Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 73/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego Warszawa - Praga w Warszawie, z dnia 27 XI 2019 r., sygn. akt V K 158/17

Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

X na korzyść

☐ na niekorzyść

X w całości

☐ w części

X

co do winy

X

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

X

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

X

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu.

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

- na podstawie art. 438 pkt 1 kpk obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonej, polegająca na wadliwej wykładni art. 149 ustawy z dnia 1996 r. Kodeks Karny (Dz. U. z 2019r., poz. 1950, dalej kk), której konsekwencją było niezastosowanie tego przepisu do ustalonego stanu faktycznego i przyjęcie kwalifikacji art. 148 par 1 kk.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

zarzut sformułowany przez obrońcę oskarżonej nie jest zasadny, wobec tego wniosek o zmianę zaskarżonego orzeczenia nie może być uwzględniony.

Rację ma zarówno sąd meriti, jak i obrońca oskarżonej, iż w kwestii możliwości przypisania sprawcy czynu z art. 149 kk, linia orzecznicza nie jest jednolita. Rozważania odnoszące się do realiów sprawy niniejszej wobec tego powinny być poprzedzone analizą aktualnego stanu wiedzy o jej kierunkach. Niewątpliwym jest , iż wśród znamion przestępstwa z art. 149 kk wyróżnione zostały dwie przesłanki. Przepis wymaga, aby wystąpiły one łącznie. Zabicie dziecka przez matkę musi nastąpić "w okresie porodu" i "pod wpływem jego przebiegu".

Początkiem okresu porodu, zgodnie z kryteriami medycznymi, jest wystąpienie pierwszych skurczów porodowych. Jego moment końcowy wykracza poza sam poród i trwa do czasu wydalenia łożyska z organizmu kobiety. Okres ten jest jeszcze przedłużany na podstawie kryteriów psychologicznych do 24–48 godzin po porodzie, w zależności od tego, jak długo trwają zmiany w sferze psychiki kobiety wywołane jego przebiegiem. Odnotować należy, iż w literaturze znajdziemy propozycje wydłużania tego okresu i określania go nie w godzinach, ale dniach a nawet tygodniach, teorie te należą jednak niewątpliwie do odosobnionych (zob. K. Daszkiewicz, Komentarze Karne Becka, Przestępstwa przeciwko życiu, s. 210, Warszawa 2000). Kolejnym, drugim koniecznym warunkiem przyjęcia omawianej kwalifikacji będzie wpływ przebiegu porodu. Nie ulega wątpliwości, że warunek, aby matka zabiła dziecko pod wpływem przebiegu porodu, może być odnoszony do zespołu czynników fizjologicznych towarzyszących porodowi. Przepis wymaga ustalenia, że zamiar zabójstwa powstał właśnie w wyniku silnego przeżycia wywołanego przebiegiem porodu, nie wymienia natomiast innych powodów, takich jak np. trudne warunki życiowe kobiety (zob. L. Tyszkiewicz, w: Filar (red.), Kodeks karny, 2010, s. 701). Istotną cechą konstrukcji tego typu przestępstwa jest wymaganie stwierdzenia, że zachodzi związek przyczynowy pomiędzy stanem psychicznym kobiety rodzącej a jej działaniem ukierunkowanym na zabicie własnego dziecka. Warunkiem odpowiedzialności jest wykazanie odbiegającego od normy i destrukcyjnego wpływu porodu na stan psychiczny rodzącej. W orzecznictwie przyjmuje się, że taki wpływ może spowodować długotrwały poród, obciążony komplikacjami, skutkujący obrażeniami kobiety, a w konsekwencji powodujący ponadprzeciętne cierpienie fizyczne i psychiczne. Dla zakwalifikowania zachowania kobiety jako występku z art. 149 kk niezbędnym jest więc wykazanie, że to przebieg porodu spowodował taki jej stan psychiczny, że dopuściła się zamachu na życie dziecka (vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 11.9.2018 r.,sygn. akt II AKa 176/18 ). Podobnie orzekł Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z dnia 24.7.2013 r. (sygn. akt IIAKa 119/13), wskazał "iż przeżycie związane z przebiegiem porodu, jako okoliczność prowadząca do uprzywilejowanej kwalifikacji zabójstwa dziecka z art. 149 KK, wymaga stwierdzenia specyficznego, odbiegającego od normy, przebiegu porodu lub specyficznej lub odbiegającej od normy wrażliwości kobiety na przebieg porodu. Brak symptomów zakłóceń w sferze psychiki po stronie rodzącej kobiety wyklucza przyjęcie przepisu art. 149 k.k. jako podstawy odpowiedzialności oskarżonej mimo, iż zamach na życie jej dziecka miał miejsce w okresie porodu. Zamachy skalkulowane i przeprowadzone w warunkach niezakłóconych porodem mechanizmów emocjonalnych nie mogą być oceniane w oparciu o ten przepis" (podobnie: SA w Krakowie w wyr. z 4.12.2015 r.,sygn.. akt 104/17 wyr. SA w Katowicach z 31.3.2017 r.,sygn. akt II AKa 48/17). W ocenie SA w B. wyrażonej w wyroku z dnia 19.3.2015 r. (AKa 29/15, KZS 2015, Nr 9, poz. 58) wymagać należy ustalenia "znamienia w postaci zakłócającego czynności psychiczne wpływu porodu, kształtującego zamiar podjęcia destruktywnego zachowania wobec dziecka. Nie chodzi o sytuację, w której doszło do zniesienia poczytalności lub jej znacznego ograniczenia, ale o stan emocjonalny, który swoim natężeniem przewyższa stan silnego wzburzenia i cechuje się zawężeniem pola świadomości i uwagi, zaburzeniami orientacji, pobudzeniem, nadmierną aktywnością, objawami depresji, lęku, złości, rozpaczy, poczucia beznadziei, agresji, które ustępują po kilku godzinach. Z punktu widzenia psychologicznego mówi się wówczas o wyczerpaniu walką, stanie kryzysu psychicznego i szoku poporodowym". Odnotować także należy, co słusznie zauważa autorka apelacji, iż w literaturze i orzecznictwie prezentowany jest też pogląd, że prawdziwe przyczyny dzieciobójstwa są o wiele bardziej złożone, a sama normatywna konstrukcja przestępstwa została oparta na fałszywej przesłance. K. Daszkiewicz, w przytoczonej powyżej publikacji dowodzi, że do popełnienia takiego czynu prowadzą zupełnie inne powody – związane z trudną sytuacją rodzinną, osobistą lub nawet ekonomiczną kobiety (K. Daszkiewicz, op.cit. s. 216). Szerokie ujęcie czynników wpływających na kształtowanie się zamiaru zabicia dziecka zostało zaaprobowane także w przeszłości w niektórych orzeczeniach, na przykład w wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 24.10.2002 r. (sygn. akt II AKa 256/02, KZS 2002, Nr 12, poz. 34). Według wyrażonego w nim poglądu jest on "wynikiem zespołu czynników psychofizycznych, psychologicznych, fizjologicznych i społecznych, związanych zarówno z porodem, jak i sytuacją życiową matki. Nie spotyka się wypadków wyzwolenia agresji samodzielnie przebiegiem porodu, bez udziału pozostałych czynników, a jeśli takie występują, powinny być wartościowane wedle kryteriów poczytalności jako przypadki patologiczne". Podobnie, na tle przepisów kodeksu karnego z 1969 r., orzekł Sąd Najwyższy w wyr. z 11.6.1974 r. ,sygn. akt IV KR 89/74 ( Komentarz do Kodeksu Karnego pod red. K. Daszkiewicz, Legalis ). Zdaniem sądu meriti, drugi z prezentowanych w literaturze jak i orzecznictwie poglądów nie może być brany pod uwagę przy kształtowaniu poprawnej kwalifikacji prawnej zachowania oskarżonej w sprawie niniejszej, a także szerzej w sprawach o czyny z art. 149 kk. Sąd Apelacyjny podziela ten pogląd. Przeciwko przyjęciu, iż kształtowanie się zamiaru zabicia dziecka wymaga uwzględnienia różnorodnych źródeł, w tym przede wszystkim trudnej sytuacji rodzinnej sprawczyni przemawia wykładnia gramatyczna omawianego przepisu. Ustawodawca w konstrukcji przepisu pominął czynniki egzogenne, na jakie powołuje się obrońca oskarżonej. Pamiętać należy, iż przestępstwo z art. 149kk jest typem uprzywilejowanym, gdzie wymienione w tym przepisie okoliczności (znamiona) traktuje się jako usprawiedliwiające silne przeżycie natury emocjonalnej prowadzące do śmierci dziecka. Z tego już powodu należy je interpretować ściśle , a nie rozszerzająco. Zaaprobować wobec tego należy pogląd wyrażony w wyroku Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu, iż "obecna konstrukcja przestępstwa dzieciobójstwa wyklucza jakikolwiek wpływ czynników egzogennych (społecznych i środowiskowych) na rodzącą matkę. Przepis art. 149 k.k. jednoznacznie wskazuje na wpływ jedynie czynników endogennych. Czynniki społeczne (egzogenne) mogą mieć wpływ jedynie na wymiar kary"( sygn. akt II AKa 212/15, podobnie Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z dnia 7.12.2017 r., sygn. akt II AKa 125/16, Legalis). Przenosząc te rozważania o charakterze teoretycznym, dotyczące jednak meritum, na realia sprawy rozpoznawanej przypomnieć należy, iż kwestie podniesione w przytoczonym powyżej orzecznictwie i wynikające z lektury dostępnej literatury naukowej rozważał Sąd Okręgowy bardzo dokładnie. Świadczy o tym dążenie do ustalenia wszystkich aspektów sprawy, motywacji oskarżonej, zarówno tych egzogennych jak i endogennych. W rezultacie tych poszukiwań, powołano w sumie trzy zespoły biegłych, w szczególności psychiatrów i psychologów. Z opinii psychologicznych wynika, iż oskarżoną cechuje zespól zaburzeń emocjonalnych, których źródłem są nieprawidłowe cechy osobowości, osobowość ta nosi cechy niedojrzałości, z przewagą sfery popędowo-emocjonalnej (opinia biegłej K. B.-W.). Opinia wydana po przeprowadzeniu opinii sądowo -psychologicznej i psychiatrycznej wskazuje na niski zakres wiadomości, wiedzy ogólnej, zainteresowań. Dane z badań wskazują na cechy osoby depresyjnej z osobowością zależną. Oskarżona w sposób infantylny, często życzeniowy postrzega rzeczywistość (opinia P. O.). Jeśli zaś chodzi o opinie sądowo -psychiatryczne, było ich w sprawie kilka. Biegli po badaniu ambulatoryjnym wnioskowali o obserwację sądowo -psychiatryczną oskarżonej w warunkach szpitalnych, która się odbyła. Pierwszy zespół biegłych (dr. P. Z. i dr F. M. ) stwierdził, iż czyn został popełniony w warunkach ograniczonej poczytalności, zaś ostra reakcja na stres miała swoje źródło w sytuacji osobistej oskarżonej, uznanej jako trudna. Dwukrotnie przesłuchani na rozprawie biegli podtrzymali wnioski końcowe opinii. Kolejny zespół biegłych (M. C.-Z. i G. S.-W.) rozpoznał przewlekłą sytuację przygnębienną i cechy osobowości zależnej, a także orzekł, iż nie będzie mieć tutaj zastosowania art. 31 par 1 i 2 kk. Zgodzić się należy z oceną tej opinii zaprezentowaną przez Sąd Okręgowy. Nie jest ona jednoznaczna ( biegli mają wątpliwości co do możliwej oceny działania i stanu oskarżonej w dacie czynu) i z całą pewnością nie odpowiada w pełnym zakresie na pytania postawione przez sąd biegłym, przeto jako nie odpowiadająca wymogom sformułowanym w art. 201 kpk, nie była brana pod uwagę przy ustalaniu stanu psychicznego oskarżonej tempore crimini, zaś w konsekwencji niewątpliwie zachodziła konieczność zasięgnięcia kolejnej opinii. Wreszcie kolejny zespół biegłych z Kliniki (...) w W. (Prof. J. H., dr. K. T., dr A. R., dr. A. P.) przedstawił bardzo obszerną opinię, w której stwierdził, iż w chwili czynu u oskarżonej utrzymywały się te same dysfunkcje psychiczne, które występowały i narastały w ostatnich latach życia oskarżonej, w tym stanie psychicznym weszła ona w sytuację porodową. W ocenie biegłych dysfunkcje te miały wpływ na zachowanie oskarżonej w czasie czynu i ograniczały zdolność do racjonalnego myślenia, zaś sam poród był czynnikiem spustowym do pojawienia się czynników mieszczących się w ramach ostrej reakcji na stres i skutkował występowaniem zaburzonych zachowań oskarżonej w chwili czynu. Ten stan psychiczny w czasie czynu był w znacznie większym stopniu uwarunkowany czynnikami sytuacyjnymi i psychologicznymi sprzed porodu, niż samym okresem porodu i jego przebiegiem. Na rozprawie biegli podtrzymali swoją opinię i wnioski z niej płynące (vide pisemne motywy zaskarżonego orzeczenia k. 13-15, k 743-746 akt postępowania). Sąd Apelacyjny w całości podziela ocenę dowodów z opisanych powyżej opinii przedstawioną w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia. Przechodząc wprost do zarzutu apelacji uznać należy iż sąd meriti zmieniając kwalifikację prawną zarzucanego oskarżonej czynu postąpił właściwie i nie obraził przepisu art. 149 kk. Wynika to z zasięgniętych opinii, w szczególności ostatniej, najbardziej wszechstronnej i kompleksowej, a także oceny pozostałego materiału dowodowego w tym zeznań świadków opisujących sytuację oskarżonej. Osobista sytuacja oskarżonej była niewątpliwie trudna, a w pewien sposób została przez nią uregulowana dopiero po dokonaniu przypisanego jej czynu. W tym miejscu nadmienić należy, iż na żadnym etapie postępowania B. S. nie przyznała się do dokonania zarzucanego jej czynu, ani nie złożyła wyjaśnień. Prawidłowo przeto Sąd Okręgowy zakwalifikował czyn z art. 148 § 1 kk w zw. z art. 31 § 2 kk, i skorzystał z instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary. Niewątpliwie oskarżona miała w stopniu znacznym ograniczoną zdolność do rozpoznania znaczenia czynu i zdolność do pokierowania swoim postępowaniem, wynika to z kompleksowej opinii sądowo psychiatrycznej przeprowadzonych po obserwacji sądowo psychiatrycznej oskarżonej w warunkach szpitalnych. Z opinii sądowo lekarskiej i protokołu sądowo lekarskich oględzin zwłok wynika, iż w badaniu stwierdzono masywne wylewy krwawe w tkance podskórnej głowy noworodka, dwie linijne, równoległe do siebie szczeliny złamania w przedniej części łuski kości ciemieniowej lewej, masywne wylewy krwawe w przestrzeni podpajęczynówkowej mózgu i móżdżku, masywny obrzęk mózgu. Przyczyną śmierci noworodka były następstwa doznanego masywnego tępego urazu głowy oraz wychłodzenia w okresie poporodowym, zaś do obrażeń głowy doszło w wyniku co najmniej dwóch odrębnych, tępych urazów głowy, z których jeden godził z dużą siłą bezpośrednio w okolicę skroniową lewą, a drugi ze średnią siłą w okolicę czołową lewą. Podkreślić należy, iż według biegłych (vide opinia zakładu medycyny sądowej (...) z dnia 29.05. 2017r.) obrażenia opisane powyżej nie są typowe dla upadku na twarde, nawet zamarznięte podłoże, takie obrażenia mogły powstać zarówno jako skutek uderzenia narzędziem albo uderzenia głową w takie narzędzie. Nie budzi też żadnych wątpliwości, iż obrażenia te powstały w wyniku czynności podjętych przez oskarżoną. Noworodek był żywy i zdolny do samodzielnego przeżycia. Przyjęty przez Sąd Okręgowy zamiar ewentualny jest także właściwy, na tle zebranego materiału dowodowego nie może budzić wątpliwości, iż przerzucenie dziecka przez płot i w konsekwencji jego upadek na twarde podłoże, a także pozostawienie go leżącego w zimnie bez jakiejkolwiek pomocy świadczy o tym, że oskarżona godziła się na jego śmierć. Wymierzona oskarżonej B. S. (2) kara 3 lat pozbawienia wolności spełni swoje wymogi zarówno w aspekcie indywidualnym jak i społecznym i nie może być uznana za karę niewspółmiernie surową w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k. Podzielić należy wszystkie rozważania sadu meriti zawarte na stronach 778-779 akt postępowania (pisemne motywy zaskarżonego wyroku). Z uwagi na sytuację materialną oskarżonej, na podstawie art. 624par 1 kpk Sąd Apelacyjny zwolnił oskarżoną od kosztów postępowania za II instancję, przenosząc je na rachunek Skarbu Państwa.

Wniosek

- o zmianę zaskarżonego wyroku i uznanie B. S. (2) za winną czynu z art. 149 kk w zw. z art. 31par 2 kk i wymierzenie przy zastosowaniu art. 60 par 6 pkt 2 kk kary 3 lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Wskazać wszystkie okoliczności, które sąd uwzględnił z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia
i podniesionych zarzutów (art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k.).

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok SO VK 158/17

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy.

Bezzasadny zarzut apelacji

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia.

4.

Konieczność warunkowego umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i warunkowego umorzenia ze wskazaniem podstawy prawnej warunkowego umorzenia postępowania.

5.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia z wyroku

Lp.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

6.  Koszty Procesu

Wskazać oskarżonego.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

Z uwagi na sytuację materialną oskarżonej, na podstawie art. 624 par 1 kpk Sąd Apelacyjny zwolnił oskarżoną od kosztów postępowania za II instancję, przenosząc je na rachunek Skarbu Państwa.

7.  PODPIS

Dorota Radlińska Małgorzata Janicz Rafał Kaniok

1.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonej B. S. (2)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

1.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

X na korzyść

☐ na niekorzyść

X w całości

☐ w części

X

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

X

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

X

zmiana