Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 czerwca 2018 r.

Sąd Apelacyjny w Poznaniu I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSA Marek Górecki

Sędziowie: SSA Piotr Górecki (spr.)

SSA Jerzy Geisler

Protokolant: st. sekr. sąd. Agnieszka Paulus

po rozpoznaniu w dniu 28 czerwca 2018 r. w Poznaniu

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) S. A. we W. (wcześniej: (...) S. A. we W.)

przeciwko M. Z.

o zapłatę

oraz z powództwa wzajemnego M. Z.

przeciwko

(...) S. A. we W. (wcześniej: (...) S. A. we W.)

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanej – powódki wzajemnej

od wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu

z dnia 11 lipca 2017 r. sygn. akt IX GC 140/13

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od pozwanej (powódki wzajemnej) na rzecz powódki (pozwanej wzajemnej) 8.100 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym;

3.  przyznaje adwokatowi I. S. od Skarbu Państwa (Sąd Okręgowy w Poznaniu) kwotę 6.642 zł tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej pozwanej z urzędu w postępowaniu apelacyjnym.

Piotr Górecki Marek Górecki Jerzy Geisler

Sygn. akt I AGa 115/18

UZASADNIENIE

Powód (...) SA we W. (wcześniej (...) S.A. we W.) wniósł o zasądzenie od pozwanej M. Z. kwoty 187.132,30 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11 stycznia 2013r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości i o zasądzenie od powoda kosztów postępowania według norm przepisanych.

Jednocześnie pozwana wytoczyła powództwo wzajemne, wnosząc o zasądzenie od powoda (pozwanego wzajemnego) na swoją rzecz kwoty 24.637,33 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwot i dat wskazanych w pozwie.

W odpowiedzi na pozew wzajemny powód (pozwany wzajemny) wniósł o oddalenie powództwa wzajemnego.

Wyrokiem z dnia 11 lipca 2017 r. Sąd Okręgowy w Poznaniu:

I. co do powództwa głównego:

1) zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 187.132,30 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11 stycznia 2013 roku do dnia zapłaty;

2) kosztami postępowania obciążył pozwaną i w związku z tym zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 9.357 zł tytułem zwrotu, opłaty sądowej od pozwu oraz kwotę 3.617 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

3) przyznał adwokatowi I. S. wynagrodzenie jako adwokatowi z urzędu w kwocie 3.600 zł netto + podatek VAT;

4) kosztami ustanowienia adwokata z urzędu dla pozwanej obciążył Skarb Państwa;

II. co do powództwa wzajemnego:

1) powództwo oddalił;

2) zasądził od powódki wzajemnej na rzecz pozwanego wzajemnego kwotę 3.600 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

3) przyznał adwokatowi I. S. wynagrodzenie jako adwokatowi z urzędu w kwocie 2.400 zł netto + podatek VAT;

1. kosztami ustanowienia adwokata z urzędu dla powódki wzajemnej oraz kosztami opłaty sądowej od pozwu wzajemnego obciążył Skarb Państwa (sygn. akt IXGC140/13), Podstawę rozstrzygnięcia Sądu I instancji stanowiły następujące ustalenia faktyczne i wywody prawne.

W dniu 2 maja 2011 r. powód zawarł z pozwaną umowę leasingu nr (...), na mocy której powód nabył i przekazał na rzecz pozwanej

przedmiot leasingu - samochód osobowy B. (...) (...) - a pozwana zobowiązała się w zamian za to opłacać raty leasingowe, ustalone w harmonogramie opłat leasingowych, stanowiącym załącznik nr 1 do umowy.

Zgodnie z § 5 ogólnych warunków leasingu finansowego, stanowiących część umowy, wyboru przedmiotu leasingu oraz zbywcy miał dokonywać leasingobiorca na swoją odpowiedzialność i ryzyko. Leasingodawca nie ponosił odpowiedzialności wobec leasingobiorcy z powyższego tytułu oraz z tytułu wyboru przez niego ceny, warunków sprzedaży, terminu i sposobu dostawy. Leasingodawca nie odpowiadał również wobec leasingobiorcy za jakiekolwiek wady przedmiotu leasingu, chyba, że wady te powstały na skutek okoliczności, za które leasingodawca ponosił odpowiedzialność.

Zgodnie natomiast z § 22 (...) w przypadku utraty, zniszczenia lub nienaprawialnego uszkodzenia przedmiotu leasingu, z powodu okoliczności za które leasingodawca nie ponosi odpowiedzialności, umowa leasingu wygasa. W takim przypadku leasingobiorca jest zobowiązany do zapłaty na rzecz leasingodawcy opłaty z tytułu utraty, zniszczenia lub nienaprawialnego uszkodzenia przedmiotu leasingu, w wysokości sumy wszystkich przewidzianych w umowie, a nie zapłaconych rat leasingowych. Wartość opłat leasingowych w części odsetkowej miała zostać pomniejszona o dyskonto, do obliczenia którego miała być stosowana obowiązująca w ostatnim dniu roboczym miesiąca poprzedzającego miesiąc wygaśnięcia umowy, stopa jednomiesięczna WIBOR dla umów wyrażonych w złotych lub (...)/ (...) dla umów wyrażonych w walutach innych niż złoty. Opłata z tytułu z tytułu utraty, zniszczenia lub nienaprawialnego uszkodzenia przedmiotu leasingu, miała zostać pomniejszona o uzyskane przez leasingodawcę kwoty wypłaconego odszkodowania oraz sprzedanych przez leasingodawcę pozostałości przedmiotu leasingu w przypadku, gdy pozostałości te nie zostaną przejęte przez ubezpieczyciela w ramach wypłaconego odszkodowania.

Zawarcie powyższej umowy poprzedzone zostało złożeniem przez pozwaną wniosku o jej zawarcie, w którym wskazała ona przedmiot leasingu - samochód osobowy B., (...), rok produkcji (...) oraz zbywcę PHU (...) W. Ł. G. 71a (...)-(...) K..

Przedmiot leasingu przed przekazaniem pozwanej został w dniu 28 kwietnia 2011 r. poddany padaniem technicznym. W związku z zawarciem powyższej umowy leasingu w dniu 7 maja 2011 r. Ł. W. przekazał pozwanej określony w umowie przedmiot leasingu.

W dniu 31 sierpnia 2011 r. mąż pozwanej J. Z. złożył zawiadomienie o kradzieży z włamaniem w/w samochodu.

Sygn. akt lAGa 115/18

W związku z wygaśnięciem umowy łączącej strony, w następstwie dokonania kradzieży przedmiotu leasingu, powód pismem z dnia 6 grudnia 2011 r, dokonał rozliczenia przedmiotowej umowy, wskazując, iż do zapłaty pozostała kwota 187.132,30 zł, na którą składa się kwota 181.610,16 zł z tytułu niezapłaconych opłat leasingowych oraz opłaty końcowej, a także kwota 2.541,78 zł z tytułu niezapłaconej należności objętej fakturą (...)/(...), opłata manipulacyjna za wcześniejsze zakończenie umowy - 2.460 zł oraz różnica w podatku VAT do zapłaty 520,36 zł. Pismem z dnia 5 maja 2013 r. pozwana złożyła oświadczenie o odstąpieniu od umowy leasingu, z uwagi na wady prawne przedmiotu leasingu.

Pojazd marki (...) B. (...) o numerze nadwozia (...) (...) został wyprodukowany w 2010 r. z przeznaczeniem na rynek australijski i został zarejestrowany na terenie (...) w stanie Y..

Sąd Okręgowy uznał powództwo główne za zasadne w całości a powództwo wzajemne pozwana (powódka wzajemna) za niewykazane.

Sąd, analizując treść art. 7091 k.c. wskazał, że głównym obowiązkiem korzystającego, którym w przedmiotowej sprawie jest pozwana, jest zapłata w ratach wynagrodzenia pieniężnego, które ma co najmniej odpowiadać cenie lub wynagrodzeniu z tytułu nabycia rzeczy przez finansującego. Sumaryczne wynagrodzenie powinno się więc kształtować tak, aby nie opiewało ono na kwotę poniżej wartości przedmiotu leasingu. W praktyce rozwiązanie takie oznacza, iż korzystający powinien zwrócić finansującemu co najmniej koszt nabycia rzeczy. Powód dochodził od pozwanej zapłaty określonej w pozwie kwoty, stanowiącej rozliczenie umowy leasingu, w związku z jej wygaśnięciem, w następstwie kradzieży przedmiotu leasingu. Z kolei pozwana w powództwie wzajemnym, żądała zapłaty odszkodowania, stanowiącego wartość uiszczonych przez nią rat leasingowych, które w jej ocenie były nienależne, gdyż z uwagi na wady prawne przedmiotu leasingu, odstąpiła ona od umowy.

W ocenie Sądu Okręgowego nie można przyjąć, że przedmiot leasingu miał wadę prawną. Pozwana na mocy umowy leasingu nie nabyła prawa własności spornego samochodu, a jedynie uprawnienie do korzystania z tego pojazdu i w tym zakresie powód wywiązał się z łączącej strony umowy, co jednoznacznie potwierdza protokół przekazania pozwanej pojazdu. Pozwana nie miała interesu w podnoszeniu zarzutów, dotyczących wad prawnych przedmiotu leasingu, gdyż takie ewentualne wady, nie wpłynęły na wykonywanie umowy leasingu i możliwość korzystania z przedmiotu leasingu. Pozwana wprawdzie wskazywała, iż przysługiwało jej uprawnienie do zakupu przedmiotu leasingu po zakończeniu umowy, jednakże w realiach niniejszej sprawy miało ono charakter hipotetyczny, gdyż z uwagi na kradzież pojazdu, wykonanie tego uprawnienia nie byłoby możliwe.

To pozwana wskazała jaki konkretnie pojazd ma zostać zakupiony przez powoda i przekazany jej w ramach leasingu. Określenie dokonane przez pozwaną we wniosku z dnia 2 maja 20łlr. zawierało jedynie rodzaj i markę samochodu oraz podmiot od którego samochód ten miałby być nabyty. Pozwana nie twierdziła, że określając przedmiot leasingu wskazała na posiadany przez niego numer VIN. Numer taki nie został również wskazany w umowie leasingu. W ocenie Sądu Okręgowego pozwana dokonała oznaczenia pojazdu co do tożsamości. Nie jest bowiem w tym zakresie konieczne podanie numeru VIN, który jest tylko jednym z numerów, pozwalających na identyfikację pojazdu. Nawet gdyby przyjąć, że do skutecznego zawarcia umowy sprzedaży nie doszło, to i tak powód uzyskałby własność samochodu w oparciu o art. 169 § 1 k.c.

W rezultacie Sąd Okręgowy uznał, iż przedmiot sprzedaży nie miał wady prawnej, a zatem pozwana nie miała podstaw do odstąpienia od umowy i w konsekwencji żądania zwrotu zapłaconych już rat leasingowych, co objęte było powództwem wzajemnym. Powód kupił oznaczony przez pozwaną samochód i przekazał jej do korzystania. Pozwana nie wykazała, aby zbywca tego pojazdu nie był jego właścicielem.

Sąd Okręgowy zwrócił też uwagę na treść § 5 ogólnych warunków leasingu finansowego, stanowiących część umowy, zgodnie z którym wyboru przedmiotu leasingu oraz zbywcy miał dokonywać leasingobiorca (pozwana), na swoją odpowiedzialność i ryzyko. Powyższy zapis pozostawał w zgodzie z art. 7098 § 1 k.c., w myśl którego finansujący nie odpowiada wobec korzystającego za wady rzeczy, chyba że wady te powstały na skutek okoliczności, za które finansujący ponosi odpowiedzialność. Postanowienia umowne mniej korzystne dla korzystającego są nieważne.

Wolą stron było wyłączenie we wskazanym zakresie odpowiedzialności powoda za wady przedmiotu leasingu. Związane to było z okolicznością, iż to pozwana dokonała wyboru przedmiotu leasingu, określając go nie w sposób rodzajowy, a więc podając markę i rok produkcji, ale w sposób konkretny, wskazując na określony egzemplarz samochodu, znajdujący się w oznaczonym komisie. Skoro pozwana dokonała wyboru, nie może ewentualnych negatywnych skutków przerzucać na druga stronę. Umowa leasingu zawierana jest między przedsiębiorcami, a zatem obie strony są profesjonalistami i powinny dokładać należytej staranności w dbałości o własne interesy.

Zgodnie z. § 22 (...) w przypadku utraty, zniszczenia lub nienaprawialnego uszkodzenia przedmiotu leasingu, z powodu okoliczności za które leasingodawca nie ponosi odpowiedzialności, umowa leasingu wygasa. W takim przypadku leasingobiorca jest zobowiązany do zapłaty na rzecz leasingodawcy opłaty z tytułu utraty, zniszczenia lub

nienaprawialnego uszkodzenia przedmiotu leasingu, w wysokości sumy wszystkich przewidzianych w umowie, a nie zapłaconych rat leasingowych. Opłata z tytułu z tytułu utraty, zniszczenia lub nienaprawialnego uszkodzenia przedmiotu leasingu, miała zostać pomniejszona o uzyskane przez leasingodawcę kwoty wypłaconego odszkodowania oraz sprzedanych przez leasingodawcę pozostałości przedmiotu leasingu w przypadku, gdy pozostałości te nie zostaną przejęte przez ubezpieczyciela w ramach wypłaconego odszkodowania.

Wygaśnięcie umowy leasingu skutkowało koniecznością jej rozliczenia (§ 22 (...)). Powód dokonał szczegółowego rozliczenia umowy w piśmie z dnia 6 grudnia 201 Ir. Wskazał, iż wartość niezapłaconych opłat leasingowych wraz z opłatą końcową, pomniejszoną o dyskonto według stopy 4,7500 % wynosi 181.610,16 zł. Kwota ta została powiększona przez powoda o 2.541,78 zł, z tytułu niezapłaconej faktury (...)/2011 nr 005, opłatę manipulacyjną za wcześniejsze zakończenie umowy w kwocie 2.460 zł, oraz kwotę 520,36 zł, stanowiącą różnicę do zapłaty w podatku VAT. Łączenie zatem zobowiązania pozwanej wyniosły 187.132,30 zł,

W konsekwencji Sąd I instancji uznał powództwo główne za zasadne w całości, a zasadności powództwa wzajemnego pozwana (powódka wzajemna) nie wykazała.

Sąd Okręgowy, mając na uwadze art. 7095 k.c. oraz umowę leasingu zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 187.132,30 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11 stycznia 2013 roku do dnia zapłaty, uznając, iż pozwana pozostawała w opóźnieniu z zapłatą, w następstwie wezwania do zapłaty, zawartego w rozliczeniu umowy z dnia 6 grudnia 201 Ir. Jednocześnie Sąd I instancji w punkcie II1 oddalił w całości powództwo wzajemne.

Apelację od powyższego wyroku w zakresie pkt. 1.1 i 2 oraz II. 1 i 2 wniosła pozwana (powódka wzajemna). Skarżąca podniosła następujące zarzuty odwoławcze:

1) naruszenie prawa procesowego z art. 217 § 1 i 2 k.p.c. i 6 k.p.c. w zw. z art. 162 k.p.c. w zw. z art. 380 k.p.c, art. 227 k.p.c. oraz art. 233 § 1 k.p.c. przez „niedopuszczenie do odpowiedzi przez świadka J. Z. na zadawane pytania przez pełnomocnika pozwanej, oraz przekroczenie zasad swobodnej oceny dowodowej poprzez snucie przypuszczeń wbrew zabranemu materiałowi dowodowemu, a także wnioskowanie z niczego w zakresie choćby ewentualnego błędu producenta w nr VIN, który jest jedyny i niepowtarzalny, a co jest wiedzą powszechną,

2) naruszenie art. 7098 k.c. w zw. z art. 560 § 2 k.c. oraz art. 709n w zw. z art. 664 § 2 k.c, „poprzez niewłaściwe przyjęcie, iż po stronie pozwanego powstało zobowiązanie do zapłaty wszystkich widzianych w umowie, a niezapłaconych rat wraz z należnym oprocentowaniem, gdy w rzeczywistości, zobowiązanie wygasło w związku z odstąpienia powódki od umowy”,

3) naruszenie art. 709 k.c. w zw. z art. 709 k.c. w zw. z art. 575 k.c., „poprzez jego nie zastosowanie w drodze analogii do odpowiedzialności leasingodawcy z tytułu rękojmi za wadę prawną (...)”,

W oparciu o powyższe autor apelacji wniósł o:

1) zmianę zaskarżonego orzeczenia w pkt, I. 1, poprzez oddalenie powództwa oraz

2) zmianę zaskarżonego orzeczenia w pkt. 1. 2, poprzez obciążenie kosztami postępowań powoda, a także

