Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Łódź, dnia 22 lutego 2021 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi XIII Wydział Gospodarczy w składzie:

Przewodniczący:asesor sądowy Sandra Zientalewicz

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 22 lutego 2021 roku w Łodzi

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G.

przeciwko (...) spółce akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

1.  zasądza od (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. kwotę 1 505,53 (tysiąc pięćset pięć i 53/100) złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od 3 lutego 2020 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądza od (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. kwotę 1117 (tysiąc sto siedemnaście) złotych tytułem kosztów procesu.

Sygn. akt XIII GC 1241/20

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 17 marca 2020 r. powódka (...) sp. z o.o. z siedzibą w G. wniosła o zasądzenie od pozwanej (...) s.a. z siedzibą
w W. kwoty 1505,53 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od 3 lutego 2020 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenie kosztów procesu. W uzasadnieniu wskazano, że kwota ta ma stanowić dopłatę do odszkodowania za szkodę w pojeździe, likwidowanej w ramach dobrowolnego ubezpieczenia autocasco.

/pozew, k. 4-6/

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości
i zasądzenie kosztów procesu. W uzasadnieniu wskazano na przyjęcie przez warsztat zbyt wysokiej stawki za roboczogodzinę prac, jako nieuzasadnionej w świetle Ogólnych Warunków Umownych łączących strony.

/odpowiedź na pozew, k. 66-67/

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

W dniu 27 października 2019 roku uszkodzeniu uległ samochód marki S. (...) stanowiący własność (...), za którą to szkodę odpowiedzialność z tytułu ubezpieczenia autocasco ponosiła (...) s.a. Szkoda zgłoszona została do rekompensaty na podstawie faktury VAT, opartej na wykonanej kalkulacji naprawy. Kalkulacja naprawy została wysłana do ubezpieczyciela przed wykonaniem naprawy, do weryfikacji. Faktura opiewała na kwotę 13 130,75 zł brutto przy zastosowaniu stawki za roboczogodzinę prac w wysokości 200 zł netto. Pozwana wypłaciła
z tytułu przedmiotowej szkody odszkodowanie na rzecz strony powodowej w kwocie 11 625,22 zł. Przyznana kwota obejmowała podatek VAT. Pozwana zakwestionowała kalkulację naprawy przedstawioną przez poszkodowanego w zakresie przyjętej stawki za roboczogodzinę prac.

/okoliczności bezsporne/

Strony postępowania wiązała umowa ubezpieczenia autocasco nr (...)
w wariancie serwisowym. Warunki ustalenia odszkodowania w przypadku szkody częściowej określał § 17 ogólnych warunków umowy autocasco zawartej przez strony. Ustęp 3 pkt 2 lit. a stanowił, iż ustalenie odszkodowania następuje według stawki za roboczogodzinę ustalonej przez (...) w oparciu o średnie ceny usług stosowane przez warsztaty porównywalnej kategorii do warsztatu wykonującego naprawę, działające na terenie województwa, w którym znajduje się ten warsztat. Zgodnie zaś z § 17 ust. 4 OWU w razie udokumentowania naprawy pojazdu rachunkami lub fakturami VAT, (...) weryfikuje koszty wynikające z tych rachunków lub faktur VAT pod kątem ich zgodności z zasadami określonymi w ust. 3.

/ dowód: polisa, k. 34, OWU, k. 35-53/

W dniu 31 października 2019 roku (...) (NIP (...)) dokonało cesji na rzecz (...) sp. z o.o. sp. komandytowa wierzytelności z tytułu odszkodowania z polisy AC poszkodowanego, dotyczącej szkody komunikacyjnej w opisanym szczegółowo pojeździe marki S. (...), celem pokrycia całkowitego kosztu naprawy. Dokument został podpisany w imieniu cedenta przez K. A., zaś w imieniu cesjonariusza umowę podpisał A. Z. (1). A. Z. (1) posiadał pełnomocnictwo m.in. do dokonywania w imieniu spółki wszystkich czynności prawnych i faktycznych związanych z likwidacją i rozliczeniem skód komunikacyjnych naprawianych przez spółkę, w tym do zawierania w imieniu spółki wszelkich umów, których przedmiotem są wierzytelności pozostające w związku z przedmiotowymi szkodami. K. A., dekretem z 29 lipca 2017 roku, powierzono zaś na okres 3 lat sprawowanie urzędu przełożonej.

/ dowód: cesja, k.18; pełnomocnictwo, k. 29; dekret, k. 31/

W dniu 21 listopada 2020 roku (...) sp. z o.o. sp. komandytowa dokonała cesji wierzytelności z tytułu odszkodowania z polisy AC poszkodowanego, dotyczącej szkody komunikacyjnej w opisanym szczegółowo pojeździe S. (...) na rzecz (...) sp. z o.o. W imieniu (...) sp. z o.o. sp. komandytowej umowę podpisał A. Z. (1), zaś w imieniu (...) sp. z o.o. – M. M.. M. M. posiadał pełnomocnictwo m.in. do dokonywania w imieniu (...) sp. z o.o. wszystkich czynności prawnych i faktycznych związanych z likwidacją i rozliczeniem skód komunikacyjnych naprawianych przez spółkę, w tym do zawierania w imieniu spółki wszelkich umów, których przedmiotem są wierzytelności pozostające w związku z przedmiotowymi szkodami.

/ dowód: cesja, k. 20, pełnomocnictwo, k. 26/

Stan faktyczny w niniejszej sprawie okazał się w przeważającej mierze bezsporny między stronami. Pozwany nie kwestionował zasady swojej odpowiedzialności, a jedynie wysokość należnego odszkodowania. W tym zakresie Sąd dokonał ustaleń w oparciu o dowody z dokumentów, których autentyczność i wiarygodność nie była kwestionowana przez żadną ze stron –fakturę VAT za naprawę oraz polisę AC wraz z OWU.

Postanowieniem wydanym w dniu 21 września 2020 r. na podstawie art 235 ² § 1 pkt 2 k.p.c. Sąd pominął dowody z zeznań świadków K. A., jako mające wykazać fakt bezsporny. Okoliczność dokonania oraz skuteczności cesji nie została zaprzeczona przez stronę pozwaną. Ważność cesji została przez Sąd ustalona w oparciu o dokumenty cesji oraz pełnomocnictwa i umocowania do ich udzielenia, wynikające z KRS. Co się zaś tyczy cesji udzielonej przez właściciela pojazdu, to umocowanie do jej dokonania wynikało z przepisów ustawy oraz przedłożonego dekretu. Zgodnie z art. 8 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 1347 z późn. zm.) osobami prawnymi personalne jednostki organizacyjne Kościoła w postaci prowincji zakonów. Na mocy zaś art. 8 ust. 2 pkt organem dla prowincji zakonnej jest przełożony (przełożona) prowincji. Zgodnie zaś z brzmieniem art. 458 ¹⁰ k.p.c. dowód z zeznań świadków sąd może dopuścić jedynie wtedy, gdy po wyczerpaniu innych środków dowodowych lub w ich braku pozostały niewyjaśnione fakty istotne dla rozstrzygnięcia sprawy.

Nadto, na podstawie art 235 ² § 1 pkt 1 w zw. z art. 130 ⁴ § 5 k.p.c. Sąd pominął dowód z opinii biegłego, zgłoszony przez powódkę, wobec nieuiszczenia zaliczki.

Na podstawie art 235 ² § 1 pkt 1 w zw. z art. 302 k.p.c. Sąd pominął dowód z przesłuchania stron, bowiem z uwagi na niestawiennictwo przedstawiciela powódki na rozprawie, mimo wezwania, dowodu nie dało się przeprowadzić.

Sąd zważył, co następuje:

powództwo okazało się zasadne w całości.

Materialnoprawną podstawę odpowiedzialności pozwanej na gruncie niniejszej sprawy stanowią przepisy regulujące umowę ubezpieczenia. Zgodnie z art. 805 § 1 k.c., przez umowę ubezpieczenia zakład ubezpieczeń zobowiązuje się spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Stosownie do art. 805 § 2 pkt 1 k.c., świadczenie ubezpieczyciela przy ubezpieczeniu majątkowym polega w szczególności na zapłacie określonego odszkodowania za szkodę powstałą wskutek przewidzianego w umowie wypadku. Umowa ubezpieczenia autocasco będąca podstawą dochodzenia roszczeń w niniejszej sprawie nie jest regulowana w sposób szczegółowy przez przepisy odrębne, w związku z czym szczegółowe zasady ustalania wysokości odszkodowania stanowią wynik ustaleń stron zawartych w treści umowy.

W realiach niniejszej sprawy zasada odpowiedzialności nie została zakwestionowana przez stronę pozwaną. Tym samym zadaniem Sądu było ustalenie zakresu odpowiedzialności pozwanego, a zatem wysokości należnego odszkodowania. Roszczenie powódki w niniejszej sprawie opierało się na łączącej poszkodowanego i pozwaną umowie ubezpieczenia autocasco. Istotą sporu była stawka roboczogodzinowa za prace blacharskie i lakiernicze.

Zgodnie z art. 361 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła; w powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Przyjąć zatem należy za uzasadniony pogląd, że szkodą jest różnica pomiędzy majątkiem poszkodowanego jaki powstał po zaistnieniu zdarzenia szkodzącego, a majątkiem jaki istniałby, gdyby do tego zdarzenia nie doszło. W przypadku uszkodzenia pojazdu na skutek wypadku komunikacyjnego jako szkodę ustalić więc należy – co do zasady – koszt przywrócenia pojazdu do stanu sprzed zdarzenia szkodzącego (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 czerwca 2003 r. V CKN 308/01).

Wysokość odszkodowania w sprawie należało obliczyć na podstawie postanowień umowy Autocasco, a zatem w oparciu o wysokość stawki za roboczogodzinę ustalonej przez (...) w oparciu o średnie ceny usług stosowane przez warsztaty porównywalnej kategorii do warsztatu wykonującego naprawę, działające na terenie województwa, w którym znajduje się ten warsztat. Strona powodowa twierdziła w sprawie, że stawka 200 zł netto za roboczogodzinę prac mieści się we wskazanej normie i przedłożyła fakturę VAT warsztatu wykonującego naprawę, będącego serwisem autoryzowanym, który taką stawkę przyjął. Na mocy Wskazanej regulacji umownej, zdaniem Sądu, ciężar wykazania, że stawka ta nie była stawką ustaloną przez (...) w oparciu o wskazane tam kryteria, spoczywała na stronie pozwanej. To pozwana bowiem miała zastrzeżone w umowie prawo do dokonania weryfikacji stawki w oparciu o kryteria rynkowe. Chcąc zatem skorzystać z tego uprawnienia powinna wykazać, w jaki sposób weryfikacja została wykonana oraz że w jej wyniku stawkę a wykonaną naprawę należy uznać za niespełniającą kryteriów umownych. Nie ulega bowiem wątpliwości, że powódka wykazała w postępowaniu elementy, których ciężar wykazania na niej spoczywał – zawarcie umowy ubezpieczenia, zdarzenie szkodzące mieszczące się w ochronie ubezpieczeniowej oraz wysokość poniesionej szkody. Pozwana chcąc zatem zakwestionować swoją odpowiedzialność a szkodę powinna wykazać, że umowa ogranicza należne odszkodowanie i pełne koszty, wskazane na fakturze VAT, nie mogą zostać na jej mocy zrefundowane. Strona pozwana nie przedstawiła zaś żadnego materiału dowodowego podważającego twierdzenie, iż stawka 200 zł netto, jako stawka za roboczogodzinę, ustalona dla warsztatu naprawczego, w którym dokonywana była naprawa, nie jest jednocześnie średnią ceną usług obowiązujących na danym terenie.

Strona powodowa zgłosiła dowód z opinii biegłego, który to Sąd pominął z uwagi na nieuiszczenie zaliczki. Niemniej dowód ten został zgłoszony jako jeden z dowodów zgłoszonych przez powódkę dla udowodnienia jej roszczeń, które okazały się zasadne mimo nieprzeprowadzenia dowodu. Strona pozwana nie wniosła zaś o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego, a tym samym nie podważyła wniosków płynących z materiału dowodowego zaprezentowanego przez stronę powodową. Pozwana zgłosiła jedynie dowód z przesłuchania stron, wnosząc o przesłuchanie powódki, którego to Sąd nie przeprowadził z uwagi na niestawiennictwo jej reprezentanta. Należy jednak zaznaczyć, że nie było podstaw, tak prawnych jak i faktycznych, dla obciążenia konsekwencjami tej decyzji powódki. Strona powodowa w sprawie jest bowiem przedsiębiorcą, który posiadał legitymację czynną wobec umowy cesji. Powódka zatem ani nie zawierała umowy z pozwaną w sprawie, ani nie wykonywała naprawy pojazdu. Dowód z jej zeznań nie mógł zatem doprowadzić do podważenia zgromadzonego materiału procesowego.

Zgodnie z treścią art. 6 k.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Reguły dowodzenia w procesie cywilnym (art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c.) zobowiązują strony do wskazywania dowodów, z których wywodzą one skutki prawne. Podnieść należy, że ogólna zasada rozkładu ciężaru dowodu, jest regułą w znaczeniu materialnym wskazującą, kto poniesie skutki nieudowodnienia faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, natomiast przepis art. 232 k.p.c. wskazuje, kto ponosi ciężar dowodu w znaczeniu formalnym: „kto powinien przedstawiać dowody” (wyr. SA w Gdańsku, z dnia 18 września 2014 roku, III AUa 2732/13, Lex nr 1526943).

Ze względu na powyższe zdaniem Sądu, stawka stosowana przez powódkę w wysokości 200,00 złotych netto za roboczogodzinę zarówno prac lakierniczych jak i blacharsko- mechanicznych pozostawała zasadna. W myśl powyższego należało uznać wysokość szkody zgodnie z przedstawioną fakturą VAT. Wobec tego, ze pozwana wypłaciła jedynie część kwoty wynikającej z faktury VAT za naprawę powództwo podlegało uwzględnieniu w zakresie dopłaty do całości należności, o czym Sąd orzekł w punkcie pierwszym sentencji.

O ustawowych odsetkach za opóźnienie w spełnieniu tego świadczenia pieniężnego Sąd orzekł stosownie do art. 817 § 1 k.c. w zw. z art. 481 § 1 k.c., zgodnie z którym ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku, zaś po tym dniu przysługują wierzycielowi odsetki ustawowe za opóźnienie. Wobec tego, że strona powodowa chciała dowodzić wymagalność roszczenia za pomocą dowodu z akt szkodowych pozwanej, Sąd zobowiązał pozwaną do ich przedłożenia pod rygorem z art. 233 § 2 k.p.c. Wobec tego, ze strona pozwana nie wykonała zobowiązania, Sąd nadał odmowie tej znaczenie pozytywne dla twierdzeń powoda, tj. że zgłosiła szkodę minimum na 30 dni przed dniem wskazanym w pozwie jako data wymagalności roszczenia. Z tego względu o odsetkach orzeczono zgodnie z żądaniem pozwu.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804 ze zm.) nakładając na pozwaną obowiązek zwrotu wszystkich kosztów. Powódka poniosła następujące koszty: 200 zł opłata od pozwu, 900 zł koszty zastępstwa procesowego, 17 zł opłata od pełnomocnictwa, łącznie 1.117 zł, która to kwota została zasądzona od pozwanej na rzecz powódki tytułem zwrotu kosztów procesu.

Kierując się zaprezentowaną argumentacją orzeczono jak w sentencji.

ZARZĄDZENIE

(...)