Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w dniu 14 lipca 2020r. W. R. domagał się zasądzenia od pozwanego pracodawcy (...) Zarządu (...) w S. kwoty 41.136 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 1 lipca 2020r. tytułem odprawy emerytalnej, a nadto kosztów procesu wskazując, iż po ustaniu stosunku pracy w dniu 30 czerwca 2020r. posiada wyłącznie status emeryta pozostając na emeryturze wojskowej, do której nabył prawo po zakończeniu służby wojskowej w 1997r.

Pozwany (...) Zarząd (...) w S. wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda kosztów procesu. Wskazał, iż Ponadzakładowy Układ Zbiorowy Pracy dla (...) Wojskowych Jednostek Organizacyjnych Sfery Budżetowej, na podstawie którego powód dochodzi odprawy, został zawarty, gdy aktualną pozostawała uchwała 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 31 maja 1989r. III PZP 52/88 utożsamiająca przejście z urzędu państwowego na emeryturę lub rentę inwalidzką wyłącznie z uzyskaniem prawa do tych świadczeń i ich pobieraniem z powszechnego systemu ubezpieczeń, co oznacza, iż zapisy Układu, na podstawie których powód dochodzi świadczenia, winny być wykładane zgodnie z tą uchwałą. Pozwany powołał się nadto na nadużycie przez powoda praw podmiotowych godzące w zasady współżycia społecznego.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

W. R. był zatrudniony w (...) Zarządzie (...) w S. (wliczając zatrudnienie u poprzednika prawnego pozwanego) nieprzerwanie od 1 sierpnia 1997r. do 30 czerwca 2020r. Umowa o pracę rozwiązała się za wypowiedzeniem dokonanym przez pracodawcę.

niesporne, nadto świadectwo pracy – k. 3 i nast. cz. C akt osobowych powoda, umowy o pracę – k. 1, 6 cz. B akt osobowych powoda, wypowiedzenie – k. 2 cz. C akt osobowych powoda, wyciągi z rozkazu dziennego – k. 2, 7 cz. B akt osobowych powoda, k. 4 cz. C akt osobowych powoda, informacja o przejściu zakładu pracy – k. 9 cz. B akt osobowych powoda

Wcześniej - w okresie 25 września 1963r. – 31 maja 1997r. - powód pełnił zawodową służbę wojskową.

niesporne, nadto zaświadczenie – k. 8 cz. A akt osobowych powoda, wyciąg z rozkazu dziennego – k. 14,

W okresie zatrudnienia powód miał prawo do świadczenia emerytalnego przyznanego przez Wojskowe Biuro Emerytalne po zakończeniu służby.

Niesporne

W dniu 25 maja 2020r. powód wystąpił do pozwanego pracodawcy o odprawę emerytalną w związku ze zmianą statusu pracownika – emeryta na wyłącznie status emeryta. Wniosek ten rozpoznano odmownie.

niesporne, nadto wniosek powoda – k. 9, odpowiedź na wniosek – k. 8

Po ustaniu zatrudnienia u pozwanego pracodawcy powód nie składał wniosku o przyznanie prawa do emerytury z powszechnego systemu ubezpieczeń społecznych. Zaprzestał aktywności zawodowej i pobiera przyznaną po zakończeniu służby wojskowej emeryturę wojskową.

niesporne

Ostatnia wysokość miesięcznego wynagrodzenia powoda liczonego według zasad obowiązujących przy wyliczaniu ekwiwalentu za urlop odpowiadała kwocie 6856 zł.

Niesporne, nadto zaświadczenie – k. 15, aneksy do umowy o pracę – k. 95, 122, 133

W (...) Zarządzie (...) w S. obowiązuje Ponadzakładowy Układ Zbiorowy Pracy dla (...) Wojskowych Jednostek Organizacyjnych Sfery Budżetowej z dnia 8 czerwca 1998 r.

Art. 48 tego układu reguluje kwestię odprawy pieniężnej związanej z przejściem na emeryturę albo rentę. I tak zgodnie z art. 48 ust. 1 układu pracownikowi spełniającemu warunki uprawniające do renty z tytułu niezdolności do pracy lub emerytury, którego stosunek pracy ustał w związku z przejściem na rentę lub emeryturę, przysługuje jednorazowa odprawa pieniężna w wysokości warunkowanej okresem zatrudnienia, w tym (art. 48 ust 1 pkt 6) w wysokości sześciomiesięcznego wynagrodzenia – po co najmniej 35 latach pracy. Odprawę wylicza się według zasad obowiązujących przy ustalaniu ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy (art. 48 ust. 2 układu), a przy ustalaniu okresu pracy stosuje się art. 37 ust. 3 i 4 układu (art. 48 ust. 3 układu). Pracownik, który otrzymał odprawę, nie może ponownie nabyć do niej prawa (art. 48 ust. 4 układu).