3) zmianę zaskarżonego orzeczenia w pkt. II. 1, poprzez zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kwoty 24.637,33 zł wraz z odsetkami:

a) od kwoty 13.185,00 zł od dnia 2.05.2011 r. do dnia zapłaty;

b) od kwoty 3.826,99 zł od dnia 10.05.2011 r. do dnia zapłaty;

c) od kwoty 2.541,78 zł od dnia 3.06.2011 r. do dnia zapłaty;

d) od kwoty 2.541,78 zł od dnia 5,07.2011 r. do dnia zapłaty;

e) od kwoty 2.541,78 zł od dnia 3.08.2011 r. do dnia zapłaty, oraz

4) zmianę zaskarżonego orzeczenia w pkt. II.2 poprzez obciążenie kosztami postępowania powoda,

5) „w przypadku nie uwzględnienia wniosków o zmianę zaskarżonego Wyroku”, o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpatrzenia.

W odpowiedzi na apelacje powodowa spółka wniosła o jej oddalenie i zasądzenie od pozwanej „kosztów postępowania za obie instancje”.

Sąd Apelacyjny w Poznaniu zważył co następuje.

Apelacja nie była zasadna. Sąd odwoławczy podziela ustalenia faktyczne sądu I instancji jak i wywody prawne tego sądu i tym samym przyjmuje za własne. Wypada zatem odnieść się w tym miejscu do podniesionych zarzutów odwoławczych.

Nie były zasadne zarzuty procesowo w zakresie naruszenia art. 217 § 1 i 2 k.p.c. i 6 k.p.c. w zw, z art. 162 k.p.c. w zw. z art. 380 k.p.c., art. 227 k.p.c. oraz art. 233 § 1 k.p.c. przez „niedopuszczenie do odpowiedzi przez świadka J. Z. na zadawane pytania przez pełnomocnika pozwanej, oraz przekroczenie zasad swobodnej oceny dowodowej (...)”. Przede wszystkim zauważyć trzeba, że świadek J. Z. zeznawać miał - zgodnie z tezą dowodową - na okoliczność „zapewnień składanych przez powoda co do weryfikacji przedmiotu leasingu” (k. 105), Tymczasem pełnomocnik pozwanej zadając pytania świadkowi wykraczał w sposób oczywisty poza tezę dowodową, a niektóre pytania były wręcz bez znaczenia dla sprawy. Pytania obejmowały np. tego „Jak przebiega badanie auta w trakcie ubezpieczania?”, „Czy pana małżonka zajmowała się ubezpieczeniami?”, „Czy przedmiot leasingu był ubezpieczony?”, „Czy leasingodawca skutecznie nabył przedmiot leasingu?” itd. (k. 308 - CD). Zresztą gdyby nawet teoretycznie przyjąć, iż określone pytanie do świadka nie powinno zostać uchylone to i tak skarżąca nie wykazała, jaki wpływ miałoby takie uchybienie na

treść rozstrzygnięcia. Nie można podzielić zapatrywania skarżącej, jakoby sąd I instancji naruszył przy tym zasadę swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.). Zgodnie z tym przepisem „Sąd ocenia wiarogodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału”. Lektura akt sprawy, a w szczególności ocena sposobu przeprowadzenia dowodu z zeznań świadka J. Z., nie daje żadnych podstaw do tego, aby uznać, że sąd I instancji naruszył zasadę swobodnej oceny dowodów. Twierdzenia autora apelacji, jakoby sąd wnioskował „z niczego w zakresie choćby ewentualnego błędu producenta w nr (...), nie było uzasadnione, skoro przedmiot leasingu - zgodnie z umową - wybierała leasingobiorczyni, a nie leasingodawca.

Nie był trafny zarzut naruszenia art. 7098 k.c, w zw. z art. 560 § 2 k.c. oraz art. 70917 w zw. z art. 664 § 2 k.c., „poprzez niewłaściwe przyjęcie, iż po stronie pozwanego powstało zobowiązanie do zapłaty wszystkich widzianych w umowie, a niezapłaconych rat wraz z należnym oprocentowaniem, gdy w rzeczywistości, zobowiązanie wygasło w związku z odstąpienia powódki od umowy”. Przede wszystkim trzeba przypomnieć, że zgodnie z § 22 (...) umowa leasingu wygasała m. in. w razie utraty przedmiotu leasingu z powodu okoliczności za które leasingodawca nie ponosi odpowiedzialności (k. 19). Bezspornym było , że mąż pozwanej zgłosił kradzież samochodu B. (przedmiotu leasingu) w dniu (...) r., a więc umowa leasingu - zgodnie z § 22 - w tym dniu wygasła. To z kolei upoważniało leasingodawcę do rozliczenia umowy, co nastąpiło w dniu 6 grudnia 2011 r. Tym samym pozwana nie mogła skutecznie odstąpić od przedmiotowej umowy w dniu 5 maja 2013 r. Nie można bowiem skutecznie odstąpić od umowy, która wcześniej już wygasła. Zatem zarzut jakoby sąd I instancji niewłaściwie przyjął, iż po stronie pozwanej powstało zobowiązanie do zapłaty wszystkich przewidzianych w umowie, a niezapłaconych rat wraz z należnym oprocentowaniem z uwagi na odstąpienie od umowy przez pozwaną, był zupełnie nietrafny.

Ostatnim z podniesionych zarzutów był zarzut naruszenia art. 7091 k.c. w zw. z art. 709 k.c. w zw. z art. 575 k.c., „poprzez jego nie zastosowanie w drodze analogii do odpowiedzialności leasingodawcy z tytułu rękojmi za wadę prawną (...)”. Tak sformułowany zarzut również nie zasługiwał na uwzględnienie. Pierwszy z przywołanych przez autora apelacji przepis definiuje umowę leasingową. Z kolei drugi z tych przepisów (art. 70917 k.c.) reguluje odpowiedzialność finansującego za wady rzeczy. Z przepisu tego wynika, że do odpowiedzialności finansującego za wady rzeczy powstałe na skutek okoliczności, za które finansujący ponosi odpowiedzialność, uprawnień i obowiązków stron w razie dochodzenia przez osobę trzecią przeciwko korzystającemu roszczeń dotyczących rzeczy, odpowiedzialności korzystającego i osoby trzeciej wobec finansującego w razie oddania rzeczy tej osobie przez korzystającego do używania, zabezpieczenia rat leasingu i świadczeń dodatkowych korzystającego, zwrotu rzeczy przez korzystającego po zakończeniu leasingu oraz do ulepszenia rzeczy przez korzystającego stosuje się odpowiednio przepisy o najmie, a do zapłaty przez korzystającego rat przed terminem płatności stosuje się odpowiednio przepisy o sprzedaży na raty. Jak zasadnie sąd I instancji zauważył, z zebranego materiału dowodowego wynikało jednoznacznie, że nie sposób obarczyć leasingodawcę odpowiedzialnością wynikającą z umowy leasingowej. Zgodnie bowiem z umową wyboru przedmiotu leasingu dokonywał na swoja odpowiedzialność sam pozwany, zgodnie z § 4 umowy leasingowej. Przyjmując, że przedmiot leasingu dotknięty był wadą prawną to odpowiedzialnością odszkodowawczą z tego tytułu nie może być obciążony leasingodawca. Stąd doszukiwanie się tej odpowiedzialności w przepisach dotyczących rękojmi za wady rzeczy było nietrafne. Poza tym w wyniku zawarcia umowy leasingu pozwana nie nabyła przecież własności przedmiotu leasingu.

Innych zarzutów skarżąca nie podnosiła. W tej sytuacji sąd odwoławczy oddalił apelację jako bezzasadną na podstawie art. 385 k.p.c.

W pkt 2 wyroku sąd zasądził od pozwanej (powódki wzajemnej) na rzecz powodowej spółki kwotę 8.100 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym (art. 98 k.p.c. i § 2 pkt 7 i § 10 ust. 1 piet 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych).

Kolei w pkt 3 wyroku sąd odwoławczy przyznał adw. I. S. od Skarbu Państwa (Sąd Okręgowy w Poznaniu) wynagrodzenie w kwocie 6.642 zł z tytułu udzielonej pozwanej z urzędu pomocy prawnej w postępowaniu odwoławczym na podstawie § 8 pkt 7, § 16 ust, 1 pkt. 2 i § 4 ust. 3 rozporządzenia z dnia 3 października 2016 r. Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu).

Piotr Górecki Marek Górecki Jerzy Geisler