Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 marca 2014 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach

Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

Wydział IX Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący : SSO Iwona Nowak

Sędziowie: SSO Barbara Kubasińska- Malcher

SSO Barbara Kużdrzał- Kiermaszek /spr/

Protokolant: st. sekretarz sądowy Dagmara Mazurkiewicz

przy udziale ./.

po rozpoznaniu w dniu 27 marca 2014r. w Rybniku

sprawy z powództwa T. Ł.

przeciwko (...) Sp. z o.o. w P.

o odszkodowanie za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia i sprostowanie świadectwa pracy

na skutek apelacji pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego w Jastrzębiu -Zdroju Wydziału IV Pracy

z dnia 20 listopada 2013 r. sygn. akt IV P 394/12

1.  oddala apelację,

2.  zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 225,00 zł ( dwieście dwadzieścia pięć złotych) tytułem kosztów zastępstwa procesowego za II instancję.

Sędzia: Przewodniczący: Sędzia:

SSO Barbara Kużdrzał-Kiermaszek SSO Iwona Nowak SSO Barbara Kubasińska- Malcher

Sygn. akt IX Pa 23/14

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 24.09.2012r. przeciwko (...) Sp. z o.o. w P. powódka T. Ł. wniosła o zasądzenie od pozwanego na jej rzecz kwoty 1.400 zł z ustawowymi odsetkami tytułem odszkodowania za niezgodnie z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia. Nadto powódka wniosła o sprostowanie świadectwa pracy poprzez wskazanie, że umowa o pracę została rozwiązana na skutek wypowiedzenia ze strony pracodawcy. Nadto powódka wniosła o zasądzenie od pozwanego na jej rzecz kosztów postępowania według norm przepisanych.

Na uzasadnienie podniosła, iż była zatrudniona na stanowisku kasjer - sprzedawca w Markecie E. L. od dnia 17.09.2010 r. Nadto, iż początkowo była zatrudniona przez firmę (...) Sp. z o.o. z siedzibą w P., a następnie prowadzenie tego sklepu wraz z pracownikami przejęła pozwana Spółka. Miejscem wykonywania pracy przez powódkę był sklep w J. przy Al. (...). Przed zwolnieniem powódka zarabiała 1.400 zł brutto miesięcznie. W dniu 11.09.2012 r. powódce wręczono pismo informujące ją o rozwiązaniu z nią umowy o pracę bez wypowiedzenia, na podstawie art. 52 § 1 k.p. Powódka podniosła, iż wskazane przez pozwanego przyczyny rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia nie mogą stanowić podstawy rozwiązania umowy o pracę w tym trybie. Powódka nie dopuściła się bowiem ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych. Powódka zaprzeczyła, by dopuściła się oszustwa i odłożyła sobie żeberka wieprzowe, które chciała kupić w cenie kości wołowych. Na stoisku mięsnym w sklepie pozwanej nie było tego dnia w sprzedaży żeberek wieprzowych. Dostawy takich żeberek nie było co najmniej od 03.09.2012 r. Ponadto pracownice nie musiały zgłaszać przełożonemu, że odłożyły sobie jakiś towar do zakupu. Dnia 10.09.2012 r. powódka w rozmowie z przełożonym wyjaśniła, że odłożyła sobie kości wieprzowe od schabu, a nie żeberka, których nie było na stanie. Mimo to następnego dnia wręczono powódce rozwiązanie umowy o pracę. Powódka wskazała, iż zawsze wykonywała swoje obowiązki pracownicze w sposób należyty i sumienny. Pracodawca był z jej pracy zadowolony. Tym bardziej niezrozumiałym jest dla powódki zwolnienie jej dyscyplinarnie z tak błahego powodu, bez uwzględnienia jej wyjaśnień. Wystarczyło jedynie przejrzenie dokumentacji dostaw na stoisko mięsne, za ostatnie kilka dni, co potwierdziłoby wyjaśnienia powódki.

Natomiast w piśmie z dnia 29.08.2013 r. pełnomocnik powódki sprecyzował żądanie pozwu oświadczając, iż powódka domaga się zasądzenia od pozwanego na jej rzecz kwoty 1.605,69 zł z ustawowymi odsetkami tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powódki kosztów postępowania według norm przepisanych.

Na uzasadnienie pozwany podniósł, iż roszczenie powódki jest bezzasadne. Pozwana rozwiązała z powódką umowę o pracę w trybie art. 52 kp z powodu ciężkiego naruszenia przez nią pracowniczych obowiązków. W dniu 8 września 2012 roku powódka odłożyła sobie celem zakupu żeberka wieprzowe jako kości wołowe, ukryła ten towar w pojemniku z odpadami kości wołowych (kości wołowe przykrywały siatkę z żeberkami tak, że nie była ona widoczna z pod nich – pisownia oryginalna). Pozwana wskazała, iż nie ma żadnego znaczenia sugerowana przez powódkę okoliczność czy w tym dniu były w sprzedaży żeberka wieprzowe czy też nie , czy była dostawa (ten asortyment) żeberek czy nie , albowiem żeberka te pochodziły z rozbioru mięsa już na sklepie z mięsa półtusz jakie na sklepie rozbiera się na poszczególne asortymenty. Fakt przygotowania żeberek wycenionych jako kości wołowe ujawniono w trakcie kontroli sklepu jakiej w tym dniu we wcześniejszych godzinach wykonywał Prezes P. wraz z B.C.. Siatka z żeberkami była ukryta pod kośćmi i odpadami wołowymi już przygotowana do zabrania. Obsługa i ochrona sklepu jedynie czekała na to kto ten towar weźmie. Ustalono, że towar ten wzięła O. N. po uzyskanej informacji od powódki, że taki towar jest przez nią przygotowany do sprzedaży jako kości wołowe. Informację tą potwierdziła już po zatrzymaniu, w swoich wyjaśnieniach w rozmowie z Prezesem P. P. powódka wskazując, iż to ona przygotowała przedmiotowe żeberka, zaś wyceniła je jako kości wołowe. Wyjaśnienia te potwierdziła także O. N. tak w swoich wyjaśnieniach z dnia 09-09-2012r. w rozmowie z J. S. pracownikiem ochrony wskazując, że ona tylko siatkę z żeberkami zabrała nie kontrolując jej zawartości lecz siatkę tą przygotowała właśnie powódka. Wobec faktu, że powódka dokonała zważenia i wyceny żeberek jako kości wołowe w ten sposób przygotowując towar do zakupu po znacznie zaniżonej cenie zasadnym było rozwiązanie umowy bez wypowiedzenia, albowiem czyn powódki (zmiana ceny ważonego asortymentu związana z zaniżeniem ceny towaru i przygotowanie takiego pakunku towaru do sprzedaży) stanowiło ciężkie naruszenie jej pracowniczych obowiązków. Nadto, iż powódka do tej czynności się przyznała, jej wyjaśnienia potwierdzone zostały przez O. N., więc wina powódki nie budziła wątpliwości i rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia w trybie art. 52 kp było jak najbardziej zasadne.

Wyrokiem z dnia 20 listopada 2013r.Sąd Rejonowy w Jastrzębiu-Zdroju Wydział IV Pracy zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 1.605,69 zł tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z ustawowymi odsetkami od 24.09.2012 r., w pozostałej części powództwo oddalił oraz orzekł o kosztach.

Sąd ustalił, iż powódka T. Ł. zatrudniona była w pozwanym (...) Sp. z o.o. w P. na podstawie umowy o pracę: pierwsza umowa na okres próbny od 17.09.2010 r. do 10.12.2010 r.i dwie kolejne na czas określony od 11.12.2010r oku do 10.03.2011 roku i od 11.03.2011 roku do 10.12.2012 roku. Powódka zatrudniona była w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku pracownika sali sprzedaży.

W dniu 10.09.2012 r. powódka T. Ł. otrzymała oświadczenie pozwanego pracodawcy z dnia 10.09.2012 r. o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia w trybie art. 52 § 1 pkt. 1 kp z dniem 10.09.2012r. Jako przyczynę rozwiązania umowy o pracę wskazano fakt iż w dniu 08.09.2012r. powódka dopuściła się oszustwa mianowicie odłożyła sobie bez wiedzy przełożonego żeberka wieprzowe, które zapomniała kupić. Zaś wieczorem powódka zadzwoniła do marketu z dyspozycją aby towar został wyłożony do lady w cenie kości wołowych lub jeżeli któraś z pracownic chce to może sobie zakupić odłożony przez powódkę towar oczywiście w cenie kości. Pozwany nadto wskazał, iż wobec powyższych faktów i utraty zaufania do powódki nie widzi możliwości dalszej współpracy. Pismo zawierało również stosowne pouczenie o możliwości odwołania do Sądu.

