Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 maja 2019 roku

Sąd Okręgowy w Warszawie XXVII Wydział Cywilny - Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Katarzyna Parczewska

Sędziowie: SO Maja Smoderek

SR (del.) Miłosz Konieczny (spr.)

Protokolant: sekr. sąd. Agnieszka Skrzeczkowska

po rozpoznaniu w dniu 17 maja 2019 roku w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki Akcyjnej w W.

przeciwko P. K. (1)

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie

z dnia 18 kwietnia 2018 roku, sygn. akt I C 2081/17

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz P. K. (1) kwotę 2.700 (dwa tysiące siedemset) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w instancji odwoławczej.

Sędzia SR (del.) Miłosz Konieczny Sędzia SO Katarzyna Parczewska Sędzia SO Maja Smoderek

Sygn. akt XXVII Ca 1965/18

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 17 maja 2019 roku

W pozwie z dnia 09 listopada 2016 r. (data wpływu w elektronicznym postępowaniu upominawczym) powód (...) Spółka Akcyjna w W. wniósł o zasądzenie od pozwanego P. K. (1) kwoty 53.922,25 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 47.394,83 zł od dnia 09 listopada 2016 r. do dnia zapłaty. Ponadto, powód wniósł o zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Na kwotę dochodzonego roszczenia składały się:

– należność główna w wysokości 47.394,83 zł;

– kwota skapitalizowanych odsetek w wysokości 6.527,42 zł za okres od dnia 25 listopada 2014 r. do dnia 08 listopada 2016 r.

Nakazem zapłaty z dnia 21 lutego 2017 r. wydanym w elektronicznym postępowaniu upominawczym referendarz sądowy Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty, pozwany P. K. (2) wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powoda zwrotu kosztów procesu. Pozwany podniósł zarzut przedawnienia roszczenia powoda, zakwestionował skuteczność wypowiedzenia umowy kredytu oraz zakwestionował roszczenie powoda co do wysokości.

Wyrokiem z dnia 18 kwietnia 2018 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie (sygn. akt I C 2081/170): w pkt I. oddalił powództwo, a w pkt II. zasądził od powoda (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz pozwanego P. K. (1) kwotę 5.400 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (k. 215).

Swoje rozstrzygnięcie Sąd Rejonowy oparł na następującym stanie faktycznym i prawnym:

W dniu 04 grudnia 2009 r. (...) Spółka Akcyjna w W. (uprzednio (...) Bank Spółka Akcyjna w W. zwany (...)) zawarł z P. K. (1) umowę kredytu – odnawialny kredyt konsumpcyjny nr (...), na podstawie której P. K. (1) przyznano kredyt w wysokości 40.000 zł z przeznaczeniem na cel niezwiązany z działalnością gospodarczą. Umowa zawarta została na okres 12 miesięcy.

Zgodnie z § 2 ust. 2 umowy termin spłaty kredytu wynosił 12 miesięcy licząc od dnia postawienia kredytu do dyspozycji kredytobiorcy i upływał w dniu, który datą odpowiadał dacie postawienia kredytu do dyspozycji. Bank mógł dokonać wypowiedzenia umowy na zasadach określonych w Regulaminie obsługi kredytów udzielanych na podstawie umowy o świadczenie usług bankowych w (...) w przypadku niespłacenia przez kredytobiorcę wymagalnych należności w terminie wskazanych w wezwaniu (§ 3 ust. 2 pkt 3).

Kwota kredytu została udostępniona przez bank kredytobiorcy P. K. (1).

Zgodnie z wyciągiem z ksiąg banku wystawionym przez (...) S.A. w W. w dniu 24 listopada 2014 r. P. K. (1) winien był kwotę 47.352,60 zł z tytułu umowy o kredyt nr (...).

Pismem z dnia 12 października 2010 r. (...) S.A. w W. poinformował kredytobiorcę P. K. (1), że kredyt nie zostanie prolongowany na kolejne 12 miesięcy w związku z niespełnieniem obowiązków wynikających z umowy kredytu. Równocześnie bank wezwał P. K. (1) do zapewnienia na rachunku w dniu 04 grudnia 2010 r. środków pieniężnych w wysokości umożliwiającej całkowitą spłatę kredytu.

Sąd Rejonowy ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie dokumentów zgromadzonych w niniejszej sprawie.

Odnosząc się do przedłożonego przez stronę powodową dokumentu w postaci wyciągu z ksiąg rachunkowych banku Sąd I instancji powołując się na treść art. 244 k.p.c., art. 245 k.p.c., 252 k.p.c., 253 k.p.c., art. 95 ust. 1 oraz art. 95 ust. 1a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe stwierdził, że stanowią one w postępowaniu cywilnym dokument prywatny w rozumieniu art. 245 k.p.c. W takiej sytuacji powód musi, stosownie do art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c. udowodnić istnienie dochodzonej wierzytelności, okoliczności jej powstania oraz wysokość.

Na tę okoliczność strona powodowa przedstawiła wyciąg z ksiąg rachunkowych banku, a także umowę o kredyt nr (...).

Jak wskazał Sąd Rejonowy w takiej sytuacji występujący w roli konsumenta pozwany, chcąc obalić domniemanie prawdziwości wyciągu z ksiąg rachunkowych banku, musiałby przeprowadzić dowód przeciwieństwa, a samo zakwestionowanie tego dokumentu nie jest wystarczające. Tego rodzaju dowodów pozwany nie przedstawił. Tym samym przedłożony wyciąg z ksiąg rachunkowych będący dokumentem prywatnym stanowi, w ocenie Sądu, wiarygodny dowód.

Sąd I instancji dał również wiarę wydrukowi komputerowemu zestawienia operacji. Pisma pełnomocnika powoda z dnia 20 lutego 2018 r. (data nadania w placówce pocztowej) oraz 20 marca 2018 r. (data nadania w placówce pocztowej) zatytułowane „odpowiedź na sprzeciw” zostały zwrócone na podstawie art. 132 § 1 k.p.c. wobec niedołączenia dowodu nadania tych pism pełnomocnikowi stronie przeciwnej.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy wskazał, iż powództwo nie jest zasadne i podlega oddaleniu.

Jak ustalił Sąd I instancji podstawę prawną dochodzenia w niniejszym postępowaniu od pozwanego P. K. (1) zapłaty z tytułu zawartej w dniu 04 grudnia 2009 r. umowy kredytu – odnawialnego kredytu konsumpcyjnego nr (...) stanowił przepis art. 69 ust. 1 Prawa bankowego, zgodnie z którym przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Sąd Rejonowy w pierwszej kolejności odniósł się do podniesionego przez pozwanego zarzutu, czy dochodzone pozwem roszczenie uległo przedawnieniu.

Powołując się na art. 118 k.c. przyjęto trzyletni termin przedawnienia roszczenia dochodzonego w niniejszym postępowaniu.

Ponieważ zgodnie z art. 120 §1 zd. 1 k.c. bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne, to ustalenie tej kwestii w niniejszej sprawie miało zasadnicze znaczenie, gdyż rzutowała ona na upływ terminu przedawnienia.

Zdaniem Sądu I instancji z umowy kredytu wynikało, że termin spłaty kredytu wynosił 12 miesięcy licząc od dnia postawienia kredytu do dyspozycji kredytobiorcy i upływał w dniu, który datą odpowiadał dacie postawienia kredytu do dyspozycji. Umowa zawarta została w dniu 04 grudnia 2009 r., natomiast jak wynika z elektronicznego zestawienia operacji banku w dniu 07 grudnia 2009 r. bank naliczył kredytobiorcy P. K. (1) kwotę 640 zł jako kapitał niezapłacony. Tak więc, w ocenie Sądu Rejonowego, przyjąć należy, że roszczenie powoda stało się wymagalne najwcześniej w dniu 04 grudnia 2010 r., a najpóźniej w dniu 07 grudnia 2010 r.. Biorąc pod uwagę trzyletni termin przedawnienia Sąd stwierdził, że roszczenie powoda przedawniło się najwcześniej z upływem dnia 04 grudnia 2013 r., a najpóźniej z dniem 07 grudnia 2013 r. Tymczasem pozew w niniejszej sprawie został wniesiony w dniu 09 listopada 2016 r., a zatem już po upływie terminu przedawnienia.

Jak wskazał dalej Sąd Rejonowy, podniesienie zarzutu przedawnienia jest wystarczające do oddalenia powództwa bez potrzeby ustalenia, czy zachodzą wszystkie inne przesłanki prawnomaterialne uzasadniające jego uwzględnienie, a ich badanie w takiej sytuacji staje się zbędne (tak: wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 20 lipca 2017 r., w sprawie I ACa 738/16, opublikowany w bazie orzeczeń Lex nr 2393428).

Mając na uwadze powyższe rozważania, Sąd Rejonowy dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie oddalił powództwo (...) S.A. w W..

O kosztach procesu Sąd I instancji orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c., statuującego zasadę odpowiedzialności za wynik procesu. W niniejszej sprawie powództwo zostało oddalone, stąd powód (...) S.A. w W. jest stroną przegrywającą proces i zgodnie z art. 98 § 1 k.p.c. ciąży na nim obowiązek zwrotu przeciwnikowi kosztów. Z powyższych względów w punkcie 2. wyroku zasądzono od powoda na rzecz pozwanego kwotę 5.400 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania, na które złożyły się koszt zastępstwa procesowego.

Apelację od powyższego wyroku wniósł powód, zaskarżając go w całości.

Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucono:

1.  naruszenie przepisów postępowania, które skutkowało nieważnością postępowania, tj.:

a)  art. 217 § 1 k.p.c., poprzez jego niezastosowanie i uniemożliwienie stronie powodowej wypowiedzenia się co do zarzutu przedawnienia złożonego przez stronę przeciwną z uwagi na odmówienie przyjęcia pisma procesowego powoda z dnia 19.03.2018 r. (nadane w dniu 20.03.2018 r.) i pomimo nadania, przedmiotowego pisma do pełnomocnika strony przeciwnej i przesłania potwierdzenia nadania w załączeniu do pisma skierowanego do sądu, a co za tym idzie wypełnienia obowiązku z art. 132 § 1 k.p.c., wobec przedmiotowego naruszenia postępowanie w niniejszej sprawie jest nieważne na podstawie art. 379 pkt 5 in principio k.p.c., zgodnie z którym nieważność postępowania zachodzi, jeżeli strona została pozbawiona możności obrony swych praw;

b)  art. 132 § 1 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie i zwrócenie na rozprawie w dniu 04.04.2018 r., pisma powoda z dnia 19.03.2018 r. zawierającego w załączeniu potwierdzenie nadania pisma do pełnomocnika pozwanego (pismo nadane 20.03.2018 r. - znajduje się w aktach sprawy) co skutkowało uniemożliwieniem powodowi przedłożenia wniosku dowodowego jakim było wypowiedzenie umowy wraz z potwierdzeniem odbioru pisma, a co za tym idzie wykazanie daty wymagalności roszczenia, wobec przedmiotowego naruszenia postępowanie w niniejszej sprawie jest nieważne na podstawie art. 379 pkt 5 in principio k.p.c., bowiem nieważność postępowania zachodzi, jeżeli strona została pozbawiona możności obrony swych praw;

ewentualnie, w przypadku uznania przez Sąd, iż nie zachodzi przesłanka do stwierdzenia nieważności postępowania skarżący podniósł:

