Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 103/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 10 listopada 2020 r. w sprawie sygn. akt II K 44/20

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Podniesiony w apelacji prokuratora zarzut błędu w ustaleniach faktycznych wynikający z naruszenia art 7 kpk i art. 410 kpk polegający na pominięciu przy ustalaniu stanu faktycznego dokumentów w postaci zaświadczenia z Urzędu Miasta w P. z dnia 29 marca 2005 roku i decyzji Prezydenta Miasta P. z dnia 13 września 2004 roku oraz zaniechanie przeprowadzenia z urzędu dowodu z akt postępowań sądowych prowadzonych między oskarżonym i jego rodziną, a pokrzywdzonym.

Podniesiony w apelacji pełnomocnika zarzut obrazy prawa procesowego poprzez wadliwą ocenę dowodów i błędne przyjęcie, że oskarżony nie działał z zamiarem bezpośrednim lub ewentualnym, błędne przyjęcie, że oskarżony nie miał dostępu do rzetelnych informacji o statusie lokalu, pominięcie zeznań pokrzywdzonego z których wynika motyw oskarżonego, wadliwe sporządzenie uzasadnienia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Obie apelacje są tożsame więc zostaną omówione łącznie.

Sąd Rejonowy słusznie ustalił, iż brak jest w tej sprawie wyczerpania przez oskarżonego znamion strony podmiotowej zarzuconego mu przestępstwa. Oskarżony nie miał zamiaru - ani nie chciał, ani nie godził się na to, aby składać fałszywe zeznania, gdyż złożył je w swoim przekonaniu zgodnie ze stanem faktycznym i wynikającym z niego stanem prawnym.

Przecież oskarżony już składając pisemne zawiadomienie o przestępstwie z dnia 26 sierpnia 2013 roku (k. 56-67) nie tylko nie zatajał, iż według dokumentów lokal o który chodzi ma przeznaczenie użytkowe i niemieszkalne, ale wręcz przeciwnie - załączył do swojego zawiadomienia odpis z księgi wieczystej, w której jest taki zapis ( k. 59-65), a także postanowienie o zabezpieczeniu powództwa m. in siostry oskarżonego o uzgodnienie treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym ( k. 58). W zawiadomieniu tym podnosił, że w jego ocenie stan faktyczny wyklucza możliwość przyjęcia, aby lokal ten był lokalem użytkowym w postaci biura czy sklepu, gdyż stale mieszkają w nim ludzie ( jego siostra z rodziną). W zasadzie to samo powtórzył składając zeznania w dniu 24 października 2013 roku ( k 68-72). Podkreślał w nich, że w jego przekonaniu pokrzywdzony poświadczył nieprawdę, bo w celu uzyskania kredytu na remont lokalu złożył w banku oświadczenie o tym, jakoby sporny lokal był lokalem użytkowym, niemieszkalnym, posiadającym sale obsługi klienta, pomieszczenia socjalne, sale sprzedaży i odpowiednie do usługowego charakteru ciągi komunikacyjne - podczas gdy w rzeczywistości w lokalu tym takich rozwiązań nie ma, gdyż zamieszkuje w nim rodzina ( siostry oskarżonego) i jest to normalny typowy lokal mieszkalny, a nie żadne biuro czy sklep. Dalej oskarżony zeznał, iż w jego przekonaniu składając takie niezgodne ze stanem rzeczywistym oświadczenie pokrzywdzony działał na szkodę banku.

Zatem jaki był rzeczywisty stan faktyczny ? - taki, jak zeznał oskarżony. Jak ustalono w przedmiotowym postępowaniu ( i nie jest to kwestionowane przez apelantów) w tym czasie w lokalu tym mieszkała rodzina oskarżonego, nie mieściły się tam żadne biura czy sklepy, budynek nie był dostosowany do działalności usługowej i pełnił de facto funkcję lokalu mieszkalnego ( choć nie było to zgodne z wolą mającego prawa właścicielskie pokrzywdzonego). Zatem w tym aspekcie zeznania oskarżonego odpowiadały prawdzie, nie kłamał, gdy o tym mówił opisując te fakty i podnosząc, że w jego odczuciu oświadczenie pokrzywdzonego złożone w banku w celu uzyskania kredytu z faktami tymi jest niezgodne.

