Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 lutego 2021 r.

Sąd Rejonowy w Giżycku I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 17 lutego 2021 r. w Giżycku na rozprawie

sprawy z powództwa R. Z.

przeciwko Gminie M.

z udziałem interwenienta ubocznego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w Ł.

o zapłatę

1.  Zasądza od pozwanej Gminy M. na rzecz powoda R. Z. kwotę (...),00 (dwadzieścia tysięcy 00/100) zł z ustawowymi odsetkami od dnia 11.02.2016 r. do dnia zapłaty.

2.  Umarza postępowanie w przedmiocie renty wyrównawczej.

3.  Oddala powództwo w pozostałym zakresie.

4.  Koszty postępowania pomiędzy stronami wzajemnie znosi.

SSR Marek Makowczenko

Sygn. akt I C 175/19

UZASADNIENIE

Powód R. Z. wniósł pozew przeciwko W. Gminy M. i Z. K. (...) o zapłatę solidarnie kwoty 9.620,00 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 25 sierpnia 2015r. do dnia zapłaty tytułem odszkodowania, kwoty 50.000,00 zł wraz w ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, kwoty 500,00 zł miesięcznie tytułem renty wyrównawczej w związku z obniżeniem dochodów powoda. Ponadto domagał się zasądzenia od pozwanych solidarnie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu podał, że w dniu 2 lutego 2015r. przewrócił się na ulicy w miejscowości M. pomiędzy numerem domu 53, a 52. Wskutek upadku złamał kostkę boczną z rozerwaniem więzozrostu piszczelowo-strzałkowego podudzia prawego. Tego samego dnia zgłosił się do Szpitalnego Oddziału Ratunkowego Szpitala w G., gdzie wykonano mu zdjęcie RTG, założono szynę i wydano skierowanie do Oddziału Urazowego- Ortopedycznego. W dniu 3 lutego 2015r. udał się na konsultację do ortopedy, który wydał mu skierowanie do szpitala, w którym przebywał od dnia 9 lutego 2015r. do dnia 20 lutego 2015r. Uraz został zakwalifikowany do operacji, jednakże z uwagi na naciek zapalny podudzia i grzbietu stopy prawej operacja wykonana została dopiero w dniu 17 lutego 2015r. Powód został wypisany ze szpitala z zaleceniem dalszego leczenia w Poradni Urazowo-Ortopedycznej, zakazem obciążania kończyny i nakazem chodzenia o kulach łokciowych. Powodowi założono gips na okres 6 tygodni. Do zdarzenia doszło na nieodśnieżonej drodze, której zarządcą jest W. Gminy M.. Gmina M. zwróciła się do swego ubezpieczyciela – (...) S.A., który wydał decyzję o odmowie wypłaty odszkodowania wskazując, że wykonywaniem usług związanych z zimowym utrzymywaniem terenu zajmowało się Przedsiębiorstwo Handlowo-Produkcyjne (...) Z. K. w M.. Wskazane Przedsiębiorstwo wezwane do zapłaty również uchyliło się od poniesienia odpowiedzialności za brak odśnieżenia wskazując, że umowa, która łączy go z Gminą M. na odśnieżanie dróg gminnych obejmowała odśnieżanie dróg, a nie chodników. Konkludując powód podał, że w miejscowości M. pomiędzy numerem domu 53, a 52 nie ma chodnika, lecz droga, a zatem Z. K. jest odpowiedzialny solidarnie wraz z W. Gminy M. za uszkodzenia ciała powoda w związku z zaistniałym zdarzeniem. Powód podał nadto, że wnosi o zasądzenie odszkodowania w kwocie 9.620,00 zł, na którą składają się: zakup leków około 100,00 zł miesięcznie (100,00 zł x 11 miesięcy), co daje kwotę 1.100,00 zł, koszt wizyt u lekarza ortopedy wraz z dojazdami 500,00 zł, pomoc osób bliskich przez 6 tygodni noszenia gipsu (42 dni x 6 h dziennie = 252 h x 10 zł), co daje kwotę 2.520.,00 zł oraz utrata wynagrodzenia, jako myśliwy 500,00 zł miesięcznie (500,00 zł x 11 miesięcy), co daje kwotę 5.500,00 zł. Powód wskazał również, że żąda zadośćuczynienia w wysokości 50.000,00 zł. Uzasadniał to wiekiem 69 lat w którym powinien móc korzystać z wolnego czasu, poświęcać się hobby, jakim jest myślistwo oraz stopniem i rodzajem cierpień fizycznych, psychicznych, intensywność i czasem ich trwania. Powód wskazał, że od ponad roku codziennie odczuwa ból i dyskomfort związany z chodzeniem, co skutkuje poczuciem bezsilności i załamaniem psychicznym. Podniósł także nieodwracalność następstw uszkodzenia ciała, bowiem badania lekarskie wskazują, że nigdy nie wróci do pełnej sprawności. Skutki uszczerbku na zdrowiu pozbawiają powoda możliwości polowania, przyczyniają się do poczucia nieprzydatności społecznej oraz konieczności korzystania ze wsparcia innych osób przy prostych czynnościach życia codziennego. Obniża to jego poczucie przydatności oraz warunki i stopę życiowa powoda. Powód żądał również zasądzenia kwoty po 500,00 zł miesięcznie tytułem renty wyrównawczej, a uzasadniając powództwo w tym zakresie wskazał, że utracił on zdolność do pracy jako myśliwy, zwiększyły się jego potrzeby, gdyż ponosi stałe koszty związane z leczeniem oraz wykupem leków oraz zmniejszyły się widoki powodzenia powoda na przyszłość, bowiem gdyby nie doszło do zdarzenia nadal mógłby być myśliwym.

