Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 lutego 2019 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny:
Przewodniczący: SSR Tadeusz Kotuk
Protokolant: st. sekr. sąd. Anna Szymańska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 lutego 2019 r. w G. sprawy z powództwa Agencji Mienia Wojskowego w W. przeciwko I. S. (1), M. S. (1), M. O. z udziałem interwenienta ubocznego Gminy M. G.

o eksmisję

I.  nakazuje pozwanym I. S. (1) i M. S. (1), aby opróżnili, opuścili i wydali powodowi Agencji Mienia Wojskowego w W. lokal mieszkalny numer (...) położony w budynku przy ul. (...). (...), klatka V. w G.,

II.  umarza postępowanie w stosunku do pozwanej M. O.,

III.  orzeka, że pozwanym I. S. (1) i M. S. (1) nie przysługuje prawo do lokalu socjalnego;

IV.  nie obciąża pozwanych I. S. (1) i M. S. (1) kosztami procesu;

V.  kosztami interwencji ubocznej obciąża Gminę M. G., uznając je za poniesione.

Sygn. akt I C 1210/18

UZASADNIENIE

Stan faktyczny

Lokal nr (...) w budynku mieszkalnym nr (...) k. V przy ul. (...). D. w G. na podstawie decyzji przydziału osobnej kwatery stałej nr 130/95 z dnia 1 lipca 1995 r. został przydzielony por. R. S., uwzględniono członków jego rodziny: żonę I. S. (1), córkę M. S. (2) (obecne nazwisko: A. O.) oraz syna M. S. (1).

Dowód: decyzja, k. 12

Związek małżeński R. S. i I. S. (1) został rozwiązany wyrokiem Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 7 marca 2006 r., który uprawomocnił się 29 marca 2006 r.

Dowód: odpis wyroku, k. 13-13v

Dyrektor Oddziału (...) Wojskowej Agencji Mieszkaniowej w G. odmówił przyznania I. S., M. S. i M. S. przyznania prawa zamieszkiwania w dotychczasowym lokalu. Decyzja jest ostateczna (oddalono m.in. skargę kasacyjną od orzeczenia WSA).

Dowód: odpis wyroku NSA z dnia 16 marca 2016 r., k. 14-19

Pismem z 4 lipca 2018 r. Agencja Mienia Wojskowego wezwała pozwanych do opuszczenia lokalu.

Dowód: wezwanie, k. 20-21

W lokalu nie zamieszkuje już obecnie M. A. O. (wyemigrowała na stałe do Wielkiej Brytanii).

Okoliczność bezsporna

W lokalu aktualnie zamieszkują I. S. (1) i M. S. (1). M. S. (4) nie jest rencistą lub emerytem. Nie jest osobą posiadającą orzeczenie o niepełnosprawności. Pracuje jako artysta uzyskując niestabilny dochód (1.000-1.800 zł brutto miesięcznie). I. S. (1) nie posiada orzeczenia o niepełnosprawności, nie jest emerytką lub rencistką. Nie pracuje zaw odowo.

Dowód: zeznania M. S., k. 55v

zeznania I. S., k. 55v

Ocena dowodów

Dokumenty przedstawione przez powoda są pełnowartościowe i jednoznacznie wyjaśniają stan prawny lokalu i brak tytułu prawnego pozwanych do jego zajmowania. Ich autentyczność lub wartość dowodowa nie były kwestionowane przez pozwanych.

Zeznania pozwanych M. S. i I. S. są wiarygodne.

Kwalifikacja prawna

Powództwo zostało skutecznie cofnięte w stosunku do M. A. O., stąd w punkcie II. umorzono postępowanie w stosunku do niej na mocy art. 203 § 1 k.p.c. w zw. z art. 355 § 1 k.p.c.

Powód jest podmiotem, któremu przysługuje upoważnienie ustawowe do zarządu nieruchomościami Skarbu Państwa, w tym przedmiotowym lokalem.

Pozwani M. S. i I. S. nie posiadają obecnie tytułu prawnego do jego zajmowania, co zostało potwierdzone ostateczną decyzją Prezesa Wojskowej Agencji Mieszkaniowej z dnia 27 stycznia 2012 r.

Powództwo o eksmisję jest więc zasadne, stąd orzeczono jak w punkcie I. na mocy art. 29b ust. 1 ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej.

Kwestia lokalu socjalnego

Zgodnie z treścią art. 45 ust. 3 ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej do opróżnienia lokalu mieszkalnego, miejsca w internacie albo kwatery internatowej przez:

1) kobietę w ciąży,

2) małoletniego,

3) osobę niepełnosprawną w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 511, 1000, 1076 i 1925) lub ubezwłasnowolnioną,

4) obłożnie chorego - osobę, która dysponuje dokumentem urzędowym lub zaświadczeniem lekarskim stwierdzającym stan zdrowia, w którym chory bez narażenia życia lub zdrowia nie może prowadzić normalnej egzystencji, a w szczególności nie jest zdolny do podjęcia żadnej pracy, wydanym nie wcześniej niż miesiąc przed wykonywaniem przymusowego wykwaterowania,

5) emeryta i rencistę

- wraz z osobami wspólnie z nimi zamieszkującymi, nie wydaje się decyzji o opróżnieniu lokalu mieszkalnego, miejsca w internacie albo kwaterze internatowej. W takim przypadku dyrektor oddziału regionalnego kieruje do sądu powszechnego pozew o opróżnienie lokalu mieszkalnego, orzeczenie o uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego, o wezwanie do udziału w postępowaniu gminy oraz zasądzenie odszkodowania.

Pozwani I. S. i M. S. nie spełniają kryteriów opisanych wyżej: nie są emerytami lub rencistami, obłożnie chorymi, osobami niepełnosprawnymi lub ubezwłasnowolnionymi, małoletnimi; I. S. nie jest też kobietą w ciąży.

Z tych przyczyn nie przyznano im prawa do lokalu socjalnego, o czym orzeczono jak w punkcie III. sentencji na mocy art. 45 ust. 3 ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej – a contrario.

Koszty

W punkcie IV. na mocy art. 102 k.p.c. nie obciążono I. S. i M. S. kosztami procesu, albowiem znajdują się w bardzo trudnej sytuacji materialnej.

W punkcie V. sentencji na mocy art. 107 zdanie trzecie k.p.c. a contrario kosztami interwencji ubocznej obciążono Gminę M. G., gdyż interwencja nie miała istotnego wpływu na przebieg i wynik procesu.