Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powód B. B. w pozwie skierowanemu przeciwko Skarbowi Państwa -(...) w S. o zasądzenie odprawy za zwolnienie ze służby w związku z reorganizacją jednostki organizacyjnej (...) w kwocie 41.591 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 1 czerwca 2017 r. Ponadto, wniósł o zasądzenie kosztów postępowania (k. 72).

W uzasadnieniu pozwu wskazał, że do dnia 1 marca 2017 r. pełnił służbę stałą w (...), zaś w wyżej wymienionej dacie - z uwagi na wejście w życie ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. o K. (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 505 dalej powoływana jako „ustawa o KAS”) oraz ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz.U. z 2016 r., poz. 1948 dalej powoływana jako „pwKAS”) - stał się funkcjonariuszem (...) (...). W związku z reorganizacją zatrudniającej go jednostki organizacyjnej (...), otrzymał propozycję dalszego zatrudnienia w strukturach KAS na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony, co wiązało się z rozwiązaniem dotychczasowego stosunku służbowego. Zaakceptował propozycję, co skutkowało przekształceniem służby w stosunek pracy. W ocenie powoda, w związku ze zwolnieniem ze służby, pozwany winien wypłacić mu odprawę, o której mowa w art. 250 ust. 1 ustawy o KAS.

Pozwany Skarb Państwa – (...)w S. w odpowiedzi wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew wskazano, iż nie doszło do zakończenia okresu służby w sposób skutkujący jego definitywnym wygaśnięciem, lecz doszło do jego przekształcenia w stosunek pracy. Powyższe nie było równoznaczne ze zwolnieniem ze służby, a tym samym nie stanowiło podstawy do wypłaty odprawy. określonej w art. 250 ust. 4 ustawy KAS. Charakter prawny tej odprawy wskazuje bowiem, że jest ona należna w sytuacji definitywnego zakończenia zatrudnienia, co w sytuacji powoda nie miało miejsca. Pozwany zakwestionował przy tym możliwość zastosowania w sprawie art. 250 ust. 4 ustawy KAS z uwagi na brzmienie przepisów przejściowych zawartych w pwKAS. Pozwany zwrócił uwagę na fakt, iż przyznanie powodowi prawa do odprawy byłoby niesprawiedliwe skoro utrzymał on z własnej roli zatrudnienie. Pozwany nie zakwestionował sposobu wyliczenia odprawy przez powoda. Wskazał, że dniem wymagalności dla żądania odprawy może być dopiero dzień 6 czerwca 2017 r., ponieważ dopiero z tą datą przekształcił się stosunek służbowy powoda w stosunek pracy.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

B. B. był funkcjonariuszem celnym od 12 czerwca 1992 r., pełniącym służbę ostatnio w(...) w S..

Od dnia 1 marca 2017 r. pełnił służbę w (...) w S. jako funkcjonariusz służby celno-skarbowej.

Pismem z dnia 25 maja 2017 r. Dyrektor I. (...) w S. przedstawił B. B. propozycję określającą warunki zatrudnienia w ramach korpusu służby cywilnej w (...) w S.. Według tej propozycji miał on zostać zatrudniony jako ekspert skarbowy w (...) D. (...) w (...) w S. w pełnym wymiarze czasu pracy na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony. Proponowane warunki, po ich przyjęciu, miały obowiązywać od dnia następnego po dniu przyjęcia powyższej propozycji, nie wcześniej niż od dnia 1 czerwca 2017 r.

Powoda B. B. pouczono, że w terminie 14 dni od otrzymania propozycji powinien złożyć pisemne oświadczenie o przyjęciu albo o odmowie przyjęcia propozycji. Niezłożenie oświadczenia w tym terminie miało być równoznaczne z odmową jej przyjęcia. Dalszym skutkiem odmowy miało być wygaśnięcie stosunku służby po upływie trzech miesięcy, licząc od miesiąca następującego po miesiącu, w którym złożono oświadczenie o odmowie, lub upłynął termin do jego złożenia.

Powód B. B. w dniu 5 czerwca 2017 r. wyraził zgodę na zaproponowane warunki zatrudnienia. Na skutek powyższego stosunek służby B. B. wygasł, a od następnego dnia stał się pracownikiem I. (...) w S..

