Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 14 października 2019 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi w sprawie z powództwa (...) (uprzednio (...)) Spółki akcyjnej z siedzibą w L. przeciwko (...) Spółce akcyjnej z siedzibą w W. o zapłatę kwoty 6.849,80 zł w punkcie 1 zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 6.849,80 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 29 stycznia 2018 roku do dnia zapłaty; w punkcie 2 zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.599,11 zł tytułem zwrotu kosztów procesu; oraz nakazał zwrócić z kasy Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi z tytułu zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego w punkcie 3 na rzecz pozwanego kwotę 60,89 zł i w punkcie 4 na rzecz powoda kwotę 60,89 zł. (wyrok Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi, sygn. akt V GC 808/18 k. 146, uzasadnienie k. 154 – 156)

Apelację od powyższego wyroku złożył pozwany, zaskarżając wyrok w części tj. pkt. 1 i 2 wyroku. Zaskarżonemu orzeczeniu skarżący zarzucił:

1.  naruszenie prawa procesowego, mające znaczenie dla rozstrzygnięcia, w szczególności art. 233 § 1 k.p.c. w związku z art. 278 k.p.c. poprzez oparcie rozstrzygnięcia wyłącznie na opinii biegłego sądowego, który wskazał, że średnia dobowa stawka czynszu najmu pojazdu zastępczego w segmencie pojazdu uszkodzonego występująca w wypożyczalniach działających na rynku lokalnym mieściła w sobie również stawkę zaproponowaną przez pozwanego, a poszkodowany potwierdził, iż otrzymał propozycję najmu pojazdu od pozwanego, lecz zwyczajnie jej nie przyjął, w sytuacji gdy stawka powoda wynosiła 270,60 zł brutto, a więc była ponad trzykrotnie wyższa aniżeli stawka ubezpieczyciela, a także błędnego pominięcia, iż w niniejszej sprawie rynkowość stawki najmu pojazdu zastępczego nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia, nadto błędu w ustaleniach faktycznych co do pominięcia technologicznego czasu naprawy pojazdu jako wykładni do ustalenia uzasadnionego czasu najmu pojazdu, bowiem jedynie w tym zakresie pojazd znajdował się w przestoju, a więc poszkodowany utracił niejako prawo do korzystania z niego;

2.  naruszenie przepisów prawa materialnego, a w szczególności art. 822 § 1 k.c. w zw. 824 ¹ § 1 k.c., poprzez jego błędne zastosowanie i przyjęcie za uzasadnione nadmiernych w istocie kosztów najmu pojazdu zastępczego przez poszkodowanego;

3.  naruszenie przepisów prawa materialnego, a w szczególności art. 354 § 2 k.c. w zw., z art. 16 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, poprzez jego niezastosowanie i przyjęcie, że poszkodowany współpracował z ubezpieczycielem w procesie likwidacji szkody oraz dopełnił ciążące na nim obowiązki, w szczególności polegające na zapobieżeniu zwiększaniu się szkody, co w przypadku najmu pojazdu za stawkę przewyższającą ponad trzykrotnie stawkę najmu proponowaną przez pozwanego, jest wysoce wątpliwe;

4.  naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 361 k.c., poprzez błędną wykładnię i uznanie, że w granicach normalnego następstwa szkody mieści wynajęcie pojazdu za stawkę najmu wyższą ponad trzykrotnie niż stawka pozwanego, bez uprzedniego zainteresowania się stawkami najmu na rynku i przy braku jakiegokolwiek uprawdopodobnienia braku możliwości skorzystania z najmu pojazdu za pośrednictwem pozwanego.

Na podstawie powyższych zarzutów skarżący wniósł o zmianę rozstrzygnięcia w zakresie zaskarżenia poprzez oddalenie powództwa oraz rozstrzygnięcie o kosztach postępowania, w tym o kosztach zastępstwa procesowego w zakresie postępowania w I instancji, stosownie do wyniku postępowania i zasady odpowiedzialności strony za wynik sprawy i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, wg norm przepisanych. (apelacja pozwanego k. 169 – 172)

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o oddalenie apelacji oraz o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz kosztów postępowania odwoławczego według norm przepisanych, z uwzględnieniem zmiany pełnomocnika przed sądem odwoławczym. (odpowiedź na apelację k. 185 – 187)

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego była bezzasadna.

Na wstępie zaznaczyć należy, że Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy dokonał oceny zgromadzonego materiału dowodowego oraz ustalił na jego podstawie korelujący z nim stan faktyczny, który to Sąd Okręgowy przyjmuje i uznaje za własny.

Niezasadny jest zarzut procesowy naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. z zw. z art. 278 k.p.c. Do naruszenia powyższego przepisu dochodzi gdy ocena materiału dowodowego koliduje z zasadami doświadczenia życiowego lub regułami logicznego wnioskowania. Zaznaczyć również należy, że zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego, jeżeli z określonego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i musi się ostać choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne (por. Wyrok Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 27 września 2002 r. II CKN 817/00). Pozwany stawiając powyższy zarzut jedynie polemizuje z ustaleniami dokonanymi przez Sąd Rejonowy, w szczególności nie przedstawił dowodów potwierdzających okoliczność poinformowania poszkodowanego o możliwości wynajęcia pojazdu zastępczego u podmiotu współpracującego z ubezpieczycielem oraz o weryfikacji kosztów wynajmu od innego podmiotu, co rzekomo miało mieć miejsce w trakcie zgłaszania szkody. Pozwany nie załączył dowodu w postaci nagrania rozmowy pomiędzy konsultantem pozwanego a poszkodowanym, brak takiego dowodu w aktach szkody. Brak też innego dokumentu zwierającego informację na którą powołuje się pozwany. Poszkodowany nie potwierdził aby został poinformowany o propozycji najmu po stronie ubezpieczyciela, ani o uznawanych przez niego stawkach. Odnośnie rynkowości stawki powoda, fakt ten został potwierdzony przez opinię biegłego sądowego. Pozwany zaś nie podważył skutecznie tej opinii. Skoro poszkodowany wynajął pojazd po stawce rynkowej, to koszty wynajmu mieszczą się w granicach normalnego następstwa szkody.

Przepis art. 278 § l k.p.c. normuje warunki dopuszczalności dowodu z opinii biegłego, uzależniając jego przeprowadzenie od zaistnienia potrzeby wyjaśnienia spornych faktów z zastosowaniem wiadomości specjalnych. Opinia biegłego, pomimo jej specyficznego charakteru, jak każdy inny środek dowodowy podlega ocenie sądu na podstawie art. 233 § 1 k.p.c. Sąd nie dokonuje jednak oceny wiarygodności opinii lecz ocenia ją pod względem fachowości, rzetelności czy logiczności, może także pomijać oczywiste pomyłki czy błędy rachunkowe. Oceniając opinię biegłego sąd powinien uwzględniać takie kryteria, jak poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania sformułowanego stanowiska, stopień stanowczości wyrażonych w niej ocen, zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej (por. wyrok SA w Katowicach z 25 czerwca 2009 roku, V ACa 139/09, OSA w Katowicach 2009, nr 4, poz. 8). Nie może jednak nie podzielać poglądów biegłego, czy w ich miejsce wprowadzać własnych stwierdzeń (wyrok Sadu Najwyższego z dnia 19 grudnia 1990 roku, I PR 148/90, OSP 1991, nr 11, poz. 300). Powyższe rozważania Sądu Okręgowego nie pozwalają również uwzględnić zarzutu naruszenia art. 822 § 1 k.c. w zw. 824 ^{( 1)} § 1 k.c. jakoby doszło do przyjęcia za uzasadnione nadmiernych kosztów najmu pojazd zastępczego przez poszkodowanego.

Nie można mówić również o naruszeniu art. 354 § 2 k.c. w zw., z art. 16 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, co miało polegać na braku współpracy po stronie poszkodowanego z ubezpieczycielem odnośnie przyjęcia propozycji najmu, którą zorganizować miał za swoim pośrednictwem ubezpieczyciel. Skoro nie zostało udowodnione, aby w niniejszej sprawie propozycja najmu ze strony ubezpieczyciela oraz informacja o weryfikacji stawek dotarła do poszkodowanego, nie można mówić aby poszkodowany naruszył obowiązek współpracy przy likwidacji szkody oraz obowiązek dążenia do jej minimalizacji. Aby rozpatrzeć niniejszy zarzut ubezpieczyciel musiałby stworzyć warunki do współdziałania poprzez przedstawienie możliwości zorganizowania najmu, a związku z tym, że okoliczności tej nie udowodnił, to zarzut ten nie może się ostać.

Sąd Okręgowy nie widzi tez możliwości uwzględnienia zarzutu naruszenia art. 361 k.c. Mając na uwadze, to że stawka za najem u powoda była stawką rynkową, co potwierdził dowód z opinii biegłego, oraz nie sprostanie przez pozwanego ciężarowi dowodowemu w zakresie przedstawienia poszkodowanemu informacji o możliwości najmu pojazdu za pośrednictwem pozwanego, to dochodzona przez powoda kwota stanowiąca koszty najmu mieści się w granicach normalnego następstwa szkody.

Wobec bezzasadności zarzutów sformułowanych przez apelującego Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 i § 3 k.p.c., zasądzając od pozwanego, jako strony przegrywającej postępowanie w całości, na rzecz powoda kwotę 900,00 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym, ustalonym na podstawie § 2 pkt 4 w związku z § 10 ust.1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 265).

Marzena Eichstaedt Beata Matysik Tomasz Bajer