Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 154/19

1.USTALENIE FAKTÓW

0.1.Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

S. T.

w dniu 5 sierpnia 2018 roku w W. na ul. (...), nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym określone w art. 33 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym, w ten sposób, że kierując rowerem, korzystając z drogi dla pieszych i rowerów, nie zachował szczególnej ostrożności i nie ustąpił pierwszeństwa pieszej, co doprowadziło do potrącenia pieszej A. K., powodując u niej nieumyślnie naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia trwający dłużej niż 7 dni w rozumieniu art. 157 § 1 k.k. w postaci złamania trójkostnego goleni prawej z podwichnięciem w stawie skokowym górnym oraz skręcenie i naderwanie nadgarstka,

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

jazda S. T. rowerem w dniu 5 sierpnia 2018 roku ulicą (...) przeznaczoną do korzystania dla pieszych i rowerów.

niemyślne naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym poprzez brak zachowania szczególnej ostrożności przez S. T. i nieustąpienie przez niego pierwszeństwa poruszającej się pieszo A. K.. Potrącenie A. K., kierującej się w prawo w celu wejścia na chodnik, co doprowadziło do naruszenia czynności narządu ciała pokrzywdzonej na okres powyżej dni 7, poprzez złamanie trójkostne goleni prawej z podwichnięciem w stawie skokowym górnym oraz skręcenie i naderwanie nadgarstka.

wyjaśnienia S. T.

36

zeznania A. K.

151-152, 14v-15

zeznania A. P.

47v

szkic

3

protokół oględzin

4-5, 9, 10

protokół badania stanu trzeźwości

6, 7

świadectwo wzorcowania

10

dokumentacja medyczna

18, 95, 156, 156a

opinia

20, 167-172

dokumentacja fotograficzna

28-30

brak uprzedniej karalności oskarżonego

dane z KRK

213

1.OCena DOWOdów

0.1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1

wyjaśnienia S. T.

przyznanie się oskarżonego do potrącenia pokrzywdzonej nie budzi wątpliwości. Oskarżony w sposób logiczny opisał przebieg zdarzenia z dnia 5 sierpnia 2018 roku, wskazując, że poruszając się rowerem, potrącił pieszą A. K., która w wyniku uderzenia doznała obrażeń ciała. Przedstawiony przez S. T. opis zderzenia koreluje z pozostałym materiałem dowodowym uznanym przez Sąd za wiarygodny. Twierdzenia oskarżonego, iż nie widział pokrzywdzonej przed jej potrąceniem, świadczą o nieuważnym obserwowaniu drogi, po której obok rowerzystów poruszali się także piesi

zeznania A. K.

wiarygodne w zakresie w jakim pokrzywdzona opisała okoliczności dotyczące miejsca i czasu jej potrącenia przez oskarżonego S. T. oraz skutków zdarzenia. Zeznania pokrzywdzonej pozwoliły ustalić, że poruszając się w dniu 5 sierpnia 2018 roku pieszo ul. (...), usłyszała głos, odwróciła się i zobaczyła trzy nadjeżdżające rowery. Myśląc, że zostanie minięta wykonała odruch przesunięcia w prawo, wtedy wówczas doszło do zderzenia z pojazdem kierowanym przez oskarżonego i w tym też zakresie zasługiwały na przymiot wiarygodności, gdyż były zgodne z w części z wyjaśnieniami oskarżonego i z pozostałym wiarygodnym materiałem dowodowym. Zeznania A. K. były również wiarygodne w zakresie opisującym doznane przez nią obrażenia ciała, bowiem znajdowały potwierdzenie w dokumentacji medycznej

zeznania A. P.

wiarygodne w całości, wiedza świadka odnośnie wydarzenia z dnia 5 sierpnia 2018 roku pochodziła z czynności służbowych podjętych bezpośrednio na miejscu zdarzenia. Relacja świadka pozbawiona jest ocen, nie zawiera przejaskrawionego opisu, a stanowi wyważony i spójny wywód w zakresie poczynionych przez siebie obserwacji. Nie dopatrzono się motywów, dla których świadek miałby bezpodstawnie obciążać oskarżonego.

protokół oględzin

wiarygodny, znane i udokumentowane było źródło tego dokumentu, nie budził zastrzeżeń natury prawnej i faktycznej, niekwestionowany przez strony co do prawdziwości i rzetelności. Protokół oględzin roweru potwierdził, że oskarżony prowadził rower z wypożyczalni V., który po potrąceniu pokrzywdzonej nosił ślady uszkodzenia.

