Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 06 października 2016 r.

Sąd Rejonowy w Świnoujściu I Wydział Cywilny w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 27 września 2016 roku w Świnoujściu na rozprawie

sprawy z powództwa (...) S.A. (...) w W.

przeciwko J. D.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 15500 zł (piętnastu tysięcy pięciuset złotych) z odsetkami:

a.  ustawowymi od kwoty 16000 zł (szesnastu tysięcy złotych) od dnia 15 listopada 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku;

b.  ustawowymi za opóźnienie od kwoty 16000 zł (szesnastu tysięcy złotych) od dnia 01 stycznia 2016 roku do dnia 09 lipca 2016 roku;

c.  ustawowymi za opóźnienie od kwoty 15500 zł (piętnastu tysięcy pięciuset złotych) od dnia 10 lipca 2016 roku do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  oddala wniosek pozwanego o rozłożenie zasądzonej należności na raty;

IV.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 5617 zł (pięciu tysięcy sześciuset siedemnastu złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 126/16

UZASADNIENIE

Powód (...) S.A. (...) w W. wystąpił przeciwko pozwanemu J. D. z powództwem o zasądzenie kwoty 16.000 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 15 listopada 2015r. do dnia zapłaty. 'Ponadto wniósł o zasądzenie od pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż w dniu 07 września 2006r. na szosie nr(...)na odcinku pomiędzy M. a L. pozwany J. D. umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że w stanie nietrzeźwości prowadził samochód (...) M. (...) o nr rej. (...) z nadmierną, niebezpieczną prędkością i niedostosowaną do panujących warunków drogowych, nie zachowując należytej ostrożności, nie stosując się do linii ostrzegawczej oraz nie stosując się do podwójnej linii ciągłej stracił panowanie nad pojazdem, który zjechał na lewy pas ruchu i dalej na pobocze gdzie uderzył w rosnące na nim drzewa, co spowodowało, że pasażer samochodu K. W. doznał ciężkich obrażeń ciała i poniósł śmierć na miejscu a R. Ż. doznał obrażeń, które spowodowały u niego ciężką długotrwałą chorobę realnie zagrażającą życiu. Za ten czyn pozwany został skazany prawomocnym wyrokiem (...) Właściciel pojazdu kierowanego przez pozwanego E. J. miał zawartą umowę ubezpieczenia OC z powodem. W związku z tym szkoda została zgłoszona u powoda m.in. przez syna zmarłego K. W. - małoletniego P. W. działającego przez matkę A. C.. W wyniku przeprowadzonego postępowania likwidacyjnego poszkodowanemu przyznano i wypłacono zadośćuczynienie za naruszenie dóbr osobistych związanych ze śmiercią najbliższej osoby na podstawie art. 448 kc w zw. z art. 23 kc i art. 24 kc w łącznej kwocie 25.000 zł. Na podstawie decyzji z dnia 23 lutego 2015r. przyznano kwotę 9.000 zł (którą wypłacono w dniu 24 lutego 2015r.), a następnie w dniu 26 sierpnia 2015r. na mocy porozumienia poszkodowanemu przyznano zadośćuczynienie w kwocie 16.000 zł, które wypłacono na rachunek bankowy matki małoletniego P. W. A. C. w dniu 27 sierpnia 2015r. Pozwany w chwili zdarzenia znajdował się w stanie nietrzeźwości. W związku z tym powodowi na podstawie art. 43 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych przysługuje prawo dochodzenia od pozwanego zwrotu wypłaconego odszkodowania z ubezpieczenia OC. Powód dochodzi od pozwanego kwoty 16.000 zł stanowiącej dopłatę do zadośćuczynienia przyznanego i wypłaconego P. W.. Powód wezwał pozwanego do dobrowolnej zapłaty należności dochodzonej pozwem w terminie 30 dnia od dnia odbioru wezwania. Pozwany odebrał przesyłkę w dniu 15 października 2015r., ale nie uiścił należności nawet w części. Powód wezwał pozwanego do zapłaty ponownie pismem z dnia 18 listopada 2015r., ale również na to wezwanie pozwany nie zareagował.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie na jego rzecz od powoda kosztów procesu według norm przepisanych.

Na rozprawie w dniu 17 marca 2016r. pozwany oświadczył, że uznaje powództwo, co do zasady i co do wysokości. Wniósł jednocześnie o rozłożenie należności na raty.

Na rozprawie w dniu 27 września 2016r. pozwany oświadczył, że w chwili obecnej dokonuje na rzecz powoda wpłat w kwocie po 500 zł miesięcznie oraz że nie jest w stanie płacić większej kwoty. Wskazał, iż posiada dochody z pracy dorywczej w wysokości 1.200 - 1.500 zł. Pozostaje w związku małżeńskim, ale z żoną posiada rozdzielność majątkową. Żona pozwanego otrzymuje wynagrodzenia w wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę. Pozwany posiada na utrzymaniu (...)letnie dziecko. Nie posiada innych dochodów i żadnego cennego majątku. Pozwany zamieszkuje w mieszkaniu stanowiącym własność jego żony.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 07 września 2006r. na szosie nr (...) na odcinku pomiędzy M. a L. pozwany J. D. umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że w stanie nietrzeźwości prowadził samochód (...) M. (...) o nr rej. (...) z nadmierną, niebezpieczną prędkością i niedostosowaną do panujących warunków drogowych, nie zachowując należytej ostrożności, nie stosując się do linii ostrzegawczej oraz nie stosując się do podwójnej linii ciągłej stracił panowanie nad pojazdem, który zjechał na lewy pas ruchu i dalej na pobocze gdzie uderzył w rosnące na nim drzewa, co spowodowało, że pasażer samochodu K. W. doznał ciężkich obrażeń ciała i poniósł śmierć na miejscu a R. Ż. doznał obrażeń, które spowodowały u niego ciężką długotrwałą chorobę realnie zagrażającą życiu. Za ten czyn pozwany został skazany prawomocnym wyrokiem (...)

(dowód: wyrok (...)

(...))

Właściciel pojazdu kierowanego przez pozwanego E. J. miał w chwili zdarzenia zawartą umowę obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego z powodem (...) S.A. (...) w W..

(bezsporne)

Powodowi zgłoszona została szkoda przez syna zmarłego K. W. - małoletniego P. W., działającego przez matkę A. C.. W wyniku przeprowadzonego postępowania likwidacyjnego powód przyznał i wypłacił poszkodowanemu zadośćuczynienie za naruszenie dóbr osobistych związanych ze śmiercią najbliższej w łącznej kwocie 25.000 zł. Na podstawie decyzji z dnia 23 lutego 2015r. powód przyznał poszkodowanemu kwotę 9.000 z, którą wypłacił w dniu 24 lutego 2015r. a następnie W dniu 26 sierpnia 2015r. powód zawarł porozumienie z poszkodowanym, na mocy którego powód przyznał dodatkowo zadośćuczynienie w kwocie 16.000 zł, które wypłacił w dniu 27 sierpnia 2015r.

(bezsporne)

Pismem dnia 29 września 2015r. powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 16.000 zł w terminie 30 dniu od dnia otrzymania tego pisma. Powód odebrał to pismo w dniu 15 października 2015r.

(dowód: pismo powoda z dnia 29.09.2015r. - k. 29,

potwierdzenie odbioru - k. 30)

Pismem dnia 18 listopada 2015r. powód ponownie wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 16.000 zł. Powód odebrał to pismo w dniu 26 listopada 2015r.

(dowód: pismo powoda z dnia 18.11.2015r. - k. 31,

potwierdzenie odbioru - k. 32)

W dniu 09 lipca 2016r. pozwany dokonał na rzecz pozwanego wpłaty na poczet należności dochodzonej w niniejszej sprawie w kwocie 500 zł.

(dowód: potwierdzenie wpłaty - k. 116)

Z wniosku powoda przeciwko pozwanemu prowadzone jest postępowanie egzekucyjne pod sygn. akt KM 428/16 przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Ś. J. C.. Na podstawie tytułu wykonawczego w postaci wyroku (...)komornik egzekwuje od pozwanego tytułem należności głównej kwotę 79.000 zł.

