Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 648/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb. w sprawie VII K 648/20.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obraza przepisów prawa materialnego polegająca na błędnym zastosowaniu do podstawy orzeczenie art. 1 § 2 kks w związku z nietrafną oceną zachowania oskarżonych w kontekście normatywnych przesłanek oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu określonych w art. 53 § 7 kks.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Obraza prawa materialnego może polegać na błędnej wykładni zastosowanego przepisu, zastosowaniu nieodpowiedniego przepisu, a także niezastosowaniu określonego przepisu w sytuacji, gdy jego zastosowanie jest obowiązkowe. Nie można mówić o obrazie prawa materialnego w sytuacji, gdy wadliwość orzeczenia w tym zakresie jest wynikiem błędnych ustaleń faktycznych przyjętych za jego podstawę lub naruszenia przepisów procesowych. Zarzut obrazy przepisów prawa materialnego powinien być podnoszony wyłącznie wówczas, gdy autor kasacji nie kwestionuje ustaleń faktycznych. Bezsporne jest bowiem, że naruszenie przepisów prawa materialnego polega na jego wadliwym zastosowaniu lub niezastosowaniu w orzeczeniu, które oparte jest na trafnych i niekwestionowanych ustaleniach faktycznych.

Zarzut obrazy prawa materialnego może być więc postawiony tylko wówczas, gdy skarżący akceptuje dokonane przez sąd ustalenia faktyczne. Sąd I instancji w pierwszej kolejności dokonuje ustaleń faktycznych sprawy w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, który w procesie analizy i oceny uzna za wiarygodny. Następnie zaś ustalony stan faktyczny składający się z elementów strony przedmiotowej i podmiotowej poddaje prawno – karnej analizie w aspekcie tego, czy ustalone przez sąd zachowanie oskarżonego wyczerpuje, czy też nie znamiona określonego przepisu lub przepisów (przy kumulatywnej kwalifikacji prawnej). Ze wskazanych powodów jednoczesne kwestionowanie dokonanych przez sąd rejonowy ustaleń faktycznych oraz przyjętej w wyroku kwalifikacji prawnej należy uznać za błędne, a zarzut obrazy prawa materialnego dodatkowo należy potraktować jako przedwczesny. Jest on bowiem aktualny dopiero wówczas gdy skarżący akceptuje w całości ustalenia faktyczne dokonane w zaskarżonym wyroku.

Błąd w ustaleniach faktycznych może mieć postać błędu „braku” albo błędu „dowolności”. Zarzut taki może zostać postawiony wówczas, gdy sąd, ustalając stan faktyczny, wziął pod uwagę wszystkie istotne w sprawie dowody, a także gdy prawidłowo je ocenił. Natomiast gdyby ustalając stan faktyczny na podstawie tych dowodów, sąd pominął wynikające z nich fakty (okoliczności) istotne w sprawie, zaistniałby błąd „braku”, albo gdyby sąd ustalił fakty, które wcale z danego dowodu nie wynikają lub wynikają, ale zostały zniekształcone (przeinaczone), wówczas wystąpiłby błąd „dowolności”.

Natomiast nie zachodzi obraza prawa materialnego, kiedy wadliwość zaskarżonego orzeczenia jest wynikiem błędnych ustaleń przyjętych za jego podstawę lub naruszenia przepisów prawa procesowego.

Sąd okręgowy nie podziela zaś stanowiska, że przy zarzucie obrazy prawa materialnego za punkt wyjścia należy przyjmować nie to, co sąd ustalił, lecz to, co sąd powinien był ustalić. Tak bowiem ujmowany zarzut obrazy prawa materialnego jest bowiem w istocie zarzutem błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku.

Wymieniony w art. 53 § 7 kks katalog okoliczności (przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu zabronionego bierze się pod uwagę rodzaj i charakter zagrożonego lub naruszonego dobra, wagę naruszonego przez sprawcę obowiązku finansowego, wysokość uszczuplonej lub narażonej na uszczuplenie należności publicznoprawnej, sposób i okoliczności popełnienia czynu zabronionego, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonej reguły ostrożności i stopień jej naruszenia ), które należy uwzględniać przy ocenie społecznej szkodliwości zachowania się realizującego znamiona czynu zabronionego, jest katalogiem zamkniętym. Wadliwe zastosowanie lub niezastosowanie normy wyrażonej w art. 53 § 7 kks , będące naruszeniem prawa materialnego, wchodzi zatem w grę tylko wówczas, gdy przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu, a więc jego karygodności, uwzględniono okoliczności niewymienione w tym przepisie lub nie uwzględniono przesłanek w nim wyszczególnionych, o ile ich istnienie zostało prawidłowo ustalone. Podważanie natomiast dokonanej oceny wagi poszczególnych okoliczności przedmiotowo-podmiotowych wymienionych w komentowanym przepisie może odbywać się jedynie w oparciu o zarzut błędu w ustaleniach faktycznych.

