Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 stycznia 2021 r.

Sąd Rejonowy w Jędrzejowie I Wydział Cywilny w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 12 stycznia 2021 r. w Jędrzejowie na rozprawie

sprawy z powództwa (...) z siedzibą w (...)

przeciwko M. F.

o zapłatę

I. oddala powództwo

II. zasądza od (...) z siedzibą w (...) na rzecz M. F. kwotę 1817 zł (jeden tysiąc siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się nakazu do dnia zapłaty

Sygn. akt I C 45/20 upr

UZASADNIENIE

WYROKU Z DNIA 12 stycznia 2021 ROKU

W dniu 24 października 2019 roku do Sądu Rejonowego w Lublinie wpłynął pozew
w elektronicznym postępowaniu upominawczym (...) w Z. przeciwko M. F. o zapłatę kwoty 5347,20 zł z umownymi odsetkami
w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od kwoty 5250 zł od dnia 6 czerwca 2019 roku oraz zasądzenie kosztów procesu. W uzasadnieniu swego żądania strona powodowa wskazała, że wierzytelność przeciwko pozwanej wynika z umowy pożyczki jaką pozwana zawarła z firmą (...) Sp. z o.o. w dniu 6 maja 2019 roku nr (...). Strona powodowa wskazała nadto, że wierzytelność przeciwko pozwanej nabyła na podstawie umowy cesji z dnia 11 grudnia 2018 roku i aktu cesji z dnia 23 lipca 2019 roku.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 6 listopada 2019 roku Sąd Rejonowy w Lublinie w sprawie sygn. akt VI Nc- e 2055261/19 uwzględnił powództwo (k. 6).

W dniu 25 listopada 2019 roku do Sądu Rejonowego w Lublinie wpłynął sprzeciw pozwanej,
w którym zaskarżyła nakaz zapłat w całości i wniosła o oddalenie powództwa. Pozwana
w sprzeciwie z ostrożności procesowej podniosła brak legitymacji procesowej powoda, przedawnienie roszczenia, brak jego udowodnienia co do zasady i wysokości oraz stosowania w umowie klauzul niedozwolonych (k. 8 – 9).

Postanowieniem z dnia 26 listopada 2019 roku Sąd Rejonowy w Lublinie przekazał sprawę do tut. Sądu (k. 16).

W uzupełnieniu braków formalnych pozwu złożonego uprzednio w elektronicznym postępowaniu upominawczym strona powodowa podtrzymała swe żądanie (k. 19).

W dniu 24 września 2020 roku strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa, zaprzeczyła, że otrzymała kwotę pożyczki i że spłacała ta pożyczkę. (k. 89).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 6 maja 2019 roku sporządzona umowa pożyczki nr (...) i jako strony umowy wpisano w niej pozwaną oraz (...) Sp. z o.o. w W. działającą przez (...) Sp. z o.o. w W.. W umowie określono ogólne zasady udzielania pożyczek przez pożyczkodawcę, zasady i terminy jej spłaty.

W dniu 9 maja 2019 roku sporządzono aneks do umowy pożyczki z dnia 6 maja 2019 roku nr (...) i jako strony aneksu wpisano w niej pozwaną oraz (...) Sp. z o.o. w W. działającą przez (...) Sp. z o.o. w W.

W aneksie do umowy pożyczki wskazano, że kwota 5250 zł ma zostać wypłacona pozwanej, nadto wskazano, że prowizja wyniesie 1055,48 zł, odsetki 41,72 zł, a całkowita kwota do zwrotu 6347,20 zł, zaś (...) określono na 989,20 %.

Dane zawarte w aneksie do umowy pożyczki zawarto w formularzu informacyjnym.

Dowód: umowa pożyczki (k. 20 - 27), aneks (k. 28-35) formularz informacyjny (k. 39 - 41).

W dniu 23 lipca 2019 roku został podpisany przez stronę powodową i (...) Sp. z o.o. akt cesji na podstawie, którego strona powodowa nabyła od (...) Sp. z o.o. wierzytelności wymienione w załączniku nr 2. W załączniku nr 2 zawarto dane pozwanej oraz numer umowy (...).

Dowód: akt cesji (k. 43), załączniki (k. 44-45, 50-56).

Sąd zważył co następuje:

Powództwo jest niezasadne.

Wobec stanowiska pozwanej, to na stronie powodowej ciążył obowiązek udowodnienia, że strony zawarły umowę pożyczki, że została ona wykonana przez pierwotnego pożyczkodawcę, a nadto wysokość roszczenia.

Umowa pożyczki z 6 maja 2019 roku nr (...) wraz z aneksem z dnia 9 maja 2019 roku na jakie powołała się strona powodowa były umowami w rozumieniu art. 5 pkt 13 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim (Dz. U nr 126 z późn. zm.) i miały być zawarte w trybie przepisu art. 15 wskazanej ustawy bez jednoczesnej obecności obu stron umowy przy wykorzystaniu środków porozumiewania się na odległość (tzw. umowa o kredyt konsumencki zawierana na odległość), czyli w drodze elektronicznej.

Do ważności umowy pożyczki zawartej w drodze elektronicznej nie jest wymagana forma pisemna, co wynika z treści przepisu art. 29 ust. 1 wskazanej ustawy, zgodnie z którym umowa o kredyt konsumencki powinna być zawarta w formie pisemnej, chyba że odrębne przepisy przewidują inną szczególną formę. Z przepisu tego nie wynika zatem, aby forma pisemna została zastrzeżona pod rygorem nieważności, a zatem należało przyjąć, że zastrzeżenie formy pisemnej, zgodnie z przepisem art. 73 § 1 kc, zostało zastrzeżone jedynie pod rygorem dowodowym (wyrok Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 12 grudnia 2017 roku II Ca 2448/17 legalis 2052181).

Do przyjęcia, że doszło do zawarcia umowy o kredyt konsumencki, zgodnie z treścią art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 29 września 1997 roku Prawo bankowe, wystarczy przedłożenie umowy na innym trwałym nośniku w postaci elektronicznej (wyrok Sądu Okręgowego w Świdnicy z dnia 14 maja 2019 roku II Ca 180/19 legalis 2159273; komentarz do art. 29 ustawy o kredycie konsumenckim pod red. Osajda) oraz dowodu doręczenia tej umowy konsumentowi stosownie do art. 29 ust. 2 wskazanej ustawy o kredycie konsumenckim. Doręczenie to może nastąpić w dowolny sposób w tym również w drodze elektronicznej, przy czym na pożyczkodawcy ciąży udowodnienie faktu doręczenia konsumentowi takiej umowy (Wyrok Sądu Rejonowego Łódź – Widzew z dnia 15 października 2020 roku II C 516/20 legalis 249501; wyrok Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 17 września 2020 roku II Ca 771/20 legalis 2494149)

Zdaniem Sądu strona powodowa nie przedłożyła żadnego wiarygodnego dowodu, z którego wynikałoby, że pozwana wyraziła zgodę na warunki umowy pożyczki i aneksu do niej na jakie powołała się strona powodowa, a nadto nie złożyła żadnego dowodu, że takie dokumenty, jak również formularze do tych umów zostały przesłane pozwanej i doręczone jej tak, aby mogła się z nimi zapoznać i ostatecznie zaakceptować. Nadto strona powodowa nie przedłożyła żadnego dokumentu, z którego wynikałoby, że pozwana zarejestrowała się w systemie powoda zgodnie warunkami § 4 umowy z dnia 6 maja 2019 roku, że dokonała jednorazowego przelewu weryfikacyjnego, że złożyła wniosek o zawarcie umowy pożyczki.

Strona powodowa nie wykazała nadto, że doszło do wypłaty na rzecz pozwanej kwoty objętej umową pożyczki z dnia 6 maja 2019 roku i aneksem z dnia 9 maja 2019 roku, a zatem nie wykazała, że pożyczkodawca wykonał swój obowiązek z umowy na jaką powołała się strona powodowa. W przypadku nawet gdyby faktycznie doszło do zawarcia umowy pożyczki, ale nie doszłoby do wykonania zobowiązania przez pożyczkodawcę, to po stronie pozwanej nie powstałby obowiązek zwrotu jakiejkolwiek kwoty.

Dodać należy, że sam akt cesji z załącznikiem nie był dowodem na istnienie wierzytelności przeciwko pozwanej, a jedynie potwierdzał fakt zawarcia tego aktu pomiędzy stroną powodową a pierwotnym pożyczkodawcą.

Zatem w ocenie Sądu strona powodowa nie wykazała, że doszło do faktycznego zawarcia umowy pożyczki i aneksu na jakie strona powodowa się powołała, w sposób określony we wskazanych przepisach, że doszło do wykonania umowy pożyczki przez (...) Sp. z o.o.

Mając powyższe na uwadze Sąd doszedł do przekonania, że strona powodowa nie udowodniła w sposób nie budzący wątpliwości zasadności żądania pozwu.

Jeżeli chodzi o zarzut braku legitymacji procesowej strony powodowej, to należy wskazać, że Sąd nie kwestionował aktu cesji wierzytelności wraz z załącznikiem do tego aktu.

Zgodnie z art. 509 §1 kc wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na rzecz osoby trzeciej, chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Na podstawie wskazanego przepisu przelew wierzytelności jest umową, na podstawie której dotychczasowy wierzyciel przenosi wierzytelność ze swojego majątku do majątku osoby trzeciej, a przedmiotem przelewu jest wierzytelność istniejąca, którą cedent może swobodnie rozporządzać i która jest w dostateczny sposób oznaczona (zindywidualizowana). W tym zakresie konieczne jest wyraźne określenie stosunku zobowiązaniowego, którego elementem jest zbywana wierzytelność. Wymaga się zatem oznaczenia stron tego stosunku zobowiązaniowego oraz przedmiotu świadczenia (wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 15 października 2015 roku sygn. akt I ACa 492/15 LEX nr 184218; wyrok SN z dnia 11 maja 1999 r. III CKN 423/98 Biuletyn Sądu Najwyższego 2000/1 str. 1).

W ocenie Sądu ze wskazanych wyżej dokumentów wynika, że strona powodowa nabyła od (...) Sp. z o.o. prawo do wierzytelności objętych załącznikiem, w tym i opisaną w tym załączniku wierzytelność wskazaną jako przysługującą przeciwko pozwanej. Zatem z dokumentów tych wynikało, że to strona powodowa wstąpiła co do zasady w prawa pierwotnego wierzyciela. Jak wskazano wyżej odmienną kwestią było natomiast udowodnienie przez stronę powodową faktycznego istnienia tej opisanej w załączniku wierzytelności, co jak wynika ze wcześniejszych rozważań nie zostało dokonane. Wobec braku udowodnienia istnienia wierzytelności wskazanej w załączniku, akt cesji i załącznik do niego potraktowano jedynie jako dokumenty powtarzające zawarcia umowy pomiędzy D. i stroną powodową.

Z uwagi na podniesione wyżej rozważania Sąd uznał za zbyteczne dokonywanie oceny umowy pożyczki aneksu do niej pod kątem tzw. klauzul abuzywnych, a także przedawnienia roszczenia.

Z uwagi na powyższe powództwo oddalono w pkt I wyroku.

W pk II orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 kpc w zw. z art. 108 kpc.

Pozwana wygrała niniejszy proces, należy jej się zatem zwrot kwoty 1817 zł tytułem kosztów procesu.

Na wskazaną kwotę złożyły się :

- kwota 1800 zł tytułem wynagrodzenia fachowego pełnomocnika ustalona w oparciu o § 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie.

- opłata skarbowa od udzielonego pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.