Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powód (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. zażądał od pozwanego T. S. zapłaty kwoty 33.805,05 zł, w tym:

-

kwoty 30.727,28 zł tytułem należności głównej z tytułu zadłużenia w rachunku karty kredytowej - wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od 21 października 2019 r. do dnia zapłaty,

-

kwoty 3.021,76 zł tytułem odsetek umownych karnych naliczonych za kres od 29 marca 2019 r. do 17 października 2019 r., od zadłużenia przeterminowanego według stopy procentowej w wysokości 10,00% w skali roku – wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od 21 października 2019 r. do dnia zapłaty,

-

kwoty 56,00 zł tytułem kosztów, opłat i prowizji – wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od 21 października 2019 r. do dnia zapłaty,

a nadto zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu wskazał, że dochodzi zadłużenia wynikłego z korzystania przez pozwanego ze środków udostępnionych w ramach karty kredytowej, wydanej na podstawie zawartej przez strony umowy o korzystanie z karty kredytowej z 17 grudnia 2014 r.

Pozew został złożony 21 października 2019 r. w elektronicznym postępowaniu upominawczym, a nakazem zapłaty z 26 listopada 2019 r. żądanie uwzględniono w całości.

Od tego nakazu pozwany T. S. wniósł sprzeciw, żądając oddalenia powództwa w całości. Przyznał, iż 17 grudnia 2014 r. zawarł z (...) S.A. umowę o korzystanie z karty kredytowej. Zakwestionował wysokość dochodzonego roszczenia oraz samą jego zasadę. Podniósł zarzut braku dążenia strony powodowej do polubownego rozwiązania sporu. Pozwany powołał się na treść art. 5 k.c.

Wskutek sprzeciwu nakaz zapłaty utracił moc.

W dalszym postępowaniu powód podtrzymał powództwo, dołączając dowody wymienione w pozwie, jak również inne dokumenty.

Pozwany podtrzymał dotychczasowe zarzuty, ponadto podnosząc, że brak jest podstaw do przyjęcia, aby uznał roszczenie powoda w toku rozmowy telefonicznej przeprowadzonej z pracownikiem banku 2 kwietnia 2019 r.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

17 grudnia 2014 r., na podstawie wniosku z 16 grudnia 2014 r., T. S. zawarł z (...) S.A. z siedzibą w W. w formie elektronicznej, za pośrednictwem serwisu transakcyjnego, umowę o korzystanie z karty kredytowej nr (...), zgodnie z której postanowieniami bank wydał pozwanemu kartę (Visa P.) uprawniającą do dokonywania transakcji gotówkowych i bezgotówkowych w ramach limitu kredytu na warunkach określonych w umowie oraz regulaminie.

T. S. został udostępniony limit w wysokości 20.000,00 zł, który – na skutek wniosku kredytobiorcy z 27 stycznia 2015 r. – w drodze aneksu został podwyższony do kwoty 30.000,00 zł.

Ostateczny termin spłaty kredytu wynosił 12 miesięcy licząc od dnia wypłaty kredytu i upływał w dniu , który datą odpowiada dacie wypłaty kredytu, chyba że okres obowiązywania umowy został przedłużony zgodnie z zasadami wynikającymi z § 2 ust. umowy.

Umowa została zawarta na czas określony, tj. na czas 12 miesięcy i ulegała corocznemu przedłużeniu, gdyż była należycie wykonywania.

Kredytobiorca zobowiązał się do dokonywana spłat kwot nie mniejszych niż minimalna kwota spłaty podawana na wyciągu w terminach podanych na tych wyciągach, z zastrzeżeniem ust. 6 (§3 ust. 5 umowy).

Zgodnie z § 4 ust. 1 ww. umowy Kredyt w okresie trwania promocji, czyli do dnia 31 marca 2015 r., oprocentowany był wedle stałej stopy procentowej, która wnosiła 8% w stosunku rocznym. Po zakończeniu promocji kredyt oprocentowany był według zmiennej stopy procentowej, wyznaczonej jako iloczyn stopy lombardowej NBP z dnia zakończenia promocji i określonego przez Bank, stałego w całym okresie kredytowania wskaźnika w wysokości 4.00, za zastrzeżeniem ust. 2.