Niesporne, a nadto dowód: akt mianowania z dnia 12.06.1992 r. – k. 23 – akta osobowe powoda cz. B, pismo z dnia 25.05.2017 r. – k. 227 – akta osobowe powoda cz. B, oświadczenie z dnia 5.06.2017 r. – k. 228 – akta osobowe powoda cz. B

Pismem z dnia 21 lutego 2020 r. B. B. wezwał Skarb Państwa – Izbę Administracji Skarbowej w S. do wypłaty odprawy z tytułu zwolnienia ze służby, lecz otrzymał odpowiedź odmowną w piśmie z dnia 9 kwietnia 2020 r.

Niesporne, a nadto dowód: pismo z dnia 21.02.2020 r. – k. 8, pismo z dnia 9.04.2020 r. – k. 9

Wysokość 1 – miesięcznego uposażenia B. B., stanowiąca podstawę do wyliczenia odprawy wynosi 6.931.85 zł.

Niesporne, a nadto dowód: wyliczenie – k. 33

Sąd zważył, co następuje:

Stan faktyczny sprawy pozostawał bezsporny i ustalony został na podstawie dowodów z dokumentów przedstawionych przez strony, w tym w aktach osobowych powoda.

Oznaczenie strony pozwanej nie budziła wątpliwości i była zgodna ze stanowiskiem Sądu Najwyższego zaprezentowanym w uchwale z dnia 19 lutego 2020 r., sygn. III PZP 7/19, w której stwierdzono, że obowiązek wydania świadectwa służby byłemu funkcjonariuszowi celnemu obciąża Skarb Państwa reprezentowany przez właściwą Izbę Administracji Skarbowej.

Strona pozwana brak zasadności powództwa uzasadniała brakiem zwolnienia powoda ze służby, wskazując na przekształcenie stosunku służby w stosunek pracy.

Kwestią przekształcenia stosunku służby w stosunek pracy na podstawie art. 171 ust. 1 pwKAS zajmował się Sąd Najwyższy w powołanej wyżej uchwale z dnia 19 lutego 2020 r. Oceniając owe przekształcenie Sąd ten wskazał, że „nie jest to sytuacja taka, jak w zwykłym przekształceniu na podstawie art. 174 ust. 1 ustawy o KAS, gdyż wówczas stosunek służbowy funkcjonariusza, który odmówił przyjęcia propozycji pracy na podstawie umowy o pracę nie ulega zmianie (art. 174 ust. 9 ustawy o KAS; a poprzednio art. 98 ust. 9 ustawy z 27 sierpnia 2009 r. o Służbie Celnej - Dz.U. z 2016 r. poz. 1799). W regulacji z art. 171 ust. 1 pwKAS sytuacja jest inna. Uwarunkowana jest przede wszystkim przyjętymi przez ustawodawcę zmianami w administracji celno-skarbowej na podstawie ustaw przyjętych w 2016 r., które objęły całą służbę celną. Funkcjonariusz, któremu przedstawiono propozycję zatrudnienia i który jej nie przyjął nie pozostawał dalej w służbie. Wygasał wówczas jego stosunek służbowy (art. 170 ust. 1 pwKAS). Wygaśnięcie stosunku służbowego funkcjonariusza traktuje się jak zwolnienie ze służby (art. 170 ust. 3 tej ustawy). Regulacja określa zatem rozwiązania dla dwóch sytuacji. Pierwsza to propozycja zatrudnienia na podstawie umowy o pracę, a druga to wygaśnięcie stosunku służbowego w przypadku jej nieprzyjęcia. Warunkiem pierwszej jest wola (zgoda) funkcjonariusza na pracownicze zatrudnienie. Natomiast druga, czyli wygaśnięcie stosunku służbowego, następuje z mocy prawa (ex lege), gdy funkcjonariusz nie przyjmie propozycji zatrudnienia albo nie złoży oświadczenia w wyznaczonym terminie (art. 170 ust. 1 i 2 pwKAS). Oznacza to, że funkcjonariusz ma zasadniczo wpływ tylko na powstanie nowego zatrudnienia na podstawie umowy o pracę. Nie ma natomiast wpływu na ustanie stosunku służbowego, który wygasa, gdy odmówi przyjęcia propozycji zatrudnienia pracowniczego. Uprawnione jest zatem stwierdzenie, że stosunek służbowy nie istnieje dalej, gdy funkcjonariusz przyjmuje propozycję pracowniczego zatrudnienia. W aspekcie dalszego zatrudnienia funkcjonariusz może zatem decydować tylko o nawiązaniu stosunku pracy. Jeśli innej oferty dla niego nie było, to stosunek służbowy ulegał zakończeniu. Taki jest skutek regulacji opartej na wskazanej alternatywie wyboru umowy o pracę bądź wygaśnięcia stosunku służbowego.”

