Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 listopada 2020 roku

Sąd Rejonowy w Toruniu VIII Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący SSR Krzysztof Katafias

Protokolant p.o. sekr. sąd. Aneta Lewandowska

w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej Toruń Wschód w Toruniu Andrzeja Paliwody

po rozpoznaniu dnia 2 listopada 2020 roku

sprawy:

A. K. s. J. i L. ur. (...) w W.

oskarżonego o to, że:

1.  W dniu 8 czerwca 2020 r. w T. przy ul. (...), przy użyciu niebezpiecznego przedmiotu będącego bronią na metalowe kulki, dokonał czynnej napaści na policjanta sierż. szt. M. M. (1) mierząc z niej do funkcjonariusza stosując wobec niego groźbę jej użycia w celu zmuszenia funkcjonariusza do odstąpienia od prawnej czynności służbowej

tj. o czyn z art. 224 § 2 k.k.

2.  W dniu 8 czerwca 2020 roku w T. przy ul. (...), woj. (...)- (...) stosował przemoc wobec funkcjonariusza sierż. P. F. w celu zmuszenia go do odstąpienia od prawnej czynności służbowej w ten sposób, że w trakcie podjętej wobec niego interwencji szarpał się i wyrywał

to jest o czyn z art. 224 § 2 k.k.

3.  w dniu 8 czerwca 2020 roku w T. woj. (...)- (...) prowadził pojazd mechaniczny marki (...) o nr rej. (...) w ruchu lądowym, będąc w stanie nietrzeźwości stwierdzonym na podstawie badania urządzeniem (...) (I próba godz. 18:10-wynik:0,92 mg/l, II próba godz. 18:25- wynik 0,82 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu) i urządzeniem(...) (I próba godz. 18:28 -wynik 0,72 mg/l, II próba godz. 18:30 – wynik 0,71 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu)

to jest o czyn z art. 178a § 1 k.k.

orzeka:

1.  Oskarżonego A. K. uznaje za winnego popełnienia czynów opisanych w punktach: od 1 (pierwszego) do 2 (drugiego) aktu oskarżenia, z tym ustaleniem, że oskarżony działał w ramach ciągu przestępstw, zaś odnośnie 1 (pierwszego) czynu nie dopuścił się czynnej napaści w rozumieniu art. 223 § 1 k.k., to jest za winnego ciągu przestępstw z art. 224 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 224 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierza mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

2.  Oskarżonego A. K. uznaje za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie 3 (trzecim) aktu oskarżenia z tym ustaleniem, że odnośnie 2 ( drugiego) pomiaru dokonano go o godzinie 18:26, a nie o godzinie 18:25, to jest za winnego występku z art. 178 a § 1 k.k. i za to na podstawie art. 178 a § 1 k.k. wymierza mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

3.  Na podstawie art. 86 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 2 k.k. w miejsce wyżej orzeczonych kar pozbawienia wolności wymierza oskarżonemu karę łączną 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

4.  Na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 k.k. wykonanie orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zawiesza wobec oskarżonego warunkowo na okres 3 (trzech) lat tytułem próby;

5.  Na podstawie art. 72 § 1 pkt 5 k.k. zobowiązuje oskarżonego w okresie próby do powstrzymania się od nadużywania alkoholu;

6.  Na podstawie art. 43a § 2 k.k. zobowiązuje oskarżonego do zapłaty 5 000 (pięciu tysięcy) złotych tytułem świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w Warszawie;

7.  Na podstawie art. 42 § 2 k.k. orzeka wobec oskarżonego zakaz
prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 (trzech) lat i na podstawie art. 43 § 3 k.k. nakłada na oskarżonego obowiązek zwrotu dokumentu uprawniającego do prowadzenia pojazdów w terminie 1 (jednego) miesiąca od dnia uprawomocnienia się wyroku;

8.  Na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. zwraca uprawnionemu dowód rzeczowy w postaci przedmiotu przypominającego broń – pistoletu koloru czarnego z magazynkiem wykonanym z plastiku i metalu z napisem (...) (punkt 1, okładka);

9.  Na podstawie art. 192a § 1 k.p.k. orzeka zniszczenie dowodu rzeczowego w postaci śladu osmologicznego z siedziska fotela kierowcy (punkt 2, okładka);

10.  Zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 180 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem opłaty sądowej i obciąża go wydatkami w kwocie 211 (dwustu jedenastu) złotych i 40 (czterdziestu) groszy.