Wszystkie należności nie spłacone w terminie uznawane były za zadłużenie przeterminowane. Od powyższego zadłużenia Bank pobierał odsetki według zmiennej stopy procentowej obowiązującej w dniu powstania zadłużenia przeterminowanego.

W § 18 umowy o kartę kredytową strony ustalił, iż jeżeli kredytobiorca nie będzie dopełniał obowiązków wynikających z umowy lub będzie je wykonywał nienależycie, to Bank najpóźniej na dwa miesiące przed upływem okresu jej obowiązywania zawiadomi kredytobiorcę o obowiązku spłaty kredytu z nadejściem terminu jego spłaty i o nie przedłużeniu czasu obowiązywania umowy.

Bank mógł wypowiedzieć umowę z zachowaniem dwumiesięcznego okresu wypowiedzenia, w przypadku zaistnienia m. in. przyczyny takiej jak: naruszenie postanowień umowy, w tym niewykonywanie lub nienależyte wykonywanie obowiązków kredytobiorcy wynikających z umowy lub niedokonania spłaty należnych Bankowi prowizji, opłat czy innych należności.

Integralną część umowy stanowił m. in. Regulamin kart kredytowych dla osób fizycznych w ramach bankowości detalicznej (...) S.A., który obowiązywał od 7 listopada 2014 r.

Zgodnie z § 60 ust. 16 ww. Regulaminu wszelkie spłaty dokonywane na poczet należności z tytułu umowy kredytu zaliczane były na pokrycie zobowiązań w następującej kolejności: kwota przekroczonego limitu, prowizje, opłaty, odsetki od należności przeterminowanych, wymagalne odsetki za okresy obrachunkowe, kapitał przeterminowany, bieżące odsetki, kapitał niewymagalny.

Następnego dnia po upływie okresu wypowiedzenia wszelkie zobowiązania wynikające z umowy stają się wymagalne w całości (§ 83 ust. 3 regulaminu).

Niesporne, a nadto dowody: umowa z 17.12.2014 r. – k. 92-95; potwierdzenie zawarcia umowy o korzystanie z karty kredytowej – k. 96-99; potwierdzenie zamówienia karty kredytowej – k. 100; formularz informacyjny – k. 101-104; aneks do umowy o korzystanie z karty kredytowej wraz z potwierdzeniem jego zawarcia – k. 105-108; formularz informacyjny – k. 109-111; regulamin – k. 146-158 v.

W trakcie trwania umowy T. S. dokonał licznych transakcji w ciężar udzielonego limitu kredytowego.

Dowód: elektroniczne zestawienie operacji – k. 113-117.

T. S. popadł w opóźnienie w spłacie swojego zobowiązania.

Niesporne, a nadto dowód: elektroniczne zestawienie operacji odsetkowych – k. 118-121.

(...) S.A. z siedzibą w W. 13 października 2018 r. oraz 13 listopada 2018 r. skierował do T. S. wezwania do zapłaty, informując o możliwości zmiany warunków spłaty lub dokonania restrukturyzacji zobowiązania.

(...) S.A. otworzył dla T. S. rachunek techniczny o numerze: (...), na którym księgowane były wszystkie transakcje kredytobiorcy dokonane w ramach umowy oraz wszelkie wpłaty.

Dowody: wezwania do zapłaty wraz z wydrukiem ze strony internetowej (...) „Śledzenie przesyłek” – k. 124-126, 162-164.

Kolejno Bank, pismem z 12 grudnia 2018 r., wypowiedział T. S. umowę z 17 grudnia 2014 r. z zachowaniem dwumiesięcznego okresu wypowiedzenia. Na dzień wypowiedzenia kwota zadłużenia wynosiła 30.974,68 zł.

T. S. odebrał ww. pismo 21 grudnia 2018 r.

Dowody: wypowiedzenie umowy wraz z potwierdzeniem odbioru – k. 122-123.