W cytowanym orzeczeniu Sąd Najwyższy zauważył też, że „prawodawca nie może zadekretować mocą ustawy zmiany stosunku służbowego w stosunek pracy. Sprzeciwia się temu zasada swobody nawiązania stosunku pracy oparta na wolnej woli zatrudnianego (art. 11 k.p.) Administracja celno-skarbowa nie może dowolnie przekształcić stosunku służbowego funkcjonariusza, gdyż zmiana stosunku służby to materia ściśle określona w pragmatyce służbowej (ustawie). Analiza ta nie jest też sprzeczna z uchwałą Naczelnego Sądu Administracyjnego z 1 lipca 2019 r., sygn. I OPS 1/19. Aby stwierdzić ustanie stosunku służbowego nie jest konieczne wydanie decyzji o zwolnieniu ze służby, gdy dochodzi do tak ujętego przekształcenia stosunku służby w stosunek pracy („ucywilnienia”). Stosunek pracy powstaje z woli stron i jest to warunek zakończenia (ustania) stosunku służbowego. Zawarcie umowy o pracę stanowi też kauzę zakończenia stosunku służbowego. Brak decyzji organu nie oznacza, że nie ustaje stosunek służbowy funkcjonariusza, który przyjął ofertę zatrudnienia.”

Sąd Najwyższy zauważył też, że „należy odróżnić stosunek pracy, który jest stosunkiem prawa prywatnego (cywilnego) i administracyjnoprawny stosunek służby funkcjonariusza służby celno-skarbowej. Kierowana do funkcjonariusza propozycja zatrudnienia pracowniczego jest działaniem w sferze prawa cywilnego (pracy). Można przyjąć, że zawierając umowę o pracę strony stosunku służbowego jednocześnie przyjmują, iż ulega zakończeniu dotychczasowy administracyjnoprawny stosunek służbowy funkcjonariusza służby celno-skarbowej. Nie jest to jednak „przekształcenie”, w którym nowy stosunek pracy zastępuje poprzedni, czyli przykładowo jak w odnowieniu z art. 506 k.c., lecz sytuacja, w której poprzedni stosunek służby ulega zakończeniu i strony zawierają nowy (odrębny) stosunek prawny (stosunek pracy). Ta zmiana ma u podstaw ukształtowaną ustawą alternatywę, w której istnieje wybór między przyjęciem propozycji zatrudnienia na podstawie umowy o pracę a wygaśnięciem stosunku służbowego (pkt 1). Wybór zatrudnienia pracowniczego nie oznacza zatem, że stosunek służbowy nie kończy się. Ustanie w takiej sytuacji stosunku służbowego, wynikające w istocie z uzgodnienia, że funkcjonariusz będzie zatrudniony jako pracownik, uzasadnia stwierdzenie, że dochodzi w istocie do zwolnienia z dotychczasowej służby. Stosunek służby w sytuacji z art. 171 ust. 1 pkt 2 (pwKAS) uległ zakończeniu i jest to okres zamknięty. Zatrudnienie pracownicze jest nowym okresem, do którego zalicza się okres poprzedniej służby. Tak ukształtowana ciągłość służby i pracy nie oznacza, że nie ustał stosunek służbowy. Decyduje bowiem zasadnicza odrębność stosunku służbowego i stosunku pracy. Sytuacja przekształcenia stosunku służby w stosunek pracy z art. 171 ust. 1 pkt 2 pwKAS różni się też od zmiany podmiotowej po stronie pracodawcy w pracowniczym zatrudnieniu, uregulowanej w art. 23 ^{( 1)} k.p. Wówczas zmiana pracodawcy może nastąpić nawet bez woli i wiedzy pracownika, przy czym nie zmienia się treść stosunku pracy. Inna jest sytuacja w przekształceniu z art. 171 ust. 1 pkt 2 pwKAS, gdyż dotychczasowy stosunek służbowy ustaje i powstaje nowy stosunek pracy. Pracodawcą w rozumieniu prawa pracy nie jest już Skarb Państwa. Zmienia się zasadniczo zakres podporządkowania, treść praw i obowiązków pracownika w relacji do poprzedniego podporządkowania w służbie oraz do praw i obowiązków funkcjonariusza”

Zatem nawiązanie nowego stosunku pracy oznacza jednocześnie ustanie stosunku służby. Na gruncie tej konstatacji powstaje pytanie, czy funkcjonariusz nabywa prawo do odprawy z tytułu zwolnienia ze służby i na jakiej podstawie prawnej.

Istotnej podpowiedzi udzielił Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały z 23 stycznia 2019 r. w sprawie o sygn. III PZP 5/18, potwierdzonej następnie wyrokiem z 22 stycznia 2020 r. w sprawie o sygn. I PK 217/18. Oba orzeczenia dotyczą co prawda odprawy pracownika służby cywilnej, ale ich uzasadnienie wskazuje w istocie na podstawę prawną dla żądania odprawy przez funkcjonariusza służby celno -skarbowej.

Sąd Najwyższy dokonał mianowicie wykładni art. 170 ust. 4 pwKAS, wskazując, że przepis ten przewiduje, że w przypadku, o którym mowa w ust. 1 (który przewiduje wygaśnięcie stosunków pracy oraz stosunków służbowych w wyniku nieotrzymania pisemnej propozycji określającej nowe warunki zatrudnienia albo pełnienia służby albo też złożenia przez pracownika czy też funkcjonariusza oświadczenia o odmowie przyjęcia propozycji zatrudnienia albo pełnienia służby), pracownikom oraz funkcjonariuszom przysługują świadczenia należne odpowiednio w związku z likwidacją urzędu albo zniesieniem jednostki organizacyjnej w rozumieniu ustawy uchylanej w art. 159 pkt 3 (chodzi tu o ustawę z dnia 27 sierpnia 2009 r. o Służbie Celnej). Pozornie wykładnia językowa przytoczonego przepisu może wydawać się jasna; przepis ten bowiem reguluje szczególne uprawnienia osób zatrudnionych w jednostkach (...), zarówno na podstawie stosunku pracy, jak i stosunku służbowego, w sytuacji, gdy stosunki te wygasną z uwagi na okoliczności wskazane w art. 170 ust. 1 PWKASU. Jednak bliższa analiza treści omawianego przepisu, jak również zastosowanie (zgodnie z derywacyjną koncepcją wykładni przepisów prawa) także pozajęzykowych metod interpretacji prowadzi do wniosku, że treść normy prawnej wynikającej z tego przepisu nie jest już tak oczywista. W szczególności nie jest jasne, jak należy rozumieć pojęcie „świadczeń” (użyte w liczbie mnogiej), jak również pojęcie „odpowiednio” zastosowane w treści przepisu.

W ocenie Sądu Najwyższego w odniesieniu do sformułowania „w rozumieniu ustawy uchylanej w art. 159 pkt 3” należy przyjąć, że dotyczy ono pojęć: „urząd” i „jednostka organizacyjna”. Taka konstatacja wynika z faktu, że sfomułowanie „w rozumieniu” używane jest w aktach prawnych na ogół w odniesieniu do definicji legalnych, a ustawa o Służbie Celnej zawierała stosowne definicje wspomnianych pojęć. Zgodnie z art. 24 ust. 1 ustawy o Służbie Celnej urzędem w rozumieniu rozdziałów 2, 7-12 i 14 tej ustawy była izba celna wraz z podległymi urzędami celnymi, natomiast jednostkami organizacyjnymi Służby Celnej były, zgodnie z art. 22 ustawy o Służbie Celnej, komórki organizacyjne w urzędzie obsługującym ministra; izby celne oraz urzędy celne wraz z podległymi oddziałami celnymi.

Z kolei użycie słowa „świadczenia” w liczbie mnogiej wskazuje, że ustawodawca miał na myśli różne świadczenia, dla różnych grup uprawnionych. Potwierdza to dodatkowo wskazanie odrębnie na pracowników oraz funkcjonariuszy, jak również podkreślenie, że należne im w związku z likwidacją urzędu albo zniesieniem jednostki organizacyjnej świadczenia przysługują „odpowiednio”.

W ocenie Sądu Najwyższego słowo „odpowiednio” zostało w niniejszym przepisie użyte w dwojakim znaczeniu. Po pierwsze, wyraz ten jest elementem alternatywy rozłącznej dotyczącej przyznania świadczeń należnych w związku z likwidacją urzędu albo zniesieniem jednostki organizacyjnej. Użycie słowa „odpowiednio” w tym znaczeniu nie zmienia sensu użytej alternatywy, jednak wskazuje wyraźnie, że ustawodawca miał na myśli odrębne świadczenia, które stanowią element odrębnego statusu funkcjonariuszy i pracowników, których sytuacja prawna jest różna, o czym będzie jeszcze mowa w dalszej części niniejszego uzasadnienia.

Po drugie, użycie słowa „odpowiednio” wskazuje, że ustawodawca miał na myśli odpowiednie stosowanie jakichś norm prawnych przyznających odpowiednie świadczenia. Należy przy tym zauważyć, że zgodnie z art. 159 pkt 3 w związku z art. 260 pwKAS, ustawa o Służbie Celnej utraciła moc z dniem 28 lutego 2017 r., przy czym ustawa przepisy wprowadzające (...) nie zawiera żadnego przepisu, który pozwalałby dalej stosować przepisy ustawy o Służbie Celnej dotyczące świadczeń należnych z tytułu likwidacji urzędu albo zniesienia jednostki organizacyjnej, jak bowiem wskazano sformułowanie „w rozumieniu ustawy uchylanej w art. 159 pkt 3” dotyczy jedynie stosowania definicji legalnych zawartych w ustawie o Służbie Celnej, nie zaś przepisów stanowiących materialną podstawę przyznania wskazanych świadczeń. W tej sytuacji błędem jest wyprowadzanie prawa do świadczeń z ustawy, która została uchylona, bez wyraźnego przepisu intertemporalnego, który przewidywałby dalsze stosowanie przepisów ustawy uchylonej. W takiej sytuacji, przepisów regulujących świadczenia należne pracownikom w związku z likwidacją urzędu oraz funkcjonariuszom w związku ze zniesieniem jednostki organizacyjnej należy poszukiwać w ustawie z dnia 16 listopada 2016 r. o Krajowej Administracji Skarbowej.

Takim przepisem jest art. 250 ust. 4 ustawy o KAS, który powtarza zasadniczo treść art. 163 ust. 4 ustawy o Służbie Celnej i stanowi, że, funkcjonariuszowi służby stałej, zwolnionemu ze służby w związku ze zniesieniem lub reorganizacją jednostki organizacyjnej (...), przysługuje odprawa na zasadach i w wysokości określonych w art. 250 ust. 1 - 3 ustawy o KAS.

W myśl art. 250 ust. 1-3 tej ustawy - funkcjonariuszowi zwolnionemu ze służby w związku z przejściem na emeryturę, rentę z tytułu niezdolności do pracy lub orzeczeniem trwałej niezdolności do służby przysługuje jednorazowa odprawa w wysokości trzymiesięcznego uposażenia. Odprawa ulega zwiększeniu o 20% miesięcznego uposażenia za każdy pełny rok pełnienia służby ponad 5 lat nieprzerwanej służby, nie więcej niż do wysokości sześciomiesięcznego uposażenia (ust. 1). Do okresu służby, o którym mowa w ust. 1, wlicza się poprzednie zakończone okresy służby lub zatrudnienia oraz inne okresy, jeżeli na podstawie odrębnych przepisów podlegają one wliczeniu do okresu pracy, od którego zależą uprawnienia pracownicze (ust. 2). Odprawę, o której mowa w ust. 1, oblicza się jak ekwiwalent pieniężny za urlop wypoczynkowy, na zasadach określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 173 Kodeksu pracy (ust. 3).

Przepis art. 250 ustawy o KAS odnosi się (podobnie jak pierwotny przepis ustawy o Służbie Celnej) jedynie do funkcjonariuszy.

Tak wyprowadzoną wykładnię Sąd orzekający w niniejszej sprawie również podziela. Podstawy prawnej roszczenia o odprawę nie może stanowić art. 170 ust. 4 pwKAS, który dotyczy różnych świadczeń przysługujących różnym grupom i w istocie odsyła do stosowania innych przepisów, dotyczących poszczególnych uprawnień. Zatem wobec braku możliwości stosowania uchylonej ustawy o Służbie Celnej, takim przepisem będzie obowiązujący już 31 maja 2017 r. przepis art. 250 ust. 4 ustawy o KAS.