Sygn. akt VIII K 692/20

Uzasadnienie zostało sporządzone w tradycyjnej formie z uwagi na kłopoty z użyciem systemu Z..

Oskarżony A. K. mieszka w T. przy ul. (...) i jest właścicielem samochodu osobowego (...), numer rejestracyjny (...).

Dowód: zeznania M. M. (1) k. 174 akt, protokół badania stanu trzeźwości k. 3 akt.

8 czerwca 2020 roku oskarżony przyszedł do sąsiada J. M. (1) i wypił z nim litr wódki (...). Gdy wracał do swojego domu był tak pijany, że trzymał się płotu. Po około godzinie oskarżony wszedł do swego samochodu (...) numer nr rej. (...) i wyjechał na ulicę kierując się w stronę Ż. aby zakupić kolejną partię alkoholu. W sklepie był tak pijany, że się zataczał, obijał o regały. Szedł chwiejnym krokiem. Bełkotał. Ekspedientka D. O. wyczuła od niego woń alkoholu i odmówiła sprzedaży czterech piw T. z uwagi na jego stan nietrzeźwości. Wyszła ze sklepu i powiedziała aby nie wsiadał do samochodu na co usłyszała „wypierdalaj”. Dwóch stałych klientów sklepu: D. S. i M. D. usiłowało go powstrzymać od kierowania samochodem ale im się to nie udało. Postanowili pojechać za nim mając go cały czas w zasięgu wzroku. Oskarżony wjechał do garażu, a ci mężczyźni zadzwonili na policję.

Dowody: zeznania M. M. (1) k. 25, 174 akt, zeznania P. F. k. 174v akt, zeznania J. M. (2) k. 175-175v akt, zeznania J. M. (1) k. 40v-41, 175v-176 akt, zeznania M. S. (1) k. 48v – 49, 176 akt, zeznania P. S. k. 177 akt, zeznania D. S. k. 177v akt, zeznania M. D. k. 177v-178 akt, zeznania D. O. k. 19-20 akt, zeznania M. R. k. 43v-44 akt.

A. K. prowadził pojazd mechaniczny marki (...) o nr rej. (...) w ruchu lądowym, będąc w stanie nietrzeźwości stwierdzonym na podstawie badania urządzeniem (...) (I próba godz. 18:10-wynik 0,92 mg/l, II próba godz. 18:26 - wynik 0,82 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu) i urządzeniem (...)(I próba godz. 18:28 -wynik 0,72 mg/l, II próba godz. 18:30 – wynik 0,71 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu).

Dowody: protokoły badania stanu nietrzeźwości k. 3, 4 akt.

Umundurowani policjanci przyjechali do domu A. K. w ciągu 5 minut od momentu zdarzenia. Nie zostali wpuszczeni do środka. Udali się więc na taras. Policjant M. M. (1) zauważył poprzez otwarte drzwi balkonowe zataczającego się mężczyznę, który na jego widok krzyknął: „wypierdalaj z mojego domu”. M. odpowiedział, że jest policjantem, żeby się uspokoił i wyszedł na taras. Oskarżony podszedł do szuflady wyciągnął przedmiot przypominający broń i zaczął nią mierzyć w M.. Do policjanta podbiegł jego kolega: umundurowany P. F.. Obaj zaczęli krzyczeć aby odrzucił broń. Po kilku wezwaniach oskarżony odłożył ją na deskę do prasowania. Policjanci używając chwytów obezwładniających rzucili mężczyznę na ziemię i założyli mu kajdanki od tyłu. Mężczyzna cały czas był agresywny, szarpał się i wyrywał.

Dowody: zeznania M. M. (1) k. 25, 174 akt, zeznania P. F. k. 174v-175 akt, zeznania J. M. (2) k. 175v akt, zeznania M. S. (1) k. 48v – 49, 176 akt, zeznania P. S. k. 177 akt, zeznania D. S. k. 177v akt, zeznania M. D. k. 178 akt, zdjęcie umundurowanego policjanta k. 183 akt.

A. K. nie przyznał się do żadnego z zarzucanych mu przestępstw i złożył wyjaśnienia. Podał, że u M. wypił 100 ml wódki i przy tej ilości pomyślał, że podjedzie do Ż. po papierosy i piwo. Nie kupił tych rzeczy, bo ekspedientka oznajmiła mu, że jest w stanie nietrzeźwości. Był tak zbulwersowany, że po przyjeździe do domu wypił wódkę, około 90 % zawartości półlitrowej butelki. Po pół godzinie zauważył, że ktoś znajduje się na jego tarasie. Zauważył mężczyzn ubranych na czarno i pomyślał, że to bandyci. Jak usłyszał „policja, odłóż broń”, zrobił to. Został skuty w kajdanki i wyprowadzony do radiowozu (k. 158v-159).

Sąd w całości nie dał wiary wyjaśnieniom sprawcy, że nie popełnił trzech zarzucanych mu czynów. Przeczy temu praktycznie cały zebrany w sprawie materiał dowodowy.

Należy zacząć od tego, że nie ma cienia wątpliwości, iż oskarżony prowadził (...) w stanie nietrzeźwości. J. M. (1) obiektywnie podał, że oskarżony przyszedł do niego z dwoma półlitrowymi butelkami wódki (...), którą razem wypili (k. 40v, 175v). Pili raczej po równo (k. 175v), co przeczy wykrętnym wyjaśnieniom sprawcy, że wypił jedynie 100 ml wódki (k. 158v). Kolejnym dowodem są jasne zeznania J. M. (2), który widział jak sąsiedzi M. i K. byli tak pijani, że trzymali się płotu (k. 175).

Dwie ekspedientki: D. O. i M. R. widziały jak z samochodu przed Ż. wysiadł oskarżony i był tak pijany, że nie tylko bełkotał, czuć było od niego woń alkoholu, ale też zataczał się, obijał o regały (k. 19, 43v). R. obiektywnie dodała, że sprawca prawie wjechał samochodem do sklepu (k. 43v). Te fakty spowodowały, że odmówiły mu zakupu kolejnej partii alkoholu.

Zeznania pracowników Ż. współgrają z przekonującymi zeznaniami postronnych świadków zdarzenia: D. S. i M. D.. Oto te fragmenty: „Czułem od niego silną woń alkoholu. Po zachowaniu było widać, że jest ostro wstawiony.” (S., k. 177v). „Było czuć i widać, że jest mocno pijany. Moim zdaniem był mocno pijany.” (D., k. 178).

Upojenie alkoholowe K. widzieli też policjanci przybyli na interwencję po 5 minutach od zdarzenia kierowania samochodem przez nietrzeźwego oskarżonego. M.: „wyczuwana była od niego silna woń alkoholu.” (k. 25), F.: „Na pewno były puszki i butelki po piwie w samochodzie (...) oskarżonego. Pan K. się wypierał, że kierował pojazdem.” (k. 175). Pijanego oskarżonego uciekającego z piwnicy do domu widział też sąsiad S. (k. 176v).

W związku z tym sąd nie miał żadnych wątpliwości, że oskarżony tego dnia prowadził pojazd w stanie nietrzeźwości. Najpierw wypił wódkę z sąsiadem M. w ilości po pół itra na osobę, a następnie wrócił do domu trzymając się płotu. Czując się nadal niedopitym wsiadł do samochodu i obijając się o półki sklepowe w Ż. usiłował kupić piwo. Jadącego samochodem sprawcę widziała D. O., D. S. i M. S. (2). Policjanci M. i F. potwierdzili jego stan upojenia alkoholowego. W sprzeczności z wyjaśnieniami A. K. jakoby „normalnie nie pił wódki” pozostają szczere zeznania M. S. (1), która widziała jak wcześniej 2-3 razy oskarżony prowadził samochód w stanie nietrzeźwości (k. 176), zaś sąsiad P. S. widział kierującego pijanego oskarżonego więcej niż 10 razy (k. 177). Z zapisu monitoringu z Ż. wynika, że w sklepie szedł chwiejnym krokiem (k. 100).

