Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 stycznia 2021 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie I Wydział Cywilny

w składzie następującym: Przewodniczący sędzia Juliusz Ciejek

Protokolant: sekr. sąd. Anna Kosowska

po rozpoznaniu w dniu 28 stycznia 2021 r. w Olsztynie

na rozprawie

sprawy z powództwa D. B.

przeciwko Skarbowi Państwa - Dyrektorowi Aresztu Śledczego w O.

o zapłatę

powództwo oddala.

Sygn. akt I C 731/19

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 7 października 2019 r. (data wpływu: 18 października 2019 r. k. 4) powód D. B. wniósł o zasądzenie od pozwanego Skarbu Państwa – Aresztu Śledczego w O. – kwoty 700.000 zł tytułem zadośćuczynienia.

Uzasadniając swoje żądanie wskazał, że ze strony pozwanego doznał następujących szkód i krzywd, a mianowicie:

- funkcjonariusze służby więziennej dopuścili się nadmiernej zwłoki w przesłaniu jego depozytu do jednostki penitencjarnej,

- nie ujęto wszystkich składników majątkowych w dokumentacji zawartej w depozycie,

- brak odpowiedzi ze strony Dyrektora AŚ na jego prośbę o sporządzenie nowego wywiadu kuratorskiego,

- odmówiono mu wykonania prawomocnego orzeczenia sądu w przedmiocie zastosowania przymusowego karmienia i hospitalizacji, a także pobrania od niego krwi i moczu do badań laboratoryjnych, czym narażono go na utratę życia i zdrowia,

- osadzono go w areszcie z wielokrotnymi recydywistami mimo, że nie był skazany,

- osadzano go w celach o powierzchni mniejszej niż 3 m ² powierzchni na jedną osobę,

- bardzo częste zmieniano mu miejsce osadzenia (k. 4-5).

Pozwany Skarb Państwa – Areszt Śledczy w O. – w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu odpowiedzi podniósł, że żądanie powoda jest całkowicie nieuzasadnione, ponieważ nie udowodnił swoich twierdzeń. Odnosząc się do poszczególnych twierdzeń powoda wskazał, że:

- nie wiadomo o jaki depozyt chodzi i kiedy miało dojść do naruszenia prawa powoda z nim związanych, a nie sposób tego ustalić przy tak sformułowanym żądaniu pozwu, bowiem powód jest często przewożony pomiędzy jednostkami,

- nie wiadomo, kiedy powód kierował wniosek o sporządzenie nowego wywiadu kuratorskiego,

- zarzut odmowy wykonania orzeczenia w przedmiocie zastosowania przymusowego karmienia i hospitalizacji, a także pobierania krwi i moczu do badań, dotyczy pobytu powoda w Areszcie Śledczym w K., a przedmiotowe orzeczenie stanowi formę nadzoru Sądu nad wykonywaniem kary przez ww. jednostkę,

- odnośnie zarzutu osadzenia powoda z recydywistami – powód kwaterowany był zgodnie z jego grupą kwalifikacyjną(...) (recydywista penitencjarny, zakład typu zamkniętego, system zwykły),

- w czasie pobytu w pozwanej jednostce powód przebywał w celach mieszkalnych w warunkach, w których zawsze miał zapewnioną normę 3 m ² w celi,

- w stosunku do powoda procedura zmiany celi podyktowana była wielokrotnie podejmowanymi przez niego próbami samobójczymi oraz aktami autoagresji, przez co objęty był wzmożonym nadzorem polegającym na przechodzeniu do innych cel w trakcie nieobecności współosadzonego w celi (k. 88-91)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód od 6 czerwca 2018 r. do chwili obecnej odbywa karę ośmiu lat pozbawienia wolności orzeczoną prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w O. w sprawie o sygn. akt (...). Ponadto od 27 lutego 2017 r. jest stosowany wobec niego środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania.

Powód jest osobą wielokrotnie karaną. Uprzednio przebywał w warunkach izolacji penitencjarnej w latach: 2002 (AŚ L.), 2004 (AŚ K.), 2009 (ZK P.) i 2013 (AŚ O.).

(informacja z K. k. 190-192, karta notatek w teczce osobopoznawczej)

Powód przebywał w Areszcie Śledczym w O. (dalej: AŚ w O.) w okresach:

- od 01.03.2017 r. do 08.03.2017 r. w celi nr AŚ III – 11,

- od 08.03.2017 r. do 09.03.2017 r. w celi nr AŚ III – 8,

- od 09.03.2017 r. do 18.03.2017 r. w celi nr AŚ I – 7,

- od 18.03.2017 r. do 11.04.2017 r. w celi nr AŚ I – 10,

- od 11.04.2017 r. do 29.05.2017 r. w celi nr AŚ III – 4,

- od 29.05.2017 r. do 13.06.2017 r. w celi nr AŚ III – 28,

- od 06.07.2017 r. do 07.07.2017 r. w celi nr AŚ I – 10,

- od 07.07.2017 r. do 13.07.2017 r. w celi nr AŚ III – 10,

- od 13.07.2017 r. do 05.09.2017 r. w celi nr AŚ III – 9,

- od 05.09.2017 r. do 19.09.2017 r. w celi nr AŚ I – 11,

- od 19.09.2017 r. do 21.09.2017 r. w celi nr AŚ I – 10,

- od 17.10.2017 r. do 24.10.2017 r. w celi nr AŚ III – 4,

- od 09.11.2017 r. do 05.12.2017 r. w celi nr AŚ III – 4,

- od 25.10.2019 r. do 26.11.2019 r. w celi nr AŚ III – 7,

- od 28.11.2019 r. do 07.01.2020 r. w celi nr AŚ III – 7,

- od 16.01.2020 r. do 15.06.2020 r. w celi nr AŚ III – 7,

- od 15.06.2020 r. do 18.06.2020 r. w celi nr AŚ III – 10,

- od 18.06.2020 r. do 02.07.2020 r. w celi nr AŚ III – 7.

We wszystkich wskazanych wyżej okresach powód przebywał w celi, gdzie powierzchnia przypadająca na jednego osadzonego była nie mniejsza niż 3 m ².

(dowód: wykaz rozmieszczenia k. 92-92v)

Pismem z dnia 31 października 2016 r. powód D. B. zwrócił się do Sądu Okręgowego w O. III Wydziału Penitencjarnego i Nadzoru nad Wykonywaniem Orzeczeń Karnych o ponowne zlecenie wywiadu środowiskowego dotyczącego jego osoby. Pismo wpłynęło do Sądu w dniu 1 grudnia 2016 r. W uzasadnieniu wskazał, że poprzednio sporządzony na zlecenie AŚ w O. w dniu 15 lipca 2016 r. wywiad zawierał nieprawdziwe informacje, co z kolei wpływa na kolejne opinie sporządzone w jego sprawie przez administrację zakładu karnego.

(dowód: kopia pisma k. 93-95)

Postanowieniem z dnia 20 czerwca 2017 r. Sąd Okręgowy w K. w sprawie IV K. (...) orzekł wobec powoda zastosowanie przymusowego karmienia oraz hospitalizacji, a także pobierania krwi i moczu do badań laboratoryjnych przez okres trzech miesięcy. Postanowienie wydane zostało na wniosek Dyrektora Aresztu Śledczego w K..

Od dnia 6 lipca 2017 r. powód przebywał w AŚ w O..

Pismem z dnia 12 lipca 2017 r. powód zwrócił się do Dyrektora AŚ w O. o przeniesienie go do szpitala wskazując na konieczność wykonania ww. postanowienia.

W oświadczeniu sporządzonym w formie notatki Kierownik Ambulatorium AŚ w O. lekarz J. P. (1) wskazał, że powód po przybyciu do tamtejszej jednostki zjadał posiłki, przyjmował płyny i brak jest wskazań do hospitalizacji i przymusowego leczenia. Ponadto wskazał, że powód odmawia przyjścia do ambulatorium, poddaniu się badaniom i pobraniu krwi do badań laboratoryjnych. Konsekwencją odmowy poddania się badaniom było wymierzenie powodowi kary dyscyplinarnej w postaci nagany.

(dowód: zeznania świadka J. P. k. 178-178v, kopia postanowienia k. 96, kopia pisma k. 97, kopia notatki k. 98, kopia notatki k. 99, wniosek o wymierzenie kary k. 100)

Zachowanie powoda w warunkach izolacji penitencjarnej podczas pobytu w Areszcie Śledczym w okresie od 1 marca 2017 r. do 28 maja 2019 r. (data sporządzenia opinii) ocenione zostało jako naganne – był wielokrotnie karany dyscyplinarny m.in. za odmowę przyjmowania posiłków dostarczanych przez administrację aresztu, odmowę wykonywania poleceń, wulgarny i obraźliwy sposób zachowania wobec przełożonych, groźby kierowane pod adresem funkcjonariuszy, uderzanie w drzwi celi. Nie był nagradzany regulaminowo. Nie deklarował przynależności do struktur podkultury przestępczej. K. dokonywał aktów autoagresji poprzez odmowę przyjmowania pokarmów. Był objęty profilaktyką autoagresji, miał założoną Kartę Osadzonego Zagrożonego Samobójstwem do dnia 25 września 2018 r. W gronie współosadzonych odnotowano sytuacje konfliktowe z jego udziałem.

Zachowanie powoda od 9 lipca 2019 r., kiedy ostatni raz został ukarany, do dnia 27 sierpnia 2020 r. (data kolejnej opinii) uległo poprawie. Prezentuje postawę zgodną z obowiązującymi przepisami, nie sprawia problemów wychowawczych, wśród osadzonych jest zgodny i bezkonfliktowy.

(dowód: dokumenty zawarte w teczce osobopoznawczej: opinia penitencjarna sporządzona 28.05.2019 r., opinia z dnia 27.08.2020 r.)

Sąd zważył, co następuje:

Na podstawie tak ustalonego stanu faktycznego powództwo podlegało oddaleniu jako nieudowodnione.

Stan faktyczny został ustalony w oparciu o dokumenty przedstawione przez obie strony, którym dano walor wiarygodności oraz na podstawie zeznań świadka J. P. (1) (k. 178-178v). Sąd oparł się na dokumentach, dostrzegając co prawda, że niektóre z nich zostały podpisane przez osoby będące pracownikami jednostki pozwanego, jednak wiarygodności tych dokumentów powód nie kwestionował w toku niniejszego postępowania. Co do zeznań samego powoda, to Sąd miał na uwadze, że jako osadzony mógł mieć spotęgowane odczucia co do dolegliwości związanych z odbywaniem kary, co nakazywało do jego zeznań podchodzić z dużą dozą ostrożności. Z tego też względu, Sąd poddał zeznania powoda analizie, uznając za wiarygodne wyłącznie w tym zakresie, w jakim znajdowały potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym.

Na wstępie do rozważań prawnych wskazać należy, że powód wywodzi swoje roszczenie z faktu naruszenia przez stronę pozwaną jego dóbr osobistych sformułowanym w pozwie jako doznane „szkody i krzywdy”, a które koncentrują się w głównej mierze na zachowaniu funkcjonariuszy i administracji AŚ w O. wobec powoda oraz stosowanych względem niego procedur.

Celem usystematyzowania szeregu zarzutów sformułowanych pod adresem pozwanego zostaną one przedstawione w kolejności, w jakiej przedstawił je powód, a mianowicie:

- kwestia nieprawidłowości związanych z depozytem,

- brak odpowiedzi ze strony administracji pozwanego na prośbę powoda o zlecenie wywiadu,

- kwestia orzeczenia w przedmiocie zastosowania przymusowego karmienia i hospitalizacji, a także pobierania krwi i moczu do badań laboratoryjnych i jego wykonania w stosunku do powoda,

- kwestia osadzenia powoda z innymi skazanymi, powierzchni celi oraz częstych zmian miejsca osadzenia.

Zgodnie z treścią art. 23 k.c., dobra osobiste człowieka, jak w szczególności zdrowie, wolność, cześć, swoboda sumienia, nazwisko lub pseudonim, wizerunek, tajemnica korespondencji, nietykalność mieszkania, twórczość naukowa, artystyczna, wynalazcza i racjonalizatorska, pozostają pod ochroną prawa cywilnego niezależnie od ochrony przewidzianej w innych przepisach. Zwrócić przy tym uwagę należy, że katalog dóbr osobistych wymienionych w tym przepisie ma charakter otwarty. W orzecznictwie i w piśmiennictwie przyjmuje się zgodnie, że ochroną przewidzianą w art. 23 i 24 k.c. objęte są wszelkie dobra osobiste rozumiane jako pewne wartości niematerialne związane z istnieniem i funkcjonowaniem podmiotów prawa cywilnego, które w życiu społecznym są uznawane za doniosłe i zasługujące z tego względu na ochronę. Wymieniona w art. 23 k.c. cześć obejmuje natomiast dobre imię oraz godność. Prawo człowieka do poszanowania godności, wyrażającej się w poczuciu własnej wartości i oczekiwaniu szacunku ze strony innych ludzi, dotyczy wszystkich aspektów życia osobistego człowieka i obejmuje także taką jego sferę, która jest związana z pozbawieniem wolności.

Osoba, której dobra osobiste zostały naruszone może, na zasadach przewidzianych w kodeksie, żądać zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny (art. 24 § 1 zd. 3 k.c.). W razie naruszenia dobra osobistego sąd może przyznać temu, czyje dobro osobiste zostało naruszone, odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę lub na jego żądanie zasądzić odpowiednią sumę pieniężną na wskazany przez niego cel społeczny, niezależnie od innych środków potrzebnych do usunięcia skutków naruszenia (art. 448 k.c.).

Na gruncie powołanych wyżej przepisów, ochrona dóbr osobistych uzależniona jest od spełnienia łącznie dwóch przesłanek: zagrożenia lub naruszenia dobra, które przykładowo zostało wymienione w art. 23 k.c. oraz bezprawności tego zagrożenia lub naruszenia. Pierwszą z wymienionych przesłanek udowodnić musi powód dochodzący ochrony przed sądem. Przepis art. 24 k.c. przewiduje natomiast domniemanie bezprawności działania pozwanego, co powoduje, że dochodzący ochrony nie musi tej przesłanki udowadniać. To na stronie pozwanej spoczywa obowiązek wykazania, że jej działanie było zgodne z prawem.

Bezprawność postępowania przy tym, to działanie lub zaniechanie sprzeczne z porządkiem prawnym szeroko rozumianym.

Oczywistym jest, iż samo pozbawienie wolności stanowi przejaw naruszenia dobra osobistego, bowiem z istoty swej stanowi dolegliwość (dyskomfort) z uwagi na ingerencję w prawo wolności i prywatności osoby skazanej. Niemniej jednak stanowi konsekwencję wykonania prawomocnego wyroku skazującego, co z założenia uchyla bezprawność działania Skarbu Państwa za pozbawienie wolności jako takie.

Zgodnie z ogólną regułą zawartą w art. 6 k.c. ciężar udowodnienia niezgodnych z obowiązującym porządkiem prawnym warunków odbywania kary spoczywa na powodzie jako osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne.

W tym miejscu również należy wyraźnie podkreślić, że ocena czy nastąpiło naruszenie dobra osobistego nie może być dokonywana według miary indywidualnej wrażliwości osoby, która czuje się dotknięta określonym zachowaniem, czy działaniem innej osoby (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 kwietnia 2002 r., wydany w sprawie o sygn. akt II CKN 953/00, LEX nr 55098 ). Powód, przebywając w warunkach izolacji więziennej musiał zdawać sobie sprawę z ograniczeń i dolegliwości, jakie się z tym wiązały (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 października 2007 r., wydany w sprawie o sygn. akt II CSK 269/07, LEX 315849 ), a wszakże były one następstwem zachowania powoda. O bezprawnym naruszeniu dóbr osobistych, w szczególności godności może być mowa dopiero, gdy dochodzi do poniżającego i nieludzkiego traktowania sprzecznego z zasadą humanitaryzmu. Do naruszenia godności ludzkiej może dojść np. w wypadku, gdy pozbawi się więźniów jakiejkolwiek intymności przy spełnianiu potrzeb fizjologicznych, gdy brak wyżywienia będzie powodował głód u więźniów lub nie zapewni niezbędnych składników odżywczych, gdy przeludnienie osiągnie stan uniemożliwiający funkcjonowanie w celi, w szczególności gdy więźniowie zostaną zmuszeni do spania na przemian w jednym łóżku, gdy w celi nie będzie możliwości pozostawania w pozycji leżącej, gdy niewykonywanie obowiązków przez służbę zdrowia spowoduje permanentny stan chorobowy u osadzonego.

Takie sytuacje nie miały tymczasem miejsca w rozpoznawanej sprawie. Powód nie przedstawił żadnych dowodów, które dałyby podstawę do przyjęcia odpowiedzialności pozwanego skutkującej zasadnością przyznania zadośćuczynienia.

Powód w pozwie podnosił, że funkcjonariusze służby więziennej dopuścili się nadmiernej zwłoki w przesłaniu jego depozytu do jednostki penitencjarnej, a nadto w dokumentacji zawartej w depozycie nie zostały ujęte wszystkie składniki majątkowe.

Wskazać jednak należy, że powód ani w uzasadnieniu pozwu, ani w kolejnych pismach procesowych, jak również będąc przesłuchany w charakterze strony na rozprawie w dniu 29 grudnia 2020 r. nie wyjaśnił o jaki depozyt chodzi i na czym dokładnie miałoby polegać naruszenie przepisów przez pozwany AŚ w O. w zakresie postępowania z depozytem powoda. Takiego stanowiska powód nie zajął mimo, że pozwany podniósł w odpowiedzi na pozew zarzut braku udowodnienia przez powoda swojego roszczenia w zakresie okoliczności dotyczących depozytu. Powód w składanych pismach procesowych wielokrotnie powoływał się na dowody, które miały potwierdzać podniesione przez niego okoliczności, a które miały być w posiadaniu osób trzecich. Mimo składanych do akt sprawy obszernych i licznych pism procesowych powód nie przedstawił okoliczności faktycznych choćby w stopniu uprawdopodobniającym podnoszone w stosunku do pozwanego zarzuty. Obowiązkiem powoda było przytoczenie okoliczności faktycznych, z których wywodził roszczenie (art. 187 § 1 pkt 2 k.p.c.) i wskazanie dowodów, których przeprowadzenie potwierdziłoby zasadność jego twierdzeń o faktach (art. 232 k.p.c. i art. 6 k.c.). Powód jednak nie tylko nie wskazał konkretnych dowodów, ale co więcej nie przytoczył nawet okoliczności faktycznych dotyczących nieprawidłowości, jakie w jego ocenie wystąpiły w związku z postępowaniem w sprawie depozytu.

W tej sytuacji zarzuty powoda dotyczące depozytu Sąd uznał za nieudowodnione.

Podobnie należy ocenić zarzut dotyczący braku odpowiedzi ze strony Dyrektora AŚ w O. na prośbę powoda o sporządzenie nowego wywiadu kuratorskiego. Powód nie precyzuje, kiedy z taką prośbą zwracał się do dyrektora pozwanej jednostki, jak również nie wyjaśnia w jaki sposób miało to naruszyć jego dobra osobiste. Z dokumentów dołączonych do akt sprawy wynika, że powód zwracał się o sporządzenie ponownego wywiadu do sądu penitencjarnego w 2016 r. Zarzut powoda dotyczy jednak żądania skierowanego do Dyrektora Aresztu Śledczego i podobnie jak w przypadku depozytu, powód nie przytacza okoliczności w jakich miało dojść do naruszenia jego praw.

