Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 lutego 2021 r.

Sąd Rejonowy w Giżycku I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 3 lutego 2021 r. w Giżycku na rozprawie

sprawy z powództwa Z. K.

przeciwko Towarzystwu (...) SA z siedzibą w W.

o zapłatę

1.  Zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) SA z siedzibą w W. na rzecz powoda Z. K. kwotę (...),83 (cztery tysiące sto trzydzieści dwa 83/100) zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 18.12.2017 r. do dnia zapłaty.

2.  Umarza postępowanie co do zapłaty kwoty 950,55 zł

3.  Oddala powództwo w pozostałym zakresie.

4.  Zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę (...),00 (jeden tysiąc sześćset siedemnaście) zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

5.  Nakazuje pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa (kasy Sądu Rejonowego w Giżycku) kwotę 279,88 (dwieście siedemdziesiąt dziewięć 88/100) zł tytułem zwrotu kosztów opinii biegłego poniesionych przez Skarb Państwa.

SSR Marek Makowczenko

I C 313/19 upr.

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 12 marca 2019 r. r. powód Z. K. wniósł o zasądzenie od Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. kwoty 5.083,38 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 12 grudnia 2017 r. do dnia zapłaty. Ponadto powód wniósł o zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu wskazał, że na skutek kolizji drogowej uszkodzony został pojazd marki D. (...) (...) nr rej (...) stanowiący własność powoda. Sprawca wypadku, kierujący pojazdem V. (...) o nr rej (...) miał zawartą polisę ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych ze stroną pozwaną. Pozwany odmówił powodowi wypłaty należnego mu odszkodowania wskazując, że sprawcą szkody jest kierujący pojazdem O. (...) .

Pozwany Towarzystwo (...) S.A. z siedzibą w W. wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pozwany zakwestionował roszczenie co do zasady i podniósł, że powód nie wykazał, aby odpowiedzialność za skutki zdarzenia drogowego ponosił kierujący pojazdem marki V. (...) o nr rej (...). Zdaniem pozwanego przyczyną kolizji było niezachowanie należytej ostrożności przez kierującego pojazdem marki O. (...) polegające na nieustąpieniu pierwszeństwa przejazdu – tym samym wymuszeniu pierwszeństwa w wyniku, czego pojazd marki V. (...) wpadł w poślizg i uderzył w jadący z naprzeciwka pojazd powoda.

Pismem z dnia 29 maja 2019 r. powód cofnął pozew wraz z zrzeczeniem się roszczenia w części tj. co do kwoty 950,55 zł

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 16 listopada 2017 r. w miejscowości M. na drodze nr (...) doszło do zdarzenia drogowego z udziałem pojazdów: samochodu osobowego marki O. (...) (dane kierowcy nie zostały ustalone), samochodu ciężarowego marki D. (...) (...) nr rej (...) kierowanego przez G. F. (1), stanowiącego własność powoda oraz samochodu osobowego marki V. (...) o nr rej (...) kierowanego przez W. J. (1). Kierujący pojazdem marki O. (...) nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu i wyjechał z drogi podporządkowanej przed nadjeżdżający pojazd marki V. (...). Kierowca pojazdu V. (...) wykonał manewr obrony polegający na gwałtownym zhamowaniu, wpadł w poślizg i uderzył w nadjeżdżający z naprzeciwka samochód marki (...), stanowiący własność powoda. Do kolizji pojazdów doszło w wyniku błędów popełnionych przez kierującego pojazdem marki O. (...) oraz kierującego pojazdem V. (...). Gwałtowna zmiana sytuacji na drodze została spowodowana zachowaniem kierującego pojazdem marki O. (...) polegającym wymuszeniu pierwszeństwa na kierującym pojazdem V. (...). Kierujący pojazdem marki V. (...) nie zachował zaś prawidłowej prędkości umożliwiającej mu zachowanie panowania nad pojazdem, co uniemożliwiło mu skuteczne i bezkolizyjne zahamowanie po wymuszeniu pierwszeństwa przez kierującego pojazdem O. (...) i doprowadziło do zderzenia z pojazdem marki (...).

(dowód: opinia biegłego sądowego M. P.- k. 69-82, opinia uzupełniająca biegłego sądowego M. P.- k. 100-104, zeznania świadka G. F.- k. 57-58, zeznania świadka W. J.- k-58-59, film z videorejestratora- k.-7)

Kierowca pojazdu marki V. (...) o nr rej (...) ubezpieczony był w dacie zdarzenia w zakresie OC w pozwanym Towarzystwie (...) S.A. z siedzibą w W.. Dane kierowcy pojazdu O. (...) nie zostały ustalone.

(dowód: bezsporne, zawiadomienie o niewniesieniu wniosku o ukaranie do sądu –k. 11)

Koszt naprawy pojazdu marki D. (...) (...) nr rej (...) mającej przywrócić go do stanu sprzed szkody wynosił 5.083,38 zł brutto tj. 4.132,83zł netto.

(dowód: kalkulacja naprawy- k. 12-19)

Szkoda w pojedzie powoda została zgłoszona pozwanemu w dniu 17 listopada 2017 roku. W dniu 11 grudnia 2017 roku pozwany odmówił wypłaty odszkodowania za uszkodzony pojazd (...) (...) nr rej (...) w ramach ubezpieczenia OC ww. pojazdu V. (...) wskazując, że nie udowodniono, iż to kierujący pojazdem V. (...) ponosi winę za przedmiotowe zdarzenie

(dowód: akta szkody znajdujące się płycie CD –k. 45, pismo pozwanego – k. 25)

Pismem z dnia 9 stycznia 2018 r. powód ponownie wezwał pozwanego do zapłaty należnego odszkodowania w kwocie 5.083,38 zł.

(dowód; pismo powoda – k. 26-27)

W odpowiedzi na powyższe, pismem z dnia 25 stycznia 2018 r. pozwany odmówił przyznania odszkodowania w ramach OC posiadacza pojazdu marki V. (...) o nr rej (...) informując, że szkoda nie powstała w wyniku działania ubezpieczonego i z tego względu brak było podstaw do przyjęcia przez pozwanego odpowiedzialności cywilnej za przedmiotowe zdarzenie. Pozwany wskazał, że przyczyną wpadnięcia w poślizg pojazdu sprawcy- kierującego V. (...) tym samym uszkodzenia pojazdu powoda było zachowanie włączającego się do ruchu kierowcy pojazdu O. (...).

(pismo pozwanego z dnia – k. 28-29)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie opinie biegłego sądowego M. P. oraz przedłożone do akt sprawy dokumenty prywatne, których wiarygodność nie budziła wątpliwości, a także zeznania świadków G. F. (1) oraz W. J. (3). W ocenie Sądu sporządzone przez biegłego opinie zostały wykonane w sposób rzetelny oraz pełny. Biegły w sposób wszechstronny i logiczny wykazuje swoje stanowisko. W tych okolicznościach opinie stanowiły podstawę dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

Stosownie do art. 822 § 1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o których mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie wypadku, który miał miejsce w okresie ubezpieczenia. Przedmiotem ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej jest odpowiedzialność za szkody wyrządzone osobom trzecim, może to być zatem odpowiedzialność oparta na zasadzie winy lub ryzyka. Dla powstania odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń decydujące jest zatem przypisanie ubezpieczonemu cywilnoprawnego obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej osobie trzeciej. Odpowiedzialność zakładu ubezpieczeń w ramach ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej wyznaczona jest zatem, zarówno co do zasady, jak i granic odpowiedzialnością ubezpieczonego.

W konsekwencji poszkodowany dochodząc roszczeń od zakładu ubezpieczeń musi przede wszystkim wykazać przesłanki odpowiedzialności samego sprawcy szkody, bez których istnienia w ogóle nie powstaje odpowiedzialność ubezpieczyciela.

Niniejsza sprawa dotyczy umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, do których oprócz przepisów kodeksu cywilnego stosuje się także regulację zawartą w ustawie z dnia 23 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Stosownie zaś do art. 34 ust. 1 powołanej ustawy, z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem m. in. zniszczenia lub uszkodzeni mienia. Zakres odpowiedzialności ubezpieczyciela jest uzależniony od granic odpowiedzialności cywilnej ubezpieczonego tj. posiadacza lub kierującego pojazdem, za którego to ubezpieczyciel obowiązany jest naprawić szkodę.

Zgodnie z art. 436 § 1 k.c. w zw. z art. 435 k.c. posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch tego pojazdu, chyba że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi on odpowiedzialności. Posiadacz mechanicznego środka komunikacji ponosi więc odpowiedzialność za wyrządzone w związku z ruchem tego pojazdu szkody na zasadzie ryzyka. Jest to zaostrzony model odpowiedzialności, opierający się na założeniu, że ten, kto posługuje się niebezpiecznymi dla otoczenia urządzeniami, powinien ponosić odpowiedzialność za szkody stąd wynikłe dla innych osób, chociażby sam nie ponosił winy.

Jednakże zgodnie z art. 436 § 2 k.c. w sytuacji zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody, odpowiedzialność ustala się według zasad ogólnych, czyli na podstawie art. 415 k.c. Jest to odpowiedzialność oparta na zasadzie winy i przesłanki tej odpowiedzialności są uregulowane w art. 415 k.c. Koniecznym jest wykazanie bezprawnego i zawinionego działania dłużnika. Ponadto przesłanką odpowiedzialności odszkodowawczej z art. 415 k.c. jest istnienie związku przyczynowego w rozumieniu art. 361 § 1 k.c. między zawinionym zachowaniem danej osoby a wyrządzoną szkodą. Zgodnie z treścią powołanego przepisu zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Wreszcie do powstania odpowiedzialności konieczne jest powstanie szkody.

