Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 grudnia 2020 roku

Sąd Rejonowy w Toruniu VIII Wydział Karny w składzie

Przewodniczący: Sędzia Sławomir Więckowski

Protokolant: stażysta Marlena Barszczewska

po rozpoznaniu dnia 17 grudnia 2020 roku oraz 29 grudnia 2020 roku

sprawy:

S. D.

Syna H. i Z. z domu M.

ur. (...) w T.

obwinionego o to, że:

23 stycznia 2020 roku o godzinie 10:30, w miejscowości T., na trasie od ul. (...) do ul. (...) (do d. (...) T.) wykonywał:

1.  Usługę okazjonalnego przewozu osób, która została zamówiona przez aplikację elektroniczną (...), samochodem osobowym marki (...) o nr rej. (...), przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu 5 osób łącznie z kierowcą,

2.  Usługę okazjonalnego przewozu osób samochodem osobowym marki (...) o nr rej. (...), w ramach której umowa o przewóz została zawarta w formie elektronicznej poza lokalem przedsiębiorstwa, będącym nieruchomością lub częścią nieruchomości, pomimo tego, że przewóz był wykonywany samochodem przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu powyżej 7 osób łącznie z kierowcą,

tj. o wykroczenia z art. 92 ust. 1 -2 ustawy o transporcie drogowym w zw. z lp. 8.1 i 8.2 załącznika nr 1 do ustawy o transporcie drogowym

orzeka:

I.  uznaje obwinionego S. D. za winnego popełniania czynu polegającego na tym, że w dniu 23 stycznia 2020 r. o godzinie 10:30 w miejscowości T., na trasie od ul. (...) do ul. (...) wykonał usługę okazjonalnego przewozu osób, samochodem osobowym marki (...) o nr rej. (...), przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu 5 osób łącznie z kierowcą, na podstawie umowy o przewóz zawartej w formie elektronicznej, przy użyciu aplikacji (...), poza lokalem przedsiębiorstwa, będącym nieruchomością lub częścią nieruchomości, to jest uznaje go za winnego popełnienia wykroczenia z art. 92 ust. 1 i 2 w zw. z art. 18 ust. 4b w zw. z art. 18 ust. 4a ustawy o transporcie drogowym (t.j. Dz. U z 2019 r., poz. 2140 ze zm.) i za to na podstawie art. 92 ust. 1 i 2 ustawy o transporcie drogowym (t.j. Dz. U z 2019 r., poz. 2140 ze zm.) wymierza mu karę 500,00 zł (pięćset złotych) grzywny,

II.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa 50,00 zł (pięćdziesiąt złotych) tytułem opłaty sądowej oraz kwotę 70,00 (siedemdziesięciu złotych) tytułem poniesionych wydatków postępowania ;

UZASADNIENIE

W dniu 23 stycznia 2020 r. o godz. 10:30 S. D. na trasie z ul. (...) w T. do ul. (...) w T. – (...) T., wykonywał usługę okazjonalnego przewozu osób, samochodem osobowym marki (...) o nr rej. (...), który przystosowany był do przewozu łącznie 5 osób wraz z kierującym pojazdem. Usługa przewozu została zamówiona przez R. R. za pośrednictwem internetowej aplikacji (...). Aplikacja ta wskazała koszt przejazdu na zadeklarowanej trasie w wysokości 12,51 zł, którą zamawiający zaakceptował i która została pobrana z jego rachunku bankowego.

Dowody: wyjaśnienia S. D. – k. 65v,

- protokół z przesłuchania świadka R. R. – k. 8-10.

- protokół kontroli drogowej – k. 1-3,

Dokumentacja k. 11, licencja k. 12 , umowa zlecenia k. 14,

Umowa użyczenia samochodu k. 15, dokumenty przedłożone przez obwinionego k. 70;

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny został ustalony o przywołane wyżej dowody w postaci wyjaśnień obwinionego S. D., świadka R. R., jak również dokumentu kontroli drogowej. Dowody te należało ocenić jako w pełni wiarygodne, gdyż tworzą spójny przebieg zdarzenia.

Obwiniony S. D. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, wskazując, iż był przekonany, iż podpisując umowę ze spółką (...) spółka z o.o., a następnie wykonując usługi transportowe w żaden sposób nie naruszał obowiązujących przepisów o czym zresztą miał być zapewniany przez pracowników spółki. Obwiniony nie kwestionował natomiast okoliczności związanych przewozem R. R.. Potwierdził ,iż wykorzystywany przezeń pojazd był przystosowany do przewozu 5 osób.

Sąd negatywnie zweryfikował wartość dowodową wyjaśnień obwinionego w zakresie w jakim negował swoje sprawstwo, albowiem pozostawały one w sprzeczności z pozostałym materiałem dowodowym w postaci protokołu kontroli i zeznań świadka R. R.. Kwestią bezsporną jest fakt dokonania przewozu R. R. samochodem osobowym marki (...) o nr rej. (...), który przystosowany był do przewozu łącznie pięciu osób wraz z kierującym pojazdem. Powoływanie się na zapewnienia pracowników spółki (...), iż dokonując tego typu przewozów obwiniony nie łamie prawa nie jest okolicznością ekskulpującą. Obwiniony podejmując się tego typu działalności powinien prześledzić i zapoznać się z obowiązującymi przepisami czego niewątpliwie nie uczynił.

W pozostałym zakresie sąd nie znalazł podstaw, by dezawuować wiarygodność relacji obwinionego, albowiem była ona jasna i spójna, a ponadto była koherentna z przedłożoną przez obwinionego dokumentacją.

Sąd uznał za wiarygodne również zeznania świadka R. R., który opisał przebieg kontroli. Jego relacja była jasna i spójna a ponadto była skorelowana z pozostałym materiałem dowodowym.

W oparciu o tak ustalony stan faktyczny należało ocenić, czy zachowanie S. D. stanowiło naruszenie przepisów ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym.

Zgodnie z art. 18 ust. 4a ustawy o transporcie drogowym przewóz okazjonalny wykonuje się pojazdem samochodowym przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu powyżej 7 osób łącznie z kierowcą. W niniejszej sprawie jednoznacznie ustalono, że przewóz okazjonalny był zrealizowany samochodem osobowym przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu 5 osób łącznie z kierowcą. Dlatego należało dokonać analizy art. 18 ust. 4b ustawy o transporcie drogowym, który w punkcie 2) przewiduje przypadki, w których dopuszcza się przewóz okazjonalny pojazdami osobowymi niespełniającymi wymogu z art. 18 ust. 4a przywołanej ustawy tj. pojazdami osobowymi:

a) prowadzonymi przez przedsiębiorcę świadczącego usługi przewozowe albo zatrudnionego przez niego kierowcę,

b) na podstawie umowy zawartej bezpośrednio z klientem, każdorazowo przed rozpoczęciem usługi danego przewozu w formie pisemnej lub w formie elektronicznej, o której mowa w art. 78 ¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r. poz. 1145), w lokalu przedsiębiorstwa będącym nieruchomością albo częścią nieruchomości,

c) po ustaleniu opłaty ryczałtowej za przewóz przed rozpoczęciem tego przewozu; zapłata za przewóz regulowana jest na rzecz przedsiębiorcy w formie bezgotówkowej; dopuszcza się wniesienie opłat gotówką w lokalu przedsiębiorstwa

Analiza powyższego prowadzi do wniosku, że nie został dochowany wymóg by przewóz okazjonalny był zrealizowany na podstawie umowy zawartej bezpośrednio z klientem, każdorazowo przed rozpoczęciem usługi danego przewozu w formie pisemnej lub w formie elektronicznej, o której mowa w art. 78 ¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r. poz. 1145), w lokalu przedsiębiorstwa będącym nieruchomością albo częścią nieruchomości, albowiem umowa została zawarta w formie elektronicznej poza lokalem przedsiębiorstwa będącym nieruchomością albo częścią nieruchomości.

Umowa została zawarta za pośrednictwem aplikacji (...) w formie elektronicznej. Zaś zgodnie z art. 70 § 2 kc w razie wątpliwości umowę poczytuje się za zawartą w miejscu otrzymania przez składającego ofertę oświadczenia o jej przyjęciu, a jeżeli dojście do składającego ofertę oświadczenia o jej przyjęciu nie jest wymagane albo oferta jest składana w postaci elektronicznej - w miejscu zamieszkania albo w siedzibie składającego ofertę w chwili zawarcia umowy. Za oferenta należy w niniejszej sprawie uznać R. R., który przy pomocy aplikacji internetowej (...) zamówił wykonanie przewozu osób i oferta ta została zaakceptowana przez podmiot organizujący taki przewóz przy wykorzystaniu tej aplikacji. Za miejsce zawarcia umowy uznać zatem należało miejsce zamieszkania oferenta, co implikuje wniosek, że umowa zawarta została poza lokalem przedsiębiorstwa.

S. D. wykonał zatem przewóz okazjonalny z naruszeniem warunków ustawy o transporcie drogowym tj. naruszeniem art. 18 ust. 4b, które to naruszenie jest ujęte zgodnie z art. 92 ust. 2 ustawy o transporcie drogowym w załączniku nr 1 do ustawy pod pozycją lp. 8.2., w związku z czym w myśl z art. 92 ust. 1 ustawy o transporcie drogowym jako kierujący wykonujący przewóz drogowy z naruszeniem obowiązków lub warunków przewozu drogowego, podlega karze grzywny w wysokości do 2000 złotych. Przy czym zachowanie S. D. należało zakwalifikować jako jeden czyn, gdyż było to jedno zdarzenie historyczne.

Zgodnie z art. 92 ust. 5, orzekanie w sprawie nałożenia grzywny, o której mowa w art. 92 ust. 1, następuje w trybie określonym w Kodeksie postępowania w sprawach o wykroczenia. Sąd nie jest natomiast związany taryfikatorem kar określonym w załączniku nr 1, o którym mowa w art. 92 ust. 2 ustawy o transporcie drogowym, który może odnosić się jedynie do postępowania mandatowego, gdyż przy orzekaniu wykroczeniu Sąd stosuje dyrektywy wymiaru kary grzywny określone w art. 33 kw, co jest ściśle związane z prawem sędziowskiego uznania, a jakiekolwiek związanie Sądu nałożonym taryfikatorem byłoby sprzeczne systemowo i stałoby w opozycji do zasady racjonalności ustawodawcy przy tworzeniu prawa.

Zasada sędziowskiego uznania oznacza, że to sąd decyduje ostatecznie o wymiarze kary, nie będąc związanym formalnymi regułami, które decydowałyby o tym, jakie okoliczności danej sprawy i w jakim stopniu miałyby decydować o karze. Natomiast dyrektywy wymiaru kary to stopień społecznej szkodliwości czynu oraz cele prewencji ogólnej i szczególnej. To sąd dokonuje oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu uwzględniając kryteria wskazane w art. 47 § 6 kw, jak również uwzględnia cele prewencji ogólnej jako oddziaływania kary na ogół społeczeństwa oraz dyrektywy prewencji indywidualnej.

Przenosząc powyższe rozważania na realia niniejszej sprawy Sąd przy wymiarze kary uwzględnił fakt, że przypisany obwinionemu czyn charakteryzuje się nieznacznym stopniem społecznej szkodliwości, który nie był wymierzony w istotne dobra prawne. Obwiniony nie był dotychczas karany, a niniejsze naruszenie porządku prawnego miało charakter incydentalny.

Ponadto przy wymiarze sankcji karnej należy brać pod uwagę również art. 24 § 3 kw, zgodnie z którym wymierzając grzywnę, bierze się pod uwagę dochody sprawcy, jego warunki osobiste i rodzinne, stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe. Z ustaleń Sądu wynika, że obwiniony jest od marca osobą bezrobotną i pozostaje na utrzymaniu żony.

Mając powyższe na względzie, Sąd doszedł do przekonania, iż sankcją adekwatną do stopnia społecznej szkodliwości czynu będzie kara grzywny w wymiarze 500 zł, która nie jest nadmierna w stosunku do możliwości zarobkowych obwinionego, lecz jednocześnie nie jest ona symboliczna, dlatego spełni swoje cele wychowawcze i zapobiegawcze wobec sprawy oraz w zakresie oddziaływania społecznego.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 121 § 1 kpw w zw. z art. 624 § 1 kpk uwzględniając trudną sytuację materialną obwinionego, który od marca 2020 r. jest osobą bezrobotną i konieczność uiszczenia przez niego oprócz orzeczonej grzywny także kosztów sądowych byłaby nadmiernym obciążeniem.