Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 292 /20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

(załącznik włączono do formularza uzasadnienia w punkcie 1.3)

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Opolu z dnia 30 września 2020 r. sygn. akt III K 36/20

1.2. Podmioty wnoszące apelacje

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego A. S. (1)

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia – apelacja obrońcy oskarżonego A. S. (1)

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

ZAŁĄCZNIK Nr 1

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

A. S. (1)

Popełnienie przez oskarżonego A. S. (1) przestępstwa z art. 148 § 1 k.k. przypisanego w punkcie I części rozstrzygającej (opisanego w części wstępnej), polegającego na tym, że w dniu 11 października 2019r. w C. w pokoju na pierwszym piętrze domu jednorodzinnego nr 105, działając z bezpośrednim zamiarem zabójstwa, oddał w kierunku swojego brata T. S. (1) trzy celne strzały, w tym dwa oddane z pobliża w górną partię ciała, a jeden z przyłożenia w głowę z repliki rewolweru kapiszonowego C.model (...) kal. 36 (9,1 mm) nr (...), produkcji włoskiej oraz jeden strzał celny z przyłożenia w głowę z repliki rewolweru kapiszonowego Remington model (...), kal. (...), nr (...), produkcji włoskiej, firmy (...) z 2019r., powodując ranę postrzałową okolicy czołowej głowy z kanałem przebiegającym przez powłoki miękkie głowy, ze złamaniem kości czołowej czaszki oraz rozdarciem opony twardej i rozerwaniem mózgu w tej okolicy oraz krwawieniem podpajęczynówkowym, ranę postrzałową okolicy potylicznej lewej głowy z rozwarstwieniem tkanki podskórnej od kości czaszki, nie przebijającej kości czaszki, ranę postrzałową w obrębie ramienia lewego z kanałem w tkance podskórnej i mięśniu dwugłowym ramienia, przechodzącym przez klatkę piersiową i oba płaty płuca lewego (z ranami w ich obrębie w kierunku aorty, kończącym się w tkankach okolicy aorty, ranę postrzałową w obrębie barku lewego z kanałem przechodzącym przez oba płaty płuca lewego (z ranami w ich obrębie) w kierunku grzbietu, kończącym się w mięśniach, na skutek których pokrzywdzony zmarł.

Dowody przedstawione i omówione na stronach 1-5 uzasadnienia zaskarżonego wyroku wraz z rekonstrukcją stanu faktycznego.

k. 601-605

2.

A. S. (1)

Oskarżony A. S. (1) nie był dotychczas karany. Jest niespełna 32-letnim bezdzietnym kawalerem. Ma wyksztalcenie średnie ogólne. Przed tymczasowym aresztowaniem nie pracował, nie posiada majątku. Podejrzany mieszkał wraz z rodzicami i bratem T. S. (1). Ojciec oskarżonego jest na rencie, chorował na depresję i w czasie inkryminowanego zdarzenia był hospitalizowany. Posiadał gospodarstwo rolne, które dzierżawił. Matka oskarżonego pracowała w Niemczech opiekując się starszymi osobami i co pewien czas przyjeżdżała do kraju.

Oskarżony A. S. (1) od dzieciństwa sprawiał problemy wychowawcze, był agresywny, zazdrosny o brata. Od dłuższego czasu pozostawał w konflikcie z bratem, T. S. (1). Podłożem konfliktów było wspólne prowadzenia domu, a także używania alkoholu i narkotyków przez T. S. (1).

Po odbyciu zasadniczej służby woskowej oskarżony A. S. (1) ukończył szkołę podoficerską, lecz mimo starań nie został żołnierzem zawodowym. Mimo problemów psychicznych, podejmowania prób samobójczych, unikał pomocy specjalistów, gdyż uważał, że uniemożliwi mu to przyjęcie do wojska. Służył w wojskach obrony terytorialnej i był miłośnikiem militariów. Posiadał noże bojowe oraz dwa egzemplarze broni palnej, nie wymagającej pozwolenia. Była to replika rewolweru kapiszonowego C.model 1851 kal. (...) nr (...), produkcji włoskiej oraz replika rewolweru kapiszonowego R.model (...), kal. (...), nr (...), produkcji włoskiej, firmy (...) z 2019r.

Oskarżony A. S. (1) leczył się na Oddziale Psychiatrycznym SPZOZ w G. w okresie od 22.08.2016r. do 30.08.2016r. z rozpoznaniem umiarkowanego epizodu depresji oraz osobowości schizoidalnej.

Badania sądowo-psychologiczne wykazały, że poziom rozwoju intelektualnego oskarżonego A. S. (1) przebiega na poziomie normy intelektualnej, w obszarze inteligencji przeciętnej. Norma intelektualna badanego pozwala mu na właściwe rozumienie obowiązujących norm i zasad społecznych.

Wyniki badań neuropsychologicznych (analiza ilościowa i jakościowa popełnionych błędów) nie wskazują na zmiany organiczne w centralnym układzie nerwowym. Pamięć świeża, długotrwała, koncentracja uwagi w obecnym badaniu bez deficytów, istotnych zaburzeń. Koncentracja nieznacznie osłabiona, uwaga chwilami słabiej przerzutna, w zależności od stopnia zaabsorbowania opiniowanego własnymi myślami, uczuciami. Na zmienność sprawności procesów poznawczych ma wpływ czynnik emocjonalny.

Oskarżony A. S. (1) ma osobowość zwartą, bez cech dezorganizacji psychotycznej. Ujawnia cechy nieprawidłowo ukształtowanej osobowości, niedojrzałej emocjonalnie, zależnej. Nieprawidłowe wzorce zachowań przejawiające się mało elastycznymi reakcjami na różnorodne sytuacje indywidualne i społeczne powodują, że jego właściwa adaptacja w zakresie funkcjonowania emocjonalnego, społecznego jest utrudniona. Jest osobą poszukującą uwagi, aprobaty. Jest egocentryczny. Posiada niski wgląd, krytycyzm wobec własnych zachowań, stanów emocjonalnych. Jest skłonny do przerzucania odpowiedzialności za własne niepowodzenia na otoczenie zewnętrzne, innych ludzi. Jego samoocena jest niestabilna, jest niepewny siebie, zależny od innych osób. Jest także nadmiernie wrażliwy na opinie dotyczące własnej osoby, na odrzucenie, krytykę. Unika kontaktów społecznych z powodu obawy przed nieakceptacją. Towarzyszy mu uczucie napięcia i niepokoju, poczucie społecznego nieprzystosowania, indywidualnej nieatrakcyjności lub niższości w stosunku do innych osób.

Ma trudności z podejmowaniem ról społecznych. Ma niskie poczucie obowiązku i odpowiedzialności. W funkcjonowaniu A. S. (1) widoczna jest trudność w osiąganiu celów życiowych, brak nawyków systematycznej pracy. Jego trudności adaptacyjne mają swoje źródło w nieprawidłowo ukształtowanej osobowości, niskich umiejętności radzenia sobie w sytuacjach subiektywnie trudnych, niezgodnych z własnymi oczekiwaniami. Jest sztywny w myśleniu i działaniu. W obszarze uczuciowości ujawnia egocentryzm, tendencje do egoistycznego koncentrowania się na sobie, na swoich przeżyciach, uczuciach.

Oskarżony A. S. (1) ujawnia tendencję do pokazywania się w bardziej korzystnym, aprobowanym świetle, do pomniejszania swoich wad, racjonalizowania własnych, negatywnych zachowań. Ma niedokształconą uczuciowość wyższą. Jest skłonny do przedstawiania się w roli ofiary, aby uzyskiwać wsparcie, uwagę ze strony otoczenia. Brakuje mu pewności siebie, obawia się, że najmniejsze niedociągnięcie z jego strony doprowadzi do odrzucenia i potępienia przez innych. W zamian za swoją pracę pragnie być otoczony troską i miłością.

Jest niezadowolony z sytuacji życiowej, kontaktów wewnątrzrodzinnych, brakuje mu pozytywnej energii, często odczuwa lęk, niepokój, smutek. Jest osobą zamkniętą w sobie, skłonną do kumulowania negatywnych emocji. Ma niskie umiejętności rozładowywania napięć w sposób konstruktywny.

Oskarżony A. S. (1) ma niskie zapotrzebowanie na dużą ilość interakcji społecznych, ma niższe niż przeciętne zapotrzebowanie na zmienność bodźców w otoczeniu.

W obszarze uczuciowości ujawnia egocentryzm, tendencje do egoistycznego koncentrowania się na sobie, na swoich przeżyciach, uczuciach. Jednocześnie jest osobą poszukującą uwagi, aprobaty, wsparcia. Ma deficyty w zakresie poczucia miłości, stabilizacji, bliskości. Posiada niski wgląd, krytycyzm wobec własnych zachowań, stanów emocjonalnych. Skłonny do przerzucania odpowiedzialności za własne niepowodzenia na otoczenie zewnętrzne, innych ludzi. Ma niskie umiejętności rozładowywania napięć w sposób społecznie akceptowany. W warunkach deprywacji, frustracji potrzeb czy kumulacji negatywnych emocji opiniowany może przejawiać zachowania impulsywne o charakterze emocjonalnym.

Oskarżony A. S. (1) nie jest chory psychicznie obecnie i nie był chory psychicznie w krytycznym czasie. Nie jest także upośledzony umysłowo. Jego stan psychiczny w pełni pozwala mu znać i rozumieć obowiązujące normy społeczno-prawne i konsekwencje ich przekraczania, jak również pozwala na kontrolę własnych zachowań, w tym na powstrzymywania się przed takimi zachowaniami, o jakich mowa w stawianym mu obecnie zarzucie.

Popełnienie przez oskarżonego zbrodni zabójstwa nie było wynikiem zaburzeń chorobowych, chorobowej motywacji. Oskarżony A. S. (1) w inkryminowanym czasie nie miał zniesionej ani ograniczonej w stopniu znacznym zdolności rozpoznania znaczenia zarzucanego mu czynu i pokierowania swoim postępowaniem, a zatem nie zachodzą warunki art. 31 § 1 lub 2 k.k. Stan zdrowia podejrzanego pozwala mu- na udział w toczącym się postępowaniu karnym, na stawaniu przed sądem oraz na prowadzenie obrony w sposób samodzielny i rozsądny.

Po zastosowaniu tymczasowego aresztowania, ze względu na werbalizowanie zamiarów autoagresywnych, wcześniejsze próby samobójcze, nastawienie rezygnacyjne, poczucie braku sensu, deprecjonowanie własnej osoby oraz deficyty w zakresie wsparcia społecznego, oskarżony A. S. (1) został objęty procedurą ochrony przed zachowaniem autoagresywnymi i samobójstwem. W dniu 18.10.2019r. został umieszczony w Szpitalu (...) przy Areszcie Śledczym we W., gdzie był leczony. Chętnie uczestniczył w rozmowach z psychologiem, sam nie inicjował kontaktu, proszony zgłaszał się bez oporu. Wykazywał motywację do udziału w prowadzonych oddziaływaniach psychokorekcyjnych. Jego stan psychiczny określano jako stabilny. Od początku pobytu w Szpitalu nie werbalizował i nie podejmował zachowań o charakterze autoagresywnym, suicydalnym. W zachowaniu pozostawał spokojny, dostosowany. Zgodnie funkcjonował w celi mieszkalnej. Korzystał z oferowanej pomocy psychiatrycznej i psychologicznej. Stosował się do poleceń personelu. Podczas rozmów spontanicznie, obszernie opowiada o swoim dotychczasowym życiu, subiektywnie odczuwanych problemach, relacjach z poszczególnymi członkami rodziny, w tym z bratem. Ujawniał wysoką tendencję do przerzucania odpowiedzialności za własne niepowodzenia na otoczenie zewnętrzne, innych ludzi. Podczas relacjonowania zdarzeń w tym krytycznych osadzony nie ujawniał skłonności do płaczu, wycofania czy zwiększonego napięcia emocjonalnego.

Po ustaleniu, że oskarżony A. S. (1) nie wymaga on dalszych oddziaływań leczniczych, został w dniu 25.11.2019r. przetransportowany do ZK N., Oddział Zewnętrzny P., gdzie w dniu 26.11.2019r. próbował popełnić samobójstwo przez powieszenie się na pętli sporządzonej z prześcieradła przymocowanej do kraty okiennej. Po udzieleniu pierwszej pomocy wezwano Zespół Ratownictwa Medycznego przy (...) w P.. Nie wymagał leczenia specjalistycznego, a próbę samobójczą uzasadniał zastosowaniem tymczasowego aresztowania i tym, że na wolności wszyscy wiedzieli o jego problemach rodzinnych, lecz nikt mu nie pomógł. Został ponownie objęty procedurą ochrony dla osadzonych zagrożonych samobójstwem oraz w dniu 27.11.2019r. przeniesiony oddziału szpitalnego przy Areszcie Śledczym we W. na obserwację psychiatryczną. Po zakończonym leczeniu szpitalnym został przetransportowany w dniu 29.11.2019r., a w dniu 2.12.2019r. powrócił do Zakładu Karnego w N., Oddział Zewnętrzny w P..

Od dnia 26.05.2020r. oskarżony A. S. (1) jest osadzony w Areszcie Śledczym w O.. W dniu 17.07.2020r. w czasie uczestnictwa w spacerze miał konflikt z innym osadzonym wyjaśniając, że został sprowokowany do bójki, bo karmił gołębie podczas spaceru, nie rozumie za bardzo dlaczego został tak potraktowany.

Po wyrażeniu zgodę na stosowanie przepisów dotyczących osób pozbawionych wolności, skierowano oskarżonego A. S. (1) do odbywania kary w zakładzie karnym typu zamkniętego dla odbywających karę po raz pierwszy i nadano mu grupę i podgrupę klasyfikacyjną P-l/z. W dniu 29.10.2020 roku skazany został przetransportowany do Zakładu Karnego w G., gdzie zaczął prezentować wrogie nastawienie względem administracji, funkcjonariuszy. Nie odpowiadał na zadawane pytania przez psychologa. W zachowaniu prześmiewczy. Rzeczowy kontakt z opiniowanym był wówczas uniemożliwiony. Zachowanie osadzonego wobec przełożonych, zwłaszcza wychowawców, psychologów wskazywało na przeżywanie silnego oporu oraz chęć zwrócenia na siebie uwagi. Od dnia 29.11.2020r. zaczął odmawiać przyjmowania posiłków, co oceniono jako zachowanie o charakterze instrumentalnym. W dniu 10.12.2020r. oskarżony zaczął przyjmować posiłki, po czym od dnia 21.12.2020r. ponownie nie przyjmował posiłków. Tracił na wadze jednak nie wymagał pilnej interwencji pogotowia czy innej formy pomocy medycznej. Głodówkę uzasadniał perspektywą odbywania kary 25 lat pozbawienia wolności, brakiem wsparcia ze strony rodziny oraz utrzymującym się obniżonym nastrojem. W dniu 29.12.2020r. oskarżony A. S. (1) zaczął przyjmować ponownie posiłki dostarczane przez administrację zakładu karnego i w dniu 7.01.2021r. został przeniesiony do Aresztu Śledczego w O..

Dotychczasowe zachowanie oskarżonego A. S. (1) w warunkach izolacji penitencjarnej oceniono jako umiarkowane. Nie był nagradzany regulaminowo, a raz został ukarany dyscyplinarnie w dniu 29.12.2020r. naganą za nieprzyjmowanie posiłków dostarczanych przez administracje więzienną. Nie jest uczestnikiem podkultury przestępczej. Obecnie jest osadzony w celi jednoosobowej objętej całodobowym monitoringiem. Z takiego osadzenia jest zadowolony, wręcz je preferuje i o nie zabiega. Nie stwierdzono sytuacji konfliktowych z udziałem skazanego. Większość czasu spędza biernie, oglądając programy telewizyjne lub śpiąc. W stosunku do przełożonych skazany stara się być regulaminowy. Wobec skazanego nie były stosowane środki przymusu bezpośredniego. Względem popełnionego przestępstwa prezentuje bezkrytyczny stosunek. Karę pozbawienia wolności odbywa w systemie terapeutycznym. W chwili obecnej nie pracuje ze względu na badania w ośrodku diagnostycznym. Dotychczas nie korzystał z zezwoleń na opuszczenie zakładu karnego. Od początku pobytu w warunkach izolacji miał jedno widzenie ze swoją ciotką, które odbyło się w styczniu 2020r., a z rodzicami nie utrzymuje żadnego kontaktu.

zapytanie o karalność

k. 462, 654

wywiad środowiskowy

k. 213

wywiad policyjny

k. 461

dokumentacja medyczna oskarżonego

k. 123-125

opinia sądowo-psychologiczno-psychiatryczna

k. 168-189

opinia o oskarżonym z Aresztu Śledczego w O.

k. 655-656

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

A. S. (1)

Domaganie się uznania, że Sąd Okręgowy pominął istotne okoliczności łagodzące, takie jak: wcześniejsza niekaralność oskarżonego, współpraca z organami ścigania, przyznanie się do zarzuconego czynu, skrucha oskarżonego, które to okoliczności świadczą o pozytywnej prognozie kryminologicznej wobec oskarżonego i winny skutkować orzeczeniem kary pozbawienia wolności w wymiarze 8 lat pozbawienia wolności.

Dowody przedstawione i omówione na stronach 1-18 uzasadnienia zaskarżonego wyroku wraz z rekonstrukcją stanu faktycznego.

k. 601-618

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Należało w pełni zaakceptować rekonstrukcję stanu faktycznego przeprowadzoną przez Sąd Okręgowy w Opolu na stronach 1-5 uzasadnienia zaskarżonego wyroku (k. 601-605) wraz z powołanymi tam dowodami pozwalającymi na rekonstrukcję tego stanu faktycznego.

Były to w szczególności wymienione tam zeznania świadków: A. A. (k. 37-39), A. S. (2) (k. 301-302), B. S. (k. 551-554), D. G. (k. 29-31, 583-584), M. P. (k. 33-35, 587), B. G. (k. 198-199, 587) i M. K. (k. 585-587), uzupełnione wynikami śledczych oględzin miejsca zdarzenia z dokumentacją fotograficzną (k. 4-9, 318), wynikami oględzin i sekcji zwłok denata T. S. (1) (k. 104-110, 111), opinią sądowo-lekarską (k. 137-139), opinią z badań biologicznych rewolwerów (k. 216-220), opinią daktyloskopijną (k. 221-225), opinią z badań chemicznych (k. 228-240), opinią z badań z zakresu broni i balistyki (k. 259-293), a także wynikami oględzin ciała A. S. (1) (k. 16-19).

Podstawę ustaleń faktycznych dawały także wyjaśnienia oskarżonego A. S. (1) (k. 62-66, 304-305, 464-466, 549-551) uzupełnione dokumentacją medyczną z jego leczenia w (...) w G. (k. 123-125) oraz opinią sądowo-psychologiczno-psychiatryczną (k. 168-189), wywiadem środowiskowym (k. 213) i wywiadem policyjnym (k. 461).

Należało także w pełni zaakceptować ocenę wiarygodności wyjaśnień oskarżonego A. S. (1) (k. 62-66, 304-305, 464-466, 549-551).

Oskarżony miał pełną swobodę w wybraniu linii obrony i korzystał z pomocy obrońcy, co wykluczało jakiekolwiek zarzuty o niezrozumienie swojej sytuacji prawnej i znaczenia złożenia wyjaśnień, w których przyznał się do popełnienia przestępstwa.

Wyjaśnienia oskarżonego, oceniane krytycznie, zostały weryfikowane na podstawie innych dowodów, którymi były zeznania świadków: A. A. (k. 37-39), A. S. (2) (k. 301-302), B. S. (k. 551-554), D. G. (k. 29-31, 583-584), M. P. (k. 33-35, 587), B. G. (k. 198-199, 587) i M. K. (k. 585-587), uzupełnione wynikami śledczych oględzin miejsca zdarzenia z dokumentacją fotograficzną (k. 4-9, 318), wynikami oględzin i sekcji zwłok denata T. S. (1) (k. 104-110, 111), opinią sądowo-lekarską (k. 137-139), opinią z badań biologicznych rewolwerów (k. 216-220), opinią daktyloskopijną (k. 221-225), opinią z badań chemicznych (k. 228-240), opinią z badań z zakresu broni i balistyki (k. 259-293), a także wynikami oględzin ciała A. S. (1) (k. 16-19). Podstawę ustaleń faktycznych uzupełniała dokumentacja medyczna z leczenia poskarżonego A. S. w (...) w G. (k. 123-125) oraz opinia sądowo-psychologiczno-psychiatryczna (k. 168-189), wywiad środowiskowy (k. 213), wywiad policyjny (k. 461) i opinia z Aresztu Śledczego w O. (k. 655-656).

Wskazane wyżej dowody potwierdziły w sposób jasny i jednoznaczny, w jaki sposób oskarżony A. S. (1), działając z bezpośrednim zamiarem zabójstwa, oddał w kierunku swojego brata T. S. (1) trzy celne strzały, w tym dwa oddane z pobliża w górną partię ciała, a jeden z przyłożenia w głowę z repliki rewolweru kapiszonowego (...)model (...).(...) nr (...), produkcji włoskiej oraz jeden strzał celny z przyłożenia w głowę z repliki rewolweru kapiszonowego R.model (...), kal. 44 (11,2 mm), nr (...), produkcji włoskiej, firmy (...) z 2019r., powodując ranę postrzałową okolicy czołowej głowy z kanałem przebiegającym przez powłoki miękkie głowy, ze złamaniem kości czołowej czaszki oraz rozdarciem opony twardej i rozerwaniem mózgu w tej okolicy oraz krwawieniem podpajęczynówkowym, ranę postrzałową okolicy potylicznej lewej głowy z rozwarstwieniem tkanki podskórnej od kości czaszki, nie przebijającej kości czaszki, ranę postrzałową w obrębie ramienia lewego z kanałem w tkance podskórnej i mięśniu dwugłowym ramienia, przechodzącym przez klatkę piersiową i oba płaty płuca lewego (z ranami w ich obrębie w kierunku aorty, kończącym się w tkankach okolicy aorty, ranę postrzałową w obrębie barku lewego z kanałem przechodzącym przez oba płaty płuca lewego (z ranami w ich obrębie) w kierunku grzbietu, kończącym się w mięśniach, na skutek których pokrzywdzony zmarł.

Wskazane dowody jednoznacznie potwierdziły popełnienie przez oskarżonego A. S. (1) przestępstwa z art. 148 § 1 k.k.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Wyjaśnienia oskarżonego A. S. (1) (k. 62-66, 304-305, 464-466, 549-551) w części wskazującej na zachowania T. S. (1) uzasadniające zastosowanie wobec niego przymusu przez oskarżonego, w których A. S. pomniejszał swoją rolę w przestępstwie i starał się łagodzić swoją odpowiedzialność karną.

Była to celowa i świadoma linia obrony obliczona na istotne złagodzenie odpowiedzialności karnej przez oskarżonego A. S. (1).

