Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

K., dnia 05 października 2020 r.

Sąd Rejonowy w Kaliszu w V Wydziale Gospodarczym w składzie:

Przewodniczący: sędzia Katarzyna Górna-Szuława

Protokolant: sekr. sąd. Anna Zakrzewska

po rozpoznaniu w dniu 21 września 2020 r. w Kaliszu

na rozprawie

sprawy z powództwa: (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością
z siedzibą we W.

przeciwko : (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w Ł.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w Ł. na rzecz powoda (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością
z siedzibą we W. kwotę 2.976,60 zł (dwa tysiące dziewięćset siedemdziesiąt sześć złotych 60/100) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 27 marca 2018r. do dnia zapłaty,

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie,

3.  zasądza od pozwanej (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w Ł. na rzecz powoda (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością
z siedzibą we W. kwotę 1.066,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

sędzia Katarzyna Górna-Szuława

Sygn. akt V GC 2332/18

UZASADNIENIE

W dniu 02 lipca 2018 r. (data wpływu) powód (...) Sp. z o.o. z siedzibą we W. reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika wystąpił do Sądu Rejonowego w Kaliszu V Wydziału Gospodarczego przeciwko (...) S.A. z siedzibą w Ł. z pozwem o zapłatę w postępowaniu upominawczym kwoty 2.976,60 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 24 marca 2018 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenie na jego rzecz od pozwanej spółki kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w wysokości 17,00 zł.

W uzasadnieniu swojego żądania powód wskazał, iż w dniu 25 stycznia 2018 r. w wyniku kolizji komunikacyjnej doszło do uszkodzenia pojazdu marki O. (...) nr rej. (...) stanowiącego własność M. D.. Sprawca szkody w dniu zdarzenia posiadał polisę odpowiedzialności cywilnej zawartą ze stroną pozwaną. Szkoda była likwidowana przez (...) S.A. z siedzibą w W. w ramach bezpośredniej likwidacji szkody. Ubezpieczyciel uznał, co do zasady, odpowiedzialność za powstałą szkodę. Powód podniósł, że w związku z uszkodzeniem swojego samochodu poszkodowany korzystał z pojazdu zastępczego wynajętego od niego w okresie od dnia 25 stycznia 2018 r. do dnia 16 lutego 2018 r., tj. przez 22 dni. Wskazał, że łączny koszt najmu wyniósł 5.396,60 zł brutto. Na podstawie umowy najmu pojazdu zastępczego powód nabył od poszkodowanego wierzytelność obejmującą odszkodowanie za szkodę wynikającą z najmu pojazdu zastępczego. Po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego (...) S.A. wypłacił powodowi odszkodowanie w wysokości 2.420,00 zł z tytułu refundacji kosztów najmu pojazdu zastępczego. Uznał za zasadny cały okres trwania najmu przez 22 dni oraz zweryfikował dobową stawkę najmu do kwoty 110,00 zł netto. Powód podniósł, że
w przedmiotowej sprawie domaga się dopłaty odszkodowania za najem pojazdu zastępczego.

Uzasadniając termin początkowy naliczenia odsetek wskazał, że domaga się ich od dnia następnego po upływie 30 dni od daty zgłoszenia szkody.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 14 sierpnia 2018 r. wydanym
w sprawie sygn. akt V GNc 3465/18 Referendarz Sądowy uwzględnił roszczenie pozwu.

Z przedmiotowym rozstrzygnięciem nie zgodził się pozwany reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika i w dniu 14 września 2018 r. (data wpływu) złożył sprzeciw. Wniósł o oddalenie powództwa w całości i obciążenie powoda kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego wg norm przepisanych wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu pozwany podniósł, że po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego (...) S.A. z siedzibą w W. przyznał
i wypłacił powodowi kwotę 2.420,00 zł tytułem zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego. Podniósł, że podczas zgłoszenia szkody poszkodowany został poinformowany o możliwości bezgotówkowego wynajęcia pojazdu zastępczego z OC sprawcy oraz, że w przypadku nieskorzystania z oferty zarówno stawka, jak i okres najmu będą podlegać weryfikacji. Wskazał także, iż zarówno on, jak i (...) S.A. dokonały szczegółowej analizy akt szkody pod kątem zasadności zgłaszanego roszczenia i nie znalazły podstaw do zmiany stanowiska.

Pozwany zakwestionował również datę początkową żądanych odsetek wskazując, iż zasadne jest ich żądanie od daty wyrokowania.

W toku procesu strony podtrzymały swoje stanowisko w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód (...) Sp. z o.o. z siedzibą we W. jest wpisany do rejestru przedsiębiorców prowadzonego w ramach Krajowego Rejestru Sądowego pod numerem (...). Pozwany (...) S.A. z siedzibą w W. jest wpisany do rejestru przedsiębiorców prowadzonego w ramach Krajowego Rejestru Sądowego pod numerem (...).

(fakty bezsporne).

W dniu 25 stycznia 2018 r. we W. w wyniku kolizji komunikacyjnej doszło do uszkodzenia pojazdu marki O. (...) nr rej. (...) stanowiącego własność M. D.. Sprawca szkody w dniu zdarzenia posiadał polisę odpowiedzialności cywilnej zawartą ze stroną pozwaną. Szkoda została zgłoszona (...) S.A. z siedzibą w W. w ramach bezpośredniej szkody przez pracownika poszkodowanego i zarejestrowana pod numerem (...).

(fakty bezsporne, a nadto zgłoszenie szkody w aktach szkodowych (...) S.A. płyta CD k. 119, zeznania świadka M. D. k. 110, e-protokół rozprawy z dnia 09.05.2019r. 00:00:39-00:12:00).

Uszkodzony samochód stanowi własność M. D.. Jest przez niego wykorzystywany w prowadzeniu działalności gospodarczej. Przysługuje mu uprawnienie do odliczenia 50% podatku VAT.

(dowód: oświadczenia k. 22, 23, zeznania świadka M. D. k. 110, e-protokół rozprawy z dnia 09.05.2019r. 00:00:39-00:12:00).

Na skutek kolizji pojazd miał uszkodzony tył. Nie nadawał się do dalszej jazdy. Poszkodowany wezwał lawetę, która przewiozła uszkodzony samochód do powoda (uszkodzone auto było wcześniej kupione od powoda). Tam też został wynajęty pojazd zastępczy.

(dowód: zaświadczenie policji w aktach szkodowych (...) S.A. płyta CD k. 119, zeznania świadka M. D. k. 110, e-protokół rozprawy z dnia 09.05.2019r. 00:00:39-00:12:00, zeznania świadka M. Z. k. 150-151,e-protokół rozprawy z dnia 26.06.2019r. 00:01:04-00:16:00).

W trakcie zgłoszenia szkody ubezpieczyciel nie zaproponował pracownikowi poszkodowanego wynajmu samochodu zastępczego. Poinformował go natomiast
o maksymalnych akceptowanych przez siebie dobowych stawkach brutto najmu samochodu z segmentu A, B i C w przypadku wynajęcia pojazdu w wybranej przez nich wypożyczalni.

(dowód: zgłoszenie szkody w aktach szkodowych (...) S.A. płyta CD k. 119).

W dniu 25 stycznia 2018 r. poszkodowany M. D. zawarł z powodem umowę najmu pojazdu zastępczego nr (...). Jej przedmiotem był samochód marki O. (...) nr rej. (...). Dobową stawkę najmu strony ustaliły na kwotę 220,00 zł netto. Zapłata za najem miała nastąpić wg wyboru poszkodowanego, albo w drodze zapłaty kwoty pieniężnej, albo w drodze przelewu wierzytelności o zwrot kosztów najmu pojazdu zastępczego.

(dowód: umowa najmu pojazdu zastępczego k. 16-17, zał. nr 1 do umowy k. 18).

