Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 23 listopada 2020 roku

Powódka M. W. w pozwie złożonym w dniu 2 czerwca 2017 roku (...) S.A. w W. kwoty 15.000 złotych z ustawowymi odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 18 marca 2016 roku do dnia zapłaty oraz zasadzenia na jej rzecz kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych.

Uzasadniając żądanie pozwu powódka podała, iż wskutek wypadku w pracy, polegającego na rozpryśnięciu kawałków szkła z butelek cydru, które wybuchły podczas podnoszenia przez powódkę, doznała okaleczenia. Były to obrażenia w postaci rany ciętej brody, rany szarpanej ramienia prawego, rany ciętej palca III ręki lewej, licznych drobnych ran twarzy, ramion, przedramion, brzucha i klatki piersiowej. Pozwany uznał swoją odpowiedzialność za zaistniałe zdarzenie co do zasady i wypłacił powódce tytułem zadośćuczynienia kwotę 6800 złotych. W pozwie powódka podała iż kwota 13200 złotych dochodzona jest tytułem zadośćuczynienia, gdyż według niej należne jej zadośćuczynienie łącznie winno wynosić 20.000 złotych oraz 1800 złotych tytułem częściowego odszkodowania tytułem kosztów usunięcia blizn pourazowych.

Strona pozwana (...) S.A. w odpowiedzi na pozew z dnia 25 października 2017 roku (k. 40-41) wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie od powódki na jej rzecz kosztów procesu. Podniesiono, że strona pozwana wypłaciła na rzecz powódki tytułem zadośćuczynienia kwotę 6.800 złotych. Strona pozwana zarzuciła, że dalsze roszczenia powódki są nieuzasadnione.

W piśmie z dnia 20 sierpnia 2018 roku (k. 126) powódka zmodyfikowała roszczenie domagając się kwoty 9500 złotych tytułem zadośćuczynienia oraz kwoty 5500 złotych tytułem odszkodowania.

Pismem z dnia 13 lipca 2020 roku pełnomocnik pozwanego poinformował o wypłacie na rzecz powódki decyzją z dnia 30.06.2020 roku dalszej kwoty 11.000 złotych tytułem zadośćuczynienia i wniósł o oddalenie powództwa z tego tytułu. W piśmie z dnia 31/08.2020 roku pełnomocnik pozwanego sprecyzował, iż wypłacona kwota 11.000 złotych winna być zaliczona w kwocie 9500 złotych na dochodzone przez powódkę zadośćuczynienie, a w kwocie 1500 złotych na odszkodowanie.

Ostatecznie po wezwaniu do sprecyzowania pełnomocnik powódki w piśmie z dnia 12 października 2020 roku (k. 320) domagał się zasądzenia na jej rzecz odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 9500 złotych od dnia 18 marca 2016 roku do dnia 30.06.2020 roku, odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 1500 złotych od dnia 18 marca 2016 roku do dnia 30 czerwca 2020 roku oraz kwoty 4.000 złotych z odsetkami ustawowymi od dnia 18 marca 2016 roku do dnia zapłaty tytułem odszkodowania.

W ramach ostatecznych stanowisk strony podtrzymały wcześniejsze sprecyzowane stanowiska w sprawie (k. 325,326).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka jest pracownikiem dyskontu spożywczego Biedronka. Jej bezpośredni przełożony polecił M. W. przygotowanie do załadunku palet cydrem. Towar znajdował się w dwóch kartonach z tekturowym wiekiem. W momencie podnoszenia przez powódkę drugiego z kartonów doszło do nagłego i gwałtownego pęknięcia znajdujących się w środku butelek. (...) spowodowała wtórna fermentacja produktu, który na skutek wewnętrznych procesów doprowadził do rozerwania butelek.

W wyniku tego zdarzenia powódka została okaleczona rozpryśniętymi odłamkami szkła. Doznała obrażeń w postaci rany ciętej brody, rany szarpanej ramienia prawego, rany ciętej palca III ręki lewej, licznych drobnych rn twarzy, ramion, przedramion, brzucha i klatki piersiowej. Po zdarzeniu powódka została przewieziona do Szpitala (...) w N., gdzie zaopatrzono rany poprzez założenie opatrunków oraz nałożenie szwów. M. W. przebywała na zwolnieniu lekarskim do 21 lipca 2015 roku.

Dowód: częściowo niesporne, zaświadczenie o zatrudnieniu – k. 14, dokumentacja medyczna – k. 21-22, protokół ustalenia okoliczności i przyczyn wypadku przy pracy – k. 23- 25, zeznanie powódki M. W. - k. 62/2-63 i nagranie rozprawy z dnia 30 listopada 2017 roku od 00:04:14, zeznania świadka J. W. – k. 63 i nagranie z rozprawy z dnia 30 listopada 2017 roku od 00:23:13

Na skutek wypadku powódka doznała wielomiejscowych ran ciętych. Po wypadku powódka obawiała się o swój wygląd, bała się, że blizny na trwałe oszpecą jej twarz i widoczne części ciała. Stan obecny blizn pourazowych wskazuje na ich ostateczne przemodelowanie – wygojenie. Tym samym blizny nie ulegną w przyszłości zmianie i pogorszeniu stanu miejscowego lub stanu ogólnego. Istnieje związek przyczynowy pomiędzy powstałymi bliznami a urazem powstałym w wyniku wybuchu opakowań szklanych ze sfermentowaną zawartością. Obecny wygląd blizn twarzy i kończyny górnej prawej jest bezpośrednim wynikiem urazu z dnia 8 lipca 2015 roku.

Dolegliwości bólowe oraz inne cierpienia fizyczne i psychiczne powódki związane z urazem należy uznać za nasilone w stopniu umiarkowanym i lekkim tj. dające się kontrolować lekami przeciwbólowymi. Występujące u powódki blizny pourzowe twarzy, szyi, ramienia i przedramienia prawego mają obecnie wyłącznie charakter estetyczny i nie wpływają negatywnie na jej funkcje życiowe i możliwości wykonywania pełnej aktywności zawodowej. Blizny na skórze twarzy powódki mogą wpływać w pewien sposób negatywnie na jej aktywność społeczną poprzez obniżenie walorów estetycznych jej ciała, co dla młodej kobiety może mieć istotne znaczenie w samoocenie i poczuciu własnej wartości. Trwały uszczerbek na zdrowiu powódki związany z wypadkiem wynosi 7%.

W celu poprawy efektu estetycznego blizn pourazowych powódki możliwe jest wykonanie zabiegów medycyny estetycznej typu Laser CO2 frakcyjny E.-Y. wszystkich blizn pourazowych po operacjach, których koszt wynosi od 1000 do 2000 złotych za zabieg. Dla uzyskania pożądanego efektu niezbędne jest wykonanie minimum 3 zabiegów, których koszt wyniesie od 3000 – 6000 złotych.

Blizny pourazowe powódki mają charakter trwały i nigdy nie znikną w całości pomimo zastosowanego leczenia – dozgonne oszpecenie ciała. Zabiegi chirurgii estetycznej polegające na wycięciu blizn i ponownym zeszyciu rany operacyjnej u powódki są przeciwskazane a to ze względu na znikomą korzyść estetyczną operacji w zderzeniu z możliwymi powikłaniami i możliwym niepowodzeniem leczenia. Ewentualne korekty blizn wykorzystaniem technik chirurgii plastycznej i medycyny estetycznej podlegają refundacji NFZ jednak w istocie nie są możliwe do przeprowadzenia w ramach publicznej służby zdrowia z uwagi na brak odpowiedniego sprzętu do ich wykonania. Oprócz wskazanego sposobu leczenia możliwe jest nadto leczenie adjuwantowe tj. mikrodermabrazja (10 zabiegów) 1200 złotych, mezoterapia z biostymulatorami tkankowymi 2000-3000 złotych za zabieg, minimum 3 zabiegi. Koszt leczenia adjuwentowego powódki wyniesie od 7200 – 10200 złotych.

Dowód: opinia biegłego dr.n. med. Ł. D. – k. 84-115opinia uzupełniająca – k. 161-165, opinia biegłej dr n. med. A. S. – k. 249-267.

(...) S.A. był ubezpieczycielem producenta cydru. Powódka dokonała zgłoszenia szkody 17 lutego 2016 roku. Decyzją z dnia 4 kwietnia 2016 roku pozwany przyznał powódce kwotę 6800 złotych tytułem zadośćuczynienia oraz 74,35 zł tytułem poniesionych kosztów leczenia. Pismem z dnia 15 kwietnia 2016 roku powódka odwołała się od decyzji domagając się zapłaty dodatkowo kwoty 13.200 złotych tytułem zadośćuczynienia oraz 8000 złotych tytułem odszkodowania.

W toku sprawy po wydanych opiniach biegłych chirurgów plastyków

Dowód: zgłoszenie szkody , akta szkody – k. 42, odwołanie od decyzji k. 19, pismo pozwanego dnia 17 maja 2016 roku – k. 20, pismo pozwanego z dnia 13.07.2020 roku oraz decyzja z dnia 30.06.2020 roku – k. 302-303.

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się w szczególności na zeznaniach powódki, świadka oraz dokumentach powołanych w opisie stanu faktycznego, jak również na opiniach biegłych A. S. i Ł. D., które są ze sobą zbieżne.

Bezsporne pomiędzy stronami było, iż w dniu 8lipca 2015 roku M. W. uległa wypadkowi w trakcie wykonywania pracy. Niesporne były także okoliczności zdarzenia. Ostatecznie po dokonaniu przez pozwanego w toku sprawy wypłaty zadośćuczynienia w wysokości żądanej przez powódkę także wysokość zadośćuczynienia nie była między stronami sporna. Sporna pozostawała jedynie wysokość należnego powódce odszkodowania stanowiącego koszt przyszłych zabiegów, które powódka może wykonać celem poprawy wyglądu blizn i częściowego przywrócenia wyglądu skóry do stanu poprzedniego.

Na podstawie dwóch opinii biegłych z zakresu chirurgii plastycznej, które pozostawały ze sobą niemal całkowicie zbieżne (z wyjątkiem ustalenia procentowego uszczerbku na zdrowiu) ustalono, iż powrót do pełnego wyglądu powódki sprzed wypadku nie jest możliwy za pomocą dostępnych obecnie zabiegów medycyny estetycznej. Biegli w opiniach zaproponowali jednak dwie drogi postępowania terapeutycznego określając zbieżnie ich koszt.

Sąd w całości podzielił opinię biegłych Ł. D. i A. S. jako profesjonalne i fachowe. Jakkolwiek pozwany składał zarzuty do opinii biegłego Ł. D., a stanowisko biegłego wyrażone w opinii uzupełniającej mogło początkowo budzić pewne zastrzeżenia, to zostały one rozwiane drugą opinią biegłej A. S., której konkluzje są zbieżne z opinią biegłego Ł. D., a w pełnych fragmentach nawet bardziej stanowcze. Ponadto pozwany nie wnosił o dopuszczenie dowodu z opinii innych biegłych, a po opinii biegłej A. S. dokonał częściowego dalszego uznania powództwa, wypłacając dalszą kwotę zadośćuczynienia i częściowo odszkodowania.

Sąd podzielił także co do zasady opinię biegłych H. B. i A. W., niemniej jednak konkluzje opinii biegłych psychiatry i psychologa nie miały ostatecznie wpływu na rozstrzygnięcie z uwagi na fakt, iż przedmiotem orzekania była jedynie kwestia odszkodowania, nie zaś wysokość zadośćuczynienia, które ostatecznie okazało się być niesporne.

Sąd dał wiarę zeznaniom zarówno powódki jak i świadka gdyż ich zeznania w zasadniczej części były zbieżne i korespondowały z pozostałym zgromadzonym w toku postępowania materiałem dowodowym.

Sąd dał wiarę dokumentom zgromadzonym w aktach sprawy gdyż zostały wystawione przez uprawnione do tego organy a ich wiarygodność nie była przez strony kwestionowana.

W ocenie Sądu brak podstaw do kwestionowania powyższych ustaleń.

Sąd zważył co następuje:

Odpowiedzialność strony pozwanej w niniejszej sprawie za skutki wypadku z dnia 8 lipca 2015 roku nie była między stronami sporna. Wynika ona wprost z art. 449 ¹ § 1 k.c. Przepis ten stanowi, iż kto wytwarza w zakresie swojej działalności gospodarczej (producent) produkt niebezpieczny, odpowiada za szkodę wyrządzoną komukolwiek przez ten produkt. Przez produkt rozumie się rzecz ruchomą, choćby została ona połączona z inną rzeczą. W § 3 ustawodawca statuuje ustawową definicję produktu niebezpiecznego Niebezpieczny jest produkt niezapewniający bezpieczeństwa, jakiego można oczekiwać, uwzględniając normalne użycie produktu .. (...) tym, czy produkt jest bezpieczny, decydują okoliczności z chwili wprowadzenia go do obrotu, a zwłaszcza sposób zaprezentowania go na rynku oraz podane konsumentowi informacje o właściwościach produktu. Poza sporem jest, że butelki z cydrem w tej konkretnej sytuacji stanowiły produkt niebezpieczny w rozumieniu art. 449 ¹ § 1 i 3 k.c.

Ubezpieczyciel zaś odpowiada w granicach umowy ubezpieczenia i w zakresie w jakim odpowiedzialność ponosiłby ubezpieczony.

Ostatecznie, jak już wskazano, niesporna była między stronami ani zasada odpowiedzialności, ani zasadność żądania zadośćuczynienia, ani nawet jego wysokość, które pozwany przed zamknięciem rozprawy wypłacił w całości. Niesporna była również kwestia należności odszkodowania co do zasady. Spór ostatecznie dotyczył jedynie wysokości dochodzonego odszkodowania.

Art. 444 § 1 k.c. stanowi, iż w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty.

Art. 445 § 1 k.c. stanowi natomiast, że w takich wypadkach sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Zakres art. 445 k.c. w zw a art. 444 k.c. obejmuje krzywdę ujmowaną jako cierpienie fizyczne (ból i inne dolegliwości), cierpienia psychiczne (ujemne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała albo rozstroju zdrowia w postaci na przykład niemożności wykonywania zawodu, wyłączenia z normalnego życia). Zadośćuczynienie ma na celu złagodzenie tych cierpień, zarówno już doznanych, jak i tych, które nastąpią w przyszłości. Ma więc ono charakter całościowy i powinno stanowić rekompensatę pieniężną za całą krzywdę doznaną przez poszkodowanego. Krzywdą w rozumieniu art. 445 k.c. jest z reguły trwałe kalectwo poszkodowanego powodujące cierpienia fizyczne oraz ograniczenie ruchów i wykonywanie czynności życia codziennego.

W wyroku z dnia 26 lutego 1962 roku IV CR 902/61 Sąd Najwyższy stwierdził, iż zadośćuczynienie z art. 445 k.c. ma przede wszystkim charakter kompensacyjny i tym samym jego wysokość musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość.

Treść art. 445 k.c. pozostawia z woli ustawodawcy swobodę sądowi orzekającemu w ustalaniu wysokości zadośćuczynienia i pozwala w okolicznościach konkretnej sprawy uwzględnić indywidualne właściwości i subiektywne odczucia osoby pokrzywdzonej (por. wyrok z dnia 19 maja 1998 roku II CKN 756/97, niepublikowany).

Ponadto w wyroku z dnia 16 lipca 1997 roku, II CKN 273/97, niepubl.) Sąd Najwyższy stanął na stanowisku, iż zdrowie jest dobrem szczególnie cennym, a przyjmowanie niskich kwot zadośćuczynienia w przypadkach ciężkich uszkodzeń ciała prowadzi do niepożądanej deprecjacji tego dobra.

W ocenie Sądu przyjąć należało, iż wypłacona tytułem zadośćuczynienia przez stronę pozwaną kwota (...) jest kwotą adekwatną do doznanych przez powódkę w wyniku wypadku urazów, a dodatkowo jest kwotą, której żądała sama powódka w ramach zadośćuczynienia, zatem stanowiła ona dla powódki ekonomicznie odczuwalną wartość, którą sama powódka uznała za rekompensującą jej krzywdę w całości.

Odsetki od wypłaconej w dniu 30.06.2020 roku kwoty 9500 złotych zadośćuczynienia zasądzono od dnia 5 kwietnia 2016 roku uznając, iż w tej dacie strona pozwana w postępowaniu likwidacyjnym wyjaśniła wszystkie istotne okoliczności i miała możliwość prawidłowej oceny zakresu swojej odpowiedzialności, a stan zdrowia powódki od tego czasu nie uległ zasadniczym zmianom (art. 481 k.p.c. i art. 817 § 1 k.c.). Decyzję o przyznaniu zadośćuczynienia pozwana wydała 4.04.2016 roku, po zgłoszeniu szkody w dniu 17.02.2016 roku. Odsetki zasądzono od tej daty mając na uwadze, iż w tej dacie strona pozwana miała wszelką dokumentację by prawidłowo ocenić zakres swojej odpowiedzialności (por. wyrok SN z dnia 18 września 1970 r., II PR 257/70, OSNC 1971, nr 6, poz. 103; wyrok SN z dnia 14 kwietnia 1997 r., II CKN 110/97, LEX nr 550931; wyrok SN z dnia 19 lutego 2002 r., II UKN 202/01, LEX nr 564470; wyrok SN z dnia 22 lutego 2007 r., I CSK 433/06, LEX nr 274209).

Zgodnie z art. 444. § 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu. Powódka w ramach odszkodowania ostatecznie domagała się zasądzenia na jej rzecz kwoty 4000 złotych ponad kwotę 1500 złotych wypłaconą jej przez ubezpieczyciela decyzją z dnia 30.06.2020 roku.

W ocenie Sądu powództwo w zakresie odszkodowania było w całości uzasadnione. Z opinii biegłych Ł. D. oraz A. S. wynikało, iż blizny spowodowane odłamkami szkła z butelek cydru są trwałe i nigdy nie zostaną na trwałe usunięte. W celu poprawy efektu estetycznego blizn pourazowych powódki możliwe jest jednak wykonanie zabiegów medycyny estetycznej typu Laser CO2 frakcyjny E.-Y. wszystkich blizn pourazowych po operacjach, których koszt wynosi od 1000 do 2000 złotych za zabieg. Dla uzyskania pożądanego efektu niezbędne jest wykonanie minimum 3 zabiegów, których koszt wyniesie od 3000 – 6000 złotych.

Blizny pourazowe powódki mają charakter trwały i nigdy nie znikną w całości pomimo zastosowanego leczenia. Zabiegi chirurgii estetycznej polegające na wycięciu blizn i ponownym zeszyciu rany operacyjnej u powódki są przeciwskazane a to ze względu na znikomą korzyść estetyczną operacji w zderzeniu z możliwymi powikłaniami i możliwym niepowodzeniem leczenia. Ewentualne korekty blizn z wykorzystaniem technik chirurgii plastycznej i medycyny estetycznej podlegają refundacji NFZ jednak w istocie nie są możliwe do przeprowadzenia w ramach publicznej służby zdrowia z uwagi na brak odpowiedniego sprzętu do ich wykonania. Oprócz wskazanego sposobu leczenia możliwe jest nadto leczenie adjuwantowe tj. mikrodermabrazja (10 zabiegów) 1200 złotych oraz mezoterapia z biostymulatorami tkankowymi 2000-3000 złotych za zabieg, minimum 3 zabiegi. Koszt leczenia adjuwentowego powódki wyniesie od 7200 – 10200 złotych.

Skoro zatem leczenie powódki mające choć w części zniwelować skutki wypadku z dnia 8 lipca 2015 roku kosztować będzie w przedziale od 3000 do 10.200 złotych to żądanie tytułem kosztów przyszłych zabiegów kwoty łącznie 5500 złotych nie jest w żadnym stopniu wygórowane. Kwota ta stanowi mniej więcej połowę maksymalnej kwoty kosztów zabiegów medycyny estetycznej podanych przez biegłych, a da powódce realną możliwość skorzystania z nich.

Mając powyższe na uwadze, powództwo w zakresie odszkodowania ponad kwotę wypłaconą w toku sprawy dobrowolnie przez pozwanego, zostało uwzględnione w całości. Jednocześnie podstawą zasądzenia odsetek od kwoty wypłaconej w toku postępowania oraz zasadzonej w wyroku był także art. 481 k.p.c. i art. 817 § 1 k.c. oraz okoliczności wskazane wyżej w zakresie odsetek od zadośćuczynienia.

Jednocześnie w związku z częściowym cofnięciem powództwa w piśmie z dnia 12 października 2020 roku (k. 320) spowodowanym wypłaceniem zadośćuczynienia i częściowo odszkodowania w toku sprawy, Sąd umorzył postępowanie w zakresie kwoty 11.000 złotych na podstawie art. 355 k.p.c.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w pkt I-III.

W pkt IV oddalono powództwo w zakresie odsetek pomiędzy 16 marca 2016 a 5 kwietnia 2016 roku jako, w ocenie Sądu, nienależne. Powódka nie wykazała w tym zakresie by przed 5 kwietnia 2016 roku jej roszczenia względem pozwanego stały się wymagalne.

O kosztach orzeczono na zasadzie art. 98 k.p.c. i zasady odpowiedzialności za wynik procesu. Powódka wygrała proces niemal w całości (zapłata roszczenia w toku sprawy) w związku z powyższym należy się jej zwrot poniesionych przez nią kosztów procesu. Na koszty te złożył się koszt wynagrodzenia pełnomocnika w kwocie 3600 złotych, 17 złotych opłaty skarbowej, opłatę od pozwu w kwocie 750 złotych. Łączne koszty procesu do zwrotu od pozwanego na rzecz powódki wyniosły kwotę 4367 złotych o czym orzeczono w pkt V wyroku.

Jednocześnie niepokrytymi kosztami sądowymi w kwocie 7397,21 złotych Sąd obciążył stronę pozwaną mając na względzie, iż powódka jako wygrywająca sprawę w całości nie może być tymi kosztami obciążona. Na wydatki złożyły się koszt opinii biegłego Ł. D. w kwocie 1212,82 złote (k. 135), 1158,90 zł (k. 176), koszt opinii psychiatryczno – psychologicznej w kwocie 1161,94 zł i 971,40 zł, oraz opinii biegłej A. S. w kwocie 2892,15 złotych. O powyższym orzeczono na zasadzie art. 100 k.p.c. i 108 k.p.c. w zw z art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w pkt. VI wyroku.

Sędzia Agnieszka Poręba

Z/

1.  Odnotować uzasadnienie

2.  Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikom stron,

3.  Kal. 14 dni.

N., dnia 17 grudnia 2020 roku

SSR Agnieszka Poręba