Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 września 2020 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie X Wydział Karny-Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: sędzia Leszek Parzyszek

Protokolant: st. sekr. sądowy Michał Zborowski

bez udziału oskarżyciela publicznego

po rozpoznaniu w dniu 22 września 2020 r.

sprawy P. C.

obwinionego o czyny z art. 92a k.w.

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie z dnia 20 kwietnia 2020 r. sygn. akt VIII W 698/18

orzeka:

I.  uchyla zaskarżony wyrok i na podstawie art. 5 §1 pkt 4) k.p.w. umarza postępowanie;

II.  kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt X Ka 603/20

UZASADNIENIE

P. C. został obwiniony o to, że w dniu 18 czerwca 2017 roku około godziny 08:40, w G. na ul. (...), kierując pojazdem m-ki (...) o nr rej. (...), poruszał się z prędkością 89 km/h przy obowiązującej prędkości 50 km/h na obszarze zabudowanym, czym przekroczył dopuszczalną prędkość o 39 km/h, tj. za wykroczenie z art. 92a k.w.;

Wyrokiem z dnia 20 kwietnia 2020 r. w sprawie o sygn. akt VIII W 698/18, Sąd Rejonowy dla Warszawy – Mokotowa w Warszawie:

I.  obwinionego P. C. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, wyczerpującego dyspozycję art. 92a k.w., na tej samej podstawie skazał go i wymierzył mu karę grzywny w wysokości 500 (pięćset) złotych;

II.  na podstawie art. 118 § 1 i 2 k.p.w. w zw. z art. 119 § 1 k.p.w. zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania i kwotę 20 (dwadzieścia) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków ponoszonych w toku czynności wyjaśniających oraz kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych tytułem opłaty.

Apelację od wyroku wniósł obwiniony, zaskarżając go w całości. Orzeczeniu zarzucił:

I.  obrazę przepisów postępowania, co miało wpływ na treść wyroku, tj.:

a)  nieprzeprowadzenie wszystkich dowodów w sprawie, w tym nieprzesłuchanie na rozprawie świadka M. K., czym zostało uniemożliwione mu zadanie pytań temu świadkowi i naruszona zasada bezpośredniości oraz nieprzeprowadzenie dowodu z opinii biegłego, na okoliczność możliwości wykonania prawidłowego pomiaru prędkości przy pomocy użytego urządzenia pomiarowego w opisanym stanie faktycznym, co byłoby jednoznacznym dowodem, czy czynności wykonane przez funkcjonariuszy były wykonane bezbłędnie i prawidłowo;

b)  art. 424 § 1 KPK w zw. z art. 82 § 1 KPW poprzez nieuzasadnienie ustalenia, iż pomiaru dokonywała funkcjonariusz A. S., kiedy to funkcjonariusz ta w czasie pomiaru i zatrzymania samochodu obwinionego cały czas siedziała w policyjnym radiowozie, a tym samym nie mogła mieć wiedzy w jaki punkt celował urządzeniem policjant wykonujący pomiary prędkości;

c)  art. 7 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.w. przez przekroczenie swobodnej oceny dowodów, polegające na przyjęciu, że zeznania świadków A. S. i zeznania świadka, który nie zeznawał przed Sądem I instancji - M. K. są spójne i dlatego są wiarygodne, zaś jednocześnie spójne wyjaśnienia P. C. i zeznania K. W. nie są wiarygodne z uwagi na interes P. C. w korzystnym dla niego rozstrzygnięciu;

II.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę i mających wpływ na treść wyroku, a mianowicie:

a)  że doszło do prawidłowego wykonania pomiaru przez policjantów w sytuacji gdy zeznania świadka A. S. miały miejsce po ponad dwóch latach od zdarzenia i nie sposób jest uznać, że przy wykonywaniu przez policjantów dziesiątek tysięcy takich pomiarów ten konkretny przypadek był tak dokładnie zapamiętany przez świadka A. S., która to i tak sama nie dokonywała takich pomiarów;

b)  pominięcie faktów o wyprzedzającym samochodzie samochód obwinionego w chwili dokonywania pomiarów;

c)  polegający na dowolnej, a w konsekwencji błędnej ocenie materiału dowodowego, w szczególności wyjaśnień obwinionego P. C., świadka K. W., co w konsekwencji doprowadziło do uznania obwinionego, za winnego zarzucanego mu czynu podczas gdy prawidłowa ocena materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że obwiniony nie dopuścił się przekroczenia prędkości;

III.  obrazę przepisów prawa materialnego, a mianowicie w §5 ust. 1 rozporządzeniu Ministra Gospodarki z dnia 17 lutego 2014r. w sprawie w sprawie wymagań, którym powinny odpowiadać przyrządy do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym, oraz szczegółowego zakresu badań i sprawdzeń wykonywanych podczas prawnej kontroli metrologicznej tych przyrządów pomiarowych, przez jego niezastosowanie w sprawie i nie uznanie, że przyrząd, którym dokonywany był pomiar prędkości nie spełnia norm nałożonych przepisami prawa, co czyni dokonany pomiar prędkości urządzeniem, którym taki pomiar nie powinien być dokonywany.

Skarżący wniósł o:

a)  uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji i nakazanie temu Sądowi przeprowadzenie wszystkich dowodów w sprawie, w tym przesłuchanie świadka M. K. oraz przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego wnioskowanych w sprzeciwie od wyroku nakazowego

ewentualnie

b)  zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie obwinionego od zarzucanego mu czynu.

Sąd okręgowy zważył, co następuje:

W sprawie zaistniała okoliczność wymagająca uwzględnienia niezależnie od postawionych w apelacji zarzutów, wymieniona w art. 5 §1 pkt 4 k.p.w. Czyn, którego popełnienie zarzucono obwinionemu miał mieć miejsce 18 czerwca 2017 r. Z uwagi na wszczęcie postępowania (zarządzenie k. 12), karalność czynu przedawniała się z dniem 18 czerwca 2020 r. (art. 45 §1 k.w.). Bieg przedawnienia uległ jeszcze zawieszeniu na czas 46 dni w związku z art. 15zzs ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem (...), innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. poz. 374 i 567), uchylonym następnie na mocy art. 46 pkt 20 ustawy nowelizującej z dnia 14 maja 2020 r. o zmianie niektórych ustaw w zakresie działań osłonowych w związku z rozprzestrzenianiem się wirusa (...) (Dz. U. z dnia 15 maja 2020 r.). Z powyższego wynika zatem, że okres przedawnienia upłynął na etapie postępowania międzyinstancyjnego, jeszcze przed wpływem sprawy do sądu odwoławczego (zarządzenie z dnia 19 sierpnia 2020 r., k. 136).

Z uwagi na powyższe, zgodnie z dyspozycją art. 5 §1 pkt 4 k.p.w. zaskarżony wyrok należało uchylić i umorzyć postępowanie w sprawie.

Sąd odwoławczy nie mógł bez przeprowadzania postępowania dowodowego zmienić wyroku i uniewinnić obwinionego. Dopuszczenie dowodów wskazanych w apelacji byłoby zaś niecelowe wobec przedawnienia karalności czynu.

Kosztami postępowania obciążono Skarb Państwa na podstawie art. 119 §2 pkt 1 k.p.w. w zw. z art. 634 k.p.k., stosowanym na podstawie odesłania zawartego w art. 121 §1 k.p.w.