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut apelacji obrońcy z urzędu oskarżonego A. S. (1), adw. T. O.

1.

Zarzut rażącej niewspółmierności wymierzonej oskarżonemu A. S. (1), za przypisaną mu zbrodnię z art. 148 § 1 k.k., kary 25 lat pozbawienia wolności, przy wymiarze której Sąd I instancji miał pominąć istotne okoliczności łagodzące, takie jak: wcześniejsza niekaralność oskarżonego, współpraca z organami ścigania, przyznanie się do zarzuconego czynu, skrucha oskarżonego, które to okoliczności świadczą o pozytywnej prognozie kryminologicznej wobec oskarżonego i winny skutkować orzeczeniem kary pozbawienia wolności w wymiarze 8 lat pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

I. Odnosząc się do zarzutu rażącej niewspółmierności kary sformułowanego w apelacji prokuratora, należy w pierwszej kolejności przypomnieć, że wielokrotnie zwracano uwagę w orzecznictwie Sądu Najwyższego i sądów apelacyjnych, jaki kryteria muszą być spełnione, aby uznać karę za rażąco niewspółmierną. W wyroku Sądu Najwyższego w składzie 7 sędziów z dnia 9 stycznia 1973r., sygn. V KRN – 474/72 stwierdzono, że „ rażąca niewspółmierność kary występuje wtedy, gdy kara orzeczona nie uwzględnia w należyty sposób stopnia społecznej szkodliwości przypisywanego czynu oraz nie realizuje wystarczająco celu kary, ze szczególnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych. Pojęcie niewspółmierności rażącej oznacza znaczną, wyraźną i oczywistą, a więc niedającą się zaakceptować dysproporcję między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą (zasłużoną). Przesłanka rażącej niewspółmierności kary jest spełniona tylko wtedy, gdy na podstawie ustalonych okoliczności sprawy, które powinny mieć decydujące znaczenie dla wymiaru kary, można przyjąć, iż zachodzi wyraźna różnica między karą wymierzoną a karą, która powinna zostać wymierzona w wyniku prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo” (OSNKW 1973, nr 6, poz. 76).

Z kolei, Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia z dnia 30 maja 2003r. sygn. II AKa – 163/03 dał wyraz temu, że „ nie każda różnica w ocenie wymiaru kary może uzasadniać zarzut rażącej niewspółmierności kary w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k., ale tylko taka, która jest natury zasadniczej, to znaczy jest niewspółmierna w stopniu nie dającym się zaakceptować. Niewspółmierność rażąca to znaczna, "bijąca w oczy" różnica między karą wymierzoną, a karą sprawiedliwą, zasłużoną” (OSA 2003, z. 11, poz. 113).

II. Nie można zgodzić się z zarzutami apelacji obrońcy oskarżonego A. S. (1), że Sąd Okręgowy w Opolu dopuścił się rażącej niewspółmierności wymierzając oskarżonemu karę 25 (dwudziestu pięciu) lat pozbawienia wolności. W wypadku oskarżonego A. S. (1) kara w tej postaci, niewątpliwie jedna z najsurowszych na gruncie kodeksu karnego, nie razi jednak nadmierną surowością i w pełni realizuje cele kary określone w art. 53 § 1 i 2 k.k. Sąd Okręgowy w Opolu wymierzył karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa (art. 53 § 1 k.k.). Wymierzając karę, Sąd I instancji uwzględnił w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu, a także zachowanie się pokrzywdzonego (art. 53 § 2 k.k.).

Niewątpliwie, obrońca oskarżonego we wniesionej przez siebie apelacji oraz podczas przemówienia na rozprawie apelacyjnej, podniósł szereg okoliczności rozumianych przez siebie jako łagodzące, jednak mimo tego szereg okoliczności przemawiało za potrzebą wymierzenia oskarżonemu kary w takiej postaci, jaką przyjął Sąd I instancji.

Wśród okoliczności obciążających dominował niezwykle wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego wyrażający się zarówno w okolicznościach przedmiotowych czynu (rodzaju naruszonego dobra prawnego, sposobu działania oskarżonego, podejmującego szereg czynności dla skutecznego wykonania zabójstwa T. S. (1), w wyniku wielokrotnych konfliktów z bratem, następnie w zadaniu mu śmierci z wyłączeniem jakiekolwiek próby przyjścia mu z pomocą lub choćby sprawdzenia jaki jest jego stan po postrzeleniach z pierwszego użytego rewolweru, w tym użyciu drugiego z rewolwerów, aby zrealizować skutecznie chęć pozbawienia życia brata), a także okolicznościach podmiotowych czynu (działaniu umyślnie, z zamiarem bezpośrednim, działaniu z pełnym rozeznaniem i premedytacją, niezwykle brutalnie mimo braku racjonalnego powodu usprawiedliwiającego obawy o zachowanie brata).

Oskarżony A. S. (1) działał z zamiarem bezpośrednim i pełną premedytacją, skrupulatnie realizując przyjęty plan działania, mający doprowadzić do śmierci brata T. S. (1). Trudno doszukać się w jego zachowaniu jakichkolwiek oznak wątpliwości, czy skrupułów, gdyż skrupulatnie realizował zaplanowane przez siebie zamierzenia. Oskarżony, choć ad hoc, to jednak dokładnie zrealizował swój czyn, zmierzając do zadania śmierci pokrzywdzonemu i używał odpowiednich ku temu narzędzi i środków oraz sposób działania (użyciem drugiego rewolweru, aby dobić brata strzałem w potylicę). Dążąc do zabójstwa, oskarżony działał skrupulatnie i z pełnym rozeznaniem, mając w pełni zachowaną zdolność znaczenia swojego czynu i pokierowania swoim postępowaniem. Działanie oskarżonego można wręcz nazwać nieludzkim, niehumanitarnym, a dobicie postrzelonego i nieprzytomnego brata, bez jakiejkolwiek próby sprawdzenia jego stanu zdrowia, z rzekomo „humanitarnych”, aby nie musiał żyć jako kaleka, cechowała wręcz pogarda do niego i traktowanie jako przedmiotu, a nie jako człowieka.

Zachowanie oskarżonego A. S. (1) pozbawione było jakichkolwiek elementów człowieczeństwa. Zbrodnia zabójstwa nie spowodowała u niego należytej refleksji po jej dokonaniu. Najpierw dobił brata strzałem w potylice, z przyniesionego specjalnie w tym celu drugiego rewolweru, a dopiero potem przekazał krótką informacje o dokonaniu zbrodni swojej matce, a następnie w sposób spokojny i opanowany czekał na przyjazd policji. Oskarżony nie miał jednak woli, aby matka lub policjanci skutecznie zorganizowali pomoc pokrzywdzonemu np. powiadomili pogotowie ratunkowe.

Zdecydowanie obciążająco na wymiar kary wpłynęło to, ze oskarżony dopuścił się tej zbrodni na osobie osoby z najbliższej rodziny, brata, z którym wspólnie mieszkał, co nawet w środowisku marginesu społecznego uchodzi za zachowanie skrajnie nielojalne i świadczące o braku jakichkolwiek hamulców moralnych, nawet jeśli brat był dotknięty nałogiem alkoholizmu i narkomanii.

Sposób popełnienia przestępstwa przez oskarżonego świadczył o pełnej pogardzie dla ludzkiego życia, po dotkliwym postrzeleniu pokrzywdzonego, który nie mógł stawiać żadnego skutecznego oporu oraz bronić się i uniknąć ostatniego dobijającego strzału z drugiego rewolweru. Jednocześnie oskarżony A. S. (1) wykazał skrajną demoralizację nie reagując na stan pokrzywdzonego, a wręcz „na zimno” obserwował postrzelonego i nieprzytomnego T. S. (1). Mimo tego, nie tylko nie wykazał żadnego współczucia dla pokrzywdzonego, lecz go dobił.

Chociaż oskarżony A. S. (1) nie był dotychczas karany (k. 462, 654), to jednak w czasie zdarzenia wykazał się wysoką demoralizacją, połączoną jednocześnie z reprezentowanymi przez siebie wartościami i cechami osobowości, które czynią go bardzo groźnym społecznie, a jak pokazało inkryminowane zdarzenie, skłonnym do zachowań destrukcyjnych dla innych i siebie.

Oskarżony A. S. (1) jest miłośnikiem broni (był posiadaczem noży bojowych i broni palnej), a jego chęć pracy jak żołnierza zawodowego i realizowanie się w służbie w oddziałach obrony terytorialnej, wskazuje na to, że bardzo ważne jest dla niego zapewnienie dyscypliny i posłuszeństwa oraz pochwała sprawności i siły, jako sposoby rozwiazywania konfliktów. Potwierdzało to posiadanie broni, noszenie jej przy sobie (np. noża w kaburze), decyzja o użyciu broni palnej wobec brata w sytuacji konfliktowej.

Wspomniane wnioski są w pełni zgodne z cechami osobowości oskarżonego A. S. (1), stwierdzonymi przez biegłych lekarzy psychiatrów i psychologa (k. 168-189). Stwierdzili oni u oskarżonego cechy nieprawidłowo ukształtowanej osobowości, niedojrzałej emocjonalnie, zależnej. Nieprawidłowe wzorce zachowań przejawiające się mało elastycznymi reakcjami na różnorodne sytuacje indywidualne i społeczne powodują, że jego właściwa adaptacja w zakresie funkcjonowania emocjonalnego, społecznego jest utrudniona. Jest osobą poszukującą uwagi, aprobaty. Jest egocentryczny. Posiada niski wgląd, krytycyzm wobec własnych zachowań, stanów emocjonalnych. Jest skłonny do przerzucania odpowiedzialności za własne niepowodzenia na otoczenie zewnętrzne, innych ludzi. Jego samoocena jest niestabilna, jest niepewny siebie, zależny od innych osób. Jest także nadmiernie wrażliwy na opinie dotyczące własnej osoby, na odrzucenie, krytykę. Unika kontaktów społecznych z powodu obawy przed nieakceptacją. Towarzyszy mu uczucie napięcia i niepokoju, poczucie społecznego nieprzystosowania, indywidualnej nieatrakcyjności lub niższości w stosunku do innych osób.

Ma trudności z podejmowaniem ról społecznych, niskie poczucie obowiązku i odpowiedzialności. W funkcjonowaniu A. S. (1) widoczna jest trudność w osiąganiu celów życiowych, brak nawyków systematycznej pracy. Jego trudności adaptacyjne mają swoje źródło w nieprawidłowo ukształtowanej osobowości, niskich umiejętności radzenia sobie w sytuacjach subiektywnie trudnych, niezgodnych z własnymi oczekiwaniami. Jest sztywny w myśleniu i działaniu. W obszarze uczuciowości ujawnia egocentryzm, tendencje do egoistycznego koncentrowania się na sobie, na swoich przeżyciach, uczuciach.

Oskarżony A. S. (1) ujawnia tendencję do pokazywania się w bardziej korzystnym, aprobowanym świetle, do pomniejszania swoich wad, racjonalizowania własnych, negatywnych zachowań. Ma niedokształconą uczuciowość wyższą. Jest skłonny do przedstawiania się w roli ofiary, aby uzyskiwać wsparcie, uwagę ze strony otoczenia. Brakuje mu pewności siebie, obawia się, że najmniejsze niedociągnięcie z jego strony doprowadzi do odrzucenia i potępienia przez innych. W zamian za swoją pracę pragnie być otoczony troską i miłością. Jest niezadowolony z sytuacji życiowej, kontaktów wewnątrzrodzinnych, brakuje mu pozytywnej energii, często odczuwa lęk, niepokój, smutek. Jest osobą zamkniętą w sobie, skłonną do kumulowania negatywnych emocji. Ma niskie umiejętności rozładowywania napięć w sposób konstruktywny.

Oskarżony A. S. (1) ma niskie zapotrzebowanie na dużą ilość interakcji społecznych, ma niższe niż przeciętne zapotrzebowanie na zmienność bodźców w otoczeniu. W obszarze uczuciowości ujawnia egocentryzm, tendencje do egoistycznego koncentrowania się na sobie, na swoich przeżyciach, uczuciach. Jednocześnie jest osobą poszukującą uwagi, aprobaty, wsparcia. Ma deficyty w zakresie poczucia miłości, stabilizacji, bliskości. Posiada niski wgląd, krytycyzm wobec własnych zachowań, stanów emocjonalnych. Skłonny do przerzucania odpowiedzialności za własne niepowodzenia na otoczenie zewnętrzne, innych ludzi. Ma niskie umiejętności rozładowywania napięć w sposób społecznie akceptowany. W warunkach deprywacji, frustracji potrzeb czy kumulacji negatywnych emocji opiniowany może przejawiać zachowania impulsywne o charakterze emocjonalnym.

Takie cechy osobowości oskarżonego A. S. (1) czynią go podatnym do zachowań agresywnych, destrukcyjnych dla siebie i innych osób, a zatem niosącym zagrożenie. Zresztą, oskarżony przed inkryminowanym zdarzeniem podejmował próby samobójcze, co wynika z dokumentacji medycznej (k. 123-125) i opinii biegłych lekarzy psychiatrów i psychologa (k. 168-189), jak również po dokonaniu zabójstwa zachowywał się tak, aby skłonić policjantów do tego, by oddali do niego strzały. Również po zastosowaniu tymczasowego aresztowania A. S. (1) podejmował próbę samobójczą w jednostce penitencjarnej, co spowodowało objęcie go procedurą ochrony osoby zagrożonej samobójstwem (k. 655-656). Takie zachowanie dowodzi skłonności do zachowań agresywnych i potęguje zagrożenie, jakie niesie oskarżony dla siebie i innych. W konsekwencji te cechy oskarżonego A. S. (1), niezależnie od wysokiej społecznej szkodliwości jego czynu, nakazują zaakceptować orzeczoną karę 25 lat pozbawienia wolności. Kara w tej postaci pozwala na długotrwałą izolację oskarżonego, jak również zapewnia długotrwałość zabiegów resocjalizacyjnych i readaptacyjnych. Ze względu na stosunkowo młody wiek oskarżonego, daje także szanse na opuszczenie przez niego zakładu karnego w momencie, gdy nie będzie niósł zagrożenia dla społeczeństwa.

Wniosków o głębokiej demoralizacji oskarżonego A. S. (1), jego demoralizacji i nieskuteczności stosowanych dotychczas zabiegów wychowawczych nie przekreślają także wnioski wynikające z wywiadów środowiskowych kuratora sądowego (k. 396, 397-399) oraz opinia z aresztu śledczego, gdzie obecnie jest osadzony (k. 655-656).

Reasumując należy stwierdzić, że Sąd Okręgowy w Opolu słusznie uznał, że z uwagi na charakter popełnionego przestępstwa, nieodwracalną krzywdę wyrządzoną działaniem oskarżonego, jego wybitnie wysoką demoralizację i nieskuteczność stosowanych dotychczas zabiegów wychowawczych, tylko kara 25 lat pozbawienia wolności wymierzona za przestępstwo z art. 148 § 1 k.k., przypisane oskarżonemu A. S. (1), spełni swe cele w zakresie prewencji ogólnej i szczególnej, a także nie będzie sprzeczna ze społecznym rozumieniem zbrodni, winy i sprawiedliwej odpłaty. Takie funkcje w odniesieniu do tego oskarżonego, za popełnioną przez niego zbrodnię, spełnić może jedynie kara 25 lat pozbawienia wolności, gdyż daje ona nie tylko gwarancję długotrwałości procesu resocjalizacyjnego, ale poprzez swoją wyjątkowość i eliminacyjny charakter, spełnia funkcję izolacji sprawcy od społeczeństwa, a tym samym funkcję zabezpieczająco-ochronną przed popełnieniem przez niego w przyszłości kolejnego czynu tego samego rodzaju.

Nie można zatem podzielić zarzutów, że orzeczona wobec oskarżonego A. S. (1) kara 25 lat pozbawienia wolności była rażąco niewspółmierna (niesprawiedliwie i rażąco surowa). Mimo surowości jest to kara sprawiedliwa, zważywszy na wszystkie wskazane wyżej okoliczności odnoszące się do czynu oskarżonego A. S. (1), a także do jego właściwości i warunków osobistych, a także sposobu życia przed przestępstwem i zachowania po przestępstwie.

Należy natomiast zgodzić się z obrońcą oskarżonego A. S. (1), że można było się dopatrzyć okoliczności łagodzących w złożeniu przez oskarżonego podczas śledztwa wyjaśnień, w których przyznał się do popełnienia zabójstwa oraz złożył wyjaśnienia opisujące swój sposób postępowania. Okoliczności zatrzymania oskarżonego bezpośrednio po zabójstwie, okoliczności ujawnione w trakcie oględzin miejsca przestępstwa i podczas oględzin ciała A. S. (1) (brak śladów walki z bratem, kilkukrotne strzały oddane do brata w newralgiczne części ciała, brak obrażeń ciała oskarżonego), jednoznacznie świadczyły o sposobie dokonania przestępstwa i towarzyszących mu okolicznościach. Postawa oskarżonego wobec przybyłych policjantów, których chciał skłonić do oddania do niego strzałów, świadczyła o instrumentalnych traktowaniu tej czynności i chęci uniknięcia odpowiedzialności i kary, gdyby policjanci zastrzelili oskarżonego. Te okoliczności każą uznać przyznanie się oskarżonego do popełnienia przestępstwa nie jako wyraz skruchy i rzeczywistego głębokiego żalu za uczynioną krzywdę, lecz jako postawę instrumentalną obliczoną na złagodzenie odpowiedzialności karnej.

Wskazane okoliczności łagodzące nie były zatem na tyle istotne, by przekreślać wnioski Sądu Okręgowego w Opolu, że w realiach niniejszej sprawy cele kary wypełni wyłącznie kara 25 lat pozbawienia wolności. Będzie ona miała charakter eliminacyjny, choć jest to kara dająca oskarżonemu nadal perspektywę powrotu na wolność przed jej końcowym terminem, choćby korzystając z warunkowego przedterminowego zwolnienia w trybie art. 78 § 3 k.k. Takiej perspektywy nie ma natomiast pokrzywdzony, dla którego przestępstwo popełnione przez oskarżonego ma charakter nieodwracalny.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku zmianę wyroku poprzez uchylenie i zmianę zaskarżonego wyroku w części, co do punktu I wyroku i uznanie oskarżonego winnym zarzucanego mu czynu oraz wymierzenie mu na tej podstawie kary 8 (ośmiu) lat pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek apelacji obrońcy oskarżonego A. S. (1) o złagodzenie wymierzonej kary do 8 (ośmiu) lat pozbawienia wolności był całkowicie bezzasadny, zaś argumenty przemawiające za nieuwzględnieniem apelacji obrońcy przedstawiono wyczerpująco we wcześniejszym fragmencie niniejszego uzasadnienia. Wymierzona kara 25 lat pozbawienia wolności była karą współmierną, sprawiedliwą i humanitarną, uwzględniającą całokształt okoliczności podmiotowych i przedmiotowych czynu sprawcy, stopień winy, jego właściwości i warunki osobiste oraz postawę procesową i zachowanie A. S. (1) po przestępstwie. Ponieważ kara orzeczona przez Sąd Okręgowy w Opolu wobec oskarżonego A. S. (1) za przestępstwo z art. 148 § 1 k.k. nie odznacza się rażącą niewspółmiernością, należało ją uznać za sprawiedliwą i dlatego utrzymano zaskarżony wyrok w mocy (art. 437 § 1 k.p.k.).

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Nie stwierdzono występowania okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu określonych w art. 439 k.p.k., 440 k.p.k. i art. 455 k.p.k.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Nie dotyczy.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymano w mocy zaskarżony wyrok wobec oskarżonego A. S. (1).

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Należało w pełni zaakceptować rekonstrukcję stanu faktycznego przeprowadzoną przez Sąd Okręgowy w Opolu na stronach 1-18 uzasadnienia zaskarżonego wyroku wraz z powołanymi tam dowodami pozwalającymi na rekonstrukcję tego stanu faktycznego (k. 601-618).

Należało także w pełni zaakceptować ocenę wiarygodności wyjaśnień oskarżonego A. S. (1) na tle pozostałego materiału dowodowego zaprezentowaną przez Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, a także wnioski Sądu I instancji co do potrzeby orzeczenia kary 25 (dwudziestu pięciu) lat pozbawienia wolności.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

Nie było podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku.

Zwięźle o powodach zmiany

Utrzymano w mocy wobec niestwierdzenia w toku kontroli odwoławczej:

⚫

istnienia bezwzględnych powodów odwoławczych z art. 439 § 1 k.p.k.,

⚫

tego, że utrzymanie w mocy wyroku skutkowałoby rażącą niesprawiedliwością orzeczenia (art. 440 k.p.k.),

⚫

błędnej kwalifikacji prawnej (art. 455 k.p.k.),

⚫

a także niestwierdzenia z powodów opisanych wyżej nietrafności podniesionych w apelacjach zarzutów (art. 438 § 1 pkt 4 k.p.k.).

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie zachodziły okoliczności z art. 439 k.p.k.

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie zachodziły okoliczności z art. 437 § 2 k.p.k. nakazujące uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, a także nie zachodziła konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości.

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

Nie zachodziły okoliczności z art. 437 § 2 k.p.k. nakazujące uchylenie zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania.

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie zachodziły okoliczności z art. 454 § 1 k.p.k. nakazujące uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania z powodu ograniczeń ne peius.

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Nie zachodziły okoliczności z art. 437 § 2 k.p.k. nakazujące uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Dlatego nie formułowano zapatrywań prawnych i wskazań co do dalszego postępowania.

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Nie dotyczy.

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. – Prawo o adwokaturze (tekst jednolity: Dz.U. z 2020r. poz. 1651) zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw. T. O. 738 złotych, w tym należny podatek od towarów i usług, tytułem obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym, a także 320,95 zł tytułem zwrotu kosztów dojazdu na czynności procesowe w toku postępowania odwoławczego.

Wysokość wynagrodzenia adwokackiego ustalono w oparciu o przepisy § 17 ust. 2 pkt 5 i § 4 ust. 1-3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (tekst jednolity: Dz.U. z 2019r. poz. 18).

III.

W oparciu o przepisy art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 635 k.p.k. oraz art. 636 § 2 k.p.k. w zw. z art. 633 k.p.k. zwolniono oskarżonego A. S. (1) od należnych Skarbowi Państwa kosztów postępowania odwoławczego, w tym od opłaty za drugą instancję, obciążając Skarb Państwa wydatkami poniesionymi w tym postępowaniu.

Przy wspomnianym orzeczeniu wzięto zasady słuszności w związku z zakresem uwzględnionych środków odwoławczych, a także stan majątkowy, rodzinny i osobisty oskarżonego, uznając, że poniesienie kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze przekracza jego możliwości i nie może ich ponieść bez uszczerbku dla siebie i rodziny.

7.  PODPISY SĘDZIÓW