Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 marca 2014 r.

Sąd Okręgowy w Kaliszu V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie :

Przewodniczący SSO Ewa Nowakowska

Protokolant Alina Kędzia

po rozpoznaniu w dniu 5 marca 2014 r. w Kaliszu

odwołania H. W.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

z dnia 9 grudnia 2013 r. Nr (...)

w sprawie H. W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

o emeryturę

1.  zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.z dnia 9 grudnia 2013 r. znak (...)w ten sposób, że przyznaje H. W.emeryturę od (...).

2.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oddział w O. na rzecz H. W.kwotę 120 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 09.12.2013 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych w O. odmówił H. W.przyznania emerytury, gdyż jako osoba urodzona po 31.12.1948 r. nie udowodnił co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych na dzień 01.01.1999 r., odmówiono mu bowiem zaliczenia okresu pracy kierowcy w Zakładach (...)w K., w przedziale czasowym od 15.11.1974 r. do 30.09.1992 r., gdyż przedstawione świadectwo zawiera braki w oznaczeniu stanowiska pracy według przepisów resortowych.

Odwołanie od tej decyzji wniósł do Sądu H. W., domagając się przyznania emerytury z tytułu ponad 15-letniego wykonywania pracy w szczególnych warunkach, na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego powyżej 3,5 tony, podnosząc, że wykonywał ją nieprzerwanie przez cały czas swego zatrudnienia w Zakładach (...)w K.oraz wniósł o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego. Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania.

Sąd ustalił co następuje:

H. W. urodził się w dniu (...) Jest osobą z wykształceniem zawodowym ślusarz, ale większość życia pracował w zawodzie kierowcy. W Zakładach (...) w K. pozostawał w zatrudnieniu od 15.11.1974 r. do 30.09.1992 r. Ze świadectwa pracy z dnia 30.09.1992 r. wynika, że pracował tam na stanowisku kierowcy w dziale transportu J. (k 4025 akt ZUS).

Odwołujący się przedstawił też świadectwo pracy w szczególnych warunkach z 29.09.1992 r. wskazujące, że przez cały w/w okres pracował jako kierowca samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, na stanowisku wymienionym w dziale VIII poz.2 pkt.1 wykazu A stanowiącego załącznik do przepisów resortowych – zarządzenia nr 16 Ministra Rolnictwa, Leśnictwa i Gospodarki Żywnościowej z 31.03.1988 r. w sprawie stanowisk pracy, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (k8). Organ rentowy zakwestionował ten dokument zarzucając błędne określenie stanowiska.

W oparciu o akta osobowe odwołującego się sąd ustalił, że przyjęty został do pracy z kwalifikacjami kierowcy zawodowego(kategoria prawa jazdy E) i z doświadczeniem w kierowaniu samochodami ciężarowymi w wojsku. Oprócz kierowania pojazdem powierzono mu dodatkowe czynności spedycyjne i stały czynny udział przy za i wyładunku mięsa i wędlin.

Na umowie o pracę z dnia 1.05.1978 r. naniesiony jest stempel „praca wykonywana szczególnych warunkach”.

W oparciu o zeznania świadka R. G.Sąd ustalił, że na wyposażeniu zakładów (...)w K.były wyłącznie samochody ciężarowe o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, nie było samochodów dostawczych. Odwołującemu powierzono- jak wszystkim kierowcom na stałe samochód ciężarowy – początkowo marki S. (...), a później J. (...). Woził żywiec wyjeżdżając po terenie całego kraju. Pracował tak stale i w pełnym wymiarze czasu pracy (dowód – zeznania świadka R. G.nagranie z rozprawy z dnia 5.03.2014 r.).

Sąd zważył co następuje.

Zgodnie z art.184 ust.1 ustawy z 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z FUS (Dz. U. Nr 162 poz.1118 ze zm.) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31.12.1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art.32-34, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (01.01.1999 r. ) osiągnęli:

1)  okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymagany w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat dla kobiet i 65 lat dla mężczyzna;

oraz

2)  okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Stosownie do treści ust.2 emerytura ta przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do OFE. Stosownie do treści art. 32 cyt. ustawy ubezpieczeni będący pracownikami, o których mowa w ust. 2-3, zatrudnieni w szczególnych warunkach przez co najmniej przez 15 lat, nabywali prawo do emerytury w wieku obniżonym o 5 lat od podstawowego, o ile udowodnili łączny staż ubezpieczeniowy określony w art.27 cyt. ustawy wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn.

Zgodnie z ust.4 tego przepisu wiek emerytalny, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust.2 i 3 przysługiwało prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych tj. rozporządzenia Rady Ministrów z 7.02.1983 r. w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent inwalidzkich dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8 poz.43 ze zmianami).

Paragraf 2 powyższego rozporządzenia stanowi, że okresami prac uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w tym rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach wykonywana była stale i w pełnym wymiarze czasu obowiązującym na danym stanowisku pracy. Okresy te stwierdza zakład pracy na podstawie posiadanej dokumentacji w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach.

Przez sądem możliwe jest wykazywanie charakteru pracy wszelkimi dowodami przewidzianymi w przepisach kodeksu postępowania cywilnego.

Zgodnie z art.184 ust.1 cyt. ustawy odwołujący się, jako osoba urodzona po 31.12.1948 r., winien warunki stażowe tj. 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych oraz 15-letni okres pracy w szczególnych warunkach wykazać na dzień 01.01.1999 r.

Jak wynika z danych ZUS na dzień 01.01.1999 r. H. W. udowodnił wymagany 25 letni składkowy i nieskładkowy (łącznie 30 lat i 8 dni). Wykazał również 15 lat pracy w szczególnych warunkach, bowiem wszystkie omówione wyżej dowody zgodnie i konsekwentnie wskazują, że odwołujący się przez okres zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) w K. 0d 15.11.1974 r. do 30.09.1992 r. (z wyłączonymi przerwami w 1992 r. ) stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę kierowcy samochodu ciężarowego powyżej 3,5 ton.

Stanowisko kierowcy samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony ujęte jest w dziale VIII pkt. 2 wykazu A stanowiącego załącznik przytoczonego wyżej rozporządzenia Rady Ministrów z 7.02.1983 r. w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent inwalidzkich dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8 poz.43 ze zmianami).

Dla zaliczenia pracy w szczególnych warunkach wystarczające jest ustalenie, że praca była wykonywana na stanowisku ujętym w w/w przepisach ogólnych.

H. W.wniosek o emeryturę złożył w dniu 27.11.2013 r. Wiek 60 lat ukończył (...). Nie przystąpił do OFE.

W tym stanie rzeczy Sąd przyznał mu prawo do emerytury od spełnienia ostatniego z warunków, czyli od ukończenia obniżonego wieku emerytalnego.

Zaskarżona decyzja podlegała więc zmianie i zgodnie z art.477 ¹⁴§2 k.p.c. orzeczono jak w pkt. 1 wyroku. O kosztach zastępstwa procesowego orzeczono w pkt.2 wyroku na podstawie art. 108§ 1 k.p.c. i 98 k.p.c.

Zgodnie z § 6 pkt 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U.02.163.1348 ze zm.) stawka minimalna w sprawie z ubezpieczenia społecznego wynosi 60 zł, a biorąc pod uwagę nakład pracy pełnomocnika odwołującego się Sąd zasądził od ZUS zwrot kosztów w wysokości podwójnej stawki minimalnej.