Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 kwietnia 2019 r.

Sąd Apelacyjny w Gdańsku V Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 4 kwietnia 2019 r. w Gdańsku

na rozprawie

sprawy z powództwa J. K.

przeciwko B. G., Skarbowi Państwa-Prokuraturze (...) I., (...)w (...), Ministerstwu (...)

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Okręgowego w Toruniu

z dnia 22 marca 2016r., sygnatura akt I C 1484/15

I oddala apelację;

II zasądza od powoda na rzecz pozwanej Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa kwotę 8100(osiem tysięcy sto) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym;

III zasądza od powoda na rzecz pozwanego B. G. kwotę 8100(osiem tysięcy sto) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym;

IV zasądza od Skarbu Państwa– Sądu Okręgowego w Toruniu na rzecz adwokata A. P. kwotę 5.400 zł(pięć tysięcy czterysta złotych) powiększoną o należną stawkę podatku od towarów i usług, tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu powodowi J. K. w postępowaniu apelacyjnym.

SSO del. Elżbieta Milewska - Czaja SSA Mariusz Wicki SSA Hanna Rucińska

Na oryginale właściwe podpisy.

Sygn. akt VACa 743/17

UZASADNIENIE

Powód J. K. po sprecyzowaniu żądania w piśmie z dnia 18 lutego 2013r. wnosił o zasądzenie solidarnie od pozwanych Skarbu Państwa – (...) I. i Komornika (...) B. G. kwoty 1.000.000 zł. z ustawowymi odsetkami :

- od kwoty 79.411,25 zł. od dnia 8 czerwca 2007r. do dnia zapłaty ,

- od kwoty 920.588,65 zł. od dnia 23 kwietnia 2012r. do dnia zapłaty .

W uzasadnieniu tego pisma powód wyjaśnił , między innymi ,że na dochodzone roszczenie składają się kwoty : 79.411,25 zł szkoda rzeczywista , 200.000 zł. zadośćuczynienie, oraz 720.588,65 zł. utracone korzyści. Powód podał, iż na skutek działań pozwanych związanych z zajęciem jego wierzytelność w kwocie 79.411,35 zł. oraz przekazaniem tej kwoty do Urzędu Skarbowego w L. , Komornika Sądowego w L. oraz (...) sp. z o.o. w G. doszło do wyrządzenia powodowi szkody , ale także naruszenia jego dóbr osobistych, a w szczególności czci. Poza tym, gdyby powód nie został pozbawiony kwoty 79.411,35 zł, to mógłby otworzyć własną działalność o szeroko zakrojonym profilu . Utracił w ten sposób korzyści w kwocie 720.588,65 zł. W piśmie z dnia 18.04.2013r. powód sprecyzował, iż pozwany komornik B. G. dokonując zajęcia wierzytelności powoda dopuścił się naruszenia przepisów art. 87 §3 i art. 87 kp poprzez ich niezastosowanie. Odpowiedzialność pozostałych pozwanych wynika z niezgodnego z prawem działania lub zaniechania. Zdaniem powoda (...) bezzasadnie nie uwzględnił skargi powoda na czynności Komornika Sądowego B. G.. Z kolei (...) R. w I. nie podjęła żadnych czynności w tej sprawie, mimo iż powód zgłaszał nieprawidłowości. Na rozprawie w dniu 19 kwietnia 2013r. na wniosek powoda nastąpiło wezwanie do udziału w sprawie w charakterze pozwanego Skarbu Państwa – Ministerstwa (...).

Pozwany B. G. wniósł o oddalenie powództwa. W uzasadnieniu swojego stanowiska podał, iż na wniosek powoda wyegzekwował należne mu roszczenie od Z. i W. G. z tytułu wynagrodzenia za pracę w kwocie 68.224,36 zł, na podstawie tytułu wykonawczego wyroku Sądu Okręgowego w E.. Następnie pozwany podał, iż kwota ta została zajęta w postępowaniach toczących się przeciwko powodowi na rzecz (...) oarz na rzecz zadłużenia alimentacyjnego. Pozwany podniósł, iż wyegzekwowana na rzecz powoda kwota jest wierzytelnością podlegającą zajęciu na ogólnych zasadach. Zajęcia więc były zgodne z prawem. (k. 326 – 327, k. 475 – 477)

Pozwany Skarb Państwa - (...), (...) R. w I. oraz Ministerstwo (...), wnosił o oddalenie powództwa. W uzasadnieniu podał, iż powództwo jest bezzasadne. Powód nie udowodnił zgłoszonego w sprawie w stosunku do ww. pozwanych żądania.

Wyrokiem z dnia 11.12.2014r. Sąd Okręgowy w Toruniu: oddalił powództwo, nie obciążył stron kosztami sądowymi, nakazał wypłacić adw. A. R. ze Skarbu Państwa –Sądu Okręgowego w Toruniu kwotę 8.856,00 zł brutto z tytułu wynagrodzenia pełnomocnika z urzędu oraz zasądził od powoda J. K. z tytułu zwrotu kosztów procesu na rzecz pozwanych 1. Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa w Warszawie – kwotę 7.200,00 zł. , 2. B. G. – 7.217zł.

Apelację od powyższego wyroku wniósł powód , który zaskarżył wyrok w całości i wniósł o jego uchylnie i zniesienie postępowania w zakresie dotkniętym nieważnością i o przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Wyrokiem z dnia 17.06.2015r. Sąd Apelacyjny w Gdańsku w sprawie VACa 10/15 uchylił zaskarżony wyrok, zniósł postępowanie w zakresie rozprawy odbytej w dniu 11.12.2014r. i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Toruniu pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowanie apelacyjnego.

Po ponownym rozpoznaniu Sąd Okręgowy w Toruniu wyrokiem z dnia 22 marca 2016 roku sprawy z powództwa J. K. przeciwko B. G., Skarbowi Państwa - (...) w I., (...) w (...), Ministerstwu (...) w Warszawie o zapłatę w pkt I. powództwo oddalił; w pkt II. kosztami sądowymi od ponoszenia, których zwolniony był powód obciążył Skarb Państwa; w pkt III. zasądził ze Skarbu Państwa – kasy Sądu Okręgowego w Toruniu – na rzecz adwokata A. R. kwotę 12.600 ( dwanaście tysięcy sześćset) zł. plus należny podatek od towarów i usług tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu; w pkt IV zasądził od powoda tytułem zwrotu kosztów procesu na rzecz pozwanego B. G. – kwotę 12.617 ( dwanaście tysięcy sześćset siedemnaście) zł oraz na rzecz Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa – kwotę 12.600 ( dwanaście tysięcy sześćset) zł.

Sąd Okręgowy ponownie rozpoznając sprawę oparł się na następującym stanie faktycznym i rozważaniach prawnych:

Powód J. K. posiadał wierzytelność w stosunku do W. i Z. G., wynikającą z prawomocnego wyroku zaocznego Sądu Okręgowego w E. – Wydziału IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych , zasądzającego solidarnie od nich na rzecz powoda J. K. kwotę 52.000zł z tytułu zaległego wynagrodzenia wraz z odsetkami. W dniu 4 maja 2007r. powód złożył do pozwanego komornika B. G. wniosek o wszczęcie egzekucji na podstawie ww. tytułu wykonawczego. Postępowanie toczyło się w sprawie po sygnaturą Km (...). Komornik B. G. prowadził wcześniej w stosunku do powoda postępowania egzekucyjne z wniosku (...)sp. z o o. w G. , które zostało umorzone z powodu bezskuteczności egzekucji. Egzekucja toczyła się na podstawie tytułu wykonawczego w postaci nakazu zapłaty z dnia 8 stycznia 2001r. wydanego w postępowaniu upominawczym przez Sąd Okręgowy w Toruniu w sprawie o sygn. akt I Nc (...). Następnie na skutek drugiego wniosku złożonego w dniu 17 maja 2007r. przez (...) sp. z o. o. komornik B. G. wszczął przeciwko powodowi postępowanie egzekucyjne w sprawie KM (...). W postępowaniu tym wierzytelność powoda wobec W. i Z. G. została zajęta na poczet zaległości powoda wobec spółki (...) w kwocie 61.019,85 zł. powiększonej o odsetki 22.838,83 zł. i koszty postępowania 900,00 zł. – łącznie 121.655,69 zł. W dniu 17 maja 2007r. komornik wyegzekwował na rzecz sp. z o.o. (...) kwotę 43.444,00 zł. Komornik odprowadził też do Urzędu Skarbowego zaliczkę na podatek w kwocie 9.880,00 zł. W stosunku do powoda toczyło się również postępowanie egzekucyjne co do alimentów prowadzone przez Komornik przy Sądzie Rejonowym w Lipnie w sprawie Kmp (...). Zaległość z tego tytułu wynosiła : zaległe alimenty - 6.193,55 zł., odsetki – 1.526,98 zł., zadłużenie wobec funduszu alimentacyjnego – 5.040,00 zł. . Łącznie z tego tytułu komornik zajął wierzytelność powoda na kwotę 15.181,34 zł. Na skutek prowadzonej egzekucji komornik w całości zaspokoił roszczenie alimentacyjne .

W ocenie Sądu Okręgowego powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności Sąd odniósł się do pozwanego komornika B. G. i w jego ocenie postępowanie komornika sądowego w toku postępowania egzekucyjnego było zgodne z obowiązującym prawem. Podstawą ewentualnej odpowiedzialności ww. pozwanego jest art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji (tekst jednolity Dz.U.2015.790 j.t. ), zgodnie z którym komornik jest obowiązany do naprawienia szkody wyrządzonej przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechania przy wykonywaniu czynności. Przy czym, Skarb Państwa jest odpowiedzialny za szkodę solidarnie z komornikiem. Jest poza sporem, iż Komornik prowadził egzekucję na podstawie tytułu wykonawczego złożonego przez powoda oraz jego wniosku . Powód podnosił, iż złożył do komornika wniosek o wszczęcie egzekucji ponieważ w jego ocenie nie toczyło się przeciwko niemu inne postępowanie egzekucyjne, gdyż postępowanie egzekucyjne z wniosku sp. z o.o. (...) zostało umorzone. Okoliczność tę przyznał pozwany B. G.. Przy czym z ustaleń Sądu Okręgowego wynika, iż po złożeniu przez powoda tytułu wykonawczego do komornika wpłynął kolejny wniosek (...) o wszczęcie egzekucji. Przepisy prawa tego nie zabraniają. Wierzyciel może złożyć ponowny wniosek o wszczęcie egzekucji kiedy sytuacja dłużnika się zmieni i istnieje realna szansa na zaspokojenie należności. Tak się stało w niniejszej sprawie. W toku postępowania egzekucyjnego Km (...) komornik dokonał zajęcia przysługującej powodowi wierzytelności w stosunku do panów G., a następnie przekazał zajęte kwoty pieniężne na poczet zadłużenia powoda z innego tytułu tj. na rzecz Sp. z o .o. (...) oraz na poczet zadłużenia alimentacyjnego . Pozwany komornik przekazał kwoty na poczet zajęcia stosując stosowne przepisy kpc. Dopóki zajęcie wierzytelności było aktualne komornik miał obowiązek przekazać środki pieniężne na poczet zajęcia. Jedynie cofnięcie wniosku egzekucyjnego, czy zakończenie postępowania skutkowałoby uchyleniem zajęcia. W ocenie Sądu I instancji pozwany B. G. nie naruszył też przepisu art. 87 ustawy kodeks pracy (jednolity tekst Dz. U. z 2014r. , poz. 1502) . Przepis ten określa wierzytelności podlegające potrąceniu z wynagrodzenia za pracę oraz jaka jego cześć podlega egzekucji . Komornik w toku postępowania egzekucyjnego nie zajął wynagrodzenia za pracę w rozumieniu art. 880 k.p.c., lecz wierzytelność przysługującą powodowi do W. i Z. G.. Stąd przepis art. 87 kp nie miał w niniejszej sprawie zastosowania.

Z uwagi na powyższe rozważania w ocenie Sądu Okręgowego pozwany B. G. nie dopuścił się naruszenia jakichkolwiek przepisów prawa przy wykonywaniu czynności egzekucyjnych, a tym samym nie wyrządził powodowi żadnej szkoły. W konsekwencji skoro brak jest podstaw do przypisania odpowiedzialności pozwanemu B. G., w sprawie nie odpowiada też solidarnie z tym pozwanym Skarb Państwa.

Co do pozostałych pozwanych Skarbu Państwa - (...) w (...) i (...) w I. powództwo było w ocenie Sądu I instancji również bezzasadne. Powód wskazywał, iż odpowiedzialność tych pozwanych wynika z niezgodnego z prawem działania lub zaniechania. Zdaniem powoda (...) bezzasadnie nie uwzględnił skargi powoda na czynności Komornika Sądowego B. G.. Z kolei (...) R. w I. nie podjęła żadnych czynności w tej sprawie, mimo iż powód zgłaszał nieprawidłowości. Zgodnie z art. 417 § 1 k.c. za szkodę wyrządzona przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa (…). Przesłanką tej odpowiedzialności jest bezprawność działania . Z zebranego w sprawie materiału dowodowego nie wynika, że powód składał skargi na komornika B. G. do (...) w (...) , czy też (...) w I.. Dlatego Sąd przyjął, iż powód stosownie do art. 6 kc nie wykazał podnoszonych przez siebie okoliczności w tym zakresie.

W ocenie Sądu Okręgowego w sprawie nie doszło też do naruszenia dóbr osobistych powoda w rozumieniu art. 23 i 24 kc . Zgodnie z art. 24 kc, naruszenia dobra osobistego rozumianego jako prawa podmiotowego osoby fizycznej dopuszcza się każdy, kto w takie dobro osobiste chronione konkretną normą prawa lub zasadami współżycia społecznego godzi w sposób bezprawny. Podkreślić przy tym należy, iż ocena tego , czy nastąpiło naruszenie dobra osobistego , nie może być dokonywane w oparciu o subiektywne odczucie osoby żądającej ochrony prawnej, ale wyłącznie przy zastosowaniu kryteriów obiektywnych. Domniemanie obejmuje jedynie ewentualną bezprawność czynu, natomiast sam czyn, polegający na naruszeniu dobra osobistego podlega wykazaniu zgodnie z regułami wynikającymi z art. 6 k.c. Powód upatrywał naruszenia dóbr osobistych w tym, iż pozwani dopuścili się naruszenia jego godności i czci w wyniku tego, jak procedowali i jak go potraktowali w związku z zajęciem komorniczym. Powód nie uzasadnił jednak na czym miało polegać to działanie pozwanych, które im zarzuca i którego konkretnie pozwanego ten zarzut dotyczy. Stwierdzenia pozwu w tym zakresie są gołosłowne i opierają się jedynie na odczuciach powoda, a nie na zdarzeniach faktycznych. Sąd I instancji wskazał, że nie można mówić o naruszeniu dóbr osobistych, gdy działanie pozwanych nie było bezprawne. Postępowanie komornika było zgodne z przepisanymi kodeksu postępowania cywilnego. Samo niezadowolenie powoda z przekazania kwot na poczet innych jego zadłużeń, nie oznacza jeszcze ,że jakieś jego dobro osobiste zostało naruszone. Powód nie sprecyzował podstaw faktycznych roszczenia w przedmiocie naruszenia dóbr osobistych co uniemożliwiało ocenę merytoryczną żądania. Jednakże należało przyjąć, iż skoro postepowanie komornika było prawidłowe, to działania pozwanych, którego powód nie potrafił sprecyzować nie mogło naruszyć jego dóbr osobistych. W związku z powyższym, zdaniem Sądu Okręgowego powód nie wykazał, zgodnie z regułą wynikającą z art. 6 k.c. że pozwani Skarb Państwa- (...) i (...) R. w I., dopuścili się naruszenia dóbr osobistych powoda.

Sąd Okręgowy stwierdził również, iż dochodzenie przez powoda w tym procesie roszczeń od Skarbu Państwa – Ministerstwa (...) w Warszawie było bezzasadne. Okoliczności faktyczne uzasadniając wskazanie tego statio fisci Skarbu Państwa nie miały bowiem znaczenia w niniejszej sprawie. Reasumując, Sąd I instancji nie znajdując podstaw faktycznych i prawnych dla dochodzonych przez powoda roszczeń oddalił powództwo w stosunku do wszystkich pozwanych jako bezzasadne .

Podstawą orzeczenia z pkt III był § 6 pkt 7 i § 13. 2) w zw. z § 2 ust 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu. Koszty zostały przyznane ze Skarbu Państwa przy uwzględnieniu stawek obowiązujących w postępowaniu przed Sądem apelacyjnym. Zgodnie z art. 108 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych zwolnienie od kosztów sądowych nie zwalnia od obowiązku ich zwrotu przeciwnikowi. Dlatego też Sąd zasądził w pkt IV od powoda : na rzecz Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa w Warszawie kwotę 12600 zł, a na rzecz pozwanego B. G. -12617 zł. Uwzględniając wielość postępowań jakie prowadzi powód oraz związane z tym koszty tych postępowań, które ponoszą też inne strony, a postępowań tych jest kilkaset, zdaniem Sądu Okręgowego brak było podstaw, aby zastosować w tym przypadku art. 102 kpc.

Apelację od powyższego wyroku wniósł powód, zaskarżając go w całości i zarzucił mu naruszenie:

1/art.233§1kpc w zw. z art227kpc poprzez błędną jego wykładnię i nieuwzględnienie części zeznań powoda w związku z przyjęciem, iż powód z przedstawionych przez siebie okoliczności wyciągał odmienne wnioski prawne, podczas gdy zeznania te były spójne i logiczne, co stanowi w istocie naruszenie reguły swobodnej oceny dowodów;

2/ art. 233kpc poprzez powierzchowną ocenę materiału dowodowego i przyjęcie, że z zebranych dowodów nie wynika, że powód wnosił skargi na komornika do (...) w (...) i do (...), podczas gdy powód takie skargi wnosił;

3/ art.art.227kpc poprzez nieprzeprowadzenie przez Sąd dowodów zawnioskowanych przez powoda, w tym wniosku dowodowego z 8.03.2016r. pisma z dnia 1.09.2014r. wniosku o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłych, podczas gdy dowody te zostały zawnioskowane w celu wykazania faktów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy;

4/ art.59 kpc poprzez jego niezastosowanie i oddalenie wniosku powoda o zawiadomienie Prokuratury o toczącej się sprawie, pomimo, że udział prokuratora w niniejszej sprawie jest potrzebny;

5/ art. 23 ust.1 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji poprzez jego błędne zastosowanie i przyjcie, że pozwany komornik nie jest odpowiedzialny za wyrządzenie szkody powodowi, a w konsekwencji odpowiedzialności nie ponosi także Skarb Państwa, w sytuacji gdy doszło do wyrządzenia powodowi szkody w wyniku działań komornika;

6/ art.87kp w zw. z art.880-888kpc poprzez przyjęcie, że nie miał on w niniejszej sprawie zastosowania;

7/ art.23 i 24kc poprzez jego niezastosowanie i uznanie, że w przedmiotowej sprawie nie doszło do naruszenia dóbr osobistych powoda, w szczególności czci, godności oraz dobrego imienia podczas gdy z zebranego materiału dowodowego wynika, że było przeciwnie i powód szczegółowo uzasadnił, na czym owo naruszenie dóbr osobistych polegało.

Wskazując na powyższe zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie zgodnie z żądaniem pozwu ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie od pozwanych solidarnie na rzecz powoda kosztów postępowania w tym także kosztów zastępstwa procesowego z urzędu według złożonego spisu lub według norm przepisanych.

Pozwany Skarb Państwa – (...) w odpowiedzi na apelację wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie od powoda na rzecz Skarbu Pastwa-Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa kosztów zastępstwa procesowego.

Pozwany B. G. wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie na jego rzecz od powoda kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja powoda nie zasługuje na uwzględnienie i jako bezzasadna podlegała oddaleniu.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że Sąd Apelacyjny, będąc jako instancja merytoryczna obowiązany jest poczynić własne ustalenia faktyczne i ocenić je samodzielnie z punku widzenia prawa materialnego.(por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 kwietnia 2000 roku, III CKN 812/98, OSNC z 2000 r., Nr 10, poz. 193). Po dokonaniu własnej swobodnej oceny materiału dowodowego, Sąd Apelacyjny uznał ustalenia dokonane przez Sąd I instancji w zakresie stanu faktycznego za prawidłowe i w konsekwencji przyjął je za własne, co czyni zbędnym ich obecne ponowne przedstawianie. Należy wskazać, że należało jedynie uzupełnić stan faktyczny o ustalenie, że powód jako dłużnik wniósł skargę na czynność komornika w postaci zajęcia wierzytelności, która to skarga została oddalona postanowieniem (...) w (...) z dnia z 9.04.2008r. sygn. akt ICo (...) ( dowód: akta Km (...) k.31). Jednakże ta okoliczność nie ma wpływu na prawidłowość rozstrzygnięcia Sądu Okręgowego. Okoliczność złożenia przez powoda skargi na czynność komornika nie ma żadnego wpływu na ocenę odpowiedzialności pozwanego B. G., a w konsekwencji na odpowiedzialność pozwanego Skarbu Państwa.

Zauważyć należy, że w niniejszej sprawie wszelkie istotne dla rozstrzygnięcia fakty miały w istocie charakter bezsporny, gdyż wynikały one z przedłożonej dokumentacji oraz zostały przyznane przez strony. Spór stron sprowadzał się przede wszystkim do ich oceny prawnej. Zarzutu naruszenia art.233§1kpc poprzez nieuwzględnienie zeznań powoda w części w której wyciągał on odmienne wnioski prawne z niespornych okoliczności faktycznych, nie można uznać za zasadny, albowiem naruszenie art. 233§1kpc dotyczy swobodnej oceny okoliczności faktycznych, a nie rozważań prawnych.

Strona, która chce podważyć sędziowską ocenę dowodów nie może ograniczyć się jedynie do przedstawienia własnej oceny, nawet jeżeli jej ocena przekonywująca. Dopóki skarżący nie wykaże istotnych błędów logicznego rozumowania, sprzeczności oceny z doświadczeniem życiowym, braku wszechstronności, czy też pominięcia dowodów, które prowadzą do wniosków odmiennych, dopóty nie można uznać, iż sąd naruszył art. 233 §1 k.p.c. Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 2005 r., sygn. akt III CK 314/05, LEX 172176; wyrok Sądu Apelacyjnego z dnia 21 maja 2008r., sygn. akt I ACa 953/07, LEX nr 4664400). Wobec braku sformułowania konkretnych zarzutów co do okoliczności faktycznych sprawny należało uznać, że zarzut powyższy jest bezzasadny.

W ocenie Sądu Apelacyjnego nie doszło również do naruszenia art.227kpc. Artykuł 227 kpc określa jedynie, jakie fakty są przedmiotem dowodu (istotne), i uprawnia sąd do selekcji zgłoszonych dowodów w wyniku przeprowadzonej oceny istotności okoliczności faktycznych, których wykazaniu dowody te mają służyć. W rezultacie twierdzenie, że art. 227 kpc został naruszony przez sąd rozpoznający sprawę, jest uzasadnione tylko w sytuacji, gdy wykazane zostanie, że sąd przeprowadził dowód na okoliczności niemające istotnego znaczenia w sprawie i ta wadliwość postępowania dowodowego mogła mieć wpływ na wynik sprawy, bądź gdy sąd odmówił przeprowadzenia dowodu na fakty mające istotne znaczenie w sprawie, wadliwie oceniając, iż nie mają one takiego charakteru. Poza tym, w judykaturze dominuje pogląd, że sam art. 227 kpc nie może być podstawą skutecznego zarzutu apelacyjnego lub kasacyjnego, bez równoczesnego powołania uchybienia innym przepisom postępowania, istotnym dla podejmowania decyzji dowodowych. Skarżący nie wskazał jakim przepisom procesowym uchybił Sąd I instancji poprzez nieprzeprowadzenie dowodów zawnioskowanych przez powoda, a w tej sytuacji należy uznać powyższy zarzut za bezzasadny. Na marginesie należy jedynie wskazać, że dowód w postaci opinii biegłego jak słusznie uznał Sąd I instancji był nieistotny do rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, albowiem powód nie wykazał istnienia odpowiedzialności pozwanych tj. zaistnienia odpowiedzialności w związku z działaniem niezgodnym z prawem oraz szkody, a więc powoływanie biegłego na okoliczność wysokości szkody było zbędne. Również należy uznać, że zawiadomienie Prokuratury w niniejszej sprawie w trybie art.59kpc było zbędne. Sąd I instancji dokonał prawidłowej oceny stanu faktycznego sprawy i zgodnie z art.59kpc podjął suwerenną decyzję uznając, że udział Prokuratora w niniejszej sprawie nie jest potrzebny.

W ocenie Sądu Apelacyjnego Sąd I instancji dokonał prawidłowej oceny stanu faktycznego strawy i prawidłowo odniósł go do przepisów prawa wskazując, że brak jest podstaw do odpowiedzialności pozwanego komornika na podstawie art.23 ust.1 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji.

Podstawą (zasadą) odpowiedzialności komornika z art. 23 jest niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu czynności. Nie jest to odpowiedzialność na zasadzie winy. Nie jest to również odpowiedzialność na zasadzie ryzyka, gdyż przyjęcie i zastosowanie takiej odpowiedzialności jest możliwe tylko w wypadkach przewidzianych przez ustawę, która przewiduje jednocześnie możliwość uwolnienia się od tej surowej odpowiedzialności, wskazując przesłanki egzoneracyjne. Do przyjęcia odpowiedzialności komornika z art. 23 wystarcza sama niezgodność z prawem działania lub zaniechania komornika. Przez działanie lub zaniechanie niezgodne z prawem należy rozumieć niezgodność z normami prawa w rozumieniu art. 87 Konstytucji RP, tj. z Konstytucją RP, ustawami, ratyfikowanymi umowami międzynarodowymi oraz rozporządzeniami, a także niezgodność z prawem Unii Europejskiej (por. H. Ciepła, J. Skibińska-Adamowicz, Status prawny..., s. 16 i n.). W wyroku z 23 września 2003 r., K. 20/2002, LexisNexis nr 363358 (OTK ZU 2003, nr 7, poz. 76), Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że niezgodność z prawem należy ujmować obiektywnie, jako zaprzeczenie zachowania uwzględniającego nakazy i zakazy wynikające z normy prawnej. Niezgodności tej nie można natomiast ujmować jako działania niezgodnego z normami obyczajowymi i moralnymi, określanymi mianem zasad współżycia społecznego lub dobrych obyczajów. Należy wskazać, że art. 23 nie określa samodzielnie przesłanek odpowiedzialności komornika w sensie warunków powstania obowiązku naprawienia szkody. W tym zakresie będą mieć zastosowanie ogólne przesłanki odpowiedzialności deliktowej, wynikające z przepisów kodeksu cywilnego. Do przesłanek tych należą:

1) szkoda w znaczeniu uszczerbku w dobrach osoby poszkodowanej;

2) fakt (zdarzenie), z którym ustawa łączy obowiązek odszkodowawczy (zdarzeniem tym według art. 23 jest niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie komornika);

3) związek przyczynowy między faktem (zdarzeniem) a szkodą.

W ocenie skarżącego zdarzeniem z którym łączy on obowiązek odszkodowawczy było dokonanie zajęcia jego wierzytelności i dokonanie spłaty zadłużenia powoda jako dłużnika w dwóch postępowaniach egzekucyjnych tj. z wniosku (...) Km (...) oraz postępowania o egzekucję alimentów Kmp (...) i upatruje w tym działaniu niezgodności z prawem, albowiem jego wierzytelność była wynagrodzeniem za pracę podnosząc naruszenie art. 87kp w zw. z art.880-888kpc. Należy wskazać, że w tym zakresie twierdzenia skarżącego również są bezzasadne. Egzekucja z wynagrodzenia za pracę uregulowana w art.880-888kpc dotyczy wszystkich dochodów uzyskiwanych od pracodawcy w związku z istniejącym stosunkiem pracy w postaci powtarzających się świadczeń, których celem jest zapewnienie utrzymania. Konstrukcja egzekucji z wynagrodzenia za pracę nastawiona jest na egzekucję ze świadczeń periodycznych, powtarzających się w przyszłości po jej wszczęciu. Do zajęcia zaległego wynagrodzenia za pracę po ustaniu stosunku pracy wystarczy forma egzekucji z wierzytelności. Należy przyjąć, że zasadniczy przedmiot egzekucji z wynagrodzenia za pracę przyszłych świadczeń powtarzających pozwala uzasadnić dalsze wyodrębnienie tego sposobu egzekucji od egzekucji z innych wierzytelności. ( por. E. Węgierek „Postępowanie sądowe”).Otóż powód jako wierzyciel wniósł o egzekucję od W. i Z. G. wierzytelności wynikającej z wyroku zaocznego Sądu Okręgowego w E. w kwocie 52.000zł z tytułu zaległego wynagrodzenia wraz z odsetkami. Powód wówczas nie świadczył pracy u W. i Z. G.. Mając na uwadze powyższe przedmiotowa wierzytelność nie może być uznana za wynagrodzenie za pracę w rozumieniu art.880kpc.Była to jednokrotna wierzytelność przysługująca powodowi od dłużników W. i Z. G., a nie powtarzające się w przyszłości wynagrodzenie za pracę świadczoną na rzecz pracodawcy. Przepisy regulujące egzekucję z wynagrodzenia za pracę dotyczą egzekwowania wierzytelności z wynagrodzenia za pracę wypłacanego przez pracodawcę, a ograniczenia z tych przepisów chronią pracownika przed zajęciem całego wynagrodzenia pozostawiając część wolną od zajęcia w celu umożliwienia bieżącego utrzymania się. W niniejszym stanie faktycznym wierzytelność określona wyrokiem zaocznym nie miała już charakteru wynagrodzenia za pracę za poszczególne okresy miesięczne, lecz była jednorazowym świadczeniem zasądzonym na rzecz powoda i wynikającym z tytułu wykonawczego w postaci wyroku zaocznego. W tej sytuacji nie można uznać, że doszło do naruszenia prawa przez pozwanego komornika, skoro przedmiotowa wierzytelność została zajęta na poczet zadłużenia powoda wobec wierzyciela z tytułu alimentów oraz z tytułu zakupu środków ochrony roślin w firmie (...) sp. z o.o. w G..

W ocenie Sądu Apelacyjnego nie doszło również do naruszenia art.23 i 24kc. Przesłankami odpowiedzialności wynikającej z art. 24 § 1 k.c. są: istnienie dobra osobistego, jego naruszenie lub zagrożenie naruszenia oraz bezprawność działania sprawcy. Ciężar udowodnienia dwóch pierwszych przesłanek, zgodnie z regułą wyrażoną w art. 6 k.c., spoczywa na powodzie. Nie musi on natomiast wykazywać, że działanie sprawcy było bezprawne. W art. 24 k.c. ustanowione zostało bowiem domniemanie bezprawności, a domniemanie to polega na obaleniu przez wykazanie uprawnienia do określonego działania. Zatem to na stronie pozwanej spoczywa ciężar dowodu tego, że jej działanie nie było bezprawne. O tym, czy w konkretnym wypadku można mówić o naruszeniu lub zagrożeniu naruszenia dobra osobistego, nie mogą decydować subiektywne odczucia osoby uważającej się za pokrzywdzoną, lecz decydujące znaczenie ma to, jaką reakcję naruszenie to wywołało (lub przy zagrożeniu mogłoby wywołać) w społeczeństwie.

Jak wskazywał skarżący w jego ocenie doszło do naruszenia jego czci, godności i dobrego imienia poprzez organ prowadzący postępowanie egzekucyjne, gdyż bezprawnie pozbawił on powoda należnego mu wynagrodzenia za pracę. Sąd Okręgowy uznając, że powództwo nie zasługuje na uwzględnienie również w tym zakresie prawidłowo wskazał, że nie można ustalić, że doszło do naruszenia dóbr osobistych powoda, albowiem działanie pozwanych w zakresie prowadzonej egzekucji nie było bezprawne, lecz zgodne z przepisami postępowania cywilnego. Mając na uwadze powyższe należało uznać, że powód nie wykazał, aby doszło do naruszenia jakiegokolwiek jego dobra osobistego poprzez fakt prowadzenia egzekucji zgodnie z przepisami postępowania cywilnego na podstawie tytułów wykonawczych w postaci prawomocnych wyroków sądowych.

Mając na uwadze powyższe należało orzec jak w sentencji na mocy art.385kpc.

O kosztach orzeczono na mocy art.98§1kpc, art.99kpc , w zw. z art.108§1kpc w zw. z § 10ust.1pkt 2 w zw. z § 2 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz w sprawie opłat za czynności adwokatów (Dz.U. z dnia 5.11.2015r.), mając na uwadze to, że powód w całości przegrał postępowanie apelacyjne.

O kosztach pełnomocnika z urzędu orzeczono na podstawie §16ust.1 pkt2 w zw. z § 8pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3.10.2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.