Kolejnym z podniesionych przez powoda zarzutów jest odmowa wykonania prawomocnego orzeczenia sądu w przedmiocie zastosowania przymusowego karmienia i hospitalizacji, a także pobierania krwi i moczu do badań laboratoryjnych, czym narażono powoda na utratę życia i zdrowia. Postanowienie w przedmiocie jak wyżej wydane zostało przez Sąd Okręgowy w K. w dniu 20 czerwca 2017 r. na wniosek Dyrektora Aresztu Śledczego w K.. Od 6 lipca 2017 r. powód przebywał w AŚ w O., gdzie – jak wynika z dokumentacji przedłożonej przez pozwanego – powód od początku przyjmował posiłki i płyny. Brak było zatem podstaw do zastosowania przymusowego karmienia i hospitalizacji powoda. Okoliczności tę potwierdził świadek J. P. (1), który zeznał, że w lipcu 2017 r. nie było wskazań do hospitalizacji (k. 178). Odnośnie pobrania krwi i moczu wskazać należy, że to powód sam odmówił wyrażenia zgody na wykonanie ww. czynności, co stanowiło podstawę wymierzenia mu kary dyscyplinarnej w postaci nagany (k. 100). Skoro zatem powód sam odmawiał poddania się badaniom, to zarzut w stosunku do pozwanego niewykonania badań stanowi nadużycie prawa podmiotowego i jako takie nie może korzystać z ochrony prawnej.

W okolicznościach faktycznych sprawy nie zasługuje na uwzględnienie zarzut jakoby powód osadzony został w areszcie z wielokrotnymi recydywistami mimo, że nie był jeszcze wówczas skazany. Powód jest osobą wielokrotnie karaną (karta karna k. 190-192) i przebywał już wcześniej w warunkach izolacji w latach 2002, 2004, 2009, 2013 (dokumenty w aktach osobopoznawczych). Pozwany wskazał, że podczas pobytu w AŚ w O. powód zakwaterowany został zgodnie ze swoją grupą kwalifikacyjną, tj. (...) (recydywista penitencjarny, zakład typu zamkniętego, system zwykły). Powód jest tymczasowo aresztowany od 27 lutego 2017 r., a od 6 czerwca 2018 r. odbywa karę ośmiu lat pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem Sądu Okręgowego w Olsztynie w sprawie (...) To na powodzie spoczywał zatem obowiązek wykazania, że w okresie między tymczasowym aresztowaniem a rozpoczęciem odbywania kary umieszczony został w celi niezgodnie z obowiązującymi przepisami. Obowiązkowi temu powód nie sprostał, bowiem na tę okoliczność nie zaoferował jakichkolwiek dowodów.

Powód podniósł zarzut osadzenia go w celi o powierzchni mniejszej niż 3 m ² na jedną osobę.

Przepis art. 4 § 1 k.k.w. stanowi, że kary, środki karne, zabezpieczające i zapobiegawcze wykonuje się w sposób humanitarny, z poszanowaniem godności ludzkiej skazanego. Zakazuje się stosowania tortur lub nieludzkiego albo poniżającego traktowania i karania skazanego. Podstawowe warunki, w jakich skazany ma odbywać karę pozbawienia wolności, obejmujące m. in. powierzchnię celi mieszkalnej przypadającą na jednego skazanego określa art. 110 § 2 k.k.w. Powierzchnia celi mieszkalnej, przypadająca na skazanego, wynosi nie mniej niż 3 m ². Cele wyposaża się w odpowiedni sprzęt kwaterunkowy zapewniający skazanemu osobne miejsce do spania, odpowiednie warunki higieny, dostateczny dopływ powietrza i odpowiednią do pory roku temperaturę, według norm określonych dla pomieszczeń mieszkalnych, a także oświetlenie odpowiednie do czytania i wykonywania pracy. Ustawodawca przewidział odstępstwo od uregulowanej normy powierzchni mieszkalnej. Dyrektor zakładu karnego lub aresztu śledczego może w szczególnych sytuacjach umieścić skazanego na czas określony nie dłuższy niż 90 dni, z zachowaniem pozostałych wymagań, w celi mieszkalnej, w której na jednego skazanego przypada powierzchnia poniżej 3 m ² nie mniej jednak niż 2 m ²

