Pełny tekst orzeczenia

WYROK

ŁĄCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 lipca 2019r.

Sąd Rejonowy w Toruniu – V Wydział Gospodarczy

w składzie:

przewodniczący: SSR Maciej J. Naworski

protokolant: sekretarz sądowy Irena Serafin

po rozpoznaniu dnia 19 czerwca 2019r., w T.,

na rozprawie

sprawy

z powództwa E. Granit AB w E.

przeciwko W. M.

o zapłatę

zawisłej pod sygnaturą VGC 2153/18

oraz

z powództwa S. A. w F.

przeciwko W. M.

o zapłatę

zawisłej pod sygnaturą VGC 2171/18

I. w sprawie VGC 2153/18

1.  zasądza od pozwanego W. M. na rzecz powoda E. Granit AB w E. kwotę 41.013 (...) ( czterdzieści jeden tysięcy trzynaście koron szwedzkich ) z odsetkami za opóźnienie w wysokości 8% rocznie od dnia 26 października 2016r. do dnia zapłaty,

2.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3.917zł ( trzy tysiące dziewięćset siedemnaście złotych ) tytułem zwrotu kosztów postępowania w tym kwotę 3.600zł ( trzy tysiące sześćset złotych ) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego,

3.  oddala wniosek pozwanego o zwolnienie od kosztów sądowych;

II. w sprawie VGC 2171/18

1.  zasądza od pozwanego W. M. na rzecz powoda S. A. w F. kwotę 106.376 (...) ( sto sześć tysięcy trzysta siedemdziesiąt sześć koron szwedzkich ) z odsetkami za opóźnienie w wysokości 8% rocznie od dnia 27 czerwca 2016r. do dnia zapłaty,

2.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 5.826zł ( pięć tysięcy osiemset dwadzieścia sześć złotych ) tytułem zwrotu kosztów postępowania w tym kwotę 3.600zł ( trzy tysiące sześćset złotych ) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt VGC 2153/18

UZASADNIENIE

E. Granit AB w E. żądała się od W. M. 41.013 (...) z odsetkami tytułem ceny za sprzedany pozwanemu kamień, ponieważ odebrał go i nie zapłacił ( k. 4 ).

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa, ponieważ powód nie istnieje a za kupiony kamień zapłacił ( k. 37 ). Z uwagi na wady kamienia pozwany wytoczył przeciwko powodowi powództwo wzajemne o zapłatę, nie przeciwstawiając zgłoszonych roszczeń żądaniu pozwu.

Powództwo wzajemne zostało wyłączone do osobnego rozpoznania z uwagi na wysokość dochodzonej kwoty ( k. 51 – art. 505 ⁴ § 2 k.c. ).

Jednobrzmiącym pozwem S. A. w F. żądała się od W. M. 106.376 (...).

Pozwany zarzucił powodowi brak legitymacji czynnej wynikającej z faktu, że nie istniał w dacie zawarcia umowy oraz poniósł zarzut zapłaty i sfałszowania faktur ( k. 48 ).

Sąd połączył sprawy do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia.

I.

W sprawie VGC 2153/18 z powództwa E. Granit

Sąd ustalił co następuje:

E. Granit jest spółką akcyjną zarejestrowaną od 1996r. w szwedzkim rejestrze handlowym pod numerem (...) – 1400.

dowód: wydruk z rejestru, k. 17 – 22, tłumaczenie k, 10 – 16.

W czerwcu 2016r. W. M. działając przez Z. K. na podstawie zamówienia (...) kupił od E. Granit bloki granitu numer (...), (...), (...) za 41.013 (...), otrzymał je i za nie zapłacił; sprzedawca wystawił mu fakturę numer (...).

Dowody: faktura k. 86, tłumaczenie, k. 80 – 81,

polecenie przelewu – k. 41.

W czerwcu 2016r. W. M. działając przez Z. K. na podstawie zamówienia (...) kupił od E. Granit bloki granitowe numer (...), (...), (...) za 41.013 (...) i je otrzymał: sprzedawca wystawił mu fakturę numer (...) określając termin zapłaty na 16 października 2016r.

Bezsporne ( faktura pro forma, k. 6, tłumaczenie, k. 87

faktura, k. 7, tłumaczenie, k 89 – 90 ).

26 lipca 2017 r. E. Granit wezwała W. M. do zapłaty 41.013 (...) z faktury (...).

Bezsporne ( wezwanie, k. 8 ).

Sąd ważył co następuje:

1. Stan faktyczny w części był bezsporny wobec czego Sąd oparł się na zgodnych oświadczeniach stron i art. 230 k.p.c. W pozostałej części Sąd ustalił fakty na podstawie dokumentów.

Polecenie przelewu, złożone przez pozwanego nie było wiarygodnym dowodem zapłaty dochodzonego roszczenia. W jego treści wymieniono bowiem numery bloków granitu objętych inną transakcją stron, które następnie przekreślono ( k. 49 ). Wyklucza to zaś oparcie rozstrzygnięcia o ten dokument.

W pełni wiarygodne były wyciągi ze szwedzkiego rejestru handlowego i ich przekład.

Pozostałe dokumenty i ich tłumaczenia także nie budziły zastrzeżeń.

Nie odpowiadały prawdzie zeznania Z. K.. Pomijając brak konkretów i sposób wypowiadania się świadka, opisywany przez niego sposób operowania pieniędzmi był jaskrawo niezgodny z zasadami doświadczenia życiowego. Ponadto, słowa świadka pozostawały w sprzeczności z dokumentami wobec czego było jasne, że kłamał.

2. Rozstrzygniecie było proste.

Pozwany potwierdził okoliczności przytoczone przez powódkę, w tym kluczowe, że zawarł z nią umowę sprzedaży i, że otrzymał kupione rzeczy. Żądanie zapłaty ceny i odsetek było więc uzasadnione w świetle art. 1, 11 i 53 i 59 i 78 konwencji wiedeńskiej o sprzedaży towarów.

3. Obrona pozwanego okazała się natomiast nieskuteczna.

Po pierwsze, pozwany twierdził, że powódka nie istnieje. W świetle wpisów w szwedzkim rejestrze zarzut był nietrafny. Powodowa spółka w nim bowiem figuruje. Ciężar dowodu, że stan faktyczny jest odmienny spoczywał zatem na pozwanym; nie wykazał on jednak aktywności w tym zakresie.

Po drugie, pozwany podnosił zarzut zapłaty. Jak jednak była mowa, przeprowadzone przez niego dowody nie powiodły się. Zeznania świadka były bowiem zupełnie pozbawione wiarygodności a polecenie zapłaty dotyczyło innej transakcji stron co expressis verbis wynikało z jego treści.

W tym miejscu wypada podkreślić, że skreślenie numerów bloków kamienia, które były opłacone nie tylko nie stanowiło argumentu na rzecz tezy pozwanego, lecz przemawiało przeciwko niemu pozbawiając wiarygodności przedstawiony dokument. Zresztą, gdyby rzeczywiście doszło do omyłki, w miejsce skreślonych numerów powinny być wpisane właściwe a pozwany powinien dysponować drugim dowodem zapłaty.

Tak jednak nie było wobec czego dowód się nie udał.

Po trzecie pozwany twierdził, że kupiony kamień miał wady i bronił się formułując roszczenia w pozwie wzajemnym. Jak jednak była już mowa, powództwo to zostało wyłączone do osobnego postępowania co wyklucza rozstrzyganie tej kwestii w przedmiotowym procesie.

4. Sąd orzekł o kosztach na podstawie art. 98 § 1 i 3 w związku z art. 99 k.p.c.

II.

W sprawie VGC 2171/18 z powództwa S. A.

Sąd ustalił co następuje:

S. G. jest spółką akcyjną zarejestrowaną od 1967r. w szwedzkim rejestrze handlowym pod numerem (...).

dowód: wydruk z rejestru, k. 11 – 12, tłumaczenie k, 15 – 16, 30 – 32.

S. G. działała uprzednio pod firmą (...) ( przez „v” ).

dowód: wydruk z rejestru, k. 12, tłumaczenie k. 32.

W kwietniu 2016r. W. M. działając przez Z. K. na podstawie zamówienia (...) kupił od S. G. bloki granitowe za 68.549 koron szwedzkich i je otrzymał a sprzedawca wystawił mu fakturę numer (...).

Dowody: zamówienie k. 6, tłumaczenie k. 37,

faktura k. 5, tłumaczenie, k. 39

W kwietniu 2016r. W. M. działając przez Z. K. na podstawie zamówienia (...) kupił od S. G. bloki granitowe za 37.827 koron szwedzkich i je otrzymał a sprzedawca wystawił mu fakturę numer (...).

Dowody: zamówienie k. 9, tłumaczenie k. 33,

Faktura k. 8, tłumaczenie, k. 35

Sąd zważył co następuje:

1. Sąd ustalił stan faktyczny na podstawie dokumentów.

Były bowiem w pełni wiarygodne i nie budziły zastrzeżeń co dotyczy tak wydruków ze szwedzkiego rejestru handlowego jak i dokumentów prywatnych.

Także w zakresie okoliczności dotyczących sprawy nie odpowiadały prawdzie zeznania Z. K.. Podobnie jak poprzednio zwraca uwagę brak konkretów i sposób wypowiadania się świadka a także zupełnie niewiarygodna historia z pożarem, w którym miały dowody zapłaty.

Sąd pominął dowód z zeznań A. J., ponieważ pozwany nie podał jego adresu.

Sąd oddalił wniosek o przesłuchanie stron, ponieważ dowód ten ma wyłącznie komplementarny charakter ( art. 299 k.p.c. ).

2. Rozstrzygniecie było proste.

Pozwany potwierdził okoliczności przytoczone przez powódkę, w tym kluczowe, że zawarł z nią umowę sprzedaży i, że otrzymał kupione rzeczy. Żądanie zapłaty ceny i odsetek było więc uzasadnione w świetle art. 1, 11 i 53 i 59 i 78 konwencji wiedeńskiej o sprzedaży towarów.

3. Obrona pozwanego okazała się natomiast nieskuteczna.

Po pierwsze, pozwany twierdził, że powódka nie istniała w chwili zawarcia umowy wobec czego nie ma legitymacji bierne. W świetle wpisów w szwedzkim rejestrze zarzut był nietrafny. Powodowa spółka w nim bowiem figuruje i jedynie zmaniła firmę poprzez zastąpienie litery „v” literą „w” co pozbawia zasadności twierdzenie pozwanego oraz przesądza, że teza o sfałszowania faktur jest nieuzasadnione.

Decydujące znaczenie ma bowiem w tym zakresie numer wpisu w rejestrze, który dostatecznie identyfikuje powodową spółkę. Widnieje on zaś zarówno na dokumentach przedstawionych przez powoda jak i pozwanego.

Po drugie, pozwany podnosił zarzut zapłaty. Jak jednak była mowa, zaoferowany przez niego dowód z zeznać świadka nie powiódł się. Świadek bowiem kłamał.

4. Sąd orzekł o kosztach na podstawie art. 98 §1 i 3 w związku z art. 99 k.p.c.