Jednocześnie z umową najmu pojazdu zastępczego powód zawarł z poszkodowanym umowę przeniesienia wierzytelności nr (...), na podstawie której nabył od niego wierzytelność obejmującą odszkodowanie za szkodę wynikającą z najmu pojazdu zastępczego.

(dowód: umowa cesji k. 20).

Samochód był poszkodowanemu niezbędny do kontynuowania prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. W dacie szkody nie dysponował on innym samochodem nadającym się do wykorzystania w zastępstwie pojazdu uszkodzonego.

(dowód: oświadczenie k. 22).

Samochód zastępczy został wydany poszkodowanemu dnia 25 stycznia 2018 r. o godz. 10.45, a zwrócony w dniu 16 lutego 2018 r. o godz. 12.10.

(dowód: protokół zdawczo-odbiorczy k. 19).

Poszkodowany wstawił uszkodzony pojazd do naprawy w dniu 25 stycznia 2018 r. Oględziny samochodu ostały wykonane 30 stycznia 2018 r. Akceptację sporządzonego kosztorysu powód otrzymał w dniu 31 stycznia 2018 r. Części zamienne warsztat zamówił dnia 31 stycznia 2018 r., a otrzymał je pomiędzy 05 i 10 stycznia 2018 r. Jedna z części nie była dostępna – osłona tylnej lampy lewej. Warsztat nie posiada blacharni, samochód był do niej transportowany na lawecie. Naprawa uszkodzonego pojazdu zakończyła się w dniu 15 lutego 2018 r. Tego dnia warsztat wykonał również badania techniczne. Następnego dnia samochód został zwrócony poszkodowanemu.

(dowód: terminarz likwidacji szkody k. 24, zeznania świadka M. Z. k. 150-151,
e-protokół rozprawy z dnia 26.06.2019r. 00:01:04-00:16:00).

Poszkodowany korzystał z wynajętego od powoda samochodu przez okres 22 dni. Stawka dobowa wynajmu wyniosła 220,00 zł netto, zaś łączny koszt najmu 4.840,00 zł netto.
W dniu 16 lutego 2018 r. powód wystawił poszkodowanemu fakturę VAT nr (...) dokumentującą okres najmu i ustaloną przez strony stawkę.

(dowód: faktura VAT k. 21).

Dnia 21 lutego 2018 r. powód mailowo zgłosił pozwanemu roszczenie z tytułu wynajmu pojazdu zastępczego. Do zgłoszenia dołączył fakturę VAT, zawiadomienie o cesji, umowę wynajmu samochodu zastępczego wraz z załącznikami, oświadczenia poszkodowanego oraz pełnomocnictwo.

(dowód: e-mail k. 25, potwierdzenie przyjęcia zgłoszenia k. 26).

Decyzją z dnia 23 lutego 2018 r. pozwany ubezpieczyciel przyznał poszkodowanemu odszkodowanie w wysokości 2.420,00 zł netto tytułem zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego. Uznał za uzasadniony cały okres tego najmu w wymiarze 22 dni i zweryfikował dobową stawkę najmu do kwoty 110,00 zł netto. Świadczenie zostało wypłacone na rzecz powoda w dniu 26 lutego 2018 r.

(dowód: potwierdzenie transakcji k. 27, decyzja w aktach szkodowych (...) S.A. płyta CD k. 119).

Uszkodzony samochód marki O. (...) należy do samochodów (vanów) klasy E, natomiast pojazd wynajęty marki O. (...) do segmentu D.

Dobowa stawka najmu samochodów w klasie D tj. takiej, jak wynajęty samochód zastępczy, w kwocie 220,00 zł netto mieści się w maksymalnych stawkach rynkowych najmu pojazdów zastępczych właściwych dla rynku lokalnego miejsca zamieszkania poszkodowanego oraz klasy tego pojazdu, które wynoszą od 170,73 zł netto do 360,00 zł netto.

(dowód: pisemna opinia biegłego sądowego z dziedziny techniki samochodowej i wyceny pojazdów oraz jakości kosztów napraw powypadkowych k. 167-181).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych wyżej dowodów, dokumentów przedłożonych przez strony do akt sprawy, dokumentów w aktach szkodowych, zeznań świadków M. D. i M. Z. oraz pisemnej opinii biegłego sądowego z dziedziny techniki samochodowej i wyceny pojazdów oraz jakości kosztów napraw powypadkowych.

Sąd uznał za wiarygodne dokumenty, z których dowód przeprowadzono w toku postępowania. Ich autentyczność oraz prawdziwość stwierdzonych w nich faktów nie budziła jego wątpliwości, nie zostały one również zakwestionowane przez żadną ze stron procesu (art. 210§2 i 230 kpc).

Sąd uznał za prawdziwe zeznania świadków M. D. i M. Z.. Były one spójne, logiczne i korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie. Nadto nie zostały zakwestionowane przez strony procesu (art. 210§2 i 230 kpc).

Opinia biegłego ma na celu ułatwienie Sądowi należytej oceny zebranego materiału wtedy, gdy potrzebne są do tego wiadomości specjalne. Sama opinia nie może być źródłem materiału faktycznego sprawy ani stanowić podstawy ustalenia okoliczności będących przedmiotem oceny biegłych. Opinia biegłego podlega, jak inne dowody, ocenie według art. 233§1 kpc, lecz co odróżnia ją pod tym względem, to szczególne dla tego dowodu kryteria oceny, które stanowią: poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania sformułowanego w niej stanowiska oraz stopień stanowczości wyrażonych
w niej ocen, a także zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej (tak postanowienie SN z dnia 07 listopada 2000 r., I CKN 1170/98, OSNC 2001/4/64). Specyfika oceny tego dowodu wyraża się w tym, że sfera merytoryczna opinii kontrolowana jest przez Sąd, który nie posiada wiadomości specjalnych, w istocie tylko w zakresie zgodności z zasadami logicznego myślenia i wiedzy powszechnej.

Po doręczeniu opinii biegłego pełnomocnicy stron nie kwestionowali jej, nie wnosili
o sporządzenie opinii uzupełniającej w sprawie ani też o wezwanie biegłego na rozprawę
w celu złożenia ustnych wyjaśnień.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd podzielił opinię biegłego z dziedziny techniki samochodowej i wyceny pojazdów oraz jakości kosztów napraw powypadkowych mgr M. S.. Opinia ta, jako sporządzona zgodnie ze stanem wiedzy, przez fachowca w swojej dziedzinie jest rzeczowa, logiczna, pozbawiona wewnętrznych sprzeczności i oparta na zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym. Biegły w sposób kompleksowy i wyczerpujący ustalił wysokość dobowej stawki najmu. Obliczając ją wziął pod uwagę wypożyczalnie samochodów działające na lokalnym rynku, z uwzględnieniem oferowanych przez nie warunków wynajmu oraz klasę pojazdu uszkodzonego.

Przy ustalaniu stanu faktycznego Sąd pominął cenniki najmu pojazdów zastępczych przedłożone przez pełnomocników stron, albowiem nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia. Sprawy. Z tego samego powodu na rozprawie w dniu 21 września 2020 r. oddalił pozostałe wnioski dowodowe.

Pełnomocnik pozwanego złożył wniosek o zobowiązanie w trybie art. 248 kpc (...) S.A. z siedzibą w W. do przedłożenia akt szkodowanych. Umknęła mu okoliczność, że wniosek taki jego poprzednik złożył już
w sprzeciwie, a ubezpieczyciel w odpowiedzi na zobowiązanie Przewodniczącej z dnia 25 września 2018 r. przedłożył żądane dokumenty. Brak w nich było nagrania rozmowy rejestracyjnej zgłoszenie szkody.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało uwzględnieniu w całości.

Pozostaje poza sporem, że w 25 stycznia 2018 r. we W. w wyniku kolizji komunikacyjnej doszło do uszkodzenia pojazdu marki O. (...) nr rej. (...) stanowiącego własność M. D.. Jest nadto bezsporne, iż strona pozwana była ubezpieczycielem sprawcy zdarzenia w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych a także, że uznała swoją odpowiedzialność za powstałą szkodę co do zasady, jednakże zakwestionowała okresu najmu pojazdu zastępczego oraz wysokość dobowej stawki czynszu za ten wynajem. Bezsporne było również, że w dniu 16 lutego 2018 r. powód nabył od poszkodowanego wierzytelność obejmującą odszkodowanie za szkodę wynikającą z najmu pojazdu zastępczego. Tym samym, powód wstąpił w prawa dotychczasowego wierzyciela, tj. przysługującego mu wobec strony pozwanej z tytułu tych kosztów, a nie wypłaconego jeszcze w tym zakresie odszkodowania, na podstawie art. 509§1 i 2 k.c. Powód może zatem skutecznie realizować uprawnienia poprzednich wierzycieli również w zakresie dochodzenia należności na drodze sądowej, czego pozwany ubezpieczyciel nie kwestionował.

Zgodnie z wynikającą z art. 6 kc regułą rozłożenia ciężaru dowodu na stronach spoczywa ciężar udowodnienia wskazywanych przez siebie faktów. Ta strona, która twierdzi, że określony fakt miał miejsce obowiązana jest zgłosić dowody wykazujące jego istnienie. Strona, która powołuje się na nieistnienie określonego faktu powinna również udowodnić swoje twierdzenie, zgłaszając dowody dla wykazania faktów przeciwnych. Ciężar udowodnienia faktu należy zatem rozumieć z jednej strony, jako obarczenie strony procesu obowiązkiem przekonania Sądu dowodami o słuszności swoich twierdzeń, a z drugiej konsekwencjami poniechania realizacji tego obowiązku lub jego nieskuteczności. Tą konsekwencją jest zazwyczaj niekorzystny dla strony wynik procesu (por. wyrok SN z dnia 07 listopada 2007 r., II CSK 239/07).

W myśl art. 232 kpc zd. 1 strony są obowiązane wykazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Podkreślić przy tym należy, iż rzeczą Sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie. Sąd nie jest też zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 kpc), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 kpc) spoczywa na stronie, która wywodzi z tych faktów skutki prawne (art. 6 kc) (por. wyrok SN z dnia 17 grudnia 1996 r., I CKU 45/96, L. z glosą
A. Z.). Zaś zgodnie z treścią art. 233§1 kpc Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału.

Powód w przedmiotowej sprawie winien zatem wykazać uzasadniony okres najmu pojazdu zastępczego zasadność zastosowanej dobowej stawki najmu.

W myśl art. 361§1 i 2 kc zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła.
W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Zgodnie zaś z art. 822§1 kc, przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Przy tym §4 cytowanego przepisu przewiduje, że uprawniony do odszkodowania może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. Natomiast w myśl art. 361§2 kc odszkodowanie winno zrekompensować
w całości poniesioną przez poszkodowanego szkodę.

Między stronami sporna była stawka dobowa najmu samochodu zastępczego, z którego korzystał poszkodowany. Co prawda pozwany w sprzeciwie złożył wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego również na okoliczność uzasadnionego okresu tego najmu, to faktycznie był on między stronami bezsporny. Powód domagał się zwrotu kosztów za okres 22 dni i w takim wymiarze okres najmu pojazdu zastępczego został uznany za zasadny przez (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. podczas likwidacji szkody w ramach (...).

Jak podkreśla się w orzecznictwie, utrata możliwości korzystania z rzeczy wskutek jej zniszczenia czy uszkodzenia stanowi szkodę majątkową. Odszkodowanie, jakie zobowiązany jest w takiej sytuacji wypłacić zakład ubezpieczeń, obejmuje wszelkie celowe
i ekonomicznie uzasadnione wydatki poniesione w celu przywrócenia stanu poprzedniego rzeczy. Niemożność korzystania z rzeczy, np. z samochodu, który został uszkodzony
i wymaga naprawy, jest normalnym następstwem szkody, o której mowa w art. 361§1 kc, powodującym obowiązek wypłaty odszkodowania, w szczególności gdy zastąpienie rzeczy uszkodzonej w okresie jej naprawy wymagało wydatków. Co do możliwości zaliczenia kosztów najmu pojazdu zastępczego do normalnych następstw uszkodzenia samochodu Sąd Najwyższy wypowiedział się w wyroku z dnia 08 września 2004 r. (IV CK 672/03, Lex nr 146324), w którym wskazał m.in., że postulat pełnego odszkodowania przemawia za przyjęciem stanowiska o potrzebie zwrotu przez ubezpieczyciela tzw. wydatków koniecznych, potrzebnych na czasowe używanie zastępczego środka komunikacji
w związku z niemożliwością korzystania z niego wskutek zniszczenia. W przypadku wystąpienia wymienionych przesłanek, naprawienie szkody przez podmiot do tego zobowiązany, powinno polegać na przywróceniu w majątku poszkodowanego stanu rzeczy naruszonego zdarzeniem wyrządzającym szkodę, nie może przewyższać jednak wysokości faktycznie poniesionej szkody. Postulat pełnego odszkodowania przemawia za przyjęciem stanowiska o potrzebie zwrotu przez ubezpieczyciela tzw. wydatków koniecznych, potrzebnych na czasowe używanie zastępczego środka komunikacji w związku
z niemożliwością korzystania z niego wskutek zniszczenia albo uszkodzenia.

Z art. 361§1 i 2 kc wynika zasada pełnego odszkodowania w granicach adekwatnego związku przyczynowego. Zobowiązany do naprawienia szkody ponosi więc odpowiedzialność za wszystkie normalne następstwa zdarzenia, pozostające z tym zdarzeniem w adekwatnym związku przyczynowym. Niewątpliwie normalnym następstwem w rozumieniu art. 361§1 kc jest niemożność korzystania z samochodu przez poszkodowanego, w sytuacji jego uszkodzenia lub zniszczenia. Jeżeli więc poszkodowany poniósł w związku z tym koszty, które były konieczne, na wynajem pojazdu zastępczego, to mieszczą się one w granicach skutków szkodowych podlegających wyrównaniu.

Zarzut pozwanego ubezpieczyciela, że poszkodowany, na którym spoczywał obowiązek zmniejszenia rozmiarów szkody (art. 354§2 kc, art. 362 kc i art. 826§1 kc) mógł wynajmować samochód za niższą stawkę dobową nie znalazł potwierdzenia w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym.

Stosownie do przepisu art. 354§2 kc wierzyciel powinien współdziałać przy wykonaniu zobowiązania w sposób odpowiadający jego celowi społeczno-gospodarczemu oraz zasadom współżycia społecznego, a jeżeli istnieją w tym zakresie ustalone zwyczaje - także w sposób odpowiadający tym zwyczajom. Ponadto, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 2 ustawy
z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, w razie zaistnienia zdarzenia objętego ubezpieczeniem obowiązkowym, osoba uczestnicząca w nim jest obowiązana między innymi do zapobieżenia, w miarę możliwości, zwiększeniu się szkody.

Poszkodowany jako wierzyciel był, w świetle powołanych powyżej przepisów, zobowiązani dążyć do minimalizacji rozmiarów szkody oraz do współdziałania przy wykonaniu zobowiązania w sposób odpowiadający jego celowi społeczno-gospodarczemu, zasadom współżycia społecznego oraz ustalonym zwyczajom.

W pierwszej kolejności podnieść należy, iż w sprzeciwie od nakazu zapłaty i późniejszych pismach procesowych strona pozwana twierdziła, iż podczas zgłoszenia szkody pracownikowi poszkodowanego zaproponowano najem pojazdu zastępczego na preferencyjnych zasadach w ramach sieci partnerskiej (...) S.A., z czego ten nie skorzystał. Jednakże nie przedłożyła na tą okoliczność żadnego dowodu. W aktach szkodowych brak jest nagrania zgłoszenia szkody. Znajduje się w nim co prawda podsumowanie zgłoszenia szkody, w którym likwidujący szkodę ubezpieczyciel wskazał akceptowane przez siebie dobowe stawki najmu pojazdu brutto w przypadku wynajęcia przez poszkodowanego samochodu zastępczego w wybranej przez niego wypożyczalni, jednakże tylko w zakresie samochodów należących do segmentu A, B i C. Uszkodzony samochód był zaś vanem należącym do klasy D. W zakresie tej klasy pojazdów ubezpieczyciel nie udzielił żadnych informacji.

Mając na uwadze powyższe, Sąd zgodnie z treścią opinii biegłego uznał, że zastosowana przez powoda stawka wynajmu samochodu zastępczego w wysokości 220,00 zł netto mieści się w maksymalnych stawkach rynkowych najmu pojazdów zastępczych właściwych dla rynku lokalnego miejsca zamieszkania poszkodowanego oraz klasy wynajętego pojazdu (D), które wynoszą ok. 170,73,00 zł netto do 360,00 zł netto.

Przy czym na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego,
w szczególności zeznań poszkodowanego i jego oświadczenia załączonego do akt sprawy Sąd uznał, iż kwota ta winna został powiększona o 50% podatku VAT.

Powód wykazał zatem zasadność swojego żądania w zakresie dopłaty do odszkodowania za okres wszystkich 22 dni najmu pojazdu zastępczego do kwoty 220,00 zł netto, tj. 245,30 zł (netto + 50%VAT) za każdą dobę. W konsekwencji pozwana spółka winna wypłacić powodowi odszkodowanie z tytułu wynajmu auta w kwocie dochodzonej pozwem tj. 2.796,60 (5.396,60 zł – 2.420,00 zł).

O odsetkach od żądanej kwoty Sąd orzekł w oparciu o art. 481§1 i 2 kc w związku z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (tj. Dz.U. z 2018 r. poz. 473), zgodnie z którym zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie.

Zgłoszenie szkody wpłynęło do ubezpieczyciela droga elektroniczną w dniu 21 lutego 2018 r. A zatem, od dnia następnego po upływie 30 dni od daty zgłoszenia, tj. 23 marca
2018 r. pozwany ubezpieczyciel pozostawał w opóźnieniu z zapłatą pozostałej części odszkodowania. Jednakże 24 marca 2018 r. był dniem wolnym od pracy (sobota). Dlatego też Sąd uwzględnił żądanie pozwu w zakresie odsetek od dnia 27 marca 2018 r. i oddalił je
w pozostałym zakresie (art. 115 kc).

Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd orzekł, jak w pkt 1 i 2 sentencji wyroku.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 kpc, zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu.

Na koszty te w rozpoznawanej sprawie złożyła się opłata sądowa od pozwu w kwocie 149,00 zł obliczona zgodnie z art. 13 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych
w sprawach cywilnych (tj. Dz.U. z 2018 r. poz. 473), koszty zastępstwa procesowego stron
w kwocie po 900,00 zł obliczone na dzień wniesienia pozwu zgodnie z §2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 r., poz. 1800 ze zm.), kwota po 17,00 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa wynikająca z art. 1 ust. 1 pkt ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej (tj. Dz.U. z 2019 r. poz. 1000) oraz koszty opinii biegłego w wysokości 886,49 zł (pozwany uiścił zaliczkę na poczet opinii biegłego w kwocie 1.000,00 zł).

Pozwany ubezpieczyciel przegrał proces w całości, winien więc w całości ponieść jego koszty. Dlatego też Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.066,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 917,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, o czym orzekł w pkt 3 sentencji wyroku.

Nadto, zarządzeniem z dnia 05 października 2020 r. Przewodnicząca nakazała zwrócić pełnomocnikowi pozwanego niewykorzystaną zaliczkę uiszczoną na poczet opinii biegłego
w wysokości 113,51 zł.

sędzia Katarzyna Górna-Szuława