Pozwany Z. K. w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Argumentował, że w dniu 2 lutego 2015r., ani w dniach bezpośrednio poprzedzających Gmina M. nie zlecała mu wykonania czynności w zakresie odśnieżania drogi, gdzie rzekomo doszło do zdarzenia z udziałem powoda. Podał nadto, że przedmiotem Porozumienia z dnia 18 listopada 2014r. zawartym z Gminą M. było odśnieżanie i gotowość utrzymywania dróg gminnych, a także podejmowania niezwłocznych działań tylko i wyłącznie na podstawie każdorazowego zlecenia Gminy M. w zależności od potrzeb, które to potrzeby każdorazowo oceniał W. Gminy M.. W dniu zdarzenia oraz co najmniej 2-3 dni wcześniej nie padał śnieg w miejscowości M., więc nie było potrzeby odśnieżania. W ocenie pozwanego do zdarzenia, będącego podstawą powództwa nie doszło na drodze gminnej, lecz w zupełnie innym miejscu. Podkreślił on nadto, że w zakresie jego obowiązków nigdy nie było posypywanie drogi solą, ziemią, czy innymi środkami neutralizującymi pozostały po odśnieżaniu śnieg. Z ostrożności procesowej zakwestionował wysokość żądania powoda. Odnosząc się do kwoty żądanej tytułem odszkodowania wskazał, ze powód nie przedłożył żadnych dowodów świadczących o poniesionych kosztach zakupu leków, dojazdów i wizyt u ortopedy. Podważył również okoliczność, aby powód przed zdarzeniem uzyskiwał dochód, jako myśliwy w kwocie 500,00 zł miesięcznie. W ocenie pozwanego również kwota żądana przez powoda tytułem zadośćuczynienia jest wygórowana.

Pozwany W. Gminy M. wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Twierdził, iż nie posiada legitymacji biernej do występowania w niniejszym postępowaniu w charakterze strony pozwanej. Wyjaśnił, że właścicielem drogi, na której doszło do zdarzenia jest Gmina M.. W. Gminy M., jako zarządca drogi gminnej jest jedynie podmiotem uprawnionym do reprezentacji Gminy w postępowaniach o odszkodowanie w zakresie odpowiedzialności za szkody wynikłe z nienależytego utrzymania nawierzchni drogi. Wskazał nadto, że w przypadku nieuwzględnienia zarzutu braku legitymacji procesowej, z ostrożności procesowej informuje, że Gmina M. w okresie, w którym doszło do wypadku powoda miała zawartą umowę ze Z. K. prowadzącym działalność gospodarczą pod firmą Przedsiębiorstwo Handlowo-Produkcyjne (...) Z. K., której przedmiotem było zimowe odśnieżanie dróg na terenie Gminy M.. Przedmiotowa umowa swoim zakresem obejmowała także drogę, na której doszło do wypadku powoda. Skoro więc do zdarzenia doszło na drodze, której zimowe utrzymywanie Gmina M. zleciła firmie świadczącej usługi w tym zakresie, to oznacza, iż to ona ponosi odpowiedzialność wobec powoda. Nadto, pozwany zakwestionował wysokość żądanego przez powoda zadośćuczynienia wskazując, że jest ono znacznie wygórowane w stosunku do faktycznie doznanej przez niego krzywdy. Podkreślił również, że roszczenia powoda w zakresie odszkodowania oraz zwrotu utraconego dochodu pozostają całkowicie nieuzasadnione. Wskazał nadto, że w dniu zdarzenia Gmina M. była ubezpieczona od odpowiedzialności cywilnej w (...) Spółka Akcyjna, dlatego pozwany wnosi o zawiadomienie go i wezwanie do wzięcia udziału w sprawie.

Pismem z dnia 24 czerwca 2016r. (...) S.A. w Ł. przystąpiła do sprawy po stronie pozwanego W. Gminy M. w charakterze interwenienta ubocznego, wnosząc o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powoda na rzecz interwenienta ubocznego kosztów procesu według norm przepisanych. Interwenient uboczny poniósł zarzut braku legitymacji biernej pozwanego W. Gminy M.. Towarzystwo podało, iż w dacie zdarzenia posiadała zawartą z pozwaną Gminą M. umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, zaś Gminę M. łączyła z Przedsiębiorstwem Handlowo-Produkcyjnym (...) Z. K. umowa o wykonywanie usług związanych z zimowym utrzymywaniem terenu, na którym doszło do zdarzenia z udziałem powoda, co stanowi okoliczność zwalniającą Gminę M. od odpowiedzialności. Interwenient uboczy zakwestionował także wysokość żądania powoda, wskazując, że w żaden sposób nie zostało ono udowodnione.

W piśmie procesowym z dnia 28 kwietnia 2016r. powód R. Z. sprecyzował roszczenie objęte przedmiotowym postępowaniem wskazując, że wnosi o zasądzenie kwot zawartych w pozwie solidarnie od Gminy M., jako właściciela drogi gminnej, reprezentowanej przez W. Gminy M. oraz Z. K., jako podmiotu zobowiązanego do utrzymywania nawierzchni w należytym stanie. Wskazał jednocześnie, że nie ma obowiązku rozstrzygania konfliktów stron odpowiedzialnych za utrzymanie drogi, dlatego z ostrożności procesowej pozwał oba podmioty odpowiedzialne solidarnie za powstała szkodę i krzywdę.

Pozwany W. Gminy M. w piśmie z dnia 25 maja 2016r. wskazał, że w jego ocenie niedopuszczalne jest sprecyzowanie przez pełnomocnika powoda strony pozwanej poprzez wskazanie, że pozwanym winna być Gmina M., gdyż nie zachodzi możliwość tak dalece idącego sprostowania powództwa. Strona powodowa zawarła w pozwie obszerną argumentacje uzasadniającą legitymację bierną W. Gminy M. w przedmiotowym postępowaniu. Tym samym nie można uznać, że doszło do omyłki pisarskiej. Powód jest reprezentowany w postępowaniu przez pełnomocnika procesjonalnego, a zatem obowiązuje go wysoki stopień staranności w w/w zakresie. Mając na uwadze powyższe pozwany uznał, że oświadczenie powoda w zakresie doprecyzowywania strony pozwanej nie może wywołać skutków prawnych.

Powód R. Z. pismem z dnia 16 stycznia 2017r. ograniczył powództwo w zakresie żądania od pozwanych solidarnie zapłaty kwoty 500,00 zł tytułem renty wyrównawczej w związku z obniżeniem dochodów osiąganych z myślistwa. Uzasadniał to okolicznością, iż w obecnym stanie faktycznym jest w stanie, choć z trudem, wykonywać określone czynności myśliwskie. Wniósł jednocześnie o nieobciążanie go obowiązkiem zwrotu kosztów, w tym kosztów zastępstwa procesowego w tym zakresie w związku ze złą sytuację majątkową.

Wyrokiem z dnia 7 lutego 2018r. Sąd Rejonowy w Giżycku zasądził od pozwanej Gminy M. na rzecz powoda kwotę 20.000 zł ze wskazanymi tam ustawowymi odsetkami oraz kosztami procesu. Umorzył postępowanie w przedmiocie żądania renty wyrównawczej. Oddalił powództwo wobec pozwanego Z. K. i rozstrzygnął o kosztach postępowania. Oddalił powództwo wobec Gminy M. w pozostałym zakresie i rozstrzygnął w tym zakresie o kosztach postępowania.

Apelację od wyroku wniosła Gmina M., W. Gminy M. oraz interwenient uboczny (...) S.A. w Ł..

Wyrokiem z dnia 13 grudnia 2018r. Sąd Okręgowy w Olsztynie odrzucił apelację pozwanej Gminy M. oraz apelację W. Gminy M. i jednocześnie uchylił wskazany wyżej wyrok i zniósł postępowanie w zakresie dotkniętym nieważnością od dnia 24 czerwca 2016r. i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania.

W motywach Sąd Okręgowy wskazał, że apelacja Gminy M. była spóźniona. Apelacja W. Gminy M. była niedopuszczalna albowiem wyrok nie dotyczył skarżącego.

Zasadna był natomiast apelacja interwenienta ubocznego choć z innych niż w niej wskazanych powodów. Sąd bowiem z urzędu rozpoznając apelację bierze pod uwagę nieważność postępowania. Sąd zaznaczył, ze w sprawie dopuszczalne było sprostowanie przez powoda oznaczenia strony. Jednak w sprawie od momentu sprostowania Gminie M. nie doręczono prawidłowo żadnego pisma, w tym odpisu pozwu. Pozbawiło to pozwaną możliwości obrony swoich praw. W tych okolicznościach po stwierdzeniu nieważności postępowania wyrok podlegał uchyleniu i należało znieść postępowanie w zakresie dotkniętym nieważnością i przekazać sprawę sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy wskazał, że przy ponownym rozpoznaniu sprawy należy rozpoznać żądanie skierowane przeciwko Gminie M. po uprzednim doręczeniu pozwu.

Sąd Okręgowy podkreślił również, że orzeczenie wobec pozwanego Z. K. jest prawomocne.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 2 lutego 2015r. powód R. Z. ( mający 68 lat w chwili zdarzenia, przebywający na emeryturze i nie pracujący zawodowo) poruszając się pieszo na drodze w miejscowości M. pomiędzy swoim domem, a domem swojego brata poślizgnął się i przewrócił.

Tego samego dnia zgłosił się do Szpitala w G. na Szpitalny Oddział Ratunkowy z powodu urazu stawu skokowego prawego doznanego podczas upadku na twarde podłoże. Powód zgłaszał dolegliwości bólowe. W badaniu stwierdzono obrzęk oraz bólowe ograniczenie ruchomości. Wykonano zdjęcie Rtg i założono szynę gipsową. Powód przebywał na Oddziale od godziny 19:53 do 23:25, kiedy wrócił do domu. Następnego dnia spotkał się z odmową przyjęcia do Szpitala w G. z uwagi na brak miejsc na Oddziale. Ewentualny termin został wskazany na 9 lutego 2015r. Ostatecznie na Oddziale Urazowo – Ortopedycznym Szpitala w G. przebywał od dnia 9 lutego 2015r. do 20 lutego 2015r. W czasie tego pobytu stwierdzono u niego złamanie kostki bocznej z rozerwaniem więzozrostu piszczelowo-strzałkowego podudzia prawego oraz naciek zapalny podudzia i grzbiety stopy prawej. Po leczeniu nacieku w dniu 17 lutego 2015r. został poddany operacji. Po wypisie ze szpitala zalecono powodowi dalsze leczenie w Poradni Urazowo-Ortopedycznej oraz założono gips na okres 6 tygodni. Zakazano obciążania kończyny i zalecono chodzenie o kulach. Powód poruszał się o kulach i wymagał pomocy osób trzecich.

