Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 507/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Opocznie z dnia 9 lipca 2020r. w sprawie II K 451/18

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.,

2.1.1.2.

R. G. (1)

1. W ramach czynności operacyjnych analizowano logowania się telefonów na masztach telefonicznych (...) w pobliżu miejsca przedmiotowego włamania. W ten sposób wytypowano trzy numery telefonów (...) (...) i (...), które mogą należeć do sprawców włamania. Świadek P. W. (1) oparł treść sporządzonej przez siebie notatki z dnia 13 lipca 2015r. (k.54) o analizę w/w danych tj. miejsc i dat logowań się telefonów. W związku z połączeniami dokonywanymi pomiędzy tym numerem a ojcem i bratem oskarżonego - świadek przypisał oskarżonemu R. G. (1) użytkowanie telefonu o numerze (...). Ponadto w oparciu o informacje z portali społecznościowych i analizę bilingów ustalił, iż w dniu 28.01.2015r. (...) - zasadniczo powiązany z telefonem należącym do P. P. (1) (konkubiny M. D. (1)) - współpracował z telefonem nr (...). W ocenie świadka oskarżony R. G. (1) został rozpoznany w toku okazania jako osoba mogąca mieć związek z przedmiotowym włamaniem;

2. na miejscu zdarzenia nie ujawniono śladów odcisków palców należących do oskarżonego R. G. (1) (część nie należała do niego, część nie nadawała się do badań);

1. zeznania świadka P. W.,

2. opinia daktyloskopijna

1.k. 494

2.477-478

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

R. G. (1)

- brak jest wątpliwości, co do sprawstwa oskarżonego R. G. (1)

- zeznania świadka P. W.,

- opinia daktyloskopijna

1.k. 494

2.477-478

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1.

- zeznania świadka P. W. (1)

- świadek zeznaje logicznie, przekonująco i w sposób maksymalnie obszerny zważywszy na odległość czasową od chwili sporządzania notatki z dnia 13.07.2015r.; treść notatki urzędowej z dnia 13.07.2015r. jest dostatecznie zrozumiała i precyzyjna; zapis dotyczący rozpoznania oskarżonego w toku czynności okazania stanowi własną ocenę świadka;

2.1.1.2.

- opinia daktyloskopijna

- opinia jest rzeczowa, przekonująca, sporządzona przez fachowy organ we właściwej formie, precyzyjnie wyjaśnia powody, dla których brak było możliwości zbadania wszystkich odwzorowań linii papilarnych ujawnionych na miejscu zdarzenia,

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

1. zarzut obrazy przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na jego treść, tj:

- art. 9 k.p.k., poprzez brak dopuszczenia dowodu z zeznań świadków P. P. (1) i P. W. (1), którzy mogli posiadać istotne informacje w sprawie,

- art. 7 kpk poprzez dokonanie dowolnej i wybiórczej oceny zgromadzonego materiału dowodowego, co do sprawstwa oskarżonego w szczególności wydanie wyroku z pominięciem dowodów z zeznań P. P. (1) i P. W. (1),

2. zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, polegający na uznaniu za wiarygodne wyjaśnień oskarżonego, który zaprzeczył przebywaniu w dniu 13 lutego 2015r. w miejscu zdarzenia, podczas gdy analiza połączeń telefonicznych wskazuje, że było inaczej oraz niezgodną z doświadczeniem życiowym ocenę materiału dowodowego, która doprowadziła do wniosku, że R. G. (1) jest niewinny;

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Istota apelacji sprowadzała się do pierwotnej tezy, że Sąd Rejonowy ignorując nakazy działania z urzędu, nie przeprowadził dowodów z zeznań dwóch świadków, których zeznania mają istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia w sprawie. Chodziło przy tym o policjanta, który sporządzał notatkę w k.54 oraz osobę, której przypisano własność telefonu, z którym następowały połączenia telefoniczne z numerów telefonów ocenionych jako „mogących należeć do sprawców” przedmiotowego włamania - z racji analizy połączeń pomiędzy tymi numerami na stacjach przekaźnikowych (...) w pobliżu L. w dniu zdarzenia.