Natomiast jeśli chodzi o stan prawny, to był on ocenny, albowiem z jednej strony w obrocie prawnym istniały dokumenty wskazujące na to, że lokal ma być przeznaczony na cele użytkowe, ale z drugiej strony faktycznie wykorzystywany był na cele mieszkalne - a to zgodnie z art. 2 ust 2 ustawy o własności lokali z dnia 24 czerwca 1994 roku ( Dz. U z 2020 r. poz. 1910) powoduje, że uznać należało do za „ samodzielny lokal mieszkalny”. Ocena prawnego charakteru lokalu i podział na lokale mieszkalne i użytkowe w polskim prawie odbywa się bowiem przede wszystkim przez ocenę sposobu jego wykorzystywania, co wprost wynika z dyspozycji w/w przepisu ustawy o własności lokali. Zatem w świetle tego przepisu lokal użytkowy, który zaczyna być wykorzystywany na cele mieszkalne, przy spełnieniu pozostałych przesłanek wymienionych w w/w przepisie ( wydzielenie izby lub zespołu izb trwałymi ścianami w obrębie budynku przeznaczonych na stały pobyt ludzi) staje się „ s amodzielnym lokalem mieszkalnym ” w rozumieniu tej ustawy. Oznacza to, że oskarżony, wypowiadając w swoich zeznaniach słowa, że w jego przekonaniu pokrzywdzony poświadczył nieprawdę przez złożenie niezgodnego z prawdą oświadczenia o stanie faktycznym i prawnym lokalu, nie powiedział niczego nieprawdziwego i nie miał zamiaru składać fałszywych zeznań ( ani się na to nie godził). Nawet bowiem w oczach prawnika stan prawny omawianego lokalu był co najmniej niejednoznaczny, co powoduje, że oskarżony mógł żywić przekonanie, że nie jest to lokal użytkowy, przekonanie to ma oparcie w stanie faktycznym i w treści art. 2 ust 2 w/w ustawy o własności lokali. Logiczną konsekwencją takiego poglądu było przekonanie oskarżonego, że pokrzywdzony złożył niezgodne z rzeczywistością oświadczenie w banku ubiegając się o kredyt i przekonaniem tym (czytaj opinią) podzielił się z przesłuchującym go policjantem.

Warto również zwrócić uwagę, jak zakończyło się postępowanie zainicjowane zawiadomieniem złożonym przez oskarżonego. Otóż prokurator postanowieniem z dnia 14 sierpnia 2014 roku umorzył w fazie in rem postępowanie o czyn z art. 286 § 1 kk i art. 297 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk ( k. 178-179). Jednak wcale nie dlatego, że uznał, iż sporny lokal ma charakter użytkowy - tą kwestią się nie zajął. Otóż podstawą tej decyzji było ustalenie, że okoliczność ta ( czy lokal jest użytkowy czy mieszkalny) była obojętna z punktu widzenia banku, tak czy owak pokrzywdzony uzyskałby kredyt ( w uzasadnieniu postanowienia o umorzeniu śledztwa prokurator powołuje się na zeznania pracownika banku i ten argument czyni zasadniczym powodem umorzenia). Drugim powodem umorzenia był brak niekorzystnego rozporządzenia mieniem po stronie banku wobec regularnego spłacania rat kredytu przez pokrzywdzonego. Jednak zastanówmy się, jakby potoczyło się to postępowanie, gdyby hipotetycznie okazało się, że charakter lokalu był istotny dla uzyskania kredytu, a bank nie udzieliłby kredytu, gdyby jego pracownik wiedział o tym, że w lokalu tym nie ma biur, sal sprzedaży i pełnej gotowości do obsługi klientów, tylko od lat mieszka tam sobie w najlepsze rodzina, której mimo starań pokrzywdzony nie może z tego lokalu „wyprowadzić” i która skutecznie torpeduje próby jego przebudowy na potrzeby dostosowania go do pełnienia funkcji handlowo- usługowych. Przecież wówczas pracownik banku mógłby zeznać przed prokuratorem, że mając taką wiedzę nie udzielono by pokrzywdzonemu kredytu. Co by wówczas w takiej hipotetycznej sytuacji zrobił prokurator ? - zdaniem Sądu prawdopodobnie postawiłby pokrzywdzonemu zarzuty co najmniej z art. 297 § 1 kk ( nawet gdyby nie zarzucił doprowadzenia banku do niekorzystnego rozporządzenia mieniem - przestępstwo z art. 297 kk ma charakter formalny). Oczywiście w tej sprawie nie miało to miejsca i pokrzywdzony z całą pewnością nie popełnił żadnego przestępstwa – ale powyższy akademicki przykład wskazuje, że oskarżony mógł żywić takie przekonanie.

Zatem nie można przypisać oskarżonemu przestępstwa z art. 233 § 1 kk, składając zeznania opisane w akcie oskarżenia nie miał zamiaru mówić nieprawdy ani niczego zatajać.

Nie zmienia tego motywacja oskarżonego ( taki zarzut postawił w apelacji pełnomocnik, przy czym spłyca on tę motywację). Oczywiste jest, że oskarżony chciał podważyć wiarygodność kredytową pokrzywdzonego, ale przede wszystkim dlatego, że nie chciał, aby przekształcał on ten lokal w użytkowy, gdyż mieszkała w nim jego siostra, a także dążył do usunięcia wpisu hipoteki związanej z tym kredytem i obciążającej lokal, do którego jego rodzina rościła sobie prawa (Sąd pomija, czy słusznie, bo nie to jest przedmiotem niniejszego postępowania). Jednak ta motywacja nie zmienia niczego w prawidłowych ustaleniach Sądu Rejonowego - mimo tych pobudek oskarżony zeznając nie chciał ani nie godził się na mówienie nieprawdy, przestawiał swój pogląd, niekorzystny dla pokrzywdzonego, ale mający w jego szczerym przekonaniu uzasadnione podstawy.

Nie ma znaczenia również to, jaką sytuację majątkową miał wówczas pokrzywdzony, czy był wypłacalny i czy spłata kredytu była zagrożona ( takie argumenty pojawiają się w apelacji pełnomocnika, a Sąd przyjmuje za pewnik, że pokrzywdzony był w pełni wypłacalny i wiarygodny finansowo, zresztą na rozprawie apelacyjnej okazało się, że kredyt do tego czasu został niemal w całości spłacony). Przecież oskarżony niczego takiego w swych zeznaniach nie twierdził, podnosił, że w jego przekonaniu niekorzystne rozporządzenie mieniem przez bank wiązało się tym, że lokal, na remont którego i pod hipotekę którego udzielono kredytu, nie był zdaniem oskarżonego lokalem użytkowym, tylko mieszkalnym, a więc oczywiste jest, że z punktu widzenia banku jego remont mógł okazać się gorszą, a przynajmniej mniej perspektywiczną inwestycją, a ewentualna egzekucja byłaby utrudniona z uwagi na potencjalne problemy z eksmisją mieszkańców.

Chybione są również zarzuty pełnomocnika co do sporządzenia uzasadnienia zaskarżonego wyroku, jest ono logiczne, spełnia wszystkie ustawowe wymogi, w pełni pozwala na prześledzenie argumentacji leżącej u podstaw wydania zaskarżonego wyroku i dokonanie jego kontroli instancyjnej.

Zawarte w obu apelacjach argumenty, że z licznych postępowań sądowych miedzy oskarżonym i jego rodziną, a pokrzywdzonym można wyprowadzić wniosek, iż oskarżony z łatwością mógł dotrzeć do dokumentów świadczących o użytkowym charakterze lokalu i że wręcz je znał, są bezprzedmiotowe w świetle powyższych rozważań. Można nawet założyć, że je znał (wszak odpis księgi wieczystej, w której taki zapis był zawarty, sam załączył do swojego zawiadomienia i nie krył treści tych dokumentów). Cóż z tego, skoro oskarżony kwestionował użytkowy status lokalu, wprost o tym mówił, zaznaczał, że dzieli się swoim przekonaniem, a więc zeznając wyrażał opinię, a co więcej miał do niej w swej ocenie podstawy, bo w rozumieniu ustawy o własności lokali ten lokal był „ samodzielnym lokalem mieszkalnym” ( co już było omawiane).

W świetle powyższego całkowicie bezzasadny jest zarzut prokuratora, jakoby Sąd powinien z urzędu dopuszczać dowód z akt innych postępowań sądowych między stronami - nie było takiej potrzeby, bo fakt istnienia takich sporów nie był i nie jest kwestionowany, a jak wyżej wykazano wiedza oskarżonego na temat powoływanych przez prokuratora i pełnomocnika dokumentów nie zmienia oceny jego zeznań pod kątem wyczerpania znamion z art. 233 kk.

Już z powyższego wynika, że nie ma racji prokurator powołując się w apelacji na dokumenty w postaci zaświadczenia z Urzędu Miasta w P. z dnia 29 marca 2005 roku i decyzji Prezydenta Miasta P. z dnia 13 września 2004 roku. Co do tej decyzji ( k. 98-99), to nie tylko nie wynika z niej status użytkowy lokalu, ale wręcz przeciwnie - jest to pozwolenie na budowę zezwalające na dokonanie przeróbek lokalu w celu zmiany jego przeznaczenia na użytkowy. Wynika to literalnie z treści tej decyzji. Skoro tak, to a contrario, dowodzi ona, że lokal w chwili wydawania postanowienia nie miał charakteru usługowo - handlowego ( bo w tym celu miano dokonać jego przebudowy, aby takim się dopiero w przyszłości stał), a skoro nie dokonano tych przeróbek i przebudowy ( okoliczność bezsporna), to logiczne jest ( a przynajmniej taki wniosek mógł zasadnie wyprowadzić sobie oskarżony), że nie zmienił on swego pierwotnego przeznaczenia i nadal jest lokalem mieszkalnym. Co do zaświadczenia z dnia 29 marca 2005 roku ( k. 105), to nie kreuje ani nie dowodzi ono statusu lokalu ( choć na wstępie posługuje się nazwą „lokal użytkowy”), tylko zaświadcza, że dwa lokale położone pod tym samym adresem ( nr 3 i nr 4) stanowią odrębne, samodzielne lokale, a nie są jednym lokalem i spełniają wymogi art. 2 ust. 2 ustawy o własności lokali. Przypomnijmy, że zgodnie z tym przepisem „S amodzielnym lokalem mieszkalnym, w rozumieniu ustawy, jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Przepis ten stosuje się odpowiednio również do samodzielnych lokali wykorzystywanych zgodnie z przeznaczeniem na cele inne niż mieszkalne”. Zatem zaświadczenie to po pierwsze, dowodzi jedynie wyodrębnienia - wydzielenia trwałymi ścianami - dwóch lokali w obrębie budynku. Po drugie, skoro zaświadczenie to odnosi się do treści art. 2 ust 2 w/w ustawy, a z treści tej wynika, że taki lokal, jeżeli jest zamieszkały (przeznaczony na stały pobyt ludzi), stanowi „ samodzielny lokal mieszkalny”, to przecież z zaświadczenia tego oskarżony mógł wywodzić dokładnie przeciwny wniosek niż prokurator i dowodzić, że to właśnie świadczy o mieszkalnym statusie lokalu.

Wniosek

O uchylenie zaskarżonego wyroku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wyrok jest słuszny, a zarzuty podniesione w obu apelacjach bezzasadne. co zostało powyżej omówione.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok uniewinniający

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Było to już omawiane

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

Na podstawie art. 636 § 2 kpk w zw. z art. 633 kpk zasądzono od oskarżyciela posiłkowego połowę wydatków poniesionych przez Skarb Państwa w postępowaniu odwoławczym. Ponieważ wniesiono dwie apelacje ( w tym apelację oskarżyciela posiłkowego ) i obie były bezzasadne, wydatki te obciążają w równym stopniu obu apelantów. Na wydatki te składa się ryczałt za doręczenia w kwocie 20 zł ( połowa tej sumy to 10 zł). Ponadto na podstawie art. 13 ust. 2 ustawy o opłatach w sprawach karnych wymierzono oskarżycielowi posiłkowemu opłatę za drugą instancję ustalając jej wysokość na minimalnym poziomie. Oskarżyciel posiłkowy dysponuje majątkiem pozwalającym mu na pokrycie tych niewielkich kosztów.

3

Na podstawie art. 636 §1 i 2 kpk w zw. z art. 633 kpk ustalono, że koszty procesu związane z apelacją prokuratora ponosi Skarb Państwa.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Uniewinnienie

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

uniewinnienie

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana