Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Rejonowy w Toruniu II Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR Marcin Czarciński

Protokolant: st. sekr. sąd. Iwona Zielińska

przy udziale oskarżyciela

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 22.07., 22.12.2020 r.

sprawy

S. T.

urodzonego (...) w S.

syna W. i C. z d. J.

obwinionego o to, że:

w dniu 24 września 2019 roku około godz. 15.30 w T. na ul. (...) na wysokości (...)kierując pojazdem marki O. o nr rejestracyjnym (...) w wyniku nieprawidłowego manewru omijania doprowadził do uszkodzenia pojazdu marki M. (...) o nr rej. (...) czyn swym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym,

- tj. za wykroczenie z art. 86 § 1 kw

o r z e k a :

I.  obwinionego S. T. uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego we wniosku o ukaranie, tj. wykroczenia z art. 86 § 1 kw i za to na podstawie art. 86 § 1 kw orzeka karę 500 (pięćset) złotych grzywny,

II.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych tytułem opłaty oraz kwotę 1.171,30 zł (tysiąc sto siedemdziesiąt jeden złotych trzydzieści groszy) tytułem wydatków poniesionych od chwili wszczęcia postępowania .

sygn. akt II W 107/20

UZASADNIENIE

W dniu 24 września 2019 roku około godziny 15.30 L. M., po skończonej pracy w gabinecie lekarskim, udała się do swojego samochodu marki M. (...) o nr rej. (...), który zaparkowała przy ul. (...) w T.. Z uwagi na fakt, iż umówiła się ze swoją koleżanką B. M. na spotkanie postanowiła przestawić auto na parking znajdujący się po przeciwnej stronie ulicy. L. M., po upewnieniu się, że nic nie jedzie tyłem wyjechała z miejsca parkingowego a następnie po przejechaniu kilkunastu metrów w stronę skrzyżowania z ulicą (...) ustawiła się przy osi jezdni aby zaparkować po lewej stronie jezdni na parkingu. Po włączeniu lewego kierunkowskazu i upewnieniu się, że nie nadjeżdża żaden pojazd chciał skręcić w lewą stronę na miejsce parkingowe. W tym samym czasie ulicą (...) jechał pojazd O. (...) o nr rej. (...), którym kierował S. T.. Kierujący O. widząc M., która miała skręcić w lewo, zaczął ją omijać jadąc lewym pasem jezdni. W wyniku manewru O. otarł się tylnym prawym błotnikiem o lewy przód pojazdu M.. Kierujący O. po wykonaniu manewru skręcił w ulicę (...) i zatrzymał się. S. T. wysiadł z pojazdu, zapytał kierującą M. „co robimy ?”. L. M. stwierdziła, że powiadomi Policję. Kierujący O. wsiadł do samochodu i odjechał. L. M. o zaistniałym zdarzeniu powiadomiła Policję.

dowody: wyjaśnienia obwinionego S. T. – k. 22-23, 77-78 akt

zeznania L. P. – k. 1-3, 12-13, 78-79 akt,

zeznania B. M. – k. 15-16, 79 akt

szkic miejsca zdarzenia – k. 5 akt

protokół oględzin pojazdu – k. 6-9, 17 akt

dokumentacja fotograficzna – k. 10, 14 akt

ekspertyza zdarzenia drogowego – k. 89-101 akt

S. T. ma 67 lat. Otrzymuje emeryturę w wysokości 1.800 złotych, prowadzi własną działalność gospodarczą w postaci salonów optycznych.

dowód: dane osobowe - k. 30 akt

S. T. został obwiniony o to, że w dniu 24 września 2019 roku około godz. 15.30 w T. na ul. (...) na wysokości(...) kierując pojazdem marki O. o nr rejestracyjnym (...) w wyniku nieprawidłowego manewru omijania doprowadził do uszkodzenia pojazdu marki M. (...) o nr rej. (...) czyn swym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, tj. wykroczenie z art. 86 § 1 kw.

Obwiniony konsekwentnie nie przyznawał się do popełnienia zarzucanego jemu czynu i w toku postępowania przed Sądem podtrzymał wcześniejsze wyjaśnienia, z których wynika, iż kiedy jechał ulicą (...) z parkingu po prawej stronie jezdni wyjechał nagle czerwony pojazd, który zatarasował mu przejazd. Wyjaśnił, że aby nie wpaść w poślizg, gdyż warunki drogowe wymagały ostrożnej jazdy z uwagi na padający deszcz, wykonał manewr omijania przeszkody. Wskazał, że wykonał manewr omijania wjeżdżając awaryjnie na lewą stronę jezdni blisko jej krawędzi a kiedy przodem ominął przeszkodę zauważył, że ten samochód nadal jedzie kierując się w stronę tyłu jego pojazdu i wówczas pojazd ten uderzył w jego tylny zderzak i błotnik. Dodał, że w lekko padającym deszczu obejrzał swój samochód, który miał uszkodzenia w postaci zarysowania prawego tylnego zderzaka i błotnika. Wyjaśnił nadto, że nie usłyszał od kierującej kobiety słowa przepraszam, czuł się zignorowany i dlatego odjechał oświadczając jej tylko, że jego uszkodzenia są niewielkie.

W postępowaniu przed Sądem obwiniony również nie przyznał do zarzutu wskazując, że chciał okazać życzliwość i dobre serce sprawcy tego zdarzenia bo wezwanie policji wiązałoby się z punktami karnymi.

Sąd uznał, że wyjaśnienia obwinionego polegają na prawdzie jedynie w części w której dotyczą kierunku, w którym poruszał się samochód, który prowadził. W pozostałym zakresie wyjaśnienia obwinionego stanowią jedynie jego linię obrony, która pozostaje w sprzeczności z ustaleniami poczynionymi przez Sąd w oparciu o zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy. Z zeznań L. M. jasno wynika, że do kolizji pojazdów doszło kiedy jej pojazd nie był w ruchu a tylko czekała na możliwość skrętu w lewo na miejsce parkingowe. Powołana na gruncie niniejszej sprawy ekspertyza biegłego pozwoliły ustalić, że wbrew twierdzeniom obwinionego, brak jest dostatecznych przesłanek, by uznać, że nieprawidłowe postępowanie kierującej samochodem M. przyczyniło się do zaistnienia przedmiotowego zdarzenia drogowego. Biorąc pod uwagę powyższe, w realiach niniejszej sprawy jako uzasadniony jawi się wniosek, że to S. T. nie zachowując należytej ostrożności podczas zabronionego manewru omijania z lewej strony poprzedzającego pojazdu zamierzającego wykonać manewr skrętu w lewo doprowadził do zderzenia z samochodem M..

Zeznania L. M. , która była uczestnikiem zdarzenia, stanowiły podstawę ustaleń faktycznych dokonanych przez Sąd. Jej szczegółowa relacja dotycząca przebiegu zdarzenia była logiczna, jasna, spójna i konsekwentna. Świadek wskazała, że zamierzała wykonać manewr skrętu w lewo na miejsce parkingowe, znalazła przy osi jezdni i nagle jadący z tyłu pojazd wykonał manewr omijania doprowadzając do kolizji z jej pojazdem. W ocenie Sądu nie ma podstaw, by podważać wiarygodność powyższej wersji wydarzeń, zwłaszcza, że okoliczności przytoczone przez świadka są również spójne z treścią ekspertyzy sądowej.

Sąd przyznał walor wiarygodności zeznaniom świadka B. M. , która była na miejscu zdarzenia jednak nie widziała momentu kolizji. Świadek potwierdziła, że po kolizji obwiniony zatrzymał pojazd, zamienił kilka słów z pokrzywdzoną a następnie odjechał. Sąd nie miał podstaw do kwestionowania tych zeznań.