W tej części (i tylko w tej) zarzuty apelanta okazały się zasadne.

Na etapie postępowania odwoławczego dopuszczono dowód z przesłuchania w charakterze świadka P. W. na okoliczność sporządzania notatki z k.54 (jej treści i źródeł informacji świadka) oraz podjęto próbę wezwania w takim charakterze P. P., także telefonicznie – bezskutecznie (już także organa ścigania podejmowały próbę przesłuchania w/w, również bezskutecznie k.73, 156). Ustalono, podobnie jak w toku postepowania przygotowawczego, że w/w mieszka poza granicami kraju. Świadek M. D. potwierdził natomiast to, co wyjaśniał oskarżony tj. że w/w mogli się kontaktować telefonicznie w 2015r., być może także pożyczając oskarżonemu telefon, bez podawania jednak jakichkolwiek konkretnych numerów telefonów „z przeszłości” i opisem do kogo należy/należał konkretny numer oraz kto do kogo dzwonił pierwszy.

Zeznania P. W. (1) uznano za wiarygodny materiał dowodowy. Świadek dostatecznie precyzyjnie, na ile było to możliwe z uwagi na upływ czasu, opisał jakie okoliczności spowodowały sporządzenie przez niego notatki z k.54, w szczególności jakie dokładnie fakty łączyły jeden z telefonów „mogących należeć do sprawców” włamania z osobą oskarżonego. Otóż, co jest wiadomym także z życiowego i zawodowego doświadczenia, ustalanie nieznanych sprawców przestępstw odbywa się m.inn. poprzez analizę połączeń telefonicznych mających w miejscu i czasie zdarzenia (analiza połączeń z wykorzystaniem danych z (...)) – które wskazują na jakieś powtarzające się połączenia, wykonywane czy to w nietypowej godzinie, czy też zgrupowane jedynie w wąskim odcinku czasowym tuz przed/po zdarzeniu, a nie powtarzających się w innym (normalnym) czasie. Właśnie tak w przedmiotowej sprawie wytypowano trzy określone numery telefonów (...) (...) i (...), które mogą należeć do sprawców włamania. Świadek, w związku z korespondowaniem tego numeru z numerem ojca i brata oskarżonego (i tylko z tego), przypisał oskarżonemu R. G. (1) użytkowanie telefonu o numerze (...). Ponadto w oparciu o informacje z portali społecznościowych i analizę bilingów ustalił, iż w dniu 28.01.2015r. (...) - zasadniczo powiązany z telefonem należącym do P. P. (1) (konkubiny M. D. (1)) - współpracował z w/w telefonem nr (...). W ocenie także świadka oskarżony R. G. (1) został rozpoznany w toku okazania, jako osoba mogąca mieć związek z przedmiotowym włamaniem. Dostatecznie więc wyjaśniono, jakimi pewnymi danymi dysponował świadek i w oparciu o co wyprowadzał swoje wnioski co do danych sprawców. Sąd zważył także, że dla świadka oskarżony R. G. (1) został rozpoznany w toku czynności okazania, co było dla niego podstawą do poszukiwania pozostałych sprawców (wiadomym przecież było, iż sprawców było co najmniej dwóch). Stąd także nastąpiło pojawienie się w sprawie osoby M. D..

W ocenie sądu odwoławczego, nawet przy przyjęciu, iż tak zgromadzone informacje mogą stanowić dowód w sprawie (art. 168 a, b kpk), zeznania P. W. (1) nie wnoszą do sprawy nowych, dotychczas nieznanych okoliczności, które zdołałyby skutecznie podważyć ostateczna treść orzeczenia uniewinniającego.