Tymczasem skarżący zarzuca zaskarżonemu wyrokowi w istocie brak ustalenia szeregu okoliczności, które należałoby rozważyć przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości przedmiotowych czynów, co jest zarzutem błędu „braku”..

W tym zakresie pomijając część „teoretyczną” apelacji skarżący;

- neguje znaczenie naprawienie przez oskarżone szkody, w „sytuacji gdy około 40 % tych zobowiązań zostało wpłacone organowi podatkowemu pod wpływem trwającego już w tej sprawie postępowania przygotowawczego”

- kwestionuje znaczenie „przejściowych trudności finansowych spółki skoro były przejściowe”, nie wiadomo w jakim czasie i jaka była ich skala, opierając się wyłącznie na wyjaśnieniach oskarżanych z pominięciem znajdujących się w aktach sprawy informacji o ich dochodach.

W tym kontekście sąd odwoławczy musi podnieść, iż:

- oskarżone prowadziły działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej. Przepis art. 864 kc wprowadza bezwzględnie wiążącą zasadę, zgodnie z którą za zobowiązania spółki wspólnicy ponoszą odpowiedzialność solidarną. Jak należy podkreślić, jest to rozwiązanie odmienne od przyjętej przez art. 33 ¹ kc odpowiedzialności subsydiarnej ułomnych osób prawnych. Oznacza to, w pierwszym rzędzie, że wierzyciel spółki znajduje się w sytuacji określonej przez art. 366 kc, a w efekcie może żądać całości lub części świadczenia od wszystkich dłużników łącznie, od kilku z nich lub od każdego z osobna, a zaspokojenie wierzyciela przez któregokolwiek z dłużników zwalnia pozostałych (solidarność dłużników); aż do zupełnego zaspokojenia wierzyciela wszyscy dłużnicy solidarni pozostają zobowiązani. Ponadto odmiennie niż to zostało przewidziane w art. 33 ¹ kc, wierzyciel spółki na podstawie art. 864 kc nie jest zobowiązany do zachowania „kolejności”, która uzasadniałaby sięganie do majątku osobistego, dopiero po braku zaspokojenia się z majątku wspólnego wspólników (zob. też w tej kwestii S. Grzybowski, w: SPC, t. 3, cz. 2, s. 816). Tak ukształtowana odpowiedzialność dotyczy jedynie odpowiedzialności z majątków osobistych wspólników. Natomiast odpowiedzialność majątkiem wspólnym za zobowiązania spółki jest odpowiedzialnością „łączną” – zgodnie z zasadą, że wspólności łącznej majątku spółki odpowiadają również łączne długi wspólników(zob. K. Pietrzykowski, w: K. Pietrzykowski, Komentarz KC, t. 2, 2015, s. 821 ). Reasumując: przeprowadzanie przez oskarżone udziału w zyskach w oderwaniu od kondycji finansowej spółki cywilnej, prowadzące do jej zadłużenia z powodu wstrzymania wpłat należności podatkowych, zwiększa społeczną szkodliwość czynu. W praktyce powinniśmy mieć w takich sytuacjach do czynienia z daleko idącymi ograniczeniami uczestnictwa w zysku. Jednakże nie można wyolbrzymiać tej okoliczności, gdyż w odniesieniu do zobowiązań spółki cywilnej ustawodawca przewiduje status współdłużnika solidarnego dla wszystkich wspólników spółki cywilnej. Odpowiedzialność ta jest nieograniczona ani co do wysokości, ani co do rodzaju zobowiązań. Jest ona odpowiedzialnością z całego majątku wspólnika, to jest zarówno ze wspólnego majątku wspólników spółki cywilnej, jak i z pozostałego majątku. Możliwe jest więc egzekwowanie wierzytelności z całego majątku dłużników, co zwiększa gwarancje i upraszcza procedurę ewentualnej egzekucji. Oskarżone dysponowały majątkami osobistymi i uregulowały dobrowolnie zadłużenie wobec Skarbu Państwa. Skarżący zwracając uwagę na dochody oskarżonych nie przedstawił jednak żadnych danych dotyczących finansów spółki cywilnej, chociaż te okoliczności winien udowodnić już w postępowaniu przygotowawczym, lub ostatecznie przed sądem I instancji ( zob. art. 452 kpk ). W związku z tym brak jest dowodów ( istnieje prekluzja dowodowa ), aby podważyć twierdzenia oskarżonych o trudnej sytuacji materialnej prowadzonego przez nie podmiotu gospodarczego;

- kwota niewpłaconego podatku w odniesieniu do czynu I i II była małej wartości ( 93354 złotych ). Mała wartość jest to wartość, która w czasie popełnienia czynu zabronionego nie przekracza dwustukrotnej wysokości minimalnego wynagrodzenia ( art. 53 § 14 kks ). W 2018 roku minimalne wynagrodzenie wyniosło 2100 złotych. Ustawową granicą małej wartości jest tutaj kwota 420000 złotych. Czyn I i II nie przekroczył więc ¼ tej kwoty, co ma znaczenie dla jego społecznej szkodliwości. Spłata tej należności, nawet częściowo kontynuowana w toku postepowania karnego zmniejsza jednak szkodliwość społeczną tego czynu, zwłaszcza jeżeli nastąpiła dobrowolnie.

W przypadku tego czynu najbardziej obciążające oskarżone jest powtarzanie od lutego 2017 roku do stycznia 2019 roku czynności wykonawczych i ta okoliczność przede wszystkim zwiększa społeczną szkodliwość tego czynu.

Wniosek

Wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Środek odwoławczy doprowadził do korekty zaskarżonego wyroku w instancji odwoławczej, bez potrzeby uchylania tego orzeczenia i przekazywania sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

3.2.

Obraza przepisów prawa procesowego polegającą na pominięciu w uzasadnieniu wyroku tych okoliczności przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu, które powodują, że uzasadnienie to nie czyni zadość wymaganiom ustawy i jest rażącym naruszeniem art. 424 kpk.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Co do zasady, naruszenie przepisu art. 424 kpk przez sporządzenie uzasadnienia wyroku niedopowiadającego wymogom z tego przepisu nie może być uznane za rażące naruszenie prawa procesowego mogące mieć istotny wpływ na treść wyroku sądu odwoławczego, a to z tego powodu, iż pisemne uzasadnienie wyroku jest dokumentem zawsze sporządzonym po wydaniu i ogłoszeniu wyroku, co czyni logicznym niepodobieństwem, aby ewentualne wadliwości takiego dokumentu mogły wywrzeć jakikolwiek wpływ na treść wydanego wcześniej wyroku.

Sąd odwoławczy kontroluje zasadność orzeczenia sądu I instancji, a nie jego uzasadnienie. W uzasadnieniu przedstawiany jest tylko tok rozumowania tego sądu, który doprowadził do wydania konkretnego orzeczenia. Jeżeli więc uzasadnienie orzeczenia pozwala na kontrolę instancyjną, nawet utrudnioną, a nie uniemożliwia jej, to spełnia wymogi art. 424 kpk ( SN z dnia 7 stycznia 2009 r., sygn. akt IV KK 368/08, Legalis ).

Pominięcie niektórych okoliczności przez sąd I instancji powoduje, że jego oceny ewentualnie można uznać za dowolne, dokonane z naruszeniem zasady swobodnej oceny dowodów oraz obowiązku oparcia rozstrzygnięcia na całokształcie ujawnionych dowodów w sprawie, a wreszcie obowiązku należytego wykazania podstaw rozstrzygnięcia i wyjaśnienia jego podstawy.

Uzasadnienie przedmiotowego wyroku daje możliwość kontroli zaskarżonego rozstrzygnięcia. Zarzuty odwoławczą dotyczą w istocie błędu w ustaleniach faktycznych, który może być słuszny tylko wówczas, gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Zarzut ten nie może jednak sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu, wyrażonymi w uzasadnieniu wyroku, lecz do wykazania, jakich mianowicie konkretnie uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania dopuścił się sąd w ocenie zebranego materiału dowodowego, a co więcej, wskazywać musi na merytoryczną niesłuszność wniosków sądu I instancji wyprowadzonych z określonego materiału dowodowego. W tym przypadku wywody apelacji są w większości polemiczne, wyrywkowe, oparte na spekulacjach i dotyczą błędu „braku”. Doprowadziły do częściowej korekty zaskarżonego wyroku w kierunku wskazanym w apelacji, jednak z pominięciem wniosków środka odwoławczego.

Wniosek

Wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Środek odwoławczy doprowadził do korekty zaskarżonego wyroku w instancji odwoławczej, bez potrzeby uchylania tego orzeczenia i przekazywania sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Umorzenie postępowania z powodu znikomej społecznej szkodliwości czynu zarzuconego w punkcie III D. R..

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Brak jest podstaw do korekty czynu III przypisanego D. R.. Wysokość uszczuplenia podatku dochodowego wyniosła w tym przypadku 24922 złote. Kwota ta jest niewielka, a oskarżona uregulowała ją dobrowolnie przez sukcesywne spłaty poczynając już od 26 czerwca 2018 roku. Oskarżonej dotyczą okoliczności łagodzące odnoszące się do czynu I – II, natomiast brak jest tu zasadniczej przesłanki obciążającej – powtarzania czynności wykonawczych.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

W miejsce rozstrzygnięcia dotyczącego czynów zarzucanych I. P. i D. R. w punktach I i II ( umorzenia postępowania z powodu znikomej społecznej szkodliwości tego czynu ), zastosowanie środka probacyjnego - warunkowego umorzenia postępowania.

Zwięźle o powodach zmiany

Okoliczności popełnienia czynu I nie budzą wątpliwości. Oskarżone nie były uprzednio karane. Okoliczność ta ma większe znaczenie wobec osoby dojrzałej i świadczy, iż w/w przez kilkadziesiąt lat dorosłego życia przestrzegały porządku prawnego.

Oskarżone mają stałe miejsce zamieszkania, pracują. Z tych danych osobopoznawczych wynika jednoznacznie, iż prowadzą one ustabilizowane życie, co wskazuje, że czyn ten był incydentem w ich dotychczasowym zachowaniu i wynikał z trudności w prowadzeniu działalności gospodarczej.

Na przyjęcie społecznej szkodliwości tego czynu i stopnia zawinienia - nieznacznego stopnia wskazują jego okoliczności: w szczególności sąd odwoławczy położył nacisk, że wysokość należności podatkowej była niewielka, a oskarżone sukcesywnie ją spłaciły. Szczegółowe przesłanki dotyczące sprawcy uzasadniają postawioną wobec niego dodatnią prognozę kryminologiczną. Postawy oskarżonych z punktu widzenia przyjętego przez porządek prawny systemu aksjologicznego – są generalnie pozytywne i nie ma potrzeby obecnie ich korygowania poprzez wymierzenie im kary. Sąd odwoławczy nie podzielił wywodów apelacji wskazujących, iż sprawcy wymagają wymierzenia im kary. Uznał jednak, iż zaistniały przesłanki do warunkowego umorzenia postępowania.

Dlatego w miejsce rozstrzygnięcia zawartego w zaskarżonym wyroku

( umorzenia postępowania z powodu znikomej społecznej szkodliwości przedmiotowego czynu ), za czyn I i II warunkowo umorzył postępowanie wobec I. P. i D. R. na okres próby jednego roku. Należy zaznaczyć, iż okres próby będzie służył weryfikacji postawionej wobec oskarżonych prognozy kryminologicznej. Wzmacniając cele wychowawcze i zapobiegawcze zastosowanej reakcji karnej orzekł od obu oskarżonych na rzecz (...) świadczenia pieniężne w kwotach po 2000 złotych, co będzie dla nich stanowiło realną dolegliwość.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3

Do kosztów procesu za postępowanie odwoławcze od orzeczeń kończących postępowanie w sprawie mają odpowiednie zastosowanie przepisy o kosztach za postępowanie przed sądem pierwszej instancji ( art. 634 kpk ).

Od skazanego w sprawach z oskarżenia publicznego sąd zasądza koszty sądowe na rzecz Skarbu Państwa ( art. 627 kpk ).Przepis art. 627 kpk stosuje się odpowiednio w razie warunkowego umorzenia postępowania ( art. 629 kpk).

Sąd odwoławczy zasądził od każdej oskarżonej - 60 złotych opłaty za obie instancje ( z powodu warunkowego umorzenia postępowania za czyn I i II ).

4

Sąd odwoławczy zasądził od oskarżonej I. P. 10 złotych tytułem stosunkowego

( po połowie ) zwrotu wydatków za drugą instancję i 418 złotych za postępowanie przed sądem I instancji.

5

Sąd odwoławczy zasądził od oskarżonej D. R. na rzecz Skarbu Państwa 10 złotych tytułem stosunkowego ( po połowie ) zwrotu wydatków za drugą instancję i 50 złotych za postępowanie przed sądem I instancji.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżyciel publiczny

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wina

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana