Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 grudnia 2020 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VIII Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: sędzia Elżbieta Kala

po rozpoznaniu w dniu 29 grudnia 2020 r. w Bydgoszczy

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa: (...) w B.

przeciwko: A. O.

o zapłatę

na skutek apelacji wniesionej przez pozwanego od wyroku Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia19 lutego 2020 r. , sygn. akt. VIII GC 1253/16 upr

oddala apelację.

SSO Elżbieta Kala

VIII Ga 240/20

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 19 lutego 2020 roku Sąd Rejonowy w Bydgoszczy w sprawie VIII GC 1253/16 zasądził od pozwanego A. O. na rzecz powoda (...) w B. kwotę 1.303,80 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwot:

- 701,10 zł od dnia 11 stycznia 2014 roku do dnia 10 sierpnia 2016 roku;

- 86,10 zł od dnia 11 lipca 2014 roku do dnia 10 sierpnia 2016 roku;

- 86,10 zł od dnia 11 sierpnia 2014 roku do dnia 10 sierpnia 2016 roku;

- 86,10 zł od dnia 11 września 2014 roku do dnia 10 sierpnia 2016 roku;

- 86,10 zł od dnia 11 października 2014 roku do dnia 10 sierpnia 2016 roku;

- 86,10 zł od dnia 11 listopada 2014 roku do dnia 10 sierpnia 2016 roku;

- 86,10 zł od dnia 11 grudnia 2014 roku do dnia 10 maja 2016 roku;

- 86,10 zł od dnia 11 stycznia 2015 roku do dnia 10 maja 2016 roku.

Sąd jednocześnie umorzył postępowanie w pozostałym zakresie i zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.017,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu wyroku Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny. Powód zawarł z pozwanym umowę o ochronę obiektu w systemie monitoringu. Zgodnie z przedmiotową umową powód zobowiązał się do świadczenia usług polegających na ochronie obiektu przy ul. (...) w N., a pozwany do zapłaty wynagrodzenia w wysokości 50,00 zł netto. Strony łączyła również umowa o wykonanie konserwacji systemu alarmowego w ww. obiekcie, zgodnie z którą powód był zobowiązany do dokonywania konserwacji rzeczonego systemu, a pozwany do zapłaty wynagrodzenia w kwocie 20,00 zł netto. Powód po wykonaniu usług wystawił pozwanemu następujące faktury VAT:

- FV nr (...) na kwotę 307.50 zł z terminem zapłaty do dnia 10 stycznia 2014 r.

- FV nr (...) na kwotę 393,60 zł z terminem zapłaty do dnia 10 stycznia 2014 r.

- FV nr (...) na kwotę 215,25 zł z terminem zapłaty do dnia 10 lutego 2014 r.

- FV nr (...) na kwotę 86,10 zł z terminem zapłaty do dnia 10 marca 2014 r.

- FV nr (...) na kwotę 86,10 zł z terminem zapłaty do dnia 10 kwietnia 2014 r.

- FV nr (...) na kwotę 86,10 zł z terminem zapłaty do dnia 10 maja 2014 r.

- FV nr (...) na kwotę 86,10 zł z terminem zapłaty do dnia 10 czerwca 2014 r.

- FV nr (...) na kwotę 86,10 zł z terminem zapłaty do dnia 10 lipca 2014 r.

- FV nr (...) na kwotę 86,10 zł z terminem zapłaty do dnia 10 sierpnia 2014 r.

- FV nr (...) na kwotę 86,10 zł z terminem zapłaty do dnia 10 września 2014 r.

- FV nr (...) na kwotę 86,10 zł z terminem zapłaty do dnia 10 października 2014 r.

- FV nr (...) na kwotę 86,10 zł z terminem zapłaty do dnia 10 listopada 2014 r.

- FV nr (...) na kwotę 86,10 zł z terminem zapłaty do dnia 10 grudnia 2014 r.

- FV nr (...) na kwotę 86,10 zł z terminem zapłaty do dnia 10 stycznia 2015 r.

- FV nr (...) na kwotę 86,10 zł z terminem zapłaty do dnia 10 lutego 2015 r.

- FV nr (...)na kwotę 86,10 zł z terminem zapłaty do dnia 10 marca 2015 r.

Z powodu braku płatności należności z ww. faktur, pismem z dnia 5 marca 2015 r. r. powód rozwiązał umowę nr (...) bez zachowania okresu wypowiedzenia i wypowiedział pozwanemu umowę nr (...). Po wytoczeniu powództwa (co nastąpiło w dniu 25 stycznia 2016 r.) powód zapłacił na rzecz powoda część należności dochodzonych pozwem, tj.:

- w dniu 10 sierpnia 2016 r. kwotę 215,25 zł na poczet faktury nr (...);

- w dniu 10 sierpnia 2016 r. kwotę 86,10 zł na poczet faktury nr (...);

- w dniu 10 sierpnia 2016 r. kwotę 86,10 zł na poczet faktury nr (...);

- w dniu 10 sierpnia 2016 r. kwotę 86,10 zł na poczet faktury nr (...);

- w dniu 10 sierpnia 2016 r. kwotę 86,10 zł na poczet faktury nr (...);

- w dniu 10 maja 2016 r. kwotę 86,10 zł na poczet faktury nr (...);

- w dniu 10 maja 2016 r. kwotę 86,10 zł na poczet faktury nr (...).

Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił w oparciu o okoliczności bezsporne oraz wyżej wymienione dowody z dokumentów, których prawdziwość i autentyczność nie budziła wątpliwości Sądu.

Sąd Rejonowy zważył, iż do stosunku prawnego łączącego strony zastosowanie mają przepisy kodeksu cywilnego odnoszące się do umów o świadczenie usług. Zgodnie z art. 750 k.c. do umów o świadczenie usług, które nie są uregulowane innymi przepisami, stosuje się odpowiednio przepisy o zleceniu. W przedmiotowej sprawie strony łączyła umowa o świadczenie usług, na podstawie której powód zobowiązał się do świadczenia na rzecz pozwanego usługi w postaci ochraniania obiektu i dokonywania czynności konserwacyjnych względem zamontowanego na terenie obiektu systemu monitoringu, a pozwany do zapłaty wynagrodzenia. Podstawą płatności były faktury VAT wystawiane przez powoda. Wysokość należności wskazanych w fakturach VAT odpowiadała treści umowy stron.

Sąd I instancji wskazał, że powód w celu wykazania zasadności swojego roszczenia przedłożył umowy stron, faktury VAT oraz przesyłaną korespondencję. Natomiast pozwany nie przedstawił dowodów, które potwierdziłyby stawiane zarzuty. Pozwany nie podał, które z roszczeń dochodzonych pozwem miały zostać spełnione ani dlaczego powództwo jest przedwczesne (wszak wynikające z faktur terminy płatności w dacie sprzeciwu już upłynęły), jak również nie wskazał w jakiej części należność powoda miałaby być zawyżona. Co więcej, pozwany dokonał zapłaty części należności w żądanej wysokości. Powód w toku procesu cofnął pozew w zakresie należności głównej. Jako, że z okoliczności sprawy nie wynikało, by cofnięcie pozwu w niniejszej sprawie było sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierzało do obejścia prawa należało uznać, iż powód skutecznie cofnął pozew.

Jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew na mocy art. 355 § 1 K.p.c., sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania. W pozostałym zakresie Sąd Rejonowy, uznając roszczenie powoda za udowodnione zarówno co do zasady jak i co do wysokości, na podstawie 742 § 1 k.c. w związku z art. 750 k.c. zasądził w pkt. I wyroku od pozwanego na rzecz powoda kwoty szczegółowo tam wskazane.

O roszczeniu odsetkowym orzeczono zgodnie z przepisem art. 481 § 1 k.c., a o kosztach zgodnie z art. 98 § 1 k.p.c.

Apelację od tego wyroku wniósł pozwany, zaskarżając go w pkt I i III. Jednocześnie wniósł o uchylenie wyroku w zaskarżonym zakresie, oddalenie powództwa oraz niezasądzanie kosztów procesu na rzecz powoda.

Pismem z dnia 19 sierpnia pozwany wskazał, że zarzuca wyrokowi złe ustalenia Sądu, złe zastosowanie przepisów prawa oraz nieuwzględnienie wniosku o rozłożenie płatności na raty.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego nie zasługiwała na uwzględnienie.

Zaskarżone rozstrzygnięcie zostało wydane na podstawie prawidłowo ustalonego stanu faktycznego, które to ustalenia Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własne. W sytuacji bowiem, gdy sąd drugiej instancji orzeka na podstawie materiału zgromadzonego w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji nie musi powtarzać dokonanych ustaleń, gdyż wystarczy stwierdzenie, że przyjmuje je za własne (vide np. orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 10 listopada 1998 r., III CKN 792/98, OSNC 1999, Nr 4, poz. 83).

