Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 kwietnia 2021 r.

Sąd Apelacyjny w Lublinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 21 kwietnia 2021 r. w Lublinie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy K. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w B.

o objęcie ubezpieczeniem społecznym

na skutek apelacji K. M.

od wyroku Sądu Okręgowego w Zamościu

z dnia 5 listopada 2020 r. sygn. akt IV U 372/19

I.  zmienia zaskarżony wyrok oraz poprzedzającą go decyzję w ten sposób, że stwierdza, iż K. M. jako osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą podlega obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowym, wypadkowemu i dobrowolnie ubezpieczeniu chorobowemu od dnia (...);

II.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B. na rzecz K. M. kwotę 240 ( dwieście czterdzieści) złotych tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt III AUa 15/21

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 22 marca 2019 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. stwierdził, że wnioskodawczyni K. M. jako osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą nie podlega obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowym, wypadkowemu od(...) oraz dobrowolnie ubezpieczeniu chorobowemu od (...).

Wyrokiem z dnia 5 listopada 2020 roku Sąd Okręgowy w Zamościu oddalił odwołanie K. M. od decyzji z dnia 22 marca 2019 roku.

Swoje rozstrzygnięcie Sąd Okręgowy oparł na następujących ustaleniach i rozważaniach prawnych:

K. M. z wykształcenia jest nauczycielem języka angielskiego. W 2012 r. ukończyła Nauczycielskie (...) w Z., a w 2015 r. uzyskała tytuł magistra filologii angielskiej na Uniwersytecie(...)w L.. Pierwszą pracę wnioskodawczyni podjęła w 2013 r. w W., na stanowisku niani ze świadczeniem usług językowych dla córek pracodawców. Pracę tą zakończyła w 2015 r. Po powrocie z W. w 2015 r. podjęła zatrudnienie w Szkole Podstawowej nr (...) i Gimnazjum nr (...) w Z., na stanowisku nauczyciela, była to umowa na zastępstwo. Następnie pracowała w Zespole Szkół w K. na pół etatu i Zespole Szkół nr (...) w Z. też na pół etatu. Od września 2017 r. wnioskodawczyni jest zatrudniona w szkole w K., ostatnio w wymiarze 11/18 etatu. W czerwcu 2019 r. wnioskodawczyni urodziła dziecko i do 7 czerwca 2020 r. przebywała na urlopie macierzyńskim. Z tytułu zatrudnienia w szkole otrzymywała wynagrodzenie w kwocie 1800-1900 zł, a z tytułu zasiłku macierzyńskiego 1200-1300 zł. Z zamiarem rozpoczęcia działalności gospodarczej polegającej na udzielaniu korepetycji z języka angielskiego wnioskodawczyni jak zeznała, nosiła się już od dawna, a decyzję tą przyśpieszyła informacja o zajściu w ciąże. Wnioskodawczyni o ciąży dowiedziała się pod koniec września 2018 r. Ponieważ w szkole w K. uczyła małe dzieci w wieku od 2,5 roku do 15-16 lat, porozumiała się z dyrekcją szkoły i postanowiła zrezygnować z nauczania najmniejszych dzieci i uczyć tylko te od 4 klasy szkoły podstawowej. Stąd też zmniejszono jej liczbę godzin z 18 do 11. Spowodowane to było tym, iż wnioskodawczyni będąc w ciąży, bała się zarazić od najmłodszych dzieci, które często chorują. Działalność rozpoczęła 1 listopada 2018 r. (...). Postanowiła ustalić najwyższy wymiar składek ponieważ informację taką przeczytała na blogu. Raz tylko zapłaciła składkę w wysokości około 4000 zł. Mąż wnioskodawczyni pracował jako kierowca w firmie transportowej rodziców i zarabiał około 2000-3000 zł. Ze względu na uzyskanie przez męża uprawnień przewoźnika, od kwietnia 2019 r. rozszerzyli działalność o transport i od maja 2019 r. mieli podpisaną umowę użyczenia samochodu R. (...) do przewozu 9 osób. Transport opiera się na wożeniu zawodników na treningi z M. do Z. i z powrotem. W maju 2020 r. wnioskodawczyni wraz z mężem ponownie rozszerzyli swoją działalność o sprzedaż ubrań dla dzieci w różnym wieku. Sklep internetowy, który prowadzą nazywa się (...). Wnioskodawczyni za listopad 2018 r. uzyskała przychód w kwocie 2200 zł. W grudniu 2018 r. korzystała ze zwolnienia lekarskiego
w wymiarze 3 dni. Na zwolnieniu lekarskim przebywała także od marca 2019 r. do chwili porodu, tj. do (...). Wnioskodawczyni działalność prowadziła w swoim mieszkaniu w Z., przy ulicy (...). Mieszkanie składało się z 3 pokoi, jeden z nich był wydzielony na siedzibę firmy. Przed rozpoczęciem działalności zakupiła komputer, drukarkę, biurko, fotele i pomoce naukowe. Wśród klientów wnioskodawczyni przeważali głównie jej znajomi: D. M. była bibliotekarką w szkole, w której uczyła się wnioskodawczyni. Skorzystała z usług wnioskodawczyni jednorazowo za kwotę 600 zł – tłumaczenie około 20 stron tekstu. Przychodziła też do wnioskodawczyni na korepetycje 2-3 razy w tygodniu. Wnioskodawczyni miała swoje wizytówki (ok 100 sztuk), ogłaszała się w Internecie i lokalnej gazecie (...). Od marca 2019 r. nie udzielała już korepetycji. Działalność faktycznie prowadziła przez 4 miesiące. Przesłuchana w charakterze świadka M. M. zeznała, że zna wnioskodawczynię, ponieważ jest córką jej sąsiadki. Córka świadka chodziła do wnioskodawczyni na korepetycje
w roku szklonym 2019 -2020. Lekcje odbywały się raz w tygodniu od czasu do czasu, nie były to stałe lekcje. Za lekcje płaciła 40 zł. Obecnie świadek korzysta z korepetycji z języka angielskiego, ale nie u wnioskodawczyni i są to stałe lekcje. Drugi przesłuchany w sprawie świadek A. P. zeznała, że zna wnioskodawczynię z pracy, ponieważ razem pracowały
w Szkole Nr 9. Jej córka również uczęszczała na korepetycje do wnioskodawczyni do marca 2020 r. Za lekcje płaciła 50 zł, córka świadka miała wówczas 10 lat, a ponieważ wnioskodawczyni była w ciąży, nie chciała już dawać lekcji. Córka świadka uczęszczała więc na lekcje do wnioskodawczyni
w okresie od września 2019 r. do marca 2020 r.

Po urodzeniu dziecka wnioskodawczyni nadal prowadziła działalność, ale w mniejszym zakresie. Wnioskodawczyni miała tylko dwie osoby, które systematycznie korzystały z korepetycji i 3 osoby, które korzystały z korepetycji sporadycznie. Trwało to do czasu kiedy zaczęła się pandemia. W kwietniu 2020 r. wnioskodawczyni wystąpiła do Urzędu Pracy w Z. o udzielenie pożyczki na utrzymywanie działalności i taką pożyczkę w kwocie 5000zł otrzymała. Pożyczka zmotywowała wnioskodawczynię do tego aby rozszerzyć działalność o sprzedaż internetową. Zakład Ubezpieczeń Społecznych udzielił wnioskodawczyni zwolnienia z tytułu składek za marzec, kwiecień i maj 2020 roku w kwocie po 609,14zł./k-76,77,78,79/ Na rozprawie w dniu 8 października 2020 r. wnioskodawczyni zeznała, że przebywa na zwolnieniu lekarskim
w związku z druga ciążą. Jest w 10 tygodniu i bardzo źle tą ciąże znosi. Termin porodu przewidywany jest na 4 maja 2021 r. Wnioskodawczyni wróciła do pracy do szkoły.

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił, na podstawie zeznań wnioskodawczyni K. M. (k.16-17v, 90-91) oraz przesłuchanych w sprawie świadków: Ł. M. (k.86-88), M. M. (k.88), A. P. (k.88v-89) i J. M. (k.89-89v) a także dokumentów zgromadzonych w aktach osobowych wnioskodawczyni, aktach Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz aktach niniejszej sprawy.

W świetle powyższych ustaleń Sąd Okręgowy uznał, iż odwołanie jest niezasadne i podlega oddaleniu.

Sąd I instancji przywołał treść art. 6 ust. 1 pkt 5, art. 12 ust. 1, art. 11 ust. 2 oraz art. 13 pkt 4 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 300 ze zm.)

Wskazał, iż jak wynika z art. 8 ust. 6 pkt 1 tej ustawy, za osobę prowadzącą pozarolniczą działalność uważa się osobę prowadzącą pozarolniczą działalność gospodarczą na podstawie przepisów o działalności gospodarczej lub innych przepisów szczególnych.

Sąd Okręgowy zaznaczył, ze zgodnie z art. 2 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1829 ze zm.) działalnością gospodarczą jest zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły.

Podkreślił, iż obowiązek ubezpieczenia osoby prowadzącej pozarolniczą działalność gospodarczą wynika z faktycznego prowadzenia tej działalności. W konsekwencji, obowiązkowi ubezpieczeń społecznych podlega osoba faktycznie prowadząca działalność gospodarczą (a więc wykonująca tę działalność), a nie osoba jedynie figurująca w ewidencji działalności gospodarczej na podstawie uzyskanego wpisu, która działalności tej nie prowadzi. Wpis ten ma charakter deklaratoryjny, legalizuje wykonywanie działalności gospodarczej i wyznacza czasowe granice bycia przedsiębiorcą.

Wykonywanie (prowadzenie) działalności pozarolniczej (gospodarczej) w rozumieniu art. 13 pkt 4 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych obejmuje nie tylko faktyczne wykonywanie czynności należących do zakresu tej działalności, lecz także czynności zmierzające do zaistnienia takich czynności gospodarczych (czynności przygotowawczych), zaś przy ocenie, czy zostały podjęte czynności zmierzające bezpośrednio do rozpoczęcia prowadzenia działalności gospodarczej (czynności przygotowawcze stanowiące już o wykonywaniu tej działalności) winny zostać uwzględnione wszelkie okoliczności sprawy, w tym także zamiar (wola) osoby prowadzącej działalność gospodarczą (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 listopada 2005 r. w sprawie o sygn. akt I UK 80/05, OSNP 2006/19-20/309, lex numer 195796). Sąd I instancji uznał, iż przeprowadzone przez Sąd postępowanie dowodowe wykazało, że wnioskodawczyni K. M. w okresie od(...) faktycznie nie prowadziła działalności gospodarczej. Działalność zgłosiła będąc w 2 miesiącu ciąży, bo o fakcie tym zorientowała się pod koniec września 2018r./dok. Lek -poradnia ginekologiczna -k-98/ Wnioskodawczyni zadeklarowała maksymalną dopuszczalną podstawę wymiaru składek na dobrowolne ubezpieczenie chorobowe w kwocie 11 107,50zł.

Sąd Okręgowy wskazał, że zadeklarowanie przez wnioskodawczynię tak wysokiej podstawy wymiaru składek miało jedynie na celu uzyskanie jak najwyższych świadczeń z ubezpieczenia społecznego. Wnioskodawczyni zarejestrowała działalność, będąc już w ciąży. Pomimo braku ustawowego zakazu rozpoczynania i prowadzenia działalności gospodarczej przez kobietę w ciąży, należy zawsze ocenić, czy podejmowane przez taką ubezpieczoną czynności nie miały na celu tylko i wyłącznie pozorowania prowadzenia działalności gospodarczej. Charakter prowadzonej przez nią działalności sprowadzający się do udzielania sporadycznie lekcji języka angielskiego w domu, głównie osobom znajomym nie mógł przynieść faktycznie aż tak wysokich dochodów, aby uzasadniały zadeklarowanie aż tak wysokiej składki, ani nie wskazywał na ciągłość podejmowanych działań. Sąd orzekający podniósł, że wnioskodawczyni cały czas pozostawała w zatrudnieniu w szkole podstawowej w niepełnym wymiarze czasu pracy 11/18. Wnioskodawczyni pomimo możliwości prowadzenia działalności gospodarczej na korzystniejszych zasadach, zdecydowała się określić wysokość podstawy na 11 107,50 zł. Takie działanie było więc sprzeczne z zasadami ekonomii. Ponadto wnioskodawczyni jak sama przyznała działalność w zakresie nauki języka angielskiego prowadziła zaledwie 4 miesiące. Następnie lekcji udzielała incydentalnie 1 uczennicy.

Sąd Okręgowy wskazał, że dla uznania określonej działalności za działalność gospodarczą konieczne jest łączne spełnienie trzech jej cech: zarobkowości, zorganizowania i ciągłości. Brak którejkolwiek z nich oznacza, że dana działalność nie może być zakwalifikowana do kategorii działalności gospodarczej. Sąd ten zaznaczył, że działalności wnioskodawczyni nie można przypisać ani charakteru zarobkowego działania ani ciągłości. Udzielanie korepetycji kilku osobom, głównie znajomym, zbliża te czynności nie do działalności gospodarczej a do świadczenia usług. Wnioskodawczyni udzielała korepetycji w swoim własnym mieszkaniu, traktując je jako dodatkowy dochód, bowiem głównym dochodem była jej praca w szkole.

W świetle powyższego Sąd Okręgowy przyjął, że odwołująca nie prowadziła pozarolniczej działalności gospodarczej, a jedynie pozorowała takie zachowania, co nie może stanowić tytułu podlegania jej ubezpieczeniu.
Sąd nie dał wiary, że wnioskodawczyni w ramach zarejestrowanej działalności wykonywała czynności związane z przedmiotem tej działalności, a jej rozszerzenie miało uprawdopodobnić fakt jej prowadzenia, tak samo jak uzyskanie ulgi w opłacaniu składek za marzec, kwiecień i maj 2020r oraz uzyskanie 5000zł z Powiatowego Urzędu Pracy.

Sąd I instancji podkreślił iż doświadczenie życiowe wskazuje ,że wnioskodawczyni uiściła pierwszą składkę w kwocie 4000zł. w grudniu 2018r.,bo liczyła na wyższe świadczenie z ubezpieczenia. Tak zeznała w dniu 24 października 2019r. i już w grudniu 2018r. korzystała ze zwolnienia lekarskiego twierdząc, że zwolnienie nie miało związku z ciążą, o której dowiedziała się pod koniec września 2018r.Na kolejnym zwolnieniu lekarskim przebywała od początku marca 2019r.do chwili porodu w dniu 9 czerwca 2019r. Sąd I instancji zaznaczył, że powyższe okoliczności oraz liczne rozbieżności w zeznaniach przesłuchanych świadków ,choćby męża wnioskodawczyni, że o fakcie ciąży dowiedział się w grudniu 2018r.,świadczą,że wnioskodawczyni nie miała woli prowadzenia tej działalności, a zarejestrowana działalność miała jedynie charakter okazjonalny stworzony przy pomocy znajomych i krewnych na potrzeby uzyskania świadczeń w przyszłości.

Sąd Okręgowy uznał, że organ rentowy zasadnie podważył prowadzenie działalności gospodarczej przez ubezpieczoną, która w ocenie sądu nie przedstawiła obiektywnych dowodów świadczących ,że faktycznie miała wolę prowadzenia działalności w sposób ciągły, racjonalny, stały i zorganizowany. Wręcz przeciwnie ,obecna sytuacja wnioskodawczyni powrót do szkoły na pełny etat, maksymalna podstawa wymiaru składek, wskazują, iż działania wnioskodawczyni w istocie zmierzały do uzyskania jak najwyższych świadczeń z ubezpieczenia chorobowego.

W świetle powyższego Sąd I instancji stwierdził, że nie zostały spełnione ustawowe przesłanki objęcia ubezpieczeniem społecznym, wynikające z przepisów prawa.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy w oparciu o art.477 ¹⁴ § 1 kpc orzekł jak w sentencji wyroku.

Apelację od wyroku złożyła wnioskodawczyni zaskarżając wyrok Sądu Okręgowego w Zamościu z dnia 5 listopada 2020 roku w całości.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła :

Naruszenie przepisów prawa materialnego tj.:

1. naruszenie prawa materialnego poprzez błędną wykładnię art. 6 ust. 1 pkt 5, art. 12 ust. 1, art. 13 pkt 4 i art. 14 ust. 1 i la ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych w związku z art. 3 ustawy Prawo przedsiębiorców, przejawiającą się w nieuzasadnionym zawężeniu działań, które potraktować można jako prowadzenie działalności gospodarczej, skutkiem czego było błędne ustalenie, że wnioskodawczym nie prowadziła działalności gospodarczej, a tym samym nie podlega pod obowiązkowe ubezpieczenia społeczne,

2.rażące naruszenie prawa materialnego poprzez błędne zastosowanie ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, uchylonej w dniu 30.04.2018 r. czego konsekwencją było oparcie wyroku na ustawie wyeliminowanej z obrotu prawnego,

3. naruszenie art. 3 ustawy z dnia 06 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców poprzez jego błędne niezastosowanie, a tym samym uznanie, że czynności wykonywane przez ubezpieczoną nie miały charakteru prowadzona pozarolniczej działalności gospodarczej, podczas gdy działania Wnioskodawczym wprost wskazują, że w sposób prawidłowy rozpoczęła oraz prowadziła działalność gospodarczą,

II. Sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego przejawiające się:

a)ustaleniem, że zgłoszenie przez wnioskodawczynię prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej było czynnością pozorną, podczas gdy licznie przedstawione dowody w postaci zeznań świadków, zeznań wnioskodawczym, stanowisk instytucji państwowych w tym również samego Organu rentowego wskazują, że wnioskodawczym faktycznie oraz w sposób zorganizowany i ciągły wykonywała zarobkowo działalność usługową.

b)ustaleniem, że ciąża wnioskodawczyni miała wpływ na rozpoczęcie przez nią działalności gospodarczej, zaś zgłoszenie się do wysokiej podstawy było jedynie spowodowane chęcią uzyskiwania świadczeń z ubezpieczeń społecznych, podczas, gdy kwestie dotyczące tych okoliczności nie powinny być analizowane, ponieważ niniejszej postępowanie nie obejmowało ich w swoim zakresie, co równocześnie spowodowało brak możliwość skutecznego udowodnienia, że zadeklarowana wysoka podstawa składek na ubezpieczenia społeczne przy prowadzeniu działalności gospodarczej nie może być analizowana oraz kwestionowana przez organ rentowy oraz ZUS, zaś fakt bycia w ciąży nie eliminuje możliwości podjęcia się prowadzenia działalności gospodarczej.

III. Poczynienie nieprawidłowych ustaleń faktycznych w sprawie wskutek naruszenia przepisów postępowania, które mogły mieć wpływ na wynik sprawy:

a) art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów przeprowadzonych w sprawie, dokonanej wybiórczo, wbrew zasadom logiki i doświadczenia życiowego, polegającej na stwierdzeniu, iż wnioskodawczym nie prowadziła pozarolniczej działalności gospodarczej, co miało znaczenie dla odmowy przyznania wnioskodawczyni uprawnienia do świadczeń z tytułu ubezpieczeń społecznych,

b)art. 233 § 1 k.p.c. poprzez wyprowadzenie z materiału dowodowego, tj. zeznań wnioskodawczyni i świadków oraz dowodów z dokumentów, wniosków z nich niewynikających, a ponadto sprzecznych z zasadami logicznego rozumowania i do-świadczeniem życiowym, przejawiającym się w uznaniu, że prowadzona przez K. M. pozarolnicza działalność gospodarcza nie spełnia przesłanek prowadzenia działalności i została założona jedynie dla pozoru a w konsekwencji do uzyskania zasiłku macierzyńskiego, co miało znaczenie dla odmowy przyznania wnioskodawczyni uprawnienia do świadczeń społecznych,

c) art. 233 § 1 k.p.c. poprzez wyprowadzenie z materiału dowodowego, to jest zeznań wnioskodawczyni i świadków oraz dowodów z dokumentów, wniosków z nich niewynikających, a ponadto sprzecznych z zasadami logicznego rozumowania i doświadczeniem życiowym, że K. M. sporządziła jedynie szereg dokumentów pozorujących prowadzenie działalności gospodarczej tj., wystawienie rachunków, zlecenie obsługi finansowej biuru rachunkowemu, prowadzenie rozliczeń z Urzędem Skarbowym i Zakładem Ubezpieczeń Społecznych, założenie konta rozliczeniowego, ubieganie się o pomoc w ramach tarczy antykryzysowej ze względu na panującą na terenie Rzeczypospolitej Polskiej pandemii, podczas, gdy inwestowanie w pozorną działalność wymagałoby od niej poniesienia szeregu kosztów przy braku wymiernej korzyści

d) art. 233 § 1 k.p.c. poprzez wyprowadzenie z materiału dowodowego, to jest dowodów z dokumentów, wniosków z nich niewynikających, a ponadto sprzecznych z zasadami logicznego rozumowania i doświadczeniem życiowym, że wnioskodawczyni w ramach zarejestrowanej działalności nie wykonywała czynności związanych z przedmiotem tej działalności, a rozszerzenie działalności miało uprawdopodobnić fakt jej prowadzenia, tak samo jak uzyskanie ulgi w opłacaniu składek za miesiące marzec-maj 2020 oraz uzyskanie pożyczki w kwocie 5.000 zł z Powiatowego Urzędu Pracy, podczas, gdy warunkiem uzyskania zwolnienia z opłacania składek ZUS, jak również pożyczki z Powiatowego Urzędu Pracy było prowadzenie działalności gospodarczej przed przedsiębiorcę, zaś zarówno urząd, jak i organ rentowy nie miały co do tego faktu żadnych wątpliwości.

IV. Błąd w ustaleniach faktycznych polegający na:

1.błędnym uznaniu przez Sąd, iż wnioskodawczyni do dnia (...) nie prowadziła pozarolniczej działalności gospodarczej, podczas, gdy z zebranego w sprawie materiału dowodowego wprost wynika, iż K. M. od (...) nieprzerwanie prowadziła działalność gospodarczą w sposób zorganizowany i ciągły oraz w celach zarobkowych,

2.błędnym uznaniu przez Sąd, że zgłoszona podstawa wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne może być przesłanką do uznania, że Wnioskodawczyni nie prowadziła działalności gospodarczej, podczas, gdy ani Sąd, ani na obecnym etapie Organ rentowy nie mają prawnych instrumentów do podważenia zadeklarowanej podstawy wymiaru składek, a tym bardziej utożsamiania zgłoszenia do wyższej podstawy wymiaru składek z automatycznym wykluczeniem wnioskodawczyni jako osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą,

3.błędnym uznaniu przez Sąd, że kobieta będąca w ciąży nie może założyć i prowadzić działalności gospodarczej, podczas, gdy z utrwalonego już orzecznictwa sądowego wprost wynika, że założenie działalności nawet w 9 miesiącu ciąży nie może prowadzić do uznania, że działalność ta nie ma charakteru działalności gospodarczej, gdyż nie spełnia przesłanki ciągłości,

4.błędnym uznaniu przez Sąd, że kobieta będąca w ciąży nie może założyć i prowadzić działalności gospodarczej, podczas, gdy z utrwalonego już orzecznictwa sądowego wprost wynika, że nie można podważyć faktycznie wykonywanej działalności gospodarczej nawet jeśli jedynym celem jej założenia było objęcie obowiązkowymi ubezpieczeniami społecznymi,

5. błędnym uznaniu przez Sąd, że w niniejszym postępowaniu Sąd ma legitymację do podważenia zadeklarowanej podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne w tym dobrowolne ubezpieczenie chorobowe, podczas, gdy takie rozważania wychodzą poza zakres niniejszego postępowania, zaś Organ mógł jedynie na etapie wydawania decyzji łącznie podważyć zarówno prowadzenie działalności gospodarczej przez Wnioskodawczynię, jak i zadeklarowaną przez nią podstawę wymiaru składek czego nie uczynił,

6. błędnym uznaniu przez Sąd, że Wnioskodawczyni pozorowała, czynności związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, podczas gdy z materiału dowodowego wprost wynika, że wszelkie czynności były czynnościami faktycznymi, zaś Sąd uznał je za wykonane,

7.błędnym uznaniu przez Sąd, że świadczenie usług na rzecz osób znajomych nie ma charakteru prowadzenia działalności gospodarczej, podczas, gdy żaden z przepisów prawa nie wskazuje o takim wyłączeniu,

8. błędnym uznaniu, że prowadzona przez wnioskodawczynię działalność nie spełniała cech zarobkowości ani ciągłości, podczas, gdy z materiału dowodowego wynika, że wnioskodawczyni zarabiała na prowadzonej działalności, jak również prowadziła ją w sposób ciągły, a krótkotrwałe zwolnienia lekarskie oraz przebywanie na urlopie macierzyńskim nie świadczą o braku ciągłości w prowadzonej działalności

9. błędnym uznaniu, że wnioskodawczyni nie prowadziła działalności gospodarczej, a jedynie świadczyła usługi, podczas, gdy w obowiązujących przepisach prawa właśnie świadczenie usług jest potwierdzeniem prowadzonej działalności gospodarczej i jest to podstawa zarówno do opodatkowania, jak i zgłoszenia się do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych

Wskazując na powyższe apelujący wnosił:

1. o zmianę zaskarżonego wyroku i uznanie, że K. M. jako osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą, podlega od dnia (...)obowiązkowym ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowemu, wypadkowemu oraz dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu,

2. ewentualnie, na podstawie art. 386 § 4 k.p.c. wnosił o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

3.Ponadto wnosił o zasądzenie od pozwanego na rzecz wnioskodawczyni kosztów postępowania odwoławczego w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych.

W odpowiedzi na apelację pełnomocnik organu rentowego wnosił o oddalenie apelacji w całości i zasądzenie od ubezpieczonej na rzecz organu rentowego zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego , według norm przepisanych.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja, tak w zakresie podniesionych zarzutów /aczkolwiek nie wszystkich/ jak i zgłoszonego wniosku reformatoryjnego jest zasadna, dlatego skutkuje zmianą zaskarżonego wyroku.

W pierwszej kolejności Sąd Apelacyjny podnosi jednakże , że nie jest uzasadniony wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania. Mimo, że wniosek ten został zgłoszony jako ewentualny, to jednak jako dalej idący wymaga rozpoznania w pierwszej kolejności. Zgodnie z normą art. 386 § 2 i § 4 k.p.c. uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania może nastąpić tylko w razie stwierdzenia nieważności postępowania, nie rozpoznania przez sąd pierwszej instancji istoty sprawy albo w sytuacji, gdy wydanie wyroku wymaga przeprowadzenia postępowania dowodowego w całości.

W ocenie Sądu Apelacyjnego w przedmiotowej sprawie nie zachodzi żadna z przytoczonych powyżej podstaw do uchylenia orzeczenia i przekazania do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowego.

Natomiast zarzut apelacji naruszenia prawa procesowego, tj. art. 233 § 1 k.p.c. jest zasadny.

W orzecznictwie sądowym przyjmuje się, że dla skuteczności zarzutu obrazy przepisu art. 233 § 1 k.p.c. konieczne jest wykazanie rażącego naruszenia dyrektyw oceny dowodów wskazanych w przywołanym przepisie, czyli wykazania, że ocena sądu jest rażąco sprzeczna z zasadami logicznego rozumowania czy doświadczenia życiowego i dlaczego / tak: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 1999 r., sygn. akt II UKN 685/98, Legalis/.

W przedmiotowej sprawie Sąd Okręgowy z zebranego materiału dowodowego wyprowadził nie tylko nieuprawnione logicznie wnioski, ale też niezgodne z doświadczeniem życiowym.

Sąd Okręgowy poprawnie ustalił, że K. M. w okresie od 1 września 2015 roku podlegała ubezpieczeniom społecznym z tytułu zatrudnienia u płatnika Zespół Szkoły Podstawowej i Przedszkola w K., w okresie od września 2017r. do października 2018 roku w pełnym wymiarze czasu pracy, a od listopada 2018 roku w wymiarze 11/18 etatu. Jednocześnie Sąd I instancji prawidłowo ustalił, iż skarżąca prowadziła działalność gospodarczą od(...).

Według zapisów w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej przeważającym rodzajem działalności wnioskodawczyni była pozostałe pozaszkolne formy edukacji , gdzie indziej nieklasyfikowane oznaczona kodem (...). Wykonywana działalność gospodarcza została oznaczona kodami (...),(...),(...) ( wydruk z CEIDG –akta ubezpieczeniowe)Wnioskodawczyni posiadała niezbędne wykształcenie pozwalające jej na prowadzenie działalności w zakresie nauki języka angielskiego. W ramach tej działalności udzielała korepetycji dzieciom , młodzieży i dorosłym oraz dokonywała tłumaczeń tekstów. Usługi świadczyła u siebie w domu.

Sąd Okręgowy pominął jednak okoliczność, iż działania te miały charakter zorganizowany. Ubezpieczona swoją ofertę zamieściła na portalu (...)oraz w (...), zamówiła również wizytówki. Płatniczka przed rozpoczęciem działalności przeznaczyła jeden z pokoi na działalność, zakupiła komputer, drukarkę, biurko, fotele, pomoce naukowe. Założyła firmowy rachunek bankowy, a prowadzenie księgowości powierzyła biuru (...) w Z..

Sąd Okręgowy pominął również okoliczność ciągłości podjętych działań. Wnioskodawczyni prowadziła usługi w zakresie korepetycji do końca lutego 2019 roku tj., do czasu zasiłku chorobowego, a następnie po urodzeniu dziecka 9.06.2019 roku kontynuowała działalność udzielając korepetycji . Udzielała również korepetycji w roku szkolnym 2019/2020 ( zeznania wnioskodawczyni-k. 90-91, zeznania świadków: Ł. M. k. 86v-87v, M. M. k.-88, A. P. k.88v, J. M. k. 89-89v) Sąd I instancji nie wziął także pod uwagę, że ubezpieczona od kwietnia 2019 r. rozszerzyła działalność o transport i od maja 2019 r. miała podpisaną umowę użyczenia samochodu R. (...) do przewozu 9 osób. Transport był wykonywany przez męża wnioskodawczyni i polegał na wożeniu zawodników na treningi z M. do Z. i z powrotem. W maju 2020 r. wnioskodawczyni wraz z mężem ponownie rozszerzyli swoją działalność o sprzedaż ubrań dla dzieci w różnym wieku. W ramach działalności ubezpieczona prowadzi sklep internetowy pod nazwą (...). ( zeznania wnioskodawczyni-k. 90-91, zeznania świadka Ł. M. k. 86v-87v) Z tytułu działalności gospodarczej wnioskodawczyni za listopad i grudzień 2018 roku wykazała przychód w kwocie 4200 złotych, koszty uzyskania przychodu w wysokości 3890,50złotych oraz dochód w kwocie 309,50 złotych. Za styczeń 2019 roku przychód wynosił 1900 złotych, a koszty 159,89 złotych, za luty 2019 roku przychód wynosił 1000 złotych, a koszty 62,98 złotych, za marzec i kwiecień 2019 roku przychód wynosił 0,00 złotych, za maj 2019 roku przychód wynosił 1305 złotych, za czerwiec 2019 roku przychód wynosił 1150 złotych, za lipiec 2019 roku przychód wynosił 940 złotych, za sierpień 2019 roku sierpień wynosił 935 złotych przy kosztach 925,34 złote, za wrzesień 2019 roku przychód wynosił 960 złotych ,a koszty 607,53 złote ( pismo naczelnika Urzędu Skarbowego w Z. k.-19, lista zapisów (...) k.38-59)

Ponadto z ustaleń Sądu Okręgowego wynika, że w kwietniu 2020 r. wnioskodawczyni wystąpiła do Urzędu Pracy w Z. o udzielenie pożyczki na utrzymywanie działalności i taką pożyczkę w kwocie 5000zł otrzymała. Pożyczka zmotywowała wnioskodawczynię do tego aby rozszerzyć działalność o sprzedaż internetową. Zakład Ubezpieczeń Społecznych udzielił wnioskodawczyni w ramach pomocy publicznej zwolnienia z tytułu składek za marzec, kwiecień i maj 2020 roku w kwocie po 609,14zł./k-77-80/

W tym miejscu należy zauważyć, że zasadny jest zarzut apelacji naruszenia prawa materialnego przez Sąd Okręgowy poprzez zastosowanie uchylonej ustawy z dnia 02 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej /t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 2168, ze zm./, która w art. 2 definiowała działalność gospodarczą, jako zarobkową działalność wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodową, wykonywaną w sposób zorganizowany i ciągły. Przepis ten wyróżniał trzy zasadnicze cechy prowadzonej działalności, to jest: zorganizowanie, ciągłość, a także cel zarobkowy. Obowiązująca od dnia 30 kwietnia 2018 r. ustawa z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców /t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 1292, ze zm./ w art. 3 również określiła działalność gospodarczą, jako zorganizowaną działalność zarobkową, wykonywaną we własnym imieniu i w sposób ciągły. Zatem podstawowe cechy działalności gospodarczej wg tej ostatniej ustawy również obejmują zorganizowanie, ciągłość oraz cel zarobkowy, które to cechy w odniesieniu do aktywności zawodowej wnioskodawczyni analizował Sąd I instancji.

Wskazując na powyższe należy podkreślić, iż dana działalność jest zarobkowa, jeżeli jest prowadzona w celu osiągnięcia dochodu rozumianego, jako nadwyżka przychodów nad nakładami tej działalności. Oczywiście sam wynik finansowy nie jest istotny dla oceny, ale nie pozostaje on poza polem widzenia w analizie rodzaju kosztów uzyskania przychodu i wynikającej z ich wysokości kosztów. Zorganizowany charakter działalności gospodarczej oznacza natomiast formalne ramy, w których działalność jest prowadzona.

Słusznie Sąd Okręgowy wskazał, iż w praktyce orzeczniczej ugruntowany jest pogląd, że sam wpis do ewidencji działalności gospodarczej stanowi tylko podstawę rozpoczęcia pozarolniczej działalności gospodarczej w rozumieniu jej legalizacji i nie jest zdarzeniem ani czynnością utożsamianą z podjęciem takiej działalności. Z takiego wpisu wynika domniemanie faktyczne prowadzenia tej działalności od dnia zarejestrowania aż do czasu jej wykreślenia z ewidencji. Powyższe domniemanie faktyczne ma znaczenie dowodowe i może być obalone. Oznacza to, iż okres prowadzenia działalności gospodarczej wynikającej z wpisu do ewidencji może być korygowany poprzez wykazanie, że działalność gospodarcza w ogóle nie została podjęta, albo działalność gospodarcza została zakończona wskutek zaprzestania jej wykonywania. Kwestie związane z formalnym zarejestrowaniem i wyrejestrowaniem działalności gospodarczej mają znaczenie wyłącznie w sferze dowodowej, nie przesądzają natomiast same w sobie o podleganiu obowiązkowi ubezpieczeń społecznych.

Zatem, domniemanie wynikające z wpisu do CEIDG może zostać obalone w toku postępowania dowodowego. Ciężar dowodu ciąży na kwestionującym stan rzeczy ujawniony w CEIDG.

Z uwagi na to, że w przedmiotowej sprawie powyższemu domniemaniu zaprzeczył organ rentowy dlatego też to na nim, a nie na wnioskodawczyni, spoczywał ciężar dowodu w zakresie obalenia tego domniemania. W kontekście zarzutów organu rentowego zachodziła potrzeba przeanalizowania działalności ubezpieczonej we wskazanym w decyzji ZUS okresie czasu. Chodziło mianowicie o ustalenie, czy w okresie od dnia (...), można przypisać działalności ubezpieczonej te wszystkie cechy którymi winna charakteryzować się działalność gospodarcza we wskazanym powyżej rozumieniu art. 3 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców, tj. czy posiada ona kumulatywnie takie atrybuty jak: zorganizowany, ciągły i zarobkowy charakter. Dlatego też, w oparciu o zebrany w sprawie materiał dowodowy, należało przeanalizować czynności podejmowane przez ubezpieczoną i zarejestrowane przez nią zdarzenia gospodarcze w tym właśnie okresie.

Jednakże przy analizie zdarzeń z okresu czasu wskazanego w decyzji organu rentowego pod kątem czy wnioskodawczyni prowadziła czy też nie prowadziła działalności gospodarczej o cechach wskazanych powyżej, nie można tracić z pola widzenia tego wszystkiego co miało miejsce w jej działalności gospodarczej przed tym okresem i po tym okresie.

Sąd Apelacyjny wskazuje, że w każdym konkretnym przypadku ocena, czy działalność gospodarcza jest wykonywana, należy do sfery ustaleń faktycznych, a dopiero w następnej kolejności do ich kwalifikacji prawnej, bowiem działalność gospodarcza, to prawnie określona sytuacja, którą trzeba oceniać na podstawie zbadania konkretnych okoliczności faktycznych, wypełniających znamiona tej działalności lub ich niewypełniających.

Sąd Okręgowy w zakresie rozumienia pojęć: „zorganizowanie”, „ciągłość” „zarobkowy charakter” działalności gospodarczej, powołał się na ukształtowaną linię orzeczniczą. Podniósł, że organ rentowy zakwestionował wszystkie cechy działalności gospodarczej negując jej stały, zorganizowany charakter w celach zarobkowych.

Sąd pierwszej instancji stwierdził także, że w przypadku działalności gospodarczej wnioskodawczyni „nie dopatrzył się” w okresie spornym żadnej z przedstawionych cech. Jednakże zdaniem Sądu Apelacyjnego w przedmiotowej sprawie organ rentowy nie poradził sobie z ciężarem dowodu i nie wykazał braku po stronie ubezpieczonej tych elementów jej działalności, które cechują działalność gospodarczą w podanym powyżej rozumieniu. Nie udowodnił, okoliczności pozwalających mu na wyłączenie wnioskodawczyni z systemu ubezpieczeń społecznych w okresie wskazanym w zaskarżonej decyzji z dnia 27 marca 2019r.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego w odniesieniu do zanegowanego okresu od dnia(...) niezasadne byłoby twierdzenie organu rentowego, a następnie Sądu Okręgowego o braku w działalności gospodarczej wnioskodawczyni ww. cech. Trzeba bowiem pamiętać o tym, że istotnym elementem działalności gospodarczej jest jej ciągłość rozumiana jako trwałe, powtarzające się czynności, podejmowane w ramach prowadzonej działalność gospodarczej oraz zamiar jej prowadzenia w dłuższym okresie czasu. Czyli, przy ocenie ciągłości istotny jest zamiar działacza gospodarczego powtarzalności określonych czynności celem osiągnięcia dochodu. To właśnie zamiar powtarzalności w odniesieniu do aktywności /działalności/ takiego działacza decyduje o pozytywnym lub negatywnym zaistnieniu przesłanki ciągłości. Zamiar niekrótkiego prowadzenia działalności gospodarczej zależy od zachowania osoby podejmującej działalność gospodarczą.

Analiza materiału dowodowego wskazuje, iż od czasu rozpoczęcia działalności gospodarczej, czyli od dnia (...)., wnioskodawczyni prowadziła aktywność zawodową najpierw w zakresie prowadzenia nauczania języka angielskiego, następnie w kwietniu 2019 roku rozszerzyła przedmiot na usługi transportowe, a kolejno w 2020 roku ponownie rozszerzyła swoją działalność o sprzedaż ubrań dla dzieci w różnym wieku. Działalność w zakresie korepetycji ubezpieczona poprzedziła przygotowaniami w postaci zakupów, zamówienia wizytówek, poszukiwała klientów poprzez zamieszczenie oferty na portalu (...)oraz w (...). Ubezpieczona udzielała lekcji z języka angielskiego do końca lutego 2019 roku, a następnie po urodzeniu dziecka w czerwcu 2019 roku, w trakcie urlopu macierzyńskiego podjęła prowadzenie korepetycji od września 2019 roku i prowadziła je do czasu wybuchu pandemii , w marcu 2020 roku. Powyższe okoliczności świadczą o powtarzalności i ciągłości podjętych działań oraz ich zorganizowanym charakterze.

Nieprawidłowe są wnioski Sądu Okręgowego, iż ubezpieczona udzielała korepetycji głównie osobom bliskim i znajomym, gdyż przykładowo z zeznań świadka M. M. i (...)wynika, iż kontakt z wnioskodawczynią uzyskały za pośrednictwem Internetu. Z oświadczeń złożonych na etapie postępowania przed organem rentowym przez w/w świadka oraz oświadczeń A. B., T. K., A. A. wynika, iż znajomość została zawarta w momencie współpracy.

Z tytułu działalności gospodarczej wnioskodawczyni za listopad i grudzień 2018 roku wykazała przychód w kwocie 4200 złotych, koszty uzyskania przychodu w wysokości 3890,50 złotych oraz dochód w kwocie 309,50 złotych. Za styczeń 2019 roku przychód wynosił 1900 złotych, a koszty 159,89 złotych, za luty 2019 roku przychód wynosił 1000 złotych, a koszty 62,98 złotych, za marzec i kwiecień 2019 roku przychód wynosił 0,00 złotych, za maj 2019 roku przychód wynosił 1305 złotych, za czerwiec 2019 roku przychód wynosił 1150 złotych, za lipiec 2019 roku przychód wynosił 940 złotych, za sierpień 2019 roku sierpień wynosił 935 złotych przy kosztach 925,34 złote, za wrzesień 2019 roku przychód wynosił 960 złotych ,a koszty 607,53 złote.

