych pojazdów, nie sporządzał protokołów zdawczo-odbiorczych, nie odnotowywał stanów licznika. Oskarżony wskazał, że okres wskazany w fakturze VAT był okresem w jakim T. S. (1) mógł korzystać z najętego pojazdu. Nie przypominał sobie, żeby T. S. (1) kwestionował treść dokumentów przed ich podpisaniem, a gdyby nie potrzebował samochodu zastępczego to nie podpisywałby umowy. Mogło być tak, że T. S. (1) wyraził chęć najmu pojazdu, samochód był dla niego zarezerwowany, a on faktycznie z niego nie korzystał. Oskarżony podkreślił, że przez okres wskazany w fakturze T. S. (1) mógł korzystać z pojazdu zastępczego, a pojazd był zablokowany dla niego, bez możliwości korzystania przez innego klienta.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonemu jedynie w części w jakiej wskazał, że dokonał bezgotówkowej naprawy pojazdu T. S. (1), a występując do ubezpieczyciela o zwrot kosztów likwidacji szkody posłużył się oświadczeniami oraz umową najmu podpisanymi przez T. S. (1). Ta okoliczność znajduje potwierdzenie w zebranym materiale dowodowym w postaci zeznań T. S. (1), który potwierdził fakt podpisania dokumentów przedłożonych mu przez oskarżonego. Również za prawdziwą sąd uznał motywację oskarżonego, który nie ukrywał, że przy okazji szkód komunikacyjnych, najem pojazdów zastępczych proponował w celu osiągnięcia korzyści majątkowej.

Wyjaśnienia oskarżonego w pozostałej części nie zasługują na wiarę gdyż pozostają w całkowitej opozycji wobec spójnych i szczerych zeznań T. S. (1), K. S., a także są niezgodne z zasadami logiki i doświadczenia życiowego. Oskarżony zaprzeczył, ażeby sporządzona przez niego faktura VAT nr (...) zawierała nieprawdę. Wskazał, że w 28 – dniowym okresie likwidacji szkody, poszkodowany mógł korzystać z pojazdu zastępczego, a on był uprawniony do żądania od ubezpieczyciela przeniesionych na jego rzecz roszczeń z tytułu umowy ubezpieczenia. Takie twierdzenie oskarżonego pozostaje w oczywistej sprzeczności z zeznaniami T. S. (1), który wskazał, że w czasie naprawy pojazdu nie korzystał z usługi najmu pojazdu zastępczego, gdyż nie miał takiej potrzeby. Co więcej, nawet gdyby wtedy zaproponowano mu najem takiego pojazdu, z pewnością nie wyraziłby woli skorzystania z takiego rozwiązania.

Wyjaśnienia oskarżonego są także wewnętrznie sprzeczne i nielogiczne. Oskarżony w toku postępowania przygotowawczego utrzymywał, że pojazd zastępczy został fizycznie wydany T. S. (1), jednak nie pamiętał, czy był naocznym świadkiem przekazania pojazdu. Jednocześnie na rozprawie głównej opisał alternatywny przebieg realizacji umowy, zgodnie z którym T. S. (1) wyraził chęć najmu pojazdu zastępczego, podpisał stosowną umowę, po czym samochód był dla niego zarezerwowany przez cały okres najmu, ale ten fizycznie z niego nie korzystał. Powyższe okoliczności są sprzeczne ze spójnymi i konsekwentnymi zeznaniami T. S. (1), który wskazał, że oddając pojazd do naprawy nie był w ogóle zainteresowany wynajmem pojazdu zastępczego, gdyż w tym czasie dysponował samochodem żony oraz rowerem. W ocenie sądu, oskarżony nie miał zamiaru wydawać zastępczego pojazdu T. S. (1), a tym bardziej go dla niego rezerwować, gdyż jak wynika z zebranego w sprawie materiału dowodowego, w ogóle nie było takiej potrzeby.

Niewiarygodnie brzmi również argumentacja oskarżonego, iż podpisane przez T. S. (1) oświadczenia modyfikował w późniejszym czasie, gdyż odpowiednia ich treść była konieczna do wypłaty wynagrodzenia za najem pojazdu. W pierwszej kolejności wskazać należy, że w toku prowadzonego postępowania o zwrot kosztów najmu pojazdu oskarżony posługiwał się dwoma oświadczeniami podpisanymi przez T. S. (1). O ile fakt ich podpisania nie był kwestionowany przez świadka, o tyle daty widniejące na tych oświadczeniach są zupełnie niezrozumiałe. Na pierwszych oświadczeniu widnieje data 7.10.2014r., a więc data sprzed kolizji drogowej, kiedy T. S. (1) nie był jeszcze w warsztacie. W treści oświadczenia widnieje informacja, że samochód uszkodzony w wyniku wypadku jest jedynym pojazdem w rodzinie, wobec czego konieczny jest najem pojazdu zastępczego. Drugie oświadczenie datowane jest natomiast na dzień 9.09.2015r. i zawiera informacje o uszkodzeniach w pojeździe, których nie potwierdził poszkodowany. Nadto jak wynika z zeznań T. S. (1), po tym jak odebrał samochód z naprawy od oskarżonego, nie widział się już z nim. Powyższe okoliczności wskazują bezsprzecznie na fakt, iż oskarżony po podpisaniu oświadczeń przez T. S. (1) niewątpliwie ingerował w ich treść, a czynił to w celu uprawdopodobnienia faktu najmu (w tym czasookresu) pojazdu zastępczego.

Także tłumaczenie oskarżonego, że nie prowadzi ewidencji stanu licznika wynajmowanych samochodów oraz nie gromadzi protokołów zdawczo-odbiorczych jest naiwne. Oskarżony prowadząc działalność gospodarczą oferował najem pojazdów zastępczych na czas likwidacji szkody. Niewątpliwie taka działalność wiąże się z dużym ryzykiem mając na względzie rodzaj najmowanego mienia. Zdaniem sądu, gdyby oskarżony w rzeczywistości fizycznie wydał klientowi najmowany u niego pojazd, to uwzględniając zasady doświadczenia życiowego, zadbałby o minimalne udokumentowanie takiej czynności, choćby ze względu na treść art. 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym, który stanowi, że właściciel lub posiadacz pojazdu jest obowiązany wskazać na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie. Wskazać nadto wypada, że dopiero od dnia 4 czerwca 2018r. na skutek zmiany art. 38 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym, kierujący pojazdem jest obowiązany jest mieć przy sobie i okazywać jedynie dokument stwierdzający uprawnienie do kierowania pojazdem. Przed tą datą kierujący winien był przy sobie posiadać dowód rejestracyjny pojazdu i dowód zawarcia umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej lub dowód opłacenia składki za to ubezpieczenie. Musiało zatem nastąpić przekazanie tych dokumentów aby uczynić zadość obowiązującym wówczas przepisom.

Zdaniem sądu, złożone przez oskarżonego wyjaśnienia stanowią przyjętą na potrzeby niniejszego postępowania linię obrony, która w jego zamyśle ma uchronić go od odpowiedzialności za zarzucane mu czyny. Wobec zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a zwłaszcza wobec spójnych zeznań T. S. (1) w żaden sposób nie można uznać, że wyjaśnienia oskarżonego odpowiadają rzeczywistości.

Dokonując ustaleń faktycznych Sąd oparł się na zeznaniach T. S. (1), który w sposób spójny, logiczny i konsekwentny zrelacjonował zlecenie naprawy pojazdu oskarżonemu i okoliczności tego zdarzenia.

Analizując zeznania T. S. (1) Sąd uznał je za prawdziwe i szczere, nie znajdując podstaw do zakwestionowania ich wiarygodności. Wiarygodność zeznań tego świadka Sąd ocenił m.in. poprzez analizę podawanych przez niego szczegółów. Za szczerością zeznań T. S. (1) przemawia fakt, iż nie starał się on przejaskrawiać zachowania oskarżonego. Nie ukrywał, że podpisując dokumenty przedłożone mu przez oskarżonego, po prostu nie zapoznawał się ich treścią. W przekonaniu świadka, uwzględniając doświadczenie życiowe, zlecenie bezgotówkowej naprawy pojazdu wiązało się z dopełnieniem formalności, które umożliwią uzyskanie zwrotu kosztów naprawy od ubezpieczyciela. Sąd miał na uwadze, że świadek nie potrafił wytłumaczyć dlaczego podpisał dokumenty bez ich przeczytania, skoro zazwyczaj to robi. Można mieć wątpliwości co do racjonalności takiego postępowania, ale tłumaczenie świadka, że podpisał dokumenty bez zapoznawania się z ich treścią bo był zadowolony z zaoferowanej bezgotówkowej naprawy pojazdu nie jest nielogiczne, zwłaszcza, że oskarżony wskazywał, że każdy poszkodowany podpisywał u niego szereg dokumentów. W ocenie sądu co prawda lekkomyślne, ale znajdujące uzasadnienie w pośpiechu, zdenerwowaniu udziałem w kolizji jak również zadowoleniu ze świadczonej usługi czynniki uśpiły czujność świadka, który bezrefleksyjnie złożył podpis na dokumentach.

Bezsprzecznie, do wyboru usług świadczonych przez oskarżonego, przekonała świadka bezgotówkowa naprawa pojazdu. Świadek wskazał, że pojazd, mimo kolizji, nadawał się do jazdy, a uszkodzeniu uległ tylny zderzak i klapa pojazdu. W ocenie sądu brak jest racjonalnych podstaw do przyjęcia, żeby świadek odmiennie od rzeczywistości wskazał na uszkodzenia pojazdu. Należy mieć na uwadze, że gdyby istotnie uszkodzony został – jak podaje oskarżony – bagażnik pojazdu, T. S. (1) nie wyciągnąłby z niego roweru, którym wrócił z warsztatu do domu. Nadto świadek wskazywał, że w czasie naprawy pojazdu, dysponował samochodem żony, również rowerem, co w pełni uzasadnia brak potrzeby najmu dodatkowego pojazdu. Wbrew zasadom logiki i doświadczenia życiowego byłoby przyjęcie, że świadek, a także jego żona zapomnieli o fakcie korzystania z najętego pojazdu i dlatego zeznają niezgodnie z prawdą, skoro świadek pamięta najważniejsze okoliczności zleconej naprawy. Dla przykładu, świadek wskazał, że naprawa samochodu, która miała miejsce blisko 5 lat temu, trwała maksymalnie dwa tygodnie, a po odbiór pojazdu ponownie podjechał rowerem. Zadowolony ze sprawnej naprawy nie miał potrzeby kontaktowania się więcej z oskarżonym co z kolei uzasadnia wspomniane przez świadka zaskoczenie, gdy otrzymał wezwanie do sądu.

Zeznania świadka K. S. mają charakter uzupełniający i potwierdzający zeznania T. S. (1). Potwierdziła on, że w czasie naprawy pojazdu jej mąż – T. S. (1), nie korzystał z samochodu zastępczego. Wskazała, że w tamtym czasie posiadała drugi samochód, rowery. Również samochody posiadali jej rodzice i siostra, zamieszkujący w sąsiedztwie. Zdaniem Sądu, świadek K. S. nie miała żadnego obiektywnego interesu w złożeniu zeznań niekorzystnych dla oskarżonego. W ocenie Sądu brak jest podstaw do kwestionowania szczerości i wiarygodności zeznań tego świadka.

Sąd nie znalazł również podstaw do kwestionowania zeznań pracownika ubezpieczyciela - P. M., który w oparciu o akta szkody zrelacjonował poszczególne etapy jej likwidacji.

Sąd oparł się nadto na zgromadzonych w sprawie dowodach z dokumentów wskazując, że zostały one sporządzone w zakresie kompetencji osób i instytucji do tego uprawnionych, zaś w toku postępowania nie ujawniła się żadna okoliczność podważająca ich autentyczności. Równocześnie, żadna ze stron nie kwestionowała ich prawdziwości, stad też Sąd ocenił je jako zasługujące na danie im wiary i uwzględnił je przy ustalaniu stanu faktycznego w sprawie.

W tym stanie rzeczy analiza całego zebranego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do konkluzji, iż sprawstwo i wina oskarżonego nie budzi wątpliwości.

Oskarżony w dniu 20 sierpnia 2015 roku w R. w działając w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wystawił poświadczającą nieprawdę fakturę VAT nr (...) dla T. S. (1) za wynajem samochodu na czas likwidacji szkody, którą użył przedkładając do (...) S.A. z siedzibą w W. wraz z wnioskiem o wypłatę odszkodowania za wynajem samochodu zastępczego na czas likwidacji szkody numer (...), wprowadzając ubezpieczyciela w błąd co do faktu wynajęcia samochodu T. S. (2) co finalnie doprowadziło (...) S.A. w dniu 4 września 2015 roku do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 861 złotych czym wyczerpał ustawowe znamiona przestępstwa z art. 271 § 3 k.k. i art. 273 k.k. i art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. oraz art. 12 § 1 k.k.

Nadto, oskarżony w dniu 25 października 2017r. w R. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłował doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia mieniem (...) S.A. z siedzibą w W. w kwocie 2.583 zł poprzez przedłożenie w Sądzie Rejonowym w. R. wraz z pozwem poświadczającą nieprawdę fakturę VAT nr (...) z dnia 20 sierpnia 2015r. wystawioną dla T. S. (1) za wynajem samochodu zastępczego na czas likwidacji szkody, wprowadzając w błąd Sąd Rejonowy w. R. w celu uzyskania nakazu zapłaty, a następnie wyroku uwzględniającego powództwo lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na oddalenie powództwa przez Sąd Rejonowy w. R. w dniu 30 lipca 2018r. w sprawie o sygn. VI GC 459/18 czym wyczerpał ustawowe znamiona przestępstwa z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk oraz art. 273 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i

Jak wynika z zebranego w sprawie materiału dowodowego, oskarżony będąc uprawnionym do wystawienia dokumentu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wystawił fakturę VAT nr (...) poświadczając w niej nieprawdę. W fakturze jako nabywcę określił T. S. (1), a usługę w postaci wynajmu samochodu zastępczego na czas likwidacji szkody nr (...). 28 dni, wycenił na kwotę 3.444 złotych. Zaledwie dwa tygodnie później, a więc w krótkim odstępie czasu, posługując się uprzednio stworzoną fakturą wprowadził ten dokument do obrotu prawnego – wnosząc do (...) S.A. z siedzibą w W. o zapłatę odszkodowania w postaci należności za najem samochodu zastępczego w związku ze szkodą komunikacyjną. Przedłożona faktura wprowadziła ubezpieczyciela w błąd co do faktu wynajmu samochodu zastępczego i doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia przez niego mieniem, bowiem oskarżony w dniu 4 września 2015 roku otrzymał kwotę 861 złotych.

Zmiana kwalifikacji prawnej zachowania oskarżonego uzasadniona była koniecznością oddania pełnej zawartości kryminalnej czynów przypisanych oskarżonemu, przy uwzględnieniu zachowania oskarżonego pod względem chronologicznym. W pierwszej kolejności zatem sąd przypisał oskarżonemu wytworzenie dokumentu w postaci faktury VAT, w której, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, poświadczył nieprawdę, a więc wyczerpał dyspozycję z art. 271 § 3 k.k. Następnie, mając na uwadze fakt, że oskarżony użył poświadczającego nieprawdę dokumentu w toku postępowania o zwrot odszkodowania za najem pojazdu, Sąd przypisał mu czyn z art. 273 k.k. Sąd uznał, że oskarżony poświadczył nieprawdę na fakturze mając jednoczesny zamiar osiągnięcia na jej podstawie korzyści majątkowej, a tym samym wykorzystania jej w obrocie prawnym w przyszłości. Skoro zatem ustawodawca penalizuje jako osobny czyn samo wprowadzenie dokumentu do obrotu, a odrębnie fakt jego wytworzenia to w kwalifikacji prawnej sąd przyjął kumulatywny zbieg tych przestępstw. Jednocześnie bezspornie oskarżony posługując się fakturą doprowadził ubezpieczyciela do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 861 złotych z tytułu zapłaty odszkodowania, której ubezpieczyciel nie wypłaciłby, gdyby oskarżony nie posłużył się uprzednio stworzonym w tym celu dokumentem, a zatem zachowanie oskarżonego stanowiło oszustwo opisane w art. 286 § 1 k.k.

Mając na względzie, że oskarżony przypisanych mu zachowań dopuścił się w krótkim okresie czasu, który upłynął od 20 sierpnia 2015 roku do 4 września 2015 roku, a nadto w osiągnięciu z góry powziętego zamiaru, którym bez wątpienia było osiągnięcie bezprawnej korzyści majątkowej, sekwencję zachowań oskarżonego sąd zakwalifikował jako czyn ciągły (art. 12 § 1 k.k.).

Oskarżony następnie w dniu 25 października 2017 roku wniósł do Sądu Rejonowego w. R. o zapłatę na jego rzecz przez (...) S.A. kwoty 2.583 zł. Do pozwu dołączył uprzednio stworzoną fakturę nr (...), w której poświadczył nieprawdę. Na podstawie przedłożonej faktury, Sąd Rejonowy w. R. wydał w postępowaniu o sygnaturze akt VI GNc 2545/17 nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w którym zasądził od (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz oskarżonego kwotę 2.583 złote wraz z ustawowymi odsetkami i kosztami postępowania. Kwota ta stanowiła różnicę pomiędzy wskazaną na fakturze kwotą 3.444 zł, a wypłaconą bezpośrednio od ubezpieczyciela kwotą 861 zł. Ostatecznie Sąd Rejonowy w. R., wyrokiem z dnia 30 lipca 2018 r. oddalił powództwo oskarżonego. Niewątpliwie oskarżony wnosząc do Sądu pozew do którego dołączył wystawioną przez siebie fakturę usiłował wprowadzić w błąd Sąd Rejonowy w. R. w celu uzyskania nakazu zapłaty, a następnie wyroku uwzględniającego powództwo. Gdyby nie zeznania T. S. (1), który wskazał, że nie wynajmował samochodu zastępczego, która to usługa stanowiła przedmiot wystawionej przez oskarżonego poświadczającej nieprawdę faktury, oskarżony otrzymałby kwotę 2.583 złotych. Wobec faktu, że oskarżony wnosząc do Sądu pozew ponownie posłużył się dokumentem uprzednio przez niego stworzonym, a poświadczającym nieprawdę, Sąd przypisał oskarżonemu wyczerpanie znamion przestępstwa usiłowania oszustwa i posłużenia się dokumentem stworzonym w warunkach art. 273 k.k. w ramach kumulatywnej kwalifikacji, stwierdzając, że zachowania oskarżonego stanowiły dwa odrębne przestępstwa.

Za pierwszy z przypisanych oskarżonemu czynów, Sąd na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. przy zastosowaniu art. 37a k.k. wymierzył karę 60 stawek dziennych grzywny przyjmując wysokość jednej stawki na kwotę 50 złotych. Za drugi czyn Sąd na podstawie art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. oraz art. 11 § 3 przy zast. art. 37a k.k. wymierzył karę 70 stawek dziennych grzywny przyjmując wysokość jednej stawki na kwotę 50 złotych.

Wymierzając karę Sąd miał na uwadze dyrektywy wymiaru kary wynikające z art. 53 k.k. bacząc by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu.

W przedmiotowej sprawie nie zaistniały żadne okoliczności wyłączające sprawstwo i winę oskarżonego. Jest on człowiekiem dorosłym, w pełni dojrzałym, co do którego brak jest podstaw kwestionujących jego poczytalność. Maił możliwość rozpoznania bezprawności czynu oraz rozpoznania, że nie zachodzą okoliczności wyłączające bezprawność i winę. Oskarżony popełnił przypisany czyn w zamiarze bezpośrednim.

Czyny oskarżonego cechuje znaczny stopień społecznej szkodliwości czynu. Za wskazaną oceną przemawia tak analiza przesłanek podmiotowych jak i przedmiotowych wskazanych w art. 115 § 2 k.k. Wśród okoliczności podmiotowych wskazać należy na zamiar bezpośredni (znamienny celem). Oskarżony najpierw uzyskał podpisy poszkodowanego na stosownych dokumentach ażeby uzyskać podstawę do wystawienia poświadczającej nieprawdę faktury. Motywacja oskarżonego zasługuje na szczególnie negatywną ocenę. Oskarżony począwszy od 20 sierpnia 2015 roku podjął sekwencję działań, które finalnie pozwoliły mu na uzyskanie bezprawnej korzyści majątkowej. Wyłącznie dzięki wnikliwej analizie zgłoszonej przez oskarżonego szkody, jego cel osiągnięty został tylko w części. Wśród okoliczności przedmiotowych Sąd miał na uwadze dobro prawne w jakie godził oskarżony tj. moc dowodową dokumentów, ale również mienie. Również sposób i okoliczności popełnienia czynu przemawiają za taką oceną stopnia społecznej szkodliwości czynu. Oskarżony wykorzystując uprzednio stworzoną fakturę VAT nr (...) wprowadził w błąd ubezpieczyciela i wyłudził kwotę 861 złotych za wynajem samochodu zastępczego, które nie miało miejsca. Odnosząc się do drugiego z przypisanych czynów Sąd miał na uwadze ponownie bezpośredni zamiar oskarżonego oraz brak osiągnięcia celu spowodowany przeprowadzonym przed Sądem Rejonowym w. R. postępowaniem w tym przesłuchaniem świadka T. S. (1). Motywacja oskarżonego zasługuje na dezaprobatę. Niezadowolony bowiem z kwoty wypłaconej od ubezpieczyciela wszczął postępowanie sądowe mimo tego, że na dowód swoich roszczeń dysponował fakturą, w której poświadczył nieprawdę. Wśród okoliczności przedmiotowych Sąd miał na względzie rozmiar grożącej szkody tj. 2583 zł. Również sposób i okoliczności popełnienia czynu przemawiają za taką oceną stopnia społecznej szkodliwości drugiego z przypisanych czynów. Oskarżony wnosząc od Sądu Rejonowego pozew o zapłatę odszkodowania żądał zasądzenia na jego rzecz pieniędzy, które mu się nie należały.

Sąd poczytał oskarżonemu na niekorzyść wyczerpanie swoim zachowaniem ustawowych znamion więcej niż jednego przestępstwa. Wymierzając oskarżonemu karę sąd miał na uwadze uprzednią niekaralność oskarżonego.

Wymierzając karę grzywny sąd miał na uwadze, że kara ma przede wszystkim stanowić realną dolegliwość dla oskarżonego, a jej rodzaj winien być dostosowany do okoliczności sprawy. W ocenie Sądu, dla zrealizowania funkcji kary w przedmiotowej sprawie, wymierzenie kary pozbawienia wolności, choćby z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, w żadnym razie nie jest niezbędne uwzględniając okoliczności osobiste oskarżonego oraz jego dotychczasową niekaralność.

Określając liczbę stawek grzywny, Sąd miał na względzie w szczególności stopień społecznej szkodliwości czynu i stopień zawinienia oskarżonego, zaś przy ustalaniu wysokości jednej stawki wzięto pod uwagę sytuację rodzinną oraz finansowo - majątkową. Oskarżony ma 42 lata i nie ma nikogo na swoim utrzymaniu. Posiada wykształcenie wyższe, z zawodu jest ekonomistą. Prowadzi własną działalność gospodarczą, z której osiąga miesięczny dochód w wysokości 8.000 złotych netto.

Wymierzona kara grzywny stanowić będzie dla oskarżonego odczuwalną ekonomicznie dolegliwość, jednocześnie unaoczniając mu konieczność przestrzegania norm prawnych. W ocenie sądu, orzeczona kara w przyszłości zapobiegnie ponownemu popełnieniu przez niego przestępstw, w tym zwłaszcza przeciwko mieniu. Orzeczona kara spełnia tez wymogi w zakresie prewencji generalnej wobec społeczeństwa i spowoduje, że orzeczona kara będzie odbierana w charakterze ostrzeżenia przed podobnymi zachowaniami.

Na podstawie art. 85 § 1 i 2 k.k. i art. 86 § 1 k.k., za zbiegające się przestępstwa, za które Sąd wymierzył jednostkowe kary grzywny, oskarżonemu wymierzono karę łączną grzywny w wysokości 110 stawek dziennych przyjmując wysokość jednej stawki na kwotę 50 złotych.

Wymierzając karę łączną sąd miał na względzie okoliczności przedmiotowo-podmiotowe oraz związek czasowy między czynami oskarżonego. Im bliżej bowiem związki przedmioto-podmiotowe i związek czasowy między popełnionymi przestępstwami, tym bardziej kara łączna winna zbliżać się do wymiaru najsurowszej kary, orzeczonej za pojedyncze przestępstwo. Związek przedmiotowy wynika z rodzaju naruszonych dóbr prawnych, a także sposobu jego działania. Oskarżony dopuszczając się przestępstw przeciwko obrotowi dokumentów, a także przeciwko mieniu, każdorazowo wykorzystywał tożsamy poświadczający nieprawdę dokument. Odnośnie związku podmiotowego wskazać należy tożsamy zamiar bezpośredni towarzyszący zachowaniom oskarżonego, a także motywacja, która wiązała się z chęcią osiągnięcia korzyści majątkowej. Dlatego sąd uznał, że zasady asperacji należycie spełnią zasady wymiaru kary łącznej.

Mając na uwadze zdolności zarobkowe oskarżonego tj. wiek, posiadane wykształcenie, a także uzyskiwanie regularnych, wysokich dochodów sąd obciążył oskarżonego kosztami sądowymi. Na koszty te złożyły się wydatki: 30 zł – koszt uzyskania karty karnej oraz 40 zł jako ryczałt za doręczenia w całym postępowaniu. Stosownie do art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych, Sąd obciążył oskarżonego opłatą w kwocie 550 zł (10% od orzeczonej kary łącznej grzywny).

Sędzia