świadectwo wzorcowania

wiarygodny, znane i udokumentowane było źródło tego dokumentu, nie budził zastrzeżeń natury prawnej i faktycznej, niekwestionowany przez strony co do prawdziwości i rzetelności.

dane z KRK

wiarygodny, znane i udokumentowane było źródło tego dokumentu, nie budził zastrzeżeń natury prawnej i faktycznej, niekwestionowany przez strony co do prawdziwości i rzetelności.

dokumentacja fotograficzna

wiarygodna, znane i udokumentowane było źródło tego dokumentu, nie budziła zastrzeżeń natury prawnej i faktycznej, niekwestionowana przez strony co do prawdziwości i rzetelności.

opinia

obydwie opinie biegłych stanowiły wiarygodne i pełnowartościowe źródło dowodowe. Treść opinii była jasna i pełna. Biegli w sposób fachowy i rzetelny po zapoznaniu się z całością dokumentacji medycznej pokrzywdzonej oraz po jej przebadaniu odpowiedzieli na postawione im przez Sąd pytania sformułowane w postanowieniu dowodowym. Wnioski wskazane przez biegłych w zakresie doznanych przez A. K. urazów, które stanowiły naruszenie czynności narządu ciała na okres powyżej dni 7, nie budziły wątpliwości Sądu.

protokół badania stanu trzeźwości

wiarygodny, znane i udokumentowane było źródło tego dokumentu, nie budził zastrzeżeń natury prawnej i faktycznej, niekwestionowany przez strony. Badanie stanu trzeźwości przeprowadzono sprawnym urządzeniem, posiadającym aktualne świadectwo wzorcowania.

szkic

wiarygodny, znane i udokumentowane było źródło tego dokumentu, nie budził zastrzeżeń natury prawnej i faktycznej, niekwestionowany przez strony co do prawdziwości i rzetelności.

dokumentacja medyczna

wiarygodna, znane i udokumentowane było źródło tego dokumentu, nie budziła zastrzeżeń natury prawnej i faktycznej, niekwestionowana przez strony co do prawdziwości i rzetelności.

0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

zeznania A. K.

na przymiot wiarygodności nie zasługiwały zeznania pokrzywdzonej, gdy stwierdziła ona, że została uderzona przez dwa rowery oraz jej potrącenie było celowym działaniem. Należy zaznaczyć, że oskarżony stanowczo wskazał, że to on potrącił pokrzywdzoną, zaś jego kolega V. K. zdołał ją wyminąć. Ponadto z protokołu oględzin rowerów wynika, że ślady uszkodzenia nosił tylko rower, którym poruszał się oskarżony. Brak jest też wiarygodnych dowodów pozwalających na przyjęcie, że oskarżony w porozumieniu ze znajomymi celowo potrącił pokrzywdzoną. Przeczy temu choćby fakt, iż po potrąceniu oskarżony pozostał na miejscu zdarzenia.

1.PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

I

S. T.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Odpowiedzialności z art. 177 § 1 k.k. podlega ten, kto naruszając, chociażby nieumyślnie, zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym, powoduje nieumyślnie wypadek, w którym inna osoba odniosła obrażenia powodujące naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia na czas powyżej 7 dni. Elementem pierwotnie warunkującym popełnienie powyższego czynu jest naruszenie zasady bądź zasad bezpieczeństwa w ruchu, które określają warunki tego bezpieczeństwa i stanowią konkretyzację ogólnych zasad ostrożności w zakresie ruchu lądowego, wodnego i powietrznego. Przestępstwo spowodowania wypadku komunikacyjnego ma charakter skutkowy, konieczne więc jest ustalenie, że pomiędzy stwierdzonym naruszeniem zasad bezpieczeństwa w ruchu a zaistniałym wypadkiem zachodzi związek przyczynowy. Związek ten nie może być rozumiany jako jedynie czasowe lub miejscowe następstwo wydarzeń, ale jako powiązanie wypadku drogowego, z poprzedzającym go naruszeniem przez oskarżonego przepisów o ruchu drogowym (wyrok SN z dnia 04.11.1998 r., sygn. V KKN 303/97).

Zgodnie z art. 33 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym, kierujący rowerem jest obowiązany korzystać z drogi dla rowerów lub pasa ruchu dla rowerów, jeśli są one wyznaczona dla kierunku, w którym się porusza lub zamierza skręcić. Kierujący rowerem, korzystając z drogi dla rowerów i pieszych, jest obowiązany zachować szczególną ostrożność i ustępować miejsca pieszym.

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwolił uznać, że oskarżony S. T. w dniu 5 sierpnia 2018 roku jadąc rowerem ulicą (...) nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, spowodował nieumyślnie wypadek, w którym A. K. odniosła obrażenia ciała w postaci naruszenia czynności narządu ciała trwający dłużej niż 7 dni. Ulica (...) jest drogą o oznaczoną znakiem B-1 "zakaz ruchu". Pod znakiem zamieszczono tabliczkę z napisem "nie dotyczy służb miejskich i rowerów". Generalnie zatem ruch pieszych i osób korzystających z rowerów na całej szerokości nie jest wykluczony, ale powinien w pierwszej kolejności odbywać się w wyznaczonych na tej ulicy drogach dla rowerów i chodnikach przeznaczonych dla pieszych. Kierujący rowerem korzystając z drogi dla pieszych i rowerów zobligowani są do zachowania szczególnej ostrożności i ustępowania pierwszeństwa pieszym. Na takiej drodze pozycja pieszego jest uprzywilejowana. Tymczasem S. T. jadąc rowerem ulicą (...) zignorował regułę szczególnej ostrożności i nie ustąpił pierwszeństwa pieszej A. K.. Zjeżdżając ulicą (...) w kierunku ulicy (...) oskarżony poruszał się ze znaczną prędkością, lekceważąc fakt, iż ulicą tą poruszali się także piesi. Oskarżony nie dostosował prędkości do warunków panujących na drodze i kontynuując jazdę potrącił, chcącą wejść na chodnik pieszą A. K., a która na skutek zderzenia doznała obrażeń powodujących naruszenie czynności narządu jej ciała na okres powyżej 7 dni. Oskarżony S. T. poruszając się czy to drogą dla rowerów czy to drogą dla pieszych i rowerów, powinien był wnikliwie obserwować otoczenie, w tym pieszych oraz zmniejszyć prędkość z uwagi na znaczną ich liczbę spacerujących tego dnia ulicą (...). Gdyby oskarżony jechał wolniej, nie tylko w porę dostrzegłby A. K., ale również umożliwiłby jej bezpieczne przejście na chodnik. Oskarżony nie zachowując ostrożności wymaganej w istniejącej na drodze sytuacji, nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym. Oczywistym jest, że gdyby dochował on należytej staranności i ustąpił pierwszeństwa pieszej, nie doszłoby do wypadku, a pokrzywdzona nie doznałaby obrażeń skutkujących naruszeniem czynności narządu ciała na okres przekraczający 7 dni.

1.KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

S. T.

I

I

Wymierzając oskarżonemu karę za przypisany czyn kierowano się przesłankami określonymi w art. 53 § 1 i 2 k.k. Stopień społecznej szkodliwości czynu był znaczny z uwagi na rodzaj i charakter naruszonego dobra jakimi było bezpieczeństwo w komunikacji oraz ubocznie zdrowie oraz życie pokrzywdzonej, rozmiar wyrządzonej A. K. szkody, która mimo upływu dwóch lat od zdarzenia odczuwa skutki wypadku. Oskarżony dopuścił się naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruch lądowym w sposób nieumyślny, a poprzez niezachowanie szczególnej ostrożności i nie ustąpienie pierwszeństwa pieszej doprowadził do zaistnienia wypadku drogowego, którego skutkiem były obrażenia ciała A. K.. Stopień naruszenia tychże reguł nie był skrajnie rażący, choć bez wątpienia zasługiwał na reakcję karną. Przy wymiarze kary uwzględniono właściwości i warunki osobiste oskarżonego.

Za okoliczność łagodzącą uznano brak uprzedniej karalności oskarżonego oraz przyznanie się do winy i złożenie wyjaśnień, które stały się podstawą do poczynienia ustaleń faktycznych.

Na niekorzyść oskarżonego przemawia fakt, iż pomimo przyznania się do winy nie podjął on żadnych starań, aby choćby w części naprawić szkodę lub zadośćuczynić krzywdzie wyrządzonej przez niego w dniu 5 sierpnia 2018 roku. Oskarżony jest osobą zdolną ze względu na wiek do ponoszenia odpowiedzialności karnej, a zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie dostarczył podstaw do przyjęcia, iż w chwili popełnienia czynu zachodziły przesłanki wyłączające winę. Oskarżony miał obiektywną możliwość zachowania się w sposób zgodny z obowiązującym porządkiem prawnym, czego jednak nie uczynił. Uwzględniając powyższe wymierzono oskarżonemu karę roku pozbawienia wolności.

S. T.

II

I

Jednocześnie uznano, że w stosunku do oskarżonego zachodzą podstawy do skorzystania z dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności. Oskarżony w czasie popełnienia przestępstwa nie był skazany na karę pozbawienia wolności, posiada wykształcenie wyższe oraz wyuczony zawód zbrojarza-stolarza. Zachowanie oskarżonego, które należało ocenić jako poprawne, stanowiło podstawę do sformułowania wobec niego pozytywnej prognozy kryminologicznej, dającej podstawę do założenia, że będzie on przestrzegał porządku prawnego. Warunkowe zawieszenie wykonania kary będzie w sposób wystarczający powstrzymywać go przed powrotem do przestępstwa, a ponadto winno motywować go do wywiązania się z obowiązku zapłaty nawiązki na rzecz pokrzywdzonej.

Zważywszy na stopień społecznej szkodliwości oraz konieczność zweryfikowania przyjętej wobec oskarżonego pozytywnej prognozy okres próby wyznaczono na 2 lata

S. T.

II

I

Warunkowo zawieszając wykonanie kary Sąd zobowiązany był nałożyć na oskarżonego w okresie próby obowiązek określony w art. 72 § 1 k.k. Biorąc pod uwagę, że oskarżony jest osobą młodą, wymagającą jeszcze wsparcia w zakresie kształtowania i utrwalania prawidłowych postaw pożądanych przez społeczeństwo postaw respektujących obowiązujący porządek prawny oraz kontroli zachowania w okresie próby, nałożono na niego na podstawie art. 72 § 1 pkt 1 k.k. obowiązek informowania kuratora o przebiegu okresu próby.

S. T.

III

I

na podstawie art. 46 § 2 k.k. zasądzono od oskarżonego S. T. na rzecz A. K. tytułem nawiązki kwotę 20.000 zł. Kwota ta stanowi rekompensatę za doznane przez nią obrażenia ciała, jak też za ból i niedogodności związane z procesem leczenia. Sąd wziął pod uwagę, iż pokrzywdzona w następstwie wypadku zmuszona była ograniczyć aktywność życiową, w tym zawodową. Wysokość zasądzonej nawiązki leży w zakresie możliwości zarobkowych oskarżonego.

Ten środek kompensacyjny pozytywnie wpłynie również na strefę społecznego odbioru czyniąc zadość poczuciu sprawiedliwości i uświadamiając oskarżonemu, iż nieostrożność na drodze niesie za sobą realne konsekwencje nie tylko charakterze prawnym, ale i finansowym. Gdyby doznana krzywda oraz konieczność podjęcia dalszego leczenia przewyższała przyznaną kwotę, pokrzywdzonej przysługuje prawo do wystąpienia przeciw oskarżonemu na drogę postępowania cywilnego.

1.KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

IV

rozstrzygnięcie o kosztach sądowych zapadło na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. Sytuacja materialna oskarżonego pozostającego bez zatrudnienia, utrzymującego się wyłącznie z oszczędności zmuszała do uznania, że uiszczenie przez niego kosztów sądowych byłoby dla niego zbyt uciążliwe. W konsekwencji koszty te zostały przejęte na rachunek Skarbu Państwa.

V

na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze oraz § 17 ust. 2 pkt 3 w zw. z § 20 w zw. z § 4 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw. D. R. kwotę 504 zł powiększoną o należną stawkę podatku od towarów i usług tytułem wynagrodzenia za reprezentowanie z urzędu oskarżycieli posiłkowej A. K.. Wysokość wynika z podjęcia przez pełnomocnika czynności przed sądem rejonowym w postępowaniu zwyczajnym na dwóch terminach rozpraw

1.Podpis