Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 27 grudnia 2017r. skierowanym przeciwko (...) spółce akcyjnej w W. powód W. B. wniósł o zasądzenie od pozwanej kwoty 103 920,62zł. z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 19 sierpnia 2016r. tytułem różnicy pomiędzy wysokością kosztów naprawy uszkodzeń pojazdu spowodowanych w wyniku wypadku komunikacyjnego, którego sprawca objęty był udzielanym przez pozwaną ubezpieczeniem z tytułu OC posiadaczy pojazdów mechanicznych, a wysokością wypłaconego z tego tytułu odszkodowania. Uzasadniając zgłoszone żądanie pełnomocnik powoda powołał się jednocześnie na nabycie przez powoda dochodzonej wierzytelności w drodze przelewu zawartego pomiędzy nim a najemczynią uszkodzonego pojazdu (pozew k. 3 – 11).

W odpowiedzi na pozew z dnia 13 lutego 2018r. pełnomocnik pozwanej przyznał fakt zaistnienia szkody komunikacyjnej skutkującej powstaniem po stronie pozwanej obowiązku wypłaty odszkodowania za koszty naprawy uszkodzonego pojazdu, podniósł jednak, iż powód nie udokumentował faktu powstania części uszkodzeń spornego pojazdu jak również nie udokumentował faktu poddania ich naprawie i z tej też przyczyny wniósł o oddalenie powództwa w całości (odpowiedź na pozew k. 74 – 75).

Sąd ustalił, co następuje:

W wyniku wypadku komunikacyjnego z dnia 20 listopada2015r., którego sprawca korzystał z udzielanej przez pozwaną ochrony ubezpieczeniowej z tytułu OC posiadaczy pojazdów mechanicznych, uszkodzony został należący do L. B. autobus marki S. nr rej. (...)

W dniu 23 listopada 2015r. L. B. złożyła pisemne oświadczenie, w którego treści upoważniła S. C. do tego, aby „przekazywać do naprawy oraz odbierać po naprawie autobus marki S. nr rej. (...)” (…), w tym do opłacania faktur i podpisywania dokumentów rozliczeniowych” (upoważnienie k. 17). W dniu 22 lipca 2016r. L. B. przelała na S. C. wierzytelność przysługującą jej względem pozwanej w związku ze szkodą komunikacyjną powstałą we wskazanym wyżej pojeździe (umowa k. 18).

Z tytułu wykonania naprawy powyższego pojazdu w dniu 30 czerwca 2016r. wystawiono fakturę opiewającą na kwotę 130 010zł. (faktura k. 55 – 57). Należność powyższa uregulowana została przez najemczynię pojazdu w dniu 12 lipca 2016r. (potwierdzenie realizacji przelewu k. 58).

W toku prowadzonego przez pozwaną postępowania likwidacyjnego wypłaciła ona właścicielce uszkodzonego pojazdu odszkodowanie obejmujące kwoty:

I 26 089,38zł. tytułem zwrotu kosztów naprawy;

II 1 600zł. tytułem zwrotu kosztów parkowania (pismo k. 19). Stanowisko swoje co do takiej właśnie wysokości odszkodowania za koszty naprawy pojazdu pozwana wywiodła z wykonanej w toku prowadzonego przez siebie postępowania likwidacyjnego kalkulacji tychże kosztów określającej ich wysokość na kwotę 26 089,38zł. wraz z podatkiem VAT (kalkulacja k. 21 – odwrót).

W odpowiedzi na stanowisko pozwanej pismem z dnia 14 lipca 2016r., którego odpis doręczono pozwanej w dniu 18 lipca 2016r., ówczesny pełnomocnik poszkodowanej jak i najemczyni pojazdu wniósł między innymi o wypłatę dalszego odszkodowania w kwocie 103 920,62zł. mającej stanowić różnicę pomiędzy przyznanym przez pozwaną odszkodowaniem mającym zrekompensować koszty naprawy a wysokością rzeczywistych kosztów naprawy (pismo k. 23, dowód doręczenia k. 24). Podstawę do wystąpienia z powyższym żądaniem stanowiła uzyskana na zlecenie najemczyni pojazdu prywatna ekspertyza określająca wysokość kosztów naprawy pojazdu na kwotę 169 476,57zł. (ekspertyza k. 28 – 51).

W dniu 25 lipca 2016r. powód zawarł z najemczynią uszkodzonego pojazdu umowę, w treści której złożyła ona oświadczenie o przelaniu na powoda wierzytelności obejmującej „wszystkie składniki należnego mu odszkodowania z tytułu zdarzenia z dnia 20.11.2015r., w którym został uszkodzony autobus marki S. nr rej. (...) (umowa k. 16).

Koszt naprawy uszkodzeń spornego pojazdu ustalony w oparciu o ceny materiałów i usług z grudnia 2015r. oraz przy uwzględnieniu średniej stawki roboczogodziny w regionie (...) wyraziłby się kwotą 167 765,11zł. brutto, po odjęciu zaś tych uszkodzeń pojazdu, których związek z wypadkiem, za który odpowiedzialność ponosi pozwana, został przez nią zakwestionowany, wyraziłby się kwotą 132 910,85zł. brutto (pisemna opinia biegłego k. 185).

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił na podstawie załączonych do akt sprawy dokumentów jak również na podstawie opinii biegłego sądowego, co do której to opinii – po jej uzupełnieniu na terminie rozprawy w dniu 2 grudnia 2019r. – strona pozwana nie zgłosiła żadnych zarzutów.

Sąd zważył, co następuje:

Stosownie do art. 35 ust. 1 Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Ukrainą o pomocy prawnej i stosunkach prawnych w sprawach cywilnych i karnych, sporządzonej w K. dnia 24 maja 1993r., odpowiedzialność z tytułu wyrządzenia szkody nie wynikającej ze stosunków umownych (czyny niedozwolone) podlega prawu tej Umawiającej się Strony, na której terytorium nastąpiło zdarzenie będące źródłem zobowiązania. Mając na uwadze fakt, iż do wypadku doszło na terenie Polski, za właściwe uznać należało zatem uregulowania prawa polskiego. Jak stanowi jednocześnie ustęp 2 art. 35 powołanej wyżej umowy, w sprawach powyższych właściwy jest sąd tej Umawiającej się Strony, na której terytorium nastąpiło zdarzenie będące źródłem zobowiązania lub na której terytorium pozwany ma miejsce zamieszkania lub siedzibę. Uregulowanie powyższe przesądza o wystąpieniu w niniejszej sprawie jurysdykcji krajowej sądów polskich.

Dokonując oceny kwestii legitymacji powoda w niniejszym postępowaniu mieć należało na względzie, iż wynika ona między innymi z zawartej w dniu 22 lipca 2016r. umowy przelewu wierzytelności pomiędzy właścicielką pojazdu a jego najemczynią. Fakt, iż umowę powyższą zawarto w K. determinuje konieczność dokonania oceny ważności powyższej umowy w oparciu o przepisy obowiązujące w tym zakresie na terenie Ukrainy, jak stanowi bowiem art. 33 powołanej na wstępie umowy, zobowiązania ze stosunków umownych podlegają prawu państwa, na którego terytorium umowa ta została zawarta. Jak stanowi jednocześnie art. art. 512 ust. 1 pkt 1 Kodeksu cywilnego Ukrainy, wierzyciel w roszczeniu może być zastąpiony przez inną osobę między innymi wskutek przeniesienia na niego swoich praw na tę inną osobę. Stosownie do art. 514 powołanego aktu prawnego w sytuacji takiej na nowego wierzyciela przenoszone są prawa pierwotnego wierzyciela przy roszczeniu w zakresie i na warunkach, które miały miejsce w momencie przeniesienia tych praw. Nie zaistniał jednocześnie przypadek niedopuszczalności zmiany wierzyciela w powołanym wyżej trybie, o jakim mowa w art. 515 Kodeksu cywilnego Ukrainy mający miejsce w odniesieniu do zobowiązań nierozerwalnie związanych z osobą wierzyciela, jako zobowiązanie bowiem o takim charakterze wspomniany wyżej akt prawny nakazuje traktować zobowiązania związane z pokryciem szkody polegającej na spowodowaniu kalectwa, innej utracie zdrowia lub życia. Obowiązujące na Ukrainie przepisy nie stawiają jednocześnie wymagań co do formy, w jakiej w analizowanym przypadku umowa taka miałaby zostać zawarta, regulujący bowiem kwestię takiej formy przepis art. 513 Kodeksu cywilnego Ukrainy wymagania takie przewiduje jedynie w odniesieniu do tych przypadków zmiany wierzyciela, w których służące mu roszczenie wynika z czynności prawnej (Kodeks cywilny Ukrainy k. 147).

Mając na uwadze fakt z kolei zawarcia kolejnej w sprawie umowy przelewu, tym razem już pomiędzy najemczynią pojazdu a powodem, na terenie Polski, zgodnie z przywołanymi wyżej unormowaniami zawartymi w art. 33 Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Ukrainą o pomocy prawnej i stosunkach prawnych w sprawach cywilnych i karnych, uznać należało, iż umowa powyższa podlega prawu polskiemu. Czyniąc zadość jego wymaganiom umowa powyższa doprowadziła do nabycia dochodzonej w niniejszej sprawie wierzytelności przez powoda, co przesądza jednocześnie o jego legitymacji w niniejszym procesie.

Żądanie pozwu zasługuje na uwzględnienie.

