Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 11 marca 2021 r.

Sąd Rejonowy Gdańsk-Północ w Gdańsku I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia Marek Jasiński

po rozpoznaniu 11 marca 2021 r. w G.

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) (...) 2 (...) z siedzibą w W.

przeciwko M. C. (1)

o zapłatę

postanawia

na podstawie art. 15zzs ² ustawy z 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem C.-19, innych chorób zakaźnych i wywołanych nimi sytuacji kryzysowych, zamknąć rozprawę.

Sygn. akt I C 1565/19

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 marca 2021 r.

Sąd Rejonowy Gdańsk – Północ w Gdańsku I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia Marek Jasiński

po rozpoznaniu 11 marca 2021 r. w G.

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) (...) 2 (...) (...) z siedzibą w W.

przeciwko M. C. (1)

o zapłatę

I.  zasądza od M. C. (2) na rzecz (...) (...) 2 (...) z siedzibą w W. kwotę 18 757,64 zł (osiemnaście tysięcy siedemset pięćdziesiąt siedem złotych sześćdziesiąt cztery grosze) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od kwoty 18 754,80 zł (osiemnaście tysięcy siedemset pięćdziesiąt cztery złote osiemdziesiąt groszy) od 7 sierpnia 2019 r. do dnia zapłaty;

II.  zasądza od M. C. (2) na rzecz (...) (...) 2 (...) z siedzibą w W. kwotę 3852 zł (trzy tysiące osiemset pięćdziesiąt dwa złote) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 1565/19

ZARZĄDZENIE

Dnia 11 marca 2021 r.

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...).

Sędzia Marek Jasiński

Sygn. akt I C 1565/19

UZASADNIENIE

Powód (...) (...) 2 (...) w W., pozwem wniesionym w elektronicznym postępowaniu upominawczym, wniósł o zasądzenie od pozwanej M. C. (1) kwoty 18.757,64 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 18.754,80 zł od 7 sierpnia 2019 r. do dnia zapłaty oraz kosztami procesu.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż przedmiotem umowy łączącej pozwaną z poprzednikiem prawnym powoda były usługi telekomunikacyjne, za które pozwana zobowiązała się zapłacić. Mimo upływu czasu pozwana nie uregulowała należności.

W sprzeciwie od wydanego w sprawie dnia 19 września 2019 r. nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym, zaskarżając to orzeczenie w całości i wnosząc o oddalenie powództwa. W dalszych pismach procesowych pozwana podniosła zarzut braku legitymacji procesowej oraz zakwestionowała żądanie pozwu tak co do zasady, jak i co do wysokości.

W toku dalszego postępowania stanowiska procesowe stron nie uległy zmianie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwana M. C. (1) w dniu 28 lipca 2014 r. zawarła z (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych dla numeru (...). Umowa została zawarta na promocyjnych warunkach. Pozwana otrzymała ulgę w łącznej wysokości 1459 zł. W dniu 24 maja 2016 r. do powyższej umowy został zawarty aneks nr (...), zgodnie z którym umowa została przedłużona do dnia 9 sierpnia 2018 r.

Kolejno w dniu 28 lipca 2014 r. pozwana zawarła z (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych dla numeru (...). Umowa została zawarta na promocyjnych warunkach. Pozwana otrzymała ulgę w łącznej wysokości 1348 zł. W dniu 24 maja 2016 r. do powyższej umowy został zawarty aneks nr (...), zgodnie z którym umowa została przedłużona do dnia 9 sierpnia 2018 r.

Dnia 13 listopada 2014 r. został zawarty aneks nr (...) dla numeru (...) pomiędzy (...) Spółka z.o.o. z siedzibą w W. a M. C. (1). Aneks zawarty został w ofercie Formuła Rodzina. Zgodnie z Aneksem umowa została przedłużona do dnia 9 marca 2017 r. W dniu 22 listopada 2016 r. został zawarty aneks nr (...) do wskazanego numeru, zgodnie z którym umowa została przedłużona do dnia 9 marca 2019 r.

W dniu 25 listopada 2014 r. pozwana zawarła z (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych na numer (...). Umowa została zawarta na promocyjnych warunkach. Pozwana otrzymała ulgę w łącznej wysokości 2190 zł. Powyższa umowa została zmieniona aneksem z dnia 11 października 2016 r. nr (...), zgodnie z którym umowa została przedłużona do dnia 9 grudnia 2018 r.

W dniu 30 kwietnia 2015 r. pozwana zawarła z (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych na numer (...). Umowa została zawarta na promocyjnych warunkach. Pozwana otrzymała ulgę w łącznej wysokości 808 zł. Powyższa umowa została zmieniona aneksem z dnia 22 listopada 2016r. nr (...), zgodnie z którym umowa została przedłużona do dnia 9 czerwca 2019 r.

W dniu 8 stycznia 2016 r. pozwana zawarła z (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych na numer (...). Umowa została zawarta na promocyjnych warunkach. Pozwana otrzymała ulgę w łącznej wysokości 1425zł.

W dniu 24 maja 2016 r. pozwana zawarła z (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych na numer (...). Umowa została zawarta na promocyjnych warunkach. Pozwana otrzymała ulgę w łącznej wysokości 515 zł.

W dniu 24 maja 2015 r. pozwana zawarła z (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych na numer (...) Umowa została zawarta na promocyjnych warunkach. Pozwana otrzymała ulgę w łącznej wysokości 3047 zł.

W odniesieniu do umów, o których mowa wyżej, operator mógł, według własnego wyboru, rozwiązać umowę w każdym czasie ze skutkiem natychmiastowych, bez zachowania okresu wypowiedzenia, lub zawiesić świadczenie usług telekomunikacyjnych bez odszkodowania, m.in. w przypadku nieregulowania przez abonenta rachunków telekomunikacyjnych. W przypadku umowy zawartej na czas określony, której zawarcie wiązało się z przyznaniem abonentowi przez operatora ulgi, operator był uprawniony żądać kary umownej z tytułu rozwiązania umowy przez abonenta lub przez operatora z przyczyn leżących po stronie abonenta przed upływem okresu, na który umowa została zawarta, w wysokości nieprzekraczającej równowartości ulgi przyznanej abonentowi i pomniejszonej o proporcjonalną jej wartość za okres od dnia zawarcia umowy do dnia jej rozwiązania.

/dowody: umowy o świadczenie usług wraz z załącznikami – k.39-46v w zw. z k.51-58 w zw. z k. 67-70v w zw. z k. 75-79v, aneksy wraz z załącznikami – k. 47-50 w zw. z k. 63-66v w zw. z k. 71-74v, regulamin świadczenia usług telekomunikacyjnych – k. 59-62v, 80-83/

Operator sieci komórkowej zgodnie z treścią zawartej umowy świadczył na rzecz pozwanej usługi telekomunikacyjne, za które wystawiał faktury VAT. I tak pierwotny wierzyciel:

- w dniu 12 stycznia 2017 r. wystawił fakturę o nr (...) opiewającą na kwotę 776,46 zł z terminem płatności do dnia 26 stycznia 2017 r.;

- w dniu 12 lutego 2017 r. wystawił fakturę o nr (...) opiewającą na kwotę 777,76 zł z terminem płatności do dnia 27 lutego 2017 r.;

- w dniu 12 marca 2017 r. wystawił fakturę o nr (...) opiewającą na kwotę 775,96 zł z terminem płatności do dnia 27 marca 2017 r.;

- w dniu 12 kwietnia 2017 r. wystawił fakturę o nr (...) opiewającą na kwotę 775,96 zł z terminem płatności do dnia 26 kwietnia 2017 r.;

- w dniu 12 czerwca 2017 r. wystawił fakturę o nr (...) opiewającą na kwotę 775,96 zł z terminem płatności do dnia 26 czerwca 2017 r.

/dowody: faktury VAT – k. 84-93v/

W związku z rozwiązaniem umowy, pierwotny wierzyciel wystawił na pozwaną następujące noty obciążeniowe:

- numer (...) z dnia 5 lipca 2017 r. na kwotę 4.518,67 zł, płatną do dnia 19 lipca 2017 r., tytułem kary umownej za przedterminowe rozwiązanie umowy;

- numer (...) z dnia 5 lipca 2017 r. na kwotę 501,90 zł, płatną do dnia 19 lipca 2017 r., tytułem kary umownej za przedterminowe rozwiązanie umowy;

- numer (...) z dnia 5 lipca 2017 r. na kwotę 1.431,67 zł, płatną do dnia 19 lipca 2017 r., tytułem kary umownej za przedterminowe rozwiązanie umowy;

- numer (...) z dnia 5 lipca 2017 r. na kwotę 417,17 zł, płatną do dnia 19 lipca 2017 r., tytułem kary umownej za przedterminowe rozwiązanie umowy;

- numer (...) z dnia 5 lipca 2017 r. na kwotę 1.786,45 zł, płatną do dnia 19 lipca 2017 r., tytułem kary umownej za przedterminowe rozwiązanie umowy;

- numer (...) z dnia 5 lipca 2017 r. na kwotę 2.437,63 zł, płatną do dnia 19 lipca 2017 r., tytułem kary umownej za przedterminowe rozwiązanie umowy;

/dowody: noty obciążeniowe – k.94-100v/

(...) (...) 2 (...)z siedzibą w W., a Spółką P4 sp. z o. o. zawarli w dniu 3 listopada 2017 r. umowę przelewu wierzytelności. m.in. wobec dłużnika M. C. (1).

/dowody: wyciąg z rejestru funduszy – k. 29, KRS powoda – k. 30-33, umowa cesji wraz z załącznikami – k. 101-107, KRS – k.108-129, wyciąg z rejestru funduszy – k. 130-131, pełnomocnictwa – k. 132-133/

(...) (...) 2 (...) z siedzibą w W. w dniu 21 listopada 2017 r. przesłał M. C. (1) zawiadomienie o dokonaniu cesji wierzytelności wraz z wezwaniem do dobrowolnej spłaty należności w kwocie 16.806,33 zł.

Następnie po kilkukrotnych wezwaniach do zapłaty i informacjach o stanie zadłużenia, powód wystosował do pozwanej ostateczne wezwanie do zapłaty w dniu 25 czerwca 2019 r.

/dowody: wezwania do zapłaty – k. 135-150, zawiadomienie o cesji – k. 151/

Do dnia wyrokowania pozwana nie spłaciła zadłużenia dochodzonego przedmiotowym powództwem.

/okoliczność bezsporna/

Są d zwa żył, co następuje:

Strona powodowa domagała się zasądzenia od pozwanej kwoty 18.757,64 zł. Roszczenie to składało się z trzech zasadniczych elementów tj. żądania zapłaty za niewykonanie zobowiązania w postaci niezapłacenia za świadczenie usług telekomunikacyjnych, zapłaty kary umownej oraz odsetek od poszczególnych świadczeń, które zostały naliczone.

Na wstępie odnieść się należy kwestii legitymacji czynnej strony powodowej. Zdaniem Sądu dokumenty dołączone do pozwu w postaci umowy sprzedaży wierzytelności z3 listopada 2017 r. wraz ze - stanowiącym załącznik do tej umowy - wyciągiem z listy dłużników, potwierdzają fakt skutecznego zbycia dochodzonych od pozwanej wierzytelności na rzecz powoda. Oczywiste jest przy tym, że załącznik nie został złożony w formie kompletnej, a jedynie skróconej, tj. pozwalającej na weryfikację konkretnej wierzytelności (tu: przysługującej wobec pozwanej), co nie umniejsza jego mocy dowodowej. Nie może budzić wątpliwości, że na potrzeby przedmiotowego procesu koniecznym było jedynie wykazanie, iż umowa cesji przenosiła tą konkretną wierzytelność stanowiącą źródło żądania powoda. W konsekwencji zbędnym było przedłożenie całości załącznika, zwłaszcza, że pozostałe wierzytelności musiałyby zostać zanonimizowane. Kontynuując rozważania w zakresie omawianego zarzutu podkreślenia wymaga także, iż wierzytelność objęta załącznikiem została w odpowiedni sposób oznaczona, co pozwala na jej pełną identyfikację. Zgodnie z dyspozycją art. 509 § 1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią, chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Celem i skutkiem przelewu jest przejście wierzytelności na nabywcę. Jest to jedynie zmiana podmiotowa stosunku zobowiązaniowego. W wyniku przelewu przechodzi na nabywcę ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. Wierzytelność przechodzi na nabywcę w takim stanie, w jakim była w chwili zawarcia umowy przelewu, wraz ze wszystkimi związanymi z nią prawami. Całość powyższych rozważań prowadzi do wniosku, iż strona powodowa wykazała swoją legitymację procesową. Złożone do akt dokumenty pozwalają jednoznacznie stwierdzić, iż przejście wierzytelności miało miejsce, wynika z nich bowiem kiedy i pomiędzy jakimi stronami doszło do zawarcia umowy przelewu wierzytelności, wobec kogo wierzytelność przysługiwała, jakie było źródło jej powstania oraz jaka była wysokość zadłużenia pozwanej w dacie nabycia wierzytelności przez powoda.

Zdaniem Sądu powód zdołał również udowodnić, że pozwana zawarła umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych, na podstawie których pierwotny wierzyciel świadczył na rzecz pozwanej wybrane przez nią usługi, zaś pozwana zobowiązała się do uiszczania opłat wynikających z umowy, a wskazanych w wystawianych fakturach VAT. Powód złożył w poczet materiału dowodowego zawarte przez pozwaną umowy wraz z odpowiednimi aneksami, pod którymi to dokumentami widnieją podpisy pozwanej, których autentyczność nie była w sprawie podważana. Odnosząc się w tym miejscu do zarzutu pozwanej odnośnie wystawionych przez poprzednika powoda faktur VAT i ich mocy dowodowej, Sąd pragnie zauważyć, iż powszechnie faktura VAT jest dokumentem, który w praktyce obrotu gospodarczego niemal zawsze dokumentuje dokonanie czynności pomiędzy stronami. Oczywiście okoliczności zawarcia, treści i spełnienia świadczenia z umowy nie wynikają bezpośrednio z jej treści, jednak w obliczu przedstawionych w sprawie przez powoda innych dokumentów w tym umów oraz aneksów, należy uznać, iż faktury stanowią poszlakę wskazującą, że objęte nimi wymagalne kwoty wynikają z wymagalnych roszczeń powoda względem pozwanej korzystającej z usług telekomunikacyjnych. Jednocześnie pozwana nie zażądała przedstawienia oryginału załączonych faktur kwestionując właściwie jedynie merytoryczną przydatność takiego dowodu do ustalenia wysokości roszczenia.

W konsekwencji powyższego za zasadne należało uznać również żądanie w części, dotyczącej kar umownych i odsetek. Pozwana, zawierając przedmiotowe umowy, zobowiązała się również do utrzymania karty SIM w stanie aktywności przez cały okres, na jaki umowy zostały zawarte. Tymczasem kontrakt został rozwiązany przed upływem terminu i to z przyczyn, leżących po stronie pozwanej (nieuiszczenie opłat za usługi, określonych w fakturach). Spowodowało to deaktywowanie karty SIM. W związku z zawartymi umowami operator udzielił jej ulg, podlegających zwrotowi w razie zakończenia trwania umowy przed określonym w niej terminem końcowym.

Zgodnie z art. 56 ust. 1 i 2 zd. 1 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne (Dz.U. 2017, poz. 1907 ze zm.), świadczenie usług telekomunikacyjnych odbywa się na podstawie umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych zawiera się w formie pisemnej lub elektronicznej za pomocą formularza udostępnionego na stronie internetowej dostawcy usług. Przepis art. 57 ust. 6 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. stanowi, że w przypadku zawarcia umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych, w tym o zapewnienie przyłączenia do publicznej sieci telekomunikacyjnej, związanego z ulgą przyznaną abonentowi, wysokość roszczenia z tytułu jednostronnego rozwiązania umowy przez abonenta lub przez dostawcę usług z winy abonenta przed upływem terminu, na jaki umowa została zawarta, nie może przekroczyć wartości ulgi przyznanej abonentowi.

Ulga oznacza obniżkę w stosunku do opłat pobieranych od abonenta na warunkach standardowych. Może ona dotyczyć opłat za usługę telekomunikacyjną lub opłat za instalację zakończenia sieci, a także warunków sprzedaży urządzenia końcowego. Przyjmuje się, że konieczne jest wyraźne określenie wartości ulgi, przyznanej abonentowi, w umowie, najlepiej poprzez jej kwotowe wskazanie. W przypadku, gdy ulga jest przyznawana z różnych tytułów, np. zmniejszenie opłaty aktywacyjnej oraz zmniejszenie ceny aparatu telefonicznego, możliwe jest określenie kwot składających się na łączną wysokość ulgi. Ulga jest pomniejszana o jej proporcjonalną wartość za okres od dnia zawarcia umowy do dnia jej rozwiązania. Należy więc brać pod uwagę wartość ulgi na dzień rozwiązania umowy, a nie na dzień jej podpisania. W przypadku rozwiązania umowy przez abonenta lub przez dostawcę usług z winy abonenta przed upływem terminu - abonent powinien zwrócić ulgę przyznaną mu przy podpisywaniu umowy. Przepis art. 57 ust. 6 określa tylko maksymalną wysokość opłaty, pobieranej w związku z wypowiedzeniem umowy, zawartej na czas oznaczony, nie zabrania natomiast pobierania ich w niższej wysokości. Postanowienia umowy mogą więc przewidywać, że w przypadku przedterminowego wypowiedzenia umowy użytkownik zobowiązany będzie do zwrotu ulgi, obliczonej zgodnie z art. 57 ust. 6, pomniejszonej o proporcjonalną jej wartość za okres od dnia zawarcia umowy do dnia jej rozwiązania, jednak w wysokości nie wyższej niż ustalona z góry kwota. Zastrzeżenie umowne, przewidujące obowiązek zapłaty określonej kwoty przez stronę wypowiadającą umowę, zawartą na czas oznaczony, nie jest karą umowną w rozumieniu art. 483 § 1 k.c., gdyż nie jest związane z niewykonaniem lub nienależytym wykonaniem zobowiązania przez stronę, wypowiadającą umowę, ale z wykonaniem uprawnienia prawokształtującego. Nie jest również odstępnym w rozumieniu art. 395 k.c., gdyż dochodzi do jednostronnego zakończenia umowy wzajemnej w drodze wypowiedzenia, a nie odstąpienia. Zastrzeżenie opłaty, związanej z wypowiedzeniem umowy na czas oznaczony, jest dopuszczalne zgodnie z zasadą swobodnego kształtowania stosunku prawnego, wynikającą z art. 385 1 k.c. z ograniczeniami, wynikającymi głównie z art. 57 ust. 5 i 6. (vide: (...)Komentarz do art. 57 ustawy - Prawo telekomunikacyjne, Lex).

W umowach o świadczenie usług telekomunikacyjnych zawartych przez pozwaną, wskazano kwotowo wysokość ulgi, udzielonej jej jako abonentowi. Przewidziano w nich również zwrot ulgi, pomniejszonej o proporcjonalną jej wartość za okres od dnia zawarcia umowy do dnia jej rozwiązania, w wysokości nie wyższej niż ustalona z góry kwota.

Powód wskazał sposób wyliczenia tak rozumianych kar umownych, który w ocenie Sądu nie budzi zastrzeżeń. Nadto w piśmie procesowym opatrzonym datą 21 grudnia 2020 r. dokonał szczegółowego wyjaśnienia i obliczenia ustalonych kar umownych stosując odpowiedni algorytm. Niemniej jednak Sąd we własnym zakresie zweryfikował dokonane przez powoda obliczenia, biorąc za punkt wyjścia okres umowny trwania w miesiącach poszczególnych umów, faktyczny okres ich trwania w związku z przedterminowym ich rozwiązaniem przez powoda, co dało kwoty objęte żądaniem pozwu.

Pozwana nadto nie tylko nie udowodniła, ale nawet nie twierdziła, jednocześnie nie oferując w tej mierze jakichkolwiek dowodów, by wysokość niespłaconej przez nią należności głównej opiewała na kwotę inną niż wynikająca ze złożonych przez powoda dokumentów, ani też by kwota ta została przez nią w całości, czy też w części – a jeśli tak, to w jakiej – spłacona.

Konkludując, należy podkreślić, iż powód sprostał obowiązkowi nałożonemu na stronę w art. 6 k.c. i 232 k.p.c., regulujących zasadę ciężaru dowodu. Przedłożył dokumenty i kopie dokumentów, z których wynika ustalony stan faktyczny, a tym samym wysokość zadłużenia pozwanej wobec powoda. Nie sposób uznać, że przedstawione przez powoda dowody w postaci dokumentów prywatnych nie mają waloru dowodowego. Sąd skorzystał przy ich ocenie z uprawnienia nadanego mu przez dyspozycję art. 233 § 1 k.c., przy czym pozwana w żaden sposób nie udowodniła swoich twierdzeń, zarówno w zakresie podniesionych zarzutów, jak i w zakresie tezy obronnej zgodnie, z którą należność główna i uboczna zostały przez powoda błędnie wyliczone. Samo zanegowanie twierdzeń strony przeciwnej w procesie cywilnym, oparty o zasadę kontradyktoryjności, nie jest wystarczające, bowiem sąd ten nie działa, jak karny. Ustalana jest, bowiem prawda formalna, wynikająca z przedstawionych dowodów, nie zaś prawda obiektywna, która w swej istocie zawiera możliwość wyłącznie zakwestionowania zarzutów drugiej strony.

Mając powyższe na uwadze, Sąd uwzględnił powództwo w całości, orzekając o odsetkach zgodnie z przepisem art. 481 § 1 k.c. który stanowi, że, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Stosownie zaś do przepisu art. 481 § 2 k.c., jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe. Sąd uwzględnił również powództwo w zakresie dochodzonych przez powoda odsetek za opóźnienie od dnia 7 sierpnia 2019r. zgodnie z żądaniem pozwu.

O kosztach procesu orzeczono zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, wyrażoną w art. 98 § 1 k.p.c., w myśl którego strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Na zasądzoną w punkcie II wyroku kwotę 3.852 zł. składa się uiszczona przez powoda opłata od pozwu w kwocie 235 zł., oraz koszty zastępstwa procesowego wraz z opłatą od pełnomocnictwa w wysokości 3.617 zł.

Sygn. akt I C 1565/19

ZARZĄDZENIE

Dnia 12 kwietnia 2021 r.

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...).

SSR Marek Jasiński