T. S. nie dokonał spłaty powstałego zadłużenia. Nie wywiązał się z warunków umowy. Sytuacja życiowa oraz finansowa pozwanego uległa pogorszeniu. T. S. podjął działania zmierzające do dokonania restrukturyzacji swojego zobowiązania. Deklarował wolę spłaty powstałego zadłużenia. Za pośrednictwem swojego pełnomocnika skierował do kredytodawcy pisma z 16 października 2018 r., 21 listopada 2018 r., 10 stycznia 2019 r., 22 lutego 2019 r., 26 czerwca 2019 r. oraz 16 września 2019 r., w których zwracał się do kredytobiorcy o restrukturyzację jego zobowiązań, możliwość zawarcia ugody, wniósł o rozłożenie na raty istniejących zaległości.

Dowody: kserokopie pism z 16 października 2018 r., 21 listopada 2018 r., 10 stycznia 2019 r., 22 lutego 2019 r., 26 czerwca 2019 r. oraz 16 września 2019 r. wraz z dowodami nadania, zaświadczenie lekarskie – k. 19-81.

2 kwietnia 2019 r. T. S. skontaktował się telefonicznie z kredytodawcą w sprawie spłaty zadłużenia wynikającego z różnych produktów finansowych, w tym m.in. umowy z 17 grudnia 2014 r. o kartę kredytową. T. S. uzgodnił z pracownikiem banku, iż będzie on dokonywał regularnej i terminowej spłaty zadłużenia wynikającego z karty kredytowej w kwocie po 500,00 zł miesięcznie począwszy od maja 2019 r. Celem zatwierdzenia warunków ugody, 19 kwietnia 2019 r. T. S. przelał na rzecz (...) S.A. kwotę w wysokości 333,03 zł (opłata uwierzytelniająca).

Po dacie 19 kwietnia 2019 r. T. S. nie dokonał jakiejkolwiek płatności kwoty w wysokości 500,00 zł na rzecz (...) S.A.

Dowód: nagranie rozmowy telefonicznej z 02.04.2019 r., płyta CD – k. 168.

17 października 2019 r. (...) S.A. z siedzibą w W. wystawił wyciąg z ksiąg bankowych nr (...), z którego wynikało, iż bank posiada w stosunku do T. S. wierzytelność w kwocie 33.805,04, na którą składają się: kwota 30.727,28 zł tytułem należności głównej, kwota 3.021,76 zł tytułem odsetek umownych naliczonych od kapitału za okres od 29 marca 2019 r. do 17 października 2019 r., wg. stopy procentowej w wysokości 10% w skali roku oraz kwota 56,00 zł tytułem kosztów, opłat i prowizji. Jednocześnie wskazano, iż zobowiązania pozwanego wynikają z umowy o korzystanie z karty kredytowej z 17 grudnia 2014 r.

Dowód: wyciąg z ksiąg bankowych – k. 112.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo wniesione w niniejszej sprawie okazało się zasadne w całości.

Ustalenia powyższego stanu faktycznego Sąd dokonał na podstawie wyżej wymienionych dowodów z dokumentów przedłożonych przez strony w toku postępowania, których zarówno autentyczność, jak i prawdziwość w zakresie twierdzeń w nich zawartych nie budziła wątpliwości Sądu, a zatem brak było podstaw do odmowy dania im wiary, tym bardziej, że nie były one kwestionowane w zakresie ich mocy dowodowej przez żadną ze stron.

Stan faktyczny niniejszej sprawy był w zasadzie niesporny; spór między stronami sprowadzał się do ustalenia, czy powodowi przysługiwało roszczenie w żądanej pozwem wysokości, a ponadto czy w wyniku rozmowy telefonicznej pozwanego z pracownikiem banku, przeprowadzonej 2 kwietnia 2019 r., doszło do ustalenia między stronami warunków ugody co do wysokości i terminów spłaty zobowiązania wynikającego z umowy o korzystanie z karty kredytowej, czy pozwany uznał roszczenie strony powodowej w tymże zakresie.

Pozwany przyznał, iż 17 grudnia 2014 r. zawarł z (...) S.A. umowę o korzystanie z karty kredytowej. Zakwestionował wysokość dochodzonego roszczenia (jednakże poza ogólnikowym sformułowaniem, zawartym w treści swojego sprzeciwu z 5 grudnia 2019 r., nie sprecyzował w tymże zakresie jakichkolwiek konkretnych zarzutów np. dotyczących tego, iż powód nie uwzględnił wpłaty dokonanej przez pozwanego, bądź też doszło do nieprawidłowości w naliczaniu przez powoda odsetek oraz kosztów windykacyjnych) oraz samą jego zasadę. Podniósł zarzut braku dążenia strony powodowej do polubownego rozwiązania sporu. Pozwany wskazał, że wykazywał wolę polubownego rozwiązania sporu, dążył do dokonania restrukturyzacji swojego zadłużenia względem powoda, deklarował chęć spłaty zadłużenia. Zarzucał stronie powodowej, iż wytoczyła przeciwko niemu powództwo, pomimo wiedzy o znacznym pogorszeniu się jego aktualnej sytuacji ekonomicznej i życiowej oraz chęci polubownego rozwiązania sporu. Wedle pozwanego okoliczności dotyczące jego sytuacji finansowo-życiowej uznać należy za okoliczności wymagające uwzględnienia zasad współżycia społecznego.

W pierwszej kolejności należy wskazać, iż roszczenie powoda (...) S.A. z siedzibą w W. znajduje swoje normatywne podstawy w treści przepisu art. 69 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Prawo bankowe (t.j. Dz.U. z 2018 roku, poz. 2187 ze zm.). Kredyt bankowy definiowany jest jako stosunek ekonomiczny pomiędzy bankiem a kredytobiorcą, którego istota polega na dostarczeniu przez bank określonej kwoty środków pieniężnych kredytobiorcy, pod warunkiem jej późniejszego zwrotu wraz z wynagrodzeniem dla banku (odsetki, prowizja, opłaty manipulacyjne). Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 roku - Prawo bankowe w ww. art. 69 definiuje umowę kredytu i tak zgodnie z ust.1 tego przepisu przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. Zgodnie z ust.2 umowa kredytu powinna być zawarta na piśmie i spełniać określone warunki. Kredyt cechuje między innymi: odpłatność – kredytobiorca zobowiązany jest do zapłaty odsetek i ewentualnej prowizji dla banku i zwrotność – co do zasady kwota środków pieniężnych podlega zwrotowi. Obowiązek zwrotu kredytu przez kredytobiorcę jest jego podstawowym obowiązkiem wymienionym w art. 69 ust. 1 prawa bankowego i oddaje istotę umowy kredytu. Obok korzystania z kredytu i zwrotu składającej się na niego kwoty, art. 69 ust. 1 prawa bankowego nakłada na kredytobiorcę obowiązek zapłaty odsetek kapitałowych. Odsetki są świadczeniem ubocznym, z reguły realizowanym w tych samych przedmiotach co świadczenie główne i w wysokości obliczonej wedle stopy procentowej i czasu potencjalnego korzystania z przedmiotów objętych świadczeniem głównym.

W niniejszej sprawie, zgodnie z postanowieniami zawartej przez strony umowy o kartę kredytową, kredytobiorca zobowiązał się do dokonywana spłat kwot nie mniejszych niż minimalna kwota spłaty podawana na wyciągu w terminach podanych na tych wyciągach, z zastrzeżeniem ust. 6 (§3 ust. 5 umowy). Bank dokonywał rozliczenia transakcji kartowych poprzez obciążenie rachunku karty. Wszystkie należności nie spłacone w terminie uznawane były za zadłużenie przeterminowane. Od powyższego zadłużenia Bank pobierał odsetki według zmiennej stopy procentowej obowiązującej w dniu powstania zadłużenia przeterminowanego. Bank mógł wypowiedzieć umowę z zachowaniem dwumiesięcznego kresu wypowiedzenia (co też uczynił pismem z 12 grudnia 2018 r.), w przypadku zaistnienia m. in. przyczyny takiej jak: naruszenie postanowień umowy, w tym niewykonywanie lub nienależyte wykonywanie obowiązków kredytobiorcy wynikających z umowy lub niedokonania spłaty należnych Bankowi prowizji, opłat czy innych należności.

W niniejszej sprawie pozwany nie kwestionował zarówno tego, że korzystał z przyznanego mu kredytu w ramach limitu na karcie kredytowej, jak też tego, iż w związku z trudną sytuacją finansową, spłata zadłużenia nie była regularna i nie następowała w pełnych wysokościach wskazywanych przez bank kwot minimalnych do spłaty.

Z powodu nieterminowej spłaty strona powodowa wypowiedziała umowę i cała kwota kredytu stała się wymagalna, nadto naliczone zostały odsetki od niespłaconej części kapitału według zmiennej stopy procentowej. Powodowy bank przedłożył do akt sprawy dokumenty w postaci umowy łączącej strony, aneksu, regulaminu, zestawienia operacji na rachunku kredytobiorcy oraz zestawienia operacji odsetkowych, wypowiedzenie umowy oraz wezwań do zapłaty zaległości, z których bezsprzecznie wynika, iż pozwany nie realizował ciążącego na nim obowiązku spłaty zaciągniętego zobowiązania kredytowego, a tym samym zasadnie strona powodowa dokonała wypowiedzenia umowy. Na udowodnienie wysokości przedmiotowego roszczenia powodowy bank przedłożył wyciąg z ksiąg bankowych, który odzwierciedla rzeczywisty stan ksiąg rachunkowych w odniesieniu do przedmiotowego zobowiązania.

Pozwany będąc stroną umowy z 17 grudnia 2014 roku winien był przestrzegać zawartych w tej umowie warunków. Powstanie zaległości w spłacie stanowi przesłankę uzasadniającą wypowiedzenie umowy kredytu przez stronę powodową, co też nastąpiło. Zdaniem Sądu, mając na uwadze materiał dowodowy przedstawiony przez strony w toku procesu, żądana przez stronę powodową należność w wysokości 30.727,28 zł tytułem zadłużenia jest kwotą faktycznie nie spłaconą dotychczas przez pozwanego, co wynika z przedłożonych przez bank dokumentów. Wobec powyższego w oparciu o cytowane wyżej przepisy Sąd uznał roszczenie strony powodowej za uzasadnione i zasądził od pozwanego na rzecz strony powodowej kwotę 33.805,04 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 21 października 2019 roku do dnia zapłaty (punkt I wyroku).

W przedmiotowej sprawie, zgodnie z zasadą rozkładu ciężaru dowodu, to powód miał obowiązek (art. 6 k.c.) wykazać okoliczności uzasadniające stwierdzenie istnienia roszczenia względem pozwanej w wysokości dochodzonej pozwem. Albowiem, ten, kto powołując się na przysługujące mu prawo, żąda czegoś od innej osoby, obowiązany jest udowodnić fakty (okoliczności faktyczne) uzasadniające to żądanie. Natomiast, stosownie do treści przepisu art. 232 k.p.c., to strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. W procesie kontradyktoryjnym, Sąd nie zbiera samodzielnie materiału dowodowego, ani nie nakazuje z urzędu uzupełniania lub powtarzania postępowania dowodowego. Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.).

Rozkład ciężaru dowodu wynikający z art. 6 k.c. powoduje to, że strona, która chce dochodzić roszczeń wymagających dowodzenia, powinna liczyć się z koniecznością przedstawienia dowodów, gdyż w przeciwnym razie jej powództwo może zostać oddalone. Zatem ten, kto powołując się na przysługujące mu prawo, żąda czegoś od innej osoby, obowiązany jest udowodnić fakty (okoliczności faktyczne) uzasadniające to żądanie, ten zaś kto odmawia uczynienia zadość żądaniu, a więc neguje uprawnienie żądającego, obowiązany jest udowodnić fakty wskazujące na to, że uprawnienie żądającemu nie przysługuje (tak: (...) "Komentarz do kodeksu cywilnego, Księga pierwsza, część ogólna", Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis). Samo zaprzeczenie okolicznościom dokonane przez stronę procesową wywołuje ten skutek, że istotne dla rozstrzygnięcia sprawy fakty stają się sporne i muszą być udowodnione, zaś w razie ich nieudowodnienia, Sąd oceni je na niekorzyść strony, na której spoczywał ciężar dowodu, chyba że miał możność przekonać się o prawdziwości tych twierdzeń na innej podstawie (tak: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28 kwietnia 1975 r., III CRN 26/75, LEX nr 7692). Jeśli zatem strona nie przedstawia dowodów na poparcie swych twierdzeń kwestionowanych przez drugą stronę, uznać należy, że dany fakt nie został wykazany (udowodniony).

Wobec powyższego, w ocenie Sądu, pozwany nie podołał ciążącemu na nim obowiązkowi w powyższym zakresie.

Sąd uznał, iż pozwany nie wykazał w toku niniejszego postepowania, iż dokonał spłaty ciążącego na nim zobowiązania. Zarzut dotyczący tego, iż Bank nie dążył do polubownego załatwienia sprawy przed wdaniem się w spór sądowy jest bezpodstawny. Dowodzą temu przede wszystkim ustalenia poczynione między stronami (tj. między pozwanym a pracownikiem Bank) w wyniku rozmowy telefonicznej, do której doszło 2 kwietnia 2019 r. W ich wyniku, na wniosek pozwanego, Bank rozłożył zadłużenie pozwanego, wynikające z umowy o kartę kredytową z 17 grudnia 2014 r., na raty. Strony ustaliły, iż pozwany na rzecz powstałego zadłużenia będzie dokonywał miesięcznych spłat w wysokości po 500,00 zł. Wysokość ta została wspólnie wynegocjowana między stronami (pozwany proponował wstępnie spłatę zaległości wynikającej z trzech produktów finansowych w łącznej wysokości 1.000,00 zł miesięcznie, zaś powód proponował kwotę w wysokości 2.000,00 zł). Ustalono również wysokość opłaty uwierzytelniającej (postanowienia ugody), której płatności pozwany dokonał 19 kwietnia 2019 r. Pozwany nie wywiązał się jednakże ze złożonych deklaracji odnośnie dokonywania dalszych, terminowych spłat rat w wysokości 500,00 zł miesięcznie. Strona powodowa nie odnotowała jakiejkolwiek płatności powoda tytułem spłaty zobowiązania z 17 grudnia 2014 r. po dacie 19 kwietnia 2019 r., zaś sam pozwany nie wykazał, iż płatność taką poczynił.

Na uwagę zasługuje również okoliczność, iż pozwany w treści jednego ze swoich pism skierowanych do Banku, datowanego na dzień 16 września 2019 r., sam wprost wnioskował o zawarcie ugody, która miałaby obejmować spłatę produktu w postaci umowy o korzystanie z karty kredytowej, w związku z którym pozwany zobowiązany był do spłaty kwoty 33.502,18 zł. Pozwany miał wiedzę co do wysokości zadłużenia powstałego w wyniku zawarcia ww. umowy.

Powyższe okoliczności w powiązaniu z postawą pozwanego, który kwestionując wszystkie twierdzenia i dowody powoda w istocie nie sformułował żadnych konkretnych zarzutów w stosunku do płynących z nich wniosków, w ocenie Sądu pozwalają na uznanie, że prezentowane przez niego stanowisko jest jedynie przejawem przyjętej taktyki procesowej, nie znajdującej przy tym wystarczającej podstawy faktycznej. Nie mogą zatem skuteczne podważyć odmiennych wniosków płynących z analizy całego materiału dowodowego.

W konsekwencji za udowodnione uznać należy, że w związku ze skutecznym wypowiedzeniem umowy pozwany jest zobowiązany do zapłaty na rzecz powoda wskazanych kwot zadłużenia z tytułu niespłaconego kapitału kredytu, odsetek umownych oraz opłat, jak również z przewidzianymi w art. 481 § 1 i 2 k.c. odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu tego świadczenia. Kwota wskazana w pozwie nie budzi wątpliwości, co do poprawności obliczeń, jak również wysokości odsetek, które powód skapitalizował zgodnie z art. 481 § 2 k.c.

Orzeczenie o kosztach oparto o przepis art. 98 § 1 i 3 k.p.c. stosując zasadę odpowiedzialności za wynik procesu. Mając na uwadze powyższe należało zasądzić od pozwanego na rzecz strony powodowej kwotę 5.308,00 zł, w tym 1.691,00 zł tytułem uiszczonej opłaty sądowej od pozwu, 3.600,00 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego oraz 17 zł tytułem opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa (punkt II wyroku).

SSR (...)

Sygn. akt I(...)

(...)

(...)

(...) (...)

(...)

G., (...)

SSR (...)