Otóż, wbrew przyjęciu przez świadka (co stanowiło dla niego punkt wyjścia) nie można postawić tezy, iż jakikolwiek świadek rozpoznał osobę oskarżonego w toku czynności okazania. Obaj sprawcy mieli na głowach kaptury. Niewątpliwie jeden z nich był bardzo wysoki, a R. G. (1) ma 195 cm wzrostu. Niewątpliwie także oskarżony w przeszłości dokonywał podobnych przestępstw (włamań do plebanii), ale nawet jego nietypowy wzrost i „specyficzna” kryminalna przeszłość, to jeszcze za mało, by w oparciu o zgromadzone w sprawie dowody móc postawić jednoznaczny wniosek o udowodnieniu sprawstwa.

Jak ustalił świadek P. W. „z numerem (...) korespondowały osoby” A. G. i D. G. (ojciec i brat oskarżonego). Na tej właśnie podstawie tj. owych połączeń przypisano użytkowanie w/w numeru R. G. (1). Świadek M. D. zeznał tymczasem, iż nie przypomina sobie, czy on bądź jego partnerka pożyczali (w lutym 2015r.) telefon oskarżonemu – nie wykluczył jednak takiej możliwości, a potwierdził same kontakty telefoniczne. Sam oskarżony wyjaśnił, że po puszczeniu zakładu karnego nie miał pracy, ani oszczędności, więc nie stać go było na własny telefon i dlatego faktycznie pożyczał wtedy różne telefony od znajomych, korzystał także z telefonu brata czy ojca. Tym samym zostało wyjaśnione, że kontakty pomiędzy numerem (...) a numerami rodziny oskarżonego mogły mieć miejsce, bo R. G. miał powód, by pożyczać od nich telefony i dzwonić do M. D.. Jest to jednak jedna z możliwości - dlaczego ów numer (...) logował się do (...) w miejscu i czasie zdarzenia (tj. użytkował go oskarżony popełniając włamanie do plebani). Niestety, prawie równie dobrze (...)… mógł go użytkować ktoś inny (sam M. D., ktoś z kręgu jego znajomych? , sam świadek M. D. również jest osobą z kryminalną przeszłością). Zapis i: „ z numerem (...) korespondowały osoby” równie dobrze oznacza, że to oskarżony korzystając z telefonu ojca, czy brata dzwonił na (...)… - jako należący do M. P., czy kogoś z kręgu jej znajomych. Skoro świadek P. W. doszedł do wniosku, iż osoba korzystającą z numeru (...) jest M. D. (1) (zdanie ostatecznie notatki) – skoro tak, to jeśli analiza logowań do stacji (...) potwierdzała możliwy udział sprawców posługujących się m.inn. tym numerem, dlaczego na podstawie owych logowań nie postawiono mu zarzutu. Zapewne dlatego, iż nikt nie rozpoznał akurat jego osoby (zdjęcia, twarzy), tak samo jednak jest i z osoba R. G. (1). Nie ma bowiem świadka, który po pierwsze widziałby twarz oskarżonego, a po drugie ją zapamiętał.

W niniejszej sprawie Sąd Rejonowy w wyniku pełnej i poprawnie dokonanej swobodnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego uznał, że brak jest „nie dających się usunąć wątpliwości” w zakresie czynów zarzuconych oskarżonemu i w oparciu o tę właśnie ocenę poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne i wykazał w niewątpliwy sposób winę oskarżonego. Przekonanie bowiem sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., o ile: jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego oraz jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku. Tymczasem apelujący, nie wykazał, aby którykolwiek z powyższych warunków nie został dotrzymany, a zatem także i zarzut obrazy art. 7 k.p.k. nie mógł w realiach niniejszej sprawy się ostać. To, że w niniejszej sprawie Sąd Rejonowy ocenił poszczególne dowody pod kątem ich wiarygodności nie w taki sposób, jak życzyłby sobie tego skarżący, wcale jeszcze nie oznacza, że w procesie ich weryfikacji doszło do naruszenia reguł wyrażonych w cytowanym przepisie.

Wbrew twierdzeniom prokuratora Sąd Rejonowy nie naruszył również dyrektywy postępowania wyrażonej w art. 7 kpk, czy art. 410 kpk (który to wniosek wypływa po uzupełnieniu postępowania dowodowego przez sąd odwoławczy). Zgodnie bowiem z treścią art. 410 kpk podstawę wyroku stanowi całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy sądowej. Sąd I instancji rzetelnie przedstawił dowody zebrane w toku przewodu sądowego i w swych rozważaniach nie pominął jakichkolwiek dowodów istotnych dla prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy. Ponadto w uzasadnieniu swego stanowiska wskazał, jakie fakty uznał za ustalone, na czym opierał poszczególne ustalenia i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych, a następnie wyprowadził z dokonanych ustaleń prawidłowe – zdaniem Sądu Okręgowego – wnioski w zakresie braku możliwości wydania wyroku skazującego. Tym samym ocena zebranego materiału dowodowego nie narusza przepisu art. 7 k.p.k., nie wykracza poza ramy swobodnej oceny dowodów i nie wykazuje błędów logicznych. Zaznaczyć przy tym należy, iż swobodna ocena dowodów jest jedną z naczelnych zasad prawa procesowego, u podstaw której leży zasada prawdy materialnej, a swobodna ocena dowodów nakazuje, aby Sąd oceniał znaczenie, moc i wiarygodność materiału dowodowego w sprawie na postawie wewnętrznego przekonania z uwzględnieniem wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego. Prawem bowiem oskarżonego jest złożenie w sprawie takich wyjaśnień, jakie uznaje za najbardziej korzystne z punktu widzenia swojej obrony. Oskarżony może skutecznie w ten sposób realizować swoje uprawnienia procesowe, a Sąd zobowiązany jest interpretować wątpliwości na jego korzyść, jak długo oskarżony nie popadnie w sprzeczność z obiektywnie ustalonymi w oparciu o przeprowadzone dowody faktami, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Ani świadek E. mazur, ani M. W. nie rozpoznały w oskarżonym osoby, która spornego dnia wychodziła z plebanii. Dla E. M. twarz oskarżonego, okazana na zdjęciu, była „najbardziej przypominająca” tą osobę. Było to także jedyne okazanie dokonywane świadkowi (okazanie zdjęcia). Przed sądem rejonowy świadek zeznała, iż twarzy „tej osoby” jednak nie widziała. Potwierdziła wcześniejsze zeznania, także zapisy zawarte w protokole okazania. Konsekwentnie przy tym, od początku opisywała, iż obaj mężczyźni wychodzący z plebani byli w kapturach – co siłą rzeczy ogranicza możliwość obserwacji twarzy. Nadal więc jedyną cechą pewną łączącą osobę wychodzącą z plebani z R. G. (1) był znaczny wzrost.

Rację ma sąd meriti gdy wywodzi, iż w sprawie nadal pozostawały wątpliwości co do sprawstwa R. G., które należało rozstrzygnąć na jego korzyść. Sąd odwoławczy zważył, że przeprowadzono także wszelkie dostępne aktualnie dowody dla zweryfikowania powyższego. Przy czym najpierw sąd rejonowy poszerzał materiał dowody o przesłuchanie M. W., czy zlecenie w drugie art. 396a§1 kpk danych co do logowań określonych telefonów (jak w notatce z k.54, odgórnie przypisując użytkowanie numeru (...) oskarżonego w ślad za tezą funkcjonariusza P. W., które to ustalenie pogłębiono w toku jego osobistego przesłuchania), potem materiał ten uzupełniał sąd odwoławczy (przesłuchanie P. W., próba kontaktu z P. P., opinia daktyloskopijna).

Dla oceny, czy nie została naruszona zasada in dubio pro reo, nie są miarodajne tego rodzaju wątpliwości, które zgłasza strona, a jedynie to, czy orzekający w sprawie sąd rzeczywiście powziął wątpliwości, co do treści ustaleń faktycznych lub wykładni prawa i czy wobec braku możliwości ich usunięcia, rozstrzygnął je na niekorzyść danego oskarżonego, względnie to, czy w świetle realiów konkretnej sprawy wątpliwości takie powinien był powziąć. W wypadku, gdy pewne ustalenia faktyczne, zależne są od dania wiary tej lub innej grupie dowodów, czy też na przykład dania wiary lub odmówienia wiary wyjaśnieniom oskarżonego, czy też zeznaniom tego lub innego świadka, nie można mówić o naruszeniu zasady in dubio pro reo, a ewentualne zastrzeżenia co do oceny wiarygodności konkretnego dowodu lub grupy dowodów rozstrzygane mogą być jedynie na płaszczyźnie utrzymania się przez sąd w granicach sędziowskiej swobody ocen, wynikającej z treści art. 7 k.p.k., lub też ewentualnie przekroczenia przez sąd tych granic i wkroczenia w sferę dowolności ocen (v. wyrok SN z dn. 14.05.1999r, IV KKN 714/98, Prok. i Pr. 2000/4/8, wyrok SN z dn. 11.10.2002, V KKN 251/01, Prok. i Pr. 2003/11/5).

W niniejszej sprawie Sąd Rejonowy w wyniku pełnej i poprawnie dokonanej swobodnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego uznał, że jednak nadal istnieją „nie dające się usunąć wątpliwości” w zakresie czynu zarzuconego oskarżonemu i w oparciu o tę właśnie ocenę prawidłowo wyrokował. Przekonanie bowiem sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., o ile: jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego oraz jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku. Apelujący nie wykazał, aby którykolwiek z powyższych warunków nie został dotrzymany, a zatem także i zarzut obrazy art. 7 k.p.k. nie mógł w realiach niniejszej sprawy się ostać. To, że w niniejszej sprawie Sąd Rejonowy ocenił poszczególne dowody pod kątem ich wiarygodności, co do spornych kwestii (np. jakości rozpoznania osoby oskarżonego) nie w taki sposób, jak życzyłby sobie tego skarżący, wcale jeszcze nie oznacza, że w procesie ich weryfikacji doszło do naruszenia reguł wyrażonych w cytowanym przepisie. W sprawie istniał jedynie krąg poszlak, który nie miał jednak charakteru zamkniętego i nie prowadził do jednego tylko logicznego wniosku iż jednym ze sprawców włamania musiał być R. G.. Dlatego też jedynym dopuszczalnym w tym stanie rzeczy rozstrzygnięciem, było wydanie wyroku uniewinniającego, a w związku z czym, zaskarżony wyrok jako słuszny i odpowiadający prawu – należało utrzymać w mocy.

Wniosek

o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego jej rozpoznania;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

- ocena zgromadzonego materiału dowodowego i ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd pierwszej instancji, prowadzące do wniosku o braku możliwości przypisania sprawstwa oskarżonemu są prawidłowe i zgodne z całokształtem okoliczności sprawy;

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

- rozstrzygnięcie w zakresie braku możliwości przypisania sprawstwa oskarżonemu, orzeczenie o kosztach procesu;

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

- omówiono w rubryce 3.1.,

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

pkt 2 i 3

O wydatkach poniesionych w postepowaniu odwoławczym orzeczono w oparciu o treść art. 636 § 1 k.p.k. i art. 9 ustawy o opłatach w sprawach karnych.

Na podstawie § 17 ust. 2 pkt 4 w zw. z § 4 ust. 3 i § 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 03 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 18) ustalono koszty nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym. Wynagrodzenie ustalono na poziomie minimalnym, powiększonym o należny podatek VAT, z uwzględnieniem ilości odbytych z jego udziałem rozpraw.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Rejonowego w Opocznie z dnia 9 lipca 2020r. w sprawie II K 451/18

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana