Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 września 2019 roku.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący sędzia Przemysław Chrzanowski

Ławnicy: Mariola Kozaczka

Agnieszka Mika

Protokolant Patrycja Wielgus

po rozpoznaniu w dniu 9 września 2019 roku w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa J. K.

przeciwko A. D.

o zapłatę

1.  zasądza od A. D. na rzecz J. K. kwotę 6.362,40 zł (sześć tysięcy trzysta sześćdziesiąt dwa złote czterdzieści groszy) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 21 marca 2019 roku do dnia zapłaty tytułem odszkodowania,

2.  zasądza od A. D. na rzecz J. K. następujące kwoty:

a.  2.100 zł (dwa tysiące sto złotych) brutto wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 kwietnia 2018 roku do dnia zapłaty tytułem wynagrodzenia za marzec 2018 roku,

b.  2.100 zł (dwa tysiące sto złotych) brutto wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 maja 2018 roku do dnia zapłaty tytułem wynagrodzenia za kwiecień 2018 roku,

c.  2.100 zł (dwa tysiące sto złotych) brutto wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 czerwca 2018 roku do dnia zapłaty tytułem wynagrodzenia za maj 2018 roku,

d.  2.100 zł (dwa tysiące sto złotych) brutto wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 lipca 2018 roku do dnia zapłaty tytułem wynagrodzenia za czerwiec 2018 roku,

e.  2.100 zł (dwa tysiące sto złotych) brutto wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 sierpnia 2018 roku do dnia zapłaty tytułem wynagrodzenia za lipiec 2018 roku,

f.  6.362,40 zł (sześć tysięcy trzysta sześćdziesiąt dwa złote czterdzieści groszy) brutto wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 listopada 2018 roku do dnia zapłaty tytułem wynagrodzenia za październik 2018 roku,

g.  6.362,40 zł (sześć tysięcy trzysta sześćdziesiąt dwa złote czterdzieści groszy) brutto wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 grudnia 2018 roku do dnia zapłaty tytułem wynagrodzenia za listopad 2018 roku,

h.  6.362,40 zł (sześć tysięcy trzysta sześćdziesiąt dwa złote czterdzieści groszy) brutto wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 stycznia 2019 roku do dnia zapłaty tytułem wynagrodzenia za grudzień 2018 roku,

3.  zasądza od A. D. na rzecz J. K. kwotę 5.494,80 zł (pięć tysięcy czterysta dziewięćdziesiąt cztery złote osiemdziesiąt groszy) brutto wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 stycznia 2019 roku do dnia zapłaty tytułem ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy,

4.  uznaje się niewłaściwym rzeczowo i przekazuje sprawę Państwowej Inspekcji Pracy Okręgowemu Inspektoratowi Pracy w W. w zakresie żądania ukarania A. D. karą grzywny,

5.  oddala powództwo w pozostałej części,

6.  nakazuje pobrać od A. D. na rzecz Skarbu Państwa – konto bankowe Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie kwotę 2.073 zł (dwa tysiące siedemdziesiąt trzy złote) tytułem kosztów sądowych,

7.  nadaje wyrokowi w punkcie 1 rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 6.362,40 zł (sześć tysięcy trzysta sześćdziesiąt dwa złote czterdzieści groszy).

Mariola Kozaczka sędzia Przemysław Chrzanowski Agnieszka Mika

Sygn. akt VI P 459/18

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia (...) (data wniesienia) J. K. wniósł odwołanie od wypowiedzenia otrzymanego od A. D. w dniu 8 listopada 2018 roku.

Powód sprecyzował, że wnosi o zasądzenie kwoty 6.362,40 zł tytułem odszkodowania wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia doręczenia pozwu pozwanej do dnia zapłaty oraz wnosi o zasądzenie wynagrodzenia za pracę w kwocie łącznie 23.224,80 zł za okres od marca 2018 roku do lipca 2018 roku oraz od października do listopada 2018 roku z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 11 następnego miesiąca, za który było należne wynagrodzenie.

W uzasadnieniu J. K. wskazał, że nie są dla niego zrozumiałe przyczyny wypowiedzenia umowy o pracę. Zostały przestawione w formie gołosłownych twierdzeń, bez wskazania jakiegokolwiek niewłaściwego zachowania. W tym zakresie wskazał na naruszenie art. 30 § 4 k.p. Niezależnie od ogólności sformułowanych przyczyn wskazał, że nie są one prawdziwe.

Ponadto powód rozszerzył powództwo wnosząc dodatkowo o zasądzenie wynagrodzenia za miesiąc grudzień 2018 roku wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 stycznia 2019 roku do dnia zapłaty w kwocie 6362,40 zł, ekwiwalentu za 19 urlopu wypoczynkowego w kwocie 5494,80 zł wraz z odsetkami ustawowymi z opóźnienie do dnia 11 stycznia 2019 do dnia zapłaty oraz odszkodowania za niemożność podjęcia pracy w wyniku niewydania świadectwa pracy w kwocie 8.550 zł. Wniósł również o zasądzenie od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa maksymalnej kary grzywny przewidzianej w Kodeksie pracy tytułem drastycznego naruszenia art. 282 § 1 pkt 1, 2 i 3 k.p.

(pozew – k. 1; pismo procesowe z dnia 7 grudnia 2018 roku – k. 7-10, pismo procesowe – k. 58-60)

Pozwana A. D. wniosła o oddalenie powództwa w całości. W uzasadnieniu wskazała, że powód jest jej wujkiem i działał na podstawie pełnomocnictwa mając jej pomagać w prowadzeniu działalności gospodarczej. Wskazała, że nie przestrzegał ustalonego porządku pracy, nie odnotowywał w ewidencji świadczonej pracy, stawiał się pod wpływem alkoholu oraz między nim a pozwaną dochodziło do sprzeczek i przepychanek. W związku z tym, że powód miał kontrolę nad finansami prowadzonej działalności gospodarczej przez pozwaną korzystając z dostępów do konta bankowego wyprowadził z konta firmowego w gotówce ponad 164.000 zł bez pokrycia w fakturach i dokumentach KW. Dopuścił się ponadto próby wyłudzenia dotacji podając drogą mailową inny numer konta – należący do jego matki B. K.. Ponadto w zamian za zwrot przywłaszczonej dokumentacji wymusił na powódce podpisanie aneksu do umowy o pracę podwyższający jego wynagrodzenie do 4500 zł netto. Powód w ocenie pozwanej miał świadomość, że brak dokumentacji spowoduje zaburzanie pracy przedszkola oraz konieczność jego zamknięcia.