W oparciu o poczynione w sprawie ustalenia uznać należy, iż obowiązek naprawienia szkody znajduje swoje oparcie w przepisie art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Stosownie do powołanej wyżej regulacji, z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są zobowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę. W sprawie niniejszej strona pozwana nie kwestionowała tego, iż w związku z wypadkiem z dnia 20 listopada 2015r. ciąży na niej obowiązek odszkodowawczy, błędnie natomiast uznała, iż wskutek dokonanej z tytułu tego samego wypadku przez siebie wypłaty kwoty 26 089,38zł. owiązek ten wygasł. Stwierdzić należy bowiem, iż wbrew prezentowanemu przez pozwanego stanowisku, wypłata powyższej kwoty nie zaspokoiła w całości zasługującego na ochronę roszczenia powoda. Zważywszy bowiem wysokość kosztów naprawy uszkodzonego samochodu wyrażającą się kwotą nie niższą niż 132 910,85zł. brutto zł., odszkodowanie wypłacone we wskazanej wysokości nie było wystarczające do pokrycia całości szkody, a zatem jako zasadne ocenić należało żądanie jego uzupełnienia o dochodzoną ostatecznie z powyższego tytułu kwotę dochodzoną, a to z tego względu, iż kwota powyższa okazała się być nawet niższa od różnicy pomiędzy odszkodowaniem wypłaconym przez pozwaną a ustalonymi przez biegłego kosztami naprawy graniczonymi do tych jedynie uszkodzeń spornego pojazdu, których powstanie w wyniku kolizji z dnia 20 listopada 2015r. nie było przez pozwaną kwestionowane.

Jako chybiony ocenić należało zarzut niewykazania faktu poniesienia w niniejszej sprawie kosztów naprawy, poniesienie bowiem takich wydatków udokumentowane zostało zarówno wystawioną w związku z naprawą pojazdu fakturą jak i dowodem zapłaty należności, na którą faktura ta opiewała. Marginalnie jedynie podnieść należy, iż to, czy poszkodowany ostatecznie poniósł jakiekolwiek koszty w związku z uszkodzeniem należącego do niego pojazdu, nie miało wpływu na byt ani też wielkość doznanego uszczerbku, jego istnienie jak i rozmiar zostały bowiem określone już w dacie kolizji drogowej z dnia 20 listopada 2015r. Tym samym też nawet gdyby powód w rzeczywistości zaniechał wykonania jakiejkolwiek naprawy, to okoliczność powyższa nie podważyłaby obiektywnie istniejącego uszczerbku w jego majątku. W przedmiotowej sprawie wielkość bowiem tego uszczerbku wyrażona została kwotą potencjalnych kosztów naprawy powypadkowej. Stanowisko powyższe znajduje oparcie w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 2001 r., III CZP 68/01 wedle której obowiązek naprawienia szkody przez wypłatę odpowiedniej sumy pieniężnej powstaje z chwilą wyrządzenia szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy rzeczy i czy w ogóle zamierza ją naprawić. Odszkodowanie to bowiem – jak już wcześniej podniesiono - ma wyrównać uszczerbek majątkowy powstały w wyniku zdarzenia wyrządzającego szkodę, a uszczerbek ten istnieje od momentu wyrządzenia szkody do chwili wypłacenia przez zobowiązanego sumy pieniężnej odpowiadającej szkodzie ustalonej w sposób przewidziany prawem (art. 363 § 2 w zw. z art. 361 § 1 k.c.). Jak zatem wynika z powyższego, uzależnienie wysokości podlegającego wypłacie odszkodowania od wcześniejszego udokumentowania przez poszkodowanego faktu naprawy uszkodzonej rzeczy nie znajduje oparcia w obowiązujących przepisach.

Z uwagi na powyższe, żądaniu pozwu należało udzielić ochrony.

Uwzględniając fakt skierowania do pozwanej wezwania do zapłaty dochodzonej pozwem kwoty w piśmie doręczonym w dniu 18 lipca 2016r., przyjąć należało, iż stosownie do art. 14 ust. 2 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o obowiązkowych ubezpieczeniach odpowiedzialności cywilnej pozwany opóźniał się z wypłatą dalszego odszkodowania co najmniej od wskazanego w pozwie dnia 19 sierpnia 2016r., to zaś uczyniło zasądzenie należnych w oparciu o przepis art. 481 par. 1 kc. odsetek ustawowych za opóźnienie od wskazanej wyżej daty.

Mając uwadze utrzymanie się przez powoda z żądaniem pozwu w całości stosownie do wyrażonej przepisem art. 98 par. 1 kpc. zasady odpowiedzialności za wynik postępowania pozwaną obciążono całością należnych powodowi kosztów postępowania w postaci opłaty od pozwu w wysokości 5 197zł., wynagrodzenia pełnomocnika w kwocie 5 417zł. ustalonego na podstawie par. 2 pkt 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych jak również kosztów opinii biegłego w wysokości 1 000zł.

Z/ odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi pozwanej.