Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 lutego 2014 r.

Sąd Apelacyjny - III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 12 lutego 2014 r. w Gdańsku

sprawy W. T.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do emerytury

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

od wyroku Sądu Okręgowego we Włocławku IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 8 marca 2013 r., sygn. akt IV U 26/13

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od pozwanego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. na rzecz wnioskodawcy W. T. kwotę 120,00 (sto dwadzieścia 00/100) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za II instancję.

Sygn. akt III AUa 931/13

UZASADNIENIE

W dniu 11 grudnia 2012 r. wnioskodawca W. T. wniósł odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. z dnia 4 grudnia 2012 r. odmawiającej przyznania emerytury.

W uzasadnieniu odwołania wnioskodawca wskazał, że wbrew twierdzeniom pozwanego, w oparciu o przedstawione dokumentu wykazał, iż od dnia 25 lipca 1977 r.
do dnia 18 września 1992 r. stale w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę jako zbrojarz - spawacz, następnie od dnia 20 sierpnia 1991 r. do dnia 17 listopada 1993 r. stale
i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę jako zbrojarz w firmie (...)
z W. oraz, że stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w okresie od 28 sierpnia
1995 r. do dnia 20 czerwca 1996 r. wykonywał prace jako zbrojarz w (...) Przedsiębiorstwie Budowlano (...).

Organ rentowy podtrzymał całkowicie zaskarżoną decyzję i wniósł o oddalenie odwołania.

Sąd Okręgowy we Włocławku – IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 8 marca 2013 r. w sprawie IV U 26/13 zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał wnioskodawcy W. T. prawo do emerytury
od dnia 15 października 2012 r. (punkt pierwszy) oraz nie stwierdził odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji (punkt drugi).

Podstawę tego rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia i rozważania Sądu pierwszej instancji.

W. T. urodził się w dniu (...) W okresie od 25 lipca 1977 r. do 18 września 1992 r. zatrudniony był w pełnym wymiarze czasu pracy
w Kombinacie Budowlanym we W.. Od dnia 1 października 1978 r. ubezpieczony zatrudniony był na stanowisku zbrojarza przy pracach zbrojarskich, a później (od 16 kwietnia 1982 r.) jako spawacz i zbrojarz-spawacz przy pracach zbrojarskich i spawalniczych (jako społeczny inspektor pracy od dnia 1 maja 1990 r. nie był zwolniony z obowiązku świadczenia pracy). W okresie od dnia 20 sierpnia 1991 r. do 18 września 1992 r. korzystał z urlopu bezpłatnego. W okresie od 20 sierpnia 1991 r. do 17 listopada 1993 r. wnioskodawca zatrudniony był w pełnym wymiarze czasu pracy w Przedsiębiorstwie (...) we W.. Zatrudniony był na stanowisku zbrojarza przy pracach zbrojarskich (w okresie od 20 sierpnia 1991 r. do 20 sierpnia 1993 r. na budowie zagranicznej w RFN). W okresie od dnia 21 sierpnia 1993 r. do 1 października r. W. T. korzystał z urlopu dewizowego. W okresie od 2 października 1993 r. do 17 listopada 1993 r. otrzymał dni wolne z tytułu rozliczenia czasu pracy. W okresie
od 20 sierpnia 1995 r. do 20 czerwca 1996 r. zatrudniony był w pełnym wymiarze czasu pracy w (...) Przedsiębiorstwie Budowlano- (...)
S.A. w R.. W. T. zatrudniony był na stanowisku zbrojarza przy pracach zbrojarskich.

Pierwszorazowym wnioskiem o emeryturę z tytułu pracy w warunkach szczególnych W. T. zwrócił się do pozwanego 8 sierpnia 2011 r., który decyzją z dnia
7 września 2011 r. odmówił W. T. prawa do emerytury z uwagi
na niespełnienie przezeń warunku posiadania okresów pracy w warunkach szczególnych
w wymiarze co najmniej 15 lat. Z dokonanych wówczas ustaleń wynika, że na dzień
1 stycznia 1999 r. wnioskodawca udowodnił posiadanie 26 lat, 9 miesięcy i 12 dni okresów składkowych oraz 1 miesiąca okresów nieskładkowych (razem: 26 lat, 10 miesięcy i 12 dni).

Odwołanie złożone przez W. T. od ww. decyzji zostało oddalone wydanym w sprawie IV U 756/2011 wyrokiem Sądu Okręgowego we W. - IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 20 stycznia 2012 r. Z kolei wyrokiem Sądu Apelacyjnego — III Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w G. z 9 października 2012 r. (III AUa 623/2012) oddalona została apelacja ubezpieczonego od ww. wyroku Sądu Okręgowego.

