Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 grudnia 2020 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu V Wydział Gospodarczy w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 21 grudnia 2020 r. w Toruniu

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w P.

przeciwko P. M.

o zapłatę

I oddala powództwo;

II kosztami postępowania obciąża powoda.

Sygn. akt VGC 400/20

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 27 grudnia 2019r., skierowanym pierwotnie do Sądu Rejonowego w Lublinie Lublin- Zachód VI Wydział Cywilny w elektronicznym postępowaniu upominawczym, powód (...) Sp. z o.o. w P. żądał zasądzenia od pozwanego P. M. kwoty 4.198,11zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych i kosztami procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód twierdził m. in., że zawarł z pozwanym umowę o świadczenie usług w zakresie marketingu internetowego, oraz że strona powodowa wykonała tę umowę należycie. Powód twierdził też, że przez cały czas trwania umowy raporty z jej wykonania były udostępniane pozwanemu, po zalogowaniu w (...). Powód twierdził ponadto, że w związku z wykonanymi usługami wystawił szereg faktur VAT, którym obciążył pozwanego, a także że wraz z należnościami wynikającymi z tych faktur żądał zasądzenia opłaty aktywacyjnej.

Postanowieniem z dnia 07 lutego 2020r. Sąd Rejonowy w Lublinie przekazał niniejszą sprawę Sądowi Rejonowemu w Toruniu.

Po stwierdzeniu, że w przedmiotowej sprawie zachodziły warunki do wydania nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym, Sąd Rejonowy w Toruniu wydał w dniu 12 czerwca 2020r. nakaz zapłaty, którym uwzględnił żądanie pozwu w całości.

W przepisanym prawem terminie pozwany wniósł sprzeciw od powyższego nakazu zapłaty i zaskarżając go w całości żądał oddalenia powództwa i zasądzenia na jego rzecz od powoda kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany twierdził m.in., że dochodzone pozwem roszczenie uległo przedawnieniu w całości. Pozwany twierdził ponadto, że powód nie wywiązał się z umowy, gdyż pomimo zobowiązania do założenia profili na portalach społecznościowych, do reklam, nie doszło do wykonania żadnej z tych czynności. Pozwany twierdził też, że powód miał otrzymać wynagrodzenie za wykonanie umowy w całości, a nie wykonał jej nawet w części. W związku z powyższym pozwany wypowiedział umowę ze skutkiem natychmiastowym w dniu 17.08.2016r., z ważnych powodów. W dalszej części uzasadnienia pozwany omówił przepisy art. 746 k.c. i art. 750 k.c., odniósł się także do art. 10 i art.4 pkt 1 ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych.

Sąd ustalił i zważył co następuje.

Strony niniejszego procesu zawarły w dniu 18 maja 2016r. umowę o świadczenie usług marketingu internetowego polegających na promowaniu strony internetowej pozwanego na różnych portalach, tworzeniu wyższego wyszukiwania i pozycjonowaniu. Umowa została zawarta na czas określony to jest na 12 miesięcy. W umowie określono miesięczną opłatę abonamentową na kwotę 379 zł netto ( dowód: okoliczności bezsporne, zeznania pozwanego k.84akt). Już od początku zawarcia umowy powód nie wywiązywał się z jej postanowień. Pozwany rozmawiał telefonicznie z przedstawicielem powoda zgłaszając uwagi, co do braku efektów wykonania przez powoda umowy oraz nienależytego wykonania tej umowy przez powoda. Pomimo zapewnień i obietnic ze strony powoda, że od razu przystąpi do intensywnej promocji strony internetowej pozwanego, nic takiego nie miało miejsca nawet po kilku miesiącach od zawarcia umowy. W związku z powyższym pozwany mailem z dnia 17 sierpnia 2016r. wypowiedział łączącą strony umowę ze skutkiem natychmiastowym ( dowód: zeznania pozwanego K84-84v akt). Pomimo niewykonania umowy powód wystawił trzy faktury VAT, którymi obciążył pozwanego. I tak powód wystawił w dniu 01 lipca 2016r. fakturę VAT nr (...) na kwotę 466,17zł brutto płatną w dniu 08 lipca 2016r. W dniu 01 sierpnia 2016r. powód wystawił fakturę VAT nr (...) także na kwotę 466,17zł brutto płatną w dniu 08 sierpnia 2016r., a w dniu 01 września 2016r. fakturę VAT nr (...) na kwotę 466,17zł brutto płatną w dniu 08.09.2016r.( dowód: faktury VAT k. 21- 22 akt).

Pozew został wniesiony przez powoda do Sądu Rejonowego w Lublinie w dniu 27 grudnia 2019r. (vide: k. 4 akt).

Przedstawiony wyżej stan faktyczny ustalony został na podstawie dowodów z dokumentów i zeznań pozwanego P. M..

Sąd dał wiarę dowodom z dokumentów w całości, gdyż nie budziły one wątpliwości co do swojej prawdziwości, a żadna ze stron nie zakwestionowała ich skutecznie. Podkreślenia wymaga jednocześnie to, że czym inny jest przyznanie dowodom z dokumentów waloru prawdziwości, a zatem przyjęcie, że nie zostały one podrobione czy przerobione, a czym innym są wnioski jakie z takich dowodów się wyciąga. Wnioski te nie muszą być przy tym zgodne z intencją stron, która oferuje konkretne dowody z dokumentów.

Sąd dał wiarę dowodowi z zeznań pozwanego P. M. w całości, gdyż zeznania te były logiczne i spójne oraz potwierdzały i uzupełniały się wzajemnie z dowodami z dokumentów tworząc z nimi harmonijną całość.

Wbrew twierdzeniom powoda zawartym w piśmie z dnia 17 września 2020r. (k.59 i n. akt) pozwany przedstawił dowody na potwierdzenie lansowanych w sprzeciwie wywodów. Pozwany po pierwsze wykazał, że choć w dniu 18 maja 2016r. doszło do zawarcia z powodem umowy o świadczenie usług, to jednak powód pomimo kolejnych monitów telefonicznych, w zasadzie w ogóle nie przystąpił do wykonania umowy. Powód pomimo zapewnień, że przystąpi niezwłocznie do wykonana umowy polegających na szybkim wdrożeniu tak zwanego pozycjonowania strony pozwanego nie wykonał swoich zapewnień, choć zdawał sobie sprawę, z tego, że pozwany zawarł z nim umowę wyłącznie z uwagi na zapewnienie pozycjonowania swojej firmy na stronie internetowej, zawsze na pierwszym miejscu po wpisaniu jej do wyszukiwarki. Efekt taki pomimo upływu kilka miesięcy nie został osiągnięty pomimo uiszczania należności przez pozwanego zgodnie z przesyłanymi fakturami. Ostatecznie z uwagi na brak efektów pozwany wypowiedział łącząca strony umowę mailem z dnia 17 sierpnia 2016r. ze skutkiem natychmiastowym (vide k.54 akt). Możliwość wypowiedzenia umowy strony zastrzegły w paragrafie 9 regulaminu świadczenia usług z dnia 15 kwietnia 2015r. (k.25v akt).

Pomijając skomplikowane zagadnienie kwestii odstąpienia od umowy (art. 395 k.c., 396 k.c. i art.492 k.c.), pozwany w sprzeciwie od nakazu zapłaty podniósł ponadto zarzut przedawnienia dochodzonego pozwem roszczenia.

Jak wynika z treści art. 750 k.c. do umów o świadczenie usług, które nie są uregulowane innymi przepisami, stosuje się odpowiednio przepisy o zleceniu. To, że umowa zawarta przez strony w dniu 18 maja 2016r.miała charakter umowy o świadczenie usług nie było między stronami sporne, a zatem wobec braku kwestionowania tej okoliczności Sąd przyjął powyższe za okoliczność bezsporną. W tej sytuacji termin przedawnienia stosownie do treści art. 751 k.c. wynosił dwa lata. Ta okoliczność także nie była kwestionowana przez pozwanego, a wręcz w punkcie 2 uzasadnienia pisma procesowego z dnia 17 września 2020r. termin dwuletni przedawnienia roszczenia został przez powoda przyznany (k.60 akt). Niemniej jednak powód uznał podniesiony przez pozwanego zarzut przedawnienia roszczenia za nieuzasadniony, twierdząc że pozew w niniejszej sprawie wniósł w dniu 29 grudnia 2019r. Jak wynika treści art. 120 zd. 1 k.c. bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Z załączonych do akt niniejszej sprawy faktur wynika, że roszczenie z faktury VAT z dnia 01 lipca 2016r. stało się wymagalne w dniu 08 lipca 2016r.. Wobec powołanych wyżej przepisów roszczenie to uległo przedawnieniu w dniu 08 lipca 2018r. Roszczenie wynikające z faktury VAT z dnia 01 sierpnia 2016r. stało się wymagalne w dniu 08 sierpnia 2016r., a zatem uległo ono przedawnieniu w dniu 08 sierpnia 2018r. Roszczenie z faktury VAT z 01 września 2016r. stało się wymagalne w dniu 08 września 2016r. i uległo przedawnieniu w dniu 08 września 2018r. ( vide: k. 21-22 akt).

W dniu 27 grudnia 2019r., a zatem w dniu wniesienia pozwu, roszczenia powoda były już przedawnione. Zarzut pozwanego w tym względzie był zatem uzasadniony, a powództwo jako pozbawione uzasadnionych podstaw, po myśli art. 750 k.c. w zw. z art.751 k.c. i w zw. z art.117 k.c. podlegało oddaleniu. Powyższe tyczy się także żądania powoda zwrotu tak zwanej opłaty aktywacyjnej oraz równowartości 40 euro stosownie do treści art. 10 ustawy z dnia 08 marca 2013r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych jako rekompensaty z tytułu dochodzenia wskazanych wyżej roszczeń. Do takiego wniosku prowadzi to, że oba roszczenia ( o zwrot opłaty aktywacyjnej jak i rekompensaty z tytułu dochodzenia roszczeń) stały się wymagalne w 2016r. , a pozew o czym była wyżej mowa, został wniesiony dopiero w dniu 27 grudnia 2019r., a zatem po upływie dwuletniego okresu przedawnienia obu roszczeń.

O kosztach orzeczono, na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 108 k.p.c. I choć rozstrzygnięcie o kosztach postępowania zawarte w punkcie II (drugim) sentencji wyroku jest dość enigmatyczne, wynika bowiem z niego jedynie to, że powód został obciążony kosztami postepowania, to zapis taki wynika z faktu, że po stronie pozwanej de facto nie powstały żadne koszty, lecz stosownie do treści art.108 k.p.c. sąd miał obowiązek rozstrzygnięcia o kosztach i taki rozstrzygnięcie w wyroku zawarł.