Odnośnie gróźb i przemocy wobec policjantów zastosowanych przez sprawcę także i tu zebrany w sprawie materiał dowodowy jest jednoznaczny. Sami pokrzywdzeni: M. i F. obiektywnie podali, że oskarżony mierzył do pierwszego z nich przedmiotem przypominającym broń w czasie interwencji policyjnej i próby zatrzymania (k. 25), zaś po udzieleniu pomocy przez kolegę F. oskarżony wyrywał się i szarpał (k. 25). Oskarżony w tym samym momencie wypowiadał do interweniujących policjantów: „wypierdalać z mojego domu.” (k. 25). Ich zeznania są podparte innymi, równie przekonującymi wypowiedzianymi przez D. S.: „Ja poszedłem też na taras z kolegą i widziałem jak oskarżony mierzył z imitacji broni do policjanta.” (k. 177v) oraz D.: „Oskarżony podleciał z bronią, zaczął mierzyć do policjanta. Policjant zaczął krzyczeć: odłoży pan broń.” (k. 178). Tej okoliczności zresztą, to znaczy użycia straszaka, nie zaprzecza A. K. i ten fragment zasługuje na wiarę. Nieprawdziwy natomiast jest powód podany przez sprawcę, dla którego miało to nastąpić. Nie mógł on pomyśleć, że ma do czynienia z bandytami i to z kilku powodów. Po pierwsze, K. celował do M. wtedy, gdy ten powiedział „odłóż broń” przy uchylonych drzwiach tarasu (k. 174v). Potwierdził to M.: „słyszałem jak policjant krzyczał: odłóż broń, nie celuj we mnie, weź to odłóż.” (k. 175v). Nie mógł mieć wątpliwości, że to policjanci skoro najpierw przed nimi uciekł z piwnicy do domu, co potwierdził P. S. (k. 177): „jak przyjechała policja, to K. uciekł z piwnicy do swojego domu i ja się z nim minąłem na klatce i na własne oczy widziałem, że był pijany.” (k. 177). Tak więc ta ucieczka oraz zaniechanie otwarcia drzwi, do których pukali policjanci nie było przypadkowe, Od tego momentu sprawca wiedział kto przyjechał. Po drugie, obaj policjanci byli umundurowani tak jak w czasie zeznań, co potwierdził F. na karcie 174. Sekretarz sądowy wykonał zdjęcie munduru i dołączył je do akt na karcie 183. Taki mundur wyraźnie odróżnia się od zwykłego ubrania, także bandytów, o których wspomniał A. K.. Żeby rozwiać wszelkie wątpliwości trzeba dodać to co podali będący na miejscu S. i D.. Obaj nie mieli wątpliwości, że interwencję podejmują policjanci, a nie przestępcy (k. 177v, 178).

Dlatego sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego, że nie dopuścił się trzech przestępstw opisanych w akcie oskarżenia.

Na wiarę zasługują zeznania M. M. (1) k. 24-25, 174-174v akt, zeznania P. F. k. 174v-175 akt, zeznania J. M. (2) k. 175-175v akt, zeznania J. M. (1) k. 40-41, 175v-176 akt, zeznania M. S. (1) k. 48 – 49, 176-176v akt, zeznania P. S. k. 176v-177v akt, zeznania D. S. k. 177v akt, zeznania M. D. k. 177v-178 akt, zeznania D. O. k. 18-20 akt, zeznania K. N. k. 34v-35 akt i zeznania M. R. k. 43v-44 akt. W swych najważniejszych częściach zostały już omówione podczas zbijania linii obrony oskarżonego, dlatego sąd nie widzi potrzeby przytaczania po raz drugi tej samej argumentacji. W tym miejscu warto tylko dodać, że materiał dowodowy oparty na zeznaniach świadków był jednorodny, pewny, stabilny i wzajemnie zazębiający się.

