Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 790 / 20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Maz. z dnia 30 września 2020 r. w sprawie II 173 / 17

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

zarzut błędnych ustaleń faktycznych mogących mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku poprzez stwierdzenie, iż zgromadzone w niniejszej sprawie materiał dowodowy oraz poczynione na ich podstawie ustalenia faktyczne winny skutkować uniewinnieniem, gdyż zachowanie oskarżonego nie wyczerpywało znamion art. 35 ust. 1a w zb. z art. 6 ust. 2 pkt 10 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt, podczas gdy prawidłowa ocena tego materiału, w szczególności zakres obowiązków powierzony do pełnienia funkcji kierownika schroniska oraz opinia biegłego – specjalisty chorób psów i kotów, z treści której wynika, że opieka pooperacyjna psa była niewystarczająca – nie zapewniono odpowiednich warunków leczenia i pobytu oraz nie zapewniono higieny oraz zabezpieczenia pooperacyjnego, jak również postać zamiaru, w ramach którego działał oskarżony, prowadzą do wniosków odmiennych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadne

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Stypizowane w art. 35 ust. 1a ustawy o ochronie zwierząt przestępstwo znęcania w swojej konstrukcji wymaga zaistnienia po stronie sprawcy winy umyślnej w zamiarze bezpośrednim, który badać należy w odniesieniu do czynności sprawczych, o jakich mowa w art. 6 ust. 2 tejże ustawy ( por. wyrok SN z dnia 7 lipca 2020 r., II KK 222/19, opubl. Legalis ). Już więc choćby tylko z tego względu odrzucić należało zawarte w konkluzji uzasadnienia apelacji żądanie uchyleniu zaskarżonego wyroku w związku z istnieniem podstaw do przypisania oskarżonemu zarzuconego mu występku „ w oparciu o zamiar wynikowy ”. Dla skuteczności apelacji to nie wystarczało – skarżący miał powinność wykazania, iż oskarżonemu towarzyszył zamiar bezpośredni popełnienia zarzuconego mu czynu – udowodnienia, iż Ł. G. chciał utrzymywania psa w warunkach opisanych w akcie oskarżenia. Zamiar sprawcy jest elementem faktycznym ( por. postanowienie SN z 29 marca 2007 r., IV KK 32 / 07, Legalis), w związku z czym kwestia, czy oskarżony działał umyślnie, czy nieumyślnie, i jaki był jego zamiar – to kwestia oceny zebranego materiału dowodowego oraz prawidłowości poczynionych ustaleń. To zaś w kontekście charakteru podniesionego przez prokuratora zarzutu oznacza, że aby osiągnąć zamierzony skutek, skarżący musiał przekonująco wykazać, jakich konkretnie uchybień dopuścił się sąd I instancji przy ocenie materiału dowodowego i w konsekwencji poczynionych na takiej podstawie ustaleniach o braku zamiaru bezpośredniego u oskarżonego ( por. wyrok SN z 22 stycznia 1975 r., I KR 197/74, OSNKW 1975/5/58 ). Tymczasem apelacja prokuratora, choć sporządzona w formie pięciostronicowego dokumentu, na użytek wykazania oskarżonemu działania z określonym zamiarem, w zasadzie nic nie zawiera. Jej uzasadnienie sprowadza się wyłącznie do przypomnienia zarzutu aktu oskarżenia, treści zaskarżonego wyroku, zacytowania krótkiego fragmentu uzasadnienia tego orzeczenia oraz przedstawienia teoretycznych rozważań odnoszących się do strony podmiotowej występku z art. 35 § 1a ustawy o ochronie zwierząt, zakończonych przywołaną już wyżej, błędną konkluzją, iż może on zostać popełniony również z zamiarem ewentualnym. Skarżący nie wykazał natomiast ( w zasadzie nie podjął nawet takiej próby ) wadliwości oceny tych dowodów, które doprowadziły sąd I instancji do wniosku, iż świadomością oskarżonego nie było objęte utrzymywanie psa w schronisku w warunkach opisanych w akcie oskarżenia. Skarżący nie wskazywał też na istnienie takich dowodów, których wymowa powinna była doprowadzić sąd do wniosków przeciwnych. Jedynie w treści zarzutu powołano się na zakres obowiązków służbowych oskarżonego oraz na opinię biegłego, który wykazywał powody uzasadniające wniosek, że pies był utrzymywany w stanie rażącego zaniedbania oraz niechlujstwa ( a zatem w warunkach, o jakich mowa w art. 6 ust. 2 pkt 10 ustawy o ochronie zwierząt ). Tyle tylko, że na użytek wykazania oskarżonemu popełnienia zarzuconego mu czynu winno temu było towarzyszyć udowodnienie, iż oskarżony wiedział, że pies w takich właśnie warunkach jest przetrzymywany oraz, że taki stan rzeczy akceptował. Tego rodzaju wywodów, odnoszących się do realiów dowodowych niniejszej sprawy, skarżący jednak nie przedstawił. W tej sytuacji sąd odwoławczy ograniczy się już tylko do przypomnienia, że z poczynionych przez sąd I instancji ustaleń wynika, iż oskarżony przed ujawnieniem przetrzymywania psa w takich warunkach, jak stwierdzone w niedzielę 25 września 2016 r. oraz dzień później, po raz ostatni kontakt z tym zwierzęciem miał dzień wcześniej ( w sobotę 24 września 2016 r. ). Tego dnia zapewnił psu pomoc weterynaryjną, adekwatną do wymogów wynikających z ówczesnego stanu jego zdrowia. Przebieg i wyniki pooperacyjnego leczenia zwierzęcia nie dawały jeszcze wtedy powodów do dalej idącego niepokoju oraz nie nasuwały obaw co do utrzymywania psa aż w tak niechlujnych i nieadekwatnych do jego stanu zdrowia warunkach, jak później stwierdzone. Po powrocie psa do schroniska oskarżony kontaktu z nim już nie miał – opiekować się nim mieli pracownicy pełniący dyżur weekendowy. Ich zaś obowiązkiem w ramach tej opieki było min. zapewnienie psu higienicznych warunków bytowych oraz stosowanie się do zaleceń pooperacyjnych wynikających z zapisów ujętych w książce leczenia zwierząt przebywających w schronisku ( k. 98 ). W niej zaś ( por. str. 45 tej książki ) lekarz weterynarii zalecał zabezpieczenie rany przed jej rozlizywaniem przez psa, min. przy zastosowaniu kołnierza, a nadto wymianę ubrania, gdy się zabrudzi. Nie ma dowodów świadczących o tym, iż oskarżony był świadom, że pracownicy schroniska dyżurujący w nim w dniach 24 – 26 września 2016 r. z obowiązków tych się nie wywiązują oraz, że dopuszczają się zaniedbań prowadzących do stanu stwierdzonego w dniach 25 i 26 września 2016 r., a tym bardziej, że tego stanu rzeczy chciał oraz go akceptował. To zaś oznacza, że przypisanie mu występku opisanego w akcie oskarżenia nie było uzasadnione.

Wniosek

O uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wyrok uniewinniający oskarżonego był słuszny.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1w całości

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

omówiono powyżej

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

wobec nieuwzględnienia apelacji oskarżyciela publicznego, mając na uwadze treść art. 636 § 1 kpk, kosztami sądowymi za postępowanie odwoławcze został obciążony Skarb Państwa.

7.  PODPIS