Prokuratura Rejonowa w. J. –. Z.postanowieniem z dnia 23.11.2012 roku wydanym w sprawie o sygn. akt 2 Ds 1141/12 umorzyła dochodzenie w sprawie dokonanego w dniu 08 września 2012 roku w J. na terenie marketu „E.L.” oszustwa polegającego na tym, iż sprawca dokonał ważenia towaru w postaci żeberek wieprzowych jako kości wieprzowe powodując straty w wysokości 17,15 zł na szkodę firmy (...) Sp. z o.o. tj. o czyn z art. 286 § 1 kk na zasadzie art. 17 § 1 pkt 1 kpk z uwagi na brak danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie popełnienia czynu.

W dniu 08.09.2012 r. żeberka wieprzowe nie były w sprzedaży u pozwanego. Ostatnia ich dostawa miała miejsce w dniu 04.09.2012 r. W sklepie pozwanego maksymalnie przechowuje się mięso w chłodni do 2 dni, codziennie mają miejsce dostawy mięsa, ale firma, która zaopatruje sklep pozwanego nie zawsze przywozi żeberka. W dniu 08.09.2012 r. D. P. zatrudniony u pozwanego w charakterze rzeźnika podczas rozbioru mięsa miał wypadek przy pracy około godz. 6.30 – obciął sobie 1/3 palca lewej ręki i w związku z tym został przewieziony do szpitala.

Zdaniem Sądu roszczenie powódki T. Ł. prawie w całości zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 52 § 1 pkt 1 kp pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika w razie ciężkiego naruszenia przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych. Ciężki charakter naruszenia podstawowych obowiązków charakteryzować musi wina po stronie pracownika - w formie winy umyślnej bądź rażącego niedbalstwa - oraz realne zagrożenie praw i interesów po stronie zakładu pracy. Winę umyślną charakteryzuje przy tym zamiar, natomiast niedbalstwo (brak dbałości, zaniedbywanie ) musi być rażące, czyli wyraźne, oczywiste, niewątpliwe, bezsporne, bardzo duże. Przepis art. 52 Kp nie zawiera wprawdzie egzemplifikacji sytuacji czy też zdarzeń mogących stanowić podstawę rozwiązania umowy o pracę we wskazanym w nim trybie, jednakże porównanie bogatego orzecznictwa Sądu Najwyższego w tym zakresie pozwala na wyprowadzenie wniosku, że art. 52§1 pkt 1 znajduje w praktyce zastosowanie w sytuacjach, w których naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych jest oczywiste i bezsporne. Do przyczyn takich należy dla przykładu wyrządzenie pracodawcy szkody, która została przez pracodawcę udowodniona ( wyrok SN z 6 lutego 1997 I PKN 68/96 ).

Zgodnie zaś z art. 59 kp w razie rozwiązania przez pracodawcę umowy o pracę, zawartej na czas określony lub na czas wykonania określonej pracy, z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę bez wypowiedzenia, pracownikowi przysługuje wyłącznie odszkodowanie, jeżeli upłynął już termin, do którego umowa miała trwać, lub gdy przywrócenie do pracy byłoby niewskazane ze względu na krótki okres, jaki pozostał do upływu tego terminu. Odszkodowanie przysługuje w wysokości określonej w art. 58. Z kolei art.58.k.p.stwierdza, że odszkodowanie, o którym mowa w art. 56, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. Jeżeli rozwiązano umowę o pracę, zawartą na czas określony albo na czas wykonania określonej pracy, odszkodowanie przysługuje w wysokości wynagrodzenia za czas, do którego umowa miała trwać, nie więcej jednak niż za 3 miesiące. W świetle zebranego w niniejszej sprawie materiału dowodowego należy stwierdzić, iż rację ma powódka, że do rozwiązania jej umowy o pracę zawartej na czas określony doszło z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika. Powódka T. Ł. bowiem nie dopuściła się ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych. Pozwany obciążony w tym zakresie ciężarem dowodu w myśl art. 6 kc w żaden sposób nie wykazał okoliczności, na które powoływał się w swoim piśmie z dnia 10.09.2012 r. Z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, iż powódka wbrew twierdzeniom pozwanego nie dopuściła się oszustwa. Powyższe potwierdzają zarówno zeznania słuchanych w sprawie świadków, jak też inny materiał dowodowy w postaci m.in. postanowienia Prokuratury Rejonowejw. J. –. Z. z dnia 14.11.2012 roku wydanego w sprawie o sygn. akt 2 Ds 1141/12. Postanowieniem tym Prokuratura Rejonowa w. J. –. Z.umorzyła dochodzenie w sprawie dokonanego w dniu 08 września 2012 roku w J. na terenie marketu „E.L.” oszustwa polegającego na tym, iż sprawca dokonał ważenia towaru w postaci żeberek wieprzowych jako kości wieprzowe powodując straty w wysokości 17,15 zł na szkodę firmy (...) Sp. z o.o. tj. o czyn z art. 286 § 1 kk na zasadzie art. 17 § 1 pkt 1 kpk z uwagi na brak danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie popełnienia czynu. Należy tutaj wskazać, iż w zawiadomieniu o przestępstwie zawartym w w/w aktach 2 Ds 1141/12 prezes pozwanegoP. P.poinformował organy ścigania, że jedna z pracownic pozwanego tj. O. N. dokonała ważenia żeberek wieprzowych jako kości, robiła to na prośbę T. Ł. i w związku z tym domaga się ścigania obu sprawczyń. Wszczęte dochodzenie prowadzone było jednak w sprawie „ważenia towaru w postaci żeberek wieprzowych jako kości wieprzowych...”. A zatem tak sformułowany zarzut w ogóle nie mógł dotyczyć powódki, bowiem ona nie dopuściła się „ważenia towaru”. Twierdzenia powódki, że odłożyła sobie kości wieprzowe, a nie żeberka, gdyż tych nie było na stanie pozwanego, korelują z załączonymi przez pozwanego do akt sprawy fakturami oraz z zeznaniami świadka D. P. zatrudnionego w charakterze rzeźnika, jak też częściowo z zeznaniami słuchanego w charakterze pozwanego P. P. Z załączonych faktur wynika bowiem, iż ostatnia dostawa żeberek dla pozwanego miała miejsce w dniu 04 września 2012 r. , co pozwany potwierdził, natomiast świadek D. P. podał, iż u pozwanego „maksymalnie przechowuje się mięso w chłodni do 2 dni”, co więcej, iż „wprawdzie codziennie mają miejsce dostawy mięsa, ale firma, która zaopatruje pozwanego nie zawsze przywozi żeberka” .Tym samym w dniu zdarzenia, na które powołuje się pozwany tj. 08.09.2012r., a więc 4 dni po w/w dostawie z dnia 04.09.2012 r. spornego towaru nie mogło już być u pozwanego. Co więcej nawet gdyby przyjąć, iż pracownik pozwanego D. P. zrobił żeberka z boczku, co jest wątpliwe z uwagi na wypadek jakiemu uległ w tym dniu wcześnie rano, i były one w asortymencie pozwanego w tej dacie, czego pozwany w toku postępowania nie wykazał, obciążony w tym zakresie ciężarem dowodu w myśl art. 6 kc, to kwestia czy były to żeberka czy kości nie jest sprawą oczywistą. Różnica bowiem polega jedynie na ilości mięsa na kościach żeberkowych. Wysoce wątpliwej tezy pozwanego, iż były to żeberka, a nie kości jak twierdzi powódka, nie potwierdzają zeznania świadka O. N., która stwierdziła, iż torba z przedmiotową zawartością została jej zabrana przez ochronę zaraz po skasowaniu tego towaru, a więc nie widziała ona jej zawartości świadka B. C., który zeznał, iż „nie pamięta co to było” , świadka J. S. zatrudnionego w charakterze ochroniarza u pozwanego, który zeznał co prawda, iż jego zdaniem były to żeberka, ale wiedzę swą opierał na tym, iż „często kupuje żeberka z żoną”. Tezie tej zaś ewidentnie przeczą zeznania pracownika pozwanego B. M., złożone w toku prowadzonego przez Prokuraturę Rejonową w. J. –. Z.dochodzenia pod sygn. akt 2 Ds 1141/12 , która podała, iż O. N. na polecenie powódki poszła skasować przedmiotowy towar, kiedy zaś wróciła z kasy to powiedziała, że została zatrzymana przez ochronę, bo w tej reklamówce nie było kości. Zaś po około pół godziny na dział przyszły jakieś osoby i kazano jej zważyć przedmiotową reklamówkę z zawartością. Reklamówka była otwarta tak, że widziała ona co jest w środku. Powiedziano jej wprawdzie, aby dokonać ważenia tego towaru jako żeberek i taką miała wydrukować etykietę z wagą i ceną. Jednak zdaniem świadka B. M. były to kości z mięsem i nie zakwalifikowałaby tego jako żeberka. Nadto w/w pracownik pozwanego podał wówczas, iż ocenę swoją opiera na pracy w dziale mięsnym przez 9 lat.

W świetle powyższego twierdzenia pozwanego w żadnej mierze nie zasługują na uwzględnienie. Co więcej, z zeznań słuchanych w sprawie świadków m.in. z zeznań świadka O. N. wynika, iż praktyką było u pozwanego, że jego pracownice dokonując zakupu towarów, po skończonym dniu pracy towar ważyły i regulowały za niego należność tak jak każdy inny klient pozwanego. Powódka w w/w dacie odłożyła sobie reklamówkę z towarem do chłodni i zamierzała po skończonym dniu pracy zważyć ją i uregulować za nią stosowną należność, jednak zapomniała jej zabrać.

W myśl wyroku Sądu Najwyższego z dnia 29 listopada 2012 r. II PK 116/12 rozwiązanie umowy o pracę w trybie art. 52 KP, jako nadzwyczajny sposób rozwiązania stosunku pracy, powinno być stosowane przez pracodawcę wyjątkowo i z ostrożnością. Musi być uzasadnione szczególnymi okolicznościami, które w zakresie winy pracownika polegają na jego złej woli lub rażącym niedbalstwie (wyrok SN z 2.6.1997,I PKN 193/97, OSNP Nr 9/1998, poz. 269; wyrok SN z 21.9.2005 r., II PK 305/04, niepubl.). Sąd wskazał, że zwrot „ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków” odnosi się zarówno do kwalifikowanej winy, jak i do istotnego zagrożenia lub uszczerbku interesów pracodawcy spowodowanego tym naruszeniem. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z 19.8.1999 r., I PKN 188/99, OSNP Nr 22/2000, poz. 818, w razie rozwiązania umowy o pracę na podstawie art. 52 § 1 pkt 1 KP, ocena rodzaju i stopnia winy pracownika powinna być dokonana w stosunku do naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych, jak też z uwzględnieniem zagrożenia lub naruszenia interesów pracodawcy. W wyroku z 9.7.2009 r., II PK 46/09, niepubl., Sąd Najwyższy wskazał, że w pojęciu „ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych” mieszczą się trzy elementy. Są to: bezprawność zachowania pracownika (naruszenie podstawowego obowiązku pracowniczego), naruszenie albo zagrożenie interesów pracodawcy, a także zawinienie obejmujące zarówno winę umyślną, jak i rażące niedbalstwo. Rażący charakter przewinienia przejawia się zaś w wyjątkowo lekceważącym stosunku pracownika do jego obowiązków. Jak wskazał Sad Najwyższy, rażące niedbalstwo jako element ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych (art. 52 § 1 pkt 1 KP) jest postacią winy nieumyślnej, której nasilenie wyraża się w całkowitym ignorowaniu przez pracownika następstw jego działania, jeżeli rodzaj wykonywanych obowiązków lub zajmowane stanowisko nakazują szczególną przezorność i ostrożność w działaniu (wyrok z 11.9.2001 r., I PKN 634/00, OSNP Nr 16/2003, poz. 381). Natomiast wina umyślna wyraża się w tym, że pracownik chce przez swoje zachowanie wyrządzić szkodę pracodawcy lub co najmniej świadomie się na to godzi.

W rozpoznawanej sprawie zachowania powódki nie można zakwalifikować jako ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych. Pozwany w żaden sposób nie wykazał żadnego z w/w elementów pojęcia „ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych”, a co za tym idzie, brak było wystarczających podstaw do zastosowania wobec powódki art. 52 KP.

Powódka w żadnym razie nie dopuściła się oszustwa, jak zarzuca jej to pozwany w oświadczeniu o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia. Oszustwo bowiem zgodnie z art.286 § 1 kodeksu karnego jest działaniem umyślnym, z zamiarem bezpośrednim polegające na tym, że w celu osiągnięcia korzyści majątkowej sprawca doprowadza inną osobę do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem za pomocą wprowadzenia tej osoby w błąd albo wyzyskania błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania. Tymczasem pozwany w oświadczeniu z dnia 10.09.2012 roku stwierdził, że oszustwo powódki miało polegać na „odłożeniu bez wiedzy przełożonego żeberek wieprzowych, których następnie powódka zapomniała kupić”. A zatem oszustwo powódki miało polegać na tym, że ta zapomniała kupić odłożony przez siebie towar. Co do faktu odkładania towaru do zakupu, jak już wyjaśniono, takie praktyki u pozwanego były stosowane, a co za tym idzie tolerowane przez pracodawcę. Pozwany sam zresztą w oświadczeniu z dnia 10.09.2012 r. przyznaje, że powódka jeszcze tego samego dnia zadzwoniła do sklepu, aby towar został wyłożony do lady lub żeby zakupiła go inna pracownica. W świetle tego, tłumaczenia pozwanego, że doszło do jakiegoś oszustwa są nielogiczne. Po co powódka miałaby dzwonić do sklepu i prosić o wyłożenie towaru i to jeszcze do lady, a więc do sprzedaży ?. Jaką by wtedy miała odnieść korzyść z rzekomego oszustwa?. To wyjaśnienia powódki w tym zakresie są logiczne. Powódka odłożyła sobie towar do zakupu, zapomniała go zabrać, więc dzwoniła do sklepu, żeby towar wyłożyć, aby nie uległ zniszczeniu. A zatem powódka dbała o interesy pozwanego pracodawcy.

Sąd dał wiarę zeznaniom wszystkich świadków słuchanych w sprawie, bo zeznawali oni konsekwentnie, logicznie, a ich zeznania wzajemnie się uzupełniały.

Reasumując, z zebranego w sprawie materiału dowodowego i to zarówno w postaci zeznań świadków, przesłuchania stron, jak i zebranych dokumentów, jasno wynika, iż powódka T. Ł. nie dopuściła się ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych. Pozwany obciążony w tym zakresie ciężarem dowodu w myśl art. 6 kc w żaden sposób nie wykazał okoliczności, na które powoływał się w swoim piśmie z dnia 10.09.2012 r.

Mając powyższe na uwadze Sąd Rejonowy w pkt 1 wyroku zasądził od pozwanej (...) Sp. z o.o. w P. na rzecz powódki T. Ł. kwotę 1.605,69 zł tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z ustawowymi odsetkami od 24 września 2012 roku (data złożenia pozwu w niniejszej sprawie).

Orzeczenie Sąd Rejonowy wydał w oparciu o przepisy art. 59 i 58 k.p. w zw.z art.52§1 pkt 1 k.p. O odsetkach Sąd Rejonowy orzekł na mocy art. 481 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 300 k.p.

W punkcie 2 wyroku Sąd Rejonowy w pozostałej części, w zakresie sprostowania świadectwa pracy, powództwo oddalił jako przedwczesne. Zgodnie bowiem z art. 97 § 3 kp, jeżeli z orzeczenia sądu pracy wynika, że rozwiązanie z pracownikiem umowy o pracę bez wypowiedzenia z jego winy nastąpiło z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu w tym trybie umów o pracę, pracodawca jest obowiązany zamieścić w świadectwie pracy informację, że rozwiązanie umowy o pracę nastąpiło za wypowiedzeniem dokonanym przez pracodawcę. Tak więc dopiero niewywiązanie się z tegoż obowiązku przez pozwanego pracodawcę spowoduje powstanie po stronie powódki roszczenia w tym zakresie.

Sąd Rejonowy w pkt. 3 wyroku orzekł o kosztach na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. zasądzając od pozwanej jako strony przegrywającej proces na rzecz powódki kwotę 60,00 zł tytułem wynagrodzenia jego pełnomocnika procesowego będącego adwokatem ustaloną na podstawie § 12 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. nr 163 poz.1348 z późn. zm.).

W oparciu o treść art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych z dnia 28 lipca 2005 r. (Dz. U. Nr 167, poz. 1398) Sąd nakazał pozwanemu uiszczenie na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Jastrzębiu Zdroju kwoty 81,00 zł tytułem opłaty od uiszczenia której powódka była zwolniona na mocy art. 96 ust. 1 pkt 4 wskazanej ustawy. Opłatę ustalono w oparciu o przepis art. 13 wymienionej ustawy.

Pozwana złożyła apelację od powyższego wyroku zaskarżając wyrok w całości. Zarzuciła sprzeczność istotnych ustaleń z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego przez bezpodstawne przyjęcie, że pozwana nie dopuściła się ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych, a zatem rozwiązanie umowy o pracę w trybie art.52 kp było bezzasadne. Wniosła o zmianę wyroku i oddalenie powództwa.

W uzasadnieniu ponownie skarżąca przeanalizowała zeznania stron i świadków, przedstawiając własną wersję zdarzenia. Wskazała, iż podmiana towaru, a to właśnie przygotowała powódka jest najczęstszym przypadkiem oszukiwania właściciela sklepu przez sprzedawców , czyli usiłowaniem wyrządzenia strat po jego stronie dla własnej korzyści, a zatem i zwolnienie w trybie art.52 było w pełni zasadne.

Sąd Okręgowy zważył:

Apelacja jest bezzasadna i podlega oddaleniu.

Sąd I instancji przeprowadził wnikliwe postępowanie dowodowe, trafnie ocenił zebrany w sprawie materiał dowodowy , prawidłowo zastosował obowiązujące przepisy prawa materialnego i procesowego, a wydanemu wyrokowi trudno odmówić słuszności.

Sąd Okręgowy nie dopatrzył się zarzucanych sprzeczności istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego.

Należy mieć na uwadze fakt, że rozwiązanie umowy o pracę z pracownikiem w trybie art.52 kp jako nadzwyczajny sposób rozwiązania stosunku pracy powinno być stosowane przez pracodawcę wyjątkowo i z ostrożnością.

Uzasadnioną przyczyną może być zawinione i bezprawne zachowanie pracownika powodujące samo zagrożenie interesów pracodawcy.

Ale w niniejszej sprawie pozwana tego nie wykazała. Zarzuty apelacji sprowadzają się do polemiki z ustaleniami Sądu I instancji, które Sąd Okręgowy w całości podziela. Wbrew twierdzeniom apelującej w sprawie nie zostało ustalone, że powódka odłożyła sobie celem zakupu żeberka wieprzowe jako kości wołowe. Pomijając już kwestię, że zakup ewentualnie dotyczyłby kości wieprzowych , a nie wołowych, natomiast pozwana cały czas posługuje się pojęciem kości wołowych. Wygląd kości w odróżnieniu od żeberek mógł budzić wątpliwości interpretacyjne ( vide: zeznania powódki, św. N., św. M. w sprawie 2 Ds. 1141/12). Jeżeli pozwana oparła na tym fakcie przyczynę rozwiązania umowy o pracę w trybie dyscyplinarnym , ustalenie powinno nie budzić żadnych wątpliwości, a niewątpliwie to pozwana jest obciążona w tym zakresie ciężarem dowodu w myśl art.6 kc .

Z tych wszystkich względów Sąd oddalił apelację jako bezzasadną po myśli art.385 kpc. O kosztach orzeczono na zasadzie art.98 kpc.

Sędzia Przewodnicząca Sędzia

SSO Barbara Kużdrzał- Kiermaszek SSO Iwona Nowak SSO Barbara Kubasińska- Malcher