(dowód: karta informacyjna szpitalny oddział ratunkowy – k. 15, karta informacyjna oddział urazowo-ortopedyczny – k. 16, karta odmowy przyjęcia k. 636, zeznania świadków A. Z. - k. 561 – 561v, D. Z. - k. 562, E. Z. –k. 562 – 563, M. Z. – k. 563, przesłuchanie powoda – k. 626 - 627)

Przebyte złamanie kostki bocznej z rozerwaniem więzozrostu piszczelowo – strzałkowego podudzia prawego spowodowało powstanie trwałego uszczerbku na zdrowiu. Złamanie w chwili orzekania było wygojone. Pozostało niewielkie ograniczenie funkcji stawu skokowego, które ma trwały charakter i nierokuje zarówno na poprawę jak również i pogorszenie. Stwierdzono deficyt zgięcia grzbietowego stawu skokowo-goleniowego prawego 5 stopni. W chwili obecnej powód jest zdolny do wykonywania wszelkich czynności w życiu zawodowym i osobistym. Aktualnie nie ma przeciwwskazań do udziału w hobby powoda, w tym polowaniach, w których w wyniku doznanego uraz nie mógł uczestniczyć przez okres około 3 miesięcy od zdarzenia.

(dowód: opinia biegłego S. D. k. 241, 281, opinia biegłego M. S. – k. 330-332, opinia uzupełniająca – k. 350, opinia M. M. k. 583 – 586, 642 – 643, 644 )

Droga, na której doszło do wypadku z udziałem powoda stanowi własność Gminy M.. Droga jest w złym stanie technicznym, tworzą się na niej koleiny, wertepy, wgłębienia i nierówności. W dniu zdarzenia droga, którą pieszo poruszał się powód była pokryta śniegiem i nie była niczym posypana.

(dowód: zeznania świadków A. Z. - k. 561 – 561v, D. Z. - k. 562, E. Z. –k. 562 – 563, M. Z. – k. 563, przesłuchanie powoda – k. 626 – 627)

W dniu 2 lutego 2015r. w miejscu zdarzenia nie występowały opady śniegu, wysokość pokrywy śnieżnej wynosiła około 12-14 cm. Z południowego zachodu napływało chłodne powietrze. Poprzedniego dnia, tj. 1 lutego 2015r. zanotowano w tym rejonie słabe, miejscowe opady śniegu głównie w godzinach popołudniowych.

( dowód: ekspertyza warunków atmosferycznych (...) Państwowego Instytutu (...) – k. 202-203 )

Gmina M. w dacie zdarzenia posiadała zawartą umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej z (...) S.A. w Ł..

(dowód: polisa – k. 55-71)

Pismem z dnia 18 sierpnia 2015 r. powód R. Z. zgłosił szkodę, jakiej doznał w wyniku zdarzenia z dnia 2 lutego 2015r. pozwanemu W. Gminy M. następnie pismem z dnia 23 listopada 2015r. pozwanemu Przedsiębiorstwu Handlowo-Produkcyjnemu (...) Z. K..

Ubezpieczyciel pozwanej (...) S.A. w Ł. odmówił powodowi wypłaty odszkodowania wskazując, że wykonywaniem usług związanych z zimowym utrzymywaniem drogi gminnej, na której doszło do zdarzenia zajmowało się Przedsiębiorstwo Handlowo-Produkcyjne (...) Z. K. w M., dlatego nie ma podstaw do przyjęcia odpowiedzialności Gminy M. za przedmiotową szkodę.