W dniu 15 października 2012 r. W. T. wystąpił do organu rentowego z kolejnym wnioskiem o emeryturę załączając świadectwo wykonywania prac
w szczególnych warunkach z 24 stycznia 2012 r. Dokument ten wystawiony został przez (...) S.A. w upadłości
i potwierdza wykonywanie przez wnioskodawcę pracy w szczególnych warunkach
od 20 sierpnia 1995 r. do 20 czerwca 1996 r. Organ rentowy uznał, że wnioskodawca
na dzień 1 stycznia 1999 r. udowodnił 26 lat, 9 miesięcy i 12 dni okresów składkowych oraz
1 miesiąc okresów nieskładkowych, w tym 10 miesięcy i 2 dni pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze (w okresie od 20 sierpnia 1995 r.
do 20 czerwca 1996 r.). W dniu 4 grudnia 2012 r. pozwany wydał zaskarżoną decyzję. W. T. nie pozostaje w stosunku pracy. Jako członek otwartego funduszu emerytalnego wniósł o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym na dochody budżetu państwa. Pobiera rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy, prawo do której zostało mu przyznane na okres do 31 maja 2013 r.

Kwestią sporną było, czy wnioskodawca może wykazać się okresem 15 lat pracy
w warunkach szczególnych.

Sąd Okręgowy odwołał się do treści art. 184 ust. 1 i 2 w zw. z art. 32 ustawy z dnia
17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(t.j. Dz. U. z 2013 r., poz. 1440 ze zm.) oraz w zw. z § 4 ust.1 pkt 1 i 3 w zw. z § 2 ust.
1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze
(Dz. U. Nr 8, poz.43 ze zm.).

W ocenie Sądu Okręgowego wnioskodawca wykazał, że w ramach swojego zatrudnienia przez okres ponad 15-stu lat pracował w szczególnych warunkach. Z zeznań wnioskodawcy oraz dokumentów zebranych w aktach organu rentowego
o nr (...), aktach sprawy Sądu Okręgowego we W. o sygn. akt
IV U 756/11 oraz dokumentów zebranych w aktach osobowych dot. pracy W. T. w Kombinacie Budowlanym we W., z których jednoznacznie wynika, że od 1 października 1978 r. do 18 września 1992 r. był on zatrudniony stale i w pełnym wymiarze czasu p racy na stanowisku zbrojarza przy pracach zbrojarskich, a później
(od 16 kwietnia 1982 r.) jako spawacz i zbrojarz-spawacz przy pracach zbrojarskich
i spawalniczych, natomiast w okresie od 20 sierpnia 1991 r. do 17 listopada 1993 r. zatrudniony był stale i w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku zbrojarza przy pracach zbrojarskich. Stanowisko zbrojarza zostało bowiem uznane za stanowisko,
na którym wykonywana jest praca w warunkach szczególnych na mocy wykazu A, dziale
V, poz. 4 pkt 1 wykazu stanowiącego załącznik do zarządzenia nr 9 Ministra Budownictwa
i (...) z dnia 1 sierpnia 1983 r. w sprawie wykazu stanowisk pracy w zakładach pracy nadzorowanych przez Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach uprawniające do wcześniejszego przejścia na emeryturę oraz do wzrostu emerytury lub renty (Dz. Urz. MBiPMB z 1983 r., Nr 3, poz. 6), a charakter pracy (praca zbrojarska), wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu w szczególnych warunkach, jest tożsamy
ze wskazanym w wykazie A dziale V, poz. 4 stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. Z kolei stanowisko spawacza zostało uznane
za stanowisko, na którym wykonywana jest praca w warunkach szczególnych na mocy wykazu A, dziale XIV, poz. 12 pkt 1 wykazu stanowiącego załącznik do ww. zarządzenia
nr 9, a charakter pracy (praca przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym
i atomowowodorowym), wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu w szczególnych warunkach, jest tożsamy ze wskazanym w wykazie A, dziale XIV, poz. 12 stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. W tym kontekście trzeba zauważyć, że zgodnie z aktualnym i już utrwalonym stanowiskiem judykatury okres stałego wykonywania prac wymienionych w wykazie A stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze nawet na dwóch stanowiskach wymienionych w odpowiednich zarządzeniach resortowych uzasadnia zakwalifikowanie okresu takiej pracy do stażu pracy w warunkach szczególnych (kryterium pełnego wymiaru czasu pracy jest spełnione nawet wówczas, gdy pracownik nie jest zatrudniony na jednym stanowisku wymienionym w odpowiednim zarządzeniu resortowym, lecz kilku byleby były to stanowiska wymienione w odpowiednich zarządzeniach resortowych i przy pracach wymienionych w wykazie A stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r.).