Nie można zgodzić się z Sądem Okręgowym, iż dochody te nie miały istotnego znaczenia w budżecie skarżącej, gdyż przy niskich kosztach prowadzenia były one zbliżone do wynagrodzenia skarżącej z tytułu zatrudnienia w szkole, które wynosiło 1800-1900 złotych miesięcznie.

W świetle powyższego nieuprawnione były wnioski Sadu I instancji jedynie o pozorowaniu zachowania skarżącej mających świadczyć o prowadzeniu działalności gospodarczej.

Takiemu stwierdzeniu Sądu przeczy materiał dowodowy w przedmiotowej sprawie. Sąd Apelacyjny zauważa, że Sąd Okręgowy wskazane powyżej ustalenia faktyczne poczynił w oderwaniu od materiału dowodowego, a nadto nie wyprowadzał z niego poprawnych logicznie wniosków. W świetle materiału dowodowego sprawy pozbawione podstaw było zakwestionowanie przez Sąd Okręgowy zeznań wnioskodawczyni odnośnie wykonywania czynności związanych z przedmiotem działalności.

Nie do zaakceptowania również, w oparciu o materiał dowodowy sprawy, jest stwierdzenie Sądu Okręgowego, że w okresie spornym, wnioskodawczyni faktyczne nie prowadziła działalności gospodarczej a rozszerzenie działalności , podobnie jak uzyskanie ulgi w opłacaniu składek za marzec, kwiecień i maj 2020 roku czy uzyskanie pomocy w kwocie 5000 złotych miało jedynie uprawdopodobnić fakt jej prowadzenia. Żaden z podmiotów, w tym pozwany nie negował faktu prowadzenia działalności gospodarczej przez ubezpieczoną.

Analiza akt organu rentowego wskazuje, że działalność prowadzona była przez wnioskodawczynię w sposób ciągły, zorganizowany i zarobkowy. Wskazują na to zalegające w aktach organu rentowego dokumenty w postaci rachunków wystawianych przez wnioskodawczynię . Wynika z nich , że w okresie od listopada 2018 r. wnioskodawczyni systematycznie, regularnie, prowadziła działalność gospodarczą.

W orzecznictwie sądowym przyjmuje się, że wykonywanie niektórych czynności związanych z przedmiotem zarejestrowanej działalności gospodarczej nie zawsze będzie świadczyć o zamiarze prowadzenia tej działalności w niekrótkim okresie. To zamiar, a więc prowadzenie działalności gospodarczej w sposób zorganizowany i ciągły, ma znaczenie przy ocenie tego, jaki charakter należy nadać działaniom podejmowanym przez przedsiębiorcę w całym okresie prowadzenia działalności gospodarczej. O ile ciągłość wykonywania działalności nie musi polegać w każdym przypadku na codziennym podejmowaniu czynności związanych z przedmiotem tej działalności, to jednak ważne jest, aby czynności te charakteryzowała powtarzalność, która miałaby istotny wpływ na funkcjonowanie działalności gospodarczej od momentu jej zarejestrowania. W tym też przejawia się zamiar prowadzenia tej działalności.

Przypomnieć także trzeba, że w świetle orzecznictwa Sądu Najwyższego, nawet przynoszenie strat przez daną działalność nie pozbawia jej statusu działalności gospodarczej, jednak istotny jest zamiar osiągnięcia dochodu /wyrok SN z dnia 30 października 2018 r., I UK 277/17, Lex nr 2570510; wyrok SA w Białymstoku z dnia 25 kwietnia 2018 r., III AUa 234/18, Lex nr 2546194/.

W przedmiotowej sprawie działalność gospodarcza wnioskodawczyni spełniała te kryteria.

W tych okolicznościach mając na uwadze art. 13 ust. 4 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych /Dz.U. z 2019, poz. 300 ze zm./, który stanowi, że obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu podlegają osoby prowadzące pozarolniczą działalność gospodarczą od dnia rozpoczęcia wykonywania działalności gospodarczej do dnia zaprzestania jej wykonywania, nie znajduje oparcia w materialne dowodowym stanowisko Sądu Okręgowego akceptujące decyzję organu rentowego wyłączającą wnioskodawczynię z systemu ubezpieczeń społecznych w okresie od dnia (...).

W tym miejscu jednakże Sąd Apelacyjny zauważa, że chybione są zarzuty apelacji podnoszące, iż Sąd, ani Organ rentowy nie mają prawnych instrumentów do podważenia zadeklarowanej podstawy wymiaru składek przez osobę rozpoczynającą prowadzenie działalności gospodarczej Należy zauważyć, iż podstawa wymiaru składek osoby rozpoczynającej prowadzenie działalności gospodarczej może być weryfikowana przez organ rentowy (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 28 listopada 2017 r., III UK 273/16, OSNP 2018 nr 8, poz. 112; z dnia 6 kwietnia 2017 r., III UK 102/16, z dnia 4 listopada 2015 r., II UK 437/14). Odmienne wnioskowanie, na przykład w oparciu o uchwałę składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 21 kwietnia 2010 r., II UZP 1/10, OSNP 2010 nr 21-22, poz. 267), nie uwzględniałoby odmiennej sytuacji faktycznej, w jakiej dana uchwała zapadła. W tamtej sprawie rzecz dotyczyła prowadzonej od wielu lat działalności, ze wszystkimi jej ustawowymi cechami. Tymczasem ad casum mamy do czynienia z rozpoczęciem prowadzenia działalności, której zasadniczą intencją jest zgłoszenie do ubezpieczeń wraz z wysoką podstawą wymiaru składek z zamiarem uzyskania wysokich świadczeń (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 października 2018 r., II UK 302/17).

Jednakże w niniejszym postępowaniu kwestią sporną pozostawało spełnienie przez wnioskodawczynię przesłanek do objęcia ubezpieczeniom społecznym z tytułu działalności gospodarczej, czego organ rentowy ostatecznie nie podważył.

Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny, na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok i poprzedzającą go decyzję organu rentowego jak w pkt I wyroku.

O kosztach procesu za II instancję Sąd Apelacyjny orzekł na podstawie art. 98 § 1 i § 3 k.p.c., zaś ich wysokość ustalił na podstawie § 10 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie /Dz. U. 2015, poz. 1800 z późn. zm./.