(odpowiedź na pozew – k. 37-38)

Z uwagi na zgłoszenie w piśmie procesowym z dnia 27 maja 2019 roku (data przesłania 28 maja 2019 roku, data przedstawienia do referatu sędziego 4 czerwca 2019 roku) przez A. D. 3 roszczeń, Sąd postanowił wyłączyć do odrębnego rozpoznania sprawę z powództwa A. D. przeciwko J. K. o:

a.  zasądzenie od J. K. na rzecz A. D. „zwrotu 160 tysięcy złotych”,

b.  zasądzenie od J. K. na rzecz A. D. „odszkodowania w najwyższej przewidzianej przez Kp w takich sytuacjach postaci”,

c.  zasądzenie od J. K. na rzecz A. D. „samochodu marki V. (...)”

i wpisać do rep. P pod nowy numer.

Po przekazaniu, sprawa ww. jest zarejestrowana w Sądzie Okręgowym Warszawa - Praga w Warszawie w VII Wydziale Pracy i Ubezpieczeń Społecznych pod(...)

(pismo procesowe – k. 80-85, wyłączenie – k. 102, pismo SO – k. 129)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

A. D. prowadzi działalność gospodarczą pod firmą tożsamą z jej imieniem i nazwiskiem. W przeważającym zakresie zajmuje się opieką nad dziećmi. Jest właścicielem Niepublicznego Przedszkola (...). Dyrektorem przedszkola w okresie zatrudnienia powoda była K. M..

(wyciąg z (...) k. 3)

J. K. był zatrudniony u pozwanej na podstawie umowy o pracę zawartej w dniu 1 lutego 2018 roku na stanowisku pracownika biurowego w miejscu pracy w miejscowości Z.. Wynagrodzenie zasadnicze powoda wynosiło najpierw 2.100 zł brutto. Powód był zatrudniony w Niepublicznym Przedszkolu (...).

Od 1 września 2018 roku wynagrodzenie powoda wynosiło 6.362,40 zł brutto na podstawie aneksu zawartego pomiędzy stronami. Pozwana nie wypłaciła powodowi wynagrodzenia za miesiące od marca do lipca 2018 roku oraz od października do 31 grudnia 2018 roku kiedy to ustał stosunek pracy powoda.

(umowa o pracę – k. 14; aneks – k.15; zaświadczenie – k. 50)

Przed zatrudnieniem na podstawie umowy o pracę powód również wykonywał obowiązki w zakresie pomocy w prowadzeniu przedszkola, mimo braku formalnej umowy o pracę na podstawie zawartego pełnomocnictwa z dnia 25 czerwca 2016 roku i 13 listopada 2017 roku.

(okoliczność bezsporna)

Powód działając w imieniu i na rzecz pozwanej prowadzącej działalność gospodarczą oświadczył, że pozwana przyjmuje środki z programu (...) + w kwocie 153,375,00 zł na wyodrębniony rachunek bankowy o numerze (...). Wskazał w treści oświadczenia swoje dane kontaktowe.

Rachunek bankowy wskazany w treści oświadczenia jest rachunkiem bankowym wskazanym jako rachunek w wezwaniu pozwanej do zapłaty. Nie jest to rachunek bankowy pozwanej. Był to rachunek B. K..

(oświadczenie – k. 43; mail – k. 44)

W dniu 27 sierpnia 2018 roku z rachunku bankowego pozwanej na rachunek bankowy o numerze (...) została przelana kwota 101.057,00 oraz 500,63 złote. Jako odbiorcę wskazano B. K.. Przelewu powyższej kwoty dokonał powód.

W wiadomości SMS skierowanej do pozwanej powód poinformował, że to 60% pożyczki udzielonej pozwanej przez babcię.

(wyciąg rachunku bankowego – k 45; wydruk wiadomości SMS – k. 46)

Od 2 lutego 2018 roku do 29 czerwca 2018 roku z rachunku bankowego pozwanej prowadzonego dla Niepublicznego Przedszkola (...) powód dokonywał regularnie kilka razy w miesiącu wypłat kartą debetową gotówki w kwotach po 4000 zł na każdą wypłatę. Łącznie w tym okresie wypłacił 164.000 zł. Nie były to przelewy dotyczące jego wynagrodzenia.

Powód w ciągu okresu zatrudnienia otrzymał wynagrodzenie za luty 2018 roku oraz za okres od sierpnia do września 2018 roku. Za miesiące od marca do lipca 2018 roku powód nie otrzymał wynagrodzenia w gotówce lub na rachunek bankowy.

(wyciąg z rachunku bankowego w (...) k. 39-42; zeznania powoda J. K. na rozprawie w dniu 9 września 2019 roku – protokół rozprawy k. 116v)

W dniu 1 września 2018 roku do KPP W. Komisariatu Policji w Z. zgłosiła się pozwana zawiadamiając, że w okresie od 31 sierpnia 2018 roku godz. 17 do 1 września godz. 15 w Z. z wnętrza szafy znajdującej się w sekretariacie przedszkola H. P. niezaznany sprawca dokonał kradzieży dokumentów dotyczących przedszkola oraz laptopa marki D. koloru czarno szarego.

Postanowieniem z dnia 5 września 2018 roku dochodzenie zostało umorzone przed wszczęciem. W dniu 5 września 2018 roku ponownie zgłosiła się pozwana, która wskazała, że powód zwrócił jej dokumenty przedszkola oświadczając, że doszła do porozumienia z powodem.

(potwierdzenie złożenia zawiadomienia – k. 47; postanowienie – k. 48-49)

Pozwana w dniu 29 marca 2018 roku odwołała pełnomocnictwa udzielone aktami notarialnymi z dniem 25 czerwca 2016 roku oraz z dnia 13 listopada 2017 roku J. K..

(pismo z Kancelarii Notarialnej z dnia 4 września 2018 roku – k. 91)

Pismem z dnia 18 października 2018 roku (otrzymanym przez powoda w dniu 8 listopada 2018 roku) pozwana wypowiedziała umowę o pracę zawartą na czas nieokreślony z zachowaniem 1 miesięcznego okresu wypowiedzenia począwszy od dnia w którym pracownik zapoznał się z treścią pisma. Jako przyczyny wypowiedzenia wskazała: utratę zaufania do pracownika wynikającego z podejmowania przez niego decyzji biznesowych mogących narazić firmę na straty, jak również zachowań w miejscu pracy powodujących dyskomfort u pozostałych pracowników, naruszenie obowiązków pracowniczych oraz niestawienie się w pracy oraz likwidację stanowiska powoda. Na okres wypowiedzenia powód został odsunięty od obowiązku wykonywania pracy.

(wypowiedzenie – k. 2)

Pismem z dnia 23 stycznia 2019 roku powód wezwał pozwaną do wystawienia świadectwa pracy i doręczenia powodowi. Pozwana wystawiła powodowi pierwsze świadectwo pracy, które odebrał 7 marca 2019 roku. W świadectwie pracy pozwana wskazała, że powód wykorzystał 19 dni urlopu wypoczynkowego.

Powód zwrócił się do pozwanej o sprostowanie świadectwa pracy poprzez wskazanie, że nie wykorzystał żadnego dnia urlopu wypoczynkowego. Pozwana ponownie wystawiła powodowi świadectwo pracy, które zostało nadane do powoda w dniu 19 marca 2019 roku. Powód odebrał świadectwo pracy w dniu 27 marca 2019 roku. Świadectwo pracy wysłane powtórne było tożsame co do wszystkich punktów jak to odebrane 7 marca 2019 roku.

(pismo z dnia 23 stycznia 2019 roku – k. 64; potwierdzenie nadania kurierem (...) k. 65; świadectwo pracy - k. 70; pismo z dnia 13 marca 2019 roku – k. 72; świadectwo pracy – k. 68-69)

W okresie zatrudnienia powód nie korzystał z urlopu wypoczynkowego. Pozwana nie wypłaciła powodowi ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy w żadnej wysokości.

(okoliczność bezsporna)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na postawie wyżej wymienionych dowodów z dokumentów zaoferowanych i złożonych przez strony do akt sprawy, których autentyczność nie została zakwestionowana przez żadną stronę postępowania.

W zakresie dowodów z dokumentów przedłożonych do akt sprawy na kartach 61 – 63 oraz 66 Sąd uznał, że zostały one sporządzone na potrzeby niniejszego postępowania. W tym również zakresie Sąd nie dał wiary świadkowi Z. Z. prowadzącemu (...). Zeznania świadka Z. Z. są w ocenie Sądu niespójne oraz niewiarygodne. Nie jest bowiem wiarygodne, aby potencjalny pracodawca uzależniał zatrudnienie pracownika od tego, że wykaże wymiar urlopu jaki wykorzystał u poprzedniego pracodawcy. Stosunek pracy powoda ustał w grudniu 2018 roku. W takiej sytuacji - skoro powód miał podjąć pracę w 2019 roku - nie byłoby to racjonalne, aby wymagać wykazania, jaki wymiar urlopu wykorzystał. Nie ma to znaczenia do naliczenia wymiaru urlopu u nowego pracodawcy i wbrew temu to co twierdził świadek, nie powodowałoby negatywnych konsekwencji dla niego. Sąd uznał, że świadek zeznawał w sposób mający uwiarygodnić twierdzenia powoda oraz sporządzane przez siebie dokumenty.

Zeznania świadków J. M., J. G. Sąd pominął przy ustalania stanu faktycznego. Świadkowie nie mieli wiedzy na temat przedmiotu niniejszego postępowania, ich zeznania okazały się nieprzydatne do rozstrzygnięcia sporu.

Dowód z zeznań świadka K. M. Sąd pominął mając na względzie niemożność stawienia się świadka na terminie rozprawy, które zostało dostatecznie udowodnione oraz fakt, że wszelkie okoliczności sprawy zostały ustalone.

Twierdzeniom pozwanej Sąd nie dał wiary w zakresie w jakim wskazywała, że wypłaciła powodowi sporne wynagrodzenia oraz ekwiwalent za urlop. Były to wyłącznie twierdzenia pozwanej A. D.. Na potwierdzenie ich nie przedłożyła żadnych kopii list płac, potwierdzeń wypłaty lub wyciągów z rachunku bankowego, które dotyczyłyby przelewów wynagrodzenia powoda. Ponadto Sąd w części pominął zeznania pozwanej jako nieprzydatne do rozstrzygnięcia sprawy m.in. w zakresie w jakim zeznawała na temat używania alkoholu i narkotyków oraz przebiegu zatrudnienia u innego pracodawcy. Zeznania te nie miały znaczenia dla ustalenia stanu faktycznego i nie dotyczyły stosunku pracy zawartego z powodem. Zeznaniom powoda Sąd dał wiarę w zakresie w jakim zeznawał na temat niewypłacenia wynagrodzenia przez pozwaną oraz ekwiwalent za urlop. Te twierdzenia powoda były spójne z tym, co znajduje się aktach sprawy.

Sąd zważył, co następuje:

Przedmiotem rozpoznania Sądu był szereg roszczeń powoda: o odszkodowanie za niezgodne z prawem wypowiedzenie umowy o pracę, wynagrodzenie za pracę za miesiące od marca do lipca oraz od października do grudnia 2018 roku, ekwiwalent za urlop wypoczynkowy, odszkodowanie za niewydanie świadectwa pracy w terminie oraz o zasądzenie od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa maksymalnej kary grzywny przewidzianej w Kodeksie pracy tytułem drastycznego naruszenia art. 282 § 1 pkt 1, 2 i 3 k.p.

W pierwszej kolejności Sąd ustali, czy jest właściwy do rozpoznawania sprawy związanej z wnioskiem powoda o ukaranie pozwanej grzywną za naruszenie przepisów prawa pracy. Powód wnosił o ukaranie pozwanej grzywną w maksymalnej wysokości jaka jest przewidziana w przepisie art. 282 § 1 k.p. za niewypłacanie w ustawowym terminie wynagrodzenia za pracę, ekwiwalentu za należny urlop oraz niewystawienie i nieprzekazanie w terminie świadectwa pracy.

Zgodnie z art. 464 § 1 k.p.c. odrzucenie pozwu nie może nastąpić z powodu niedopuszczalności drogi sądowej, gdy do rozpoznania sprawy właściwy jest inny organ. W tym wypadku sąd przekaże mu sprawę. Jeżeli jednak organ ten uprzednio uznał się za niewłaściwy, sąd rozpozna sprawę. Jak wynika z treści sformułowanego wniosku, powód wnosi o ukaranie pozwanej karą grzywny na podstawie odpowiednio zastosowanego art. 281 pkt 3 k.p. Przepis art. 281 k.p. jako całość ustanawia katalog wykroczeń przeciwko prawom pracownika.

W sprawach o wykroczenia przeciwko prawom pracownika orzeka się na podstawie wniosku złożonego przez inspektora pracy. Inspektor pracy jest w tych sprawach oskarżycielem publicznym (art. 17 § 2 k.p.w.). W każdej sprawie o wykroczenie wniosek może wnieść również prokurator. Może on także wstąpić do postępowania wszczętego przez inspektora pracy. W celu ustalenia, czy istnieją podstawy do wystąpienia z wnioskiem o ukaranie oraz zebrania danych niezbędnych do sporządzenia takiego wniosku lub jego uzupełnienia, inspektor pracy może w miarę potrzeby przesłuchiwać świadków, dokonywać oględzin i przeszukania, okazywać osoby, wzywać do wydania lub okazania dokumentu lub przedmiotu mającego znaczenie dowodowe dla sprawy, a także powoływać i przesłuchiwać biegłych oraz wzywać specjalistów, przy czym czynności tych dokonuje się, o ile to możliwe, na miejscu popełnienia czynu, bezpośrednio po jego ujawnieniu. W toku czynności wyjaśniających należy także przesłuchać osobę, co do której istnieje uzasadniona podstawa do sporządzenia przeciwko niej wniosku o ukaranie. Przed przesłuchaniem należy osobie przesłuchiwanej wyjaśnić, o jakie wykroczenie może być obwiniona, oraz pouczyć ją o prawie do odmowy złożenia wyjaśnień, a także o możliwości zgłoszenia własnych dowodów. Z czynności tej sporządza się protokół (art. 54 w zw. z art. 17 § 2 k.p.w.). Po przeprowadzeniu tych czynności inspektor pracy może jednak sam nałożyć grzywnę w drodze mandatu karnego, jeżeli uważa, że kara ta będzie wystarczająca (art. 95 § 3 k.p.w.). W takim przypadku grzywna może być nałożona w wysokości do 2000 zł (art. 96 § 1a k.p.w.). Wyjątkowo, jeżeli ukarany co najmniej dwukrotnie za wykroczenie przeciwko prawom pracownika (zatrudnionego na podstawie umowy cywilnoprawnej) popełnia w ciągu 2 lat od dnia ostatniego ukarania takie wykroczenie, mandat może opiewać na kwotę do 5000 zł. (por. art. 96 § 1b-1bc k.p.w.).

Orzekanie w sprawach o wykroczenia zostało poddane kognicji sądów powszechnych. Sądy rozpatrują te sprawy w dwóch instancjach (w pierwszej instancji właściwy jest sąd rejonowy, w drugiej zaś - sąd okręgowy; art. 9 i 14 k.p.w.). Środkami odwoławczymi są apelacja i zażalenie (art. 103 k.p.w.). Kasację do Sądu Najwyższego w sprawach o wykroczenia mogą wnieść podmioty wymienione w art. 110 k.p.w.

Należy wobec powyższego zauważyć, że Wydział Pracy nie jest właściwy do rozpoznania przedmiotowego roszczenia, gdyż to inspektor pracy jest właściwy do pierwotnego badania przesłanek do ukarania pozwanej w postępowaniu mandatowym lub wystąpienia ze stosownym wnioskiem do sądu powszechnego – Wydziału Karnego. Do rozpoznawania spraw w zakresie postępowań o wykroczenia nie jest właściwy Sąd Pracy i (...), gdyż ten rozpatruje sprawy określone jako cywilne. Postępowanie wykroczeniowe, w tym postępowanie mandatowe regulowane jest przez Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia. Mimo, że powód skierował wniosek do niewłaściwego organu, Sąd z urzędu zbadał właściwość organu wobec niedopuszczalności odrzucenia wniosku jako niedopuszczalnego ze względu na brak drogi sądowej (art. 199 k.p.c.).

Mając na uwadze powyższe Sąd uznał się niewłaściwym rzeczowo i przekazał sprawę Państwowej Inspekcji Pracy Okręgowemu Inspektoratowi Pracy w W. w zakresie żądania ukarania A. D. karą grzywny.

Odnośnie rozpoznania roszczenia o odszkodowanie za nieuzasadnione i niezgodne z prawem wypowiedzenie umowy o pracę z dnia 8 listopada 2018 roku Sąd zważył, co następuje.

Zgodnie z art. 45 § 1 k.p. w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy - stosownie do żądania pracownika - orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu - o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu. Wobec powyższego stwierdzeniem podstawy do ustalenia prawa do odszkodowania i ustalenia jednocześnie odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanej jest ustalenie, że: przyczyny wskazane w wypowiedzeniu nie były rzeczywiste, nie potwierdziły się lub wypowiedzenie zostało dokonane z naruszeniem przepisów prawa pracy. W pierwszej kolejności Sąd odniesie się do podnoszonej przez powoda argumentacji, że wypowiedzenie, które dokonał pracodawca, narusza przepis art. 30 § 4 k.p. poprzez brak wskazania jakichkolwiek przykładów niewłaściwego zachowania oraz niestawianiu zarzutów przez pozwaną przed wręczeniem wypowiedzenia. Dopiero spełnienie przesłanki z tego artykułu, czyli wskazanie konkretnych przyczyn powoduje, że odnośnie ich aktualizuje się obowiązek Sądu do badania ich zgodności z rzeczywistym stanem faktycznym.

Zgodnie z art. 30 § 4 k.p. w oświadczeniu pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony lub o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia powinna być wskazana przyczyna uzasadniająca wypowiedzenie lub rozwiązanie umowy. Zgodnie z najnowszym orzecznictwem Sądu Najwyższego, które podziela Sąd - z mocy art. 30 § 4 k.p. na pracodawcy spoczywa obowiązek wskazania w pisemnym oświadczeniu woli przyczyny rozwiązania. Przyczyna ta powinna być prawdziwa i konkretna. Konieczne jest zatem precyzyjne określenie czynu pracownika. Istotny pozostaje bowiem przede wszystkim fakt - działanie lub zaniechanie pracownika - z którego pracodawca wywodzi skutki prawne, natomiast nie jest ważne, dlaczego pracodawca kwalifikuje to zachowanie jako ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych (v. wyrok SN z dnia 12 kwietnia 2018 r. I PK 19/17, LEX nr 2492099). Przyczyna wypowiedzenia powinna być tak sformułowana, aby pracownik wiedział i rozumiał, z jakiego powodu pracodawca dokonuje wypowiedzenia. Obowiązek pracodawcy, o którym mowa w art. 30 § 4 k.p. (w związku z art. 45 § 1 k.p.), wynika z tego, że ewentualne pozbawienie pracownika możliwości dokonania oceny w zakresie, czy zastosowane względem niego kryteria doboru do zwolnienia były słuszne i właściwe, "wymuszałoby" na pracowniku wszczęcie procesu sądowego w celu poznania konkretnej i rzeczywistej przyczyny, która uzasadniała wypowiedzenie umowy o pracę. Z oświadczenia pracodawcy powinno jednak wynikać w sposób niebudzący wątpliwości, co jest istotą zarzutu stawianego pracownikowi i usprawiedliwiającego rozwiązanie z nim stosunku pracy.

W ocenie Sądu rozpoznającego sprawę nie stanowią wskazania konkretnych przyczyn podane przez pozwaną pracodawczynię w wypowiedzeniu powody: utrata zaufania do pracownika wynikająca z podejmowania przez niego decyzji biznesowych mogących narazić firmę na straty, jak również rażących zachowań w miejscu pracy powodujących dyskomfort u pozostałych współpracowników oraz naruszenie obowiązków pracowniczych. Jedynie przyczyna wskazana jako likwidacja stanowiska pracy oraz przyczyna wskazana jako niestawianie się w pracy są na tyle konkretne, że powód mógł mieć możliwość weryfikacji na przedsądowym etapie tego, czy faktycznie doszło do likwidacji jego stanowiska pracy lub niestawiania się w pracy. Co do pozostałych przyczyn pracodawca nie wskazał powodowi w wypowiedzeniu umowy o pracę jakie negatywne decyzje biznesowe podejmował, które mogły narazić firmę na straty. Powód nie mógł wobec tego abstrakcyjnie odnosić wszystkich podejmowanych decyzji w ramach posiadanego przez siebie pełnomocnictwa oraz w ramach swojej umowy o pracę i porównywać ich pod kątem zasadności i możliwości narażenia na straty. Pozwana powinna wskazać jakie konkretne decyzje pracownika naraziły firmę na straty. Enumeratywne wymienienie każdej z sytuacji nie jest wymagane do ustalenia, że przyczyna jest konkretna. Pozwana powinna choćby wskazać typy operacji i działań, które w jej ocenie naraziły pozwaną na stratę. Nie robiąc tego, naruszyła art. 30 § 4 k.p. Również pozwana nie wskazała o jakie rażące zachowania w miejscu pracy posądziła powoda. Nie wskazała w wypowiedzeniu umowy o pracę jakie zachowania lub typy zachowania powoda budziły dyskomfort pozostałych pracowników. Jak wynika z doświadczenia życiowego, różne doświadczenia mogą być różnie odbierane przez ludzi, zależnie od posiadanej przez nich osobowości, ich percepcji oraz wrażliwości. Skoro pozwana podnosiła taką okoliczność, powinna wskazać jakie rażące zachowania zarzuca powodowi. Nie uczyniła tego, zatem i przyczyna - tak wskazana - jest niekonkretna i również nie spełnia wymogów określonych ww. przepisami prawa. Ponadto pozwana nie wskazała jakie naruszenia obowiązków pracowniczych zarzuca powodowi. Katalog obowiązków pracownika wskazany w art. 100 k.p. jest katalogiem otwartym i przez to katalogiem szerokim. Brak wskazania choćby typów zachowań powodujących naruszenie obowiązków pracowniczych powoduje brak konkretności wskazania przyczyny.

Podnieść należy, że pracodawca nie może uzupełnić braku wskazania konkretnej przyczyny rozwiązania umowy o pracę po wniesieniu powództwa o przywrócenie do pracy lub odszkodowanie (v. wyrok SN z dnia 10 listopada 1998 r. I PKN 423/98, OSNP 1999/24/789). W takiej sytuacji szeroko przedstawiona dokumentacja przez pozwaną na negatywne postępowanie wobec niej powoda oraz ewentualne działanie na szkodę prowadzonej działalności gospodarczej pozostaje nieistotna dla rozstrzygania o zasadności wypowiedzenia. Oczywiście Sąd ma na względzie, że wypowiedzenie to zwykły sposób rozwiązania umowy o prace, jednak nie zwalnia to pracodawcy z dołożenia należytej staranności w prawidłowym sfomułowaniu takiego wypowiedzenia. Pracodawca powinien wskazywać przyczyny w sposób konkretny, prawdziwy i będące rzeczywistymi. W tej sprawie nie istnieje możliwość uzupełniania w toku postępowania konkretności przyczyn wypowiedzenia, co w ocenie Sądu ma na celu składana przez pozwaną dokumentacja. Wszystkie okoliczności podnoszone w toku postępowania dowodowego powinny zostać wskazane na etapie formułowania wypowiedzenia, tak aby było ono konkretne.

W takiej sytuacji tylko przyczyny wskazane jako niestawianie się w pracy oraz likwidacja stanowiska zatrudnionego mogą zostać uznane za przyczyny wskazane jako konkretne i spełniające wymóg przepisu art. 30 § 4 k.p. Pracodawca wskazał łącznie 5 przyczyn: podejmowanie niekorzystnych decyzji narażających na stratę, rażące zachowania powodujące dyskomfort, naruszenie obowiązków pracowniczych, niestawianie się w pracy oraz likwidację stanowiska zatrudnionego. Trzy z pięciu przyczyn w ocenie Sądu pozostają niekonkretne. Istnieje przewaga przyczyn niekonkretnych w stosunku do konkretnych. Skoro więc tylko dwie z przyczyn pozostają konkretne, a pozostałe niekonkretne Sąd zbada ich prawdziwość niezależnie od pozostałych.

Oceniając, czy powód stawiał się w pracy Sąd zważył, że świadek J. M. zeznająca w sprawie podała, że powód w 2018 roku niemal codziennie był widywany w pracy. Pozwana była zobowiązana do przedłożenia list obecności prowadzonych dla powoda. Nie uczyniła tego w zakreślonym przez Sąd terminie. Wobec tego mając na względzie ciężar dowodu spoczywający na pozwanej w tym zakresie Sąd uznał, że skoro pozwana nie udowodniła niestawiennictwa powoda w pracy to jest to przyczyna nierzeczywista. Podobnie z przyczyną wskazaną jako likwidacja stanowiska pracy. Pozwana nie zdołała wykazać, że stanowisko pracy powoda zostało zlikwidowane, a nawet jeśli zostało zlikwidowane to, że kierowała się obiektywnymi kryteriami doboru powoda do zwolnienia.

Powyższe okoliczności pozwalają uznać, że wypowiedzenie z dnia 8 listopada 2018 roku zostało dokonane z naruszeniem przepisów prawa oraz było nieuzasadnione. Powód był zatrudniony w pozwanej od 1 lutego 2018 roku do 31 grudnia 2018 roku, z którym to dniem upłynął jego jednomiesięczny okres wypowiedzenia. Zgodnie z art. 47 ¹ k.p. odszkodowanie, o którym mowa w art. 45 k.p., przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. W przypadku powoda niekwestionowane było to, że miał 1 miesięczny okres wypowiedzenia. W momencie upływu okresu wypowiedzenia wynagrodzenie powoda wynosiło 6.362,40 zł. Pozwana pomimo, że wskazywała ma wymuszenie na niej podpisania aneksu do umowy o pracę, zwiększającego jego wynagrodzenie, to nie wskazywała i nie podnosiła argumentacji zmierzającej do ustalenia, że jej oświadczenie jako część oświadczania obu stron zostało złożone pod wpływem przymusu. Ponadto nie wniosła o stwierdzenie, że ta czynność została dokonana pod wpływem groźby. Nie złożyła również powodowi oświadczania woli na piśmie w przedmiocie uchylenia się od oświadczenia woli w tym przedmiocie (art. 87 i 88 k.c. w zw. z art. 300 k.p.). Wobec powyższego Sąd zasądził od A. D. na rzecz J. K. kwotę 6.362,40 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 21 marca 2019 roku do dnia zapłaty tytułem odszkodowania. W kwestii odsetek Sąd zasądził je zgodnie z żądaniem od dnia doręczenia pozwanej odpisu pozwu.

Natomiast odnosząc się do tego, że pozwana wystawiła pismo z dnia 19 grudnia 2018 roku, które zmieniało tryb rozwiązania umowy o pracę na dokonany bez zachowania okresu wypowiedzenia z winy pracownika, to należy mieć na uwadze, że pozwana nie zdołała wykazać, że takie pismo zostało doręczone powodowi przed upływem okresu wypowiedzenia. Okres wypowiedzenia powoda upływał z dniem 31 grudnia 2018 roku. To na pozwanej ciążył obowiązek dowodu, że pismo zostało doręczone jeszcze w grudniu, przed końcem 2018 roku. Powód kwestionował powyższe wskazując, że było ono odebrane już w styczniu 2019 roku. Wobec tego, że pozwana nie wykazała, że zmiana trybu rozwiązania umowy o pracę miała miejsce przed upływem okresu wypowiedzenia Sąd uznał, że sporządzenie takiego pisma pozostaje bez znaczenia, nawet jeśli zostało skutecznie doręczone powodowi w styczniu 2019 roku. Od 1 stycznia 2019 roku stosunek pracy nie łączył już bowiem powoda z pozwaną, także takie oświadczenie pozwanej pozostawało bezskuteczne.

Kolejnym roszczeniem powoda było roszczenie o zasądzenie na jego rzecz wynagrodzeń za pracę za miesiące od marca do lipca 2018 roku oraz od października do grudnia 2018 roku wraz o odsetkami ustawowymi. Powód wnosił o zasądzenie kwot po 2.100 zł brutto od marca 2018 roku do lipca 2018 roku oraz od października do grudnia 2018 roku po 6.362,40 zł brutto. W ocenie Sądu takie żądanie jest uzasadnione w całości, gdyż zgodnie z art. 22 § 1 k.p. jednym z podstawowych obowiązków pracodawcy jest zatrudnienie pracownika za wynagrodzeniem. Wobec tego obowiązkiem pracodawcy jest wypłacanie powodowi wynagrodzenia za pracę. Jak Sąd skonstatował wyżej, pozwana nie zdołała wykazać w jakich dniach powód nie świadczył pracy oraz że za konkretne dni wobec nieświadczenia pracy z jego winy nie należy mu się wynagrodzenie. Wobec powyższego mając na względzie ustalone przez strony procesu wynagrodzenie miesięczne powoda Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwoty po 2.100 zł tytułem wynagrodzenia za poszczególne miesiące od marca 2018 roku do lipca 2018 roku oraz po 6.362,40 zł tytułem wynagrodzenia za poszczególne miesiące od października 2018 roku do grudnia 2018 roku. Sąd również w całości uwzględnił żądania odsetkowe powoda. Z umowy o pracę nie wynika, aby strony ustaliły inny niż określony przepisami prawa pracy termin wypłaty wynagrodzenia (do 10 następnego miesiąca, z dołu). Wobec tego, że poznana nie wypłacała wynagrodzenia do 10 każdego następnego miesiąca po miesiącu w którym powód świadczył pracę to należą mu się odsetki ustawowe za opóźnienie w zakresie w jakim wnosił w pozwie. Ponadto jak wynika z ustaleń Sądu wynagrodzenie miało być wypłacone powodowi gotówką do ręki. Część z wynagrodzenia za okres zatrudnienia została powodowi wypłacona. Natomiast co do dochodzonych przez powoda pozostałych kwot pozwana nie zdołała przedłożyć potwierdzeń wydania i przyjęcia przez powoda wynagrodzenia. Niezależnie od powyższego, nie zdołała wykazać, że powodowi wypłacała wynagrodzenie w formie przelewu bankowego. Na żadnym z przedłożonych wyciągów z rachunków bankowych nie widnieją pozycje dotyczące wynagrodzenia za pracę powoda, które miały być wypłacone. Z kolei w zakresie wzajemnych rozliczeń stron procesu, jest postępowanie w Sądzie Okręgowym Warszawa - Praga w Warszawie w VII Wydziale Pracy i Ubezpieczeń Społecznych pod sygn. akt VII P-Pm 34/19.

Z uwagi na powyższe Sąd na podstawie ww. przepisu Sąd zasądził od A. D. na rzecz J. K. następujące kwoty:

a.  2.100 zł brutto wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 kwietnia 2018 roku do dnia zapłaty tytułem wynagrodzenia za marzec 2018 roku,

b.  2.100 zł brutto wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 maja 2018 roku do dnia zapłaty tytułem wynagrodzenia za kwiecień 2018 roku,

c.  2.100 zł brutto wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 czerwca 2018 roku do dnia zapłaty tytułem wynagrodzenia za maj 2018 roku,

d.  2.100 zł brutto wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 lipca 2018 roku do dnia zapłaty tytułem wynagrodzenia za czerwiec 2018 roku,

e.  2.100 zł brutto wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 sierpnia 2018 roku do dnia zapłaty tytułem wynagrodzenia za lipiec 2018 roku,

f.  6.362,40 zł brutto wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 listopada 2018 roku do dnia zapłaty tytułem wynagrodzenia za październik 2018 roku,

g.  6.362,40 zł brutto wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 grudnia 2018 roku do dnia zapłaty tytułem wynagrodzenia za listopad 2018 roku,

h.  6.362,40 zł brutto wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 stycznia 2019 roku do dnia zapłaty tytułem wynagrodzenia za grudzień 2018 roku.

Odnośnie roszczenia o ekwiwalent za urlop Sąd zważył, że zgodnie z art. 171 § 1 KP w przypadku niewykorzystania przysługującego urlopu w całości lub w części z powodu rozwiązania lub wygaśnięcia stosunku pracy pracownikowi przysługuje ekwiwalent pieniężny. W niniejszej sprawie Sąd ustalił, że powodowi w dniu ustania stosunku pracy przysługiwało 19 dni niewykorzystanego urlopu wypoczynkowego. Oznacza to, że pracodawca powinien mu wypłacić ekwiwalent za te dni. Powód był zatrudniony od lutego do grudnia 2018 roku czyli 11 miesięcy. Do akt sprawy nie przedłożono żadnych świadectw pracy powoda, które pozwalałyby na ustalenie, że wymiar jego urlopu wynosił 26 dni. W takiej sytuacji Sąd przyjął, że zasadnym jest odpowiednie obliczenie przysługującego urlopu od minimalnego wymiaru w ciągu całego roku – 20 dni. Skoro powód był zatrudniony 11 miesięcy to przysługuje mu prawo do 11/12 urlopu który stanowił wymiar urlopu rocznego możliwego do przyznania w jego przypadku. Pozwana nie wykazała, że powód w istocie korzystał z urlopu wypoczynkowego w jakimkolwiek wymiarze. Nie przedstawiła w tym zakresie kart urlopowych powoda, czy wniosków urlopowych. Natomiast samo świadectwo pracy, w którym pracodawczyni wskazała, że powód wykorzystał 19 dni urlopu, nie stanowi podstawy do ustalenia, że powód taki urlop wykorzystał. Powód kwestionował stwierdzenie zawarte w świadectwie pracy, że wykorzystał 19 dni urlopu. Jak już wyżej wskazano roszczenie o udzielenie urlopu w ilości 19 dni z chwilą rozwiązania umowy o pracę uległo przekształceniu w roszczenie o zapłatę ekwiwalentu za ten urlop. Dokonując odpowiednich obliczeń, przy przyjęciu współczynnika urlopowego za 2018 rok w wysokości 20,83 (po uwzględnieniu dnia wolnego 12 listopada 2018 roku) ostatecznie należy uznać, że ekwiwalent za urlop należny powodowi za 19 dni niewykorzystanego urlopu wypoczynkowego (152 godziny) wynosi 5.803,36 zł. W toku postępowania Sąd ustalił, że pozwana nie wypłaciła powodowi jakiejkolwiek kwoty tytułem ekwiwalentu za urlop, stąd też należy zasądzić na jego rzecz od strony pozwanej całą żądana kwotę 5494,80 zł. Sąd miał na względzie treść art. 321 § 1 k.p.c. zgodnie z którym mimo, że możliwe było zasądzenie na rzecz powoda wyższej kwoty tytułem ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy, to był związany dochodzoną kwotą roszczenia. Odnośnie odsetek Sąd miał na uwadze, że ekwiwalent za urlop powinien zostać wypłacony z ostatnim dniem trwania stosunku pracy łączącego powoda z powódką, czyli dnia 31 grudnia 2018 roku. Powód domagał się jednak odsetek od 11 stycznia 2019 roku.

Z kolei roszczenie o odszkodowanie za niewydanie w terminie i wydanie niewłaściwego świadectwa pracy należy ocenić jako bezzasadne. Zgodnie z treścią art. 99 § 1 i 2 k.p. pracownikowi przysługuje roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej przez pracodawcę wskutek niewydania w terminie lub wydania niewłaściwego świadectwa pracy; odszkodowanie to przysługuje w wysokości wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy z tego powodu, nie dłuższy jednak niż 6 tygodni. W myśl § 4 cytowanego artykułu orzeczenie o odszkodowaniu w związku z wydaniem niewłaściwego świadectwa pracy stanowi podstawę do zmiany tego świadectwa. Szkoda pracownika w rozumieniu art. 99 k.p. polega na utracie wynagrodzenia, które mógłby otrzymać, gdyby podjął pracę po otrzymaniu prawidłowego świadectwa pracy. Innymi słowy przesłankami roszczenia o odszkodowanie z art. 99 k.p., oprócz wydania po terminie lub wydania niewłaściwego świadectwa pracy, jest poniesienie przez pracownika szkody polegającej na niemożności podjęcia nowego zatrudnienia oraz związek przyczynowy między tymi zdarzeniami. Zgodnie z prezentowanym w orzecznictwie poglądem „w świetle art. 99 § 2 k.p. odszkodowanie z powodu niewydania w terminie lub wydania niewłaściwego świadectwa pracy przysługuje pracownikowi tylko wówczas, gdy nie mógł uzyskać z tego powodu nowej pracy pomimo podejmowanych w tym kierunku starań, co sam powinien udowodnić (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10.11.1978r., I PRN 107/78, (...)). Na pracowniku spoczywa ciężar dowodu, że świadectwo wydano po terminie lub jest niewłaściwe, że poniósł szkodę oraz że ta szkoda (polegająca na niemożliwości podjęcia odpowiedniej pracy) jest normalnym następstwem tych bezprawnych zachowań pracodawcy (art. 6 i 361 § 1 k.c. w zw. z art. 300 k.p.; tak:. E. Maniewska, Komentarz aktualizowany do art. 99 Kodeksu pracy). Pracodawca będzie ponosił przewidzianą w komentowanej normie odpowiedzialność, jeżeli pomiędzy niewydaniem w terminie lub wydaniem niewłaściwego świadectwa a zaistniałą szkodą wystąpi związek przyczynowy. Chodzi w tym wypadku o normalne następstwa braku przedmiotowego dokumentu lub nieprawidłowości informacji w nim zawartej. Może to w szczególności polegać na odmowie zatrudnienia pracownika na określonym stanowisku z powodu niedostarczenia świadectwa potwierdzającego posiadanie wymaganego stażu pracy określonego rodzaju (zob. M. Włodarczyk, Komentarz do art. 99 k.p.).