Zeznania J. M. (3) (k. 37v-38) nie wniosły nic do sprawy.

Dokumenty urzędowe w postaci: protokołów badania stanu nietrzeźwości (k. 3,4), protokołu przeszukania (k. 10-12), zatrzymania rzeczy (k. 57-59), danych o karalności (k. 73), protokołów pobrania i wyników krwi (k. 107, 109, 110a, 113, 114, 116) korzystały z dwóch domniemań: autentyczności i zgodności z prawdą złożonych w nich oświadczeń woli, które nie zostały wzruszone przez żadną ze stron w toku całego postępowania jurysdykcyjnego.

Oględziny miejsca (k. 13-14), oględziny pendriva (k. 99-102) i oględziny (...) (k. 142-144) wykonano fachowo przez osoby z wieloletnim doświadczeniem zawodowym. Te dowody są prawdziwe.

Mając na uwadze ustalony stan faktyczny i dokonaną analizę materiału dowodowego sąd uznał A. K. winnym popełnienia dwóch występków zmuszenia policjantów do zaniechania prawnej czynności służbowej oraz kierowania samochodem w stanie nietrzeźwości. W każdym przypadku wina umyślna wystąpiła w postaci zamiaru bezpośredniego, sprawca chciał popełnić te przestępstwa i tego dokonał.

Swoim zachowaniem wypełnił też znamiona strony przedmiotowej występków z art. 224 § 2 k.k. i art. 178a § 1 k.k. Przemocą i groźbą bezprawną działał w celu zmuszenia obu policjantów do zaniechania zatrzymania jego osoby. Mając na uwadze wypowiedź K. N., który stwierdził, że użyty przez oskarżonego przedmiot nie jest bronią palną i do jego użycia nie jest potrzebne zezwolenie (k. 34v), sąd wyeliminował z opisu pierwszego czynu czynną napaść, która nie została usunięta przez prokuratora z poprzedniego opisu tego przestępstwa. W postanowieniu o przedstawieniu zarzutów z 10 czerwca 2020 roku oskarżyciel napisał, że podejrzany dokonał czynnej napaści na policjanta, a jednocześnie zakwalifikował go nie z art. 223 § 1 k.k. tak jak to wynikałoby z jego treści, lecz z art. 224 § 2 k.k. (k. 83). Tymczasem, po wcześniejszych zeznaniach N. należało od razu wyeliminować czynną napaść skoro nie doszło do co najmniej naruszenia nietykalności cielesnej pokrzywdzonych, zaś użyty przedmiot nie był bronią, więc nie stwarzał zagrożenia porównywalnego z tym, które powstaje w przypadku użycia noża czy broni palnej. A. K. wypełnił też znamiona strony przedmiotowej występku z art. 178a § 1 k.k., gdyż kierował samochodem po drodze publicznej będąc w stanie nietrzeźwości. Omawiane przestępstwo ma charakter formalny i polega na prowadzeniu pojazdu w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego. Sam fakt prowadzenia pojazdu w takim stanie pociąga za sobą odpowiedzialność, chociażby pojazd był kierowany prawidłowo, a sprawca nie sprowadził konkretnego niebezpieczeństwa (wyrok SN z 24.11.1960 r., V K 556/60, SMO 1961, Nr 1, s. 190; wyrok SN z 10.3.1964 r., IV K 1296/61, OSNKW 1964, Nr 11, poz. 152; wyrok SW w Poznaniu z 25.2.1966 r., V 1 Kr 865/65, GSiP 1966, Nr 8, s. 6).

Pierwsze dwa przestępstwa zostały popełnione w ramach ciągu przestępstw z art. 91 § 1 k.k.. A. K. działał w bardzo krótkich odstępach czasu po wykorzystaniu takiej samej sposobności.

Odnośnie popełnienia czynów opisanych w punktach: od 1 (pierwszego) do 2 (drugiego) aktu oskarżenia, z tym ustaleniem, że oskarżony działał w ramach ciągu przestępstw, sąd uznał go za winnego ciągu przestępstw z art. 224 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 224 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierzył mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności.