2.  naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na wynik sprawy, tj.:

a)  art. 217 § 1 k.p.c., poprzez jego niezastosowanie i uniemożliwienie stronie powodowej wypowiedzenia się co do zarzutu przedawnienia złożonego przez stronę przeciwną z uwagi na odmówienie przyjęcia pisma procesowego powoda z dnia 19.03.2018 r. (nadane w dniu 20.03.2018 r.), pomimo nadania przedmiotowego pisma do pełnomocnika strony przeciwnej i przesłania potwierdzenia nadania w załączeniu do pisma skierowanego do sądu, a co za tym idzie wypełnienia obowiązku z art. 132 § 1 k.p.c., co skutkowało uznaniem, iż roszczenie jest przedawnione i podlega oddaleniu;

b)  art. 132 § 1 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie i zwrócenie na rozprawie w dniu 04.04.2018 r., pisma powoda z dnia 19.03.2018 r. zawierającego w załączeniu potwierdzenie nadania pisma do pełnomocnika pozwanego (pismo nadane 20.03.2018 r. - znajduje się w aktach sprawy) co skutkowało uniemożliwieniem powodowi przedłożenia wniosku dowodowego jakim było wypowiedzenie umowy wraz z potwierdzeniem odbioru pisma, a co za tym idzie wykazanie daty wymagalności roszczenia, wobec przedmiotowego naruszenia sąd uznał na podstawie zapisów umowy, iż roszczenie jest przedawnione i zasługuje na oddalenie;

c)  art. 132 § 1 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie i uznanie, iż powód musi przedłożyć potwierdzenie doręczenia stronie przeciwnej pisma, podczas gdy do załączonego pisma powoda z dnia 19.03.2018 r. powód załączył potwierdzenie nadania pisma do pełnomocnika pozwanego, z numerem nadania pisma u operatora: Poczty Polskiej, co skutkowało zwrotem pisma i uniemożliwiło powodowi wypowiedzenie się co do zarzutu przedawnienia roszczenia;

d)  art. 233 § 1 k.p.c. poprzez uznanie, iż zgodnie z zapisami umowy udzielony limit kredytowy należało spłacić w terminie 12 miesięcy oraz jednoczesne pominięcie zapisu umowy (§ 2 ust. 3 umowy), iż umowa zostaje automatycznie przedłużana, na kolejne 12 miesięcy przy spełnieniu warunków zapisanych w/w paragrafie;

e)  art. 233 § 1 k.p.c. poprzez błędne uznanie, na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego w postaci umowy oraz elektronicznego zestawienia operacji na rachunku, że umowę kredytu postawiono w stan wymagalności najpóźniej rok po dniu jej zawarcia, podczas gdy zgodnie z zapisami umowy kredyt był odnawiany co 12 miesięcy, na warunkach określonych w umowie, pozwany korzystał z kredytu odnawialnego do 31.10.2013 r., a postawienie roszczenia w stan wymagalności (wymagalność całego zadłużenia na rachunku) było powiązane z wypowiedzeniem umowy bądź obowiązkiem spłaty całego wykorzystanego kredytu po upływie 12 miesięcy od odnowienia kredytu (§2 ust. 3 umowy, § 2 ust. 9 w zw. z § 3 ust. 2 pkt 3 umowy) co skutkowało przyjęciem, iż roszczenie powoda jest przedawnione;

f)  art. 233 § 1 k.p.c. poprzez błędne uznanie, na podstawie zapisów umowy oraz elektronicznego zestawienia operacji, iż całe roszczenie stało się wymagalne najpóźniej w dniu 07.12.2010 r., tj. rok po dniu zawarcia umowy, podczas gdy kredyt był kredytem odnawialnym, spłata kredytu następowała z każdego wpływu środków na rachunek nr (...) oraz każda wpłata odnawiała kredyt o wysokość wpłaty, powód odnowił kredyt zgodnie z elektrycznym zestawieniem operacji ostatni raz w dniu 04.12.2013 r., wobec tego umowa obowiązywała najpóźniej do 04.12.2014 r., przy czym z uwagi na brak spłaty należności została wypowiedziana;

g)  art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dokonanie błędnych lub niepełnych ustaleń faktycznych i uznanie, iż umowa nie była odnawiana, po 12 miesiącach od dnia jej zawarcia, podczas gdy z elektronicznego zestawienia operacji wynika, iż powód odnawiał umowę kolejno w dniach: 06.12.2010 r., 05.12.2011 r., 04.12.2012 r., 04.12.2013 r., co wynika wprost z transakcji zatytułowanych: „prowizja za odnowienie kredytu”, a co za tym idzie ostatnio odnowiono kredyt w dniu 04.12.2013 r., więc roszczenie idąc śladem rozważań sądu, winno być wymagalne w dniu 04.12.2014 r., lecz powód skutecznie wypowiedział umowę;

h)  art. 65 k.c. poprzez błędne jego zastosowanie polegające na dokonaniu niewłaściwej wykładni oświadczeń woli stron złożonych w umowie z dnia 04.12.2009 r., a w konsekwencji tego uznanie, iż umowa została zawarta na 12 miesięcy, wobec czego wymagalność roszczenia należy wiązać z datą 04.12.2010 r. (najpóźniej z datą 07.12.2010 r.) podczas gdy wolą stron było kontynuowanie umowy po upływie 12 miesięcy, na warunkach określonych w umowie § 2 ust. 3, a kredyt odnawiany był o każdą wpłatę do wysokości wpłaty (§ 2 ust. 4 i 6 umowy), co oznacza, iż umowa była przedłużana kilkukrotnie, ostatni raz w dniu 04.12.2013 r., a co za tym idzie nie sposób uznać, iż w dniu 09.11.2016 r. zobowiązanie było przedawnione;

3.  naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 120 § 1 k.c. poprzez jego niezastosowanie i uznanie, iż roszczenie powoda stało się wymagalne z dniem upływu roku od dnia zawarcia umowy, podczas gdy roszczenie powoda stało się wymagalne dopiero z chwilą wypowiedzenia umowy pozwanemu, tj. z upływem 3 lat od dnia 01.04.2014 r., a więc roszczenie przedawniłoby się dopiero w dniu 01.04.2017 r., lecz powód w terminie wytoczył powództwo w niniejszej sprawie.

W oparciu o powyższe zarzuty skarżący wniósł o:

⚫

uchylenie zaskarżonego wyroku, zniesienie postępowania w zakresie dotkniętym nieważnością, tj. począwszy od rozprawy w dniu 04 kwietnia 2018 r., i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu sądowi do rozstrzygnięcia kwestię zasądzenia kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego za postępowanie apelacyjne;

ewentualnie

⚫

zmianę zaskarżonego orzeczenia i zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 53.922, 25 zł wraz z odsetkami ustawowymi kapitałowymi liczonymi od kwoty 47.394,83 zł od dnia 09.11.2016 r. do dnia faktycznej zapłaty;

⚫

zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu za II instancję, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych;

⚫

ponowne rozstrzygnięcie o kosztach procesu za I instancję (k. 228-237).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powoda nie zasługuje na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności Sąd Okręgowy podziela zarzut, iż zwrot pisma procesowego powoda datowanego na dzień 19.03.2018 r. (nadanego na poczcie – do Sądu i pełnomocnika strony pozwanej w dniu 20.03.2018 r.) w oparciu o art. 132 § 1 zd. ost. k.p.c. było nieprawidłowe.

Otóż wprawdzie przywołany przepis prawny w brzmieniu od dnia 08.09.2016 r. nie wymaga już (jak to było wcześniej) dołączenia (do składanego pisma procesowego) dowodu doręczenia drugiej stronie jego odpisu albo dowodu jego wysłania przesyłką poleconą, lecz (jedynie) zamieszczenia w treści tegoż pisma oświadczenia o doręczeniu odpisu pisma drugiej stronie albo o jego nadaniu przesyłką poleconą, należało uznać, iż skoro wnoszący takie pismo dołączył do niego (k. 207) potwierdzenie nadania przesyłki zawodowemu pełnomocnikowi strony przeciwnej nie uchybił on wymogowi płynącemu z przytoczonej wyżej regulacji, nawet jeśli tenże pełnomocnik (jak miało to miejsce – k. 211) oświadczy, że nie otrzymał odpisu przedmiotowego pisma procesowego.

Tym nie mniej nie ulega wątpliwości, że nadane na poczcie w dniu 20.03.2018 r. pismo procesowe powoda zostało złożone z przekroczeniem zakreślonego mu w tym celu przez Sąd Rejonowy 14-dniowego terminu (k. 79), zważywszy, że zobowiązanie w tym przedmiocie odebrał on w dniu 07.02.2018 r. (k. 210). Tak więc – jako przedstawione z naruszeniem (bo z uchybieniem wyznaczonego terminu) art. 207 § 3 k.p.c. - podlegało ono zwrotowi w oparciu o art. 207 § 7 k.p.c. Niezalenie od tego stwierdzić trzeba, że brak jest podstaw do uznania, iż do całej tej sytuacji doszło bez winy powoda, a ponadto ewentualne dopuszczenie (dołączonych do opisanego pisma procesowego) dowodów spowodowałoby zwłokę w rozpoznaniu sprawy, jako, że z racji tego, iż na dzień rozprawy w dniu 04.04.2018 r. strona przeciwna przedmiotowym pismem i dołączonymi do nich dokumentami nie dysponowała, konieczne byłoby odroczenie rozprawy, co przemawia za pominięciem spóźnionych twierdzeń i dowodów (art. 207 § 6 k.p.c.).

Pomijając jednak nawet kwestię przedłużenia obowiązywania łączącej strony umowy o odnawialny kredyt konsumpcyjny oraz rzeczywistego terminu rozwiązania tejże umowy, co miało zasadnicze znaczenia dla wymagalności i tym samym oceny podniesionego zarzutu przedawnienia, zdaniem Sądu Okręgowego, dochodzone w przedmiotowej sprawie żądanie nie zasługiwało na uwzględnienie także z innych względów.

Otóż bowiem pozwany w sprzeciwie od nakazu zapłaty wyraźnie zakwestionował również wysokość dochodzonego roszczenia, podnosząc zarzut nieprawidłowego określenia wysokości zobowiązania, poddając w wątpliwość sposób wyliczenia odsetek i innych kosztów, zastosowane oprocentowanie oraz twierdząc, że nie uwzględniono dokonanych przez niego wpłat. Pomimo tak jawnej negacji wysokości zobowiązania powodowy bank (od którego – jako profesjonalisty w szczególności należałoby wymagać przejrzystego wykazania żądanych należności) nie przedstawił rozliczenia udzielonego kredytu. Złożone do akt (k. 34-57, jak i te dołączone do opisanego wyżej zwróconego pisma procesowego – k. 89-115) elektroniczne zestawienia operacji na rachunku bankowym nie pozwalają na weryfikację żądanej należności. Nie zawierają one tak podstawowych informacji jak: co składało się na (niezapłacony) kapitał, jak rozliczane (na co zaliczane) były poszczególne wpłaty, przy przyjęciu jakiego oprocentowania i od jakich kwot naliczane były odsetki. Wszystko to, zdaniem Sądu Okręgowego, nie pozwalało na zasądzenie żądanej kwoty nawet przy założeniu, że roszczenie nie uległo przedawnieniu.

Reasumując – zważywszy na całość przeprowadzonych rozważań - Sąd Okręgowy uznał, że apelacja powoda nie zasługuje na uwzględnienie, w związku z czym należało ją oddalić na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach procesu przed Sądem II instancji (, na które złożyło się wynagrodzenie zawodowego pełnomocnika pozwanego) rozstrzygnięto na mocy art. 98 k.p.c., zgodnie z zasadą ponoszenia odpowiedzialności za wynik procesu oraz § 2 pkt 6 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. 2015 poz. 1804 z późn. zm.).

Sędzia SR (del.) Miłosz Konieczny Sędzia SO Katarzyna Parczewska Sędzia SO Maja Smoderek