Sąd podzielił wnioski zawarte w ekspertyzie biegłego z dziedziny ruchu drogowego mgr. inż. W. S. . Biegły w sposób konsekwentny i logiczny, w oparciu o materiał dowodowy zgromadzony w toku niniejszej sprawy, jasno wskazał, że przyczyną kolizji drogowej było nieprawidłowe postępowanie kierującego samochodem O. (...) S. T.. Nieprawidłowe postępowanie polegało na niezachowaniu szczególnej ostrożności podczas wykonywania zabronionego manewru omijania z lewej strony pojazdu pokrzywdzonej. Sąd nie ma podstaw, by kwestionować wnioski powyższej opinii i na jej podstawie poczynił ustalenia faktyczne na gruncie niniejszej sprawy.

Wykroczenia z art. 86 § 1 kw dopuszcza się ten, kto na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub w strefie ruchu, nie zachowując należytej ostrożności powoduje zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Wykroczenie określone w art. 86 § 1 kw ma charakter powszechny i materialny, a więc może je popełnić każdy uczestnik ruchu drogowego zarówno umyślnie, jak i nieumyślnie. Skutkiem jest realne zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Zgodnie z przepisem art. 3 ust. 1 ustawy z 20 czerwca 1997r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2019r. poz. 1990 ze zm.) uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca się na drodze są obowiązani zachować ostrożność albo, gdy ustawa tego wymaga – szczególną ostrożność, unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę. Przez działanie rozumie się również zaniechanie. Szczególna ostrożność jest to ostrożność polegająca na zwiększeniu uwagi i dostosowaniu zachowania uczestnika ruchu do warunków i sytuacji zmieniających się na drodze, w stopniu umożliwiającym odpowiednio szybkie reagowanie - art. 2 pkt 22 cytowanej ustawy. Szczególna ostrożność jest jedną z zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym, której zachowanie jest powinnością każdego uczestnika ruchu, nie jest pojęciem abstrakcyjnym, lecz konkretnym. Przez zagrożenie bezpieczeństwa ruchu drogowego należy rozumieć zagrożenie dla uczestników ruchu lub innych osób albo ich mienia. Nie ma tutaj znaczenia rodzaj skutków, jakie mogą powstać w wyniku zrealizowania się zagrożenia.

W ocenie Sądu, obwiniony S. T. swoim zachowaniem wypełnił znamiona wykroczenia z art. 86 § 1 kw.

Wymierzając obwinionemu karę za popełnione wykroczenie Sąd kierował się przesłankami zawartymi w art. 33 kw oraz w art. 24§1 i 3 kw i ustawowymi granicami zagrożenia przewidzianymi przez ustawodawcę, oceniając zwłaszcza stopień społecznej szkodliwości czynu, a także cele kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz cele, jakie ma ona osiągnąć w stosunku do ukaranego. Należy nadmienić, że wykroczenie z art. 86 § 1 kw zagrożone jest wyłącznie karą grzywny. Sąd na podstawie art. 86 § 1 kw, wymierzył S. T. karę 500 złotych grzywny. Tak określona kara stanowi wystarczającą reakcję wymiaru sprawiedliwości na popełnione wykroczenie. Ma ona uświadomić sprawcy, że łamanie ustalonych reguł ostrożności spotyka się z odpowiednią reakcją. W ocenie Sądu, wymierzona kara spełni swe cele wychowawcze i zapobiegawcze, a także cele w zakresie jej społecznego oddziaływania.

Sąd rozstrzygnął o kosztach postępowania na podstawie art. 119 § 1 kpw oraz art. 616 kpk w zw. z art. 121 § 1 kpw, zobowiązując obwinionego do uiszczenia opłaty w kwocie 50 złotych oraz obciążył go zryczałtowanymi wydatkami w części za postępowanie w kwocie 1.171,30 złotych. Zdaniem Sądu, nie zachodziły po stronie obwinionego szczególne okoliczności, w postaci trudnej sytuacji osobistej lub majątkowej, które uzasadniałby zwolnienie od obowiązku poniesienia kosztów postępowania. Obwiniony uzyskuje miesięczny dochód z emerytury w wysokości około 1.800 zł, prowadzi również działalność gospodarczą w postaci salonów optycznych i uiszczenie powyższych kosztów leży w granicach jego możliwości zarobkowych.