Przechodząc do oceny powództwa zmierzającego do ustalenia odpowiedzialności odszkodowawczej Sąd uznał, że pozwana mimo, że nie wydała świadectwa pracy w terminie nie ponosi w tym zakresie odpowiedzialności za ewentualne zatrudnienie powoda w (...). Jak wynika z CV (k. 62) oraz aplikacji kierowanej do (...) powód wskazywał, że posiada duże doświadczenie jako pracownik branży związanej z nieruchomościami i budownictwem. Od lipca 2014 roku do grudnia 2018 roku pracował w miejscach pracy niezwiązanych z jego poprzednimi miejscami zatrudniania związanymi z budowaniem osiedli mieszkaniowych i sprzedażą mieszkań. W złożonej aplikacji wskazywał, że jest osobą posiadającą wysokie kwalifikacje predestynujące go do zatrudnienia na stanowisku Dyrektora ds. Sprzedaży (...). W ocenie Sądu nie jest wiarygodne, aby zatrudnienie powoda na stanowisku Dyrektora, czyli na stanowisku kierowniczym, było uzależnione od przedstawienia świadectwa pracy potwierdzającego zatrudnienie w placówce przedszkolnej, gdzie pracował jako pracownik biurowy. W ocenie Sądu potencjalny pracodawca powinien uzależnić zatrudnienie na takim stanowisku od wykazania się świadectwami pracy lub dokumentami potwierdzającymi prowadzenie działalności związanej z nieruchomościami. Tymczasem jako podstawę odmowy zatrudnienia powoda podano nieokazanie ostatniego świadectwa pracy. Skoro powód okazał potencjalnemu pracodawcy dokument obrazujący jego przebieg zatrudnienia i osoba reprezentująca D. D. wiedziała, że powód był ostatnio zatrudniony w przedszkolu u pozwanej to też wiedział, że powód w tym okresie nie wykorzystywał swojego doświadczenia w branży nieruchomości. Ponadto Sąd jak już wskazał powyżej nie dał wiary świadkowi Z. Z. co do tego, że istotne było dla jego firmy, jaki wymiar urlopu powód wykorzystał. Nie jest to wiarygodne o tyle, że stosunek pracy powoda u pozwanej ustał z dniem 31 grudnia 2018 roku. Zgodnie z art. 153 § 1 i 2 k.c. pracownik podejmujący pracę po raz pierwszy, w roku kalendarzowym, w którym podjął pracę, uzyskuje prawo do urlopu z upływem każdego miesiąca pracy, w wymiarze 1/12 wymiaru urlopu przysługującego mu po przepracowaniu roku. Prawo do kolejnych urlopów pracownik nabywa w każdym następnym roku kalendarzowym. W takiej sytuacji skoro powód miał podjąć pracę od 1 lutego 2019 roku na co wskazywał to dla potencjalnego pracodawcy nie powinno być istotne w jakim wymiarze urlop wykorzystał w poprzednim roku. U nowego pracodawcy powód nabył by urlop stosownie do przepisu powyższego. Wobec tego Sąd uznał, że twierdzenie dotyczące uzależnienia podjęcia zatrudnienia w D. D. od wykazania wykorzystanego w 2018 roku wymiaru urlopu za pomocą świadectwa pracy jest niewiarygodne.

Odszkodowanie z art. 99 k.p. nie pełni funkcji represyjnej, nie stanowi automatycznej kary za sam fakt niewydania świadectwa. Przepis ten przewiduje tylko odszkodowanie w sytuacji, gdy wystąpiła konkretna szkoda, która musi być w związku przyczynowym z niewydaniem świadectwa pracy. Gdyby zatem pracownik wykazał, iż nowe jego zatrudnienie uzależniono od wylegitymowania się z ostatniego okresu zatrudnienia, albo gdyby z powodu nieotrzymania świadectwa pracownik nie mógł otrzymać zasiłku dla bezrobotnych, można by mówić o konkretnej szkodzie. Wobec powyższego Sąd uznał, że powód nie wykazał związku przyczynowego między niewydaniem świadectwa pracy a ewentualnie powstałą szkodą. W takiej sytuacji nie zostały spełnione przesłanki z art. 99 k.p. i powód nie ma prawa do odszkodowania w związku z niewydaniem świadectwa pracy w terminie.

W takiej części, w jakiej powództwo J. K. nie zostało uwzględnione, Sąd na podstawie ww. przepisów i okoliczności oddalił je w punkcie 5 wyroku.

Orzeczenie o kosztach sądowych zapadło na podstawie art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych. Sąd miał na względzie, że powód jako były pracownik był zwolniony z konieczności ponoszenia kosztów sądowych, w tym 5 % opłaty od pozwu na podstawie ww. ustawy. Wobec tego nieuiszczone koszty obciążają stronę pozwaną, która przegrała proces w zakresie punktów 1 oraz 2 wyroku, to jest w zakresie 5 % od sumy wszystkich roszczeń majątkowych zasądzonych od pozwanej na rzecz powoda. Dlatego w punkcie 6 wyroku Sąd nakazał pobrać od A. D. na rzecz Skarbu Państwa – konto bankowe Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie kwotę 2.073 zł tytułem kosztów sądowych.

Sąd nadał również wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 6.362,40 zł, działając na podstawie art. 477 ² § 1 KPC.