Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

postanowienia z 14 stycznia 2021 r.

Powód małoletni J. Ś. domaga się w niniejszym postępowaniu zasądzenia na jego rzecz od pozwanych (...) S.A. w W. i (...) Publicznego (...) w W. zadośćuczynienia w łącznej kwocie 1.000.000 zł oraz renty z tytułu zwiększonych potrzeb w wysokości 9.920 zł miesięcznie ( pozew – k. 3-21, rozszerzenie powództwa – k. 531-534).

Pismem z 8 stycznia 2021 r. ( data prezentaty) powód wniósł o udzielenie zabezpieczenia roszczeń związanych z ponoszonymi kosztami leczenia oraz opieki ze strony osób trzecich na czas trwania niniejszego postępowania, poprzez zobowiązanie pozwanego (...) S.A. w W. do zapłaty na jego rzecz kwot po 9.000 zł miesięcznie płatnych z góry do 5-tego dnia każdego kolejnego miesiąca począwszy od dnia wniesienia pozwu do dnia prawomocnego zakończenia procesu wraz z ustawowymi odsetkami na wypadek opóźnienia terminu płatności ( wniosek o zabezpieczenie – k. 547-554).

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

Wniosek powoda o udzielenie zabezpieczenia zasługiwał na częściowe uwzględnienie.

Postępowanie zabezpieczające, uregulowane w art. 730 i nast. k.p.c., jest procesową formą tymczasowej ochrony prawnej i spełnia pomocniczą rolę w stosunku do postępowania rozpoznawczego. Zasadniczym celem tego postępowania jest zapewnienie efektywności orzeczenia wydanego w postępowaniu, w którym wierzyciel ma dochodzić swego roszczenia, jednakże bez przesądzania o kształcie przyszłego rozstrzygnięcia w sprawie.

Jak stanowi art. 730 ¹ § 1 k.p.c. udzielenia zabezpieczenia może żądać każda strona lub uczestnik postępowania, jeżeli uprawdopodobni roszczenie oraz interes prawny w udzieleniu zabezpieczenia.

Uprawdopodobnienie roszczenia w postępowaniu zabezpieczającym polega na przedstawieniu i należytym uzasadnieniu przez uprawnionego twierdzeń, które stanowią podstawę dochodzonego roszczenia. Uprawdopodobnienie dotyczy przy tym dwóch aspektów – odnosi się ono zarówno do okoliczności faktycznych, na których opiera się roszczenie i które powinny być przedstawione, a ich istnienie prawdopodobne w świetle dowodów oferowanych przez uprawnionego, jak i do podstawy prawnej roszczenia, które powinno być również prawdopodobne. Roszczenie można uznać za uprawdopodobnione, jeżeli po zapoznaniu się z twierdzeniami strony i zaoferowanymi przez nią środkami dowodowymi jest znaczna szansa na jego istnienie. Nie wyklucza to jednak tego, iż w świetle głębszej analizy stanu faktycznego i prawnego Sąd poczyni odmienną ocenę ( postanowienie Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z 27.04.2006 r. I ACz 468/08). Ustawa nakłada na stronę wymóg uprawdopodobnienia, a nie dowiedzenia istnienia roszczenia, co oznacza zwolnienie strony, obciążonej ciężarem takiego uprawdopodobnienia, z obowiązku zachowania szczegółowych przepisów o postępowaniu dowodowym. Do uprawdopodobnienia roszczenia nie jest jednakże wystarczające samo tylko przedstawienie twierdzeń co do okoliczności, które roszczenie to miałyby uzasadniać.

Niewątpliwie wniosek co do uprawdopodobnienia przez stronę dochodzonego roszczenia może w ostatecznym rezultacie okazać fałszywy w świetle głębszej analizy stanu faktycznego i prawnego. To jednak nie ma wpływu na ocenę zasadności udzielenia zabezpieczenia, gdyż istotą postępowania zabezpieczającego jest to, że sąd dokonuje jedynie pobieżnej analizy dostarczonego przez wnioskodawcę materiału dowodowego ( por. postanowienie SA w Katowicach z 20 września 2012 r. sygn. I ACz 850/12).

Zgodnie z art. 753 ¹ § 3 k.p.c. w sprawach o rentę do udzielenia zabezpieczenia nie jest wymagane uprawdopodobnienie interesu prawnego. Z tej też przyczyny Sąd nie badał czy powód przesłankę tę spełnił.

Materialnoprawną podstawę dochodzonego przez powoda roszczenie o zapłatę renty z tytułu zwiększonych potrzeb stanowi przepis art. 444 § 2 k.c. Zgodnie z jego treścią w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty.

Przesłanką zasądzenia przez Sąd renty jest nie jednak tylko sama utrata zdrowia uprawnionego, lecz rzeczywiste zwiększenie się potrzeb poszkodowanego jako następstwo wywołania uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia ( wyrok Sądu Najwyższego z 21 czerwca 2013 r., I CSK 624/12). Oceniając zasadność wniosku o zabezpieczenie badać zatem należy czy strona uprawdopodobniła roszczenie o rentę zarówno co do zasady, jak i co do wysokości kwoty, której zabezpieczenia się domaga.

Po przeanalizowaniu twierdzeń strony powodowej, przedstawionych przez nią dowodów z dokumentów Sąd doszedł do wniosku, że roszczenie powoda, co do zasady zostało uprawdopodobnione. Strona powodowa dowiodła bowiem już na obecnym etapie postępowania, że małoletni J. Ś. urodził się z (...); uprawdopodobnione zostało także, że wymaga on stałej rehabilitacji i opieki ( dokumentacja medyczna – k. 172-377, 492-493, orzeczenie o niepełnosprawności – k. 510-511, opinia konsultanta medycznego Rzecznika Praw Pacjenta – k. 540-544, zeznania świadka M. Ś. – k. 555-556, zeznania E. Ś. – k. 557-558).

Zwrócić jednak należy uwagę, że na podstawie art. 444 k.c. nie jest możliwa całościowa rekonstrukcja normy prawnej przewidującej roszczenia poszkodowanego w przypadku uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, ponieważ komentowany przepis nie wskazuje na konkretne przesłanki odpowiedzialności. Przepis ten określa jedynie w jakich przypadkach poszkodowanemu przysługuje prawo żądania zwrotu kosztów leczenia i renty. Artykuł 444 k.c. musi być zatem rozpatrywany łącznie z przepisami ogólnymi, dotyczącymi odpowiedzialności deliktowej (P. Sobolewski w: K. Osajda (red.) Kodeks cywilny. Komentarz, Warszawa 2020).

Odpowiedzialność pozwanego szpitala może być w przedmiotowej sprawie oceniana pod kątem przesłanego odpowiedzialności wymienionych w art. 415 k.c. w zw. z art. 430 k.c. Z kolei odpowiedzialność pozwanego (...) S.A. wynika z zawartej przez niego z pozwanym szpitalem i obowiązującej w czasie pobytu powoda w szpitalu umowy o ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej podmiotu wykonującego działalność leczniczą.

W ocenie Sądu strona powodowa uprawdopodobniła, by problemy zdrowotne małoletniego J. Ś. były konsekwencją działań podjętych przez lekarzy pozwanego (...) Szpitala (...) w W.. Zdaniem powoda wybrany przez lekarzy pozwanego szpitala sposób leczenia małoletniego J. spowodował ciężki uszczerbek na jego zdrowiu, poprzez niewłaściwe zdiagnozowanie (...) i zastosowanie niewłaściwego postępowania terapeutycznego. Powód wskazywał także, że pozwany dopuścił się naruszenia obowiązku informacyjnego wobec rodziców małoletniego o możliwości wystąpienia ewentualnych powikłań, niepowodzenia leczenia oraz stopnia trudności, przez co nie wyrazili świadomej zgody na leczenie. Strona powodowa w ocenie Sądu uprawdopodobniła powyższe twierdzenia, przedkładając na tę okoliczność opinie lekarzy specjalistów, z którymi konsultowany był przypadek małoletniego. Jedna z tych opinii została wyrażona w piśmie Rzecznika Praw Pacjenta, który ocenił postawioną przez lekarzy pozwanego szpitala diagnozę jako nieprawidłową, co skutkowało podjęciem niewłaściwego leczenia. Pozwany w ocenie opiniujących dopuścił się braku należytej staranności w udzielaniu świadczeń zdrowotnych małoletniemu, co powodowało, że zostały udzielone niezgodnie z aktualną wiedzą medyczną. Brak należytej staranności należy w ocenie Sądu poczytywać jako winę pozwanego. Zdaniem Sądu na obecnym etapie postępowania uprawdopodobniono uchybienia w procesie diagnozowania i leczenia oraz ich związek z obecnym stanem zdrowia powoda ( opinia z tłumaczeniem – k. 62-63, wiadomości email – k. 90, 97-99, 111-118, pismo Rzecznika Praw Pacjenta – k. 505-508).

Należy jednak zaznaczyć, że ocena działań podjętych przez lekarzy pozwanego szpitala na skutek przeprowadzonego w sprawie postępowania dowodowego będzie przedmiotem opiniowania biegłego. Nie mniej jednak, na obecnym etapie postępowania Sąd przyjął za uprawdopodobnioną odpowiedzialność pozwanych za utratę zdrowia przez powoda a tym samym uznał, że istnieje podstawa do domagania się przez powoda zabezpieczenia renty z tytułu zwiększonych potrzeb.

Wniosek podlegał jednakże uwzględnieniu w mniejszym ilościowo zakresie niż domagał się tego powód. Sąd uznał bowiem, że kwota dochodzonego zabezpieczenia nie została w całości uprawdopodobniona. Na wnioskowaną kwotę 9.000 zł miesięcznie składać się miały koszty rehabilitacji powoda w wysokości 3.440 zł oraz koszty opieki sprawowanej osobiście przez jego matkę w wysokości 6.480 zł. Należy zauważyć przy tym, że tak określone składniki renty przekraczają jej wysokość.

Powód wskazał, że wymaga stałej (...). Zabiegi odbywają się 5 razy w tygodniu po 1 godzinie. Średni koszt godziny zajęć rehabilitacyjnych wynosi 80 zł. Ponadto, powód wyjeżdża dwa razy do roku na turnus rehabilitacyjny. Koszt jednego z nich wynosi ok. 1450 zł ( rachunki – k. 500-504, zeznania świadka M. Ś. – k. 555-557, zeznania E. Ś. – k. 557-558).

W związku z powyższym należało stwierdzić, że miesięczny koszt stałej rehabilitacji powoda wynosi 1600 zł (20 godzin zabiegów w miesiącu x 80 zł/h). Miesięczny koszt turnusów rehabilitacyjnych wynosi z kolei ok. 242 zł (po zaokrągleniu w górę do jednego złotego, (1450 zł x 2)/12 miesięcy). Łączna suma kosztów miesięcznego leczenia powoda ustalona w powyższy sposób przez Sąd wynosi zatem 1842 zł.

Z kolei roszczenie o zabezpieczenie renty z tytułu w zakresie kosztów opieki w ocenie Sądu nie zasługiwało na uwzględnienie. Pomimo iż w ocenie Sądu uprawdopodobniono, że powód wymaga stałej opieki, to nie wykazano, by opieka ta musiała być sprawowana osobiście przez matkę powoda. Strona powodowa nie uprawdopodobniła, by nie istniały inne możliwości zapewnienia małoletniemu J. opieki przez osoby trzecie np. wyspecjalizowane w tym kierunku osoby czy placówki. Nie wykazano, że rodzice małoletniego podjęli próby zorganizowania takiej opieki. Nie należy również tracić z pola widzenia, że brak możliwości zarobkowania jest rekompensowany częściowo poprzez zasiłek pielęgnacyjny, który matka powoda pobiera ( zeznania E. Ś. – k. 557-558). W związku z powyższym Sąd uznał, że roszczenie w omawianym zakresie nie zostało uprawdopodobnione.

Wniosek nie był zasadny także w zakresie w jakim powód domagał się zasądzenia renty już od dnia wniesienia pozwu, tj. od lutego 2020 r. Wskazać należy, że powód rozszerzył powództwo o roszczenie rentowe dopiero w piśmie z 8 stycznia 2021 r. W ocenie Sądu powodowi nie przysługuje uprawnienie do domagania się zabezpieczenia roszczenia o rentę za okres poprzedzający wniosek o zabezpieczenie. Istotą renty jest zabezpieczenie środków finansowych pokrzywdzonemu na przyszłe wydatki związane z jego zwiększonymi potrzebami. Wydatki dotychczas poniesione stanowią stratę, która podlega naprawieniu na zasadach ogólnych (E. Gniewek, P. Machnikowski (red.), Kodeks cywilny. Komentarz, Warszawa 2019).

Podsumowując, Sąd na mocy art. 730 § 1 k.p.c. uwzględnił wniosek powoda o zabezpieczenie roszczenia o rentę z tytułu zwiększonych potrzeb, zasądzając na jego rzecz od pozwanego kwotę po 1842 zł miesięcznie.

ZARZĄDZENIE

(...)