Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 września 2020 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu VIII Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący : Sędzia Bartłomiej Koelner

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 11 września 2020r. we Wrocławiu

sprawy z powództwa G. W.

przeciwko P. S., D. S.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od strony powodowej na rzecz pozwanego P. S. kwotę 1800 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

III.  zasądza od strony powodowej na rzecz pozwanego D. S. kwotę 1800 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt VIII C 697/20

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 27 lipca 2018 roku strona powodowa – G. W. – wniosła o zasądzenie od J. S., P. S. i D. S. in solidum kwoty 5456,58 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od kwoty 5308,38 zł od dnia 1 czerwca 2018 roku do dnia zapłaty i od kwoty 148,20 zł od dnia 27 lipca 2018 roku do dnia zapłaty oraz zasądzanie od pozwanych na rzecz powoda kosztów postępowania według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Uzasadniając swoje żądanie strona powodowa wskazała, że pozwani zajmowali w okresie od 1 sierpnia 2017 roku do 31 maja 2018 roku lokal mieszkalny położony przy ul. (...) we W., a należący do strony powodowej. Za korzystanie z ww. lokalu naliczała pozwanym odszkodowanie w oparciu o rozliczenie finansowe, w którym określiła wysokość naliczeń za poszczególne miesiące. Powodowa Gmina wskazała, że wzywała pozwanych do uregulowania powstałego zadłużenia, jednakże bezskutecznie.

W dniu 29 września 2018 roku referendarz sądowy w tut. Sądzie wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym (sygn. akt VII Nc 9666/18).

Powyższe orzeczenie zostało zaskarżone przez pozwanych D. S. i P. S. sprzeciwem, w którym pozwani wnieśli o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie na rzecz każdego z nich kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Motywując tak wyrażone stanowisko, pozwani w pierwszej kolejności podnieśli zarzut przedawnienia roszczenia, a także podkreślili, że nigdy nie byli zawiadamiani w jakikolwiek sposób o wysokości naliczanych opłat czy aktualnym stanie zadłużenia. Nadto pozwani wskazali, że powódka nie wykazała faktycznej podstawy prawnej roszczenia odszkodowawczego oraz jego wysokości, w szczególności zaś załączona do pozwu tabela nie zawiera rozróżnienia jakie kwoty w niej ujęte dotyczą odszkodowania, które zaś opłat za media. Nadto podnieśli zarzut, że pozwany P. S. od lipca 2014 roku, a D. S. od lipca 2016 roku nie zamieszkują w tym lokalu. Oświadczyli, że zabrali z mieszkania przy ul. (...) we W. wszystkie swoje rzeczy, zaś jedynie w weekendy odwiedzają mieszkającą tam matkę.

W odpowiedzi na sprzeciw strona powodowa podtrzymała wyrażone w pozwie stanowisko, ustosunkowując się do zarzutów zawartych w sprzeciwie. Strona powodowa podała, domaga się zasądzenia kwoty 5456,58 zł stanowiącej należność z tytułu bezumownego korzystania z lokalu mieszkalnego przy ul. (...) we W. w okresie od sierpnia 2017 roku do maja 2018 roku. W związku z czym nie upłynął trzyletni termin przedawnienia roszczenia, tym samym zarzut ten jest całkowicie bezzasadny. Odnosząc się do zarzutu nieudowodnienia roszczenia zarówno co do zasady jak i wysokości, wskazała, że wysokość miesięcznego odszkodowania odpowiada wysokości czynszu najmu, który G. W. uzyskałaby za najem spornego lokalu i stanowi iloczyn powierzchni zajmowanego lokalu – 48,84 m2 oraz stawki bazowej czynszu najmu. Strona powodowa oświadczyła, że pozwani byli informowani zarówno o podstawie wysokości, jak i sposobie wyliczania opłat związanych z korzystaniem z lokalu. Zawiadomienia o wysokości opłat były doręczane do rąk własnych matki pozwanego. W odniesieniu do przywołanego w sprzeciwie faktu nie zamieszkiwania przez pozwanych w przedmiotowym lokalu w spornym okresie, strona powodowa wskazała, że nie była informowana o ty, że pozwani faktycznie wyprowadzili się z mieszkania.

W dalszych pisach procesowych strony podtrzymały swoje stanowisko w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Lokal mieszkalny położony przy ul (...) we W. wchodzi w skład Z. (...).

Bezsporne

Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Śródmieścia we Wrocławiu w sprawie o sygn. akt IX C 749/15 z powództwa G. W. przeciwko J. S., A. S., P. S., mał. D. S. i mał. M. S. o opróżnienie lokalu mieszkalnego, nakazał w pkt I wyroku z dnia 31 maja 2016 r., pozwanym J. S., A. S., P. S., mał. D. S., mal. M. S., aby opróżnili, opuścili i wydali G. W. lokal mieszkalny położony we W. przy ul. (...).

W pkt II ww. wyroku Sąd orzekł o uprawnieniu J. S., P. S., mał. D. S. i mał. M. S. do lokalu socjalnego.

Dowód: - wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieścia we Wrocławiu z dnia 31 maja 2016 r., w aktach sprawy IX C 749/15.

W kartotece finansowej lokalu przy ul. (...) w W. za okres od 1 sierpnia 2017 roku do 31 maja 2018 roku widnieje zadłużenie, które na dzień 31 maja 2018 roku wynosi łącznie 5456,58 zł w tym zawarta jest kwota należności głównej w wysokości 5308,38 zł oraz odsetki w wysokości 148,20 zł.

Dowód : - kartoteka finansowa k. 6 .

Pismami z dnia 20 czerwca 2018 roku, strona powodowa wezwała pozwanych D. S., P. S. i J. S. do zapłaty kwoty 5456,58 zł z tytułu korzystania z lokalu mieszkalnego położonego przy ul. (...) we W. za okres od 1 sierpnia 2017 roku do 31 maja 2018 roku, wskazując termin zapłaty na dzień 27 czerwca 2018 roku.

Dowód: - wezwanie do zapłaty z dnia 20 czerwca 2018 r. k. 7-9.

Pismem z dnia 15 lipca 2014 roku J. S. powiadomiła G. W., że w dniu 1 lipca 2014 roku jej syn P. S., po uzyskaniu pełnoletności, wyprowadził się na stałe z lokalu mieszkalnego przy ul. (...) we W..

Dowód : - pismo z dnia 15 lipca 2014 r. k. 35.

- dokumenty w aktach sprawy tut. Sądu sygn. VIII C 1788/18 w tym protokoły przesłuchania pozwanego D. S. oraz świadków J. S. i P. S. (k. 117-118 tych akt), wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu z dnia 15.03.2019r. wraz z uzasadnieniem,

Pismem z dnia 18 lipca 2016 roku J. S. powiadomiła G. W., że w dniu 1 lipca 2016 roku jej syn D. S., po uzyskaniu pełnoletności, wyprowadził się na stałe z lokalu mieszkalnego przy ul. (...) we W..

Dowód : - pismo z dnia 18 lipca 2016 r. k. 34.

- dokumenty w aktach sprawy tut. Sądu sygn. VIII C 1788/18 w tym protokoły przesłuchania pozwanego D. S. oraz świadków J. S. i P. S. (k. 117-118 tych akt), wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu z dnia 15.03.2019r. wraz z uzasadnieniem,

W w lokalu przy ul. (...) we W. do lipca 2014 zamieszkiwały cztery osoby: pozwana J. S., pozwany P. S., D. S. oraz M. S..

Od lipca 2014 do czerwca 2016 w lokalu tym zamieszkiwały trzy osoby: pozwana J. S., D. S. oraz M. S., zaś od lipca 2016 w lokalu pozostały dwie osoby: pozwana J. S. oraz M. S..

Dowód : - wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu z dnia 10.10.2019r. wraz z uzasadnieniem sygnatura akt IX C 385/18 oraz dokumenty zawarte w tych aktach, w tym protokoły przesłuchania świadków: D. S. na rozprawie 17.10.2018, protokół skrócony k. 140, H. S. na rozprawie 17.10.2018, protokół skrócony k. 140-141, przesłuchanie pozwanej J. S. na rozprawie 26.09.2019, protokół skrócony k. 172-172v. oraz przesłuchanie pozwanego P. S. na rozprawie 26.09.2019, protokół skrócony k. 172v-173;

W. P. – partnerka pozwanego D. S., sporządziła w dniu 9 marca 2018 roku pismo w którym oświadczyła, że zamieszkuje z pozwanym począwszy od 1 lipca 2016 roku. Podała, że pozwany wyprowadził się wówczas od swojej matki, zabierając wszystkie rzeczy.

Dowód: - oświadczenie W. P. z dnia 18 marca 2018 r. k. 31.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia- Śródmieścia we Wrocławiu, w sprawie o sygn. akt VIII C 1788/18 z powództwa G. W. przeciwko D. S. oddalił w całości powództwo o zapłatę wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z lokalu przy ul. (...) we W. w okresie od 1 lipca 2016 roku do 31 lipca 2017 roku, z uwagi na fakt nie zamieszkiwania w lokalu przez pozwanego.

Dowód: - Wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieścia we Wrocławiu z dnia 15 marca 2019r., w aktach sprawy VIII C 1788/18.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Strona powodowa domagała się w niniejszej sprawie zasądzenia od pozwanych solidarnie D. S., P. S. i J. S. kwoty 5456,58 zł wraz z ustawowymi odsetkami szczegółowi wskazanymi w pozwie, tytułem odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu mieszkalnego położonego przy ul. (...) we W.. G. W. wskazała, że dochodzone należności przypadają za okres od 1 sierpnia 2017 roku do 31 maja 2018 roku.

Pozwani D. S. i P. S. w sprzeciwie wskazali szereg zarzutów, w tym fakt że nie zamieszkiwali w przedmiotowym lokalu w okresie objętym pozwem. Podnieśli również zarzut przedawnienia roszczenia, zakwestionowali również roszczenie zarówno co do zasady jak i wysokości.

Stan faktyczny w sprawie Sąd ustalił w oparciu o okoliczności bezsporne, przedłożone przez strony dokumenty oraz w oparciu o wyroki wydane w sprawach uprzednio toczących się między stronami przed tut. Sądem. Sąd w pełni dał wiarę dowodom w postaci dokumentów zgromadzonych w toku procesu, albowiem były kompletne i jasne, wraz z pozostałymi dowodami obrazowały dokładny stan faktyczny sprawy. Ich prawdziwość nie budziła, w ocenie Sądu, jakichkolwiek wątpliwości.

Podstawę materialnoprawną żądania strony powodowej stanowił przepis art. 18 ustawy o ochronie praw lokatorów, zgodnie z którym osoby zajmujące lokal bez tytułu prawnego są obowiązane do dnia opróżnienia lokalu co miesiąc uiszczać odszkodowanie. Wedle ust. 2 ww. przepisu, z zastrzeżeniem ust. 3, odszkodowanie, o którym mowa w ust. 1, odpowiada wysokości czynszu, jaki właściciel mógłby otrzymać z tytułu najmu lokalu. Jeżeli odszkodowanie nie pokrywa poniesionych strat, właściciel może żądać od osoby, o której mowa w ust. 1, odszkodowania uzupełniającego. Zgodnie z ust. 3 ww. przepisu, osoby uprawnione do lokalu zamiennego albo socjalnego, jeżeli sąd orzekł o wstrzymaniu wykonania opróżnienia lokalu do czasu dostarczenia im takiego lokalu, opłacają odszkodowanie w wysokości czynszu albo innych opłat za używanie lokalu, jakie byłyby obowiązane opłacać, gdyby stosunek prawny nie wygasł.

Wskazać należy, że w obecnym kształcie procesu cywilnego podkreśla się jego kontradyktoryjny charakter, czego wyrazem jest przede wszystkim dyspozycja art. 232 k.p.c., określająca obowiązek stron do wskazywania dowodów dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne, co z kolei jest potwierdzeniem reguły art. 6 k.c., wyznaczającej sposób rozłożenia ciężaru dowodu. Przepis art. 6 k.c. ma charakter generalny, jednak ciężar dowodu w polskim procesie cywilnym wiąże się z obowiązkiem twierdzenia i obowiązkiem dowodzenia tych wszystkich okoliczności, które mogą być, stosownie do art. 227 k.p.c., przedmiotem dowodu. Wynika stąd, iż powód musi udowodnić fakty tworzące jego prawo, a pozwany fakty, które przeszkodziły powstaniu prawa powoda lub je zniweczyły. Podkreślić należy, iż zasady art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c. nie określają jedynie zakresu obowiązku zgłaszania dowodów przez strony, ale rozumiane muszą być przede wszystkim w ten sposób, że strona która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swych twierdzeń, ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, o ile ciężar dowodu co do tych okoliczności na tej stronie spoczywał. Zaznaczenia wymaga, iż nie jest rzeczą sądu poszukiwanie za stronę dowodów przez nią nie wskazanych, mających na celu udowodnienie jej twierdzeń, co wyraźnie zaznaczył Sąd Najwyższy w wyroku z 17 grudnia 1996 (OSN 1997, poz. 76).

Strona powodowa wiązała swoje roszczenie z faktem bezumownego korzystania przez pozwanych z lokalu przy ulicy (...) we W., zatem to na niej, w myśl ww. przepisu, spoczywał ciężar udowodnienia, że taki fakt miał miejsce. Pozwani wskazywali, że w lokalu tym nie zamieszkują. Strona powodowa wobec takiego oświadczenia nie wskazała żadnych dowodów lub okoliczności, które podważyłyby prawdziwość powyższego twierdzenia.

Pozwani D. S. i P. S. przyznali, iż do chwili obecnej są zameldowani w przedmiotowym lokalu. W świetle poczynionych powyżej rozważań uznać jednak należy, że sam fakt zameldowania nie jest wystarczający do dokonania ustalenia, że miejscem zamieszkania pozwanych jest lokal nr (...) przy ul. (...). Zameldowanie jest bowiem instytucją administracyjną o charakterze ewidencyjno– porządkowym i nie rodzi żadnych praw ani obowiązków dla zameldowanego. Ustalenie zamieszkiwania pozwanego w przedmiotowym lokalu musiało więc zostać uczynione w oparciu o całokształt okoliczności zgromadzonych w sprawie, poprzez rozstrzygnięcie czy w lokalu tym znajduje się jego centrum aktywności życiowej. Fakt zameldowania mógł mieć jedynie pomocnicze znaczenie dla dokonania ustaleń faktycznych w sprawie.

Reasumując, Sąd na podstawie zebranych w sprawie dowodów ustalił, że w okresie za który strona pozwana dochodzi roszczenia tj. od 1 sierpnia 2017 roku do 31 maja 2018 roku pozwani nie mieszkali w lokalu przy ulicy (...) we W. i dlatego ich zobowiązanie z tytułu odszkodowania za bezumowne korzystanie lokalu za wskazany wyżej okres w ogóle nie powstało. Ustalenia powyższe legły u podstaw orzeczenia oddalającego powództwo.

Jedynie na marginesie wskazać należy, że zarzut przedawnienia nie mógł skutkować oddaleniem powództwa skoro, jak wynika z ustaleń, zobowiązanie pozwanych do zapłaty odszkodowania za okres objęty pozwem nie powstało. Sąd z tego względu nie weryfikował również wysokości naliczonych przez stronę pozwaną opłat.

O kosztach procesu orzeczono w punkcie II i III sentencji wyroku na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. Strona powodowa jako przegrywająca sprawę powinna zwrócić pozwanemu D. S. i P. S. poniesione przez nich koszty niezbędne do celowego dochodzenia ich praw. W przedmiotowej sprawie Sąd powództwo oddalił. Dlatego też zasądził od strony powodowej, która spór przegrała na rzecz każdego z pozwanych z osobna, koszty procesu, stanowiące koszty zastępstwa procesowego w wysokości ustalonej na podstawie § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokatów, w wysokości 1800 zł.