Odnosząc się do zarzutu osadzenia powoda w celach niespełniających wymogu zapewnienia osadzonym właściwej przestrzeni mieszkalnej, stwierdzić wypada, że nie znajduje on uzasadnienia. Żaden z przeprowadzonych dowodów nie wykazał, aby którakolwiek z cel, w których przebywał powód nie zapewniała określonej w art. 110 §2 k.k.w. powierzchni 3m ² na jednego osadzonego. Z tego też powodu subiektywne odczucia powoda, nie mające oparcia w przytoczonych faktach i dowodach, sprowadzające się wyłącznie do wyrażenia niezadowolenia ze standardu oferowanego przez zakład karny, nie mogły odnieść zamierzonego skutku. Tym bardziej, jeśli weźmie się pod uwagę, że uciążliwości związane z faktem odbywania kary pozbawienia w izolacji są wynikiem działań samego powoda.

Podobnie, na uwzględnienie nie zasługiwały twierdzenia powoda dotyczące bardzo częstych zmiany osadzenia. W odpowiedzi na pozew pozwany wskazał, że zmiany osadzenia wynikały z zachowania samego powoda, który wielokrotnie podejmował próby samobójcze oraz przejawiał zachowania w postaci aktów autoagresji. Potwierdza to dokumentacja zgromadzona zarówno w aktach niniejszej sprawy, jak i dokumentacja osobopoznawcza. Powód objęty był profilaktyką autoagresji i do dnia 25 września 2018 r. miał założoną Kartę Osadzonego Zagrożonego Samobójstwem. Ponadto w gronie współosadzonych odnotowano sytuacje konfliktowe z jego udziałem, a takie sytuacje miały miejsce do około 2019 r. W ostatnim czasie zachowanie powoda uległo poprawie. Nie sposób zatem znać, że podejmowane działania przez pozwanego w postaci częstych zmian celi naruszyły dobra osobiste powoda, bowiem były one podyktowane troską o zdrowie i życie powoda oraz innych współosadzonych.

W świetle powyższych okoliczności nie sposób uznać, że pozwany w sposób bezprawny naruszył dobra osobiste powoda. Wskazać należy, że za pewne dodatkowe niedogodności związane z pobytem w AŚ w O., jak częste zmiany celi czy orzeczenie obowiązku przymusowego karmienia odpowiedzialny jest sam powód poprzez swoje zachowanie niezgodne z obowiązującym porządkiem na terenie zakładu karnego. Nie sposób pominąć okoliczności, że powód w trakcie pobytu w Areszcie Śledczym wielokrotnie karany był dyscyplinarnie, a jego zachowanie dopiero w ostatnim czasie uległo poprawie.

Sąd oddalił wniosek powoda o zwrócenie się do kancelarii jego obrońcy o dokumenty dotyczące jego osoby. Wskazać należy, że postępowanie w niniejszej sprawie toczy się od 18 października 2019 r. (data wpływu pozwu), a zatem powód dysponował dostateczną ilością czasu, by uzyskać u swoich obrońców odpowiednią dokumentację i przedłożyć ją do akt niniejszej sprawy bądź też skontaktować się z nimi i ustalić sposób dostarczenia dokumentów. Tymczasem do dnia 28 stycznia 2021 r. (data zamknięcia rozprawy) żaden z dowodów w postaci dokumentów, na które powoływał się powód, nie został złożony do akt sprawy.

Analizując powyższe ustalenia Sąd doszedł do wniosku, że powód nie wykazał naruszenia dóbr osobistych. Ponieważ to na powodzie ciążył obowiązek dowodzenia w zakresie naruszenia dóbr osobistych, a obowiązkowi temu nie sprostał, powództwo nie mogło być uznane za uzasadnione.

Wobec niewykazania przesłanek z art. 23 i 24 k.c. w zw. z art. 448 k.c., powództwo podlegało oddaleniu jako niezasadne.

Stosownie do art. 98 k.p.c. strona przegrywające sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony, czyli koszty procesu. Powód przegrał w całości, jednakże pozwany wnosił o nieobciążanie powoda kosztami procesu na swoją rzecz, stąd też Sąd nie orzekł o kosztach w wyroku.