W ocenie Sądu powód wykazał wszystkie przesłanki odpowiedzialności deliktowej sprawcy szkody – kierującego pojazdem marki V. (...), a co za tym idzie pozwanego. Wprawdzie biegły sądowy w pisemnej opinii stwierdził, że bezpośrednią przyczyną zdarzenia z dnia 16 listopada 2017 r. było nieustąpienie pierwszeństwa przejazdu przez kierującego pojazdem O. (...), to jednak kierowca pojazdu marki V. (...) nie zachował prawidłowej prędkości umożliwiającej mu zachowanie panowania nad pojazdem. Biegły nie byli w stanie jednoznacznie stwierdzić prędkości z jaką pojazd V. (...), jednak szacunkowa prędkość pojazdu wynosiła w przybliżeniu 52,5- 75 km/h w momencie wykonywania manewru obronnego. Jednocześnie prędkość ta musiała być wcześniej jeszcze wyższa, gdyż w chwili zrejestrowania tego pojazdu przez videorejestrator - był on już w monecie wykonywania manewru obronnego – hamowania. Gdyby więc kierujący pojazdem marki V. (...) - prowadził samochód z prędkością dopuszczalną miałby możliwość skutecznego reagowania na zagrożenie na drodze i pomogłoby mu to w uniknięciu poślizgu oraz kolizji z pojazdem (...) należącym do powoda.

W niniejszej sprawie ziściła się także ustawowych przesłanka odpowiedzialności deliktowej sprawcy kolizji w postaci szkody. Uszkodzeniu uległ bowiem pojazd marki D. (...) (...) nr rej (...).Wartość pojazdu przed powstaniem wynosiła 59.325 zł netto, a szacunkowy koszt jego naprawy to 4.132,83 zł netto (5.083,38 zł brutto).

W realiach niniejszej sprawy istotna była także ocena czy przyczyną zdarzenia było wyłącznie zachowanie kierującego pojazdem O. (...) - na co wskazywał pozwany. Zdaniem Sądu zachowanie kierującego pojazdem O. (...) było wprawdzie zasadniczą, lecz jednak tylko współprzyczyną przedmiotowego zdarzenia wywołującego szkodę. W ocenie Sądu nie budzi wątpliwości fakt, że gwałtowna zmiana sytuacji na drodze została spowodowana zachowanie kierującego pojazdem marki O. (...) polegającym wymuszeniu pierwszeństwa na kierującym pojazdem V. (...). Jednakże to kierowca pojazdu marki V. (...) nie zachował prawidłowej prędkości umożliwiającej mu zachowanie panowania nad pojazdem, co pozwoliłoby mu skuteczne i bezkolizyjne zahamowanie po wymuszeniu pierwszeństwa przez kierującego pojazdem O. (...). Doprowadziło to do kolizji dwóch aut oraz uszkodzenia pojazdu marki (...) i konieczności jego naprawy. Wobec powyższego ziściła się trzecia przesłanka odpowiedzialności deliktowej w postaci adekwatnego związku przyczynowego między zachowaniem sprawcy a powstałą szkodą. Jednocześnie wskazać należy zgodnie z art. 441 k.c. odpowiedzialność obu sprawców jest solidarna. Oznacza to, że powód mógł dochodzić odszkodowania według własnego wyboru od jednego lub obu sprawców - co miało miejsce w sprawie niniejszej.

Z powyższych względów, zdaniem Sądu pozwany ponosi pełną odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną powodowi na skutek zdarzenia z 16 listopada 2017 r. Z racji tego, że pozwany nie kwestionował wysokości szkody zasadne było uwzględnienie powództwa w całości.

Sąd działając na podstawie art. 203 § 1 k.p.c. uznał częściowe cofnięcie pozwu za dopuszczalne i umorzył postępowanie w zakresie żądania zapłaty kwoty 950,55 zł.

Odnośnie odsetek ustawowych roszczenie powoda zasługiwało na uwzględnienie w części. Powód dochodził odsetek ustawowych za opóźnienie za okres od 12 grudnia 2017 roku do dnia zapłaty. Tymczasem z akt postępowania likwidacyjnego wynika, że zgłoszenie szkody pozwanemu nastąpiło w dniu 17 listopada 2017 roku. Ubezpieczyciel zobowiązany był do wypłaty świadczenia w terminie 30 dni od daty otrzymania zgłoszenia szkody, a zatem najpóźniej w dniu 17 grudnia 2017 roku. Dopiero zatem od 18 grudnia 2017 roku pozwany pozostawał w opóźnieniu ze spełnieniem świadczenia i od tej też daty Sąd zasądził odsetki odsetki ustawowe za opóźnienie do dnia zapłaty. Dlatego powództwo w zakresie odsetek ustawowych za opóźnienie podlegało w części oddalaniu - o czym orzeczono jak w pkt 3 sentencji.

O kosztach procesu Sąd rozstrzygnął na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 i art. 100 k.p.c. z uwagi na fakt, że roszczenie powoda zostało uwzględnione praktycznie w całości. Pozwany jako strona przegrywająca sprawę obowiązany był zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu).

O kosztach poniesionych tymczasowo ze Skarbu Państwa orzeczono na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych z dnia 28 lipca 2005r. w zw. z art. 98 k.p.c., o czym orzeczono jak w pkt 5 sentencji. Na wydatkowaną łącznie z budżetu Skarbu Państwa kwotę składała się suma 279,88 zł.

SSR Marek Makowczenko