Przedsiębiorstwo Handlowo-Produkcyjne (...) Z. K. pismem z dnia 29 listopada 2015r. poinformowało powoda, że nie ponosi odpowiedzialności za szkodę, która doznał w dniu 2 lutego 2015r., wskazując jednocześnie, że umowa zawarta z Gminą M. swoim zakresem obejmowała odśnieżanie dróg gminnych, nie zaś posypywania dróg materiałem uszorstniającym i posypywania chodników, zaś działania odśnieżania podejmowane były tylko na podstawie zlecenia osoby odpowiedzialnej z ramienia (...), a w dniu 2 lutego 2015r. takiego zlecenia nie było, gdyż warunki pogodowe tego nie wymagały.

(dowód: zgłoszenie szkody z dnia 18.08.2015r. - k. 17, decyzja o odmowie wypłaty odszkodowania – k. 18, pismo pozwanego Z. K. – k. 19, zgłoszenia szkody z dnia 23.11.2015r. – k. 48 ).

Sąd zważył, co następuje:

Żądanie powoda wobec Gminy M. było w znacznej części zasadne.

Przyjęty za podstawę rozstrzygnięcia stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zeznań opisanych świadków, dokumentów przedłożonych przez strony postępowania oraz opinii biegłego z zakresu ortopedii i traumatologii. Co ważne, strony postępowania nie kwestionowały żadnego z tychże dowodów. Sąd uznał je za wiarygodne i przyjął jako podstawę ustaleń faktycznych w sprawie. W tej sytuacji Sąd dał wiarę zeznaniom świadków oraz uznał opinie biegłych za fachowe, rzetelne i bezstronne, opierając na tym rozstrzygnięcie sprawy. Biegli sądowi z zakresu (...), M. S. oraz M. M. w sposób wyczerpujący opisali typowe - z punktu widzenia medycznego – objawy jakich doznał powód wskutek wypadku. Biegli dokonali analizy ortopedycznego stanu powoda i rzeczowo uzasadnili przyporządkowanie występujących u niego dolegliwości. Nadto biegli wskazali na stopień uszczerbku na zdrowiu, jakiego wskutek wypadku doznał powód ( odpowiednio 10%, 5% oraz 8 % ) i określili rokowania na przyszłość w związku z doznanymi urazami. Przy czym wskazać należy, że Sąd podzielił opinie mając także na uwadze, że opinia M. M. wydana została później i z racji tego biegły miał więcej danych medycznych do oceny. Jednocześnie należy podkreślić, że opinie są zbieżne, opisują te same obrażenia. Jednocześnie należy podkreślić, że sprawa o zadośćuczynienie nie polega na matematycznym przeliczeniu ustalonego uszczerbku na zdrowiu.

Dalej wskazać należy, że poza sporem pozostawał zarówno sam fakt wypadku, jak i jego konsekwencje zdrowotne dla powoda

Nie ma wątpliwości w realiach niniejszej sprawy, że podmiotem odpowiedzialnym za szkody wynikłe z nienależytego utrzymania nawierzchni drogi winna być Gmina M., jako zarządcę drogi gminnej ( zob. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 24.07.2013r., sygn. akt III CZP 33/13).

W wyniku przeprowadzonego postępowania dowodowego ustalono, iż do zdarzenia z dnia 2 lutego 2015r r. doszło na terenie, na którym obowiązek utrzymania porządku i czystości ciążył na Gminie M.. Analiza zgromadzonego materiału dowodowego pozwala też stwierdzić, że przedmiotowa droga jest w złym stanie technicznym, tworzą się na niej koleiny, wertepy, wgłębienia i nierówności ( potwierdzają to zeznania słuchanych świadków oraz przesłuchanie powoda).

W dniu zdarzenia nie występowały opady śniegu, wysokość pokrywy śnieżnej wynosiła około 12-14 cm. Z południowego zachodu napływało chłodne powietrze. Poprzedniego dnia zanotowano słabe, miejscowe opady śniegu głównie w godzinach popołudniowych ( ekspertyza warunków atmosferycznych Instytutu Meteorologii i Gospodarki Wodnej Państwowego Instytutu (...) – k. 202-203).

Powyższe okoliczności nie były kwestionowane przez strony postępowania.

W tym kontekście wskazać należy, iż na mocy art. 3 ust. 2 pkt 11 ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (Dz. U. z 2016 r., poz. 250) gminy zapewniają czystość i porządek na swoim terenie i tworzą warunki niezbędne do ich utrzymania, a w szczególności zapobiegają zanieczyszczaniu ulic, placów i terenów otwartych, w szczególności przez: zbieranie i pozbywanie się, z zastrzeżeniem obowiązków ciążących na właścicielach nieruchomości, błota, śniegu, lodu oraz innych zanieczyszczeń uprzątniętych z chodników przez właścicieli nieruchomości oraz odpadów zgromadzonych w przeznaczonych do tego celu pojemnikach ustawionych na chodniku. Na gminie ciąży zatem szeroko rozumiany obowiązek wykonywania ogółu prac porządkowych mających na celu utrzymanie terenów w stanie wykluczającym narażenie użytkowników na wypadek, pozostający w adekwatnym związku przyczynowym z ich wykorzystaniem. Sankcją zaś za niewykonanie tego obowiązku jest odpowiedzialność odszkodowawcza na zasadzie art. 415 k.c.

Ustawowy obowiązek gminy w zakresie utrzymania porządku i czystości w gminie ma charakter publicznoprawny. Przeprowadzone postępowanie dowodowe pozwala stwierdzić, iż upadek powoda spowodowany złym stanem nawierzchni pozostawał w adekwatnym związku przyczynowym z zaniechaniem przez Gminę M. obowiązku utrzymania jej w należytym stanie. Sąd uznał zatem roszczenie powoda za uzasadnione co do zasady w stosunku do pozwanej Gminy M..

Zgodnie z art. 444 § 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu. W myśl zaś przepisu art. 445 § 1 k.c. w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Krzywda jest niemajątkową postacią szkody, zaś zadośćuczynienie ma za zadanie przede wszystkim zrekompensowanie krzywdy.

Oceniając kwestię zadośćuczynienia za doznaną krzywdę Sąd w całości podzielił pogląd wyrażony w uzasadnieniu wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 22.11.2012 r. sygn. I ACa 1007/12 ( publ. LEX nr 1236695), zgodnie z którym „Dla ustalenia krzywdy podstawowe znaczenie dla określenia odpowiedniej sumy, która miałaby stanowić jej pieniężną kompensatę konieczne jest uwzględnienie: rodzaju naruszonego dobra, zakresu (natężenia i czasu trwania) naruszenia, trwałość skutków naruszenia i stopnia ich uciążliwości. W żądnym wypadku ustalony stopień utraty zdrowia nie jest równoznaczny z rozmiarem krzywdy i wielkością zadośćuczynienia”. Przedmiotem obszernej analizy piśmiennictwa i orzecznictwa są kryteria, jakimi należy się kierować przy ustaleniu sumy zadośćuczynienia korespondującej z doznaną krzywdą. W tym miejscu Sąd zwraca uwagę na reprezentatywny pogląd przywołany w uzasadnieniu wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 10.01.2013 r. sygn. I ACa 640/12 ( publ. LEX nr 1280120), w myśl którego „Określając wysokość odpowiedniej sumy, sąd powinien niewątpliwie kierować się celami oraz charakterem zadośćuczynienia i uwzględnić wszystkie okoliczności mające wpływ na rozmiar doznanej szkody niemajątkowej. Podstawowe znaczenie musi mieć rozmiar doznanej krzywdy, o którym decydują przede wszystkim takie czynniki, jak rodzaj uszkodzenia ciała czy rozstroju zdrowia, ich nieodwracalny charakter polegający zwłaszcza na kalectwie, długotrwałość i przebieg procesu leczenia, stopień cierpień fizycznych i psychicznych, ich intensywność i długotrwałość, wiek poszkodowanego i jego szanse na przyszłość oraz poczucie nieprzydatności społecznej”. Zadośćuczynienie powinno uwzględniać rozmiar doznanej krzywdy, przy czym zindywidualizowana ocena kryteriów decydujących o jego wysokości pozostawiona jest uznaniu sędziowskiemu (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 23 maja 2016 r., sygn. I ACa 278/15, Lex nr 2061825).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy Sąd uznał za uzasadnione żądanie pozwu w zakresie zadośćuczynienia w wysokości 20.000 zł. Jest to bowiem suma „odpowiednia”, stanowiąca realną wartość ekonomiczną, a z drugiej strony utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa. Określając wysokość zadośćuczynienia, Sąd kierował się kompensacyjnym charakterem tego świadczenia uwzględniając jednocześnie wszystkie okoliczności mające wpływ na rozmiar doznanej szkody niemajątkowej. Podstawowe znaczenie miały takie czynniki, jak rodzaj uszkodzenia ciała, długotrwałość i przebieg procesu leczenia, stopień cierpień fizycznych i psychicznych, ich intensywność i długotrwałość, wiek poszkodowanego i jego szanse na przyszłość oraz ograniczenia jakich doznał z uwagi na uraz w życiu codziennym.

Dalej idące żądanie w tym zakresie zostało ze wskazanych przyczyn oddalone.

Z uwagi na powyższe, Sąd uznał, iż kwota 20.000 zł jest adekwatna do poniesionej przez powoda szkody i w całości zrekompensuje doznaną krzywdę, wobec czego zasądził od pozwanej Gminy M. na rzecz powoda R. Z. wskazaną kwotę. Odnosząc się do żądania zasądzenia odsetek Sąd uznał za zasadne naliczenie odsetek od zasądzonej kwoty w wysokości ustawowej do dnia 15 lutego 2016r. Pozwany pozostawał w tej dacie w zwłoce co do zapłaty z uwagi na swoją odpowiedzialność odszkodowawczą.

Odnosząc się do żądania powoda w zakresie odszkodowania za poniesioną szkodę uznać należało, że powód powinien wykazać wysokość poniesionej szkody w związku ze zdarzeniem z dnia 2 lutego 2015r. Na podstawie art. 6 k. c. ciężar dowodu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Powód, reprezentowany przez pełnomocnika profesjonalnego, winien wykazać zaistnienie i wysokość poniesionych kosztów poprzez przedstawienie stosownych dowodów, m.in. rachunków za zakup leków, kosztów wizyt u specjalisty. Powód powinien również udowodnić, że osiągał przed wypadkiem wynagrodzenie, które w wyniku zdarzenia utracił. W razie niewykazania powyższych okoliczności powód ponosi negatywne konsekwencje procesowe w postaci oddalenia powództwa. W ocenie Sądu w sprawie niniejszej powód nie wykazał skutecznie zaistnienia szkody, gdyż nie przedłożył w sprawie żadnych dowodów świadczących o poniesionych kosztach oraz ewentualnej ich wysokości. Powód, reprezentowany przez pełnomocnika profesjonalnego, zgodnie z art. 6 k.c. winien przedłożyć wszelkie dowody potwierdzające istnienie i wysokość żądania objętego powództwem, pod rygorem negatywnych konsekwencji procesowych w postaci oddalenia powództwa.

Mając przedstawione racje na uwadze i na podstawie przywołanych przepisów Sąd oddalił powództwo powoda w zakresie żądania odszkodowania za szkodę wobec nieudowodnienia roszczenia w tym zakresie.

Rozważając w dalszej kolejności roszczenie powoda w zakresie kwoty 500,00 zł miesięcznie tytułem renty wyrównawczej w związku z obniżeniem dochodów powoda, z uwagi na ograniczenie powództwa w tym zakresie przez pełnomocnika powoda pismem z dnia 16.01.2017r., Sąd umorzył postępowanie w tym zakresie.

Orzekając o kosztach procesu na podstawie art. 100 k.p.c. Sąd miał na uwadze charakter sprawy oraz jej wynik.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji wyroku.