Do skutecznego postawienia zarzutu naruszenia prawa procesowego (art. 233 § 1 k.p.c.), konieczne jest wskazanie przyczyn dyskwalifikujących ocenę dowodów dokonaną przez sąd, określenie, jakie kryteria oceny naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłusznie im je przyznając, lub zarzucenie sądowi, iż rażąco naruszył zasady logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego wraz z wykazaniem w jaki sposób do tego doszło oraz stwierdzeniem, że uchybienie to mogło mieć wpływ na wynik sprawy. Zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. przez naruszenie zasady doświadczenia życiowego powinien polegać na tym, że zarzuca się sądowi, że ten wywiódł z danego środka dowodowego jakiś fakt, podczas gdy doświadczenie życiowe uczy, że w takiej sytuacji taki fakt nie zachodzi albo przebiega on odmiennie. Naruszenie zasady logicznego rozumowania ma miejsce głównie wówczas gdy sąd błędnie interpretuje związki zachodzące pomiędzy poszczególnymi faktami, wyciągając ostatecznie z ich całokształtu błędne wnioski.

Postawienie zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie może zaś polegać na zaprezentowaniu ustalonego przez siebie, na podstawie własnej oceny dowodów stanu faktycznego. Czyli skarżący orzeczenie sądowe, formułując zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie może ograniczyć się do twierdzeń, że z dowodów wynika inny niż ustalony przez sąd stan faktyczny. Jest to bowiem wówczas traktowane jako swobodna, niepoparta jurydycznymi argumentami, dyskusja z sądem. Skarżący musi wykazać, że gdyby sąd drugiej instancji nie naruszył wymienionych w art. 233 § 1 k.p.c. zasad oceny dowodów, to powinien dać wiarę środkom dowodowym przeciwstawnym do dokonanych ustaleń (Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 4 grudnia 2018 r., V ACa 1541/17, LEX nr 2613476).

W ocenie Sądu Odwoławczego, pozwany nie przedstawił okoliczności, które pozwalałyby sądzić, iż postępowanie dowodowe, jakie przeprowadził Sąd I instancji, zawiera braki lub tego rodzaju uchybienia, aby proces oceny zebranego materiału uchybiał regułom swobodnej weryfikacji przyznanej sądowi orzekającemu, do których należą zasady logiki, doświadczenia życiowego i obowiązek wszechstronnego rozważenia okoliczności sprawy.

Po pierwsze, pozwany w apelacji wniesionej w dniu 3 lipca 2020 roku ograniczył się jedynie do przedstawienia żądania uchylenia wyroku, oddalenia powództwa i niezasądzania kosztów na rzecz powoda. Wskazał co prawda, że w związku z epidemią i koniecznością spotkania z pełnomocnikiem uzasadnienie apelacji prześle odrębnym pismem. Następnie Sąd zarządzeniem z dnia 10 sierpnia 2020 roku wezwał pozwanego do uzupełnienia braków formalnych apelacji poprzez zwięzłe przedstawienie zarzutów oraz ich uzasadnienie w terminie 7 dni pod rygorem odrzucenia apelacji. Odpowiadając na wezwanie Sądu, pozwany ograniczył się do wskazania, że zarzuca wyrokowi złe ustalenia Sądu, złe zastosowanie przepisów prawa oraz nieuwzględnienie wniosku o rozłożenie płatności na raty.

Sąd Rejonowy trafnie zaś wskazał, iż strony łączyła umowa o świadczenie usług, na podstawie której powód zobowiązał się do świadczenia na rzecz pozwanego usługi w postaci ochraniania obiektu i dokonywania czynności konserwacyjnych względem zamontowanego na terenie obiektu systemu monitoringu, a pozwany do zapłaty wynagrodzenia. Zatem skoro za usługę zostały wystawione faktury VAT, a termin ich płatności upłynął, powództwo było w pełni uzasadnione. Sąd Okręgowy podziela stanowisko Sądu I instancji, że pozwany nie przedstawił dowodów, które potwierdziłyby stawiane zarzuty. Pozwany nie podał, które z roszczeń dochodzonych pozwem miały zostać spełnione ani dlaczego powództwo jest przedwczesne, jak również nie wskazał w jakiej części należność powoda miałaby być zawyżona.

Zarzut nieuwzględnienia przez Sąd wniosku o rozłożenie płatności na raty jest całkowicie bezzasadny, gdyż w toku całego procesu pozwany nie składał takiego wniosku.

Na marginesie Sąd pragnie wskazać, iż stosownie do treści art. 368 § 1 ¹ k.p.c. w zarzutach co do podstawy faktycznej rozstrzygnięcia należy wskazać fakty ustalone przez sąd pierwszej instancji niezgodnie z rzeczywistym stanem rzeczy lub istotne dla rozstrzygnięcia fakty nieustalone przez sąd pierwszej instancji. Nie budziło wątpliwości Sądu Okręgowego, że samo twierdzenie powoda o błędnych ustaleniach faktycznych Sądu I instancji jest bezpodstawne.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c., orzekł jak w sentencji.

SSO Elżbieta Kala