Jak wskazał Sąd Najwyższy w uchwale z 19 lutego 2020 r. w sprawie o sygn. III PZP 7/19 stosunek służby w związku z przyjęciem propozycji zawarcia umowy o pracę wygasa, co w istocie oznacza zwolnienie ze służby. Niewątpliwie przyczyną tego wygaśnięcia jest reorganizacja wszystkich jednostek organizacyjnych KAS, będąca wynikiem reformy administracji celno-skarbowej. Powinno to prowadzić do nabycia przez funkcjonariusza zwolnionego ze służby i przeniesionemu do stosunku pracy – prawa do odprawy związanej z utratą statusu funkcjonariusza.

Zarówno funkcjonariusz, który nie otrzymał propozycji zatrudnienia lub odmówił jej przyjęcia, jak i funkcjonariusz „ucywilniony” znajdują się w podobnej sytuacji: ich stosunki służbowe wygasły i utracili status członka służby celno-skarbowej, nie mogą skorzystać ze szczególnej ochrony stosunku służby (art. 179-181 ustawy o KAS), są pozbawieni dostępu do ścieżki awansowej (art. 197 ustawy o KAS), szczególnej ochrony prawnej (art. 210 ustawy o KAS), dodatkowego urlopu wypoczynkowego (art. 216 ust. 4 ustawy o KAS), płatnego urlopu zdrowotnego (art. 217 ustawy o KAS), wyróżnień (art. 219 ustawy o KAS), dodatków do uposażenia (art. 226 ustawy o KAS), nagród (art. 241-242 ustawy o KAS) i innych uprawnień związanych ze stosunkiem służby. O ile nie osiągnęli jeszcze odpowiedniego stażu w służbie, nie mogą skorzystać z systemu zaopatrzenia emerytalnego służb mundurowych. Żaden przepis powoływanej ustawy nie uzależnia przy tym prawa do odprawy od zaprzestania pracy na jakiejkolwiek podstawie. Gdyby stosunek służbowy powoda ustał, a następnie dopiero powód nawiązałby stosunek pracy z (...) S. w S., to także przysługiwałoby mu prawo do tej konkretnej odprawy, które wiąże się ze zwolnieniem ze służby. Podkreślenia jeszcze raz wymaga też fakt, iż stosunek pracy łączy powoda z innym podmiotem niż stosunek służby. Ten ostatni wiązał go ze Skarbem Państwa – (...) w S., a nie z Izbą Administracji Skarbowej w S..

Nie można też pominąć tej okoliczności, iż po „ucywilnieniu” były już funkcjonariusz traci prawo do odprawy wynikającej z art. 250 ustawy o KAS. Także w sytuacji reorganizacji lub likwidacji jednostki organizacyjnej KAS, w której świadczy pracę, przysługiwać mu będzie jedynie prawo do odprawy pieniężnej, o której mowa w art. 8 ustawy z dnia 13 marca 2013 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1969). Maksymalna wartość takiej odprawy odpowiada trzykrotności miesięcznego wynagrodzenia (po przepracowaniu u danego pracodawcy ponad 8 lat). Tymczasem maksymalna wartość odprawy określonej w art. 250 ustawy o KAS odpowiada sześciokrotności miesięcznego uposażenia.

Sama wysokość należnej odprawy nie była przedmiotem sporu między stronami.

Podstawę roszczenia w zakresie ustawowych odsetek za opóźnienie stanowił przepis art. 252 ustawy o KAS. Odprawa powinna być wypłacona w dniu ziszczenia się wszystkich przesłanek warunkujących jej przyznanie, czyli w ostatnim dniu służby powoda. Ponieważ powód domagał się zasądzenia odsetek już od dnia 1czerwca 2017 r., żądanie to za okres od 1 czerwca do 5 czerwca 2017 r. podlegało oddaleniu.

O kosztach procesu orzeczono w oparciu o przepis art. 98 § 1 i 3 k.p.c. zgodnie z którym strona przegrywająca proces obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Sąd uznał powodów za wygrywających proces w całości.

Na poniesione przez powoda koszty procesu składało się wynagrodzenie reprezentującego go pełnomocnika zawodowego (3.600 zł) oraz wniesiona opłata od pozwu (2.080 zł), łącznie w kwocie 5.680 zł. Powód wywodził swoje roszczenia ze stosunku prawnego funkcjonariusza i nie korzystał ze statusu pracownika, a zatem nie był objęty ustawowym zwolnieniem od kosztów sądowych na mocy art. 96 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jedn.: Dz.U. z 2020 r. poz. 755). Wysokość wynagrodzenia pełnomocnika ustalono na podstawie § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

ZARZĄDZENIE

1. (...)

2. (...)

3. (...)

4. (...)

22.02.2021 r.