Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 listopada 2020 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 28 października 2020 roku w Człuchowie

na rozprawie

sprawy

z powództwa B. S. w B.

przeciwko M. D. (1), K. D. (1), H. D.

o zapłatę

1.  zasądza solidarnie od pozwanych M. D. (1), K. D. (1) i H. D. na rzecz powoda B. S. w B. kwotę 73.130,54 złotych (słownie: siedemdziesiąt trzy tysiące sto trzydzieści złotych i pięćdziesiąt cztery grosze) wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie liczonymi od:

a)  kwoty 69.000,00 złotych (słownie: sześćdziesiąt dziewięć tysięcy złotych) od dnia 1 listopada 2019 roku do dnia zapłaty,

b)  kwoty 4.130,54 złotych (słownie: cztery tysiące sto trzydzieści złotych i pięćdziesiąt cztery grosze) od dnia 19 grudnia 2019 roku do dnia zapłaty,

a w razie zmiany wysokości stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego – z odsetkami stanowiącymi czterokrotność wysokości tych odsetek, nie więcej jednak niż w wysokości ustawowych odsetek maksymalnych za opóźnienie,

2.  zasądza solidarnie od pozwanych M. D. (1), K. D. (1) i H. D. na rzecz powoda B. S. w B. kwotę 9.074,00 złotych (słownie: dziewięć tysięcy siedemdziesiąt cztery zł) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

Sygn. akt I C 434/20

UZASADNIENIE

Powód – B. S. w B., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego, złożył pozew przeciwko M. D. (1), K. D. (1) i H. D. o zasądzenie od pozwanych solidarnie na rzecz powódki kwoty 73.130,54 złotych, na którą składa się należność główna w wysokości 69.000,00 złotych oraz odsetki w wysokości 4.130,54 złotych naliczone od dnia 31 października 2019 roku wraz z dalszymi odsetkami w wysokości dwukrotności sumy stopy referencyjnej NBP powiększonej o 5,5% w stosunku rocznym od kwoty 69.000,00 złotych od dnia 1 listopada 2019 roku do dnia zapłaty i od kwoty 4.130,54 złotych od dnia 19 grudnia 2019 roku do dnia zapłaty, a nadto o zasądzenie solidarnie od pozwanych na rzecz powódki kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazał, że w dniu 10 listopada 2017 roku B. S. w B. udzielił M. D. (1) kredytu gotówkowego w wysokości 83.000,00 złotych na mocy umowy nr (...). Podkreślił, że zgodnie z § 5 przedmiotowej umowy oraz deklaracją wekslową z dnia 10 listopada 2017 roku prawnym zabezpieczeniem spłaty kredytu udzielonego pozwanemu ustanowiono weksel własny in blanco z poręczeniem dwóch osób - K. D. (1) i H. D.. Pozwany – M. D. (1) nie regulował zobowiązania kredytowego zgodnie z harmonogramem, albowiem na poczet zadłużenia wpłacił w dniu 7 lutego 2018 roku kwotę 1.008,43 zł, w dniu 23 lutego 2018 roku – 1.002,68 złotych, w dniu 19 marca 2018 roku – 1.100,00 złotych, w dniu 16 maja 2018 roku – 1.100,00 złotych, w dniu 21 maja 2018 roku – 1.001,92 złotych, w dniu 23 maja 2018 roku – 3.201,78 złotych, w dniu 10 lipca 2018 roku – 1.400,43 złotych, w dniu 9 listopada 2018 roku – 7.476,12 złotych, w dniu 14 grudnia 2018 roku – 1.541,97 złotych, w dniu 8 lutego 2019 roku – 900,00 złotych, w dniu 13 lutego 2019 roku – 597,65 złotych i w dniu 14 lutego 2019 roku – 1.467,23 złotych i zaprzestał regulowania zobowiązania. W związku z tym w dniu 26 marca 2019 roku B. S. z siedzibą w B. wystosował upomnienie do pozwanego oraz pozwanych poręczycieli, a następnie wezwał kredytobiorcę oraz poręczycieli do spłaty przeterminowanej zaległości wezwaniami z dnia 12 kwietnia 2019 roku, 17 maja 2019 roku, 26 czerwca 2019 roku i 18 lipca 2019 roku. W odpowiedzi na ostatnie wezwanie – pozwany M. D. (1) – zakwestionował zaległości powołując się na rzekome błędy arytmetyczne i naruszenie zasad naliczania odsetek ponad odsetki maksymalne. Jednocześnie pozwany przyznał, że jego wpłaty były nieregularne, jednak w jego ocenie – wystarczały na zaspokojenie roszczeń Banku. Powód zaznaczył, że takie stanowisko było oczywiście niezasadne, albowiem z treści harmonogramu spłaty wynikało, że do sierpnia 2019 roku (data sporządzenia pisma przez pozwanego) był on zobowiązany do zapłaty łącznej kwoty 30.222,29 złotych, podczas gdy łączne rzeczywiste wpłaty dłużnika wynosiły zaledwie 21.797,78 złotych. Ponadto powód podał, że pozwany twierdził, iż bank narusza regulacje związane z odsetkami maksymalnymi, ponieważ powód obliczył odsetki w wysokości 2.260,02 złotych na dzień 15 lipca 2019 roku od kredytu w wysokości 5.000,00 złotych, mimo że w wezwaniu wskazywał wymagalną część kredytu (ze względu na fakt, że nie wypowiedział jeszcze umowy), podczas gdy cały kredyt opiewał na tamtą chwilę na kwotę 69.000,00 złotych i od tej kwoty narastały odsetki. Powód wyjaśniła pozwanemu powyższe wątpliwości załączając szczegółowe rozliczenie za okres, w którym powstały zaległości, jednakże pozwany nadal kwestionował stanowisko powoda.