Sąd uznał też A. K. za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie 3 (trzecim) aktu oskarżenia z tym ustaleniem, że odnośnie 2 ( drugiego) pomiaru dokonano go o godzinie 18:26, a nie o godzinie 18:25, to jest za winnego występku z art. 178 a § 1 k.k. i za to na podstawie art. 178 a § 1 k.k. wymierzył mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 86 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 2 k.k. w miejsce wyżej orzeczonych kar pozbawienia wolności wymierzono sprawcy karę łączną 1 (jednego) roku pozbawienia wolności.

Za jedyną, ale za to bardzo ważną okoliczność łagodzącą sąd uznał dotychczasową niekaralność sprawcy (k. 73). Do okoliczności obciążających zaliczono wysoki stopień nietrzeźwości: 0,98 promila we krwi (k. 114), poważnie zwiększający stopień społecznej szkodliwości i ryzyko spowodowania wypadku drogowego, jak także uporczywość działania sprawcy odnośnie sytuacji z policjantami, gdy wielokrotnie wzywany do odłożenia broni nie uczynił tego na samym początku. Na uwagę zasługuje też fakt, że oskarżony popełnił trzy przestępstwa w bardzo krótkim czasie, co zwielokrotnia społeczną szkodliwość każdego z nich. Działanie ze straszakiem w ręku przeciw policjantom na służbie, którzy w tamtym momencie nie byli przecież w stanie ocenić czy sprawca trzyma w ręce prawdziwą broń czy jej imitację, zasługuje na stanowczą reakcję wymiaru sprawiedliwości także po to aby w przyszłości A. K. już nigdy nie zachował się w ten sposób.

Sąd na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 k.k. wykonanie orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zawiesił wobec oskarżonego warunkowo na okres 3 (trzech) lat tytułem próby, a na mocy art. 72 § 1 pkt 5 k.k. zobowiązał go do powstrzymania się od nadużywania alkoholu. Oskarżony nie był dotychczas karany, istnieje więc pozytywna prognoza kryminologiczna. W niniejszej sprawie skorzystanie z dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary łącznej jest wystarczające do osiągnięcia względem niego celów kary, a zwłaszcza dla zapobieżenia powrotowi do zachowań przestępczych. Sam fakt wymierzenia A. K. kary łącznej jednego roku pozbawienia wolności skłoni go do poszanowania porządku prawnego i do przemyślenia swego dotychczasowego postępowania. Jeśli w okresie próby wykaże, że nie nadużywa alkoholu będzie to z pożytkiem dla niego i rodziny. W przeciwnym razie sąd będzie mógł lub musiał zarządzić wykonanie tej kary.

Na podstawie art. 42 § 2 k.k. sąd orzekł wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres trzech lat i na podstawie art. 43 § 3 k.k. nałożył obowiązek zwrotu dokumentu uprawniającego do prowadzenia pojazdów w terminie 1 (jednego) miesiąca od dnia uprawomocnienia się wyroku. W przypadku popełnienia przestępstwa z art. 178 a § 1 k.k. wymierzenie tego środka karnego jest obligatoryjne. Mając na względzie fakt, iż oskarżony nie był dotąd karany sąd uznał, że orzeczenie zakazu na minimalny okres będzie wystarczające dla wypełnienia celów tego środka.

Na podstawie art. 43a § 2 k.k. zobowiązano oskarżonego do zapłaty 5 000 (pięciu tysięcy) złotych tytułem świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w Warszawie. To świadczenie jest obowiązkowe i zostało wymierzone w najniższej wysokości.

Zwrócono oskarżonemu dowód rzeczowy w postaci przedmiotu przypominającego broń – pistoletu koloru czarnego z magazynkiem wykonanym z plastiku i metalu z napisem (...) (punkt 1, okładka) i orzeczono zniszczenie dowodu rzeczowego w postaci śladu osmologicznego z siedziska fotela kierowcy (punkt 2, okładka), w zgodzie z art. 230 § 2 k.p.k. i z art. 192a § 1 k.p.k.

O kosztach sądowych orzeczono po myśli art. 626 § 1 k.p.k. i art. 627 k.p.k.