Art. 37 układu reguluje kwestię dodatku za wysługę lat i przewiduje w ust. 3 wliczanie do okresu pracy wszystkich poprzednich zakończonych okresów zatrudnienia, a w ust. 4 innych okresów, w tym (art. 37 ust. 4 pkt 1) okresów odbywania czynnej służby wojskowej.

Do wskazanego układu zawierane były protokoły dodatkowe.

Niesporne, nadto Ponadzakładowy Układ Zbiorowy Pracy dla (...) Wojskowych Jednostek Organizacyjnych Sfery Budżetowej wraz z protokołami dodatkowymi – w osobnej teczce stanowiącej załącznik do akt sprawy

Sąd zważył, co następuje.

Powództwo podlegało uwzględnieniu.

Stan faktyczny w niniejszej sprawie, ustalony przez sąd w oparciu o korespondujące ze sobą dokumenty, których wiarygodność nie budziła wątpliwości i które nie były podważane przez strony procesu, pozostawał w całości poza sporem.

Spór stron dotyczył jedynie tego, czy w takich okolicznościach faktycznych występujący z powództwem spełnia przesłanki do dochodzonego świadczenia.

Powód po zakończeniu służby wojskowej był pracownikiem cywilnym wojska. Zastosowanie wobec jego osoby znajdują zatem, co leży poza sporem, przepisy Ponadzakładowego Układu Zbiorowego Pracy dla (...) Wojskowych Jednostek Organizacyjnych Sfery Budżetowej z dnia 8 czerwca 1998 r., stanowiące zgodnie z art. 9 § 1 k.p. przepisy prawa pracy. W myśl 48 ust. 1 pkt 6 wskazanego układu zbiorowego pracownikowi spełniającemu warunki uprawniające do renty z tytułu niezdolności do pracy lub emerytury, którego stosunek pracy ustał w związku z przejściem na rentę lub emeryturę, przysługuje jednorazowa odprawa pieniężna, której wysokość jest warunkowana stażem pracy.

Powód posiadał przez okres zatrudnienia status emeryta wojskowego i status ten ma nadal, jako że nie wystąpił o emeryturę z powszechnego systemu ubezpieczeń czyli o prawo do świadczenia emerytalnego na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych /t.j. Dz.U. 2020.53 ze zm./. Pozwany kwestionował w tych warunkach prawo powoda do odprawy emerytalnej wskazując, iż przepisy układu wiążą prawo do świadczenia z nabyciem uprawnień emerytalnych (rentowych) wyłącznie z powszechnego systemu. Odwoływał się przy tym do obowiązującego w dacie zawarcia układu orzecznictwa.

Pojęcie „przejścia na emeryturę lub rentę z tytułu niezdolności do pracy” zawarte w art. 48 ust. 1 powołanego wyżej układu zbiorowego było przedmiotem rozważań Sądu Najwyższego w sprawach o odprawy: emerytalną i rentową dochodzone na podstawie regulacji ustawowych, czy to art. 92 ¹ k.p. czy art. 38 ust. 3 ustawy z dnia 21 listopada 2008r. o pracownikach samorządowych (t.j. Dz. U. 2019.1282). W myśl pierwszego z tych przepisów pracownikowi spełniającemu warunki uprawniające do renty z tytułu niezdolności do pracy lub emerytury, którego stosunek pracy ustał w związku z przejściem na rentę lub emeryturę, przysługuje odprawa pieniężna w wysokości jednomiesięcznego wynagrodzenia. Z kolei art. 38 ust. 3 ustawy o pracownikach samorządowych przewiduje, że w związku z przejściem na emeryturę lub rentę z tytułu niezdolności do pracy pracownikowi samorządowemu przysługuje jednorazowa odprawa w wysokości uzależnionej od stażu pracy: po 10 latach pracy w wysokości dwumiesięcznego wynagrodzenia, po 15 latach pracy w wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia i po 20 latach pracy w wysokości sześciomiesięcznego wynagrodzenia. Wskazane przepisy zawierają zatem tożsame pojęcie „przejścia na emeryturę lub rentę z tytułu niezdolności do pracy”, co art. 48 ust. 1 obowiązującego powoda układu zbiorowego, a art. 92 ¹ k.p. dodatkowo i pojęcie „spełniającemu warunki uprawniające do renty z tytułu niezdolności do pracy lub emerytury”. Poglądy judykatury wyrażone na tle tych regulacji pozostają zatem aktualne i w przypadku odprawy emerytalnej (rentowej) dla pracowników cywilnych wojska.