Powód zaznaczył, że w związku z brakiem dobrowolnej spłaty zobowiązania, wypowiedział umowę kredytową pozwanemu M. D. (1) i zawiadomił o tym fakcie poręczycieli. Z uwagi na okoliczność, że pozwany M. D. (1) otrzymał przesyłkę w dniu 12 września 2019 roku, to tym samym termin wypowiedzenia upłynął 13 października 2019 roku. W związku z tym w tej dacie całość kredytu stała się wymagalna.

Powód wskazał również, że w odpowiedzi na wypowiedzenie pozwany M. D. (1) wysłał pismo, w którym wskazał, że w jego ocenie nie ma podstaw do wypowiedzenia umowy. Podobne stanowisko zajął pozwany K. D. (1), natomiast pozwana H. D. nie kontaktowała się z powodem.

Nakazem zapłaty z dnia 17 marca 2020 roku, wydanym w sprawie I Nc 726/19, Sąd Rejonowy w Człuchowie w osobie Referendarza sądowego uwzględnił roszczenie strony powodowej w całości i orzekł o kosztach procesu.

W przepisanym terminie strona pozwana – M. D. (2), K. D. (1) i H. D. złożyli sprzeciw od nakazu zapłaty zaskarżając go w całości i wnosząc o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów procesu. Ponadto wnieśli o zobowiązanie powoda do złożenia rozliczenia wpłat i odsetek od kredytu podpisanego i opatrzonego datą przez osobę upoważnioną do działania w imieniu powoda albowiem złożony do akt stanowi jedynie kartkę papieru bez znaczenia prawnego, co mając na względzie współistniejącą w sprawie okoliczność, że powód nie zdecydował się na wypełnienie weksla in blanco nakazuje uznać rozliczenie, tym bardziej za pozbawione mocy dowodowej, budzi daleko idące wątpliwości i jest kwestionowane przez stronę pozwaną. W pozostałym zakresie pozwani podtrzymali twierdzenia podnoszone w korespondencji przedprocesowej dołączonej do pozwu czyniąc je integralną częścią sprzeciwu.

Zarządzeniem z dnia 17 czerwca 2020 roku pozwani zostali wezwani do uzupełnienia braków formalnych sprzeciwu od nakazu zapłaty przez przedłożenie odpisu sprzeciwu, w terminie tygodniowym od doręczenia wezwania pod rygorem odrzucenia sprzeciwu.

W przepisanym terminie pozwani uzupełnili braki formalne.

W odpowiedzi na sprzeciw pozwanych powód wskazał, że sprzeciw jest pozbawiony jakichkolwiek podstaw prawnych i faktycznych, albowiem pozwani nie powołali się w nim na żadną konkretną okoliczność, która miałaby niweczyć żądanie powoda. Ponadto pozwani nie wskazali, w którym miejscu wyliczenie powoda w zakresie odsetek miałoby być obarczone błędami, powołując się jedynie na fakt, że dokument zawierający rozliczenie nie został podpisany przez zarząd Banku. Powód wskazał, że z uwagi na brak takiego wymogu, zarzut ten jawi się jako bezzasadny. Jednocześnie powód wskazał, że weryfikacja wyliczenia odsetek nie wymaga wiadomości specjalnych, a jedynie umiejętności liczenia dni pomiędzy poszczególnymi datami i ustalania procentów od danej sumy, co strona powodowa wykonała przedstawiając szczegółowe rozliczenie odsetek, które pozwala na ich łatwą weryfikację. Pozwany nie przedstawił natomiast żadnych konkretnych zarzutów do wyliczeń, nie wskazali jakiegokolwiek błędu arytmetycznego w wyliczeniach.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 10 listopada 2017 roku pozwany M. D. (1) zawarł z powodem B. S. w B. umowę o kredyt gotówkowy nr (...), na podstawie której Bank udzielił kredytobiorcy kredytu gotówkowego, zwanego dalej kredytem, na własne potrzeby konsumpcyjne, na okres od dnia 10 listopada 2017 roku do dnia 8 listopada 2024 roku, na zasadach określonych w umowie oraz „Regulaminie udzielania kredytów konsumenckich w Banku Spółdzielczym w B.”. Całkowita kwota udzielonego kredytu wynosiła 83.000,00 złotych i została ona postawiona przez powoda do dyspozycji pozwanego, po podpisaniu przez strony umowy oraz ustanowieniu prawnego zabezpieczenia spłaty kredytu. Całkowita kwota kredytu została wypłacona w dniu 10 listopada 2017 roku, jednorazowo i w formie gotówki wypłaconej w kasie Banku.

Całkowity koszt kredytu stanowiły prowizja przygotowawcza w wysokości 2.490,00 złotych oraz odsetki od kredytu w wysokości 23.408,11 złotych, natomiast całkowita kwota do zapłaty, na dzień zawarcia umowy, wynosiła kwotę 108.898,11 złotych, przy założeniu obowiązywania umowy przez czas, na który została zawarta, wypełnienia przez Bank i kredytobiorcę zobowiązań wynikających z umowy, w terminach w niej określonych, w tym spłaty kredytu zgodnie z harmonogramem oraz niezmienionym przez cały okres obowiązywania umowy: stopy oprocentowania kredytu oraz prowizji i opłat i uwzględnia oprocentowanie z chwili zawarcia umowy.

Prawnym zabezpieczeniem spłaty kredytu był weksel in blanco z wystawienia kredytobiorcy wraz z deklaracją wekslową oraz poręczenie wekslowe dwóch osób, a mianowicie K. D. (2) i H. D..

dowód: umowa o kredyt gotówkowy nr (...) k. 4 – 10, deklaracja wystawcy weksla in blanco i poręczyciela k. 11 – 11v.

Pozwany – M. D. (1) zobowiązał się do całkowitej spłaty kredytu, odsetek, prowizji, opłat, kosztów związanych z ustanowieniem zabezpieczenia spłaty kredytu oraz zmianą i zwolnieniem zabezpieczenia należnych Bankowi – o ile one wystąpią - do dnia 8 listopada 2024 roku. Spłata kredytu i odsetek miała następować w 83 miesięcznych ratach malejących, płatnych 15 dnia każdego miesiąca, przy czym raty kapitałowe miały być równe w całym okresie spłaty, a odsetki w wysokości malejącej liczone od aktualnego salda zadłużenia, płatne zgodnie ze szczególnym harmonogramem.

Od niespłaconego w terminie określonym w umowie lub określonym przez Bank w odrębnym wezwaniu kredytu lub części kredytu - powód – Bank – pobierał odsetki od przeterminowanych należności w wysokości dwukrotności sumy stopy referencyjnej NBP powiększonej o 5,5 punktów procentowych w stosunku rocznym. W dniu zawarcia umowy oprocentowanie zadłużenia przeterminowanego wynosi 14%.

dowód: umowa o kredyt gotówkowy nr (...) wraz z harmonogramem spłaty k. 4 – 10.

Z treści stosunku prawnego łączącego powoda i pozwanego wynikało, że w przypadku niespłacenia w terminie określonym w umowie kredytu lub odsetek albo gdy wpłacona kwota jest niższa od ustalonej w harmonogramie, powód wysyłał do kredytobiorcy – pozwanego jedno upomnienie po 7 dniach od upływu terminu płatności – w przypadku, gdy wpłacona kwota jest niższa od wymaganej – listem poleconym za potwierdzeniem odbioru, jedno wezwanie do zapłaty – w przypadku, gdy zaległość w spłacie wynosi co najmniej dwie pełne raty kredytu – listem poleconym za potwierdzeniem odbioru.

O powstaniu zadłużenia przeterminowanego Bank miał poinformować poręczyciela oraz inne osoby będące dłużnikami Banku z tytułu zabezpieczenia kredytu, przesyłając pisemnie listem poleconym za potwierdzeniem odbioru) informacje o zadłużeniu/kopie upomnienia lub kopię wezwania do zapłaty wysłaną do kredytobiorcy, w terminie i trybie określonym jak wyżej.

dowód: umowa o kredyt gotówkowy nr (...) wraz z harmonogramem spłaty k. 4 – 10.

Pozwany – M. D. (1) nie regulował zobowiązania kredytowego zgodnie z harmonogramem. Na jego poczet uiścił w dniu 7 lutego 2018 roku kwotę 1.008,43 zł, w dniu 23 lutego 2018 roku – 1.002,68 złotych, w dniu 19 marca 2018 roku – 1.100,00 złotych, w dniu 16 maja 2018 roku – 1.100,00 złotych, w dniu 21 maja 2018 roku – 1.001,92 złotych, w dniu 23 maja 2018 roku – 3.201,78 złotych, w dniu 10 lipca 2018 roku – 1.400,43 złotych, w dniu 9 listopada 2018 roku – 7.476,12 złotych, w dniu 14 grudnia 2018 roku – 1.541,97 złotych, w dniu 8 lutego 2019 roku – 900,00 złotych, w dniu 13 lutego 2019 roku – 597,65 złotych i w dniu 14 lutego 2019 roku – 1.467,23 złotych i zaprzestał spłaty.

W związku z tym w dniu 26 marca 2019 roku B. S. z siedzibą w B. wystosował upomnienie do pozwanego oraz pozwanych poręczycieli, a następnie wezwał kredytobiorcę oraz poręczycieli do spłaty przeterminowanej zaległości wezwaniami z dnia 12 kwietnia 2019 roku, 17 maja 2019 roku, 26 czerwca 2019 roku i 18 lipca 2019 roku. W wezwaniach tych powód wskazywał wysokość niespłaconego kapitału kredytu, odsetki od kredytu oraz odsetki od należności przeterminowanych.

Pozwany w piśmie z dnia 8 sierpnia 2019 roku stwierdził, że bank narusza regulacje związane z odsetkami maksymalnymi, natomiast powód wyjaśniła pozwanemu powyższe wątpliwości załączając szczegółowe rozliczenie za okres, w którym powstały zaległości.

W związku z brakiem dobrowolnej spłaty zobowiązania powód wypowiedział umowę kredytową pozwanemu M. D. (1) i zawiadomił o tym fakcie poręczycieli. Pozwany M. D. (1) otrzymał przesyłkę w dniu 12 września 2019 roku, co spowodowało, że zobowiązanie stało się wymagalne z dniem 13 października 2019 roku.

przyznane, nadto dowód: upomnienia z dnia 26 marca 2019 roku wraz z potwierdzeniem odbioru k. 18 – 19, 20 – 21, 22 – 23, wezwania do zapłaty z dnia 12 kwietnia 2019 roku wraz z potwierdzeniami odbioru k. 24 – 29, wezwania do zapłaty z dnia 17 maja 2019 roku wraz z potwierdzeniami odbioru k. 30 – 35, wezwania do zapłaty z dnia 26 czerwca 2019 roku wraz z potwierdzeniami odbioru k. 36 – 41, wezwania do zapłaty z dnia 18 lipca 2019 roku wraz z potwierdzeniami odbioru k. 42 – 47, pismo pozwanego M. D. (1) z dnia 8 sierpnia 2019 roku k. 48, pismo powoda z dnia 27 sierpnia 2019 roku k. 49, rozliczenie odsetek k. 50, pismo pozwanego z dnia 28 sierpnia 2019 roku k. 52, wypowiedzenie umowy o kredyt gotówkowy z dnia 11 września 2019 roku k. 53, potwierdzenia odbioru k. 54 – 56.

Powód w dniu 5 listopada 2019 roku wystawił wyciąg z ksiąg Banku, w którym stwierdził, że na dzień 31 października 2019 roku figuruje w nich wymagalne zadłużenie M. D. (1) z tytułu zaciągniętego kredytu, które obejmuje niespłacone należności z tytułu kredytu w wysokości 69.000,00 złotych oraz odsetki za okres do dnia 31 października 2019 roku w wysokości 4.130,54 złotych, czyli łącznie kwota 73.130,54 złotych. Dalsze należne odsetki umowne były naliczane od dnia 1 listopada 2019 roku od niespłaconego kredytu w kwocie 69.000,00 złotych, według zmiennej stopy procentowej obowiązującej na dany okres w Banku, która na dzień sporządzenia wyciągu wynosiła 14% w stosunku rocznym i obciążała dłużnika, do dnia spłaty.

dowód: wyciąg z ksiąg Banku k. 15.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo w niniejszej sprawie należało uwzględnić w całości, mimo że pozwani zakwestionowali wysokość zobowiązania, ale jedynie w zakresie wysokości odsetek naliczanych przez powoda od przeterminowanego zobowiązania.

Kwestią bezsporną, w przedmiotowej sprawie była natomiast okoliczność, że dochodzona w niniejszej sprawie wierzytelność wynika z umowy o kredyt nr (...) zawartej między pozwanym M. D. (1) i powodem w dniu 10 listopada 2017 roku, natomiast odpowiedzialność pozwanych K. D. (1) i H. D. wynika z poręczenia za dług wynikający z powyższej umowy. Bezspornym jest również, że pozwany regulował zobowiązanie nieterminowo, nie przestrzegając harmonogramu spłat stanowiącego integralną część umowy, a następnie zaprzestał spłaty kredytu.

W niniejszej sprawie niewątpliwym jest również, że pożyczkodawca jest przedsiębiorcą zajmującym się prowadzeniem działalności gospodarczej, między innymi, w zakresie udzielania pożyczek gotówkowych, zaś pozwani – kredytobiorca M. D. (1) i poręczyciele – K. D. (1) i H. D. – są osobami fizycznymi, czyli konsumentami. Zatem podstawą prawną rozstrzygnięcia jest art. 720 kc oraz przepisy ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim .

Zgodnie z treścią art. 720 k.c., przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Umowa pożyczki, której wartość przenosi pięćset złotych, powinna być stwierdzona pismem. Oznacza to, że przy umowie pożyczki, głównymi świadczeniami stron są, po stronie pożyczkodawcy udostępnienie określonych środków finansowych do korzystania na określony okres czasu, a ze strony pożyczkobiorcy, zwrot tych środków. Przy czym, zgodnie z przyjętą linią orzecznictwa, którą Sąd w niniejszym składzie w pełni podziela, pojęcie "głównych świadczeń stron" (art. 385 ¹ § 1 zd. 2. k.c.) należy interpretować raczej wąsko, w nawiązaniu do elementów przedmiotowo istotnych umowy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 czerwca 2004 roku, I CK 635/03, z dnia 10 lipca 2014 roku, I CSK 531/13). Oznacza to, że pozostałe świadczenia, w tym wynagrodzenie pożyczkodawcy są świadczeniami ubocznymi, do których jak najbardziej ma zastosowanie przepis art. 385 ¹ k.c.

Umowa pożyczki została ukształtowania w kodeksie cywilnym w taki sposób, że co do zasady może być zarówno umową odpłatną, jak i nieodpłatną.

W przypadku zawarcia przez strony odpłatnej umowy pożyczki, wynagrodzenie pożyczkodawcy winno być wyraźnie określone w umowie. Co do zasady formę wynagrodzenia za korzystanie z cudzego kapitału stanowią odsetki, ewentualnie zapłata prowizji.

Z powyższego wynika zatem, że w procesie związanym z wykonaniem umowy pożyczki powód jest zobowiązany udowodnić, że strony zawarły umowę tej kategorii, a także, że przeniósł na własność biorącego pożyczkę określoną w umowie ilości pieniędzy albo rzeczy oznaczonych co do gatunku. Dopiero bowiem w razie przedstawienia przez stronę powodową konkretnych dowodów na okoliczność istnienia i wysokości wierzytelności, biorący pożyczkę powinien wykazać wykonanie swego świadczenia w postaci zwrotu tej samej ilości pieniędzy albo tej samej ilości rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Wówczas bowiem konkretyzuje się w stosunku do pozwanego ciężar dowodowy wynikający z treści art. 6 k.c., którego procesowym odpowiednikiem jest art. 232 k.p.c. Dlatego też powód już w pozwie powinien przedstawić dowody wskazujące na zasadność i wysokość dochodzonej należności, umożliwiając stronie pozwanej ich weryfikację i odniesienie się do nich stosownie do stanu sprawy.

Zgodnie natomiast z treścią art. 876 § 1 k.c. przez umowę poręczenia poręczyciel zobowiązuje się względem wierzyciela wykonać zobowiązanie na wypadek, gdyby dłużnik zobowiązania nie wykonał. Poręczenie stanowi bowiem postać zabezpieczenia typu osobistego, którego istota polega na tym, że wierzyciel może dochodzić zaspokojenia wierzytelności nie tylko od dłużnika głównego, ale także od kolejnego dłużnika osobistego jakim staje się poręczyciel.

Stosunek poręczenia powstaje w drodze umowy zawartej pomiędzy wierzycielem a poręczycielem, przy czym dla oświadczenia poręczyciela zastrzeżona jest forma pisemna pod rygorem nieważności (art. 876 § 2 k.c.). Istotnym jest również, że umowa poręczenia ma charakter akcesoryjny, a zakres odpowiedzialności poręczyciela zależy od istnienia, ważności i zakresu zobowiązania dłużnika głównego. Zgodnie z treścią art. 879 § 1 k.c. o zakresie zobowiązania poręczyciela rozstrzyga każdoczesny zakres zobowiązania dłużnika. Odpowiedzialność poręczyciela względem wierzyciela nie może być więc szersza niż odpowiedzialność dłużnika głównego. Jednocześnie rozmiar odpowiedzialności poręczyciela wyznacza umowa poręczenia albowiem poręczyciel odpowiada względem wierzyciela tylko w takim zakresie, w jakim poręczył wykonanie zobowiązania dłużnika głównego. Przy czym poręczyciel może podnosić przeciwko wierzycielowi wszelkie zarzuty przysługujące dłużnikowi głównemu (art. 883 § 1 k.c.).

Należy również podkreślić, że zobowiązanie poręczyciela staje się wymagalne z chwilą wymagalności długu głównego. W braku odmiennego zastrzeżenia poręczenie ma bowiem charakter akcesoryjny, a nie subsydiarny, co oznacza, że poręczyciel odpowiada jak współdłużnik solidarny (art. 881 k.c.), a zatem jego dług staje się wymagalny z chwilą, gdy dłużnik główny opóźni się ze spełnieniem swego świadczenia. Dlatego też niezawiadomienie poręczyciela o opóźnieniu dłużnika głównego pozostaje bez wpływu na wymagalność roszczenia (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 29 stycznia 2004 r., I ACa 401/03, LEX nr 175232).

W przedmiotowej sprawie powód celem wykazania zasadności i wysokości dochodzonego roszczenia przedstawił umowę o kredyt gotówkowy z dnia 10 listopada 2017 roku wraz z harmonogramem spłat, oświadczenie o poręczeniu długu, upomnienia pozwanych z uwagi na brak terminowej spłaty zobowiązania oraz wezwania do zapłaty, jak również zestawienie wyliczenia odsetek, których wysokość była kwestionowana przez pozwanych w pismach zawierających stanowisko pozwanych w reakcji na wezwania i upomnienia.

W ocenie Sądu przedłożony przez powoda materiał dowodowy nie budzi żadnych wątpliwości. Ponadto podkreślić należy, że pozwany sam przyznał, że wpłaty były uiszczane nieterminowo, jak również nie zakwestionował on faktu całkowitego zaprzestania spłaty zobowiązania. Zatem Sąd biorąc pod uwagę okoliczności sprawy uznał ten fakt za przyznany w trybie art. 230 kpc.

Odnosząc się zaś do przedłożonego dokumentu zawierającego rozliczenia odsetek, to w ocenie Sądu, nie budzi on żadnych wątpliwości albowiem zawiera istotne dane, które stanowiły podstawę do wyliczenia tych odsetek. Istotnym jest również, że pozwani, za wyjątkiem twierdzeń kwestionujących wysokość odsetek, nie określili dokładnie w jakiej części kwoty odsetek nie zgadzają się, w jakim zakresie wyliczenia te są nieprawidłowe, jak również nie odnieśli się wogóle do danych stanowiących podstawę wyliczenia tych odsetek. Niewątpliwym natomiast jest, że podstawą ustalenia wysokości odsetek były również postanowienia umowy o kredyt gotówkowy, których treść była znana pozwanym i to już w chwili zawierania umowy. Zatem, w ocenie Sądu, twierdzenia pozwanych stanowią wyłącznie gołosłowną polemiką, tym bardziej, że nie przedstawili oni w tym zakresie żadnego materiału dowodowego.

Dlatego też Sąd pominął dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu rachunkowości. Niewątpliwym bowiem jest, zgodnie z przyjętą i ugruntowaną linią orzecznictwa, opinia biegłego ma na celu ułatwienie sądowi należytej oceny zebranego w sprawie materiału wtedy, gdy potrzebne są do tego wiadomości specjalne. Nie może ona natomiast sama być źródłem materiału faktycznego sprawy, ani tym bardziej stanowić podstawy ustalenia okoliczności będących przedmiotem oceny biegłego. W konsekwencji, przy braku adekwatnych twierdzeń pozwanego oraz zaoferowania przez niego innych dowodów, weryfikacja stanu zadłużenia wynikającego ze spornej umowy o kredyt gotówkowy była niedopuszczalna. W rzeczywistości opinia biegłego sądowego, w niniejszej sprawie, służyłaby wyłącznie poszukiwaniu faktów tj. weryfikacji okoliczności, co których pozwany nie przedstawił własnego stanowiska (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie - I Wydział Cywilny z dnia 14 lutego 2020 roku, I AGa 98/19, wyrok
Sądu Apelacyjnego w Krakowie - I Wydział Cywilny z dnia 20 stycznia 2020 roku,
I ACa 1527/16).

Nie można również zgodzić się ze stanowiskiem pozwanych, że przedstawione przez powoda, w toku niniejszego procesu, wydruki komputerowe zawierające wyliczenie i zestawienie odsetek, nie stanowią żadnego materiału dowodowego.

Zgodnie bowiem z treścią art. 309 kpc są to inne środki dowodowe, które mogą zostać włączone w poczet materiału dowodowego. Przepisy kodeksu postępowania cywilnego nie zawierają bowiem zamkniętej listy środków dowodowych. Przeciwnie, z treści art. 309 kpc, wynika, że możliwe jest przeprowadzenie dowodu także innymi środkami, niż wymienione w kodeksie, o ile są one nośnikami informacji o faktach istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, a ich wykorzystanie nie pozostaje w sprzeczności z przepisami prawa. Ustawodawca wylicza przykładowe dowody, które powszechnie dzieli się na dwie grupy - dowody wizualne, tj. zawierające informacje postrzegane za pomocą wzroku (dowód z filmu, telewizji, fotokopii, fotografii, planów i rysunków), jak również dowody audialne, tj. zawierające informacje postrzegane za pomocą słuchu (płyty, taśmy dźwiękowe). Dlatego też wydruki komputerowe mogą stanowić dowód w postępowaniu cywilnym, stanowią bowiem ”inny środek dowodowy”, o którym mowa w art. 308 kpc i art. 309 kpc. Jakkolwiek nie można przyjąć, że oświadczenie zawarte w wydruku komputerowym jest zgodne z rzeczywistym stanem rzeczy, to należy przyjąć, że przedmiotowy środek dowodowy świadczy o istnieniu zapisu komputerowego określonej treści w chwili dokonywania wydruku. Okoliczność, że tego typu dowody mogą być z łatwością modyfikowane, nie pozbawia ich mocy dowodowej (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 13 stycznia 2017 roku, I ACa 2111/15).

Wobec powyższego, zdaniem Sądu, w realiach rozpoznawanej sprawy nie było podstaw do zakwestionowania mocy dowodowej wydruków komputerowych.

Zatem, skoro powód wykazał zarówno zasadność, jak i wysokości dochodzonego roszczenia to zasadnym było orzec jak w punkcie 1 sentencji.

O kosztach procesu Sąd orzekł, na mocy art. 98 § 1, 1 ¹ i 3 kpc, który stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu należą się odsetki, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty. Jeżeli orzeczenie to jest prawomocne z chwilą wydania, odsetki należą się za czas po upływie tygodnia od dnia jego ogłoszenia do dnia zapłaty, a jeżeli orzeczenie takie podlega doręczeniu z urzędu - za czas po upływie tygodnia od dnia jego doręczenia zobowiązanemu do dnia zapłaty. Do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony.

W przedmiotowej sprawie na koszty procesu składa się opłata od pozwu w wysokości 3.657,00 złotych, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17,00 złotych oraz wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika w wysokości 5.400,00 złotych zgodnie z treścią § 2 pkt 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 roku (Dz.U. z 2015 r. poz. 1800), tj. z dnia 3 stycznia 2018 r. (Dz.U. z 2018 r. poz. 265).