Jedynie okresy wykonywania zatrudnienia w pełnym wymiarze czasu pracy wypełniają weryfikowalne kryterium uznania pracy o cechach znacznej szkodliwości dla zdrowia lub znacznego stopnia uciążliwości, lub wymagającej wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Taki sam warunek odnosi się do wymagania stałego wykonywania takich prac, co oznacza, że krótsze dobowo (nie w pełnym wymiarze obowiązującego czasu pracy na danym stanowisku) lub periodyczne, a nie stałe świadczenie pracy wyklucza dopuszczalność uznania pracy
za świadczoną w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wskutek niespełnienia warunku stałej znacznej szkodliwości dla zdrowia lub stałego znacznego stopnia uciążliwości wykonywanego zatrudnienia (vide postanowienie Sądu Najwyższego
z dnia 3 października 2008 r., II UK 133/08).

Zdaniem Sądu Okręgowego W. T. spełnił wszystkie niezbędne warunki do przyznania mu wcześniejszej emerytury, w tym wykazał 15 lat zatrudnienia
w szczególnych warunkach (po uwzględnieniu okresów od 1 października 1978 r.
do 18 września 1992 r. oraz od 20 sierpnia 1991 r. do 17 listopada 1993 r., bez okresów niewykonywania pracy z tytułu urlopów bezpłatnych i dewizowych, obok okresu uwzględnionego już przez organ rentowy, tj. od 20 sierpnia 1995 r. do 20 czerwca 1996 r.).

Na podstawie art. 118 ust. 1a ustawy emerytalnej Sąd I instancji orzekł, że organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Apelację od wyroku wywiódł zarzucając mu:

- naruszenie prawa materialnego, tj. art. 184 w związku z art. 32 ust. 1 ustawy z dnia
17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(t. j. Dz. U. z 2013 r., poz. 1440 ze zm.) w związku z § 4 rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych
w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r., Nr 8, poz.
43 ze zm.) oraz art. 233 k.p.c. poprzez przyznanie wnioskodawcy prawa do emerytury
od 15 października 2012 r.

Wskazując na powyższe pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie odwołania.

W uzasadnieniu apelacji organ rentowy wskazał, że Sąd Okręgowy poza świadectwem pracy z (...) nie dysponował żadnym nowym materiałem dowodowym, natomiast obecnie zaliczył wnioskodawcy do pracy w warunkach szczególnych kwestionowany wcześniej okres od 16 kwietnia 1982 r. do 18 września 1992 r.

Zdaniem pozwanego niedopuszczalna jest sytuacja, w której w jednym wyroku sąd dokonuje negatywnej oceny i ustala, że danego okresu nie można doliczyć do pracy
w warunkach szczególnych, a drugim wyroku sąd w tym samym składzie, nie dysponując nowymi dowodami zalicza ten okres pracy w warunkach szczególnych i przyznaje wnioskodawcy emeryturę, mimo że w tej kwestii negatywnie osądził sprawę również Sąd Apelacyjny.

Sąd Okręgowy nie wyjaśnił także, jakie okoliczności wpłynęły na zmianę jego stanowiska odnośnie zaliczenia obecnie wnioskodawcy do pracy w warunkach szczególnych okresu pracy od 25 lipca 1977 r. do 1 października 1978 r. i od 16 kwietnia 1982 r.
do 18 września 1992 r.

Na rozprawie apelacyjnej wnioskodawca wniósł o oddalenie apelacji pozwanego
i zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja organu rentowego nie zasługuje na uwzględnienie, bowiem zaskarżony wyrok odpowiada prawu, zaś zarzuty pozwanego są niezasadne.

Apelacja nie zawiera żadnych argumentów, które mogłyby prowadzić do podważenia przeprowadzonej przez Sąd I instancji oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, poczynionych przez ten Sąd ustaleń w zakresie stażu pracy ubezpieczonego w warunkach szczególnych, czy też dokonanej subsumcji.

Pozwany w uzasadnieniu apelacji zarzucił naruszenie przez Sąd Okręgowy art. 233
k.p.c., co w ocenie Sądu II instancji jest niezasadne. Zgodnie z art. 233 § 1 k.p.c. Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego. Sąd Odwoławczy miał na uwadze,
że granice swobodnej oceny dowodów wyznaczają w szczególności: obowiązek wyprowadzenia przez sąd z zebranego materiału dowodowego wniosków logicznie prawidłowych, ramy proceduralne (ocena dowodów musi respektować warunki określone przez prawo procesowe, w szczególności art. 227-234 k.p.c.), wreszcie poziom świadomości prawnej sędziego oraz dominujące poglądy na sądowe stosowanie prawa. Swobodna ocena dowodów dokonywana jest przez pryzmat własnych przekonań sądu, jego wiedzy
i posiadanego zasobu doświadczeń życiowych, uwzględnia wymagania prawa procesowego oraz reguły logicznego myślenia, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny
i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i - ważąc ich moc oraz wiarygodność - odnosi je do pozostałego materiału dowodowego (por. wyrok Sądu Najwyższego z 10 czerwca 1999 r., II UKN 685/98, OSNAPiUS 2000 nr 17, poz. 655).

Sąd Apelacyjny zaakceptował w całości ustalenia faktyczne sądu pierwszej instancji, traktując je jak własne, nie widząc w związku z tym konieczności ich ponownego szczegółowego przytaczania (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 1998 r.,
I PKN 339/98, OSNAPiUS z 1999 r., z. 24, poz. 776).

Niniejsza sprawa dotyczyła ustalenia, czy W. T. spełnił przesłanki do przyznania mu prawa do emerytury w wieku obniżonym z tytułu pracy w warunkach szczególnych.

Należy mieć na względzie, że pozwany decyzją z dnia 7 września 2011 r. odmówił W. T. prawa do emerytury. Sąd Okręgowy we Włocławku -
IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 20 stycznia 2012 r. w sprawie IV U 756/11 oddalił odwołanie, a Sąd Apelacyjny — III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w G. z wyrokiem z dnia 9 października 2012 r. w sprawie III AUa 623/2012 oddalił apelację ubezpieczonego od ww. wyroku Sądu Okręgowego.

Jednakże apelujący organ rentowy błędnie uznał, że w prawomocnie zakończonym postępowaniu Sąd dokonał negatywnej oceny okresów pracy ubezpieczonego w warunkach szczególnych, a Sąd Okręgowy w niniejszej sprawie nie dysponując nowymi dowodami zaliczył ten okres pracy w warunkach szczególnych i przyznał wnioskodawcy emeryturę.

Wskazać bowiem należy, że Sąd Okręgowy w wyroku z dnia 20 stycznia 2012 r.
w sprawie IV U 756/11 nie zanegował w sposób jednoznaczny i definitywny charakteru zatrudnienia ubezpieczonego w warunkach szczególnych. Świadczy o tym końcowy fragment uzasadnienia wyroku z dnia 20 stycznia 2012 r., w którym Sąd Okręgowy wskazał, że nawet gdyby uznać, że w okresie od 1 października 1978 r. do 18 września 1992 r. wnioskodawca pracował w Kombinacie Budowlanym we W. w warunkach szczególnych przy pracach zbrojarskich oraz spawaniu na stanowisku zbrojarza i zbrojarza spawacza oraz w okresie od 20 sierpnia 1991 r. do 17 listopada 1993 r. w P.R.I.P.Ch. (...) we W. na stanowisku zbrojarza, to również wówczas wnioskodawca nie wykazałby wymaganego okresu co najmniej 15 lat zatrudnienia uprawniającego do obniżenia wieku emerytalnego (...), a 14 lat, 10 miesięcy i 3 dni.

Skoro Sąd Okręgowy w sposób kategoryczny nie przesądził charakteru zatrudnienia wnioskodawcy w okresach od 1 października 1978 r. do 18 września 1992 r. oraz
od 20 sierpnia 1991 r. do 17 listopada 1993 r. i ustalenia te nie były podstawą wydania wyroku z dnia 20 stycznia 2012 r., to Sąd I instancji w niniejszej sprawie rozpoznając odwołanie W. T. od decyzji pozwanego z dnia 4 grudnia 2012 r. mógł w trybie art. 114 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t. j. Dz. U. z 2013 r., poz. 1440 ze zm.; dalej ustawa emerytalna) zbadać charakter prawny tych okresów i skontrolować prawidłowość stanowiska organu rentowego w tym zakresie. W niniejszych sprawach zachodziły różne podstawy faktyczne
i prawne rozstrzygnięcia.

Wnioskodawca składając po raz drugi wniosek o emeryturę złożył jako nowy dowód świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach z dnia 24 stycznia 2012 r. wystawione przez (...) Przedsiębiorstwo Budowlano- (...)
S.A. w upadłości, w którym wskazano, że wnioskodawca w okresie od 20 sierpnia 1995 r.
do 20 czerwca 1996 r. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace zbrojarskie
i betoniarskie na stanowisku zbrojarz (świadectwo pracy – k. 45 a.e. plik I). Pozwany uznał
w decyzji z dnia 4 grudnia 2012 r. ww. okres (10 miesięcy i 2 dni) za okres pracy
w warunkach szczególnych (decyzja – k. 50 a.s.).

W konsekwencji uznać należało, że po uwzględnieniu okresów wyliczonych
w postępowaniu sądowym o sygn. IV U 756/11 - 14 lat, 10 miesięcy i 3 dni i dodaniu okresu uwzględnionego przez organ rentowy od 20 sierpnia 1995 r. do 20 czerwca 1996 r.
(10 miesięcy i 2 dni), wnioskodawca wykazał ponad 15 lat pracy w warunkach szczególnych. Spełnił zatem jedyną sporna przesłankę warunkująca przyznanie mu prawa do emerytury w wieku obniżonym.

W konsekwencji uznać należało, że pozwany bezpodstawnie podniósł zarzut naruszenie prawa materialnego tj. art. 184 w związku z art. 32 ust. 1 ustawy emerytalnej
w związku z § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r., Nr 8, poz. 43 ze zm.; dalej rozporządzenie).

Zgodnie z treścią art. 184 ustawy emerytalnej, w brzmieniu obowiązującym w dniu wydania decyzji, do ogólnych warunków nabywania prawa do emerytury przez ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r., po osiągnięciu wieku przewidzianego m.in. w art. 32 ustawy, należą:

1. okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymagany w dotychczasowych przepisach do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 65 lat dla mężczyzn,

2. okres składkowy i nieskładkowy wynoszący dla mężczyzn co najmniej 25 lat (art. 27 pkt
1 ustawy),

3. nieprzystąpienie do otwartego funduszu emerytalnego bądź złożenie wniosku
o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym,
za pośrednictwem ZUS, na dochody budżetu państwa.

Zgodnie z art. 32 ust. 2 ustawy emerytalnej dla celów ustalenia uprawnień
do emerytury w wieku obniżonym z tytułu zatrudnienia w szczególnych warunkach lub
w szczególnym charakterze za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia.

Rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których uprawnionym osobom przysługuje prawo do emerytury w wieku obniżonym, ustala się natomiast –
jak stanowi ust. 4 art. 32 ustawy emerytalnej- na podstawie przepisów dotychczasowych.

Zgodnie z § 4 rozporządzenia pracownik, który wykonywał wymienione w wykazie
A prace w szczególnych warunkach nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1. osiągnął wiek emerytalny wynoszący 60 lat dla mężczyzn,

2. ma wymagany okres zatrudnienia (25 lat), w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

W myśl § 2 ust. 1 rozporządzenia - okresami pracy uzasadniającymi prawo
do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu - są okresy, w których praca
w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze była wykonywana stale
i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

Wnioskodawca w spornych okresach wykonywał prace na stanowiskach zbrojarza, spawacza i zbrojarza – spawacza, które zostały wymienione w wykazie A, dział V, poz.
4 (prace zbrojarskie) oraz w wykazie A, dział XIV, poz. 12 rozporządzenia (praca przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowymi atomowowodorowym) oraz w załączniku zarządzenia nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia
1 sierpnia 1983 r. w sprawie wykazu stanowisk pracy w zakładach pracy nadzorowanych przez Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, na których
są wykonywane prace w szczególnych warunkach uprawniające do wcześniejszego przejścia na emeryturę oraz do wzrostu emerytury lub renty (Dz. Urz. MBiPMB z 1983 r.,
Nr 3, poz.6) - wykazie A, dziale V, poz. 4 pkt 1 (zbrojarz) oraz wykazie A, dziale XIV, poz.
12 (praca przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowymi atomowowodorowym) pkt
1 (spawacz elektryczny i gazowy).

Biorąc pod uwagę poczynione wyżej ustalenia i rozważania w ocenie Sądu Odwoławczego apelacja pozwanego była nieuzasadniona, wobec czego na podstawie art. 385 k.p.c. Sąd Apelacyjny orzekł, jak w punkcie pierwszym sentencji.

O kosztach zastępstwa procesowego w instancji odwoławczej Sąd II instancji orzekł zgodnie z treścią przepisu art. 98 § 1 k.p.c. i 108 § 1 k.p.c. w zw. z § 2 ust. 1 i § 12 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat
za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 490).