W wyroku z dnia 2 października 2013r. II PK 14/13, LEX nr 1388658 Sąd Najwyższy wyraźnie stwierdził, iż pojęcie przejścia na rentę z tytułu niezdolności do pracy, o jakim mowa w art. 38 ust. 3 ustawy o pracownikach samorządowych, to zamiana statusu pracownika, ale także pracownika – rencisty na status wyłącznie rencisty, nawet jeśli do nabycia prawa do świadczenia rentowego dochodzi przed podjęciem zatrudnienia u pracodawcy, do którego uprawniony kieruje roszczenie o odprawę i bez względu na fakt pobierania tego świadczenia. Pogląd ten wydany został na tle stanu faktycznego, w którym pracownik nabył prawo do renty ponad 10 lat przed podjęciem zatrudnienia, w związku z ustaniem którego dochodził odprawy. Bez wątpienia pogląd ten odnosić należy także do emerytury - drugiego ze świadczeń wymienionych w przepisach dotyczących odprawy. Jak wskazał Sąd Najwyższy w powołanym wyroku, ustanie stosunku pracy powoduje, iż dochodzi do zmiany statusu prawnego pracownika, również tego, który posiada podwójny status (pracownika i rencisty lub emeryta). Pracownik taki uzyskuje w związku z zakończeniem zatrudnienia wyłącznie status emeryta lub rencisty (traci status pracownika). Nabycie przez pracownika prawa do emerytury (renty), przyznanie świadczenia, czy wypłata tego świadczenia nie stanowią zdarzeń powodujących ustanie zatrudnienia. Pracownik pobierający emeryturę (rentę) w czasie nieprzerwanie trwającego stosunku pracy przechodzi więc na emeryturę (rentę) dopiero po ustaniu tego zatrudnienia. Zdaniem Sądu Najwyższego dla tak rozumianego przejścia na emeryturę (rentę z tytułu niezdolności do pracy) nabycie uprawnień do świadczenia rentowego (emerytalnego), stwierdzonych ostateczną decyzją organu rentowego, przed nawiązaniem stosunku pracy, nawet w znacznej odległości pomiędzy tymi zdarzeniami (z konsekwencją większej jeszcze odległości czasowej w stosunku do rozwiązania stosunku pracy), pozostaje bez znaczenia.

Uznanie, iż zmiana statusu pracownika lub pracownika – emeryta (rencisty) na status wyłącznie emeryta (rencisty) jest przejściem na emeryturę lub rentę w rozumieniu art. 92 ¹ k.p. czy art. 38 ust. 3 ustawy o pracownikach samorządowych znajduje poparcie także w innych wyrokach Sądu Najwyższego, przykładowo z dnia 16 czerwca 2011r. I PK 269/10 OSNP 2001/15/486, z dnia 6 czerwca 2000r., I PKN 700/99, OSNP 2001/15/486, z dnia 9 stycznia 2001 r., I PKN 172/00 OSNP 2002/16/380, z dnia 11 października 2007r. III PK 40/07, LEX nr 338805, z dnia 9 grudnia 2015r., I PK 1/15, Legalis 1396461. Pogląd ten, podzielany przez sąd orzekający w niniejszej sprawie, stanowi odejście od wcześniejszej linii orzeczniczej, której przykładem jest powołana w odpowiedzi na pozew uchwała 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 31 maja 1989r. III PZP 52/88, OSN 1989/2/190 (wydana zresztą w odpowiedzi na pytanie dotyczące innej kwestii). Na zmianę linii orzeczniczej bez wątpienia wpływ miało wprowadzenie od 2 czerwca 1996r. ustawą z dnia 2 lutego 1996r. o zmianie ustawy Kodeks pracy oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz.U 1996.24.110 z późn. zm.) do Kodeksu pracy art. 92 ¹ przewidującego odprawę emerytalną jako świadczenie powszechne (przysługujące wszystkim pracownikom). Na tę kwestię zwrócił zresztą uwagę Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 6 czerwca 2000r. I PKN 700/99, OSNP 2001/15/486 wskazując, iż zmiana przepisów przemawia za bardziej liberalną niż wcześniej wykładnią (podobnie ten sam sąd w wyroku z dnia 11 października 2007r. III PK 40/07, LEX nr 338805).

Posiadanie więc przez powoda prawa do emerytury jeszcze przez podjęciem zatrudnienia u pozwanego nie sprzeciwia się uznaniu, iż W. R. przeszedł na emeryturę w związku z ustaniem zatrudnienia. Dla przyjęcia takiego przejścia wystarczające jest istnienie związku czasowego między ustaniem zatrudnienia (utratą statusu pracownika – emeryta), a uzyskaniem statusu wyłącznie emeryta.

Bez znaczenia pozostaje podkreślany przez stronę pozwaną fakt, że świadczenie emerytalne przysługuje powodowi nie z powszechnego systemu ubezpieczeń, a na podstawie przepisów o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy. Art. 48 obowiązującego w pozwanym zakładzie układu zbiorowego, podobnie zresztą jak przepisy ustawowe wcześniej powołane, nie definiuje pojęcia emerytury poprzez odwołanie się do przepisów ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych czy też w inny sposób wyłączając spod tej definicji emerytury wojskowe. To nakazuje szerokie rozumienie wskazanego pojęcia, zwłaszcza z uwagi na obecnie powszechny charakter odprawy emerytalnej (rentowej). Tak zresztą jest ono rozumiane w orzecznictwie wydanym na tle powoływanych wcześniej regulacji ustawowych, w tym art. 92 ¹ k.p. (por. chociażby wskazywany już wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 grudnia 2015r., I PK 1/15, Legalis 1396461). Za szerokim rozumieniem pojęcia emerytury zawartego w art. 92 ¹ k.p. (którego treść w znacznej części powiela obowiązujący u pozwanego układ zbiorowy odmiennie tylko określając wysokość odprawy) przemawia i to, że ustawodawca, mając na myśli wyłącznie emeryturę z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, wyraźnie to wskazuje. Tak było przykładowo w art. 39 kodeksu pracy w brzmieniu obowiązującym do końca 2003r.

Prezentowany przez stronę pozwaną pogląd o konieczności wąskiego odczytywania pojęcia przejścia na emeryturę jako odnoszącego się wyłącznie do nabycia uprawnień emerytalnych z powszechnego systemu ubezpieczeń nie zasługuje na podzielenie już choćby dlatego, że wyrażający ten pogląd nie naprowadził żadnych wniosków dowodowych przemawiających za taką interpretacją zapisów układu. Dokonywanie wykładni postanowień układu wyłącznie w oparciu o wydaną nieomal 10 lat wcześniej uchwałę Sądu Najwyższego, i to w sytuacji, gdy w międzyczasie doszło do zmiany przepisów poprzez wprowadzenie odprawy emerytalnej (rentowej) jako świadczenia powszechnego nie może mieć miejsca. Zresztą, gdyby wola zawierających układ była taka, jak wskazywana przez pozwanego, strony te, po utrwalonej zmianie linii orzeczniczej, wprowadziłyby zapewne stosowne zmiany (uściślenia) w zapisach. Wszak do układu zawierane były protokoły dodatkowe.

Brak podstaw do odmowy powodowi prawa do dochodzonego świadczenia na podstawie art. 8 k.p., czego domagał się pozwany wskazując na uzyskanie przez powoda odprawy w związku z zakończeniem służby.

Zgodnie z art. 8 k.p. nie można czynić ze swego prawa użytku, który byłby sprzeczny ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa lub zasadami współżycia społecznego. Takie działanie lub zaniechanie uprawnionego nie jest uważane za wykonywanie prawa i nie korzysta z ochrony. Klauzule generalne zawarte w regulacji umożliwiają uniknięcie sytuacji, w których stosowanie prawa doprowadziłoby do skutków niemożliwych do zaakceptowania z uwagi na cel przepisów lub normy moralne. Ich zastosowanie ma charakter wyjątkowy, a warunkować je powinno istotne usprawiedliwienie etyczne, moralne lub obyczajowe w konkretnym przypadku. Tymczasem strona pozwana, powołując art. 8 k.p., nie przedstawiła przemawiającej za zastosowaniem regulacji argumentacji odnoszącej się do indywidualnej sytuacji powoda. Prawo do odprawy żołnierza zawodowego, do którego odwoływała się strona pozwana, jest prawem powszechnym określonej grupy zawodowej (pełniących dany rodzaj służby), co oznacza, że w podobnej jak W. R. sytuacji znajduje się znaczna część pracowników cywilnych wojska (zatrudnionych po zakończeniu służby).

W dacie zakończenia przez powoda pełnienia zawodowej służby wojskowej obowiązywała ustawa z dnia 17 grudnia 1974r. o uposażeniu żołnierzy (t.j. Dz. U. 1992.5.18 z późn. zm.), obecnie po istotnych zmianach nosząca nazwę ustawy o uposażeniu żołnierzy niezawodowych. Przepisy tej ustawy nie przewidywały odprawy emerytalnej (rentowej). Odprawa, o jakiej mowa w art. 17 ust. 1 i 2 wskazanej ustawy, przysługiwała żołnierzom zwolnionym z zawodowej służby wojskowej pełnionej jako służba stała, a jej wysokość uzależniona była od lat wysługi. Odprawa, co do zasady, nie była powiązana z przyczynami zakończenia służby (niektóre przyczyny mogły jednak skutkować wyłączeniem prawa do niej lub jej obniżeniem jak w art. 17 ust. 5 czy art. 17 ust. 6 omawianej ustawy), w szczególności nie pozostawała uwarunkowana nabyciem uprawnień rentowych czy emerytalnych lub spełnianiem przesłanek do nich. Z samej zaś zbieżności czasowej zakończenia stosunku służbowego i nabycia uprawnień emerytalnych (rentowych) nie sposób przypisywać jej emerytalnego (rentowego) charakteru. Wskazać należy, iż prawo do odprawy nie zależało od sytuacji zawodowej czy socjalnej żołnierza po zakończeniu służby ani nie było warunkowane długością okresu służby (ten miał znaczenie li tylko dla wysokości odprawy). Podobna sytuacja ma miejsce aktualnie, gdy prawo do odprawy reguluje art. 94 ustawy z dnia 11 września 2003r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych (t.j. Dz.U. 2020.860). Okoliczności te odróżniają odprawę przysługującą żołnierzowi od odprawy emerytalnej przysługującej kończącemu zatrudnienie pracownikowi.

Odprawa emerytalna wiąże się z zakończeniem zatrudnienia i posiadaniem prawa do świadczenia emerytalnego. Każda z tych przesłanek występuje zarówno w przypadku pracowników nie posiadających wcześniej statusu emeryta, jak i tych, którzy status taki już posiadali. Odprawy emerytalnej nie można traktować jako kompensaty zastąpienia jednego źródła dochodów (zarobkowania) innym (pobierania świadczeń), skoro emerytura, także ta z powszechnego systemu ubezpieczeń, nie wyłącza podjęcia innego zatrudnienia. Zapobieżeniu nierównego traktowania służy ustawowe ograniczenia uprawnienia pracownika do jednej tylko odprawy emerytalnej (w przypadku pozwanego ograniczenie takie określone jest w art. 48 ust. 4 układu zbiorowego). To nie przyznanie, a pozbawienie emerytów – pracowników prawa do jednorazowej odprawy przy zakończeniu zatrudnienia prowadziłoby do nierównego traktowania wymienionych i innych pracowników, wobec pozbawienia tych pierwszych świadczenia o charakterze powszechnym.

Powód przepracował u pozwanego (wliczając czas zatrudnienia u poprzednika prawnego) ponad 20 lat czyli okres uprawniający go nawet bez wliczenia okresu służby wojskowej do odprawy emerytalnej, choć nie w sześcio– , a w trzymiesięcznej wysokości. Trudno zatem uznać podjęcie tego zatrudnienia za zmierzające li tylko do uzyskania świadczenia, którego dotyczy spór, co ewentualnie mogłoby uzasadniać powoływanie się na art. 8 k.p. Z tego względu teoretyczne rozważania co do podstaw wypłaty odprawy osobie zatrudnionej przez jeden tylko dzień nie mogą rzutować na ocenę jego sytuacji prawnej w zakresie dochodzonego świadczenia.

Dla porządku zauważyć tylko wypada, że powód spełnia warunki do przyznania emerytury z powszechnego systemu ubezpieczeń. Zgodnie bowiem z art. 27 powołanej wcześniej ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku emerytalnego wynoszącego co najmniej 60 lat dla kobiet i co najmniej 65 lat dla mężczyzn, jeśli mają okres składkowy (do którego zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 4 ustawy zalicza się okres czynnej służby wojskowej) i nieskładkowy wynoszący odpowiednio 20 i 25 lat.

Pozwany nie podnosił, by po stronie powoda zaistniała negatywna przesłanka do świadczenia w postaci skorzystania wcześniej z odprawy emerytalnej (za taką, na co już wskazano, nie może być uznana odprawa wypłacona w związku z zakończeniem służby wojskowej, stąd sąd nie widział potrzeby do zobowiązywania powoda do złożenia dokumentów co do tej ostatniej). Wystąpieniu takiej przesłanki przeczy także dokumentacja pracownicza, z której wynika jedno tylko zatrudnienie powoda po zakończeniu służby wojskowej,

Wszystko powyższe przemawiało za uwzględnieniem powództwa w całości. Staż pracy powoda, przy uwzględnieniu okresu służby wojskowej, dawał mu prawo do odprawy w wysokości sześciomiesięcznego wynagrodzenia liczonego jak ekwiwalent za urlop. Przedstawione przez powoda, a dokonane przez pracodawcę wyliczenie wynagrodzenia powoda według zasad obowiązujących przy ustalaniu ekwiwalentu za urlop nie było zakwestionowane przez stronę pozwaną, o czym jednoznacznie świadczy brak przedstawienia innego wyliczenia przy dotyczącym tej kwestii zobowiązaniu sądu (k. 17). Uwadze sądu nie uszła różnica między podanymi w zaświadczeniu kwotami wyrażonymi cyfrowo i słownie, stąd zobowiązanie pozwanego do odniesienia się do konkretnej kwoty, a nie całego dokumentu. Dla porządku wypada zatem zauważyć, iż analiza dokumentacji pracowniczej powoda przemawiała za przyjęciem za prawidłową właśnie kwoty określonej cyfrowo. Ostatnie wynagrodzenie zasadnicze powoda wynosiło 3535 zł (k. 133 cz. B akt osobowych powoda), dodatkowo powód miał prawo do premii regulaminowej 40% wynagrodzenia zasadniczego (k. 119 cz. B akt osobowych powoda), dodatku za wysługę lat – 20% wynagrodzenia zasadniczego, dodatku funkcyjnego w wysokości 375 zł i dodatku za dodatkową wysługę lat w wysokości 25% najniższego wynagrodzenia w tabeli (k. 95 cz. B akt osobowych powoda). Ta ostatnia wartość nie jest znana sądowi (w 2013r. wynosiła 325 zł), jednak już suma pozostałych daje kwotę wyższą niż podana w wyliczeniu zakładu pracy słownie.

Mając na uwadze powyższe sąd zasądził na rzecz powoda dochodzoną kwotę wraz z odsetkami od 1 lipca 2020r. t.j. dnia następnego po dniu ustania stosunku pracy zgodnie z zawartym w pozwie żądaniem. Przed ustaniem zatrudnienia powód wystąpił do pracodawcy z wnioskiem o wypłatę świadczenia, ta winna zatem nastąpić w dniu zakończenia stosunku pracy. Od dnia następnego pozwany pozostawał w opóźnieniu (art. 481 § 1 k.c. w zw. z art. 300 k.p.).

O kosztach procesu orzeczono w oparciu o przepis art. 98 § 1 i 3 k.p.c. zgodnie z którym strona przegrywająca proces obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony, w tym wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika. Zasądzona na rzecz powoda kwota odpowiada stawce minimalnej określonej w § 2 pkt 5 w zw. z § 9 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. 2015.1800 z późn.zm.).

Z uwagi na fakt, iż przegrywający proces pozwany jest jednostką budżetowa sąd nie obciął go nieuiszczonymi przez powoda (z uwagi na ustawowe zwolnienie) kosztami sądowymi mając na względzie regulację art. 94 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz.U. 2020.755)

Orzeczenie o rygorze natychmiastowej wykonalności wydano na podstawie art. 477 ² § 1 k.p.c. Regulacja nie obejmuje wskazania, do jakiego wynagrodzenia pracownika należy odnosić się przy stosowaniu rygoru. Przepisy kodeksu pracy i aktów wykonawczych przy szeregu należności pracowniczych odwołują się do wynagrodzenia liczonego jak ekwiwalent za urlop (uśrednionego), takie zatem jednomiesięczne wynagrodzenie objęto rygorem.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)