(dowód: zawiadomienie o wszczęciu egzekucji z dnia 12.07.2016r. - k. 120)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na częściowe uwzględnienie.

Zgodnie z art. 415 kc kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia. Stosownie do treści art. 822 § 1 kc przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Zgodnie z art. 822 § 2 kc jeżeli strony nie umówiły się inaczej, umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o jakich mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia. Art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych (t.j. Dz.U. z 2013r. poz. 392 z późn. zm.) zakładowi ubezpieczeń oraz Ubezpieczeniowemu Funduszowi Gwarancyjnemu, w przypadkach określonych w art. 98 ust. 2 pkt 1, przysługuje prawo dochodzenia od kierującego pojazdem mechanicznym zwrotu wypłaconego z tytułu ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych odszkodowania, jeżeli kierujący wyrządził szkodę umyślnie, w stanie po użyciu alkoholu lub w stanie nietrzeźwości albo po użyciu środków odurzających, substancji psychotropowych lub środków zastępczych w rozumieniu przepisów o przeciwdziałaniu narkomanii.

Pozwany uznał w niniejszej sprawie powództwo. Zgodnie z art. 213 § 2 kpc sąd jest związany uznaniem powództwa, chyba że uznanie jest sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa. Zdaniem Sądu brak jest podstaw do przyjęcia, że uznanie przez pozwanego powództwa jest sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa. W szczególności podkreślić należy, że zasadność powództwa potwierdza obszerny materiał dowodowy przedłożony przez powoda w sprawie. W zakresie odpowiedzialności pozwanego zauważyć należy, że został on skazany prawomocnym wyrokiem za czyn, którego dotyczy roszczenie dochodzone przez powoda w sprawie. Stosownie zaś do treści art. 11 zd. 1 kpc ustalenia wydanego w postępowaniu karnym prawomocnego wyroku skazującego co do popełnienia przestępstwa wiążą sąd w postępowaniu cywilnym.

Pomimo uznania powództwa przez pozwanego zasługiwało ono na uwzględnienie jedynie co do kwoty 15.500 zł. Pozwany w toku postępowania przedłożył bowiem dowód wpłaty w dniu 09 lipca 2016r. na rzecz powoda kwoty 500 zł. Powód w piśmie procesowym z dnia 11 sierpnia 2016r. oświadczył, że wpłatę tą zaliczył na poczet należności zasądzonej wyrokiem (...) To oświadczenie nie było jednak skuteczne. Zgodnie z art. 451 § 1 kc dłużnik mający względem tego samego wierzyciela kilka długów tego samego rodzaju może przy spełnieniu świadczenia wskazać, który dług chce zaspokoić. Jednakże to, co przypada na poczet danego długu, wierzyciel może przede wszystkim zaliczyć na związane z tym długiem zaległe należności uboczne oraz na zalegające świadczenia główne. W treści tytułu wpłaty z dnia 09 lipca 2016r. pozwany jednoznacznie wskazał, iż dokonuje wpłaty na poczet szkody nr (...) tj. tej której dotyczy niniejsze postępowanie. W związku z tym powód nie mógł zaliczyć wpłaty na poczet innych należności. Mógł jedynie ewentualnie zaliczyć tą wpłatę na zaległe należności uboczne np. na wymagalne odsetki za opóźnienie, czego jednak nie uczynił. W przypadku pozostałych wpłat dokonanych przez pozwanego, których dowody przedłożył w sprawie, sytuacja była inna. Przy pozostałych wpłatach pozwany w tytule wpłaty wskazywał inne szkody lub oprócz szkody dochodzonej w niniejszej sprawie również inne. W związku z tym powód mógł dokonać rozliczenia tych wpłat w ten sposób, że na poczet należności dochodzonej w niniejszej sprawie nie została zaliczona żadna kwota. Oprócz kwoty 15.500 zł na rzecz powoda podlegały zasądzeniu również żądane odsetki. Zgodnie z art. 481 § 1 kc jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Stosownie zaś do treści art. 481 § 2 kc (w brzemieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2015r.) jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej niż stopa ustawowa, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy. Art. 481 § 2 kc (w brzmieniu obowiązującym od dnia 01 stycznia 2016r.) stanowi, że jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy. Powód w niniejszej sprawie dochodził odsetek ustawowych od dnia 15 listopada 2016r. Zauważyć należy, że powód wykazał, iż wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 16.000 zł pismem z dnia 29 września 2015r. W piśmie tym zakreślił pozwanemu 30 dniowy termin do zapłaty, liczony od dnia odebrania pisma. W związku z tym, że pozwany odebrał to wezwanie w dniu 15 października 2015r. to należy uznać, że pozostawał w opóźnieniu w zapłacie od dnia 15 października 2015r. Zgodnie z art. 455 kc jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania. Sąd zasądził odsetki ustawowe (od dnia 01 stycznia 2016r. odsetki ustawowe za opóźnienie) od kwoty 16.000 zł do dnia wpłaty przez pozwanego kwoty 500 zł tj. do dnia 09 lipca 2016r. W związku z tym, że ta wpłata pomniejszyła należność główną to od dnia 10 lipca 2016r. dalsze odsetki Sąd zasądził od kwoty 15.500 zł. Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł jak w punkcie I wyroku.

W punkcie II wyroku Sąd oddalił częściowo powództwo tj. w zakresie kwoty 500 zł tytułem należności głównej i odsetek od tej kwoty od dnia 10 lipca 2016r.

W punkcie III wyroku Sąd oddalił wniosek pozwanego o rozłożenie zasądzonej należności na raty. Art. 320 kpc stanowi, że w szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie, a w sprawach o wydanie nieruchomości lub o opróżnienie pomieszczenia – wyznaczyć odpowiedni termin do spełnienia tego świadczenia. Wątpliwości Sądu nie budzi to, że pozwany nie ma możliwości dokonania niezwłocznej i jednorazowej spłaty zasądzonej na rzecz powoda kwoty. Ta okoliczność nie mogła jednak przesądzić o zasadności wniosku o rozłożenie płatności na raty. Do uwzględnienia takiego wniosku koniecznym było jednak ustalenie, że pozwany ma jakąkolwiek możliwość dokonywania spłat w systemie ratalnym. Tymczasem pozwany oświadczył, że maksymalna kwota, jaką może wpłacać miesięcznie na poczet wszystkich należności powoda to kwota 500 zł. Pozwany jest jednak zobowiązany do zapłaty wobec powoda również z innych tytułów, w tym prowadzone jest przeciwko niemu postępowanie egzekucyjne, w którym powód egzekwuje od niego kwotę 79.000 zł tytułem należności głównej. Biorąc pod uwagę sytuację materialną pozwanego i jego jednoznaczne oświadczenie o możliwej wysokości łącznej spłaty należy kategorycznie stwierdzić, że rozłożenie zasądzonej należności na raty byłoby niecelowe, gdyż pozwany nie miałby i tak realnej możliwości dokonywania ratalnych spłat należności.

Ustalenia w niniejszej sprawie Sąd poczynił na podstawie niekwestionowanych przez strony dokumentów.

O kosztach procesu w punkcie IV wyroku Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 kpc w zw. z art. 100 kpc. Zgodnie z art. 100 kpc w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu. Pomimo tylko częściowego uwzględnienia powództwa w ocenie Sądu na rzecz powoda powinna zostać zasądzona całość poniesionych przez niego kosztów procesu. Powód przegrał bowiem sprawę jedynie w 3,125 %. Kosztami procesu poniesionymi w sprawie były: wynagrodzenie pełnomocnika procesowego powoda w kwocie 4.800 zł, opłata sądowa uiszczona od pozwu w kwocie 800 zł i opłata skarbowa uiszczona od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł. Wynagrodzenie pełnomocnika powoda zostało określone na podstawie § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. poz. 1800), w wysokości stawki minimalnej, obliczonej od wartości przedmiotu sporu.

(...)